Relaties
alle pijlers
Waargebeurde liefdesverhalen/anekdotes om blij van te worden
zondag 27 juli 2008 om 18:41
Als ik alle topictitels (en de inhoud ervan) hier zo lees, lijkt het wel alleen maar kommer en kwel in liefdesland. Al die verhalen over vreemdgaan, onbeantwoorde liefdes, slechte date-ervaringen, scheidingen etc maken mijn vertrouwen in de liefde er niet groter op.
Er is onlangs een topic geopend met de titel:"Man geeft liefdesverklaring.." Strekking was dat TO al een tijdje verliefd is op een man en nu bleek de liefde opeens wederzijds. Bij menig forumster toverde dit verhaal een grote glimlach op het gezicht omdat het zo'n leuk, lief verhaal is met hopelijk een positieve afloop.
Logisch dat je hier vooral de negatieve ervaringen leest, maar er zijn vast ook meer mensen met mooie, lieve, schattige, positieve, grappige ervaringen of verhalen die uiteindelijk goed aflopen.
Dus, brand los en vertel hier je eigen waargebeurde sprookje of Bridget Jonesverhaal !!
Er is onlangs een topic geopend met de titel:"Man geeft liefdesverklaring.." Strekking was dat TO al een tijdje verliefd is op een man en nu bleek de liefde opeens wederzijds. Bij menig forumster toverde dit verhaal een grote glimlach op het gezicht omdat het zo'n leuk, lief verhaal is met hopelijk een positieve afloop.
Logisch dat je hier vooral de negatieve ervaringen leest, maar er zijn vast ook meer mensen met mooie, lieve, schattige, positieve, grappige ervaringen of verhalen die uiteindelijk goed aflopen.
Dus, brand los en vertel hier je eigen waargebeurde sprookje of Bridget Jonesverhaal !!
maandag 28 juli 2008 om 14:57
Samen geschreven nadat we elkaar ca 5 maanden kenden...
Klop, klop. "Binnen!". Het was een vriendin die ik al een tijd niet meer gezien had. We praatten over koetjes en kalfjes tot ze vertelde over haar stomme date van de vorige avond. "Via internet zeker?" sneerde ik. "Ja" was haar antwoord. Waarop ik verbaasd reageerde: "Maar die zijn toch altijd stom?" "Valt wel mee hoor"... "Welke site dan"? "Knuz.nl, dat is de enige gratis datingsite". "Hm oké, nu, volgens mij zijn het slechts oenen". "Wil je even kijken?" Ik raakte toch wel enigszins nieuwsgierig"Ja hoor, laat maar eens zien"
Zondagmiddag, zo'n dag waar niks aan is als je alleen bent... Regen buiten, wind langs het huis... Eens neuzen hier een daar, vooral op internet. Knuz weer eens bekeken, na een lange tijd niet bezocht te hebben. "u kunt kiezen: maak een nieuw profiel aan of haal uw oude profiel weer terug". Het is zondag, dus niet teveel moeite.
Een nieuw fotootje, tekstje aanpassen hier en daar... Ach, wie kijkt hier ook? Heus niemand met wie ik echt die 'klik' heb die ik zoek... Weinig hoop dus, bij Knuz...
Toch maar een profieltje aangemaakt, anders kan ik niet eens zien wat voor dames er zoal in het knuzse aanwezig zijn. Kleine moeite. Alles "niet ingevuld" ingevuld, en speuren maar. Volgende dag nog maar eens een blik geworpen, en zowaar, er zaten enkele fatsoenlijke exemplaren tussen. Dus vulde ik toch maar wel wat in, beetje onzin hier en daar, fotootje erbij, en wachten op de grote toestroom. Twee dagen later, enkele reacties, best aardige ook. De dames deden in ieder geval hun best. Maar ik hoorde nog geen klik. Zelf maar weer even speuren dan laat op de avond. En, wat was dat? Een leuk meisje? Het zal toch niet?...
Bezigheidstherapie, dat was het. Wat rondkijken, maar vooral wissen, en soms eens reageren. Helaas, veel niet-originele reacties. "Je ziet er leuk uit, ik zou je beter willen kennen" rolde mijn mailbox in. Maar dat ene mailtje van 0_0, dat had mijn interesse. 'S nachts gestuurd, wat 0_0 zelf een hele wonderbaarlijk situatie vond, zo bleek in zijn bericht. Even kijken toch (zoals bij elk ander), en nou, tja, jeej.... schrikken!
Ineens een 'leuke' die me een mailtje stuurde! Ik deed mijn best iets leuks terug te sturen. 8-8-8 was het eerste wat bij me opkwam, aangezien hij direct om een trouwdatum vroeg als ik aan de eisen voldeed.... Nu maar hopen dat hij dat kon waarderen... En ik wachtte op reactie..
Volgende dag op mijn werk meteen even knuzzen, om te kijken of die Brabantse schone nog iets terug had gestuurd. En zowaar! Een kort maar krachtig berichtje. 8-8-8 (als antwoord op mijn vraag welke datum ze wenste te trouwen). Zou dit betekenen dat ze wel geïnteresseerd is? De onzekerheid sloeg toe. Ze was niet uit het veld geslagen door mijn ridicule 'eisen' die ik zogenaamd had. Ze wist alleen niet of ze een gnoe was in een vorig leven, maar dat zag ik maar even door de vingers. Brabant was wel een eind weg… Maar toen ik haar foto's nog eens aan nadere inspectie onderwierp besloot ik de sprong te wagen. Ik gaf haar mijn msn-adres. Zo zou ik haar wat beter kunnen leren kennen, en wie weet wist ze de afstand tussen ons (in ieder geval geestelijk) iets te verkleinen...
Lang wachten hoefde ik niet. De volgende middag (om 14:28uur om precies te zijn) kwam er direct een berichtje terug. Dit berichtje liet me weten dat die gnoe geen probleem was, dat de trouwdag geregeld zou worden en dat ik vast 544,27euro moest gaan sparen. Het berichtje sloot af met een email adres, 'voor intimi zoals mijn toekomstige vrouw'. Hm, durfde ik? Mijn ervaring daarmee was niet al te best. Meestal leverde dit weinig op. Maar goed, deze keer leek het toch anders. Het eerste bericht met de bijzondere onderwerpregel had mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Contactpersoon toevoegen. Email adres toevoegen en wachten maar. Lang wachten was niet nodig, deze F. was 's avonds direct online, evenals ik...
Op mijn werk keek ik om de minuut of S. mij al had toegevoegd op msn. De werkdag leek eindeloos. Thuisgekomen meteen de computer maar weer aangezet, en ja hoor! Ze was online! Maar wat moest ik nou tegen haar zeggen? Gelukkig bleek ze zelf ook niet op haar mondje gevallen, dus dat leverde geen problemen op. Ze kwam met het voorstel om en om vragen te stellen, zodat we elkaar beter konden leren kennen. Simpele vragen, moeilijke vragen, grappige en intieme vragen. De tijd vloog, ten teken dat het erg gezellig was. Deze S. raakte een gevoelige snaar bij me. Leuke meid! Helaas kwam er ook aan deze dag weer een einde, we wensten elkaar een goede nacht, en spraken af om nog eens verder te kletsen. Ik kon de slaap moeilijk vatten, denkend aan de vragen voor de volgende msn-conversatie...
Niet alleen diezelfde dag sprak ik hem online, alle dagen die volgden steeds weer. De gesprekken verliepen vloeiend, ik ‘voelde’ geen ongemakkelijke stiltes. Het was zelfs fijn. Het voelde goed hem van alles te vertellen. Tot diep in de nacht zaten we beide aan ons beeldscherm gekluisterd, zelfs achter een webcam, na een aantal dagen. Hij startte eerst de zijne… Of ik dat dan ook wilde doen. Aaargh, ik kwam net uit het zwembad, moest het echt nu? Ach, ik ben wie ik ben, dacht ik nog, dus ook als ik net gesport heb moet je me aankunnen!
Maar eerst zag ik jou! Leuk, lieve ogen en onwijs mooie lach. Je zag er vrolijk en enthousiast uit op mijn kleine schermpje. En ik zag lieve katjes, twee. Alles lieten we aan elkaar zien, in onze digitale wereld...
Na een paar msn 'gesprekjes' durfde ik het aan om te bellen. Lieve stem, zachte G. We maakten zelfs een afspraakje! Mijn eerste internetdate, spannend! Maar twee dagen later was er het smsje waarin ze me mededeelde dat er iemand anders in het spel was. De date ging niet door. Heel jammer, het was op msn namelijk steeds zo leuk. Zo leuk zelfs, dat ik had besloten een webcam te kopen. Ik wilde wel eens met eigen ogen zien of ze er echt zo mooi uitzag als op de Knuzfoto's. Maar daar stond wel de aanschaf van een eigen cameraatje tegenover. Geven en nemen. En ze was net zo leuk als op de foto's! Maar het mocht niet baten, er was die ander...
Voordat hij me belde (dat was eng!) stuurden we velen smsjes heen en weer. En die logen er niet om. Maar mijn eigen 'echte' wereldje ging ook door. Daar liepen leuke jongens voorbij, die mij, zo bleek later, helemaal niet zo bijzonder vonden. Ik besloot toch de veilige weg te kiezen en eerlijk te zijn. De geplande date die we hadden kon maar beter wachten...
Dacht ik... Want een paar dagen later merkte ik aan mezelf dat ik nog steeds aan hem dacht. Constant op mijn mobieltje keek. En msn het liefst mee naar bed nam. Ik ging zelfs, op een avond dat ik met vriendinnen op stap was, eerder naar huis. Dan 'sprak' ik hem nog even, voor het slapen gaan. Liet ik me meeslepen door mijn fantasie? Maakte ik het mooier dan het was? Het enige wat me daar antwoord op kon geven was een echte date, in real life, en het liefst zo snel mogelijk...
