Relaties
alle pijlers
vriend en moeder!
woensdag 10 december 2008 om 14:54
Ik zou graag eens wat advies of tips willen hoe ik moet omgaan met de relatie tussen mijn vriend en mijn moeder. Of misschien dat iemand zich in mijn situatie herkend en er iets zinnigs over kan zeggen!
Mijn vriend en moeder zijn beide twee belangrijke personen in mijn leven. Mijn vriend en ik zijn nu 8 maanden samen. Ik merk dat het vanaf beide kanten nog niet zo lekker gaat in de omgang tussen hen.
Mijn vriend is wat zakelijker en nuchterder ingesteld als mijn moeder dat is. Mijn moeder is wat emotioneler en gevoeliger en erg sociaal. Wat betreft humor lijken ze elkaar ook niet zo te begrijpen. Wat raar is, want ik kan met beide erg lachen.
Mijn moeder zal iemand niet snel kwetsen en is erg sociaal, mijn vriend is erg eerlijk en zegt daarbij ook wat hij denkt. Beide niet goed of slecht, maar gewoon verschillend.
Ik zie er de laatste tijd steeds meer tegenop met mijn vriend naar mijn moeder te gaan, heb het gevoel dat hij het niet erg gezellig vind en mijn moeder er ook moeite mee heeft.
Ik heb ook steeds het gevoel dat ik naar beide toe dingen moet uitleggen. " mam probeert alleen maar te helpen" " Hij is echt niet zo zakelijk mam, hij bedoelde het zo en zo" Ik voel me er nogal opgelaten door.
De laatste keer dat we bij mijn moeder waren was zij overstuur van iets dat mijn vriend had gezegd, mijn moeder daarentegen spreekt dan weer naar mijn vriend uit of het niet allemaal te snel gaat tussen ons en of hij mij niet belemmerd in mijn ontwikkeling. Dat irriteert mij dan ook weer, omdat ik gewoon wil dat ze achter ons staat en ik zelf mijn keuzes kan maken. Ze bemoederd ons ook erg als we daar zijn.
Zou het gewoon met tijd te maken hebben dat ze elkaar nog wat beter moeten leren kennen? Hoe kan ik het beste omgaan met deze situatie? Wat denken jullie?
Mijn vriend en moeder zijn beide twee belangrijke personen in mijn leven. Mijn vriend en ik zijn nu 8 maanden samen. Ik merk dat het vanaf beide kanten nog niet zo lekker gaat in de omgang tussen hen.
Mijn vriend is wat zakelijker en nuchterder ingesteld als mijn moeder dat is. Mijn moeder is wat emotioneler en gevoeliger en erg sociaal. Wat betreft humor lijken ze elkaar ook niet zo te begrijpen. Wat raar is, want ik kan met beide erg lachen.
Mijn moeder zal iemand niet snel kwetsen en is erg sociaal, mijn vriend is erg eerlijk en zegt daarbij ook wat hij denkt. Beide niet goed of slecht, maar gewoon verschillend.
Ik zie er de laatste tijd steeds meer tegenop met mijn vriend naar mijn moeder te gaan, heb het gevoel dat hij het niet erg gezellig vind en mijn moeder er ook moeite mee heeft.
Ik heb ook steeds het gevoel dat ik naar beide toe dingen moet uitleggen. " mam probeert alleen maar te helpen" " Hij is echt niet zo zakelijk mam, hij bedoelde het zo en zo" Ik voel me er nogal opgelaten door.
De laatste keer dat we bij mijn moeder waren was zij overstuur van iets dat mijn vriend had gezegd, mijn moeder daarentegen spreekt dan weer naar mijn vriend uit of het niet allemaal te snel gaat tussen ons en of hij mij niet belemmerd in mijn ontwikkeling. Dat irriteert mij dan ook weer, omdat ik gewoon wil dat ze achter ons staat en ik zelf mijn keuzes kan maken. Ze bemoederd ons ook erg als we daar zijn.
