Relaties
alle pijlers
vriend ervan door
maandag 28 september 2009 om 08:22
Nieuwe nick ivm herkenbaarheid.
Ik had een relatie van 9 maanden met een jongen, we zouden half september gaan samenwonen, dit is snel, maar de gelegenheid deed zich voor en hij stelde het voor, dus niet dat ik erop aan t pushen was.
Alles ging geweldig, het klinkt nogal cliché, maar de relatie was gewoon super intens, het was zo enorm leuk dat ik gewoon besloot om gelukkig te zijn en ervan te genieten.
De samenwoondatum kwam dichterbij en nog steeds geen vuiltje aan de lucht, familie, vrienden iedereen was zo blij voor ons.
Nieuwe meubels werden besteld, muren werden geschilderd. moeders zaten al samen te keuvelen over kleinkinderwensen, vaders maakten samen een op maat supermooi tv/wandkastding.
etc etc etc
En ik was gelukkig, we deden ieder ons eigen ding, vrienden werk etc, maar s'avonds waren we 'van elkaar'.
Totdat hij 1 week voor de officiële dag (de dag dat hij de sleutels van zijn appartement in moest leveren) onverwachts (hij zou die avond sporten) mijn (bijna ons) huis binnen kwam lopen.
Hij deelde mij emotieloos mee dat hij een toekomst tussen ons niet zag zitten, dat hij het nooit had zien zitten, dat hij zijn baan had opgezegd en naar het buitenland (asie) zou vertrekken.
Ik zat daar natuurlijk een beetje verbouwereerd te wezen.
Hij vertelde dat een vriend uit frankrijk (een oud reismaatje) die nacht was komen over rijden om hem 'bij te staan'.
Hij zei nog wel dat het hem speet en dat hij geld had overgemaakt voor de eerste maand huur.
Daarna is hij de deur uitgelopen en heb ik hem alleen nog over msn gesproken.
Iedereen is in shock, niemand weet wat er is gebeurt.
Zijn baas nam de dag erna contact met mij op omdat mijn ex
al 3 weken niet meer op zijn werk was verschenen, via via had hij mijn nummer achterhaald.
Nog meer shock.
Op de dag dat hij het uitmaakte met mij heeft hij dus ook via de mail ontslag genomen, hij werkte daar nu bijna 4 jaar met plezier, althans dat dachten wij.
Er zijn nu 2 weken voorbij, ik heb hem niet meer gezien, wel gesproken via de msn, hij zit nu opeens 24 uur per dag online.
Hij heeft me niet op ignore, maar antwoord amper en sinds de laatste paar dagen helemaal niet meer. En zodra ik een 'serieuze vraag' stelde kreeg ik al helemaal geen antwoord.
Hij zit nu bij zijn ouders want hij moest zijn appartement uit. Die vriend uit Frankrijk is die hele week nog bij hem gebleven en daarna is hij dus naar zijn ouders gegaan omdat hij een visum nodig heeft en dat duurde iets van 2,5 week.
Hij wil er met niemand over praten, hij zegt alleen dat hij weg moet.
Met zijn ouders heb ik nog wel contact maar die weten ook niet waar ze het zoeken moeten, aan de ene kant heb ik t idee dat ze zich rot schamen naar mij toe, maar aan de andere kant staat hun zoon natuurlijk op nummer 1 (heel begrijpelijk) en steken ze daar al hun energie in.
Mijn familie en vrienden hadden al snel na dit alles zoiets van, die jongen spoort echt niet, t doet nu pijn, maar wees blij dat je er nu achter komt ipv over 5 jaar.
Maar ik hou van hem
Ik snap er echt helemaal niets van en ik maak me zorgen om hem, ik ben nog niet eens echt boos geweest, ik heb gisteren 10 seconden kunnen huilen en toen ging de kraan dicht, terwijl ik normaal gesproken al jank bij een zielige film.
Hij heeft inmiddels zijn ticket en zal over 2 weken vertrekken naar azie voor een onbepaalde tijd, ik weet dat hij dit financieel ook kan. En hij heeft al een keer eerder 3 jaar lang gereist in azie.
Wat moet ik hier nu mee?
Ik begrijp dat dit natuurlijk niet spoort, zelf als hij last minute bindingsangst had, is dit dan niet een beetje extreem? Dan had hij het toch ook gewoon uit kunnen maken?
Ik heb het idee dat dit ook helemaal niets met onze relatie te maken heeft.