Enkele dagen later gloorde er toch weer enige hoop aan de horizon, de kaper op de kust bleek toch niet te zijn wat ze ervan gehoopt had. 'Misschien hadden we toch af moeten spreken' verscheen er op mijn telefoon. Dat bood perspectieven! Ik besloot mijn beste beentje weer voor te zetten, en sloeg weer aan het msnen met S. De vragen bleken een goed middel om elkaar beter te leren kennen, en al snel waren we er uit dat we het toch maar een kans van slagen moesten geven. S. en F. part two. 'Zullen we afspreken?' werd 'waar zullen we afspreken?'. En dat ene woordje maakte nogal een verschil. Utrecht leek een mooi compromis tussen T. en H.. Ze liet er geen gras over groeien, en stelde voor de ontmoeting vrijdag reeds plaats te laten vinden. Aangezien ik niks te doen had die dag stemde ik in, en sprong in het diepe.
Pas toen we een afspraak maakten, ergens 'in het midden', besefte ik dat de werkelijke afstand in kilometers tussen onze woonplaatsen erg groot was. Ondanks dat, wilde ik F. toch zien. Het moest gewoon, ik wilde niet nog langer hopen (wellicht tevergeefs?) en wilde weten wie er achter al die lieve woorden zat.
Een paar dagen later, op vrijdagmiddag 24 augustus... Shit, mijn trein staat stil. Moet dat nu? Ik haat wachten, vooral als ik zenuwachtig ben. Daar zat in, geheel gestoken in een nieuwe outfit. Het was warm in de trein, het is een mooie nazomerdag. Ik zou er om 19:00uur zijn, voor de Burger King. Nu al te laat, dat ben ik nooit! Wat een ellende.. Er zit niks anders op dan te smsen dat ik wat later kom. De schuld van de NS. 'Ik ben er nu toch, dus ik wacht nog wel even', vertelde de terugkomende sms mij een minuut later.
Iets vroeger dan het afgesproken tijdstip kwam ik aan op het station Utrecht CS. Ik kon natuurlijk niet te laat komen op een eerste date! Maar toen de minuten verstreken bleek dat S. daar anders over dacht. Gelukkig stuurde ze een smsje, haar trein had vertraging. Na een kwartiertje stapte ze toch de stationshal binnen. Het viel allerminst tegen! Het werd al vlug duidelijk dat we niet zonder gespreksstof zouden komen te zitten. Na een tijdje in de binnenstad te hebben gezocht naar een geschikt restaurant om de avond door te brengen, viel ons oog op enkele leuke terrasjes aan een gracht. Na lang wikken en wegen besloten we te gaan eten bij een Argentijns steak restaurant, Gaucho's. Het wachten op een romantisch tafeltje aan het water bleek in het geheel niet vervelend. Het beloofde een leuke avond te worden!
Daar stond ik dan, bovenaan de trap, voor Burger King. Geen F. Het zal toch niet? Een telefoontje later zagen we elkaar dan toch, en nu in het echt. Leuk! En gelukkig niet voor niks gekomen, dacht ik nog. Al babbelend en wennend aan elkaars accent en lengte, zochten we een plekje om een hapje te eten. Dat hapje werd een erg klein hapje voor mij, en een flink aantal glaasjes rosé. De avond was gezellig, zelfs romantisch, zo in de schemering bij kaarslicht aan het water. We vroegen ons af wat anderen van ons dachten. Zagen we eruit alsof we elkaar net kenden? Zo voelde het in ieder geval niet. We kletsten over de meest uiteenlopende onderwerpen en smsten beide met het huisfront. En tussen de grappen, diepzinnige gesprekken en momenten in stilte een hapje nemen door, raakten onze handen elkaar af en toe aan. Zomaar op tafel, alsof het zo hoorde. Het was haast te mooi om waar te zijn dat dit zo perfect was...
De kerkklok sloeg acht keer. Het hongergevoel dat me normaliter rond dit tijdstip bekruipt werd teniet gedaan door een klein vlindertje dat een kronkelend pad aflegde in mijn buik. Ondanks dat hij het zwaar te verduren kreeg met een flinke scheut rose op zijn tere vleugeltjes presteerde hij het toch zich te vermenigvuldigen naarmate de avond vorderde. Het weer was in een goede bui, het eten goed, en de ogen tegenover me bleken een grote aantrekkingskracht te bezitten. We gingen in elkaar op, af en toe ontwakend uit de droom door venijnige blikken van andere gasten (welke andere gasten?). Blijkbaar waren we nogal opvallend aanwezig, maar dat kon ons niets schelen. Het enige wat telde was de rose en de immer groeiende zwerm vlinders. Ondanks dat mochten we de tijd niet vergeten. Er zat immers een hondje te wachten op S. Nu was het de vraag waar onze paden zich zouden scheiden...
Maar helaas kon deze perfecte avond niet eeuwig duren. De trein richting Brabant vertrok ineens al over 30 minuten. Ik wilde nog niet weg. Nee, ik wilde nog niet bij hém weg. Naast plezier, bewondering, gezelligheid en romantiek voelde ik die spanning tussen ons. Hier en daar liet een kriebeltje in mijn buik me weten dat het goed was… Er zat niets anders op, ik moest gaan. Het was de moeite waard te proberen, hij zou mijn hint kunnen oppakken. 'Eigenlijk heb ik niet zo'n zin om helemaal alleen dat eind in de trein te zitten' Zonder een concreet antwoord te krijgen gingen we samen weg. We rekenden af en strompelden de trap op, weg van het magische plekje onderaan het water. We wandelden door de donkere straatjes in het knuzse Utrecht. Ik voelde zijn aanwezigheid vlak naast me, en dat was meer dan prettig. Warm, vertrouwd en spannend. Durfde ik zijn hand te pakken? Of hij de mijne?...
Na het afrekenen van de zeer prijzige wijn en het voedsel verplaatsten we ons richting het station. Als ik me niet vergiste vond zij mij ook wel de moeite waard, dus nu was het een kwestie van het juiste moment kiezen voor een eerste kus. Dat moment bleek niet al te lang op zich te laten wachten. Ook dat deel viel niet tegen. Maar ze moest nu echt gaan, anders miste ze de laatste trein. Stiekem hoopte ik dat de avond nog een vervolg zou krijgen, zoals ik al aan een vriend had laten weten. En opnieuw dacht S. er gelukkig hetzelfde over, zodat we even later samen op weg waren naar T. Het kon snel gaan. Ondanks dat we beiden vermoeid waren van een drukke week hadden we nog steeds voldoende gespreksstof tussen het zoenen door om het gezellige karakter van de avond te behouden. De tijd vloog, en voordat ik het wist stond ik ruim 160 kilometer van mijn huis in een vreemde stad naast een tot voor kort vreemd meisje. Maar na één avond voelde ze helemaal niet vreemd meer, het was juist zeer vertrouwd.
We liepen hand in hand naar het station. De kriebels veranderden in een enorme vlinder, die niet meer wilde verdwijnen. De trein moest ons samen richting T. brengen, want dat we nog geen afscheid wilden nemen, was duidelijk. Het begon net... Maar goed dat ik mijn bed verschoond had, nu er een logé kwam. Maar goed dat F. zijn katjes extra brokjes had gegeven, nu hij uit logeren ging. Want we wisten beide wat stond te gebeuren. In de trein kroop ik lekker tegen hem aan, we zoenden, knuffelden en friemelden, en kletsten nog steeds honderduit.
Aangekomen liet ik hem een ministukje T. zien. De weg van het station naar mijn huisje. Daar ontmoette hij mijn beestjes en zag hij mijn stulpje in het echt.
De rosé zorgde ervoor dat we het op de bank niet lang uithielden, en we vertrokken richting bed. En daar was er maar eentje van. Daar hadden we beide geen moeite mee, alsof we het vele malen eerder hadden gedaan kropen we samen bijna naakt onder de dekens. Wie had dit gedacht, eerder die avond...
Ik had het al wel een beetje gedacht... dat wil zeggen, mijn lieve katjes hadden voor de zekerheid wat extra brokjes gekregen voor het geval ze het de vrijdag zonder mij moesten doen. Maar de avond was toch leuker dan ik had verwacht! Tel daar een mooi zacht lichaam en lieve lach bij op, en je kunt je wellicht voorstellen hoe spijtig ik het vond dat S. de volgende ochtend alweer vroeg uit de veren moest. Voordat ze richting haar werk ging probeerde ik er echter toch nog een tweede afspraakje uit te slepen. De agenda van mijn nieuwe muze bleek weinig onbeschreven vellen te hebben, maar de volgende dag zou moeten lukken. Ze moest wel 's avonds uit eten met haar ouders, maar alleen de middag samen was voor mij genoeg om in de auto richting het zuiden te rijden. We gingen met B naar de wandelen in de duinen...
Helaas moest ik werken de volgende dag. Deze onverwacht bijzondere nacht duurde daardoor werkelijk maar kort, maar speelde de rest van de dag door mijn hoofd. Gelukkig vroeg F. me voordat hij weg ging of hij de dag erna naar me toe mocht komen. Toe maar, een heel eindje rijden voor een korte tijd. Deze man was perfect. En lief. Deed hij dit zomaar voor mij?
Ze liepen we de volgende dag samen door het zonnetje. B. vermaakte zich prima. Wij ook. Een rondje door de duinen, spelen met een stok, de hond en water en wat drankjes op het terras. De middag was leuk maar veel te kort. Gelukkig zou dit niet de laatste middag zijn. Dat wisten we allebei. Dit bijzondere weekend was het begin van iets moois, wat tot op de dag van vandaag duurt. We horen bij elkaar, dat wist ik toen, en nu nog steeds. Ondank de verschillen die we bij elkaar ontdekten, zijn we onlosmakelijk met elkaar verbonden en vullen we elkaar aan. We leren en genieten van elkaar zoveel als mogelijk. Een hoop mooie momenten, leuke uitjes, feestjes en avondjes bankhangen later kan ik zeggen dat ik van hem houd!
De zondag samen was kort, maar heel fijn. Het was het begin van vele afspraakjes die echter ongemerkt overgingen in 'gewoon' samenzijn. Het samenzijn van geliefden. Alsof het nooit anders is geweest. Inmiddels hebben we al veel samen gedaan en meegemaakt, en staat er nog veel meer op stapel. Het knuz sprookje krijgt een einde zoals alle andere sprookjes: ze leefden nog lang en gelukkig!
Nu zijn we bijna 1 jaar bij elkaar, en wonen sinds eind mei samen! De beestjes hebben het super met elkaar, en wij al helemaal!
Klop, klop. "Binnen!". Het was een vriendin die ik al een tijd niet meer gezien had. We praatten over koetjes en kalfjes tot ze vertelde over haar stomme date van de vorige avond. "Via internet zeker?" sneerde ik. "Ja" was haar antwoord. Waarop ik verbaasd reageerde: "Maar die zijn toch altijd stom?" "Valt wel mee hoor"... "Welke site dan"? "Knuz.nl, dat is de enige gratis datingsite". "Hm oké, nu, volgens mij zijn het slechts oenen". "Wil je even kijken?" Ik raakte toch wel enigszins nieuwsgierig"Ja hoor, laat maar eens zien"
Zondagmiddag, zo'n dag waar niks aan is als je alleen bent... Regen buiten, wind langs het huis... Eens neuzen hier een daar, vooral op internet. Knuz weer eens bekeken, na een lange tijd niet bezocht te hebben. "u kunt kiezen: maak een nieuw profiel aan of haal uw oude profiel weer terug". Het is zondag, dus niet teveel moeite.
Een nieuw fotootje, tekstje aanpassen hier en daar... Ach, wie kijkt hier ook? Heus niemand met wie ik echt die 'klik' heb die ik zoek... Weinig hoop dus, bij Knuz...
Toch maar een profieltje aangemaakt, anders kan ik niet eens zien wat voor dames er zoal in het knuzse aanwezig zijn. Kleine moeite. Alles "niet ingevuld" ingevuld, en speuren maar. Volgende dag nog maar eens een blik geworpen, en zowaar, er zaten enkele fatsoenlijke exemplaren tussen. Dus vulde ik toch maar wel wat in, beetje onzin hier en daar, fotootje erbij, en wachten op de grote toestroom. Twee dagen later, enkele reacties, best aardige ook. De dames deden in ieder geval hun best. Maar ik hoorde nog geen klik. Zelf maar weer even speuren dan laat op de avond. En, wat was dat? Een leuk meisje? Het zal toch niet?...
Bezigheidstherapie, dat was het. Wat rondkijken, maar vooral wissen, en soms eens reageren. Helaas, veel niet-originele reacties. "Je ziet er leuk uit, ik zou je beter willen kennen" rolde mijn mailbox in. Maar dat ene mailtje van 0_0, dat had mijn interesse. 'S nachts gestuurd, wat 0_0 zelf een hele wonderbaarlijk situatie vond, zo bleek in zijn bericht. Even kijken toch (zoals bij elk ander), en nou, tja, jeej.... schrikken!
Ineens een 'leuke' die me een mailtje stuurde! Ik deed mijn best iets leuks terug te sturen. 8-8-8 was het eerste wat bij me opkwam, aangezien hij direct om een trouwdatum vroeg als ik aan de eisen voldeed.... Nu maar hopen dat hij dat kon waarderen... En ik wachtte op reactie..
Volgende dag op mijn werk meteen even knuzzen, om te kijken of die Brabantse schone nog iets terug had gestuurd. En zowaar! Een kort maar krachtig berichtje. 8-8-8 (als antwoord op mijn vraag welke datum ze wenste te trouwen). Zou dit betekenen dat ze wel geïnteresseerd is? De onzekerheid sloeg toe. Ze was niet uit het veld geslagen door mijn ridicule 'eisen' die ik zogenaamd had. Ze wist alleen niet of ze een gnoe was in een vorig leven, maar dat zag ik maar even door de vingers. Brabant was wel een eind weg… Maar toen ik haar foto's nog eens aan nadere inspectie onderwierp besloot ik de sprong te wagen. Ik gaf haar mijn msn-adres. Zo zou ik haar wat beter kunnen leren kennen, en wie weet wist ze de afstand tussen ons (in ieder geval geestelijk) iets te verkleinen...
Lang wachten hoefde ik niet. De volgende middag (om 14:28uur om precies te zijn) kwam er direct een berichtje terug. Dit berichtje liet me weten dat die gnoe geen probleem was, dat de trouwdag geregeld zou worden en dat ik vast 544,27euro moest gaan sparen. Het berichtje sloot af met een email adres, 'voor intimi zoals mijn toekomstige vrouw'. Hm, durfde ik? Mijn ervaring daarmee was niet al te best. Meestal leverde dit weinig op. Maar goed, deze keer leek het toch anders. Het eerste bericht met de bijzondere onderwerpregel had mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Contactpersoon toevoegen. Email adres toevoegen en wachten maar. Lang wachten was niet nodig, deze F. was 's avonds direct online, evenals ik...
Op mijn werk keek ik om de minuut of S. mij al had toegevoegd op msn. De werkdag leek eindeloos. Thuisgekomen meteen de computer maar weer aangezet, en ja hoor! Ze was online! Maar wat moest ik nou tegen haar zeggen? Gelukkig bleek ze zelf ook niet op haar mondje gevallen, dus dat leverde geen problemen op. Ze kwam met het voorstel om en om vragen te stellen, zodat we elkaar beter konden leren kennen. Simpele vragen, moeilijke vragen, grappige en intieme vragen. De tijd vloog, ten teken dat het erg gezellig was. Deze S. raakte een gevoelige snaar bij me. Leuke meid! Helaas kwam er ook aan deze dag weer een einde, we wensten elkaar een goede nacht, en spraken af om nog eens verder te kletsen. Ik kon de slaap moeilijk vatten, denkend aan de vragen voor de volgende msn-conversatie...
Niet alleen diezelfde dag sprak ik hem online, alle dagen die volgden steeds weer. De gesprekken verliepen vloeiend, ik ‘voelde’ geen ongemakkelijke stiltes. Het was zelfs fijn. Het voelde goed hem van alles te vertellen. Tot diep in de nacht zaten we beide aan ons beeldscherm gekluisterd, zelfs achter een webcam, na een aantal dagen. Hij startte eerst de zijne… Of ik dat dan ook wilde doen. Aaargh, ik kwam net uit het zwembad, moest het echt nu? Ach, ik ben wie ik ben, dacht ik nog, dus ook als ik net gesport heb moet je me aankunnen!
Maar eerst zag ik jou! Leuk, lieve ogen en onwijs mooie lach. Je zag er vrolijk en enthousiast uit op mijn kleine schermpje. En ik zag lieve katjes, twee. Alles lieten we aan elkaar zien, in onze digitale wereld...
Na een paar msn 'gesprekjes' durfde ik het aan om te bellen. Lieve stem, zachte G. We maakten zelfs een afspraakje! Mijn eerste internetdate, spannend! Maar twee dagen later was er het smsje waarin ze me mededeelde dat er iemand anders in het spel was. De date ging niet door. Heel jammer, het was op msn namelijk steeds zo leuk. Zo leuk zelfs, dat ik had besloten een webcam te kopen. Ik wilde wel eens met eigen ogen zien of ze er echt zo mooi uitzag als op de Knuzfoto's. Maar daar stond wel de aanschaf van een eigen cameraatje tegenover. Geven en nemen. En ze was net zo leuk als op de foto's! Maar het mocht niet baten, er was die ander...
Voordat hij me belde (dat was eng!) stuurden we velen smsjes heen en weer. En die logen er niet om. Maar mijn eigen 'echte' wereldje ging ook door. Daar liepen leuke jongens voorbij, die mij, zo bleek later, helemaal niet zo bijzonder vonden. Ik besloot toch de veilige weg te kiezen en eerlijk te zijn. De geplande date die we hadden kon maar beter wachten...
Dacht ik... Want een paar dagen later merkte ik aan mezelf dat ik nog steeds aan hem dacht. Constant op mijn mobieltje keek. En msn het liefst mee naar bed nam. Ik ging zelfs, op een avond dat ik met vriendinnen op stap was, eerder naar huis. Dan 'sprak' ik hem nog even, voor het slapen gaan. Liet ik me meeslepen door mijn fantasie? Maakte ik het mooier dan het was? Het enige wat me daar antwoord op kon geven was een echte date, in real life, en het liefst zo snel mogelijk...
Enkele dagen later gloorde er toch weer enige hoop aan de horizon, de kaper op de kust bleek toch niet te zijn wat ze ervan gehoopt had. 'Misschien hadden we toch af moeten spreken' verscheen er op mijn telefoon. Dat bood perspectieven! Ik besloot mijn beste beentje weer voor te zetten, en sloeg weer aan het msnen met S. De vragen bleken een goed middel om elkaar beter te leren kennen, en al snel waren we er uit dat we het toch maar een kans van slagen moesten geven. S. en F. part two. 'Zullen we afspreken?' werd 'waar zullen we afspreken?'. En dat ene woordje maakte nogal een verschil. Utrecht leek een mooi compromis tussen T. en H.. Ze liet er geen gras over groeien, en stelde voor de ontmoeting vrijdag reeds plaats te laten vinden. Aangezien ik niks te doen had die dag stemde ik in, en sprong in het diepe.
Pas toen we een afspraak maakten, ergens 'in het midden', besefte ik dat de werkelijke afstand in kilometers tussen onze woonplaatsen erg groot was. Ondanks dat, wilde ik F. toch zien. Het moest gewoon, ik wilde niet nog langer hopen (wellicht tevergeefs?) en wilde weten wie er achter al die lieve woorden zat.
Een paar dagen later, op vrijdagmiddag 24 augustus... Shit, mijn trein staat stil. Moet dat nu? Ik haat wachten, vooral als ik zenuwachtig ben. Daar zat in, geheel gestoken in een nieuwe outfit. Het was warm in de trein, het is een mooie nazomerdag. Ik zou er om 19:00uur zijn, voor de Burger King. Nu al te laat, dat ben ik nooit! Wat een ellende.. Er zit niks anders op dan te smsen dat ik wat later kom. De schuld van de NS. 'Ik ben er nu toch, dus ik wacht nog wel even', vertelde de terugkomende sms mij een minuut later.
Iets vroeger dan het afgesproken tijdstip kwam ik aan op het station Utrecht CS. Ik kon natuurlijk niet te laat komen op een eerste date! Maar toen de minuten verstreken bleek dat S. daar anders over dacht. Gelukkig stuurde ze een smsje, haar trein had vertraging. Na een kwartiertje stapte ze toch de stationshal binnen. Het viel allerminst tegen! Het werd al vlug duidelijk dat we niet zonder gespreksstof zouden komen te zitten. Na een tijdje in de binnenstad te hebben gezocht naar een geschikt restaurant om de avond door te brengen, viel ons oog op enkele leuke terrasjes aan een gracht. Na lang wikken en wegen besloten we te gaan eten bij een Argentijns steak restaurant, Gaucho's. Het wachten op een romantisch tafeltje aan het water bleek in het geheel niet vervelend. Het beloofde een leuke avond te worden!
Daar stond ik dan, bovenaan de trap, voor Burger King. Geen F. Het zal toch niet? Een telefoontje later zagen we elkaar dan toch, en nu in het echt. Leuk! En gelukkig niet voor niks gekomen, dacht ik nog. Al babbelend en wennend aan elkaars accent en lengte, zochten we een plekje om een hapje te eten. Dat hapje werd een erg klein hapje voor mij, en een flink aantal glaasjes rosé. De avond was gezellig, zelfs romantisch, zo in de schemering bij kaarslicht aan het water. We vroegen ons af wat anderen van ons dachten. Zagen we eruit alsof we elkaar net kenden? Zo voelde het in ieder geval niet. We kletsten over de meest uiteenlopende onderwerpen en smsten beide met het huisfront. En tussen de grappen, diepzinnige gesprekken en momenten in stilte een hapje nemen door, raakten onze handen elkaar af en toe aan. Zomaar op tafel, alsof het zo hoorde. Het was haast te mooi om waar te zijn dat dit zo perfect was...
De kerkklok sloeg acht keer. Het hongergevoel dat me normaliter rond dit tijdstip bekruipt werd teniet gedaan door een klein vlindertje dat een kronkelend pad aflegde in mijn buik. Ondanks dat hij het zwaar te verduren kreeg met een flinke scheut rose op zijn tere vleugeltjes presteerde hij het toch zich te vermenigvuldigen naarmate de avond vorderde. Het weer was in een goede bui, het eten goed, en de ogen tegenover me bleken een grote aantrekkingskracht te bezitten. We gingen in elkaar op, af en toe ontwakend uit de droom door venijnige blikken van andere gasten (welke andere gasten?). Blijkbaar waren we nogal opvallend aanwezig, maar dat kon ons niets schelen. Het enige wat telde was de rose en de immer groeiende zwerm vlinders. Ondanks dat mochten we de tijd niet vergeten. Er zat immers een hondje te wachten op S. Nu was het de vraag waar onze paden zich zouden scheiden...
Maar helaas kon deze perfecte avond niet eeuwig duren. De trein richting Brabant vertrok ineens al over 30 minuten. Ik wilde nog niet weg. Nee, ik wilde nog niet bij hém weg. Naast plezier, bewondering, gezelligheid en romantiek voelde ik die spanning tussen ons. Hier en daar liet een kriebeltje in mijn buik me weten dat het goed was… Er zat niets anders op, ik moest gaan. Het was de moeite waard te proberen, hij zou mijn hint kunnen oppakken. 'Eigenlijk heb ik niet zo'n zin om helemaal alleen dat eind in de trein te zitten' Zonder een concreet antwoord te krijgen gingen we samen weg. We rekenden af en strompelden de trap op, weg van het magische plekje onderaan het water. We wandelden door de donkere straatjes in het knuzse Utrecht. Ik voelde zijn aanwezigheid vlak naast me, en dat was meer dan prettig. Warm, vertrouwd en spannend. Durfde ik zijn hand te pakken? Of hij de mijne?...
Na het afrekenen van de zeer prijzige wijn en het voedsel verplaatsten we ons richting het station. Als ik me niet vergiste vond zij mij ook wel de moeite waard, dus nu was het een kwestie van het juiste moment kiezen voor een eerste kus. Dat moment bleek niet al te lang op zich te laten wachten. Ook dat deel viel niet tegen. Maar ze moest nu echt gaan, anders miste ze de laatste trein. Stiekem hoopte ik dat de avond nog een vervolg zou krijgen, zoals ik al aan een vriend had laten weten. En opnieuw dacht S. er gelukkig hetzelfde over, zodat we even later samen op weg waren naar T. Het kon snel gaan. Ondanks dat we beiden vermoeid waren van een drukke week hadden we nog steeds voldoende gespreksstof tussen het zoenen door om het gezellige karakter van de avond te behouden. De tijd vloog, en voordat ik het wist stond ik ruim 160 kilometer van mijn huis in een vreemde stad naast een tot voor kort vreemd meisje. Maar na één avond voelde ze helemaal niet vreemd meer, het was juist zeer vertrouwd.
We liepen hand in hand naar het station. De kriebels veranderden in een enorme vlinder, die niet meer wilde verdwijnen. De trein moest ons samen richting T. brengen, want dat we nog geen afscheid wilden nemen, was duidelijk. Het begon net... Maar goed dat ik mijn bed verschoond had, nu er een logé kwam. Maar goed dat F. zijn katjes extra brokjes had gegeven, nu hij uit logeren ging. Want we wisten beide wat stond te gebeuren. In de trein kroop ik lekker tegen hem aan, we zoenden, knuffelden en friemelden, en kletsten nog steeds honderduit.
Aangekomen liet ik hem een ministukje T. zien. De weg van het station naar mijn huisje. Daar ontmoette hij mijn beestjes en zag hij mijn stulpje in het echt.
De rosé zorgde ervoor dat we het op de bank niet lang uithielden, en we vertrokken richting bed. En daar was er maar eentje van. Daar hadden we beide geen moeite mee, alsof we het vele malen eerder hadden gedaan kropen we samen bijna naakt onder de dekens. Wie had dit gedacht, eerder die avond...
Ik had het al wel een beetje gedacht... dat wil zeggen, mijn lieve katjes hadden voor de zekerheid wat extra brokjes gekregen voor het geval ze het de vrijdag zonder mij moesten doen. Maar de avond was toch leuker dan ik had verwacht! Tel daar een mooi zacht lichaam en lieve lach bij op, en je kunt je wellicht voorstellen hoe spijtig ik het vond dat S. de volgende ochtend alweer vroeg uit de veren moest. Voordat ze richting haar werk ging probeerde ik er echter toch nog een tweede afspraakje uit te slepen. De agenda van mijn nieuwe muze bleek weinig onbeschreven vellen te hebben, maar de volgende dag zou moeten lukken. Ze moest wel 's avonds uit eten met haar ouders, maar alleen de middag samen was voor mij genoeg om in de auto richting het zuiden te rijden. We gingen met B naar de wandelen in de duinen...
Helaas moest ik werken de volgende dag. Deze onverwacht bijzondere nacht duurde daardoor werkelijk maar kort, maar speelde de rest van de dag door mijn hoofd. Gelukkig vroeg F. me voordat hij weg ging of hij de dag erna naar me toe mocht komen. Toe maar, een heel eindje rijden voor een korte tijd. Deze man was perfect. En lief. Deed hij dit zomaar voor mij?
Ze liepen we de volgende dag samen door het zonnetje. B. vermaakte zich prima. Wij ook. Een rondje door de duinen, spelen met een stok, de hond en water en wat drankjes op het terras. De middag was leuk maar veel te kort. Gelukkig zou dit niet de laatste middag zijn. Dat wisten we allebei. Dit bijzondere weekend was het begin van iets moois, wat tot op de dag van vandaag duurt. We horen bij elkaar, dat wist ik toen, en nu nog steeds. Ondank de verschillen die we bij elkaar ontdekten, zijn we onlosmakelijk met elkaar verbonden en vullen we elkaar aan. We leren en genieten van elkaar zoveel als mogelijk. Een hoop mooie momenten, leuke uitjes, feestjes en avondjes bankhangen later kan ik zeggen dat ik van hem houd!
De zondag samen was kort, maar heel fijn. Het was het begin van vele afspraakjes die echter ongemerkt overgingen in 'gewoon' samenzijn. Het samenzijn van geliefden. Alsof het nooit anders is geweest. Inmiddels hebben we al veel samen gedaan en meegemaakt, en staat er nog veel meer op stapel. Het knuz sprookje krijgt een einde zoals alle andere sprookjes: ze leefden nog lang en gelukkig!
Nu zijn we bijna 1 jaar bij elkaar, en wonen sinds eind mei samen! De beestjes hebben het super met elkaar, en wij al helemaal!
maandag 28 juli 2008 om 18:00
Okee, zal ik dan ook maarrrr???