Zou het gewoon met tijd te maken hebben dat ze elkaar nog wat beter moeten leren kennen? Hoe kan ik het beste omgaan met deze situatie? Wat denken jullie?
woensdag 10 december 2008 om 15:02
quote:Mamasaar schreef op 10 december 2008 @ 14:58:
Goed gesprek met ze aangaan over wat jou niet bevalt en anders de partijen zover mogelijk uit elkaar houden (lastig nu met de feestdagen, maar ja, wat wil je anders)
Met mijn vriend heb ik het erover gehad dat hij best een beetje rekening met haar kan houden door iets minder direct en zakelijk te zijn, zeker omdat hij ook gewoon een andere kant in zich heeft.
Met mijn moeder heb ik het er nog niet over gehad, ligt wel in de planning dat ook te doen.
Vind het gewoon erg jammer dat zelfs die gesprekken nodig zijn.
Goed gesprek met ze aangaan over wat jou niet bevalt en anders de partijen zover mogelijk uit elkaar houden (lastig nu met de feestdagen, maar ja, wat wil je anders)
Met mijn vriend heb ik het erover gehad dat hij best een beetje rekening met haar kan houden door iets minder direct en zakelijk te zijn, zeker omdat hij ook gewoon een andere kant in zich heeft.
Met mijn moeder heb ik het er nog niet over gehad, ligt wel in de planning dat ook te doen.
Vind het gewoon erg jammer dat zelfs die gesprekken nodig zijn.
woensdag 10 december 2008 om 16:01
Poe, moeilijk.... ik ben nu bijna 3 jaar samen met mn vriend, maar tussen hem en mn moeder gaat het nog steeds niet echt lekker. In het begin dacht ik dat het kwam omdat ze dacht dat ze mij 'verloor' aan hem, wat echt onzin is. Maar aangezien ze nu nog steeds niet echt lekker met elkaar omgaan, weet ik het allemaal ook niet meer. Ik laat het maar. De relatie tussen mij en mn moeder is veel beter wanneer we samen zijn, als hij er is is het meteen anders. Alsof ik haar dan niets meer kan schelen ofzo :S Mijn vriend heeft zich er wel over heen gezet, hij heeft (en dat vind ik ook) genoeg zijn best gedaan. Wat nog het allerraarste is, is dat het af en toe zo omslaat... Dan koopt mn moeder cadeautjes voor hem enzo, en dat is allemaal leuk en aardig... ik wou alleen dat ze me niet de hele tijd een rot gevoel over hem gaf :S
Oke, heel - heel! - vaag verhaal geworden, zie ik... En sorry ook dat ik er niet zo veel zinnigs over heb te zeggen... Het enige wat ik kan zeggen is: laat het niet te ver gaan, bijv. dat je moeder jullie uit elkaar drijft ofzo, of dat je je af gaat zetten tegen je moeder. Wat je zegt: ze zijn allebei belangrijk!
Oke, heel - heel! - vaag verhaal geworden, zie ik... En sorry ook dat ik er niet zo veel zinnigs over heb te zeggen... Het enige wat ik kan zeggen is: laat het niet te ver gaan, bijv. dat je moeder jullie uit elkaar drijft ofzo, of dat je je af gaat zetten tegen je moeder. Wat je zegt: ze zijn allebei belangrijk!
woensdag 10 december 2008 om 16:12
quote:Mystic1989 schreef op 10 december 2008 @ 16:01:
... De relatie tussen mij en mn moeder is veel beter wanneer we samen zijn, als hij er is is het meteen anders. .
..!
Dit is voor mij heel herkenbaar maar dan bij Growingman en zijn ouders! Het gaat allemaal wel redelijk maar ik voel me soms nog steeds niet helemaal erbij horen. Ik kan daarvan niet echt iemand de 'schuld' geven. We zijn gewoon verschillend. Ik voel het wél soms als 'zoontje afgepikt'. We doen allemaal ons best maar optimaal, nee, dat kan ik niet zeggen.
Growingman is daarnaast ook nogal een vreemde eet in de bijt bij mijn ouders maar dat ben ik zelf ook!
Het is heel moeilijk, Vivian, om een goede tip te geven. Ondanks dat de verhalen herkenbaar zijn is toch ieder persoon weer anders in zijn reacties.
Ik zou proberen niet teveel die ander te verdedigen. Niet teveel er tussen in gaan staan. Maar o zo moeilijk!
Toch lijkt het er wel een beetje op dat je moeder er nog aan moet wennen dat er iemand bij is gekomen. Haar uitspraak als 'gaat het niet te snel?' geeft dat naar mijn idee toch wel een beetje aan.
