Relaties
alle pijlers
Wanneer het gevoel 'ik wil een kindje?'
zondag 8 februari 2009 om 20:26
Wanneer kregen jullie het gevoel van 'ik wil graag een kindje'? Wat waren de voors en tegens waar jullie aan dachten. Wat heeft jullie uiteindelijk doen beslissen om het wel of niet te doen?
Als je wel voor kinderen hebt gekozen; zijn er nadelen die inderdaad werkelijkheid zijn geworden? Hoe ga je daarmee om?
Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil, terwijl ik diep van binnen wist ik dat ik dat helemaal niet zeker wist. Mijn ouders riepen dat ook steeds 'ja, wij zeiden dat ook altijd en nu zijn jij en je broer op deze wereld'.
En inderdaad, de laatste tijd krijg ik steeds vaker de gedachte dat ik het juist wel wil. Misschien omdat ik nu steeds meer een gestructureerd leven krijg, sterker in mijn schoenen sta, meer het gevoel heb dat ik volwassen ben geworden? Ik heb geen idee.
Maar waarom roep ik altijd dat ik niet wil; Ik heb (had) zoveel redenen; misschien ook wel redenen die ik ooit heb geroepen terwijl ik dit niet echt zo voelde/vond, maar meer om mensen te overtuigen, om mezelf (en mijn vriend) te overtuigen.
En omdat ik het altijd zo stellig heb geroepen wilde ik hier niet van afwijken (dan nemen ze je niet serieus ). Maar nu mijn vriend er steeds meer open voor blijkt te staan is bij mij het muurtje van redenen aan het afbrokkelen.
En het feit dat er in mijn omgeving een aantal bekenden zwanger zijn is ook een versterker van mijn gevoel.
Maar goed, de redenen die ik altijd heb geroepen:
-Kunnen we wel zwanger worden?
-De tijd waarin we leven, wil ik een kind dat wel aan doen?
-Zie ik mijn vriend wel als vader van mijn kind?
-Is onze relatie sterk genoeg om samen een kind te krijgen en alles wat daarbij hoort?
-Wat als het fout gaat?Kindje overlijdt/miskraam/kindje is ziek enz..
-En heel egoistisch; zal mijn lichaam ten nadele veranderen?
Hangborsten, blijvend overgewicht, lelijke huid enz. Dit zal niet
goed zijn voor mijn zelfbeeld. Ik heb al een lichamelijke beperking
en dat vind ik meer als zat. En bang dat ik dan niet meer aantrekkelijk genoeg ben voor mijn vriend.
Maar nu ik er steeds meer over nadenk vallen deze redenen onder de uitspraken als 'je weet niet wat de toekomst brengt' 'vroeger waren er ook redenen om geen kinderen te nemen, maar toch kwam het wel goed' enz.
En wat mijn lichaam betreft; ik kan er natuurlijk ook deels zelf voor zorgen dat het niet uit de hand loopt; gezond eten, genoeg drinken, genoeg bewegen, cremes gebruiken enz.
En als mijn vriend zou afknappen, dan is hij mij niet waard.
En ik weet ook eigenlijk wel dat het goed zit met mijn relatie, en dat hij een leuke vader wordt en ik een goede moeder. En dat we heus wel hindernissen samen kunnen nemen aangezien we dat al eens eerder hebben gedaan. Ik moet gewoon niet zo piekeren!
Ik vind het een vreemd gevoel; opeens openstaan voor de gedachten toch een kindje te willen. Maar ik vind het wel heel leuk en heel spannend. Ben eens benieuwd wat mijn ouders zeggen als ik ze dit tussen neus en lippen mededeel
Ik maak ze heel blij heb ik zo het idee.
Nou, dit was even mijn gedachtenstroom.Fijn dat ik het even van mij af heb kunnen schrijven.
Als je wel voor kinderen hebt gekozen; zijn er nadelen die inderdaad werkelijkheid zijn geworden? Hoe ga je daarmee om?
Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil, terwijl ik diep van binnen wist ik dat ik dat helemaal niet zeker wist. Mijn ouders riepen dat ook steeds 'ja, wij zeiden dat ook altijd en nu zijn jij en je broer op deze wereld'.
En inderdaad, de laatste tijd krijg ik steeds vaker de gedachte dat ik het juist wel wil. Misschien omdat ik nu steeds meer een gestructureerd leven krijg, sterker in mijn schoenen sta, meer het gevoel heb dat ik volwassen ben geworden? Ik heb geen idee.
Maar waarom roep ik altijd dat ik niet wil; Ik heb (had) zoveel redenen; misschien ook wel redenen die ik ooit heb geroepen terwijl ik dit niet echt zo voelde/vond, maar meer om mensen te overtuigen, om mezelf (en mijn vriend) te overtuigen.