Dan wordt mijn nickname ook verklaard.
Eigenlijk 'kende' ik hem al mijn hele leven. Hij kwam bij mij op bezoek toen ik een drie maanden oud was en hij vier maanden . Onze vaders zijn neven, want onze grootvaders(Frits en Hans), beiden geboren rond 1890 zijn broers. Als familie kwamen we elkaar in ons leven een paar keer tegen.
Mijn vader werd ziek, hij bezocht mijn vader met zijn ouders in het verpleegtehuis en ik dacht (en zei!) wat is hij leuk geworden! Mijn vader overleed, zijn vader zei, je moet eens wat vaker langskomen, je hebt zo weinig familie over. Zijn vader werd ziek, ik bezocht zijn vader en hield kontakt met hem. Zijn vader overleed. Dit alles binnen 4 jaar. Wij hielden kontakt.
We waren beiden vrij en zonder grote rugzak. Hij zocht toenadering, ik hield het een paar maanden af, maar bleef hem zien. Op een avond ben ik maar eens naast hem op de bank gaan zitten. Hij sloeg een arm om me heen, ik met mijn hoofd op zijn schouder. Hij begon te strelen, we kusten elkaar, heeeerlijk. Hij ging naar huis, maar drie dagen later werden we samen wakker! Op ons 50e werden we knettergek van verliefdheid.......
Dus, Beter Laat ........
En sindsdien hebben we een heerlijke LAT- relatie en het bevalt ons beiden nog steeds uitstekend.
Dat we dezelfde achternaam hebben is geen enkel probleem.
Ik heb altijd nog het gevoel dat onze overleden vaders ons samengebracht hebben.......waarvoor dank, pappa's !!!
Ons beider leven is er een stuk leuker op geworden!
Dan wordt mijn nickname ook verklaard.
Eigenlijk 'kende' ik hem al mijn hele leven. Hij kwam bij mij op bezoek toen ik een drie maanden oud was en hij vier maanden . Onze vaders zijn neven, want onze grootvaders(Frits en Hans), beiden geboren rond 1890 zijn broers. Als familie kwamen we elkaar in ons leven een paar keer tegen.
Mijn vader werd ziek, hij bezocht mijn vader met zijn ouders in het verpleegtehuis en ik dacht (en zei!) wat is hij leuk geworden! Mijn vader overleed, zijn vader zei, je moet eens wat vaker langskomen, je hebt zo weinig familie over. Zijn vader werd ziek, ik bezocht zijn vader en hield kontakt met hem. Zijn vader overleed. Dit alles binnen 4 jaar. Wij hielden kontakt.
We waren beiden vrij en zonder grote rugzak. Hij zocht toenadering, ik hield het een paar maanden af, maar bleef hem zien. Op een avond ben ik maar eens naast hem op de bank gaan zitten. Hij sloeg een arm om me heen, ik met mijn hoofd op zijn schouder. Hij begon te strelen, we kusten elkaar, heeeerlijk. Hij ging naar huis, maar drie dagen later werden we samen wakker! Op ons 50e werden we knettergek van verliefdheid.......
Dus, Beter Laat ........
En sindsdien hebben we een heerlijke LAT- relatie en het bevalt ons beiden nog steeds uitstekend.
Dat we dezelfde achternaam hebben is geen enkel probleem.
Ik heb altijd nog het gevoel dat onze overleden vaders ons samengebracht hebben.......waarvoor dank, pappa's !!!
Ons beider leven is er een stuk leuker op geworden!
maandag 28 juli 2008 om 18:48
Toen ik 20/21 jaar was ongeveer, zat ik niet lekker in mijn vel. Ik was depressief en zat aan de medicijnen. Omdat ik ben geadopteerd, was ik in die tijd heel erg nieuwsgierig naar mijn geboorteland, ik was er nog nooit geweest sinds ik naar Nederland ben gekomen.
Via het internet kwam ik in contact met mensen uit het land. Met een meisje die daar geboren was en woonde schreef ik e-mails, en met een Amerikaanse 'jongen' van toen 28 die daar gelegerd zat. Het contact met het meisje verdween, het contact met de militair niet. De gesprekken waren algauw heel diepgaand. We kletsten wat af op msn, via de headset en de webcam.
Hij had het nodige meegemaakt in zijn leven (zowel werk als privé) en ik zat midden in een crisis. Behalve dat, spraken we over alles, maar dan ook echt alles. Vanwege het tijdsverschil van 8/9 uur, konden we elkaar niet vaak spreken en op een gegeven moment vonden we dat toch wel heel jammer. 's Middags belde hij mij elke dag eventjes, in het weekend hielden we rekening met elkaars tijden zodat we elkaar nog even konden 'spreken', en als ik terug kwam van therapie, was het bij hem al 1.00 'snachts. En elke keer als ik naar therapie was geweest, bleef hij op msn wachten tot ik weer thuis was. Soms spraken we dan over de sessie bij de therapeut, en soms ook helemaal niet.
Hij vertelde over 'mijn land' en liet me foto's zien. Zo werd het onbekende wat bekender. Tot ik op een gegeven moment zo nieuwsgierig was geworden dat ik naar het land toe wilde. Mijn ouders hebben altijd gezegd: Wij vinden dat je minimaal 1x in je leven de kans moet hebben terug te gaan naar je geboorteland zonder dat geld de reden is of je kunt gaan of niet.
Kort samengevat, zo gezged, zo gedaan; 3 maanden later zat ik in het vliegtuig. J. (de militair) zou me van het vliegveld ophalen. (Ik zou bij hem verblijven, en indien nodig, kon ik alsnog naar een hotel). Toen ik hem op het vliegveld zag, voelde het net zo goed, alsof ik hem altijd gekend heb. En dat was weer ontzettend raar
Eenmaal daar nam hij me overal mee naartoe. Hij liet me alles zien, ruiken, voelen, proeven van het land. Hij ging met me mee naar het kindertehuis. Hij wist wanneer alles even teveel werd, hij wist ook wanneer het weer tijd was om me streng toe te spreken om uit mn dipje te komen en weer te genieten. Hij kon me laten huilen van ontroering, hij kon me laten lachen, hij kon me de dingen weer helder laten zien. Lilian had zichzelf weer terug En daarnaast was ik ontzettend verliefd op J. Mijn familie in Nederland had ik 1x gesproken met webcam en microfoon. Zij zagen ook dat ik weer terug was bij mezelf, en zij zagen ook dat dat mede door J kwam. Ik heb zoveel geleerd van hem.
De laatste dag voor ik weer naar huis ging, kreeg ik een goudkleurig speldje, in de vorm van een kiwi (vogel) van zijn uniform voor speciale gelegenheden. Kiwi's brengen geluk, zei hij. Het afscheid was verschrikkelijk. Het voelde letterlijk alsof er vanbinnen iets kapot getrokken werd.
Ik moest nog 1 jaar moeten om mijn studie af te ronden. Hij moest nog 1 jaar voor hij weer naar Amerika kon. Dan zouden we kijken wat we konden doen. Ik naar Amerika, hij naar Nederland, of samen naar een totaal ander land. Eenmaal thuis, miste ik hem zo ontzettend erg, dat ik mijn studie stop wilde zetten en terug wou naar J, en terug naar mijn geboorteland. Ik had nog veel te weinig gezien. J. vond het verstandiger dat ik mijn laatste jaartje nog zou afmaken en dan helemaal vrij zou zijn. Bovendien wilde hij het niet op zijn geweten hebben dat mocht het mislopen tussen ons, ik door naar hem te gaan, mijn studie niet afgerond had. Hij zou over 3,5 maand naar Nederland komen. Maar nog een keer afscheid nemen van elkaar, dat wilde ik niet nog een keer. Ik besloot het contact op 'freeze' te zetten.
Later, toen ik contact met hem opnam, bleek hij nog voor 2 jaar getekend te hebben om in mijn geboorteland te werken.
Direct toen ik terugkwam van mijn reis, ben ik met de antidepressiva gestopt, op afraden van de huisarts. De gesprekken van mij en J heb ik opgeslagen en teruggelezen als het weer moeilijk werd. En uiteindelijk heeft de reis, de gesprekken met J., de liefde en het geduld van J, me meer dan goed gedaan. Ik heb mijn diploma met hele mooie cijfers gehaald.
Ik heb toen nog een brief aan J. geschreven, hoe het met me ging en dat ik een ontzettend mooie tijd met hem gehad heb, dat ik ontzettend veel van heb geleerd, dat hij me weer heeft laten voelen en dat ik hem wilde bedanken dat hij er écht voor me was, toen ik het zo nodig had.
En, elke keer als ik iets spannends moet doen of wel wat geluk kan gebruiken, zet ik het speldje van de Kiwivogel, aan de binnenkant van mijn broekzak vast. En dan denk ik nog heel eventjes aan J.
Via het internet kwam ik in contact met mensen uit het land. Met een meisje die daar geboren was en woonde schreef ik e-mails, en met een Amerikaanse 'jongen' van toen 28 die daar gelegerd zat. Het contact met het meisje verdween, het contact met de militair niet. De gesprekken waren algauw heel diepgaand. We kletsten wat af op msn, via de headset en de webcam.
Hij had het nodige meegemaakt in zijn leven (zowel werk als privé) en ik zat midden in een crisis. Behalve dat, spraken we over alles, maar dan ook echt alles. Vanwege het tijdsverschil van 8/9 uur, konden we elkaar niet vaak spreken en op een gegeven moment vonden we dat toch wel heel jammer. 's Middags belde hij mij elke dag eventjes, in het weekend hielden we rekening met elkaars tijden zodat we elkaar nog even konden 'spreken', en als ik terug kwam van therapie, was het bij hem al 1.00 'snachts. En elke keer als ik naar therapie was geweest, bleef hij op msn wachten tot ik weer thuis was. Soms spraken we dan over de sessie bij de therapeut, en soms ook helemaal niet.