... De relatie tussen mij en mn moeder is veel beter wanneer we samen zijn, als hij er is is het meteen anders. .
..!
Dit is voor mij heel herkenbaar maar dan bij Growingman en zijn ouders! Het gaat allemaal wel redelijk maar ik voel me soms nog steeds niet helemaal erbij horen. Ik kan daarvan niet echt iemand de 'schuld' geven. We zijn gewoon verschillend. Ik voel het wél soms als 'zoontje afgepikt'. We doen allemaal ons best maar optimaal, nee, dat kan ik niet zeggen.
Growingman is daarnaast ook nogal een vreemde eet in de bijt bij mijn ouders maar dat ben ik zelf ook!
Het is heel moeilijk, Vivian, om een goede tip te geven. Ondanks dat de verhalen herkenbaar zijn is toch ieder persoon weer anders in zijn reacties.
Ik zou proberen niet teveel die ander te verdedigen. Niet teveel er tussen in gaan staan. Maar o zo moeilijk!
Toch lijkt het er wel een beetje op dat je moeder er nog aan moet wennen dat er iemand bij is gekomen. Haar uitspraak als 'gaat het niet te snel?' geeft dat naar mijn idee toch wel een beetje aan.
woensdag 10 december 2008 om 19:04
BabsMan en ik zijn nu 10 jaar samen, en 3 jaar geleden heb ik "het licht gezien" wat dit soort ongemakkelijke dingen betreft... Dus 7 jaar lang heb ik afwisselend achter de rug van BabsMan of achter de ruggen van mijn ouders uitspraken van de één naar de ander uitgelegd, vergoeilijkt, gesust enzovoort enzovoort.
Net als bij TO geen dramatische dingen die er zijn voorgevallen, maar vooral verschil in hoe mensen zijn en dingen opvatten. BabsMan is een geboren en getogen Rotterdammer, mijn ouders zijn geboren en getogen in Zuidoost Brabant. BabsMan zakelijker, nuchterder, straight to the point, mijn ouders gemoedelijker, zachtaardiger, dromeriger, meer van de lange verhalen.
BabsMan en ik wonen in Rotterdam, en als mijn ouders hier zijn blijven ze vaak meteen een weekend, ze slapen dan op de slaapbanken die we in de woonkamer hebben staan, ideetje van BabsMan die er dus gewoon achter staat. En toch waren er dan geregeld irritaties over en weer, soms te futiel voor woorden. Een paar jaar geleden heb ik ze neergezet met een kop koffie, en gezegd dat ik WEET dat ze elkaar allemaal best mogen, en dat IK weet dat ZIJ stiekem ook wel weten dat ze die irritaties over en weer met ELKAAR uit moeten spreken en niet steeds via mij. Letterlijk gezegd:"Ik ben er klaar mee, jullie zoeken 't maar uit met z'n 3-en. Als er wat is zeggen jullie dat tegen elkaar, maar ik ga niet meer dingen rechtbreien die niet eens scheef zijn, uitleggen hoe iemand misschien iets bedoeld heeft. Ik hou van jullie allemaal maar het is hier verdulleme geen kleuterschool en ik ben geen kleuterjuf!" Vervolgens ben ik met BabsKind een blokje om gegaan. Toen we weer thuis kwamen stond het avondeten op, was de hele keet opgeruimd en was het gewoonweg gezellig. Natuurlijk is er nog wel eens wat, maar dan zeg ik dat ik nog steeds de PABO niet voltooid heb en is de boodschap weer duidelijk.
Vond ik het eng om dat zo te doen? Heel erg eng! Ik kan niet tegen ruzie of onenigheid en nu gooide ik zelf de knuppel in het hoenderhok! Maar het was wel nodig EN het werkte! Door al die jaren beschikbaar te zijn als klaagmuur heb ik het jarenlang mee in stand gehouden, en toen de klaagmuur niet meer beschikbaar was bleek er ineens een heel stuk minder te klagen te zijn...
Net als bij TO geen dramatische dingen die er zijn voorgevallen, maar vooral verschil in hoe mensen zijn en dingen opvatten. BabsMan is een geboren en getogen Rotterdammer, mijn ouders zijn geboren en getogen in Zuidoost Brabant. BabsMan zakelijker, nuchterder, straight to the point, mijn ouders gemoedelijker, zachtaardiger, dromeriger, meer van de lange verhalen.
BabsMan en ik wonen in Rotterdam, en als mijn ouders hier zijn blijven ze vaak meteen een weekend, ze slapen dan op de slaapbanken die we in de woonkamer hebben staan, ideetje van BabsMan die er dus gewoon achter staat. En toch waren er dan geregeld irritaties over en weer, soms te futiel voor woorden. Een paar jaar geleden heb ik ze neergezet met een kop koffie, en gezegd dat ik WEET dat ze elkaar allemaal best mogen, en dat IK weet dat ZIJ stiekem ook wel weten dat ze die irritaties over en weer met ELKAAR uit moeten spreken en niet steeds via mij. Letterlijk gezegd:"Ik ben er klaar mee, jullie zoeken 't maar uit met z'n 3-en. Als er wat is zeggen jullie dat tegen elkaar, maar ik ga niet meer dingen rechtbreien die niet eens scheef zijn, uitleggen hoe iemand misschien iets bedoeld heeft. Ik hou van jullie allemaal maar het is hier verdulleme geen kleuterschool en ik ben geen kleuterjuf!" Vervolgens ben ik met BabsKind een blokje om gegaan. Toen we weer thuis kwamen stond het avondeten op, was de hele keet opgeruimd en was het gewoonweg gezellig. Natuurlijk is er nog wel eens wat, maar dan zeg ik dat ik nog steeds de PABO niet voltooid heb en is de boodschap weer duidelijk.
Vond ik het eng om dat zo te doen? Heel erg eng! Ik kan niet tegen ruzie of onenigheid en nu gooide ik zelf de knuppel in het hoenderhok! Maar het was wel nodig EN het werkte! Door al die jaren beschikbaar te zijn als klaagmuur heb ik het jarenlang mee in stand gehouden, en toen de klaagmuur niet meer beschikbaar was bleek er ineens een heel stuk minder te klagen te zijn...
Iets anders
woensdag 10 december 2008 om 20:04
Heel herkenbaar! Ik had met m'n ex precies hetzelfde! Niet dat dat de reden was waarom het uiteindelijk niks geworden is hoor 
Bij mij werd het minder naarmate de tijd verstreek en toen het eenmaal uit was mistten ze elkaar zelfs! M'n moeder heeft nog steeds het idee dat het in de toekomst misschien wel goed zou kunnen komen en hoewel m'n ex m'n moeder irritant vind heeft hij haar vlak nadat het uit was wel gemist (terwijl hij dus het zakelijke-vooral-niet-over-emoties-praten-type is!)
Wat je denk ik moet beseffen, is dat het probleem zichzelf niet oplost (in ieder geval niet op korte termijn) en dat JIJ een bemiddelende rol zal moeten spelen. Proberen je kop in 't zand te steken en wachten totdat het overwaait werkt zeker niet! Wat bij mij wel werkte, was het voor beide partijen opnemen en je dan richten op de positieve eigenschappen van de ander. Dus niet meegaan in de negativiteit die er kan ontstaan. Als de één iets negatiefs te vertellen heeft over de ander (bij mij was dat dan meestal één op één, dus niet als je met z'n drieën in dezelfde ruimte zit) duidelijk maken dat je dat niet prettig vind en het gedrag van die ander verklaren/de positieve punten benadrukken. (m'n moeder gedraagt zich zo en zo, omdat ze van me houdt en me wil beschermen/ m'n vriend lijkt dan wel afstandelijk, maar ik hou van hem en hij is echt heel lief voor me).
Voor zowel jouw moeder als je vriend moet het duidelijk zijn dat de derde partij een belangrijke persoon is in jouw leven (dit onderschatten/baggataliseerden ze beiden bij mij) en dat ze jou kwetsen door elkaar niet te accepteren.
Mocht er een keer een meningsverschil o.i.d. zijn waar jij bij zit, zorg er dan voor dat je geen partij trekt. Je houdt van hun allebei en als ze echt van jou houden, dan moeten ze allebei hun best doen om samen door één deur te kunnen.
