Vriend wil niet mee naar personeelsfeestje

Een gewoon avondpersoneelsfeestje/etentje: ik vind persoonlijk dat je van je partner mag verwachten dat hij/zij meegaat.

Je werk is best een groot deel van je leven/beschikbare 24/7 uren en ik neem aan dat wederzijds werk een gemene deler is in je relatie.

Een weekend weg, zoals dat topic van laatst, vind ik te ver gaan persoonlijk. Maar ik ga ook geen weekend met vrienden of familie weg.

En ook al vindt partner het niet leuk, soms doe je inderdaad iets voor elkaar, omdat je elkaar belangrijk vindt en om elkaar geeft. Dat heeft imo niets te maken met claimen van partner.



Ik heb (gelukkig, zeker alles hier lezende) geen relatie. Maar ALS ik die zou hebben en dit zou spelen, zou dat voor mij iets zeggen ook al zijn hier veel reacties dat je je partner niks 'op te leggen', 'te verplichten' hebt en dat hij/zij gewoon zijn/haar eigen leven leeft.

Ik vind een dergelijke personeelsavond hetzelfde als een familiefeestje; soms heb je geen zin maar hoort het gewoon bij het leven/je relatie net zoals je wel eens geen werkzin hebt en toch gewoon gaat werken.

In een relatie is het idd belangrijk dit soort dingen voor elkaar over te hebben. Maar dan moet je wel rekening houden met het karakter van je partner. Als hij erg verlegen is en het eng vindt, kan ik me voorstellen dat borrelen en eten in zo'n klein clubje niet iets is wat hij ziet zitten. Jullie zijn ook nog (voor mij dan ) erg jong dus misschien moet hij ook nog groeien in het hele social event gebeuren.



Ik en mijn vriend zouden het zonder problemen voor elkaar doen, maar af en toe gaan we wel alleen. Ook omdat ik werk in een omgeving met veel singles, en dan wordt het meer een gezellige avond uit met collega's.



Maar, om even praktisch te worden, is er (voortaan) geen tussenoplossing mogelijk? Dat hij alleen bij de borrel aanwezig is bijvoorbeeld.

IInderdaad Soundpost, de kunst is om een beetje mee te denken! Ik heb wel eens een presentatie gehad waar ik vriend graag bij had maar waar hij niemand kende. Dan nodig ik ook een goede vriend van hem uit. Ik blij dat hij er is en kon dan ook makkelijk rouleren, en hij had ook een leuke avond.



Snap dat TO er met haar etentje niks aan heeft maar het is een voorbeeld.

Ik heb zelf al nooit zin in dat soort personeelsfeestjes, laat staan dat ik mijn man meeneem.

In de tien jaar dat wij samen zijn is hij nog nooit meegeweest en dat vind ik prima.



Ik vind het allemaal erg dwingend overkomen, laat iedereen lekker zelf beslissen waar hij of zij wel en geen zin in heeft.

Datzelfde doen wij ook met familiebezoek, soms ga ik alleen soms gaan we samen.

Je kunt je vriend toch niet verplichten om aan dat soort dingen deel te nemen.



Waarom vind je het uberhaupt zo belangrijk?

Jeetje, ik zou wel teleurgesteld zijn. Maar ik vind mijn werk en collega's dan ook heel leuk en zou het ook prettig vinden als mijn partner geinteresseerd zou zijn in waar ik nou de hele dag mee bezig ben en met wie. Andersom ook. Helemaal omdat ik begrijp dat hij nog nooit is mee geweest? Nou, dan weet ie toch ook niet of ie het leuk gaat vinden of niet?



Ik ben normaal gesproken heel zelfstandig hoor in een relatie en absoluut geen siamese tweeling. Maar ik zou wel een beetje interesse verwachten. Ook omdat het in mijn ogen zo weinig moeite is om op deze manier de ander een plezier te doen. Zo had ik ook een vriend (als in kennis) die nooit een stropdas om wilde en daar altijd een heel punt van maakte, ook toen hij met zijn vriendin naar een feest ging en zij had graag dat hij een stropdas omdeed (was de dresscode). Nu ben ik zelf ook een beetje wars van dress codes (ik ben nogal een geitewollesok) maar tegelijk dacht ik ook: Jemig vent, het is maar een lapje stof en door het om je nek te hangen doe je je vriendin een plezier. Moet je nou als het om een stropdas gaat op je strepen gaan staan? Maar goed, dat is een beetje off topic, maar het deed me er wel aan denken.



