Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet mee naar personeelsfeestje
zaterdag 17 mei 2008 om 19:21
Ik werk part-time op een klein kantoor bij de baas aan huis. Er heerst een informele sfeer, de kids en de vrouw van de baas komen ook regelmatig even binnenvallen. Nu is er een personeelsfeestje georganiseerd: ik en mijn collega zijn met aanhang uitgenodigd. We gaan borrelen en uit eten. Hartstikke leuk, en bovendien betaalt de baas alles, heel aardig!
Het probleem is dat mijn vriend niet meewil. Ik heb het hem heel enthousiast voorgelegd, maar nee. Zijn antwoord was: 'Ik heb niets met die mensen, allemaal veel ouder, ik ken ze helemaal niet, nee, geen zin.' En daar baal ik nogal van... Het klopt wel dat iedereen wat ouder is (collega + vriendin + vrouw van de baas in de dertig, baas jaar of 50, wij allebei begin twintig), maar het lijkt me geen onoverkomelijk verschil. Oké, hij is wat verlegen aangelegd, maar ergens vind ik het er ook bij horen dat je als vriend van meegaat, daar kun je je toch wel een avondje overheen zetten? We hebben nu al ruim een jaar een relatie, dus daar kan het niet aan liggen. Het is ook niet dat we een heel weekend met collega's gaan kamperen in de Ardennen ofzo, over zoiets zou ik als vriendin ook twee keer achter mijn oren krabben. Hij heeft die avond niets anders. Ik wil gewoon heel erg graag mijn kerel aan iedereen laten zien; eten moet je toch, en borrelen doet hij ook vaak genoeg met zijn vrienden. En tja, mijn collega en baas waren nogal teleurgesteld dat hij niet mee komt, niet leuk om dan de opmerkingen te pareren ('Wat nou, durft 'ie niet soms?' 'Kom op Guinnevere, de zweep erover, hoor!' met een lach, maar toch, vervelend om je vriend te verdedigen als je er zelf ook niet echt blij mee bent...)
Wat moet ik hier nu mee? Moet ik zijn (in mijn ogen onredelijke) wens respecteren, de opmerkingen van mijn collega's maar trotseren, en ben ik gewoon een drammerig kreng? Of heb ik wel een punt, en is er een zinnige manier om hem wel mee te krijgen? Of hebben jullie zoiets meegemaakt, en hoe hebben jullie het dan opgelost?
Alvast bedankt!
Het probleem is dat mijn vriend niet meewil. Ik heb het hem heel enthousiast voorgelegd, maar nee. Zijn antwoord was: 'Ik heb niets met die mensen, allemaal veel ouder, ik ken ze helemaal niet, nee, geen zin.' En daar baal ik nogal van... Het klopt wel dat iedereen wat ouder is (collega + vriendin + vrouw van de baas in de dertig, baas jaar of 50, wij allebei begin twintig), maar het lijkt me geen onoverkomelijk verschil. Oké, hij is wat verlegen aangelegd, maar ergens vind ik het er ook bij horen dat je als vriend van meegaat, daar kun je je toch wel een avondje overheen zetten? We hebben nu al ruim een jaar een relatie, dus daar kan het niet aan liggen. Het is ook niet dat we een heel weekend met collega's gaan kamperen in de Ardennen ofzo, over zoiets zou ik als vriendin ook twee keer achter mijn oren krabben. Hij heeft die avond niets anders. Ik wil gewoon heel erg graag mijn kerel aan iedereen laten zien; eten moet je toch, en borrelen doet hij ook vaak genoeg met zijn vrienden. En tja, mijn collega en baas waren nogal teleurgesteld dat hij niet mee komt, niet leuk om dan de opmerkingen te pareren ('Wat nou, durft 'ie niet soms?' 'Kom op Guinnevere, de zweep erover, hoor!' met een lach, maar toch, vervelend om je vriend te verdedigen als je er zelf ook niet echt blij mee bent...)
Wat moet ik hier nu mee? Moet ik zijn (in mijn ogen onredelijke) wens respecteren, de opmerkingen van mijn collega's maar trotseren, en ben ik gewoon een drammerig kreng? Of heb ik wel een punt, en is er een zinnige manier om hem wel mee te krijgen? Of hebben jullie zoiets meegemaakt, en hoe hebben jullie het dan opgelost?