En omdat ik het altijd zo stellig heb geroepen wilde ik hier niet van afwijken (dan nemen ze je niet serieus ). Maar nu mijn vriend er steeds meer open voor blijkt te staan is bij mij het muurtje van redenen aan het afbrokkelen.
En het feit dat er in mijn omgeving een aantal bekenden zwanger zijn is ook een versterker van mijn gevoel.
Maar goed, de redenen die ik altijd heb geroepen:
-Kunnen we wel zwanger worden?
-De tijd waarin we leven, wil ik een kind dat wel aan doen?
-Zie ik mijn vriend wel als vader van mijn kind?
-Is onze relatie sterk genoeg om samen een kind te krijgen en alles wat daarbij hoort?
-Wat als het fout gaat?Kindje overlijdt/miskraam/kindje is ziek enz..
-En heel egoistisch; zal mijn lichaam ten nadele veranderen?
Hangborsten, blijvend overgewicht, lelijke huid enz. Dit zal niet
goed zijn voor mijn zelfbeeld. Ik heb al een lichamelijke beperking
en dat vind ik meer als zat. En bang dat ik dan niet meer aantrekkelijk genoeg ben voor mijn vriend.
Maar nu ik er steeds meer over nadenk vallen deze redenen onder de uitspraken als 'je weet niet wat de toekomst brengt' 'vroeger waren er ook redenen om geen kinderen te nemen, maar toch kwam het wel goed' enz.
En wat mijn lichaam betreft; ik kan er natuurlijk ook deels zelf voor zorgen dat het niet uit de hand loopt; gezond eten, genoeg drinken, genoeg bewegen, cremes gebruiken enz.
En als mijn vriend zou afknappen, dan is hij mij niet waard.
En ik weet ook eigenlijk wel dat het goed zit met mijn relatie, en dat hij een leuke vader wordt en ik een goede moeder. En dat we heus wel hindernissen samen kunnen nemen aangezien we dat al eens eerder hebben gedaan. Ik moet gewoon niet zo piekeren!
Ik vind het een vreemd gevoel; opeens openstaan voor de gedachten toch een kindje te willen. Maar ik vind het wel heel leuk en heel spannend. Ben eens benieuwd wat mijn ouders zeggen als ik ze dit tussen neus en lippen mededeel
Ik maak ze heel blij heb ik zo het idee.
Nou, dit was even mijn gedachtenstroom.Fijn dat ik het even van mij af heb kunnen schrijven.
zondag 8 februari 2009 om 20:43
heb eigenlijk nooit bewust nagedacht over wel of geen kind willen. Voor mij was het vanzelfsprekend. Voor m'n man gelukkig ook. Aan het begin van onze relatie kwam het eens ter sprake.
Het moment om de pil te laten staan kwam eigenlijk ook heel natuurlijk. Allebei een leuke baan, een huis waarin ruimte was voor kinderen, en geen van beide enorme plannen die niet te verwezenlijken waren met een kind. Toen gewoon de pil laten staan.
Zekerheden heb je nooit. Een baan kun je verliezen, je relatie kan door allerlei oorzaken anders worden. Wat je lichaam betreft, daar heb ik me echt nog nooit druk om gemaakt. Ben er trots op dat in mijn lichaam een kindje gezeten heeft.
Het moment om de pil te laten staan kwam eigenlijk ook heel natuurlijk. Allebei een leuke baan, een huis waarin ruimte was voor kinderen, en geen van beide enorme plannen die niet te verwezenlijken waren met een kind. Toen gewoon de pil laten staan.
Zekerheden heb je nooit. Een baan kun je verliezen, je relatie kan door allerlei oorzaken anders worden. Wat je lichaam betreft, daar heb ik me echt nog nooit druk om gemaakt. Ben er trots op dat in mijn lichaam een kindje gezeten heeft.
zondag 8 februari 2009 om 21:11
En niet meer aantrekkelijk voor je vriend? Stel dat dat zo zou zijn, zou jij dan een vriend willen die er zó in staat? Zou jij zó'n iemand als de vader van je kinderen willen?
En ja, er kunnen dingen misgaan. Zou niet meteen uitgaan van het ergste: het overlijden van je kind, maar een miskraam... Ja, laten we eerlijk zijn: dat zit er in.
Maar idd, je staat vaker stil bij de dingen die mis kunnen gaan. Heb er ooit een woord voor verzonnen: angsteloosheid. En dat, dat zal weg zijn.