Net een beetje als wat VC zei: Wel verlegen genoeg zijn om niet naar een feestje te willen, maar niet verlegen genoeg om vriendin teleur te stelen.

quote:Guinnevere schreef op 19 mei 2008 @ 10:28:





In ieder geval, heb het gisteren nog eens voorgelegd, dat ik het heel leuk zou vinden als hij meegaat, maar vriendlief wil pertinent niet mee. Hij is van mening dat ik hem mee wil nemen omdat ik anders voor de rest onderdoe, en dat vindt hij geen goede reden. Bovendien houdt hij niet van het verplicht gezellig doen.



Ik wens je heel veel plezier Guinevere. Iemand die denkt dat jouw beweegredenen zijn hem mee te willen nemen omdat je anders een modderfiguur slaat, kun je maar beter thuis laten inderdaad.

Uit de verschillende reacties blijkt wel dat mensen andere verwachtingen en behoeftes hebben. De één heeft een hekel aan de feestjes mbt tot partner, de ander niet. En de één verwacht dat je dan wat voor elkaar over hebt, de ander vindt dit onzin. Het ligt dus aan jezelf, je partner en je relatie.



Maar TO heeft in haar relatie blijkbaar wel de behoefte en de verwachting dat haar vriend meegaat naar dit soort feestjes. En haar vriend heeft juist niet de behoefte om daar te zijn en ook niet om dit te doen omdat hij daarmee iets voor zijn vriendin over heeft. (Onduidelijk is trouwens wat hij andersom van haar zou verwachten).

Het lijkt me dat je hier middels een goed gesprek en een evt middenweg uit moet kunnen komen.

TO kan accepteren dat haar vriend nou eenmaal zo is, en daarmee haar behoefte bijstellen.

Het kan ook zijn dat haar vriend bereidt is water bij de wijn te doen, en bij sommige feestjes wel mee te gaan en bij andere niet. Zoals Antonio postte, als hij ooit mee wordt gevraagd naar een avondje in de kroeg wil hij miss wel mee, maar juist niet naar etentjes in een redelijk klein gezelschap.

Het lijkt mij iets waar je toch gewoon samen je weg in kan vinden?

Hoort er gewoon bij vind ik per definitie geen argument. Mijn vriend hoeft absoluut geen dingen voor mij te doen die hij niet leuk vind en andersom ook niet. Als het echt moet, omdat andere mensen zich niet over hun zielige should en should nots heen kunnen zetten (een bewezen ongelukkig makende levenshouding) dan doen we dat - maar alleen bij hoge nood. Een relatie heb je anno nu niet meer omdat het moet, maar omdat het een verrijking op je leven kan zijn. Als ik voor die verrijking moet 'betalen' in de vorm van meedoen aan iedere stomme verplichting kan ik die tegen elkaar wegstrepen en ben ik dus net zo lief vrijgezel. De meerwaarde is dan niet meer.



Dat mensen die onzeker zijn en in hun eentje geen leven hebben dat er graag voor over hebben, dat mag, maar hun zieligheid is niet mijn plicht. Ik wordt er zo langzamerhand schijtziek van dat we ons vanalles aan hoort-zo/moet laten opleggen door de onzekere mens. Niets ten nadele van de onzekere mens, jullie mogen er ook zijn, maar ga niet je onzekerheid op een ander zitten projecteren. Das JOUW probleem. Dat is net zo iets als een gezond iemand ziek willen maken. Waarom zou je dat doen? Kan je toch beter proberen zelf gezond te worden.



Verder vind ik personeelsfeestjes niet leuk, maar een vervelende verplichting. Het leven is kort. Tijd is schaars, en personeelsfeestjes worden niet per uur betaald en vallen daarom m.i. niet onder verplichtingen. Als je hele leuke collega's hebt, helemaal mooi, lekker doen, maar verplicht, nee, nooit. Ik kies ook bewust voor bedrijven die dit soort onzin zo weinig mogelijk aan hun werknemers opdringen. Het IS niet gezellig en ik kies mijn vrienden liever zelf, dank u.