Alvast bedankt!
woensdag 28 mei 2008 om 14:33
quote:Emmeke schreef op 25 mei 2008 @ 19:32:
[...]
Dat vind ik anders wel sterk doorschemeren uit haar openingspost, dus misschien wekte ze in het gesprek met haar vriend die indruk ook wel op hem?
Nou, dan kan ze hem toch maar beter thuislaten?
Waarmee ik wil zeggen, als het alleen maar is om geen gezichtsverlies te lijden en hij ziet dat niet zitten en zo dus....
[...]
Dat vind ik anders wel sterk doorschemeren uit haar openingspost, dus misschien wekte ze in het gesprek met haar vriend die indruk ook wel op hem?
Nou, dan kan ze hem toch maar beter thuislaten?
Waarmee ik wil zeggen, als het alleen maar is om geen gezichtsverlies te lijden en hij ziet dat niet zitten en zo dus....
woensdag 28 mei 2008 om 15:12
Mijn vriend is ook een moeilijk figuur wat dit soort dingen betreft. Hij heeft vaak ook geen zin om mee te gaan naar familiefeestjes ed. Heb hier vaak zat ruzie over gemaakt, maar ben er inmiddels wel klaar mee. Hij werkt een uur of 60 per week en doet in zijn vrije tijd het liefst dingen waar hij zelf zin in heeft. Ik vind dit soms wel egoistisch, maar ik ben er inmiddels wel aan gewend. Ik vind er ook weinig aan als hij tegen zijn zin mee gaat. Ik vind het zelf helemaal geen punt om mee te gaan naar feestjes van zijn werk of familie. Vind het juist wel leuk om die mensen beter te leren kennen en het is vaak best gezellig. Maar goed, ieder mens is anders en ik ga iemand niet dwingen om mee te gaan. Trouwens, al het er echt om gaat dan is mijn vriend er altijd voor me. Dat vind ik het belangrijkst.
woensdag 28 mei 2008 om 18:59
Ik denk dat het er ook mee te maken heeft hoe je feestjes en andere mensen ziet. Of je sociale behoeften of sociale verplichtingen hebt.. zeg maar. Bij sommige mensen weet ik van te voren dat ik er vooral voor hen zit. Dat vind ik lang niet altijd een probleem, maar ik ervaar het ook niet als iets waar ik naar uit kijk, wat me leuk lijkt. En dat is het verschil dan met bijvoorbeeld vriendinnen van mij, ze hebben veel sociale behoeften en gaan dus ook een beetje voor zichzelf. (Geven en nemen, maar toch).
Als ik kijk naar wat ik uit het contact haal is dat emotioneel heel weinig. Ik heb hun sociale bevestiging niet nodig, ik hoef niet te weten hoeveel mensen mijn mening ondersteunen, ik hou niet van aandacht, dus qua energie komt er voor mij weinig terug. Dat is wel heel bepalend voor hoe je zulke dingen ervaart.
Zou kunnen dat je vriend dat ook gewoon minder heeft? En daarom niet per se denkt van ohhh leuk!! Feestje. Ook reageert iedereen anders op een ander persoon. Ik zie er blijkbaar uit als een zorgzaam iemand want mensen zien mij echt als een uithuilschouder en iemand om je problemen te vertellen. Soms wil je je eigen sociale rol gewoon even niet. Misschien (ongeacht wat die rol dan is) is dat voor hem ook zo.
Als ik kijk naar wat ik uit het contact haal is dat emotioneel heel weinig. Ik heb hun sociale bevestiging niet nodig, ik hoef niet te weten hoeveel mensen mijn mening ondersteunen, ik hou niet van aandacht, dus qua energie komt er voor mij weinig terug. Dat is wel heel bepalend voor hoe je zulke dingen ervaart.
Zou kunnen dat je vriend dat ook gewoon minder heeft? En daarom niet per se denkt van ohhh leuk!! Feestje. Ook reageert iedereen anders op een ander persoon. Ik zie er blijkbaar uit als een zorgzaam iemand want mensen zien mij echt als een uithuilschouder en iemand om je problemen te vertellen. Soms wil je je eigen sociale rol gewoon even niet. Misschien (ongeacht wat die rol dan is) is dat voor hem ook zo.