Hij vertelde over 'mijn land' en liet me foto's zien. Zo werd het onbekende wat bekender. Tot ik op een gegeven moment zo nieuwsgierig was geworden dat ik naar het land toe wilde. Mijn ouders hebben altijd gezegd: Wij vinden dat je minimaal 1x in je leven de kans moet hebben terug te gaan naar je geboorteland zonder dat geld de reden is of je kunt gaan of niet.
Kort samengevat, zo gezged, zo gedaan; 3 maanden later zat ik in het vliegtuig. J. (de militair) zou me van het vliegveld ophalen. (Ik zou bij hem verblijven, en indien nodig, kon ik alsnog naar een hotel). Toen ik hem op het vliegveld zag, voelde het net zo goed, alsof ik hem altijd gekend heb. En dat was weer ontzettend raar
Eenmaal daar nam hij me overal mee naartoe. Hij liet me alles zien, ruiken, voelen, proeven van het land. Hij ging met me mee naar het kindertehuis. Hij wist wanneer alles even teveel werd, hij wist ook wanneer het weer tijd was om me streng toe te spreken om uit mn dipje te komen en weer te genieten. Hij kon me laten huilen van ontroering, hij kon me laten lachen, hij kon me de dingen weer helder laten zien. Lilian had zichzelf weer terug En daarnaast was ik ontzettend verliefd op J. Mijn familie in Nederland had ik 1x gesproken met webcam en microfoon. Zij zagen ook dat ik weer terug was bij mezelf, en zij zagen ook dat dat mede door J kwam. Ik heb zoveel geleerd van hem.
De laatste dag voor ik weer naar huis ging, kreeg ik een goudkleurig speldje, in de vorm van een kiwi (vogel) van zijn uniform voor speciale gelegenheden. Kiwi's brengen geluk, zei hij. Het afscheid was verschrikkelijk. Het voelde letterlijk alsof er vanbinnen iets kapot getrokken werd.
Ik moest nog 1 jaar moeten om mijn studie af te ronden. Hij moest nog 1 jaar voor hij weer naar Amerika kon. Dan zouden we kijken wat we konden doen. Ik naar Amerika, hij naar Nederland, of samen naar een totaal ander land. Eenmaal thuis, miste ik hem zo ontzettend erg, dat ik mijn studie stop wilde zetten en terug wou naar J, en terug naar mijn geboorteland. Ik had nog veel te weinig gezien. J. vond het verstandiger dat ik mijn laatste jaartje nog zou afmaken en dan helemaal vrij zou zijn. Bovendien wilde hij het niet op zijn geweten hebben dat mocht het mislopen tussen ons, ik door naar hem te gaan, mijn studie niet afgerond had. Hij zou over 3,5 maand naar Nederland komen. Maar nog een keer afscheid nemen van elkaar, dat wilde ik niet nog een keer. Ik besloot het contact op 'freeze' te zetten.
Later, toen ik contact met hem opnam, bleek hij nog voor 2 jaar getekend te hebben om in mijn geboorteland te werken.
Direct toen ik terugkwam van mijn reis, ben ik met de antidepressiva gestopt, op afraden van de huisarts. De gesprekken van mij en J heb ik opgeslagen en teruggelezen als het weer moeilijk werd. En uiteindelijk heeft de reis, de gesprekken met J., de liefde en het geduld van J, me meer dan goed gedaan. Ik heb mijn diploma met hele mooie cijfers gehaald.
Ik heb toen nog een brief aan J. geschreven, hoe het met me ging en dat ik een ontzettend mooie tijd met hem gehad heb, dat ik ontzettend veel van heb geleerd, dat hij me weer heeft laten voelen en dat ik hem wilde bedanken dat hij er écht voor me was, toen ik het zo nodig had.
En, elke keer als ik iets spannends moet doen of wel wat geluk kan gebruiken, zet ik het speldje van de Kiwivogel, aan de binnenkant van mijn broekzak vast. En dan denk ik nog heel eventjes aan J.
maandag 28 juli 2008 om 20:28
maandag 28 juli 2008 om 21:55
Pluk, nee ik wil niet terug naar hem. Heb mooie dingen met hem meegemaakt, geleerd wat liefde is. Maar het is goed zo
Bovendien, op dat moment, daar in dat land, was het mooi. Maar wat als hij hierheen zou komen, of ik naar Amerika was gegaan? (Dan had ik ervoor gekozen om naar Amerika te gaan, dat sowieso ). Heel lang heb ik er wel spijt van gehad.
Maar nu heb ik er vrede mee en zie ik het als een heel mooi verhaal wat me overkomen is
Bovendien, op dat moment, daar in dat land, was het mooi. Maar wat als hij hierheen zou komen, of ik naar Amerika was gegaan? (Dan had ik ervoor gekozen om naar Amerika te gaan, dat sowieso ). Heel lang heb ik er wel spijt van gehad.
Maar nu heb ik er vrede mee en zie ik het als een heel mooi verhaal wat me overkomen is
dinsdag 29 juli 2008 om 02:25
Nou, het zijn hele fijne (slijm )verhaaltjes voor het slapengaan hoor!
Bijzondere verhalen ook zeker.
Lil: Heel erg mooi verhaal! Ik vind het helemaal niet zo'n verkeerd einde hoor. Ik krijg ook het gevoel dat hij op dat moment op die plaats de enige juiste persoon voor je was, maar dat wil niet zeggen dat hij dat ook zou zijn in een gewijzigde situatie.
beterlaat: fantastisch dat je dat op je 50e overkomt! geniet ervan !
capibara: dat is echt een klassieke lovestory: juist heel romantisch daar in de woestijn. *zucht, zwijmel*
Heb je eigenlijk nog contact met de kamergenote die jullie min of meer heeft doen beseffen dat jullie 'het' voor elkaar waren?
_Sabine_: Grappig om jullie belevingen van twee kanten te lezen. Blij te lezen dat een internetdate ook zo goed kan uitwerken !
Doornroosje: Hyves is wat dat betreft zo gek nog niet haha. Heb al vaker gehoord over oude liefdes die elkaar weer vonden via Hyves. Leuk!
Bijzondere verhalen ook zeker.
Lil: Heel erg mooi verhaal! Ik vind het helemaal niet zo'n verkeerd einde hoor. Ik krijg ook het gevoel dat hij op dat moment op die plaats de enige juiste persoon voor je was, maar dat wil niet zeggen dat hij dat ook zou zijn in een gewijzigde situatie.
beterlaat: fantastisch dat je dat op je 50e overkomt! geniet ervan !
capibara: dat is echt een klassieke lovestory: juist heel romantisch daar in de woestijn. *zucht, zwijmel*
Heb je eigenlijk nog contact met de kamergenote die jullie min of meer heeft doen beseffen dat jullie 'het' voor elkaar waren?
_Sabine_: Grappig om jullie belevingen van twee kanten te lezen. Blij te lezen dat een internetdate ook zo goed kan uitwerken !
Doornroosje: Hyves is wat dat betreft zo gek nog niet haha. Heb al vaker gehoord over oude liefdes die elkaar weer vonden via Hyves. Leuk!
dinsdag 29 juli 2008 om 02:38
Valt me trouwens op dat er geen enkel verhaal nog is waarbij er eerst een heleboel gedoe was (wel dat men elkaar een tijd niet zag of zo). Ik hoor over bijvoorbeeld internetdates zoveel moeizame verhalen! Date na date en er komt niks van de grond en toch het gevoel hebben dat het "iets" zou kunnen worden. Als ik hier afga op de successtories, zou het meteen goed moeten voelen en meer vanzelf moeten gaan als er liefde in het spel is. Eigenlijk geloof ik ook wel dat het zo zou moeten gaan en dat het eigenlijk al een verloren zaak is als je na 3 dates nog niet verder bent of twijfelt.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:06
quote:Himmie schreef op 29 juli 2008 @ 02:25:
capibara: dat is echt een klassieke lovestory: juist heel romantisch daar in de woestijn. *zucht, zwijmel*
Heb je eigenlijk nog contact met de kamergenote die jullie min of meer heeft doen beseffen dat jullie 'het' voor elkaar waren?
Het was inderdaad heeeel romantisch die nacht in de woestijn. Helemaal donker om ons heen, en wij samen onder miljarden sterren. Veel vallende sterren ook gezien trouwens, om de haverklap zagen we er weer een vallen. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat ik gewenst heb...
Ik heb nog een paar keer met die kamergenote gebeld (ze heeft jammergenoeg geen e-mail). Ze weet dat we zijn gaan samenwonen, maar nog niet dat we gaan trouwen. Eigenlijk moet ik haar voor de tijd nog eens bellen, want we hebben na die nacht in de woestijn gekscherend gezegd dat zij maar ons bruidsmeisje moest worden als we ooit zouden gaan trouwen (er van uitgaande dat dat toch nooit zou gebeuren... ). We trouwen echter met alleen onze moeders als getuigen erbij, verder niemand. Als ze wil mag ze ook getuigen, maar ze moet 3 uur met de trein reizen voor ze bij ons is, en we trouwen 's ochtends vroeg. En ze is ook van harte welkom bij het etentje 's avonds, maar ze zit dan tussen alleen maar familie, dus ik denk dat het misschien niet zo leuk is voor haar. Maar ze moet het wel weten natuurlijk, ik zal haar inderdaad binnenkort weer eens bellen.
capibara: dat is echt een klassieke lovestory: juist heel romantisch daar in de woestijn. *zucht, zwijmel*
Heb je eigenlijk nog contact met de kamergenote die jullie min of meer heeft doen beseffen dat jullie 'het' voor elkaar waren?