Jee, wat een rare posting.

Krijg bijna de indruk dat je zelf (onbewust) ontzettend onzeker bent en die middels dit vreemde bericht uit alle macht probeert te projecteren op anderen.



Tuurlijk is een relatie een verrijking in je leven. Maar niet ten koste van je egoïsme. Je kiest voor een maatje, vriend, partner en daar mag je óók rekening mee houden. In een relatie zit je dus met zijn 2en en niet alleen.

Ik vind dat een partner (in alle redelijkheid) best mee kan naar een personeelsfeest waarbij ook andere partners worden uitgenodigd.

Gezien de totale afwezigheid van onderbouwing voel ik mezelf niet geroepen op jouw posting in te gaan, Yulia, maar goed, gezien het feit dat ik er zelf nog wat over kwijt wil het volgende:



Een personeelsfeest is niet iets wat je voor de ander doet maar iets wat je voor het plichtsgevoel van de ander aan- / en de onzekerheid m.b.t. over komen op - derden doet. Het voelt dan voor mij helemaal niet alsof ik iets voor de ander doe maar alsof de ander zich verplicht voelt om iets te doen en ik daarom ook maar moet komen opdraven 'want dat staat beter'. Je partner haalt hier zelf waarschijnlijk geen bevrediging uit. De beloning voor de partner bestaat uit de gedachte hiermee mogelijk normaal tot goed te zijn over gekomen op de werkomgeving. Een gedachte die je m.i. niet tot zeer beperkt kunt beinvloeden met de al dan niet afwezigheid van je partner, waardoor het m.i. dan ook een nogal non-existente winst is.



Dat vind ik niet in verhouding staan tot het opgeven van een vrije avond voor iets wat je als ronduit onprettig ervaart. Ik vind dat onzekerheid niet zou moeten lonen. Is de baas een beetje onzeker geworden alleen maar omdat 1 partner niet mee kwam, dan is dat diegene's eigen onzekerheid, en diegene's eigen probleem. Onzekerheid is een onprettige eigenschap. Collectieve onzekerheid, bevestigd door overdreven vragen om bevestiging middels 'traditie', hoeft m.i. evenmin beloond te worden met gehoorzaam gedrag van het zekere individu, als individuele onzekerheid.



Ik heb het idee dat dat een soort collectieve mentaliteitsziekte is, dat aanpassen aan het zielige. Onzin. Dingen zijn zoals ze zijn en dingen zouden zo gedaan en gezegd moeten mogen worden als ze zijn.

Noblesse, dan doe jij het toch lekker niet? Maar je hoeft je eigen ideeën hierover toch niet op de rest van de wereld te projecteren? Want niets is zoals het is. Maar dat is mijn idee

quote:Guinnevere schreef op 17 mei 2008 @ 19:21:



En tja, mijn collega en baas waren nogal teleurgesteld dat hij niet mee komt, niet leuk om dan de opmerkingen te pareren ('Wat nou, durft 'ie niet soms?' 'Kom op Guinnevere, de zweep erover, hoor!' met een lach, maar toch, vervelend om je vriend te verdedigen als je er zelf ook niet echt blij mee bent...)Als hij niet mee wil hoef jij hem toch niet te verdedigen? Je kan toch gewoon tegen je baas en collega zeggen dat jij er de balen van hebt maar dat hij écht niet wil? Dan ben je waarschijnlijk ook direct van de opmerkingen erover af.

quote:Soundpost schreef op 24 mei 2008 @ 19:21:

Noblesse, dan doe jij het toch lekker niet? Maar je hoeft je eigen ideeën hierover toch niet op de rest van de wereld te projecteren? Want niets is zoals het is. Maar dat is mijn idee Doe ik ook niet. Ik verplicht mijn vriend eveneens niet om thuis te blijven. Als hij per se mee wil naar een suf feestje dan mag dat wel hoor. En als anderen zichzelf per se willen (laten) verplichten mee te gaan mag dat ook. Ik vind het alleen onzin dat het zo zou horen en dat iemand die daar niet voor kiest asociaal zou zijn.

quote:Noblesse_Oblige schreef op 24 mei 2008 @ 20:19:

[...]