Maar uiteindelijk heeft het denk ik ook gewoon heel veel tijd nodig hoor. Mijn moeder is het type die vindt dat het vriendje zich een beetje moet bewijzen en niet automatisch met gespreide armen klaar staat. Wat ik op zich wel kan begrijpen, ze heeft maar één dochter en daar is ze zuinig op! Helemaal als het de eerste echte serieuze relatie is zullen beide partijen een beetje aan elkaar moeten wennen... maar het komt vast goed!
Bij mij werd het minder naarmate de tijd verstreek en toen het eenmaal uit was mistten ze elkaar zelfs! M'n moeder heeft nog steeds het idee dat het in de toekomst misschien wel goed zou kunnen komen en hoewel m'n ex m'n moeder irritant vind heeft hij haar vlak nadat het uit was wel gemist (terwijl hij dus het zakelijke-vooral-niet-over-emoties-praten-type is!)
Wat je denk ik moet beseffen, is dat het probleem zichzelf niet oplost (in ieder geval niet op korte termijn) en dat JIJ een bemiddelende rol zal moeten spelen. Proberen je kop in 't zand te steken en wachten totdat het overwaait werkt zeker niet! Wat bij mij wel werkte, was het voor beide partijen opnemen en je dan richten op de positieve eigenschappen van de ander. Dus niet meegaan in de negativiteit die er kan ontstaan. Als de één iets negatiefs te vertellen heeft over de ander (bij mij was dat dan meestal één op één, dus niet als je met z'n drieën in dezelfde ruimte zit) duidelijk maken dat je dat niet prettig vind en het gedrag van die ander verklaren/de positieve punten benadrukken. (m'n moeder gedraagt zich zo en zo, omdat ze van me houdt en me wil beschermen/ m'n vriend lijkt dan wel afstandelijk, maar ik hou van hem en hij is echt heel lief voor me).
Voor zowel jouw moeder als je vriend moet het duidelijk zijn dat de derde partij een belangrijke persoon is in jouw leven (dit onderschatten/baggataliseerden ze beiden bij mij) en dat ze jou kwetsen door elkaar niet te accepteren.
Mocht er een keer een meningsverschil o.i.d. zijn waar jij bij zit, zorg er dan voor dat je geen partij trekt. Je houdt van hun allebei en als ze echt van jou houden, dan moeten ze allebei hun best doen om samen door één deur te kunnen.
Maar uiteindelijk heeft het denk ik ook gewoon heel veel tijd nodig hoor. Mijn moeder is het type die vindt dat het vriendje zich een beetje moet bewijzen en niet automatisch met gespreide armen klaar staat. Wat ik op zich wel kan begrijpen, ze heeft maar één dochter en daar is ze zuinig op! Helemaal als het de eerste echte serieuze relatie is zullen beide partijen een beetje aan elkaar moeten wennen... maar het komt vast goed!
woensdag 10 december 2008 om 23:50
even de laatste reacties gelezen, wel weer wat herkenbare dingen.
Ik heb ook het gevoel dat mijn vriend erg zijn best doet. Hij gaat vrijdag de hele badkamer oppimpen daar, hopelijk is ze daar blij mee.
Wat ik ook las over wanneer ik er niet bij ben is ook wel herkenbaar, toen laatst die situatie uit de hand liep was ik er ook niet bij en hadden ze een tijdje samen zitten praten. Ik dacht juist misschien goed dat ze even zonder mij samen zijn.
Het is voor mij ook gemakkelijker tegen mijn vriend te zeggen van joh breng het iets subtieler of hou je af en toe wat meer aan de oppervlakte dan er iets over tegen mijn moeder te zeggen omdat het allemaal zo gevoelig ligt bij haar. Daarin lijk ik dan wel weer op haar dat ik het moeilijk vind te kwetsen
Beide weten ook dat de derde partij voor mij belangrijk is, ze doen ook beide erg hun best, maar tot nu toe paste het dus nog niet echt in elkaar.
Bedankt voor de reacties tot nu toe, fijn te zien!
Ik heb ook het gevoel dat mijn vriend erg zijn best doet. Hij gaat vrijdag de hele badkamer oppimpen daar, hopelijk is ze daar blij mee.
Wat ik ook las over wanneer ik er niet bij ben is ook wel herkenbaar, toen laatst die situatie uit de hand liep was ik er ook niet bij en hadden ze een tijdje samen zitten praten. Ik dacht juist misschien goed dat ze even zonder mij samen zijn.
