Waarom erger ik me zo?

Er moet me iets van het hart, en alle adviezen zijn welkom.



Ik erger me om de een of andere reden kapot aan en vriendin/collega van me (de aanduiding vriendin/collega is om aan te geven dat we vriendinen zijn en ook samen werken).



Wat is het geval, zij en andere collega hebben 4 maanden lang om elkaar heeb lopen draaien, terwijl hij een vriendin had. Ik was van alle gevoelens van haar kant op de hoogte, was min of meer haar enige vertrouwens persoon (en waarschuwde in het begin ook al 'dit verhaal is nog niet afgelopen') en hoopte eigenlijk dat ze een leuker iemand tegen zou komen. Hij vond haar aandacht wel leuk (wat ik dan weer ergelijk vond) en gaf haar te kennen dat hij voor haar wel vreemd zou gaan (wat ik nog ergerlijker vond natuurlijk ). Uiteindelijk dan toch drie weken geleden seks gehad, toen nog een paar keer en heeft hij het van de week uitgemaakt met zijn vriendin (wat dan toch nog van iets van ruggegraat toont aan zijn kant).



Kijk, ik wéét rationeel gezien dat mij dit niks aangaat. Iets wat ik haar ook altijd zei 'dit is iets tussen jou, hem en zijn vriendin, wat wij vinden is secundair', dus ben ook de eerste die dat roept!



Mar nu he, nu de 'storm' over is zeg maar en hij voor haar gekozen heeft, kan ik er gewoon niks meer over horen. Echt, ik merk dat ik haar ontwijk en irriteer me een ongeluk als ik er iets over hoor . Ik heb helemaal geen zin om te horen hoe leuk ze samen hebben gegeten en dat ze samen een weekendje weg hebben gepland.



Maar waarom??! Ben ik jaloers ofzo? Waar komt dit vandaan??? Ik snap niks van mezelf, normaal ben ik vrij 'leven en laten leven'. Ik herken me er ook helmaal niet, ben normaal vrij 'go with the flow'...In het begin maakte ik me vooral zorgen, en zei dat ik hoopte dat ze zichzelf niet pijn ging doen, maar het lijkt wel of de koek wat betreft empathie mijnerzijds even helemaal op is. En dat terwijl het nu zeg maar 'legitiem' is tussen hen.



Nou ja, als iemand deze gevoelens voor me kan ophelderen, graag!!!

Ik zou graag blij voor d'r willen zijn, maar ik vind hem gewoon nog steeds een enorme zak hooi. En haar dus 'te goed' voor hem.



Ik weet niet of ik me alleen voel, misschien is dat het ook wel...(hoewel, pijnlijk om toe te geven hoor )



Ik vind eigenlijk dat hij zich eerst meer eens goed k*t moet voelen onder hoe dit tot stand is gekomen.



Verder zijn we vooral vriendinnen op het werk, heb gelukkig nog een hoop andere vrienden en vriendinnen voor aandacht . Ik gún haar gewoon ook echt een leuke vent, niet al dat drama (hoewel ik misschien ook wel me stiekum een beetje heb ge-ergerd aan juist al dat drama de laatste weken....*)



Getver, ingewikkeld hoor die gevoelens, en dat terwijl het helemaal niet aan mij is...



*Toelichting, mijn ergernis was vooral wegens haar "Oh wat stom, ik heb toch weer seks met em gehad terwijl ik dat niet wilde"...."Ja", denk ik dan, "Je nodigd hem wel uit be je thuis, alleen met z'n tweeen...natuurlijk wilde je wel seks..."...dat type drama dus

Bedankt voor je reactie overigens, geeft weer 'food for thought'.

quote:plukvandepetteflat schreef op 06 februari 2009 @ 01:14:

Denk je trouwens ook niet iets in de trant van:

'tut hola luister nou naar mij, die kerel is niet goed voor je en over een poosje moet je zeker weer bij mij uithuilen omdat meneer je aan de kant zet/ een lul blijkt/ terug naar zn vriendin is.'



Politiek correct geproken hoop ik vooral dat het goed uitpakt natuurlijk. Maar stiekum vind ik inderdaad dat ze gewoon beter naar mij had kunnen luisteren.



Ik vind het moeilijk hoor, de balans tussen raad geven en mensen zelf hun fouten laten maken. Wanneer is iets bemoeizucht? En bovendien, wat weet ik nou? Wellicht is hij toch leuker dan ik denk. ZIt ik niet mijn eigen teleurstellingen uit het verleden op haar te projecteren.



Maar...ik heb gewoon vooral helemaal geen zin nu om te staan juichen bij die 'leuke' dingen of aardig tegen hem te doen en leuk tegn haar.



Naja, hopelijk waait mijn bui over..

quote:ik62 schreef op 06 februari 2009 @ 01:22:

Je ergeren is boeten voor de fouten van anderen.



