Relaties
alle pijlers
Wanneer het gevoel 'ik wil een kindje?'
zondag 8 februari 2009 om 20:26
Wanneer kregen jullie het gevoel van 'ik wil graag een kindje'? Wat waren de voors en tegens waar jullie aan dachten. Wat heeft jullie uiteindelijk doen beslissen om het wel of niet te doen?
Als je wel voor kinderen hebt gekozen; zijn er nadelen die inderdaad werkelijkheid zijn geworden? Hoe ga je daarmee om?
Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil, terwijl ik diep van binnen wist ik dat ik dat helemaal niet zeker wist. Mijn ouders riepen dat ook steeds 'ja, wij zeiden dat ook altijd en nu zijn jij en je broer op deze wereld'.
En inderdaad, de laatste tijd krijg ik steeds vaker de gedachte dat ik het juist wel wil. Misschien omdat ik nu steeds meer een gestructureerd leven krijg, sterker in mijn schoenen sta, meer het gevoel heb dat ik volwassen ben geworden? Ik heb geen idee.
Maar waarom roep ik altijd dat ik niet wil; Ik heb (had) zoveel redenen; misschien ook wel redenen die ik ooit heb geroepen terwijl ik dit niet echt zo voelde/vond, maar meer om mensen te overtuigen, om mezelf (en mijn vriend) te overtuigen.
En omdat ik het altijd zo stellig heb geroepen wilde ik hier niet van afwijken (dan nemen ze je niet serieus ). Maar nu mijn vriend er steeds meer open voor blijkt te staan is bij mij het muurtje van redenen aan het afbrokkelen.
En het feit dat er in mijn omgeving een aantal bekenden zwanger zijn is ook een versterker van mijn gevoel.
Maar goed, de redenen die ik altijd heb geroepen:
-Kunnen we wel zwanger worden?
-De tijd waarin we leven, wil ik een kind dat wel aan doen?
-Zie ik mijn vriend wel als vader van mijn kind?
-Is onze relatie sterk genoeg om samen een kind te krijgen en alles wat daarbij hoort?
-Wat als het fout gaat?Kindje overlijdt/miskraam/kindje is ziek enz..
-En heel egoistisch; zal mijn lichaam ten nadele veranderen?
Hangborsten, blijvend overgewicht, lelijke huid enz. Dit zal niet
goed zijn voor mijn zelfbeeld. Ik heb al een lichamelijke beperking
en dat vind ik meer als zat. En bang dat ik dan niet meer aantrekkelijk genoeg ben voor mijn vriend.
Maar nu ik er steeds meer over nadenk vallen deze redenen onder de uitspraken als 'je weet niet wat de toekomst brengt' 'vroeger waren er ook redenen om geen kinderen te nemen, maar toch kwam het wel goed' enz.
En wat mijn lichaam betreft; ik kan er natuurlijk ook deels zelf voor zorgen dat het niet uit de hand loopt; gezond eten, genoeg drinken, genoeg bewegen, cremes gebruiken enz.
En als mijn vriend zou afknappen, dan is hij mij niet waard.
En ik weet ook eigenlijk wel dat het goed zit met mijn relatie, en dat hij een leuke vader wordt en ik een goede moeder. En dat we heus wel hindernissen samen kunnen nemen aangezien we dat al eens eerder hebben gedaan. Ik moet gewoon niet zo piekeren!
Ik vind het een vreemd gevoel; opeens openstaan voor de gedachten toch een kindje te willen. Maar ik vind het wel heel leuk en heel spannend. Ben eens benieuwd wat mijn ouders zeggen als ik ze dit tussen neus en lippen mededeel
Ik maak ze heel blij heb ik zo het idee.
Nou, dit was even mijn gedachtenstroom.Fijn dat ik het even van mij af heb kunnen schrijven.
Als je wel voor kinderen hebt gekozen; zijn er nadelen die inderdaad werkelijkheid zijn geworden? Hoe ga je daarmee om?
Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil, terwijl ik diep van binnen wist ik dat ik dat helemaal niet zeker wist. Mijn ouders riepen dat ook steeds 'ja, wij zeiden dat ook altijd en nu zijn jij en je broer op deze wereld'.
En inderdaad, de laatste tijd krijg ik steeds vaker de gedachte dat ik het juist wel wil. Misschien omdat ik nu steeds meer een gestructureerd leven krijg, sterker in mijn schoenen sta, meer het gevoel heb dat ik volwassen ben geworden? Ik heb geen idee.
Maar waarom roep ik altijd dat ik niet wil; Ik heb (had) zoveel redenen; misschien ook wel redenen die ik ooit heb geroepen terwijl ik dit niet echt zo voelde/vond, maar meer om mensen te overtuigen, om mezelf (en mijn vriend) te overtuigen.
En omdat ik het altijd zo stellig heb geroepen wilde ik hier niet van afwijken (dan nemen ze je niet serieus ). Maar nu mijn vriend er steeds meer open voor blijkt te staan is bij mij het muurtje van redenen aan het afbrokkelen.
En het feit dat er in mijn omgeving een aantal bekenden zwanger zijn is ook een versterker van mijn gevoel.
Maar goed, de redenen die ik altijd heb geroepen:
-Kunnen we wel zwanger worden?
-De tijd waarin we leven, wil ik een kind dat wel aan doen?
-Zie ik mijn vriend wel als vader van mijn kind?
-Is onze relatie sterk genoeg om samen een kind te krijgen en alles wat daarbij hoort?
-Wat als het fout gaat?Kindje overlijdt/miskraam/kindje is ziek enz..
-En heel egoistisch; zal mijn lichaam ten nadele veranderen?
Hangborsten, blijvend overgewicht, lelijke huid enz. Dit zal niet
goed zijn voor mijn zelfbeeld. Ik heb al een lichamelijke beperking
en dat vind ik meer als zat. En bang dat ik dan niet meer aantrekkelijk genoeg ben voor mijn vriend.
Maar nu ik er steeds meer over nadenk vallen deze redenen onder de uitspraken als 'je weet niet wat de toekomst brengt' 'vroeger waren er ook redenen om geen kinderen te nemen, maar toch kwam het wel goed' enz.
En wat mijn lichaam betreft; ik kan er natuurlijk ook deels zelf voor zorgen dat het niet uit de hand loopt; gezond eten, genoeg drinken, genoeg bewegen, cremes gebruiken enz.
En als mijn vriend zou afknappen, dan is hij mij niet waard.
En ik weet ook eigenlijk wel dat het goed zit met mijn relatie, en dat hij een leuke vader wordt en ik een goede moeder. En dat we heus wel hindernissen samen kunnen nemen aangezien we dat al eens eerder hebben gedaan. Ik moet gewoon niet zo piekeren!
Ik vind het een vreemd gevoel; opeens openstaan voor de gedachten toch een kindje te willen. Maar ik vind het wel heel leuk en heel spannend. Ben eens benieuwd wat mijn ouders zeggen als ik ze dit tussen neus en lippen mededeel
Ik maak ze heel blij heb ik zo het idee.
Nou, dit was even mijn gedachtenstroom.Fijn dat ik het even van mij af heb kunnen schrijven.
dinsdag 24 februari 2009 om 12:40
To als je het gevoel hebt zou ik me zeker niet druk maken om de omgeving, denk dat de meeste mensen juist positief zullen reageren.
Zou zelf blij zijn als ik het gevoel zou hebben, ben nu 33 (die rotleeftijd) en heb het gevoel niet.
Denk vaak dat het fantastich zou zijn als je zeker weet dat je kinderen wilt. Ik heb het gevoel dat ik het zou moeten weten, maar vind het zo moeilijk, heb hetzelfde al Robijn75.
Zie eigenlijk aleen maar de nadelen en voel een paniek opkomen als ik aan een kindje denk, maar aan de andere kant op hele rustige momenten lijkt het me best wel leuk, maar best wel leuk wordt dan eigenlijk gelijk overschaduwd door die eeuwige nadelen die ik zie.