Het is voor mij ook gemakkelijker tegen mijn vriend te zeggen van joh breng het iets subtieler of hou je af en toe wat meer aan de oppervlakte dan er iets over tegen mijn moeder te zeggen omdat het allemaal zo gevoelig ligt bij haar. Daarin lijk ik dan wel weer op haar dat ik het moeilijk vind te kwetsen
Beide weten ook dat de derde partij voor mij belangrijk is, ze doen ook beide erg hun best, maar tot nu toe paste het dus nog niet echt in elkaar.
Bedankt voor de reacties tot nu toe, fijn te zien!
zondag 14 december 2008 om 11:03
zo herkenbaar... Mijn vriend komt uit Italie en heeft een koppig karakter en hoge verwachtingen. Mijn moeder heeft ook al niet het makkelijkste karakter en hoge verwachtingen.
Mijn moeder is niet iemand die gezellig koekjes op tafel zet, die voor haar gasten zorgt. Het eerste wat ze tegen mijn vriend zei: "als je aan haar komt, kom je aan mij".... vervolgens "als je honger heb, daar is de koelkast". Zo ongeveer dan.
Mijn schoonmoeder daarentegen, zorgt ervoor dat ik niet hoef te weten waar de koelkast is...
Het is dan ook reuze gezellig als mijn ouders hier langs komen of als wij daar heen gaan... niet dus.
Gisteren was ik jarig en omdat mijn vriend hard moest studeren had ik mijn ouders uitgenodigd om koffie te drinken en besloten dat buiten de deur te doen. Mijn moeder kwam al binnen met een gezicht alsof ze zojuist haar lievelingstrui met een grote rode vlek uit de wasmachine haalde, nadat ze de kilimanjaro had beklommen.... Met moeite heb ik er 2 kopjes koffie in gekregen en na 45 min was de koek op... Ik heb wel 2 keer gevraagd of ze een lange week achter de rug hadden want ze zagen er zo moe uit....
Toen ik thuis kwam hebben ze nog snel even geplast en kon mijn vader nog even gedag zeggen tegen mijn vriend, maar mijn moeder wist niet hoe snel ze weer weg moest zijn om vissen te kopen...
Hij was ondertussen druk met een vriendin aan het bellen, omdat hij me uit huis wilde hebben!
Uiteindelijk ben ik nog naar buiten geweest met een vriendin voor koffie en taart en toen ik thuis kwam, was het huis versierd en zaten er wat vriendinnen!!! Wow!
Aan het eind van de avond smste ik mijn vader, dat het jammer was dat ze zo vroeg weg waren, omdat er een verrassingsfeestje was. Ik kreeg geen reactie, dus toen ik belde om het te vertellen, kreeg ik door dat zij het wel wisten (van een vriendin) en dachten dat ze niet gewenst waren. "hij had toch kunnen bellen als hij zo graag wilde dat we kwamen"
En mijn vriend (die 7 dagen per week aan het studeren is voor een tentamen) zei dat hij had verwacht dat ze langer zouden blijven voor mijn verjaardag en dat hem niets te verwijten viel.
Nu weet ik dus waarom mijn moeder sjacherijnig was. Hij had haar niet gegroet toen ze binnen kwam (hij zat vast in zijn boek en kwam na 2 min gewoon zijn gezicht laten zien)... en hij had er niets aangedaan om te zorgen dat ze gebleven waren (of terug kwamen)....
En mijn vriend vindt dat mijn ouders het kopen van vissen wel erg belangrijk vonden, om daarvoor zo kort te blijven....
Ik kan allebei de kanten begrijpen. Als hij gewoon gebeld had, dan hadden ze zelfs kunnen helpen om er voor te zorgen dat ik eent ijd uit huis was... Was het hele probleem opgelost.
Maar mijn moeder had het ook niet zo hoog hoeven opnemen. Ten eerste staat zij ook nooit op als we bij hun langs komen en het was ook wel een beetje kinderachtig om zo sjacherijnig en zo snel weer naar huis te gaan, alleen maar omdat ze niet gebeld waren.