Nou, volgens mij moet je wel een enorme zen-meester zijn als je je nooit ergens aan stoort.



Ik vraag me nu juist of waar het vandaan komt. Waarom raakt dit me zo?



Tuurlijk vaak heb je jezelf ermee als je je ergert, maar het wel en wee van iemand die me na staat doet me wat. Shoot me for it.

In ieder geval enorm bedankt, pluk, voor je overpeinzingen, ik kan er echt wat mee...nu ga ik toch maar slapen....

Bedankt voor de postings.



Ik zit er nu nog eens aan te denken, en dat van die spiegel is natuurlijk waar. Hier in Engeland zegt men vaak "It takes one to know one" als iemand commentaar op een ander heeft.



Wellicht dat het me zo stoort omdat de situatie me bekend voorkomt? Dus het vallen en je laten inpakken door een foute vent.



Ergens zal het ook een stukje gekwetst ego zijn hoor....sta ik dan met mijn goede adviezen (die ik natuurlijk zelf enorm goed vind ) en de moeite die ik er in heb gestoken. Ach, en wellicht erger ik me ook aan mezelf dat ik me lat meeslepen in het drama, dus dat ik me zelf zo heb zitten om die kerel en mijn vriendin haar stomme gedrag.



Het grappige is dat ik mestal dus de eerste ben die roept 'Je moet je niet ergeren, allen maar verbazen, maar laat de dingen niet jouw probleem worden'. Ach ja, voor een ander weet ik het altijd zo goed.





Thanks voor alle bijdragen (ook die van herkenning ), ik kan er echt wat mee!

Ik heb denk ik twee reacties als hij haar zou dumpen: Ik zou het echt waar ontzettend sneu voor haar vinden, want ze vind em écht écht écht heel leuk. Maar tegelijk zou ik er zelf geen traan om laten. Ik kende hem daarvoor ook al, en vond em toen al zo interessant als een pak suiker. Hij zal heus wel goede kanten hebben hoor, maar van mij maggie wel wat moeite doen om die eens aan anderen te laten zien..(vals ben ik he?).



Ik denk dat ik er gewoon even genoeg van heb dat alle gesprekken over hem en hun gaan. Vooral ook omdat het eerst een tranendal was ("Wat een lul, hij belt me niet, zit nu met zijn vriendin te vozen, wat een eikel") en nu dus alles leuk is en ze weekendjes samen plannen. Wat haar goed recht is, maar ik zit nog in de 'hij is een lul' fase...



Ach, ik moet er maar wat afstand van nemen en misschien dat ik het haar ook wel vertel. Dat ik het moeilijk vind om ineens leuk tegen hem te doen. Ik denk dat ze dat wel begrijpt.



Ik ben overigens heus wel van plan normaal tegen hem te doen hoor, als dit echt stand houd.....geen sabotage plannen ofzo..



Ik zit er dus vooral mee dat ik dus aan mezelf merk hoe ontzettend ergelijk ik de situatie vind, terwijl ik doorgaans niet zo'n opgewonden standje ben

Feliciaatje en Spinster, julile raken een paar gevoelige snaren!



Ik ben op sommige vlakken in mijn leven inderdaad perfectionistisch (wat ik moeilijk vind om toe te geven) en vooral ook heel rationeel. Ben in staat alles dood te relativeren..



Ik ben nu even heel druk, maar kom er zeker op terug wat jullie hebben geschreven!

quote:Spinster schreef op 06 februari 2009 @ 10:35:

Je OP begon met je verwondering waar je ergernis vandaan komt. Je laatste twee posts gaan toch vooral in op wat je er mee moet. "Ach, ik moet.... etc."



Kennelijk probeer je de diepte te zoeken van waar een bepaald gevoel dat je van jezelf niet herkend vandaan komt, maar als blijkt dat dit 'kinderachtige' (wel menselijke!) emoties zijn, dan ga je er toch liever aan voorbij.



Ik denk dat je daar een heel goed punt hebt. Ik vind het erg kinderachtig van mezelf dat ik me zo erger...schaam me er ook een beetje voor, want in mijn eigen ogen is dat 'zwak'. Gekke gedachte.





Even een stukje psychologie van de koude grond: ben je perfectionistisch? 'Moet' je wel vaker dingen van jezelf? Heb je soms onwrikbare normen over jezelf en anderen (hoe je 'zou moeten zijn')? "Je zou X moeten doen", "Een ander moet Y doen" etc.



In dit geval ben ik best moralistisch en intollerant voor fouten ja. Star bijna In de zin dat ik mezelf vaak tegen haar heb horen zeggen "He needs to be a man about it" en tegen haar dat ze ook haar aandeel in het geheel heeft en niet alleen slachtoffer is. Dus dfat ze het toelaat. Ik ben vrij moralistisch wat beterft verantwoordelijkheid nemen en jezelf niks wijsmaken. Tegelijk botst dat dan weer een beetje met het gewoon lullig vinden voor een persoon hoe de digen lopen en ook weer met mijn eigen rationele inslag dat ik weet dat dit soort dingen niet aan mij zijn....hoop dat dit niet te vaag klinkt.