Hoe ga ik hierdoor komen? De pijn lijkt alleen maar erger te worden. Er blijft nu een vriendin bij me slapen zodat ik niet alleen in ons huis hoef te zijn, maar het is uitstel van executie, ik ben zo bang dat ik door ga slaan ofzo, ik slaap max 4 uur per nacht en ben dan ook de rest van de dag niet moe, ben ook gewoon gaan werken, wist echt niet dat ik zoveel op de automatische piloot kon doen, maar ik heb echt geen idee hoe ik dit moet gaan handelen, wordt heen en weer geslingerd tussen hoop, verdriet, woede, bezorgdheid.
Dat hij gewoon weg gaat en mij hier laat, ik kan er niet over uit, hoe heb ik iemand zo kunnen vertrouwen? Was alles een leugen? Maar hij heeft ook veel tijd, energie in de relatie gestoken, ik snap er echt niets van.
Wat kan ik doen om hier uit te komen, ik wil hem niet terug, maar ik wil het achter me kunnen laten zoals hij dat ook zo makkelijk doet
Ik had een relatie van 9 maanden met een jongen, we zouden half september gaan samenwonen, dit is snel, maar de gelegenheid deed zich voor en hij stelde het voor, dus niet dat ik erop aan t pushen was.
Alles ging geweldig, het klinkt nogal cliché, maar de relatie was gewoon super intens, het was zo enorm leuk dat ik gewoon besloot om gelukkig te zijn en ervan te genieten.
De samenwoondatum kwam dichterbij en nog steeds geen vuiltje aan de lucht, familie, vrienden iedereen was zo blij voor ons.
Nieuwe meubels werden besteld, muren werden geschilderd. moeders zaten al samen te keuvelen over kleinkinderwensen, vaders maakten samen een op maat supermooi tv/wandkastding.
etc etc etc
En ik was gelukkig, we deden ieder ons eigen ding, vrienden werk etc, maar s'avonds waren we 'van elkaar'.
Totdat hij 1 week voor de officiële dag (de dag dat hij de sleutels van zijn appartement in moest leveren) onverwachts (hij zou die avond sporten) mijn (bijna ons) huis binnen kwam lopen.
Hij deelde mij emotieloos mee dat hij een toekomst tussen ons niet zag zitten, dat hij het nooit had zien zitten, dat hij zijn baan had opgezegd en naar het buitenland (asie) zou vertrekken.
Ik zat daar natuurlijk een beetje verbouwereerd te wezen.
Hij vertelde dat een vriend uit frankrijk (een oud reismaatje) die nacht was komen over rijden om hem 'bij te staan'.
Hij zei nog wel dat het hem speet en dat hij geld had overgemaakt voor de eerste maand huur.
Daarna is hij de deur uitgelopen en heb ik hem alleen nog over msn gesproken.
Iedereen is in shock, niemand weet wat er is gebeurt.
Zijn baas nam de dag erna contact met mij op omdat mijn ex
al 3 weken niet meer op zijn werk was verschenen, via via had hij mijn nummer achterhaald.Nog meer shock.
Op de dag dat hij het uitmaakte met mij heeft hij dus ook via de mail ontslag genomen, hij werkte daar nu bijna 4 jaar met plezier, althans dat dachten wij.
Er zijn nu 2 weken voorbij, ik heb hem niet meer gezien, wel gesproken via de msn, hij zit nu opeens 24 uur per dag online.
Hij heeft me niet op ignore, maar antwoord amper en sinds de laatste paar dagen helemaal niet meer. En zodra ik een 'serieuze vraag' stelde kreeg ik al helemaal geen antwoord.
Hij zit nu bij zijn ouders want hij moest zijn appartement uit. Die vriend uit Frankrijk is die hele week nog bij hem gebleven en daarna is hij dus naar zijn ouders gegaan omdat hij een visum nodig heeft en dat duurde iets van 2,5 week.
Hij wil er met niemand over praten, hij zegt alleen dat hij weg moet.
Met zijn ouders heb ik nog wel contact maar die weten ook niet waar ze het zoeken moeten, aan de ene kant heb ik t idee dat ze zich rot schamen naar mij toe, maar aan de andere kant staat hun zoon natuurlijk op nummer 1 (heel begrijpelijk) en steken ze daar al hun energie in.
Mijn familie en vrienden hadden al snel na dit alles zoiets van, die jongen spoort echt niet, t doet nu pijn, maar wees blij dat je er nu achter komt ipv over 5 jaar.
Maar ik hou van hem
Ik snap er echt helemaal niets van en ik maak me zorgen om hem, ik ben nog niet eens echt boos geweest, ik heb gisteren 10 seconden kunnen huilen en toen ging de kraan dicht, terwijl ik normaal gesproken al jank bij een zielige film.