Doe ik ook niet. Ik verplicht mijn vriend eveneens niet om thuis te blijven. Als hij per se mee wil naar een suf feestje dan mag dat wel hoor. En als anderen zichzelf per se willen (laten) verplichten mee te gaan mag dat ook. Ik vind het alleen onzin dat het zo zou horen en dat iemand die daar niet voor kiest asociaal zou zijn.



Wat ik mij afvraag is het volgende; een personeelsfeestje hoeft toch helemaal niet suf te zijn?? Dus omdat het werk en collega's betreft is het bij voorbaat al niets?? Je zegt dat je liever met "zelf uitgekozen vrienden" iets onderneemt. Maar je baan en/of werkomgeving kies je toch enigszins ook zelf?



Bovendien heeft zo'n feestje of uitje ook meerwaarde. Teambuilding, socializing buiten het werk om, elkaar op een andere manier zien, netwerken etc etc.

En dat kan weer bevordelijk zijn op de werkvloer waardoor je misschien wel beter gaat presteren of een promotie krijgt of andere inzichten in hoe het ook kan op de werkvloer. Kortom, een positieve wending voor de desbetreffende werknemer en zijn/haar partner die thuis alleen maar leuke verhalen hoort.



Ik vind eigenlijk ook dat het in dit topic ook helemaal niet over onzekerheid gaat. Veel mensen vinden het nu eenmaal leuk om naar zo'n uitje te gaan. Ik in ieder geval wel. Ik heb hele leuke collega's en een hele leuke baan!!! Ik zie mijn collega's meer dan vrienden of familie, dus ........

quote:Noblesse_Oblige schreef op 24 mei 2008 @ 20:19:

[...]

Als hij per se mee wil naar een suf feestje dan mag dat wel hoor. Volgens mij heb jij een geweldige wereldbaan, NOT

Dat komt door de aard van personeelsfeestjes. Je wilt niet aangeschoten raken, moet een beetje opletten wat je zegt en mensen hebben heel erg in hun hoofd dat dit wel hun collega's zijn waar zij nog dag in dag uit mee moeten werken. Misschien dat ik daardoor de sfeer als beklemmend en niet echt open ervaar. Ik ken overigens niemand die wel voor zijn lol naar een personeelsfeest gaat dus jullie benadering is nieuw voor mij. Vaak merk je ook heel erg dat mensen willen 'netwerken', dat voelt een beetje alsof je een nummer bent en gescreend wordt al kletsend op hoe interessant je voor die persoon bent. Dat vind ik a-relaxed. En eigenlijk ook niet écht gezellig.



Verder heb ik op dit moment helemaal nog geen baan, wel 2 studies waarvan 1 net afgerond en 1 bijbaan. Maar dit is wat ik heb ervaren tot nu op borrels, bedrijfsfeestjes etc. etc. Het komt wat gemaakt over en zelfs degenen die dat van zichzelf uit niet zijn (leuke mensen bestaan dus wel) gedragen zich alsof ze op de verjaardag van hun oma zijn (heel beleefd, zakelijk-leuke gesprekjes, maar niets al te spannends, want het zijn wel collega's natuurlijk, en vooral heel voorspelbaar). De individuen waar het om gaat reken ik daar niet op af, als je los met ze uit gaat zijn ze veel leuker maar het zit voor mij meer in de aard van het 'personeelsfeest'. Op dezelfde manier dat een begrafenis voor mij niet gezellig kan zijn, ookal zijn alle genodigden echt heel leuk.



Teambuilding vind ik niet per definitie een voordeel. Een bedrijf met verschillende individuen zonder sociaal geneuzel werkt naar mijn ervaring en mening doorgaans beter dan een 'kliekjescultuur' die door zijn vriendjespolitiek en het mee spelen van sociale belangen m.i. zorgt voor minder efficient werken in de praktijk. Teambuilding en dan juist degenen die elkaar echt niet moeten bij elkaar zetten, vind ik daarentegen wel weer een boeiend experiment. Ik vraag me af of in dergelijke gevallen het inderdaad winst zou opleveren op de werkvloer, dat mensen eens verplicht worden zich te verplaatsen in iemand met wie het niet toch al lekker liep. Ik doe daar net zo hard aan mee, want ik zou ook eerder bij degenen die ik leuk vind gaan zitten. Ik denk dat je dat automatisch wel doet.