Ik krijg het gevoel dat jouw hogere ideaal een vorm van 'Zen' (klinkt iets te zweverig) is, maar dat je daarbij te snel voorbij gaat aan 'lagere' emoties.

Maar een oordeel hebben over gevoelens gaat je niet helpen! Gevoelens zijn er en die zijn oordeelvrij. Het zijn je gedachten die maken dat je ze veroordeelt. Oordelen veroordelen.



Inderdaad, zoals ik al zei, ik ben erg rationeel ingesteld. Terwijl nu ik, naar aanleiding van je post, eens wat meer over mijn gevoelens heb nagedacht ik me pas realiseer dat ik me een klein beetje verraden voel. In de zin dat ze eerst mij als soort van bondgenoot erbij betrekt en we zeg maar 'samen' de man in kwestie een eikel vinden, om vervolgens naar de andere kant over te lopen. Misschien dat ik dat gevoel maar gewoon toe moet laten inderdaad, zonder dat ik mezelf meteen voor kinderachtig uitmaak..





Kun je iets met je gedachten? Kun je ze uitdagen? Dus als jij diep van binnen denkt "Ze zal het nog wel zien, dat ze beter naar mij had kunnen luisteren", kun jij daar dan iets tegen over stellen? Bijvoorbeeld "Ook ik kan niet in de toekomst kijken" of "Als IK in de toekomst maar naar mijn eigen adviezen luister, is er al heel veel winst geboekt" of ..... (vul zelf maar in).

Misschien kun je ook nog wel je gedachten die gaan over het perfectionisme op die manier uitdagen.



Bedankt voor dit advies, daar kan ik echt wat mee!



Anyhow, als je een wat minder psychologische en wat meer praktische tip wil: waarom je niet gewoon uitspreken als zij erover begint? "Lieve Anna, ik begrijp dat jij nu heel blij bent en dat vind ik fijn voor je. Maar ik zit er nog mee wat je over hem verteld hebt. Ik ben bang voor je dat je teleurgesteld gaat raken, dus ik vind het lastig om je enthousiasme te delen. Kun je dat begrijpen?"



Ik denk dat ik dat laatste ook inderdaad ga doen. Ik denk dat ze het wel begrijpt.



Nou je post heeft me in ieder geval heel erg aan het denken gezet over hoe ik mezelf en mijn eigen emoties beschouw. Dank je wel.

quote:Feliciaatje schreef op 06 februari 2009 @ 11:14:

Wat ik er dan uit opmaak is dat je het makkelijker vond om met haar mee te leven als ze hem een eikel vond, omdat je hem zelf in feite al niks vond en een eikel. Als je dat vindt, dan vind je dat, je hoeft niet iedereen aardig te vinden. En dan vraag je teveel van jezelf als je hem aardig moet vinden van jezelf omdat hij nu opeens officieel een relatie heeft met je vriendin.



Dit zal ook meespelen. Ik had haar al wel gezegd dat ik mijn best zou doen om mijn vooroordelen over hem aan de kant zou zetten als het echt wat wordt. Maar dat gaat niet altijd makkelijk. Ik snap ook dat we geen dikke maatjes hoeven te worden natuurlijk, ik ga het niet forceren. En wie weet zit er echt wel een leukere kant aan hem, een kant die ik nog niet gezien heb.



Ik denk dat je je eraan ergert dat je je oordeel niet bij kunt schroeven. Maar aangezien je dat al had voordat dit uberhaupt speelde, gaat dat niet 1 2 3 lukken. En vraag is of dat moet.



Wat dat betreft is Spinsters post heel doeltreffend. Ik zou denk ik idd zoiets zeggen. En het er verder lekker bij laten, geen moeite in stoppen, zelfs niet aan denken. Je bent blij voor haar, je gunt haar liefde. Heb een leuke tijd met haar zoals je daarvoor deed. En heb het verder niet (teveel) over die relatie aangezien je daar jeuk van krijgt.



Je bent te streng voor jezelf. Da's mijn idee .





Ja, calvinistische achtergrond he, volgens mij raak je dat niet zo snel kwijt in je leven....(ik maak er een beetje een grapje van, maar ik denk wel dat het een beetje meespeelt)



Maar dankzij jullie posten heb ik in ieder geval wel wat 'gewonnen' in de zin dat ik nu merk hoe streng ik voor mezelf ben.



Met sommige dingen (sporten, of opruimen) ben ik heel makkelijk naar mezelf toen, maar had nog niet door dat ik kennelijk wat beterft mijn eigen gevoelens ik zo streng kan zijn