En ja, er kunnen dingen misgaan. Zou niet meteen uitgaan van het ergste: het overlijden van je kind, maar een miskraam... Ja, laten we eerlijk zijn: dat zit er in.
Maar idd, je staat vaker stil bij de dingen die mis kunnen gaan. Heb er ooit een woord voor verzonnen: angsteloosheid. En dat, dat zal weg zijn.
zondag 8 februari 2009 om 21:55
Ik had dezelfde twijfels als jij en was ook altijd iemand die riep geen kinderen te willen. Mijn zwangerschap was niet gepland, maar ik ben blij dat het zo is gelopen. Als ik er over na was blijven denken en had gewacht tot al mijn twijfels zouden verdwijnen, dan had ik nu mijn zoon niet gehad en weet ik zelfs niet of ik ooit aan kinderen was begonnen. Dat terwijl ik ontzettend blij ben met mijn zoon en hem niet meer zou willen missen! Er zijn altijd voors en tegens te bedenken. Als jouw gevoel je zegt dat je een kindje wilt, is het misschien wel het juiste tijdstip.
zondag 8 februari 2009 om 21:59
In ons geval ging het zo:
Ik heb ook jaren geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik ben flink ziek geweest en na een lange tijd van ondezoeken, bleek dit een erfelijke afwijking te zijn. Ik zou dit nooit willen doorgeven. Uiteindelijk bleken de klachten die ik had eenvoudig en zeer goed te verhelpen, waardoor ik weer bijdraaide.
Over mijn man heb ik nooit getwijfeld. Vanaf het moment dat ik hem tegenkwam wist ik dat hij een goede vader zou zijn.
Wanneer is dan het moment dat je hieraan gaat beginnen? In ons geval wilden we eerst graag trouwen. Vervolgens hebben we een groter huis gezocht. De plannen waren echter om na de verhuizing eerst alles financieel op een rijtje te krijgen en vervolgens te gaan stoppen met de pil.
Nu werd 4 weken voor onze trouwdatum mijn schoonvader ineens heel ziek. Hij overleed binnen een week. Onze trouwdag was daardoor heel emotioneel. We beseften toen echter wel dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan "financieel alles op orde hebben" en we zijn na onze huwelijksreis meteen gaan proberen zwanger te raken. Voor ons was dit "het goede moment" We wisten dat gewoon...
Wat je lichaam betreft. Ik ben tijdens de zwangerschap 16 kilo aangekomen. Nu, (ons dochtertje is 5,5 maand) moeten er nog steeds 6 kilo's vanaf om op mijn oude gewicht te komen. er zitten lelijke striemen op mijn buik, maar dat kan me niets schelen. Ik ben trots op mijn lichaam, dat het negen maanden lang een kind gedragen heeft, zonder dat ik daar ook maar een enkele klacht door heb gehad!
In ieder geval is ons dochtertje het mooiste wat mij (ons) ooit is overkomen. Ik heb geen spijt van mijn beslissingen!
Misschien heb je iets aan mijn verhaal of herken je er iets in. Volg in ieder geval je hart!
Ik heb ook jaren geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik ben flink ziek geweest en na een lange tijd van ondezoeken, bleek dit een erfelijke afwijking te zijn. Ik zou dit nooit willen doorgeven. Uiteindelijk bleken de klachten die ik had eenvoudig en zeer goed te verhelpen, waardoor ik weer bijdraaide.
Over mijn man heb ik nooit getwijfeld. Vanaf het moment dat ik hem tegenkwam wist ik dat hij een goede vader zou zijn.
Wanneer is dan het moment dat je hieraan gaat beginnen? In ons geval wilden we eerst graag trouwen. Vervolgens hebben we een groter huis gezocht. De plannen waren echter om na de verhuizing eerst alles financieel op een rijtje te krijgen en vervolgens te gaan stoppen met de pil.
Nu werd 4 weken voor onze trouwdatum mijn schoonvader ineens heel ziek. Hij overleed binnen een week. Onze trouwdag was daardoor heel emotioneel. We beseften toen echter wel dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan "financieel alles op orde hebben" en we zijn na onze huwelijksreis meteen gaan proberen zwanger te raken. Voor ons was dit "het goede moment" We wisten dat gewoon...
Wat je lichaam betreft. Ik ben tijdens de zwangerschap 16 kilo aangekomen. Nu, (ons dochtertje is 5,5 maand) moeten er nog steeds 6 kilo's vanaf om op mijn oude gewicht te komen. er zitten lelijke striemen op mijn buik, maar dat kan me niets schelen. Ik ben trots op mijn lichaam, dat het negen maanden lang een kind gedragen heeft, zonder dat ik daar ook maar een enkele klacht door heb gehad!
