Relaties
alle pijlers
vrienden blijven
zondag 28 september 2008 om 23:05
af en toe staan er op het forum vragen/verhalen van een man. ik zou graag mijn verhaal toevoegen.
ik ben een man van 40, 11 jaar getrouwd en tot de ontdekking gekomen dat onze relatie mij niet biedt wat ik zo graag zou willen. Dit klinkt misschien raar, maar ik wil graag liefde geven en ontvangen en dan in de ruimste zin van het woord. Mijn vrouw is erg gesloten en uit zich erg moeilijk. bijna een half jaar geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en haar verteld dat ik verder wou als vrienden en niet als getrouwd stel. Na uitleg van waarom en haar gezegt te hebben dat ik zo vaak gevraagd had om veranderingen was haar reactie was er een van 'heb ik nooit iets van gemerkt' Het klonk oprecht en eerlijk. We hebben toen besloten hulp te zoeken bij een counselor..
Nu bijna een half jaar verder heb ik maar een conclusie ik wil verder als vrienden. Ik vindt het plezierig om samen met haar iets te doen, samen te zijn, maar liefde is er niet. Ze kan zich moeilijk uiten en liefde tonen zegt ze zelf.
Ik wil haar geen pijn doen maar ik wil zo graag verder, ik heb nog een heel leven voor me waarin ik graag liefde deel met iemand die dat ook met mij wil delen. ik vindt het heel erg voor mijn vrouw en weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. Pijn gaat het toch wel doen dat begrijp ik ook wel.
Ben ik zelfzuchtig met deze gedachte gang? keer op keer vraag ik mezelf dit af, denk ik nu alleen aan mezelf? en mag dat een keer? zijn er ander lot genoten die dit gevoel kennen of hebben mee gemaakt?
ik ben een man van 40, 11 jaar getrouwd en tot de ontdekking gekomen dat onze relatie mij niet biedt wat ik zo graag zou willen. Dit klinkt misschien raar, maar ik wil graag liefde geven en ontvangen en dan in de ruimste zin van het woord. Mijn vrouw is erg gesloten en uit zich erg moeilijk. bijna een half jaar geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en haar verteld dat ik verder wou als vrienden en niet als getrouwd stel. Na uitleg van waarom en haar gezegt te hebben dat ik zo vaak gevraagd had om veranderingen was haar reactie was er een van 'heb ik nooit iets van gemerkt' Het klonk oprecht en eerlijk. We hebben toen besloten hulp te zoeken bij een counselor..
Nu bijna een half jaar verder heb ik maar een conclusie ik wil verder als vrienden. Ik vindt het plezierig om samen met haar iets te doen, samen te zijn, maar liefde is er niet. Ze kan zich moeilijk uiten en liefde tonen zegt ze zelf.
Ik wil haar geen pijn doen maar ik wil zo graag verder, ik heb nog een heel leven voor me waarin ik graag liefde deel met iemand die dat ook met mij wil delen. ik vindt het heel erg voor mijn vrouw en weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. Pijn gaat het toch wel doen dat begrijp ik ook wel.
Ben ik zelfzuchtig met deze gedachte gang? keer op keer vraag ik mezelf dit af, denk ik nu alleen aan mezelf? en mag dat een keer? zijn er ander lot genoten die dit gevoel kennen of hebben mee gemaakt?
zondag 28 september 2008 om 23:11
Jeetje, wat heftig om dat te moeten ontdekken, Jammer. En ik vind het goed dat je voor jezelf kiest. Als er gewoon te weinig liefde is dan houdt het op. Dan kan je beter eerlijk zijn en niet doen alsof, hoe moeilijk het ook zal zijn. Heb je dit niet kenbaar gemaakt bij de counselor? Als vrienden samen verder lijkt me erg moeilijk hoor.
Wens ik je heel veel sterkte met je beslissing. En nee, ik vind je niet zelfzuchtig maar juist eerlijk tegenover jezelf.
Groetjes, genoeg
Wens ik je heel veel sterkte met je beslissing. En nee, ik vind je niet zelfzuchtig maar juist eerlijk tegenover jezelf.
