Vervolg op 'Wat doe ik verkeerd...?''

Mijn ex moest ook vreselijk huilen, toevallig ook omdat ik een advocaat had ingeschakeld. Dat was zo gemeen van mij! Moest het nu allemaal zo?

Achteraf bleek dat hij zelf die middag met kinderen (!) bij een advocaat was geweest met de intentie om de hoofdzorg te krijgen en mij uit huis te laten zetten.

Tranen van zo'n man zijn alleen om iets voor zichzelf af te dwingen. Zand in de ogen van TO, of medelijden vanuit TO, zelfmedelijden.

Ben gewoon benieuwd hoe het met je gaat. Ik hoop dat je de adviezen hier van ervaringsdeskundige ter harte neemt en die advocaat inschakelt.

Fijn weekend.

Ik hoop dat je nu echt kunt loskomen van hem Jahallo. Dat je jouw plan gaat trekken van wat jij wilt. Onafhankelijk van wat hij zegt en doet. Niet iets doen omdat hij je een nieuwe streek levert, en dus ook niks doen als hij dat niet doet. Maar iets doen omdat jij vooruit wilt.

Je snapt dat je nu zelf zit te rekken met niet doorpakken met advocaat??

Het duurt alleen maar langer zo allemaal, en waar je bang voor bent.... tsja het is nu uitstel van executie, want you can run, but you can' t hide.
Want je weet dat het uiteindelijk toch zal moeten. Dus het komt toch wel.
Of het nou nu is, of over een tijdje.
Waarom dan niet nu door die zure appel heenbijten?
Ik hoop dat je die power snel terugvindt in jezelf, sterkte!

Niet doorpakken met je advocaat... waarom doe je dat? Je zal linksom of rechtsom toch stappen moeten zetten.. stappen vooruit..

Er is toch geen goed alternatief?

Ik snap het wel. De scheiding doorzetten is ook een grote stap. Ik vind dat je tot nu toe behoorlijk veel daadkracht hebt laten zien.

Ergens de komende weken zal je even denken: 'zal ik het maar doen?' Dan grijp je je telefoon en mail je meteen de advocaat. Voor je je kunt bedenken.

Of je doet wat ik altijd doe met vervelende klussen: je zet een dag met tijdstip in je agenda en stuurt jezelf een reminder. Dan kun je er geestelijk naar toewerken.

Kan iemand je hierbij helpen? Het is een grote stap, ik kan me voorstellen dat je tijdelijk blokkeert.
Tegelijk, als ik kijk naar alle stappen die je de afgelopen maanden al hebt gezet, dan gaat dit je ook weer lukken.

Ik had het toen "makkelijk" wat dat betreft, kersverse ex bracht kind gewoon niet terug op de afgesproken tijd, dus ik moest wel.

Hij snapte (nu waarschijnlijk nog steeds!!) niet waarom ik dat deed, dat hoefde toch helemaal niet zo...?


Wake up.

Die van mij 'vergat' te vertellen dat hij met de kinderen een paar weken naar familie ver weg was gereden.
Zoiets zal de ex van JH ook kunnen gaan flikken denk ik aangezien het gedragspatroon van zulke exen universeel lijkt te zijn.

Meteenboekjeopdebank schreef: ↑

18-08-2023 22:00

Kan iemand je hierbij helpen? Het is een grote stap, ik kan me voorstellen dat je tijdelijk blokkeert.
Tegelijk, als ik kijk naar alle stappen die je de afgelopen maanden al hebt gezet, dan gaat dit je ook weer lukken.

Dat denk ik ook. Daarnaast vermoed ik dat JaHallo nog steeds heel bang is dat het in gang zetten van stappen met de advocaat de situatie zal beïnvloeden, negatief. Heel jammer dat je dat nog steeds zo ziet en voelt JaHallo, want je ex zoekt sowieso continu naar manieren om te zieken en manipuleren. Stappen zetten met de advocaat gaat net zoveel gedoe opleveren vanuit zijn kant als stappen zetten zonder advocaat. En aangezien die stappen toch gezet moeten worden en hij je aan alle kanten tegen zal werken kun je ze echt beter mét advocaat zetten.