Maar waar het om gaat is dat niet iedereen zich in de sfeer van een personeelsfeest erg lekker voelt, en dat ik het niet asociaal vind als je je daaraan wilt onttrekken. De discussie gaat dan eigenlijk juist wel om onzekerheid, nml om wiens onzekerheid voor gaat. De conformeerdrang-onzekerheid wordt doorgaan breder gedragen en daardoor hoger ingeschaald dan de onzekerheid die samen hangt met de afwezigheid van die conformeerdrang, wat voor de eigenaar van dat gevoel evenredig moeilijk is, volgens mij. Ik vind persoonlijk dat de conformeerdrang verder van het zelf af staat, en bestaat uit het accepteren danwel weigeren van een massaal ondersteunde norm - en ik vind dat je daarmee de ander dus niet iets 'aan doet' of ontzegt. En dat de ander hooguit gekwetst kan zijn omwille van dat feit dat die norm ontkent wordt door de ander.



Dan zou ik zo'n norm niet boven mijn relatie stellen en ik zou me ook niet persoonlijk aangevallen voelen omdat die norm los staat van mijn persoon en zijn liefde daarvoor.

Wat ben ik dan blij met mijn baan zeg!! We hebben een leuk team van ongeveer 15 mensen. Als we een uitje hebben dan is het een workshop, leuke middag, uit eten, stappen of een party binnen ons bedrijf. Niemand die zich opgelaten voelt. We kennen elkaars thuissituatie, weten wie hun partners/kinderen zijn, wat hun achtergrond is. Eigenlijk zie ik mijn collega's als familie. We bespreken ook veel met elkaar, zowel privé als zakelijk. Alleen maar goed toch!quote:Noblesse_Oblige schreef op 24 mei 2008 @ 21:07:

Dat komt door de aard van personeelsfeestjes. Misschien dat ik daardoor de sfeer als beklemmend en niet echt open ervaar. Ik ken overigens niemand die wel voor zijn lol naar een personeelsfeest gaat dus jullie benadering is nieuw voor mij. Vaak merk je ook heel erg dat mensen willen 'netwerken', dat voelt een beetje alsof je een nummer bent en gescreend wordt al kletsend op hoe interessant je voor die persoon bent. Dat vind ik a-relaxed. En eigenlijk ook niet écht gezellig.



Zoals ik jouw verhaal dus lees, had ik wellicht toch gelijk. Jij komt zelf héél onzeker over! Wat jammer dat jij je zo ongemakkelijk voelt onder collega's.



Ik vind teambuilding en netwerken wél ergens goed voor! Je moet niet in kliekjes of hokjes denken. Men kan de diversiteit in het bedrijf positief benaderen. Verschil hoeft niet per definitie slecht te zijn, juist niet!!! Men kan van elkaar leren om zo een betere dienstverlening / product / sfeer / te creeëren.

Daarom zou ik mijn vriend niet snel meenemen naar een personeelsfeest. Want teambuilding en netwerken gaat alleen mij wat aan.



Misschien zijn de vrouwen die hun man perse mee willen nemen wel onzeker? Stel je voor dat anderen wat van je relatie denken....oh oh oh.

Ik snap die vriend van TO wel. Toen ik 20 was, was ik ook verlegen en had ik zo'n borrel en etentje in een klein clubje ook helemaal niet zien zitten. Gruwelijk. Dan nog liever een groot feest waar de verlegenheid niet zo op zou vallen.