In ieder geval is ons dochtertje het mooiste wat mij (ons) ooit is overkomen. Ik heb geen spijt van mijn beslissingen!
Misschien heb je iets aan mijn verhaal of herken je er iets in. Volg in ieder geval je hart!
maandag 9 februari 2009 om 18:37
Bedankt voor jullie reacties!
Lolalila, wat fijn dat het zo is gelopen. Geniet er maar van ja.
En pollekepiekhaar, ik herken het wel hoor, en gelijk heb je, er zijn belangrijkere zaken dan alles tiptop financieel in orde te hebben. Ik denk toch wel dat het binnen nu en ? gaat gebeuren.Maar het is ook nog maar de vraag of het wel kan. Maar goed, dat merken we vanzelf wel.
Lolalila, wat fijn dat het zo is gelopen. Geniet er maar van ja.
En pollekepiekhaar, ik herken het wel hoor, en gelijk heb je, er zijn belangrijkere zaken dan alles tiptop financieel in orde te hebben. Ik denk toch wel dat het binnen nu en ? gaat gebeuren.Maar het is ook nog maar de vraag of het wel kan. Maar goed, dat merken we vanzelf wel.
zaterdag 14 februari 2009 om 21:22
1 keer gehad toen ik 33 was en toen niet meer en nou ben ik 40 en heb ik het weer......Snap het niet want ik heb het nooit gewild en vindt het nu ook geen goede keuze. Misschien kan het niet eens. Ik denk niet dat ik dat ook ga proberen echt, maar het kriebelt soms ineens een beetje. Ik denk ook omdat ik nu besef dat het óf al niet meer kan of nog net wel!
voer eendjes geen oorlog!
zondag 15 februari 2009 om 14:28
Wat leuk zeg om dit te lezen...voor iedereen is het echt heel anders. Ik heb ook altijd geweten dat ik kinderen wil, maar op dit moment is het wel erg overduidelijk. Elke zwangere vrouw of baby die ik zie, brengt toch wat gevoelens jaloezie naar boven. Ik kan niet wachten! Of het ons zal lukken, vraag ik mij ook af en ben ook erg bang voor een miskraam en die kans is best groot. Over mijn lichaam maak ik mij niet zoveel zorgen. Dat is voornamelijk een kwestie van discipline, afgezien van de striemen en leeggezogen tietjes. Rondlopen met een babytje in mijn buik lijkt mij gewoonweg het meest fantastische wat er is.
Roosh, ik zou niet teveel berederen als ik jou was. Uiteraard moeten de omstandigheden goed zijn. Wat zegt je gevoel? Volgens mij zit dat wel goed.
Roosh, ik zou niet teveel berederen als ik jou was. Uiteraard moeten de omstandigheden goed zijn. Wat zegt je gevoel? Volgens mij zit dat wel goed.
zondag 15 februari 2009 om 14:58
Wat anderen van je denken als je nu opeens omslaat, daar zou ik niet te lang wakker van liggen . Kan gebeuren, mensen veranderen.
Wat je zegt over het lichamelijke aspect, ik heb eigenlijk juist het omgekeerde ervaren. Heb lang een eetstoornis gehad en daardoor ook een verwrongen lichaamsbeeld. Ik werd zwanger en plots besefte ik hoe wonderbaarlijk mooi dat is, dat lichaam. Het doet het allemaal maar. Later nog lang bv gegeven en ook dat heeft me nog meer mijn lichaam doen waarderen. Praktisch gezien zal ik misschien iets minder mooi zijn dan daarvoor, ik voel me vele malen mooier. Ik hou nu van mijn lichaam en mijn zwangerschap heeft daar enorm toe bijgedragen.
Het argument dat dit geen wereld is om kinderen op te zetten, tja we kunnen besluiten uit te sterven, collectief. Denk dat de aarde dat best zou waarderen . Ik denk alleen niet dat dat zo gebeurt. Dus je kunt ook besluiten een volgende generatie "aan te maken" die wat bewuster en zorgvuldiger omgaat met wat gegeven is.
En ik had geen rammelende eierstokken. Ik wist gewoon dat ik ooit een kind zou krijgen. Ik werd ongepland zwanger met een man van wie ik hield en ik was er blij mee. Ik had het niet anders willen hebben.
Wat je zegt over het lichamelijke aspect, ik heb eigenlijk juist het omgekeerde ervaren. Heb lang een eetstoornis gehad en daardoor ook een verwrongen lichaamsbeeld. Ik werd zwanger en plots besefte ik hoe wonderbaarlijk mooi dat is, dat lichaam. