Relaties
alle pijlers
Vriend heeft twijfels, wat nu?
vrijdag 9 januari 2009 om 21:12
Ik en mijn ex/vriend/maatje hebben elkaar leren kennen via stage/werk. We vonden elkaar bijna vanaf het begin al leuk, waar we overigens beiden pas een jaar later achter kwamen. Na mijn stageperiode heeft hij me mee uit gevraagd. We zijn een dikke drie maand bij elkaar geweest. Zelfs een weekend weg geweest. Als we bij elkaar zijn hebben we het zo leuk en het voelt van mijn kant in ieder geval heel goed. Maar sinds begin december hebben we er een punt achter gezet.
Hij twijfelt. Hij is 29 en wil heel graag een leven opbouwen met iemand, kinderen krijgen en trouwen. Ik ben 23, studeer nog (studeer af juni/juli 2009) en ik woon nog thuis (iets waar ik ook van baal en waar na mijn afstuderen zeker verandering in gaat komen ). Maar we zitten nu dus nog wel in verschillende levensfasen. Hij is bang dat hij eerder toe is aan de dingen die hij wil/zoekt dan ik en dat hij mij dan onder druk gaat zetten. Hij geeft zelf aan dat hij in zulke dingen wel manipulatief kan zijn. Hij is best onzeker en spiegelt zich enorm aan andere mensen die hebben wat hij wil. Zo zijn er nu wat mensen uit zijn vriendenkring/werkkring zwanger/gaan trouwen. Hij wordt daar verdrietig van, niet dat hij hen dat niet gunt hoor, want dat doet hij echt wel. Maar hij zit gewoon met zichzelf in de knoop.
Hij wil heel graag mijn mannetje en mijn rots in de branding zijn, maar tegelijkertijd ben ik in zijn ogen een risicogeval. Dit is mijn eerste echte relatie en hij is bang dat het daardoor misloopt en dat hij dan te oud is om zijn wensen te vervullen. Ik heb hem al gezegd dat ik niet bij hem weg zal gaan omdat ik nieuwsgierig ben naar anderen, als het stuk zou lopen zou dat zijn omdat er onoplosbare problemen zijn tussen ons. En daarbij komt, de dingen waarnaar hij op zoek is, die wil ik ook en daar wil ik niet nog jaren en jaren mee wachten.
Hij heeft meerdere malen aangegeven dat het niet aan mij ligt. Dat er (weinig tot) geen negatieve dingen aan mij zijn en dat ik dit niet verdien. Hij geeft ook aan niet te twijfelen wanneer we bij elkaar zijn, maar zodra ik weg ben komen de twijfels terug. Hij geeft zoveel verschillende signalen af. Als we bij elkaar zijn hebben we het bijvoorbeeld, op een semi-serieuze manier, over samenwonen en kindjes krijgen en al dat soort dingen. We zien elkaar dus nog wel af en toe, 1 keer per twee weken ongeveer.
Wat ik nu eigenlijk graag wil is duidelijkheid, ik wil weten waar ik aan toe ben. Want tot nu toe houdt ik de hoop dat het toch nog goed kan komen tussen ons. Maar die duidelijkheid kan hij mij niet geven. Mijn verstand en gevoel liggen zover uit elkaar op dit moment. Maar ik weet niet wat ik moet, ik krijg de hele situatie niet uit mijn hoofd, ben er zo'n beetje 24 uur per dag, zeven dagen per week mee bezig. En het voelt gewoon klote omdat ik wel zeker ben van mijn gevoelens naar hem toe, en die kan ik niet zomaar uitschakelen.
Ik hoop jullie meningen te horen, want ik ben zelf een beetje de weg kwijt. En daar baal ik ook van, want ik ben van mezelf niet iemand die snel niet meer weet wat ze moet. Ik wil hem zo graag helpen, maar hij laat dat niet toe. Moet ik de hoop laten varen of juist niet? Ik weet niet wat ik moet doen op dit moment. Wat vinden jullie? Nou ja, ik ben in ieder geval blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven.
Hij twijfelt. Hij is 29 en wil heel graag een leven opbouwen met iemand, kinderen krijgen en trouwen. Ik ben 23, studeer nog (studeer af juni/juli 2009) en ik woon nog thuis (iets waar ik ook van baal en waar na mijn afstuderen zeker verandering in gaat komen ). Maar we zitten nu dus nog wel in verschillende levensfasen. Hij is bang dat hij eerder toe is aan de dingen die hij wil/zoekt dan ik en dat hij mij dan onder druk gaat zetten. Hij geeft zelf aan dat hij in zulke dingen wel manipulatief kan zijn. Hij is best onzeker en spiegelt zich enorm aan andere mensen die hebben wat hij wil. Zo zijn er nu wat mensen uit zijn vriendenkring/werkkring zwanger/gaan trouwen. Hij wordt daar verdrietig van, niet dat hij hen dat niet gunt hoor, want dat doet hij echt wel. Maar hij zit gewoon met zichzelf in de knoop.
Hij wil heel graag mijn mannetje en mijn rots in de branding zijn, maar tegelijkertijd ben ik in zijn ogen een risicogeval. Dit is mijn eerste echte relatie en hij is bang dat het daardoor misloopt en dat hij dan te oud is om zijn wensen te vervullen. Ik heb hem al gezegd dat ik niet bij hem weg zal gaan omdat ik nieuwsgierig ben naar anderen, als het stuk zou lopen zou dat zijn omdat er onoplosbare problemen zijn tussen ons. En daarbij komt, de dingen waarnaar hij op zoek is, die wil ik ook en daar wil ik niet nog jaren en jaren mee wachten.
Hij heeft meerdere malen aangegeven dat het niet aan mij ligt. Dat er (weinig tot) geen negatieve dingen aan mij zijn en dat ik dit niet verdien. Hij geeft ook aan niet te twijfelen wanneer we bij elkaar zijn, maar zodra ik weg ben komen de twijfels terug. Hij geeft zoveel verschillende signalen af. Als we bij elkaar zijn hebben we het bijvoorbeeld, op een semi-serieuze manier, over samenwonen en kindjes krijgen en al dat soort dingen. We zien elkaar dus nog wel af en toe, 1 keer per twee weken ongeveer.
Wat ik nu eigenlijk graag wil is duidelijkheid, ik wil weten waar ik aan toe ben. Want tot nu toe houdt ik de hoop dat het toch nog goed kan komen tussen ons. Maar die duidelijkheid kan hij mij niet geven. Mijn verstand en gevoel liggen zover uit elkaar op dit moment. Maar ik weet niet wat ik moet, ik krijg de hele situatie niet uit mijn hoofd, ben er zo'n beetje 24 uur per dag, zeven dagen per week mee bezig. En het voelt gewoon klote omdat ik wel zeker ben van mijn gevoelens naar hem toe, en die kan ik niet zomaar uitschakelen.
Ik hoop jullie meningen te horen, want ik ben zelf een beetje de weg kwijt. En daar baal ik ook van, want ik ben van mezelf niet iemand die snel niet meer weet wat ze moet. Ik wil hem zo graag helpen, maar hij laat dat niet toe. Moet ik de hoop laten varen of juist niet? Ik weet niet wat ik moet doen op dit moment. Wat vinden jullie? Nou ja, ik ben in ieder geval blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven.
vrijdag 9 januari 2009 om 21:25
3 maanden en nu dit al? Een relatie moet leuk zijn, een beginnende relatie al helemaal. Als jij geen zin hebt in tegenstrijdige signalen moet je hem zeggen dat je geen contact meer wilt. Hoe hij met je omgaat is niet goed voor je eigenwaarde.
Het klinkt best wel alsof je exvriend echt helemaal niet weet wat hij zelf wil, in ieder geval niet met jou wil zijn en gewoon een lullige smoes heeft waarmee hij jou verantwoordelijk wil maken voor het niet werken van een relatie tussen jullie twee.
Het klinkt best wel alsof je exvriend echt helemaal niet weet wat hij zelf wil, in ieder geval niet met jou wil zijn en gewoon een lullige smoes heeft waarmee hij jou verantwoordelijk wil maken voor het niet werken van een relatie tussen jullie twee.
vrijdag 9 januari 2009 om 21:34
Hmm, dit lijkt zo op verhaal van een AIO die ik ken. Hij heeft zelfde, wil graag kinderen, vaste relatie (maar tegelijk is hij zelf emotioneel heel onvolwassen) en vriendin is ook jonger en nog niet aan kinderen e.d toe. Hij heeft het ook uitgemaakt, maar blijft haar wel steeds zien en dan weer niet en weer wel en ze hebben steeds maar ruzie om niets. Elke keer is het uit. Elke keer weer beetje aan. Nee, nu echt definitief uit. Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft.
Er alleen al naar lúisteren is vermoeiend, laat staan het te leven. Ben het dus ook met eerdere schrijfsters eens, al is jouw situatie niet die van hem, maar zoals Parnell zegt: dit gaat niet ineens leuk en makkelijk meer worden. Dat zit er niet 123 in. Ik zou er dan ook niet mee doorgaan. Het sloopt je alleen maar.
Er alleen al naar lúisteren is vermoeiend, laat staan het te leven. Ben het dus ook met eerdere schrijfsters eens, al is jouw situatie niet die van hem, maar zoals Parnell zegt: dit gaat niet ineens leuk en makkelijk meer worden. Dat zit er niet 123 in. Ik zou er dan ook niet mee doorgaan. Het sloopt je alleen maar.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
vrijdag 9 januari 2009 om 21:38
Maanmeisje, ik zou een tijdje afstand nemen van deze man. Laat hem eerst maar eens uitzoeken wat hij nou precies wil. Als hij daar uit is kan hij jou ook meer duidelijkheid geven. Ik vermoed dat het voor jullie allebei alleen maar verwarrender wordt als jullie elkaar blijven zien. Als hij er alleen achter komt dat hij jou niet wil missen, zie je hem vanzelf terug.
The time is now
vrijdag 9 januari 2009 om 21:44
quote:maanmeisje schreef op 09 januari 2009 @ 21:12:
Ik en mijn ex/vriend/maatje hebben elkaar leren kennen via stage/werk. We vonden elkaar bijna vanaf het begin al leuk, waar we overigens beiden pas een jaar later achter kwamen. Na mijn stageperiode heeft hij me mee uit gevraagd. We zijn een dikke drie maand bij elkaar geweest. Zelfs een weekend weg geweest. Als we bij elkaar zijn hebben we het zo leuk en het voelt van mijn kant in ieder geval heel goed. Maar sinds begin december hebben we er een punt achter gezet.
Hij twijfelt. Hij is 29 en wil heel graag een leven opbouwen met iemand, kinderen krijgen en trouwen. Ik ben 23, studeer nog (studeer af juni/juli 2009) en ik woon nog thuis (iets waar ik ook van baal en waar na mijn afstuderen zeker verandering in gaat komen ). Maar we zitten nu dus nog wel in verschillende levensfasen. Hij is bang dat hij eerder toe is aan de dingen die hij wil/zoekt dan ik en dat hij mij dan onder druk gaat zetten. Hij geeft zelf aan dat hij in zulke dingen wel manipulatief kan zijn. Hij is best onzeker en spiegelt zich enorm aan andere mensen die hebben wat hij wil. Zo zijn er nu wat mensen uit zijn vriendenkring/werkkring zwanger/gaan trouwen. Hij wordt daar verdrietig van, niet dat hij hen dat niet gunt hoor, want dat doet hij echt wel. Maar hij zit gewoon met zichzelf in de knoop.
Hij wil heel graag mijn mannetje en mijn rots in de branding zijn, maar tegelijkertijd ben ik in zijn ogen een risicogeval. Dit is mijn eerste echte relatie en hij is bang dat het daardoor misloopt en dat hij dan te oud is om zijn wensen te vervullen. Ik heb hem al gezegd dat ik niet bij hem weg zal gaan omdat ik nieuwsgierig ben naar anderen, als het stuk zou lopen zou dat zijn omdat er onoplosbare problemen zijn tussen ons. En daarbij komt, de dingen waarnaar hij op zoek is, die wil ik ook en daar wil ik niet nog jaren en jaren mee wachten.
Hij heeft meerdere malen aangegeven dat het niet aan mij ligt. Dat er (weinig tot) geen negatieve dingen aan mij zijn en dat ik dit niet verdien. Hij geeft ook aan niet te twijfelen wanneer we bij elkaar zijn, maar zodra ik weg ben komen de twijfels terug. Hij geeft zoveel verschillende signalen af. Als we bij elkaar zijn hebben we het bijvoorbeeld, op een semi-serieuze manier, over samenwonen en kindjes krijgen en al dat soort dingen. We zien elkaar dus nog wel af en toe, 1 keer per twee weken ongeveer.
Wat ik nu eigenlijk graag wil is duidelijkheid, ik wil weten waar ik aan toe ben. Want tot nu toe houdt ik de hoop dat het toch nog goed kan komen tussen ons. Maar die duidelijkheid kan hij mij niet geven. Mijn verstand en gevoel liggen zover uit elkaar op dit moment. Maar ik weet niet wat ik moet, ik krijg de hele situatie niet uit mijn hoofd, ben er zo'n beetje 24 uur per dag, zeven dagen per week mee bezig. En het voelt gewoon klote omdat ik wel zeker ben van mijn gevoelens naar hem toe, en die kan ik niet zomaar uitschakelen.In welk opzicht is hij volgens jou niet duidelijk?