Hij heeft inmiddels zijn ticket en zal over 2 weken vertrekken naar azie voor een onbepaalde tijd, ik weet dat hij dit financieel ook kan. En hij heeft al een keer eerder 3 jaar lang gereist in azie.
Wat moet ik hier nu mee?
Ik begrijp dat dit natuurlijk niet spoort, zelf als hij last minute bindingsangst had, is dit dan niet een beetje extreem? Dan had hij het toch ook gewoon uit kunnen maken?
Ik heb het idee dat dit ook helemaal niets met onze relatie te maken heeft.
Hoe ga ik hierdoor komen? De pijn lijkt alleen maar erger te worden. Er blijft nu een vriendin bij me slapen zodat ik niet alleen in ons huis hoef te zijn, maar het is uitstel van executie, ik ben zo bang dat ik door ga slaan ofzo, ik slaap max 4 uur per nacht en ben dan ook de rest van de dag niet moe, ben ook gewoon gaan werken, wist echt niet dat ik zoveel op de automatische piloot kon doen, maar ik heb echt geen idee hoe ik dit moet gaan handelen, wordt heen en weer geslingerd tussen hoop, verdriet, woede, bezorgdheid.
Dat hij gewoon weg gaat en mij hier laat, ik kan er niet over uit, hoe heb ik iemand zo kunnen vertrouwen? Was alles een leugen? Maar hij heeft ook veel tijd, energie in de relatie gestoken, ik snap er echt niets van.
Wat kan ik doen om hier uit te komen, ik wil hem niet terug, maar ik wil het achter me kunnen laten zoals hij dat ook zo makkelijk doet
maandag 28 september 2009 om 13:49
quote:Stoeptegel schreef op 28 september 2009 @ 12:36:
TheQ, dat was ook mijn eerste gedachte die door me heen schoot bij het lezen van TO. Maar goed iedereen weet hier te vertellen dat nederlandse mannen niet op aziatische vrouwen vallen laat staan een relatie daarmee willen
Haha iedereen?? Alleen ik hoor!
En dan heb ik het niet eens over op een aziatische vrouw vallen.
Ik denk gewoon, als ik de posts van TO lees, dat haar ex super-impulsief is op het kinderlijke af. eerst was het TO die helemaal te gek was, toen kwam daar ineens die vriend uit frankrijk die helemaal the bomb is en wat zou het volgende zijn?
Ik denk persoonlijk (maar dat ben ik) dat hier geen sprake is van ee liefde in Azie.
TheQ, dat was ook mijn eerste gedachte die door me heen schoot bij het lezen van TO. Maar goed iedereen weet hier te vertellen dat nederlandse mannen niet op aziatische vrouwen vallen laat staan een relatie daarmee willen
Haha iedereen?? Alleen ik hoor!
En dan heb ik het niet eens over op een aziatische vrouw vallen.
Ik denk gewoon, als ik de posts van TO lees, dat haar ex super-impulsief is op het kinderlijke af. eerst was het TO die helemaal te gek was, toen kwam daar ineens die vriend uit frankrijk die helemaal the bomb is en wat zou het volgende zijn?
Ik denk persoonlijk (maar dat ben ik) dat hier geen sprake is van ee liefde in Azie.
maandag 28 september 2009 om 15:45
Zijn ouders zijn in zoverre verbaasd dat dit dus weer gebeurt, alleen was er de vorige keer geen vriendin bijbetrokken, ging hij niet samenwonen, had hij geen baan en was hij toen ook echt 'zoekend' naar wat hij wilde. Hij had toen ook wat depressieve 'neigingen', er waren toen zat aanwijzingen dat het toen erg slecht met hem ging, maar hulp zoeken wilde hij ook niet.
Hij is toen ook van het ene op het andere moment vertrokken, maar toen dus nog wel met enige financiële controle, dat zijn zijn ouders (voorlopig) kwijt.
De rest van zijn familie had toen alles goed voor elkaar, zijn broers en zussen hadden leuke banen/relaties etc, hij is toen weg gegaan omdat hij zich teveel het zwarte schaap voelde wat maar niet kon aarden.
Zijn ouders zijn hem toen wel financieel blijven steunen, en daar hebben ze achteraf wel spijt van gehad, maar dat was de enige manier waarop ze in ieder geval wisten dat hij nog leefde. Maar nu heeft hij zijn eigen geld en proberen ze nu nog enigszins er voor te zorgen dat hij in ieder geval niet weg gaat met ruzie met hen.
Ze hebben hem zeker de eerste week constant geprobeerd over te halen om in ieder geval te blijven en hulp te zoeken voor zijn 'buien'.
Maar zodra het woord huisarts aanbod komt gaat de deur op slot, laat staan psycholoog of id.