Groetjes, genoeg
zondag 28 september 2008 om 23:33
Hoi Jammer,
ik vind dat je het heel goed gedaan hebt. Je bent al 11 jaar getrouwd, al een tijd niet gelukkig, je hebt er je best voor gedaan in relatietherapie en het is er gewoon niet. Dan is er ook maar 1 weg over en dat is de eerlijkste weg. Als jij niet gelukkig bent, dan kan je vrouw ook niet gelukkig zijn. Als jij je geluk gaat zoeken, dan kan zij ook met zichzelf aan de slag en gelukkiger worden.
Je bent zeker niet zelfzuchtig, maar gewoon eerlijk en goed voor jezelf. Ook indirect voor je vrouw!
Natuurlijk gaat het pijn doen, maar dit doet nu ook pijn en dat zal niet verdwijnen. Die andere pijn (uit elkaar gaan) gaat wel over.
En als de vriendschap er is, dan blijft die er ook. Het zal een tijdje op een laag pitje moeten worden gezet om alles goed emotioneel te verwerken, maar daarna herstelt zich dat weer. Tenzij zij dat natuurlijk niet wil, maar dat is niet iets om nu over na te denken. Daar kan je dan pas wat over zeggen.
Sterkte!
ik vind dat je het heel goed gedaan hebt. Je bent al 11 jaar getrouwd, al een tijd niet gelukkig, je hebt er je best voor gedaan in relatietherapie en het is er gewoon niet. Dan is er ook maar 1 weg over en dat is de eerlijkste weg. Als jij niet gelukkig bent, dan kan je vrouw ook niet gelukkig zijn. Als jij je geluk gaat zoeken, dan kan zij ook met zichzelf aan de slag en gelukkiger worden.
Je bent zeker niet zelfzuchtig, maar gewoon eerlijk en goed voor jezelf. Ook indirect voor je vrouw!
Natuurlijk gaat het pijn doen, maar dit doet nu ook pijn en dat zal niet verdwijnen. Die andere pijn (uit elkaar gaan) gaat wel over.
En als de vriendschap er is, dan blijft die er ook. Het zal een tijdje op een laag pitje moeten worden gezet om alles goed emotioneel te verwerken, maar daarna herstelt zich dat weer. Tenzij zij dat natuurlijk niet wil, maar dat is niet iets om nu over na te denken. Daar kan je dan pas wat over zeggen.
Sterkte!
maandag 29 september 2008 om 00:04
maandag 29 september 2008 om 01:02
je zegt dat er geen liefde is toch doe je graag dingen met haar en wil je haar als vriendin. Hamvraag is: zijn er kinderen in het spel?
En de tweede hamvraag is: Verwar jij verliefdheid niet met houden van? Ik lees dat je van je vrouw houdt maar niet meer verliefd op haar bent. Vroeg of laat kom je in elke relatie op dit punt. Verliefdheid is namelijk altijd tijdelijk. Wat heb jij gedaan om deze relatie te doen slagen? Heb jij je eisen bijgesteld? Heb jij een manier gevonden om je vrouw te accepteren zoals ze is? Ik lees namelijk alleen maar dat je vindt dat zij iets "fout" doet en jij niet. Zo werkt het natuurlijk niet makker.
En de tweede hamvraag is: Verwar jij verliefdheid niet met houden van? Ik lees dat je van je vrouw houdt maar niet meer verliefd op haar bent. Vroeg of laat kom je in elke relatie op dit punt. Verliefdheid is namelijk altijd tijdelijk. Wat heb jij gedaan om deze relatie te doen slagen? Heb jij je eisen bijgesteld? Heb jij een manier gevonden om je vrouw te accepteren zoals ze is? Ik lees namelijk alleen maar dat je vindt dat zij iets "fout" doet en jij niet. Zo werkt het natuurlijk niet makker.
maandag 29 september 2008 om 03:50
Ik denk dat je al veel gedaan hebt om de situatie te verbeteren door naar een counselor te gaan. Werkt het dan nog niet, dan zit er soms gewoon niets anders op dan inderdaad uit elkaar te gaan.
Ik vraag me wel het volgende af:
Wat bedoel je met deze zin in je OP?