Wat heb je nodig om dit te doorvoelen en echt in te zien? Heb je nog contact met een hulpgroep omtrent huiselijk geweld? Zo nee, waarom niet?

Of hoop je dat hij nu inziet wat hij nu laat gaan? Hoop je dat hij het licht ziet, verandert en jullie voortaan nog lang en gelukkig leven?

Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar misschien piept er ergens een stemmetje in je hoofd deze woorden aan je. Dat stemmetje mag je dan het zwijgen opleggen, want dat is geen scenario wat ooit uit zal gaan komen.

Zorg ervoor dat je voorbereid bent op een aanval van zijn kant in het geval er straks een brief op jouw mat ligt van zijn advocaat. Zou me namelijk niets verbazen.

Deze man kan je niet vertrouwen. Kijk door dat huilie huilie aanstel gedrag van hem heen en zorg voor jezelf en je kind. Het gaat om jullie toekomst hoor. Zet m op!

Je laat bepaalde gevoelens die gaan opspelen bij het idee van een advocaat nemen, de overhand nemen/bepalen dat je het niet moet doen.

Besef dat je, in dit soort gevallen, hier je ratio, je logica moet raadplegen, niet je gevoelens.
Want je weet prima dat je een advocaat nodig hebt bij deze man, deze materie.

Dit is een vervolgstap die volgt op voor jou 'gezond uit elkaar gaan'. Zonder advocaat hou je jezelf en je dochter gevangen in een oeverloos machtsspel waarin alles negatief gaat worden, zelfs de goede dingen.

S-Groot schreef: ↑

19-08-2023 06:25

Stappen zetten met de advocaat gaat net zoveel gedoe opleveren vanuit zijn kant als stappen zetten zonder advocaat.

.
Inderdaad.

'Grappig' (of beter gezegd zo krom als wat) van hem dat hij haar ervan weerhoudt een advocaat in de arm te nemen "want dan lopen de kosten zo op" terwijl hij ondertussen de kosten echt laat oplopen door de verkoop van dat huis te vertragen met al zijn onzin over een klik met de makelaar etc.

Het gaat hem dus niet echt om de kosten (anders liet hij die niet zo oplopen), het gaat hem om controle over haar.

Jouw casus houdt me bezig JH, want ik heb met je te doen, ooit voelde ik me ook zo klem gezet door zo'n figuur.

En, bedenk ik me nu, zou hij de boel met een reden vertragen?
1. Jouw logeeradres is onderdeel van de executele nu na het overlijden van je gastvrouw, dus die locatie zal je moeten verlaten
2. het huurhuis houdt hij bezet
3. het koophuis houdt hij eigenlijk ook bezet met al zijn voorwaarden omtrent "geschikte makelaars". Bovendien overstijgt de hypotheek van dat pand jouw budget schreef je, dus is geen optie.

Waar moet jij binnenkort heen voor onderdak? Noodgedwongen terug bij hem in het huurhuis? Is dat zijn doel met zijn traineringspraktijken wellicht?

Gun jezelf (en bovenal je kind!) rust.
Gun jezelf een advocaat die korte metten maakt met al zijn ongein.
Ik denk dat die advocaat uiteindelijk je minder zal kosten (aan financiering, stress en onrust) dan al jouw ex zijn acties bij elkaar.

Hoi Jahallo, hoe gaat het nu met je?

Een vechtscheiding?
Hoe haalt ie t in zn hoofd!!!

Als je in nood zit JH?
Ik heb anders nog wel een slaapplek voor jou en je dochter.

Onthou dit JH, het wordt alleen een vechtscheiding als hij zich erna gedraagt. Je kunt prima zonder ruzie en gedoe met advocaten scheiden!
Hij zet het op scherp!