Vooral voor zijn moeder is dit slopend, zij heeft letterlijk gezegd dat hij niet geholpen wil worden, dat hij echt denkt dat dit de juiste keuze is en dat zij er zelf aan onder door zal gaan als ze hem niet los laat.
Zij dachten echt dat hij in mij zijn maatje voor het leven had gevonden en daarmee hadden zij ook wat rust gekregen, dat voor hen nu de hele heisa opnieuw gaat beginnen heeft ze ook gebroken.
Hij loopt nu raar vrolijk van alles te regelen voor zijn vertrek en ziet dit echt als een nieuwe start, soms wil hij absoluut niet over me praten, maar als hij dat wel doet is het heel gewoontjes, zo van "ach t werkte gewoon niet, we zijn te verschillend, jammer maar helaas".
Hij begrijpt wel dat het voor mij "niet leuk is", maar het is echt over.
Tja zijn moeder staat dan ook met haar oren te klapperen, hij heeft mij namelijk meerdere malen de hemel ingeprezen en dat ik zijn alles was etc.
Ik probeer zijn familie zo min mogelijk lastig te vallen met mijn verdriet en vragen want zij zijn ook gewoon in shock.
Maar zijn moeder belt me dagelijks, meer met de intentie om te kijken of ik de dag weer ben doorgekomen, maar het eindigt altijd wel met de dingen die hij die dag heeft gedaan en heeft gezegd, erg raar :s
We hebben afgesproken dat zij langs zal komen als hij ook echt het land uit is, om dan het af te sluiten.
Hij wil overigens niet (en hij weet ook niet) dat ik uberhaupt contact heb met zijn familie. Hij is zelf niet erg goed in het onderhouden van contacten met mensen die hij niet dagelijks ziet, mailen en bellen is niet aan hem besteed, ik denk dat hij zich niet kan voorstellen dat anderen dat wel doen.
Nee voor hem is de kous af, en daarmee is het voor hem einde verhaal.
Althans dat is de bui van vandaag.
Hij is toen ook van het ene op het andere moment vertrokken, maar toen dus nog wel met enige financiële controle, dat zijn zijn ouders (voorlopig) kwijt.
De rest van zijn familie had toen alles goed voor elkaar, zijn broers en zussen hadden leuke banen/relaties etc, hij is toen weg gegaan omdat hij zich teveel het zwarte schaap voelde wat maar niet kon aarden.
Zijn ouders zijn hem toen wel financieel blijven steunen, en daar hebben ze achteraf wel spijt van gehad, maar dat was de enige manier waarop ze in ieder geval wisten dat hij nog leefde. Maar nu heeft hij zijn eigen geld en proberen ze nu nog enigszins er voor te zorgen dat hij in ieder geval niet weg gaat met ruzie met hen.
Ze hebben hem zeker de eerste week constant geprobeerd over te halen om in ieder geval te blijven en hulp te zoeken voor zijn 'buien'.
Maar zodra het woord huisarts aanbod komt gaat de deur op slot, laat staan psycholoog of id.
Vooral voor zijn moeder is dit slopend, zij heeft letterlijk gezegd dat hij niet geholpen wil worden, dat hij echt denkt dat dit de juiste keuze is en dat zij er zelf aan onder door zal gaan als ze hem niet los laat.
Zij dachten echt dat hij in mij zijn maatje voor het leven had gevonden en daarmee hadden zij ook wat rust gekregen, dat voor hen nu de hele heisa opnieuw gaat beginnen heeft ze ook gebroken.
Hij loopt nu raar vrolijk van alles te regelen voor zijn vertrek en ziet dit echt als een nieuwe start, soms wil hij absoluut niet over me praten, maar als hij dat wel doet is het heel gewoontjes, zo van "ach t werkte gewoon niet, we zijn te verschillend, jammer maar helaas".
Hij begrijpt wel dat het voor mij "niet leuk is", maar het is echt over.
Tja zijn moeder staat dan ook met haar oren te klapperen, hij heeft mij namelijk meerdere malen de hemel ingeprezen en dat ik zijn alles was etc.
Ik probeer zijn familie zo min mogelijk lastig te vallen met mijn verdriet en vragen want zij zijn ook gewoon in shock.
Maar zijn moeder belt me dagelijks, meer met de intentie om te kijken of ik de dag weer ben doorgekomen, maar het eindigt altijd wel met de dingen die hij die dag heeft gedaan en heeft gezegd, erg raar :s
We hebben afgesproken dat zij langs zal komen als hij ook echt het land uit is, om dan het af te sluiten.
Hij wil overigens niet (en hij weet ook niet) dat ik uberhaupt contact heb met zijn familie. Hij is zelf niet erg goed in het onderhouden van contacten met mensen die hij niet dagelijks ziet, mailen en bellen is niet aan hem besteed, ik denk dat hij zich niet kan voorstellen dat anderen dat wel doen.
Nee voor hem is de kous af, en daarmee is het voor hem einde verhaal.
Althans dat is de bui van vandaag.
maandag 28 september 2009 om 19:42
maandag 28 september 2009 om 19:49
maandag 28 september 2009 om 20:03
Bindingsangst hebben is één ding, Gewoon verdwijnen zonder verklaring is iets heel anders.
Klopt wel , die persoon die schreef: Beter dat je nu met hem opbreekt dan na vijf jaar.
Helaas zijn er mensen die zich zo gedragen en zich niet willen of kunnen voorstellen dat een hoop ellende-door-niet-begrijpen voorkomen kan worden door een betere communicatie.
Miekee: Probeer je op een toekomst zonder hem te concentreren. Vergeten kan natuurlijk niet, vergeven misschien ook niet, maar laat deze gebeurtenis niet je hele gedachtenwereld overnemen.
Sterkte.
Klopt wel , die persoon die schreef: Beter dat je nu met hem opbreekt dan na vijf jaar.
Helaas zijn er mensen die zich zo gedragen en zich niet willen of kunnen voorstellen dat een hoop ellende-door-niet-begrijpen voorkomen kan worden door een betere communicatie.
Miekee: Probeer je op een toekomst zonder hem te concentreren. Vergeten kan natuurlijk niet, vergeven misschien ook niet, maar laat deze gebeurtenis niet je hele gedachtenwereld overnemen.
Sterkte.
maandag 28 september 2009 om 20:22
Wat een verhaal zeg... Het ergste lijkt me nog dat je gewoon totaal niet weet waarom. Tenminste, zijn reden is nogal slap.
Kan nu niet veel meer toevoegen dan dat je inderdaad maar met de dag moet leven. Je komt er wel weer bovenop en ik vind je heel sterk overkomen. En als het 'gat' nog komt, dat zie je tegen die tijd wel, ook daar kruip je wel weer uit. Goed om te lezen dat je wel steun hebt van familie, zelfs de zijne. Wens je veel sterkte en dikke knuffel.
Kan nu niet veel meer toevoegen dan dat je inderdaad maar met de dag moet leven. Je komt er wel weer bovenop en ik vind je heel sterk overkomen. En als het 'gat' nog komt, dat zie je tegen die tijd wel, ook daar kruip je wel weer uit. Goed om te lezen dat je wel steun hebt van familie, zelfs de zijne. Wens je veel sterkte en dikke knuffel.
maandag 28 september 2009 om 20:40
Jemig Mieke, zelfs dat verhaal over 'zwarte schaap' en het contact met zijn ouders herken ik... En nog steeds zeg ik (iemand anders zegt het ook al): neem je eigen beslissing! Ga verder met je lezen, realiseer je dat je, hoe veel je ook van deze man houdt, geen leven kunt hebben met deze man. En ook al geloof je het nu nog niet, je kunt heus weer van iemand anders gaan houden.
Ik zou mezelf in de praktische modus zetten: hoe zorg ik dat ik kan blijven leven in dit huis, hoe zorg ik dat ik zo snel mogelijk een redelijk bedrag naar ex overmaak zodat hij NOOIT meer aanspraak kan maken op spullen in dit huis, hoe sluit ik netjes het contact met zijn ouders af, enzovoort.
Het is natuurlijk hartstikke fijn dat je contact met zijn ouders hebt maar mijn schoonmoeder begon mij op een gegeven moment te vertellen hoe goed zijn nieuwe vriendin het deed op school... eh, pardon?? Dat wil je dus niet horen!!
Ik zou mezelf in de praktische modus zetten: hoe zorg ik dat ik kan blijven leven in dit huis, hoe zorg ik dat ik zo snel mogelijk een redelijk bedrag naar ex overmaak zodat hij NOOIT meer aanspraak kan maken op spullen in dit huis, hoe sluit ik netjes het contact met zijn ouders af, enzovoort.
Het is natuurlijk hartstikke fijn dat je contact met zijn ouders hebt maar mijn schoonmoeder begon mij op een gegeven moment te vertellen hoe goed zijn nieuwe vriendin het deed op school... eh, pardon?? Dat wil je dus niet horen!!
maandag 28 september 2009 om 21:12
Wat afschuwelijk voor je!