Gisteren een lang gesprek gehad met mijn moeder, waar ik zo verdrietig van werd. Zij vind dat hij meer moeite kan doen om gezellig aanwezig te zijn tijdens feestjes en dat het niet haar schuld was dat ze er niet was. En ik maar uitleggen dat hij niet expres niet gebeld had, dat ze het niet zo persoonlijk moest opnemen. Vervolgens met pijn in mijn buik naar bed, omdat mijn vriend weer vond dat zij meer haar best had moeten doen voor mij, om gezellig mijn verjaardag te vieren...
En dan is het volgende week kerst.......
Mijn moeder is niet iemand die gezellig koekjes op tafel zet, die voor haar gasten zorgt. Het eerste wat ze tegen mijn vriend zei: "als je aan haar komt, kom je aan mij".... vervolgens "als je honger heb, daar is de koelkast". Zo ongeveer dan.
Mijn schoonmoeder daarentegen, zorgt ervoor dat ik niet hoef te weten waar de koelkast is...
Het is dan ook reuze gezellig als mijn ouders hier langs komen of als wij daar heen gaan... niet dus.
Gisteren was ik jarig en omdat mijn vriend hard moest studeren had ik mijn ouders uitgenodigd om koffie te drinken en besloten dat buiten de deur te doen. Mijn moeder kwam al binnen met een gezicht alsof ze zojuist haar lievelingstrui met een grote rode vlek uit de wasmachine haalde, nadat ze de kilimanjaro had beklommen.... Met moeite heb ik er 2 kopjes koffie in gekregen en na 45 min was de koek op... Ik heb wel 2 keer gevraagd of ze een lange week achter de rug hadden want ze zagen er zo moe uit....
Toen ik thuis kwam hebben ze nog snel even geplast en kon mijn vader nog even gedag zeggen tegen mijn vriend, maar mijn moeder wist niet hoe snel ze weer weg moest zijn om vissen te kopen...
Hij was ondertussen druk met een vriendin aan het bellen, omdat hij me uit huis wilde hebben!
Uiteindelijk ben ik nog naar buiten geweest met een vriendin voor koffie en taart en toen ik thuis kwam, was het huis versierd en zaten er wat vriendinnen!!! Wow!
Aan het eind van de avond smste ik mijn vader, dat het jammer was dat ze zo vroeg weg waren, omdat er een verrassingsfeestje was. Ik kreeg geen reactie, dus toen ik belde om het te vertellen, kreeg ik door dat zij het wel wisten (van een vriendin) en dachten dat ze niet gewenst waren. "hij had toch kunnen bellen als hij zo graag wilde dat we kwamen"
En mijn vriend (die 7 dagen per week aan het studeren is voor een tentamen) zei dat hij had verwacht dat ze langer zouden blijven voor mijn verjaardag en dat hem niets te verwijten viel.
Nu weet ik dus waarom mijn moeder sjacherijnig was. Hij had haar niet gegroet toen ze binnen kwam (hij zat vast in zijn boek en kwam na 2 min gewoon zijn gezicht laten zien)... en hij had er niets aangedaan om te zorgen dat ze gebleven waren (of terug kwamen)....
En mijn vriend vindt dat mijn ouders het kopen van vissen wel erg belangrijk vonden, om daarvoor zo kort te blijven....
Ik kan allebei de kanten begrijpen. Als hij gewoon gebeld had, dan hadden ze zelfs kunnen helpen om er voor te zorgen dat ik eent ijd uit huis was... Was het hele probleem opgelost.
Maar mijn moeder had het ook niet zo hoog hoeven opnemen. Ten eerste staat zij ook nooit op als we bij hun langs komen en het was ook wel een beetje kinderachtig om zo sjacherijnig en zo snel weer naar huis te gaan, alleen maar omdat ze niet gebeld waren.
Gisteren een lang gesprek gehad met mijn moeder, waar ik zo verdrietig van werd. Zij vind dat hij meer moeite kan doen om gezellig aanwezig te zijn tijdens feestjes en dat het niet haar schuld was dat ze er niet was. En ik maar uitleggen dat hij niet expres niet gebeld had, dat ze het niet zo persoonlijk moest opnemen. Vervolgens met pijn in mijn buik naar bed, omdat mijn vriend weer vond dat zij meer haar best had moeten doen voor mij, om gezellig mijn verjaardag te vieren...
En dan is het volgende week kerst.......