Dit klinkt misschien raar, maar ik wil graag liefde geven en ontvangen en dan in de ruimste zin van het woord.
Het kan mijn "dirty mind" zijn, maar dit klinkt mij een beetje in de oren alsof jij bijvoorbeeld naar een parenclub wil en zij niet.
Dat kan een serieus probleem zijn hoor, maar dan krijg je wel een hele andere discussie.
Ik vraag me wel het volgende af:
Wat bedoel je met deze zin in je OP?
Dit klinkt misschien raar, maar ik wil graag liefde geven en ontvangen en dan in de ruimste zin van het woord.
Het kan mijn "dirty mind" zijn, maar dit klinkt mij een beetje in de oren alsof jij bijvoorbeeld naar een parenclub wil en zij niet.
Dat kan een serieus probleem zijn hoor, maar dan krijg je wel een hele andere discussie.
maandag 29 september 2008 om 08:53
Voor jezelf kiezen zal voor de ander als egoistisch kunnen voelen. Maar er is NIEMAND belangrijker in JOUW leven als JEZELF! Het is jouw leven en jij mag kiezen hoe je die wilt leven. Je kunt het niet meer overdoen.
Ik vind het heel moedig dat je voor jezelf wilt kiezen. Het is niet makkelijk om je partner pijn te doen. (been there done that)
Succes!
Ik vind het heel moedig dat je voor jezelf wilt kiezen. Het is niet makkelijk om je partner pijn te doen. (been there done that)
Succes!
maandag 29 september 2008 om 10:55
Dank jullie voor de reacties.
Meds er zijn geen kinderen. Wij hebben ooit besloten door omstandigheden te kiezen voor kinderloos te blijven. Verliefdheid is volgens mij iets dat blijft in meer of mindere mate en natuurlijk hebben we beide van alles gedaan om e.e.a. te laten werken. Al blijft dat waarschijnlijk in beide ogen een andere beleving. Ik denk niet dat ze iets 'fout' doet maar dat we naast elkaar zijn gaan leven. Samen zijn gaat het goed maar er is weinig dat lijkt op liefde (maar iedereen heeft natuurlijk eigen interpretatie daarvan).
geheim1972, nee geen 'kinky' dingen gewoon het fijne gevoel van liefde geven en krijgen. De kleine dingen als een aai of een onverwachte kus is wat ik bedoel. Niet de voorgeprogrameerde dingen maar het spontane.
Kapara, het blijft een vreselijk idee om haar op enige manier pijn te doen, niet mijn aard.
Wolkje8, ik dacht dat we dichter naar elkaar zouden groeien. Je past je aan aan de omstandigheden, er is veel gebeurd in de afgelopen jaren, maar kennelijk is het iets dat toch in je onderbewust zijn blijft hangen. Ergens is er iets gebeurd dat zei en nu moet er toch iets veranderen.
Dank jullie wel voor alle reacties en medeleven
Meds er zijn geen kinderen. Wij hebben ooit besloten door omstandigheden te kiezen voor kinderloos te blijven. Verliefdheid is volgens mij iets dat blijft in meer of mindere mate en natuurlijk hebben we beide van alles gedaan om e.e.a. te laten werken. Al blijft dat waarschijnlijk in beide ogen een andere beleving. Ik denk niet dat ze iets 'fout' doet maar dat we naast elkaar zijn gaan leven. Samen zijn gaat het goed maar er is weinig dat lijkt op liefde (maar iedereen heeft natuurlijk eigen interpretatie daarvan).
geheim1972, nee geen 'kinky' dingen gewoon het fijne gevoel van liefde geven en krijgen. De kleine dingen als een aai of een onverwachte kus is wat ik bedoel. Niet de voorgeprogrameerde dingen maar het spontane.
Kapara, het blijft een vreselijk idee om haar op enige manier pijn te doen, niet mijn aard.
Wolkje8, ik dacht dat we dichter naar elkaar zouden groeien. Je past je aan aan de omstandigheden, er is veel gebeurd in de afgelopen jaren, maar kennelijk is het iets dat toch in je onderbewust zijn blijft hangen. Ergens is er iets gebeurd dat zei en nu moet er toch iets veranderen.