Klinkt alsof die jongen een flink psychisch probleem heeft en ouders van hem dus wel degelijk wisten dat er iets niet helemaal goed zat met hem.....die hebben, ben ik bang, een beetje hun kop in het zand gestoken....
Zwaar K*T (sorry) dat jij er nu de dupe van bent geworden.
Heel veel sterkte!
Grtz.
D.
Klinkt alsof die jongen een flink psychisch probleem heeft en ouders van hem dus wel degelijk wisten dat er iets niet helemaal goed zat met hem.....die hebben, ben ik bang, een beetje hun kop in het zand gestoken....
Zwaar K*T (sorry) dat jij er nu de dupe van bent geworden.
Heel veel sterkte!
Grtz.
D.
maandag 28 september 2009 om 21:58
maandag 28 september 2009 om 22:06
Pjieuw...heftig Mieke, wat je allemaal meemaakt.
Gezien hetgeen je schrijft over zijn verleden, waarin hij ook zo'n plotselinge ommezwaai maakte en hoe hij daar toen mee omging, en ook nu weer, komt hij op mij over als iemand die met niemand rekening houdt, anders dan met zichzelf. Hij handelt in elk geval puur en uitsluitend vanuit zijn eigen belang en denkt geen seconde aan de uitwerking van zijn gedrag op anderen. Erg, erg respectloos. Ik kan het niet anders verwoorden.
Ook het feit dat hij zo anti huisarts, psychologen is, is een allesbehalve goed teken. Het lijkt me dat hij een zwaar psychisch probleem heeft. Dit is immers allesbehalve sociaal gedrag.
Neemt niet weg dat het voor jou een erg bittere pil is. Helemaal gezien hoe hij er al die tijd, tot kort voor jullie samenwonen, mee om is gegaan. Geen wonder dat je iets dergelijks niet hebt zien aankomen. Hoe kon je ook?
Ik hoop voor je dat je snel in de fase zult belanden waarin je de boosheid meer zult voelen dan het huidige onbegrip. Begrijpen zul je het namelijk toch nooit (dit valt immers ook niet te begrijpen. Wat de reden ook mag zijn, feit blijft dat het allesbehalve normaal gedrag is en dat je simpelweg zo niet met mensen omgaat).
Als het je lukt zou ik inderdaad proberen om je zoveel mogelijk op de praktische kanten te richten: hoe wil/kun je verder, met je huis, je/jullie inboedel etc.?
Zorg dat je loskomt van deze man, lieve Mieke. Nog liever gisteren dan vandaag!
Veel sterkte!!
Gezien hetgeen je schrijft over zijn verleden, waarin hij ook zo'n plotselinge ommezwaai maakte en hoe hij daar toen mee omging, en ook nu weer, komt hij op mij over als iemand die met niemand rekening houdt, anders dan met zichzelf. Hij handelt in elk geval puur en uitsluitend vanuit zijn eigen belang en denkt geen seconde aan de uitwerking van zijn gedrag op anderen. Erg, erg respectloos. Ik kan het niet anders verwoorden.
Ook het feit dat hij zo anti huisarts, psychologen is, is een allesbehalve goed teken. Het lijkt me dat hij een zwaar psychisch probleem heeft. Dit is immers allesbehalve sociaal gedrag.
Neemt niet weg dat het voor jou een erg bittere pil is. Helemaal gezien hoe hij er al die tijd, tot kort voor jullie samenwonen, mee om is gegaan. Geen wonder dat je iets dergelijks niet hebt zien aankomen. Hoe kon je ook?
Ik hoop voor je dat je snel in de fase zult belanden waarin je de boosheid meer zult voelen dan het huidige onbegrip. Begrijpen zul je het namelijk toch nooit (dit valt immers ook niet te begrijpen. Wat de reden ook mag zijn, feit blijft dat het allesbehalve normaal gedrag is en dat je simpelweg zo niet met mensen omgaat).
Als het je lukt zou ik inderdaad proberen om je zoveel mogelijk op de praktische kanten te richten: hoe wil/kun je verder, met je huis, je/jullie inboedel etc.?
Zorg dat je loskomt van deze man, lieve Mieke. Nog liever gisteren dan vandaag!
Veel sterkte!!
maandag 28 september 2009 om 23:28
Ik heb inderdaad een nieuwe nick gemaakt zodat ik op mijn oude nick gewoon kan brabbelen over behang en schoenen.
Het zal me werkelijk een worst weten of iemand die ik ken dit leest, de mensen om wie ik geef weten het toch al in geuren en kleuren en ik schaam me heus niet voor mijn gevoel, ookal zou ik willen dat ik net zoals hij een aan/uit knop had.
Dat hij 'problemen' had is duidelijk, daar was zelfs hij eerlijk over en zijn familie ook.
Het duale van alles is dat hij dat ook duidelijk aangaf en dat hij daarop de afspraak met maakte in ieder geval altijd 'eerlijk' tegen mij te zijn, zelfs als hij het niet 'mooi' wist weten te verpakken. Dat heb ik zelfs aan hem gevraagd, omdat hij soms best bang was hoe hij zichzelf kon verwoorden zonder mij te kwetsen. Dat is ook het rare, hij beweerde altijd bij hoog en laag dat hij no matter what eerlijk zou zijn.
Dat gaf mij geruststelling en hem, dacht ik ook.
Zijn familie denkt dat hij een klassieke burn out heeft.
Hij weet t allemaal niet meer, hij denkt dat niemand hem wil of kan begrijpen en hij stoot heel hard iedereen die ook maar wat om hem geeft af omdat hij denkt iedereen alleen maar te kwetsen.
Ik weet dat hij geen slecht persoon is. Dit is een persoon die een keer 4 uur in de auto reed omdat ik koude voeten had, ja serieus, ik smste voor het slapen gaan dat mijn voeten koud waren, 4 uur later werd ik wakker met 2 handen om voeten...
En nog tonnen van dit soort dingen.
Hij was zo ontzettend lief, en raar genoeg merk ik dat ik nu alleen aan die dingen kan denken.
Er is iets gebeurt, ik weet niet wat, maar op dit moment kan het hem niets schelen hoeveel pijn dit mij doet.
Ik heb afstand genomen, en nu kan ik alleen maar zien wat er gebeurt, op een gegeven moment zal genoeg genoeg zijn en zullen mijn verliefde gevoelens verdwijnen.
Ik zie t wel, ik plan mijn dagen vol, ik zit op de automatische piloot.
Mocht hij zijn probleem erkennen zal ik hem steunen, doet hij dat niet, dan ga ik verder, ik heb verder weinig keus denk ik.
Het zal me werkelijk een worst weten of iemand die ik ken dit leest, de mensen om wie ik geef weten het toch al in geuren en kleuren en ik schaam me heus niet voor mijn gevoel, ookal zou ik willen dat ik net zoals hij een aan/uit knop had.
Dat hij 'problemen' had is duidelijk, daar was zelfs hij eerlijk over en zijn familie ook.
Het duale van alles is dat hij dat ook duidelijk aangaf en dat hij daarop de afspraak met maakte in ieder geval altijd 'eerlijk' tegen mij te zijn, zelfs als hij het niet 'mooi' wist weten te verpakken. Dat heb ik zelfs aan hem gevraagd, omdat hij soms best bang was hoe hij zichzelf kon verwoorden zonder mij te kwetsen. Dat is ook het rare, hij beweerde altijd bij hoog en laag dat hij no matter what eerlijk zou zijn.
Dat gaf mij geruststelling en hem, dacht ik ook.
Zijn familie denkt dat hij een klassieke burn out heeft.
Hij weet t allemaal niet meer, hij denkt dat niemand hem wil of kan begrijpen en hij stoot heel hard iedereen die ook maar wat om hem geeft af omdat hij denkt iedereen alleen maar te kwetsen.
Ik weet dat hij geen slecht persoon is. Dit is een persoon die een keer 4 uur in de auto reed omdat ik koude voeten had, ja serieus, ik smste voor het slapen gaan dat mijn voeten koud waren, 4 uur later werd ik wakker met 2 handen om voeten...
En nog tonnen van dit soort dingen.
Hij was zo ontzettend lief, en raar genoeg merk ik dat ik nu alleen aan die dingen kan denken.
Er is iets gebeurt, ik weet niet wat, maar op dit moment kan het hem niets schelen hoeveel pijn dit mij doet.
Ik heb afstand genomen, en nu kan ik alleen maar zien wat er gebeurt, op een gegeven moment zal genoeg genoeg zijn en zullen mijn verliefde gevoelens verdwijnen.
Ik zie t wel, ik plan mijn dagen vol, ik zit op de automatische piloot.
Mocht hij zijn probleem erkennen zal ik hem steunen, doet hij dat niet, dan ga ik verder, ik heb verder weinig keus denk ik.
maandag 28 september 2009 om 23:56
Hoi,
Mocht hij zijn probleem erkennen zal ik hem steunen...
Dat is heel lief en goedbedoeld van je, maar daar ga je aan kapot, meid.
Ik weet uit ervaring hoe vreselijk moeilijk het is als iemand 2 zo verschillende kanten heeft....lief, maar teglijkertijd ook onberekenbaar...