TO neemt vriend niet mee en ik denk dat ze het goed aangepakt heeft zo. Ik vind niet dat je van iemand kunt verlangen dat hij meegaat naar dit soort dingen. De reden die hij opgeeft vind ik valide, al vind ik het ook weer een beetje kinderachtig dat hij juist daarom niet meegaat. Zeg dan gewoon dat je het doodeng vindt of totaal oninteressant.

quote:Noblesse_Oblige schreef op 24 mei 2008 @ 21:07:



*knip*



Maar waar het om gaat is dat niet iedereen zich in de sfeer van een personeelsfeest erg lekker voelt, en dat ik het niet asociaal vind als je je daaraan wilt onttrekken. De discussie gaat dan eigenlijk juist wel om onzekerheid, nml om wiens onzekerheid voor gaat. De conformeerdrang-onzekerheid wordt doorgaan breder gedragen en daardoor hoger ingeschaald dan de onzekerheid die samen hangt met de afwezigheid van die conformeerdrang, wat voor de eigenaar van dat gevoel evenredig moeilijk is, volgens mij. Ik vind persoonlijk dat de conformeerdrang verder van het zelf af staat, en bestaat uit het accepteren danwel weigeren van een massaal ondersteunde norm - en ik vind dat je daarmee de ander dus niet iets 'aan doet' of ontzegt. En dat de ander hooguit gekwetst kan zijn omwille van dat feit dat die norm ontkent wordt door de ander.



Het je niet lekker voelen op personeelsfeestjes door de eerder beschreven sfeer lijkt mij juist een teken van conformeerdrang, om maar even in jouw taalgebruik te blijven. Dat maakt het namelijk ongemakkelijk en geforceerd. Maar er zijn gelukkig genoeg mensen die daar geen last van hebben en zelf de sfeer bepalen ipv genoegen te nemen met 'hoe persooneelsfeestjes meestal zijn'. Zelf de norm bepalen is dus ook nog een optie.



En het niet naar een feestje durven is in jouw lijn toch ook het gevolg van conformeerdrang maar dan gecombineerd met de angst niet aan de eisen te kunnen voldoen en er niet bij (in) te passen? Dus om dat nou af te schilderen als een onconformistische daad gaat wat mij betreft te ver.

Het is een interessante insteek hoor, alleen nogal rechtlijnig.

Goed dat je zijn beslissing accepteerd TO.

Kan me voorstellen dat je het jammer vind maar ik hoop dat je toch veel plezier zal hebben.



Maar ik verbaas me wel dat zoveel mensen verwachten dat hun partner mee gaat naar een personeelsfeest/uitje ook al vindt diegene dat niet leuk.

Het is toch jouw werk en collega's?

Mij lijkt het me juist niet leuk om de hele avond met een partner te moeten zeulen die er geen zin in heeft.

Ik vermaak me liever met mijn collega's om in de avond tegen mn vriend aan te kruipen in bed en honderduit te vertellen hoe gezellig het wel niet was (of hoe ongezellig afhankelijk van de geslaagdheid van het feest).

@ Soundpost, ja goed punt wel eigenlijk. U is wijs.



@ Yulia, ja eigenlijk ben ik enorm zielig en onzeker, niet dat dat verder afbreuk aan mijn standpunt doet, maar blijkbaar is inspelen op de anders veronderstelde zwakte jouw discussie niveau. In dat geval zijn we alsnog uitgepraat dus.



@ Vaika, bijzonder eensch, als iemand er geen zin in heeft heeft dat ook wel invloed op de sfeer voor anderen, lijkt me inderdaad niet zinnig dat diegene er dan met tegenzin bij gaat zitten. Het is misschien jammer in de anders ervaring dat diegene er niet gewoon zin in kan hebben, maar waar je wel of geen zin in hebt kun je niet geheel afdwingen (wel kun je proberen de ander enthousiast te maken, dat mag, vind ik).

quote:eleonora schreef op 19 mei 2008 @ 12:01:

Ik wens je heel veel plezier Guinevere. Iemand die denkt dat jouw beweegredenen zijn hem mee te willen nemen omdat je anders een modderfiguur slaat, kun je maar beter thuis laten inderdaad.Dat vind ik anders wel sterk doorschemeren uit haar openingspost, dus misschien wekte ze in het gesprek met haar vriend die indruk ook wel op hem?

Volgens mij heet het niet voor niets een personeelsfeestje.

Lekkerman maakt geen deel uit van mijn personeel en ik ben geen onderdeel van de inventaris van zijn bedrijf. Hij mag dus naar zijn feestje, ik ga naar het mijne. We verwachten niet dat de ander acte-de-presence geeft en zo hebben we het allemaal leuk.