Dank jullie wel voor alle reacties en medeleven
maandag 29 september 2008 om 11:00
Jammer, ik vind dat je het goed aanpakt!
Maar ben je echt al 11 jaar ongelukkig?
Heb je het nooit eerder aangekaart?
Aan de andere kant, het zijn ook ouwe koeien en eigenlijk doen ze er niet meer toe
Je wilt verder, dat recht heb je
Jullie het het geprobeerd met therapie en das niet gelukt...
Ik denk alleen wel dat vrienden blijven voorlopig een illusie is
Je vrouw houdt waarschijnlijk nog wel heel veel van jou en wil je niet kwijt als man
Je krijgt (denk ik) scheve verhoudingen
Jij ziet jullie als vrienden, zij ziet jullie als stel
Neem de tijd en begrijp als ze boos/verdrietig of wat dan ook is
Heel veel sterkte en een knuffel van Summer
Maar ben je echt al 11 jaar ongelukkig?
Heb je het nooit eerder aangekaart?
Aan de andere kant, het zijn ook ouwe koeien en eigenlijk doen ze er niet meer toe
Je wilt verder, dat recht heb je
Jullie het het geprobeerd met therapie en das niet gelukt...
Ik denk alleen wel dat vrienden blijven voorlopig een illusie is
Je vrouw houdt waarschijnlijk nog wel heel veel van jou en wil je niet kwijt als man
Je krijgt (denk ik) scheve verhoudingen
Jij ziet jullie als vrienden, zij ziet jullie als stel
Neem de tijd en begrijp als ze boos/verdrietig of wat dan ook is
Heel veel sterkte en een knuffel van Summer
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 29 september 2008 om 17:49
Is dit ook niet een verstrikt zijn door het concept "monogamie"?
Alles bij elkaar klinkt het alsof jij gewoon meer wil dan je vrouw.
Vrienden blijven (en wellicht ook intimiteit/sex blijven delen) lijkt dan zeker een goede optie, maar ga wel op zoek naar datgene wat je mist.
Dat je vrouw niet meer wil/kan geven dan ze nu doet, is haar uiteraard niet kwalijk te nemen, maar dat mag geen maatstaf zijn voor wat voor jou het maximale is.
In veel relaties kan de vraag gesteld worden of de partners hun best doen om de ander te bereiken. In jouw geval klinkt het alsof je wel degelijk je best gedaan hebt. Nota Bene: Jij bent degene die er ongelukkig mee is. Het zou dus zeker ook de taak van je vrouw zijn om daar wat aan te doen - in een relatie mag niet alles van een kant komen.
Maar al te vaak krijgt de man de schuld in dit soort zaken. Zelfs in dit draadje (met overigens merendeels begripvolle reacties), word je nog min of meer verdacht gemaakt. Ik betrapte mezelf er zelfs op: Hierboven staat een zinnetje met "uiteraard niet kwalijk te nemen". Is dat wel zo? Het is een beetje onze cultuur om altijd maar weer de man de schuld te geven van relatieproblemen.
Jouw probleem, maar dan omgedraaid, wordt meestal ongeveer gepresenteerd als:
"Mijn man is gevoelloos. Hij besteedt veel te weinig aandacht aan mij. Hij vindt dat ik niet moet zeuren. Hij heeft totaal geen begrip voor mij. Ik ben jong en wil leven. Hij is een ouwe zak geworden." (Waarna dan soms een verhaal volgt waarin ze hem verlaat. Hij kan de stront in zakken.)
Ik kan het natuurlijk niet beoordelen, maar misschien is het je vrouw wel degelijk aan te rekenen dat jij ongelukkig bent.
Sterkte.
Monogamie is een valkuil waar veel mensen in trappen. Je wilt haar niet kwijt, maar je hebt duidelijk niet genoeg aan deze relatie.
Alles bij elkaar klinkt het alsof jij gewoon meer wil dan je vrouw.
Vrienden blijven (en wellicht ook intimiteit/sex blijven delen) lijkt dan zeker een goede optie, maar ga wel op zoek naar datgene wat je mist.