Ik moest hem op mijn eigen initiatief op een gegeven moment 'laten gaan'....en dat kon ik pas toenik mezelf al heel ver kwijt was. Dat is jou nu bespaard gebleven.
Nogmaals sterkte!
Grtz.
D.
Mocht hij zijn probleem erkennen zal ik hem steunen...
Dat is heel lief en goedbedoeld van je, maar daar ga je aan kapot, meid.
Ik weet uit ervaring hoe vreselijk moeilijk het is als iemand 2 zo verschillende kanten heeft....lief, maar teglijkertijd ook onberekenbaar...
Ik moest hem op mijn eigen initiatief op een gegeven moment 'laten gaan'....en dat kon ik pas toenik mezelf al heel ver kwijt was. Dat is jou nu bespaard gebleven.
Nogmaals sterkte!
Grtz.
D.
dinsdag 29 september 2009 om 15:28
Tja, ik kan mezelf nog steeds niet als 'slachtoffer' zien, zo bizar.
Ik blijf maar hopen dat dit een rare nachtmerrie is.
Ik hoop dat ik snel rationeel alles kan zien zoals het is en maar gewoon accepteren dat het mooie wat wij hadden voor hem in ieder geval geen diepe indruk hebben achtergelaten, of dat hij deze gewoon geheel kan onderdrukken.
Ik ben hier gewoon echt ziek van, ik zie hem overal en alles, echt de meest belachelijke dingen wekken herinneringen op, zelfs dingen die nooit echt een indruk hebben gemaakt op me zoals een opmerking over een bepaald bekend persoon of iets dergelijks, zo raar dat mijn brein daar dan op triggerd ofzo
Ik blijf maar hopen dat dit een rare nachtmerrie is.
Ik hoop dat ik snel rationeel alles kan zien zoals het is en maar gewoon accepteren dat het mooie wat wij hadden voor hem in ieder geval geen diepe indruk hebben achtergelaten, of dat hij deze gewoon geheel kan onderdrukken.
Ik ben hier gewoon echt ziek van, ik zie hem overal en alles, echt de meest belachelijke dingen wekken herinneringen op, zelfs dingen die nooit echt een indruk hebben gemaakt op me zoals een opmerking over een bepaald bekend persoon of iets dergelijks, zo raar dat mijn brein daar dan op triggerd ofzo
dinsdag 29 september 2009 om 18:13
quote:Tessaa schreef op 29 september 2009 @ 12:06:
[...]
Dit is precies wat ik denk. En het is inderdaad heel rot dat jij er de dupe van bent geworden.
Onzin om de ouders met struisvogels te vergelijken.
De jongen is misschien wel lief enz enz, maar super koud en egoistish door TO in het onwetende te laten.
Klinkt hard, maar het lijkt me geen serieus relatiemateriaal. Niet dat je hem moet vergeten of zo, Zo'n labiele persoon kun je wel als een normale vriend hebben, maar als partner is hij onbetrouwbaar, wat, nogmaals, niet betekent dat hij bewust mensen gebruikt of 'slecht' is. Just not reliable.
[...]
Dit is precies wat ik denk. En het is inderdaad heel rot dat jij er de dupe van bent geworden.
Onzin om de ouders met struisvogels te vergelijken.
De jongen is misschien wel lief enz enz, maar super koud en egoistish door TO in het onwetende te laten.
Klinkt hard, maar het lijkt me geen serieus relatiemateriaal. Niet dat je hem moet vergeten of zo, Zo'n labiele persoon kun je wel als een normale vriend hebben, maar als partner is hij onbetrouwbaar, wat, nogmaals, niet betekent dat hij bewust mensen gebruikt of 'slecht' is. Just not reliable.
dinsdag 29 september 2009 om 20:05
quote:Loreyi schreef op 28 september 2009 @ 21:58:
[...]
Zodat ze onder haar oud nickname wel nog lekker anoniem kan forummen misschien?
Zou kunnen, weten we niet zolang we het niet van haar zelf horen he?
Ik zie dat ze al geantwoord heeft. TO bedankt voor het antwoord. Het is verder niet belangrijk, maar ik vroeg het me af. Ik vond het nogal vreemd om zoveel herkenbare dingen neer te zetten, maar toch anoniem te willen blijven.
[...]
Zodat ze onder haar oud nickname wel nog lekker anoniem kan forummen misschien?
Zou kunnen, weten we niet zolang we het niet van haar zelf horen he?
Ik zie dat ze al geantwoord heeft. TO bedankt voor het antwoord. Het is verder niet belangrijk, maar ik vroeg het me af. Ik vond het nogal vreemd om zoveel herkenbare dingen neer te zetten, maar toch anoniem te willen blijven.