Als hij gaat zeuren over een vechtscheiding, dan zeg jij maar gewoon stilletjes tegen jezelf: nog altijd liever een vechtscheiding, dan een vechthuwelijk.

Die advocaat is er om je te helpen de scheiding goed, netjes en zo eerlijk mogelijk te laten verlopen.

Meer niet.
Het is geen aanval op hem. Sterker nog, als hij ook een advocaat neemt, schiet een en ander juist in een stroomversnelling!

En jouw verhaal voelt misschien nog niet als heel erg, maar dat komt ook voor een groot deel omdat je situaties nog niet opnieuw hebt bekeken met de ogen van een buitenstaander. Als mijn man vandaag de dag mijn vingers om zou buigen, dan is het huis te klein, want zo ga je niet met mij om.

Maar toen mijn ex neus aan neus mij dreigend stond uit te kafferen en te dreigen met erger, dacht ik alleen maar : oh, ik moet zorgen dat hij geen sterke drank meer drinkt.

Zie je hoe 2 situaties door mij totaal anders worden bekeken, puur en alleen omdat ik nu in een andere geestesgesteldheid zit?

Doe jezelf niet tekort. Geweld is geweld. Daar zit geen onderscheid in.

Wat ontzettend knap van je dat je het besluit nam met de advocaat aan het werk te gaan, dat je hem dat verteld hebt en dat je de advocaat dit hebt laten weten. Bijzonder knap.

In je berichten lees ik zó veel zelfverwijt. En ook 'slachtofferigheid'. Dat sámen roept heel levendig bij me op hoe ik me destijds voelde. Ik wilde wel flink zijn en ik wilde ook kunnen zeggen dat het 'bij mij echt niet zo erg was als bij anderen' (terwijl ik rationeel wist dat het best pittig was allemaal), en/maar ondertussen had ik het ontzettend nodig dat iemand (liefst meer mensen) zeiden: lieverd, wat heb je het zwaar. Wat is dat ongelooflijk naar. Wat rot dat jij dit moet meemaken. Wat erg dat dit je gebeurt. Wat is het ook heftig wat er gebeurt. Gewoon die woorden, erkenning en bevestiging van de ellende. Zonder raad er bij. Zonder dat gezegd werd hoe moedig ik wel niet ben. Zonder dat gezegd werd: het komt goed hoor, en alles wordt beter. Alleen maar die erkenning van alle ellende die ik ervoer.

Ik ben er achter gekomen dat mensen om je heen die erkenning en bevestiging niet zo maar kunnen en zullen geven. Ik was op mijn kwetsbaars, kwam echt die erkenning en bevestiging zo'n beetje halen, smeekte er om door steeds die 'mix' van zelfverwijt en slachtofferigheid in gesprekken te 'gooien'. En ik kréég die niet van mensen.

Ik denk dat dat komt omdát je dan zo kwetsbaar bent dat mensen menen dat als ze dat zouden bevestigen, jij nóg verder in de put terecht komt. Dus dat bemoedigen, adviseren en naar de toekomst kijken was makkelijker, veiliger, voor ze om te doen? En bovendien dachten ze dat ik er meer aan zou hebben dan aan 'gewoon erkenning'? Dus gingen ze 'weg' van mijn bijna gesmeek om erkenning en bevestiging? Ik weet het niet hoor, of dit 'waar' is allemaal.