Op dit moment is ``lijkt me best wel leuk``te weinig om zo een grote beslissing te nemen, maar het idee geen kinderen te krijgen maakt me ook onrustig. Poeh zo zo zo moeilijk, zou willen dat het duidelijk was of ja of nee............Ben er dagelijks mee bezig en ben wel blij dat ik niet de enige ben bij wie dit speelt en de leeftijd die vordert.
Zou zelf blij zijn als ik het gevoel zou hebben, ben nu 33 (die rotleeftijd) en heb het gevoel niet.
Denk vaak dat het fantastich zou zijn als je zeker weet dat je kinderen wilt. Ik heb het gevoel dat ik het zou moeten weten, maar vind het zo moeilijk, heb hetzelfde al Robijn75.
Zie eigenlijk aleen maar de nadelen en voel een paniek opkomen als ik aan een kindje denk, maar aan de andere kant op hele rustige momenten lijkt het me best wel leuk, maar best wel leuk wordt dan eigenlijk gelijk overschaduwd door die eeuwige nadelen die ik zie.
Op dit moment is ``lijkt me best wel leuk``te weinig om zo een grote beslissing te nemen, maar het idee geen kinderen te krijgen maakt me ook onrustig. Poeh zo zo zo moeilijk, zou willen dat het duidelijk was of ja of nee............Ben er dagelijks mee bezig en ben wel blij dat ik niet de enige ben bij wie dit speelt en de leeftijd die vordert.
donderdag 5 maart 2009 om 11:30
Wat fijn dat er nog meer zijn die het gevoel gewoon (nog) niet hebben! Ik ga ook richting de 30 en heb nog nooit een seconde gedacht dat ik kinderen zou willen. Maar ik heb ook nog nooit gedacht dat ik geen kinderen wil. Ik voel gewoon niks.
Ik heb altijd gedacht dat als je je zelf een beetje goed kent en luistert naar je gevoel, je altijd wel weet wat je wilt/voelt. Maar met kinderen willen heb ik dat gewoon echt niet. Ik heb ook geen argumenten waarom ik ze niet zou willen, zoals beperking van mijn vrijheid, financieel achteruit etc. Als je kinderen wilt, spelen dit soort dingen geen enkele rol denk ik. Ik denk trouwens ook dat de meeste mensen niet op basis van argumenten voor een kind beslissen, maar puur omdat ze het gevoel hebben het te willen.
Om mij heen zijn de meeste vriendinnen net mama geworden en/of zwanger. En ik had eigenlijk stiekum gehoopt dat ik ook door het kids virus aangestoken zou worden. Maar nee hoor, helemaal niks. Soms zou ik gewoon willen dat ik ook voor 100% het gevoel heb graag kinderen te willen. Lijkt me wel zo makkelijk. Vooral omdat het zo gewoon en vanzelfsprekend lijkt om aan kinderen te beginnen. In mijn (grote) vrienden en bekenden kring, zit er niemand die geen kind zou willen (of je ze uiteindelijk mag/kunt krijgen is dan een ander verhaal).
Maar hoe kun je er nou achter komen of je ze echt (wel/niet) wilt als je gevoel niets zegt. Ik wil toch graag voor mijn 33e een keuze kunnen maken, waar ik ook in de toekomst nog achter sta. Ik blijf hier graag meelezen en alle verhalen/tips zijn welkom.
Ik heb altijd gedacht dat als je je zelf een beetje goed kent en luistert naar je gevoel, je altijd wel weet wat je wilt/voelt. Maar met kinderen willen heb ik dat gewoon echt niet. Ik heb ook geen argumenten waarom ik ze niet zou willen, zoals beperking van mijn vrijheid, financieel achteruit etc. Als je kinderen wilt, spelen dit soort dingen geen enkele rol denk ik. Ik denk trouwens ook dat de meeste mensen niet op basis van argumenten voor een kind beslissen, maar puur omdat ze het gevoel hebben het te willen.