Ik en mijn ex/vriend/maatje hebben elkaar leren kennen via stage/werk. We vonden elkaar bijna vanaf het begin al leuk, waar we overigens beiden pas een jaar later achter kwamen. Na mijn stageperiode heeft hij me mee uit gevraagd. We zijn een dikke drie maand bij elkaar geweest. Zelfs een weekend weg geweest. Als we bij elkaar zijn hebben we het zo leuk en het voelt van mijn kant in ieder geval heel goed. Maar sinds begin december hebben we er een punt achter gezet.
Hij twijfelt. Hij is 29 en wil heel graag een leven opbouwen met iemand, kinderen krijgen en trouwen. Ik ben 23, studeer nog (studeer af juni/juli 2009) en ik woon nog thuis (iets waar ik ook van baal en waar na mijn afstuderen zeker verandering in gaat komen ). Maar we zitten nu dus nog wel in verschillende levensfasen. Hij is bang dat hij eerder toe is aan de dingen die hij wil/zoekt dan ik en dat hij mij dan onder druk gaat zetten. Hij geeft zelf aan dat hij in zulke dingen wel manipulatief kan zijn. Hij is best onzeker en spiegelt zich enorm aan andere mensen die hebben wat hij wil. Zo zijn er nu wat mensen uit zijn vriendenkring/werkkring zwanger/gaan trouwen. Hij wordt daar verdrietig van, niet dat hij hen dat niet gunt hoor, want dat doet hij echt wel. Maar hij zit gewoon met zichzelf in de knoop.
Hij wil heel graag mijn mannetje en mijn rots in de branding zijn, maar tegelijkertijd ben ik in zijn ogen een risicogeval. Dit is mijn eerste echte relatie en hij is bang dat het daardoor misloopt en dat hij dan te oud is om zijn wensen te vervullen. Ik heb hem al gezegd dat ik niet bij hem weg zal gaan omdat ik nieuwsgierig ben naar anderen, als het stuk zou lopen zou dat zijn omdat er onoplosbare problemen zijn tussen ons. En daarbij komt, de dingen waarnaar hij op zoek is, die wil ik ook en daar wil ik niet nog jaren en jaren mee wachten.
Hij heeft meerdere malen aangegeven dat het niet aan mij ligt. Dat er (weinig tot) geen negatieve dingen aan mij zijn en dat ik dit niet verdien. Hij geeft ook aan niet te twijfelen wanneer we bij elkaar zijn, maar zodra ik weg ben komen de twijfels terug. Hij geeft zoveel verschillende signalen af. Als we bij elkaar zijn hebben we het bijvoorbeeld, op een semi-serieuze manier, over samenwonen en kindjes krijgen en al dat soort dingen. We zien elkaar dus nog wel af en toe, 1 keer per twee weken ongeveer.
Wat ik nu eigenlijk graag wil is duidelijkheid, ik wil weten waar ik aan toe ben. Want tot nu toe houdt ik de hoop dat het toch nog goed kan komen tussen ons. Maar die duidelijkheid kan hij mij niet geven. Mijn verstand en gevoel liggen zover uit elkaar op dit moment. Maar ik weet niet wat ik moet, ik krijg de hele situatie niet uit mijn hoofd, ben er zo'n beetje 24 uur per dag, zeven dagen per week mee bezig. En het voelt gewoon klote omdat ik wel zeker ben van mijn gevoelens naar hem toe, en die kan ik niet zomaar uitschakelen.In welk opzicht is hij volgens jou niet duidelijk?
vrijdag 9 januari 2009 om 22:33
Zoals ik al zei zitten mijn verstand en gevoel niet op één lijn op dit moment. Als ik mijn gevoel buiten beschouwing laat weet ik dat deze situatie niet goed is, in ieder geval voor mij. Ik ben ook degene die er een punt achter heeft gezet, hij ging akkoord.. Misschien moet ik ook maar doorzetten en het contact echt verbreken, dus niet meer afspreken..
Hij is opzich wel duidelijk in wat hij denkt en voelt, hij kan alleen niet duidelijk zijn over het feit of wij een toekomst hebben. Maar daar komen we met de tijd wel achter. 'T jammere is alleen dat ik op dit vlak niet de geduldigste ben haha.