Het was inderdaad heeeel romantisch die nacht in de woestijn. Helemaal donker om ons heen, en wij samen onder miljarden sterren. Veel vallende sterren ook gezien trouwens, om de haverklap zagen we er weer een vallen. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat ik gewenst heb...
Ik heb nog een paar keer met die kamergenote gebeld (ze heeft jammergenoeg geen e-mail). Ze weet dat we zijn gaan samenwonen, maar nog niet dat we gaan trouwen. Eigenlijk moet ik haar voor de tijd nog eens bellen, want we hebben na die nacht in de woestijn gekscherend gezegd dat zij maar ons bruidsmeisje moest worden als we ooit zouden gaan trouwen (er van uitgaande dat dat toch nooit zou gebeuren... ). We trouwen echter met alleen onze moeders als getuigen erbij, verder niemand. Als ze wil mag ze ook getuigen, maar ze moet 3 uur met de trein reizen voor ze bij ons is, en we trouwen 's ochtends vroeg. En ze is ook van harte welkom bij het etentje 's avonds, maar ze zit dan tussen alleen maar familie, dus ik denk dat het misschien niet zo leuk is voor haar. Maar ze moet het wel weten natuurlijk, ik zal haar inderdaad binnenkort weer eens bellen.
dinsdag 29 juli 2008 om 10:26
Himmie, je verwoordt weer precies hoe ik het bedoel, thnx
Ik denk ook dat als je date, je al vrij snel die klik voelt en weet of je diegene leuk vind of niet. Twfijel lijkt mij dan geen goed teken
@ Capibara: Als ik die kamergenote was geweest, had ik het echt onzettend leuk gevonden om te horen dat jullie gaan trouwen! Wat een mooi verhaal.
(de andere verhalen ook!)
Erg leuk Topic trouwens!
Ik denk ook dat als je date, je al vrij snel die klik voelt en weet of je diegene leuk vind of niet. Twfijel lijkt mij dan geen goed teken
@ Capibara: Als ik die kamergenote was geweest, had ik het echt onzettend leuk gevonden om te horen dat jullie gaan trouwen! Wat een mooi verhaal.
(de andere verhalen ook!)
Erg leuk Topic trouwens!
dinsdag 29 juli 2008 om 11:40
quote:Himmie schreef op 29 juli 2008 @ 02:38:
Valt me trouwens op dat er geen enkel verhaal nog is waarbij er eerst een heleboel gedoe was (wel dat men elkaar een tijd niet zag of zo). Ik hoor over bijvoorbeeld internetdates zoveel moeizame verhalen! Date na date en er komt niks van de grond en toch het gevoel hebben dat het "iets" zou kunnen worden. Als ik hier afga op de successtories, zou het meteen goed moeten voelen en meer vanzelf moeten gaan als er liefde in het spel is. Eigenlijk geloof ik ook wel dat het zo zou moeten gaan en dat het eigenlijk al een verloren zaak is als je na 3 dates nog niet verder bent of twijfelt.Nou ik heb wel een hoop gedoe gehad hoor in het begin, maar nooit gedacht aan opgeven, omdat ik deep down voelde dat hij HET wel was. Zo'n thuiskomgevoel, weet je wel?!
Valt me trouwens op dat er geen enkel verhaal nog is waarbij er eerst een heleboel gedoe was (wel dat men elkaar een tijd niet zag of zo). Ik hoor over bijvoorbeeld internetdates zoveel moeizame verhalen! Date na date en er komt niks van de grond en toch het gevoel hebben dat het "iets" zou kunnen worden. Als ik hier afga op de successtories, zou het meteen goed moeten voelen en meer vanzelf moeten gaan als er liefde in het spel is. Eigenlijk geloof ik ook wel dat het zo zou moeten gaan en dat het eigenlijk al een verloren zaak is als je na 3 dates nog niet verder bent of twijfelt.Nou ik heb wel een hoop gedoe gehad hoor in het begin, maar nooit gedacht aan opgeven, omdat ik deep down voelde dat hij HET wel was. Zo'n thuiskomgevoel, weet je wel?!
dinsdag 29 juli 2008 om 12:04
Ja oke, als je gevoel zo sterk is misschien.. maar volgens mij wordt het ook vaak een gevecht tegen de bierkaai zeg maar. En dan is het juist eigenlijk geen gevoel van thuiskomen, maar onzekerheid en je druk maken over hoe je wel en niet zou moeten doen. Alsof je iemand anders verliefd zou kunnen maken door je opstelling/houding. Denk dat dat heel vaak wel de fout is die wordt gemaakt en dat leidt vaak nergens toe. Domweg omdat het gevoel er niet inzit. Maar ik bedoel niet dat het niet een tijdje kan duren voordat de liefde oplaait hoor. Djeez, wat moeilijk uit te leggen wat ik bedoel haha!
Capibara: Ik dacht idd ook meteen aan de kamergenote als getuige of bruidsmeisje. Maar als jullie het zo klein houden, is dat misschien niet zo handig. Ik zou als ik haar was ook heel erg graag willen weten dat jullie gaan trouwen hoor! Is toch geweldig als je daar een rolletje in hebt gespeeld
Capibara: Ik dacht idd ook meteen aan de kamergenote als getuige of bruidsmeisje. Maar als jullie het zo klein houden, is dat misschien niet zo handig. Ik zou als ik haar was ook heel erg graag willen weten dat jullie gaan trouwen hoor! Is toch geweldig als je daar een rolletje in hebt gespeeld
dinsdag 29 juli 2008 om 12:11
Toen ik bijna 16 was, kreeg ik mijn eerste vriendje. Mijn beste vriend, we hadden het leuk en gezellig, dus waarom zou ik geen relatie met hem beginnen?
Na een jaar hadden we al problemen, en toen ik een half jaar later vakantiewerk aan het doen was, terwijl hij met vakantie was en ik al twee weken niets van hem gehoord had leerde ik een andere jongen kennen. Hij viel me direct op toen hij de werkruimte binnen kwam lopen en hij kwam ook nog eens in mijn groepje! Op de derde dag dat we samen aan het werk waren, vertelde hij me dat hij verliefd op me was. Ik was zeer vereerd, vond hem stiekem ook leuk, maar ik had al een relatie en die wilde ik niet zomaar opgeven. Bovendien woonde hij een behoorlijk eind weg. Dus we zijn (samen met nog een aantal andere mensen die we daar leerden kennen) vrienden geworden. Nachtenlang hebben we op msn gezeten, als we bij elkaar in de buurt waren dan was de spanning echt om te snijden. Hotel de botel waren we, maar ik durfde niet toe te geven, ik had al een vriend en ik neem relaties erg serieus.
Op den duur werd het te moeilijk, de vriendschap verwaterde en op den duur hoorde ik niets meer van hem. Via via hoorde ik soms nog weleens wat, zoals dat hij verhuist was, maar ook die vrienschappen verwaterde. Ik was met andere dingen bezig, geen leuke dingen. Hij ook bleek achteraf. Mijn relatie was nog steeds een puinhoop en verder was mijn leven ook een zooitje. Op een gegeven moment besloot ik dat daar verandering in moest komen en ben ik mezelf los gaan maken van mijn vriend. Uitmaken durfde ik nog niet, maar ik wilde wel gewoon weer mijn eigen leven.
Op een avond zit ik op msn een beetje naar m'n scherm te staren toen HIJ plotseling online kwam. "Hoi". Mijn hart sloeg direct op hol, evenals mijn hoofd. Ik was hem nooit vergeten, elke week dacht ik wel een paar keer aan hem. Hoe het geweest zou zijn als... en of ik hem ooit weer zou zien. En plotseling was hij daar. Zomaar! De hele nacht hebben we weer op msn gezeten. Omdat onze gevoelens nooit een geheim waren, hebben we het ook daar weer over gehad. Hij was nog steeds verliefd. Hij probeerde het wel met andere meisjes, maar het liep telkens op niets uit. Ik zat teveel in zijn hoofd. Ook de problemen in mijn relatie waren mede verergert doordat ik hem niet uit mijn hoofd kreeg en mijn vriend daarvan wist. Het moment dat hij ons samen op msn zag, vroeg hij direct of ik het uit ging maken, wat ik daarna idd ook gedaan heb. Drie weken later zouden we vijf jaar samen zijn.
Na een paar dagen typte ik aan HEM dat ik weer vrijgezel was, zijn enige reactie was: "O jezus, echt? O jezus..." de rest van de avond is het erg stil geweest. De week erna vierde een gezamenlijke vriend zijn verjaardag, we zouden elkaar voor het eerst sinds al die tijd weer zien. En deze keer waren we beiden vrijgezel. Ik ben de hele dag misselijk geweest van de zenuwen. God, wat was ik verliefd! Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik kreeg geen hap door m'n keel, geen geluid uit m'n strot, ik was letterlijk slap in mijn benen omdat ik hem weer zou zien. Toen we elkaar eenmaal zagen, konden we allebei ook geen woord uitbrengen.
Toen de verjaardag begon zaten we allebei netjes op een andere bank, regelmatig even naar elkaar te staren. Maar aan het eind van de avond zaten we naast elkaar en had hij mijn hand gepakt. Dat zoiets simpels je zo ondersteboven kan maken... En het werd later en later en later, op een gegeven moment heeft de moeder van de jarige alle gasten de deur uit gezet omdat ze het wel genoeg vond. Bij het afscheid nemen, konden we allebei weer geen woord zeggen. We stonden elkaar maar een beetje aan te kijken, tot hij omdraaide omdat hij met zijn lift meemoest. Ik bleef bij de jarige logeren.