Ik weet wél dat ik er op een gegeven moment om gevraagd heb bij iemand die dicht bij me stond. Zég me alsjeblieft dat het echt heel erg is wat er gebeurde en nog gebeurt. Zeg me dat mijn situatie echt allerellendigst is, dat me dit overkomt en dat dat vreselijk is. En diegene zei dat toen. Ik weet nóg mijn opluchting. Letterlijk. Alsof er een laag van me afviel. Die laag die zó graag erkenning en bevestiging wilde van 'het erge', die laag kon weg toen dit gebeurde. Toen het gezegd werd, 'zelfs' toen ik er om vroeg en het niet spontaan kwam, kon ik me daar in wentelen en voelde ik me daarna veel lichter, 'schoner' en ook meer mezelf. Ik kon gaan voelen dat mijn waarden (trouw, liefhebben, rust, aandacht) 'gewoon overeind gebleven waren'. Dat mij iets gebeurd was, iets overkomen was (nog niet eens 'aangedaan') wat werkelijk naar is, en dat ik tegelijkertijd níets 'van mezelf hoefde weg te doen', hoefde af te doen. Natuurlijk had en heb ik mijn gebreken en maakte en maak ik fouten, maar dat hoefde niet meer te leiden tot dat 'zielige zelfverwijt' (dat gevoel van 'ik word gestraft') de hele tijd. En ik realiseerde me: ik zocht naar troost. Gewoon eenvoudigweg getroost worden, in het hier en nu, zonder oordeel, zonder boodschap, advies of toekomstperspectief.

Ik kon mezelf zien en voelen als iemand die leed en het daar moeilijk mee had en toch óók kon doorleven, doorwerken, door-handelen, door-opvoeden, door-liefhebben. Pas later werd dat dan weer voluit leven en nieuwe keuzes maken, maar dat bleek oké. En met name dat laatste, door-liefhebben, dat wat ik aan liefde voel (vooral naar een kind toe, maar ook naar familie en vrienden) niet aangetast bleek. Totaal niet. Dat maakte dat ik ook mezelf weer steeds meer kon accepteren, respecteren en liefhebben.

Misschien herken je dit wel. Misschien ook helemaal niet. Ik heb het toch helemaal opgeschreven. Omdat ik wel graag degene wil zijn (een vreemde, maar hé ) die tegen je zegt wat iemand toen tegen mij zei. Komt-ie.

Lieve JaHallo. Het IS ellendig, de situaties waarin je zat en zit. Het IS moeilijk en pittig en heftig. Lieverd, wat heb je het ook zwaar. Wat is dat ongelooflijk naar. Wat rot dat jij dit moet meemaken en doormaken. Wat erg dat dit je gebeurt. Kus op je zere hart.

Ik snap dat je je klem voelt zitten en afhankelijk van anderen. Maar onthoud goed dat jullie op dit moment een huurhuis hebben en een huis hebben gekocht. Er is dus plaats voor jou en je toekomstige ex om ergens te wonen. Tot die tijd is het een kwestie van doorzetten. Hard, moeilijk, ellendig, maar er komt een einde aan. Echt!

Vervelend dat je je niet voldoende gehoord voelt door je omgeving. Ik vind dat je zoveel als je wilt moet kunnen praten over wat er is allemaal is gebeurd. Misschien toch goed om een praatgroep te overwegen. Het doet er niet toe dat jij je eigen verhaal bestempeld als minder erg dan anderen. Dat doet er niet toe omdat jouw pijn en strijd net zo waar is. Net zoveel impact heeft. En los daarvan, jij ervaart jouw pijn en verdriet en verlies en dat mag je delen.

@Mooilicht, wat schrijf je dat mooi. Wat goed dat je aangegeven hebt wat jij nodig hebt, dat is voor de omgeving vaak heel lastig.

Jahallo, jij hebt altijd geleerd je weg te cijferen. Dit is een overlevingsstrategie. Daarom vind je jouw situatie ook niet zo erg. Maar de situatie heeft zo'n impact op je dat zo'n praatgroep je waarschijnlijk wel veel herkenning geeft en ze meer weten waar je echt tegenaan loopt in het proces waarin je nu zit.

Kan je nog steeds goed met je vriendin praten?

De advocaat gaat jou nu helpen, dat proces kan je meer loslaten. Verder is het natuurlijk loodzwaar en het einde nog lang niet in zicht. Weet dat er hier mensen zijn die altijd naar je luisteren. Ook ervaringsdeskundige die hetzelfde proces hebben meegemaakt. Blijf vooral vertellen als je daar behoefte aan hebt, je bent hier niet tot last.