Wat ik verder ook vervelend vind is dat ik merk dat ik wel behoefte heb aan 'een man' in mijn leven. Misschien dat ik daarom ook een beetje achter de feiten aan loop. En daarbij komt dat ik niet snel relaties begin, niet tegen de juiste personen aanloop. Ga maar na als dit mijn eerste 'relatie' is en ik ben 23 Maar dat is geen reden om nu te blijven plakken.
Dank jullie wel in ieder geval voor de reacties zover, ik stel het erg op prijs!!
Hij is opzich wel duidelijk in wat hij denkt en voelt, hij kan alleen niet duidelijk zijn over het feit of wij een toekomst hebben. Maar daar komen we met de tijd wel achter. 'T jammere is alleen dat ik op dit vlak niet de geduldigste ben haha.
Wat ik verder ook vervelend vind is dat ik merk dat ik wel behoefte heb aan 'een man' in mijn leven. Misschien dat ik daarom ook een beetje achter de feiten aan loop. En daarbij komt dat ik niet snel relaties begin, niet tegen de juiste personen aanloop. Ga maar na als dit mijn eerste 'relatie' is en ik ben 23 Maar dat is geen reden om nu te blijven plakken.
Dank jullie wel in ieder geval voor de reacties zover, ik stel het erg op prijs!!
vrijdag 9 januari 2009 om 22:40
Inderdaad, waarom al die beren op de weg. Je bent toch blij als je iemand vind met wie je het leuk hebt? Waarom al dat ge 'watals'?!!? Heel vervelend, menden die alles volgens het boekje willen doen. Ik zou wel uitkijken om alsnog met hem in zee te gaan. Wat het lijkt erop dat jij aan al zijn wensen en verwachtingen moet gaan voldoen. Lukt dat niet dan stel je hem teleur, ook al is dat niet jouw schuld. Waarom zou je daar je tijd en energie insteken.
zaterdag 10 januari 2009 om 10:54
Hoi maanmeisje,
Inderdaad, laat hem. Het ziet er naar uit dat hij getriggerd wordt door verschillen tussen jullie (leeftijdsverschil, ...) en dat niet kan plaatsen naar de toekomst toe. Hij gaat daarover piekeren en daarvan kan jij niet 'winnen'. Kan volgens mij wel puur zijn onzekerheid zijn (onbekend voor hem) en hij zal een beeld voor ogen hebben hoe hij het het liefste heeft en daar kan jij (niet om hoe je bent, maar wel door andere factoren) niet aan voldoen.
Herken het bij een ex, ik was een stuk ouder als hem, het was bij ons zeker na een 3-tal maanden ook een strijd eigenlijk, hij kwam af met zijn argumenten en ik weerlegde ze (in hoe ik het zag). Maar dat is gewoon zooo vermoeiend en dat is idd. ook nefast voor je zelfvertrouwen.
Ik heb het erna ook een tijdje moeilijk gehad, want het graag zien was er wel, maar ik wou zo mijn heel leven niet verder pruttelen. Ik kreeg op de duur het gevoel dat ik hem telkens moest overtuigen om toch te blijven en nee, dat is echt niet de bedoeling. Ik merkte trouwens dat ik op dat vlak ook tegen een muur praatte, ook al twijfelde hij tot op het laatst.
Inderdaad, laat hem. Het ziet er naar uit dat hij getriggerd wordt door verschillen tussen jullie (leeftijdsverschil, ...) en dat niet kan plaatsen naar de toekomst toe. Hij gaat daarover piekeren en daarvan kan jij niet 'winnen'. Kan volgens mij wel puur zijn onzekerheid zijn (onbekend voor hem) en hij zal een beeld voor ogen hebben hoe hij het het liefste heeft en daar kan jij (niet om hoe je bent, maar wel door andere factoren) niet aan voldoen.
Herken het bij een ex, ik was een stuk ouder als hem, het was bij ons zeker na een 3-tal maanden ook een strijd eigenlijk, hij kwam af met zijn argumenten en ik weerlegde ze (in hoe ik het zag). Maar dat is gewoon zooo vermoeiend en dat is idd. ook nefast voor je zelfvertrouwen.
Ik heb het erna ook een tijdje moeilijk gehad, want het graag zien was er wel, maar ik wou zo mijn heel leven niet verder pruttelen. Ik kreeg op de duur het gevoel dat ik hem telkens moest overtuigen om toch te blijven en nee, dat is echt niet de bedoeling. Ik merkte trouwens dat ik op dat vlak ook tegen een muur praatte, ook al twijfelde hij tot op het laatst.