Dat je vrouw niet meer wil/kan geven dan ze nu doet, is haar uiteraard niet kwalijk te nemen, maar dat mag geen maatstaf zijn voor wat voor jou het maximale is.
In veel relaties kan de vraag gesteld worden of de partners hun best doen om de ander te bereiken. In jouw geval klinkt het alsof je wel degelijk je best gedaan hebt. Nota Bene: Jij bent degene die er ongelukkig mee is. Het zou dus zeker ook de taak van je vrouw zijn om daar wat aan te doen - in een relatie mag niet alles van een kant komen.
Maar al te vaak krijgt de man de schuld in dit soort zaken. Zelfs in dit draadje (met overigens merendeels begripvolle reacties), word je nog min of meer verdacht gemaakt. Ik betrapte mezelf er zelfs op: Hierboven staat een zinnetje met "uiteraard niet kwalijk te nemen". Is dat wel zo? Het is een beetje onze cultuur om altijd maar weer de man de schuld te geven van relatieproblemen.
Jouw probleem, maar dan omgedraaid, wordt meestal ongeveer gepresenteerd als:
"Mijn man is gevoelloos. Hij besteedt veel te weinig aandacht aan mij. Hij vindt dat ik niet moet zeuren. Hij heeft totaal geen begrip voor mij. Ik ben jong en wil leven. Hij is een ouwe zak geworden." (Waarna dan soms een verhaal volgt waarin ze hem verlaat. Hij kan de stront in zakken.)
Ik kan het natuurlijk niet beoordelen, maar misschien is het je vrouw wel degelijk aan te rekenen dat jij ongelukkig bent.
Sterkte.
Monogamie is een valkuil waar veel mensen in trappen. Je wilt haar niet kwijt, maar je hebt duidelijk niet genoeg aan deze relatie.
maandag 29 september 2008 om 18:07
Jammer, jouw situatie klinkt als die ik had met mijn ex. Voor hem was het op een gegeven moment duidelijk over. Hij gaf nog ontzettend veel om mij maar de liefde die je als partners hebt was weg. Op het moment dat hij het nieuws aan mij bracht vertelde hij mij dat hij graag vrienden zou blijven want ik wasnog steeds belangrijk voor hem. In eerste instantie kon ik hier niet mee omgaan, en vertelde ik hem dat het waarschijnlijk teveel pijn deed om hem als gewone vriend te zien.
We hebben even weinig contact gehad (paar maanden) en in die tijd heb ikveel dingen op een rijtje kunnen zetten. Bij bij duurde het wat langer als bij hem om te beseffen dat hij inderdaad gelijk had en de relatie die wij hadden niet meer volwaardig was als partners. Daarna hebben we het contact als vrienden langzaam weer opgebouwd. we zien elkaar niet maandelijks (voornamelijk omdat ik in het buitenland woon) en ook bellen of mailen we niet vaak. Toch zien we elkaar af en toe en voelt dat altijd goed. we kennen lekaar door en door, en tch weten we allebei dat het nooit meer iets zou worden tussen ons. Dat maakt dat we dus ook vriendne kunnen zijn.
Dit is dus een vrij positief voorbeeld, maar houdt er ook rekening mee dat het anders kan. Als jij inderdaad de stap neem tot de relatie te verbreken zal je vrouw (ex) voor haarzelf moeten beslissen of ze je als gewone vriend wilt blijven zien. Dit kan best een tijd duren fo nooit gaan gebeuren. Als zij stiekem altijd hoop blijft houden denk ik dat een 'vriendschap' gedoemd is.
Toch denk ik dat je eerlijk naar haar moet zijn. dat dat betekent dat je haar misschien als gewone vriendin ook zal kwijtraken, dat zal even slikken zijn maar ik denk dat het erger is als je in een relatie blijft die niet gelijkwaardig is wat betreft gevoelens naar elkaar.
sterkte met je keuze.