Iedereen wist van onze verliefdheid en dat ik nu weer vrijgezel was, dus de volgende dag wilde de jarige dat er eindelijk actie ondernomen zou worden en zijn we met z'n allen naar ZIJN ouders huis gegaan. We hebben een paar uur door de stad gewandeld en eenmaal weer thuis lokte de jarige iedereen weg zodat we alleen konden zijn. Daar zaten we dan, alleen op de bank. Misselijk van de zenuwen. Het moment waarop je gewoon al jaren zit te wachten... Ik durfde hem amper aan te kijken zo nerveus was ik. En ook hij werd gek van de zenuwen, toen we elkaar eindelijk kusten, zat hij te bibberen als een rietje. Maar het was gebeurd! Eindelijk!!
Diezelfde vrienden zijn wel helemaal gek van ons geworden. Het is net of we een persoon zijn. Voor de een begonnen is met praten, heeft de ander de zin al afgemaakt. Op een gegeven moment werd het ook voor ons gewoon eng toen we ontdekten dat we allebei een grote moedervlek op dezelfde plek hadden zitten. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en nog steed net zo verliefd als toen. We worden er alleen niet meer zo misselijk of bibberig van. En we hebben ook een aantal verschillen verschillen in elkaar ontdekt zodat het niet zo bizar meer is. Het is dat we nog niet weten waar we willen wonen, maar anders hadden we momenteel al samengewoond en zouden we de bruiloft plannen.
Na een jaar hadden we al problemen, en toen ik een half jaar later vakantiewerk aan het doen was, terwijl hij met vakantie was en ik al twee weken niets van hem gehoord had leerde ik een andere jongen kennen. Hij viel me direct op toen hij de werkruimte binnen kwam lopen en hij kwam ook nog eens in mijn groepje! Op de derde dag dat we samen aan het werk waren, vertelde hij me dat hij verliefd op me was. Ik was zeer vereerd, vond hem stiekem ook leuk, maar ik had al een relatie en die wilde ik niet zomaar opgeven. Bovendien woonde hij een behoorlijk eind weg. Dus we zijn (samen met nog een aantal andere mensen die we daar leerden kennen) vrienden geworden. Nachtenlang hebben we op msn gezeten, als we bij elkaar in de buurt waren dan was de spanning echt om te snijden. Hotel de botel waren we, maar ik durfde niet toe te geven, ik had al een vriend en ik neem relaties erg serieus.
Op den duur werd het te moeilijk, de vriendschap verwaterde en op den duur hoorde ik niets meer van hem. Via via hoorde ik soms nog weleens wat, zoals dat hij verhuist was, maar ook die vrienschappen verwaterde. Ik was met andere dingen bezig, geen leuke dingen. Hij ook bleek achteraf. Mijn relatie was nog steeds een puinhoop en verder was mijn leven ook een zooitje. Op een gegeven moment besloot ik dat daar verandering in moest komen en ben ik mezelf los gaan maken van mijn vriend. Uitmaken durfde ik nog niet, maar ik wilde wel gewoon weer mijn eigen leven.
Op een avond zit ik op msn een beetje naar m'n scherm te staren toen HIJ plotseling online kwam. "Hoi". Mijn hart sloeg direct op hol, evenals mijn hoofd. Ik was hem nooit vergeten, elke week dacht ik wel een paar keer aan hem. Hoe het geweest zou zijn als... en of ik hem ooit weer zou zien. En plotseling was hij daar. Zomaar! De hele nacht hebben we weer op msn gezeten. Omdat onze gevoelens nooit een geheim waren, hebben we het ook daar weer over gehad. Hij was nog steeds verliefd. Hij probeerde het wel met andere meisjes, maar het liep telkens op niets uit. Ik zat teveel in zijn hoofd. Ook de problemen in mijn relatie waren mede verergert doordat ik hem niet uit mijn hoofd kreeg en mijn vriend daarvan wist. Het moment dat hij ons samen op msn zag, vroeg hij direct of ik het uit ging maken, wat ik daarna idd ook gedaan heb. Drie weken later zouden we vijf jaar samen zijn.
Na een paar dagen typte ik aan HEM dat ik weer vrijgezel was, zijn enige reactie was: "O jezus, echt? O jezus..." de rest van de avond is het erg stil geweest. De week erna vierde een gezamenlijke vriend zijn verjaardag, we zouden elkaar voor het eerst sinds al die tijd weer zien. En deze keer waren we beiden vrijgezel. Ik ben de hele dag misselijk geweest van de zenuwen. God, wat was ik verliefd! Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik kreeg geen hap door m'n keel, geen geluid uit m'n strot, ik was letterlijk slap in mijn benen omdat ik hem weer zou zien. Toen we elkaar eenmaal zagen, konden we allebei ook geen woord uitbrengen.
Toen de verjaardag begon zaten we allebei netjes op een andere bank, regelmatig even naar elkaar te staren. Maar aan het eind van de avond zaten we naast elkaar en had hij mijn hand gepakt. Dat zoiets simpels je zo ondersteboven kan maken... En het werd later en later en later, op een gegeven moment heeft de moeder van de jarige alle gasten de deur uit gezet omdat ze het wel genoeg vond. Bij het afscheid nemen, konden we allebei weer geen woord zeggen. We stonden elkaar maar een beetje aan te kijken, tot hij omdraaide omdat hij met zijn lift meemoest. Ik bleef bij de jarige logeren.
Iedereen wist van onze verliefdheid en dat ik nu weer vrijgezel was, dus de volgende dag wilde de jarige dat er eindelijk actie ondernomen zou worden en zijn we met z'n allen naar ZIJN ouders huis gegaan. We hebben een paar uur door de stad gewandeld en eenmaal weer thuis lokte de jarige iedereen weg zodat we alleen konden zijn. Daar zaten we dan, alleen op de bank. Misselijk van de zenuwen. Het moment waarop je gewoon al jaren zit te wachten... Ik durfde hem amper aan te kijken zo nerveus was ik. En ook hij werd gek van de zenuwen, toen we elkaar eindelijk kusten, zat hij te bibberen als een rietje. Maar het was gebeurd! Eindelijk!!
Diezelfde vrienden zijn wel helemaal gek van ons geworden. Het is net of we een persoon zijn. Voor de een begonnen is met praten, heeft de ander de zin al afgemaakt. Op een gegeven moment werd het ook voor ons gewoon eng toen we ontdekten dat we allebei een grote moedervlek op dezelfde plek hadden zitten. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en nog steed net zo verliefd als toen. We worden er alleen niet meer zo misselijk of bibberig van. En we hebben ook een aantal verschillen verschillen in elkaar ontdekt zodat het niet zo bizar meer is. Het is dat we nog niet weten waar we willen wonen, maar anders hadden we momenteel al samengewoond en zouden we de bruiloft plannen.
dinsdag 29 juli 2008 om 12:43
quote:Himmie schreef op 29 juli 2008 @ 12:04:
Ja oke, als je gevoel zo sterk is misschien.. maar volgens mij wordt het ook vaak een gevecht tegen de bierkaai zeg maar. En dan is het juist eigenlijk geen gevoel van thuiskomen, maar onzekerheid en je druk maken over hoe je wel en niet zou moeten doen. Alsof je iemand anders verliefd zou kunnen maken door je opstelling/houding. Denk dat dat heel vaak wel de fout is die wordt gemaakt en dat leidt vaak nergens toe. Domweg omdat het gevoel er niet inzit. Maar ik bedoel niet dat het niet een tijdje kan duren voordat de liefde oplaait hoor. Djeez, wat moeilijk uit te leggen wat ik bedoel haha!
Ik begrijp het wel hoor. Heb dat zelf ook eerder meegemaakt, toch maar doorgaan, ookal voelt het niet goed. Deze keer voelde het gewoon anders. Ik wist dat het goed zat, ookal hebben we een zware start gehad.Het klinkt als een enorm cliché maar ik wist gewoon meteen al : dit is 'm. Daarom ben ik ook nooit onzeker geweest of heb me anders voorgedaan dan ik was, gewoon omdat het niet hoefde. Zo lekker!
Ik heb het er ook een keer met een vriendin over gehad. Die vroeg me ook 'maar hoe weet je dan dat het 'm is?' Toen zei ik ook al dat ze dat vanzelf zou merken als het zover was. Niet lang daarna kwam ze haar grote liefde tegen en wist toen precies wat ik bedoelde. Het is zooo moeilijk uit te leggen zonder zoetsappig over te komen!
Ja oke, als je gevoel zo sterk is misschien.. maar volgens mij wordt het ook vaak een gevecht tegen de bierkaai zeg maar. En dan is het juist eigenlijk geen gevoel van thuiskomen, maar onzekerheid en je druk maken over hoe je wel en niet zou moeten doen. Alsof je iemand anders verliefd zou kunnen maken door je opstelling/houding. Denk dat dat heel vaak wel de fout is die wordt gemaakt en dat leidt vaak nergens toe. Domweg omdat het gevoel er niet inzit. Maar ik bedoel niet dat het niet een tijdje kan duren voordat de liefde oplaait hoor. Djeez, wat moeilijk uit te leggen wat ik bedoel haha!
Ik begrijp het wel hoor. Heb dat zelf ook eerder meegemaakt, toch maar doorgaan, ookal voelt het niet goed. Deze keer voelde het gewoon anders. Ik wist dat het goed zat, ookal hebben we een zware start gehad.Het klinkt als een enorm cliché maar ik wist gewoon meteen al : dit is 'm. Daarom ben ik ook nooit onzeker geweest of heb me anders voorgedaan dan ik was, gewoon omdat het niet hoefde. Zo lekker!
Ik heb het er ook een keer met een vriendin over gehad. Die vroeg me ook 'maar hoe weet je dan dat het 'm is?' Toen zei ik ook al dat ze dat vanzelf zou merken als het zover was. Niet lang daarna kwam ze haar grote liefde tegen en wist toen precies wat ik bedoelde. Het is zooo moeilijk uit te leggen zonder zoetsappig over te komen!