Om mij heen zijn de meeste vriendinnen net mama geworden en/of zwanger. En ik had eigenlijk stiekum gehoopt dat ik ook door het kids virus aangestoken zou worden. Maar nee hoor, helemaal niks. Soms zou ik gewoon willen dat ik ook voor 100% het gevoel heb graag kinderen te willen. Lijkt me wel zo makkelijk. Vooral omdat het zo gewoon en vanzelfsprekend lijkt om aan kinderen te beginnen. In mijn (grote) vrienden en bekenden kring, zit er niemand die geen kind zou willen (of je ze uiteindelijk mag/kunt krijgen is dan een ander verhaal).
Maar hoe kun je er nou achter komen of je ze echt (wel/niet) wilt als je gevoel niets zegt. Ik wil toch graag voor mijn 33e een keuze kunnen maken, waar ik ook in de toekomst nog achter sta. Ik blijf hier graag meelezen en alle verhalen/tips zijn welkom.
donderdag 5 maart 2009 om 16:31
Hallo Diamir en Bianci,
Echt, dat gevoel miste ik ook altijd; ik vond (vind) kinderen leuk(moet ook wel, want ik werk met kinderen;.), maar ik had er zelf geen moedergevoelens bij. Wel had ik af en toe de gedachte 'wat als ik dit met mijn eigen kind kon doen?', lekker knuffelen, leuke dingen doen...Maar dat waren vluchtige gedachtes en die verdwenen snel weer.
Ik heb het idee, dat het feit dat ik (naar mijn idee) de laatste tijd sterker in mijn schoenen ben gaan staan, weer wat volwassener ben geworden, ook bijdraagt aan de gevoelens die ik nu heb. Ik kan het moeilijk omschrijven maar het lijkt wel alsof ik opeens met een andere blik kijk naar alles. Niet meer zoals ik eerst deed. Ik kan het zelf ook nog niet helemaal plaatsen, daar is het nog te vers voor. Niet dat ik meteen helemaal een ander persoon ben hoor, het is een heel subtiel gevoel.
En het feit dat mijn vriend eropeens over begon in de tijd dat ik erover begon te denken is ook een versterker. Want je moet het toch met zijn tweeen doen ;.)
Het is ook niet zo dat ik nu meteen voor een kindje wil gaan. Nee, het is stof om over na te gaan denken en om over te praten...en wat de tijd brengt zien we vanzelf wel.
Mijn moeder had dus toch gelijk. Zij zei altijd ;wacht maar, jouw wekker gaat nog wel tikken'.
Echt, dat gevoel miste ik ook altijd; ik vond (vind) kinderen leuk(moet ook wel, want ik werk met kinderen;.), maar ik had er zelf geen moedergevoelens bij. Wel had ik af en toe de gedachte 'wat als ik dit met mijn eigen kind kon doen?', lekker knuffelen, leuke dingen doen...Maar dat waren vluchtige gedachtes en die verdwenen snel weer.
Ik heb het idee, dat het feit dat ik (naar mijn idee) de laatste tijd sterker in mijn schoenen ben gaan staan, weer wat volwassener ben geworden, ook bijdraagt aan de gevoelens die ik nu heb. Ik kan het moeilijk omschrijven maar het lijkt wel alsof ik opeens met een andere blik kijk naar alles. Niet meer zoals ik eerst deed. Ik kan het zelf ook nog niet helemaal plaatsen, daar is het nog te vers voor. Niet dat ik meteen helemaal een ander persoon ben hoor, het is een heel subtiel gevoel.
En het feit dat mijn vriend eropeens over begon in de tijd dat ik erover begon te denken is ook een versterker. Want je moet het toch met zijn tweeen doen ;.)
Het is ook niet zo dat ik nu meteen voor een kindje wil gaan. Nee, het is stof om over na te gaan denken en om over te praten...en wat de tijd brengt zien we vanzelf wel.
Mijn moeder had dus toch gelijk. Zij zei altijd ;wacht maar, jouw wekker gaat nog wel tikken'.
donderdag 5 maart 2009 om 16:39