We hebben even weinig contact gehad (paar maanden) en in die tijd heb ikveel dingen op een rijtje kunnen zetten. Bij bij duurde het wat langer als bij hem om te beseffen dat hij inderdaad gelijk had en de relatie die wij hadden niet meer volwaardig was als partners. Daarna hebben we het contact als vrienden langzaam weer opgebouwd. we zien elkaar niet maandelijks (voornamelijk omdat ik in het buitenland woon) en ook bellen of mailen we niet vaak. Toch zien we elkaar af en toe en voelt dat altijd goed. we kennen lekaar door en door, en tch weten we allebei dat het nooit meer iets zou worden tussen ons. Dat maakt dat we dus ook vriendne kunnen zijn.
Dit is dus een vrij positief voorbeeld, maar houdt er ook rekening mee dat het anders kan. Als jij inderdaad de stap neem tot de relatie te verbreken zal je vrouw (ex) voor haarzelf moeten beslissen of ze je als gewone vriend wilt blijven zien. Dit kan best een tijd duren fo nooit gaan gebeuren. Als zij stiekem altijd hoop blijft houden denk ik dat een 'vriendschap' gedoemd is.
Toch denk ik dat je eerlijk naar haar moet zijn. dat dat betekent dat je haar misschien als gewone vriendin ook zal kwijtraken, dat zal even slikken zijn maar ik denk dat het erger is als je in een relatie blijft die niet gelijkwaardig is wat betreft gevoelens naar elkaar.
sterkte met je keuze.
maandag 29 september 2008 om 18:14
Ik zit me net voor te stellen hoe het zou zijn als de partner van TO hier een topic zou opnenen (dus we doen even alsnog dit topic nog niet bestond) en dit probleem vanuit haar oogpunt en beleving aan zou kaarten. Hoe zouden de reacties dan zijn? Interessante gedachte.
(P.S. Dit is gewoon een gedachte die in me opkwam en geen mening/oordeel!)
(P.S. Dit is gewoon een gedachte die in me opkwam en geen mening/oordeel!)
maandag 29 september 2008 om 18:36
quote:Joeysmiles schreef op 29 september 2008 @ 18:14:
Ik zit me net voor te stellen hoe het zou zijn als de partner van TO hier een topic zou opnenen (dus we doen even alsnog dit topic nog niet bestond) en dit probleem vanuit haar oogpunt en beleving aan zou kaarten. Hoe zouden de reacties dan zijn? Interessante gedachte.
(P.S. Dit is gewoon een gedachte die in me opkwam en geen mening/oordeel!)Na 11 jaar huwelijk geeft mijn man het op. Hij zegt dat ie niet meer van me houdt. Zo maar, opeens. En nu wil hij ook 'vrienden' blijven.
Ziet hij dan niet dat hij net de wereld onder mijn voeten vandaan heeft getrokken door doodleuk te zeggen, schat ik houd niet meer van je maar ik wil nog wel vrienden blijven! Hoe kan hij zoiets doen!!
Jammer, dit is niet veroordelend naar jou toe, maar een mogelijkheid hoe jouw vrouw de dingen zou kunnen zien. Ik kan alleen uit eigen ervaring putten en dit is precies wat ik dacht. Ik was in eerste instantie woedend op mijn ex dat hij mijn wereld deed instorten maar toch nog graag vrienden wilde blijven.
Ik zit me net voor te stellen hoe het zou zijn als de partner van TO hier een topic zou opnenen (dus we doen even alsnog dit topic nog niet bestond) en dit probleem vanuit haar oogpunt en beleving aan zou kaarten. Hoe zouden de reacties dan zijn? Interessante gedachte.
(P.S. Dit is gewoon een gedachte die in me opkwam en geen mening/oordeel!)Na 11 jaar huwelijk geeft mijn man het op. Hij zegt dat ie niet meer van me houdt. Zo maar, opeens. En nu wil hij ook 'vrienden' blijven.
Ziet hij dan niet dat hij net de wereld onder mijn voeten vandaan heeft getrokken door doodleuk te zeggen, schat ik houd niet meer van je maar ik wil nog wel vrienden blijven! Hoe kan hij zoiets doen!!
Jammer, dit is niet veroordelend naar jou toe, maar een mogelijkheid hoe jouw vrouw de dingen zou kunnen zien. Ik kan alleen uit eigen ervaring putten en dit is precies wat ik dacht. Ik was in eerste instantie woedend op mijn ex dat hij mijn wereld deed instorten maar toch nog graag vrienden wilde blijven.
maandag 29 september 2008 om 18:46
Jammer, als je er zo over denkt, dan moet je verder gaan. Maar dan wel zonder haar. Voor haar hoeft een scheiding niet en om dan nog verder te gaan als vrienden is iets wat voor haar zeer zeker erg moeilijk zal zijn.
Misschien voor jouw gemoedstoestand erg goed om het zo op te lossen, maar voor de partner 'die het allemaal niet zo gewild had' een hele zware.
Wanneer je het echt goed met haar meent, dan laat je haar gaan en dan kan ook zij de man vinden waar ze recht op heeft. Iemand die volledig voor haar gaat en waar ze zich aan kan geven.
Misschien voor jouw gemoedstoestand erg goed om het zo op te lossen, maar voor de partner 'die het allemaal niet zo gewild had' een hele zware.
Wanneer je het echt goed met haar meent, dan laat je haar gaan en dan kan ook zij de man vinden waar ze recht op heeft. Iemand die volledig voor haar gaat en waar ze zich aan kan geven.
maandag 29 september 2008 om 21:56
natuurlijk begrijp ik dat ik een reactie als door londongirl geschetst kan verwachten. Niet meer dan logisch waarschijnlijk. Ik begrijp best dat vrienden blijven moeilijk zal zijn en zal ook los laten als ze dat wenst. Er is veel gebeurt in de jaren en veel beleeft, haar pijn doen doet mij erg veel pijn. Nooit heb ik haar pijn willen doen en toch gaat dat gebeuren, dit is iets dat me erg veel moeite kost. Ik zou wel een erg slecht mens zijn (in mijn idee) als het me geen enkele moeite zou kosten. Bedankt voor alle inzichten tot nu toe
dinsdag 30 september 2008 om 00:48
Het is wat jammer en vooral zinloos als je op zoek blijft naar de eeuwige verliefdheid, die bestaat namelijk niet. Je zal dan steeds naar verloop van tijd je partner willen inruilen omdat er geen vuurwerk meer is maar alleen nog maar een vriendschap. Je groeit als stel door als het vuurwerk verdwijnt je in te zetten voor elkaar, en ervoor te zorgen dat er af en toe weer vuurwerk is. Ook leer de dieper wordende intimiteit en vriendschap meer waarderen en leer je als je echt groeit dat dat is waar hem om gaat i.p.v een passionele toestand.
Ik heb overigens nog niet gehoord wat er mis met jou is. Je legt het balletje wel bij je vrouw, maar it takes two to tango mister!
Ik heb overigens nog niet gehoord wat er mis met jou is. Je legt het balletje wel bij je vrouw, maar it takes two to tango mister!
woensdag 1 oktober 2008 om 11:09
Hoe is het nu Jammer, na alle reacties te hebben gelezen?
meds heeft trouwens ook een goed punt. Is het de verliefheid die je mist, of is het ECHTE gevoel weg. En inderdaad, zijne r dingen die jij aan jezelf kan veranderen die de relatie kunnen verbeteren?
Als je ervoor kiest om alleen verder te gaan dan zul je haar pijn doen, daar is geen ontkomen aan. Je kunt nog zoveel moeite ermee hebben, het zal onvermijdelijk zijn. Daarom is het van belang dat je dus zeker weet dat dit de weg is die je wilt gaan, maar ik neem aan/hoop dat je dat zelf ook beseft.
Succes, em ik denkd at iedereen benieuwd is hoe het gaat.
meds heeft trouwens ook een goed punt. Is het de verliefheid die je mist, of is het ECHTE gevoel weg. En inderdaad, zijne r dingen die jij aan jezelf kan veranderen die de relatie kunnen verbeteren?
Als je ervoor kiest om alleen verder te gaan dan zul je haar pijn doen, daar is geen ontkomen aan. Je kunt nog zoveel moeite ermee hebben, het zal onvermijdelijk zijn. Daarom is het van belang dat je dus zeker weet dat dit de weg is die je wilt gaan, maar ik neem aan/hoop dat je dat zelf ook beseft.
Succes, em ik denkd at iedereen benieuwd is hoe het gaat.
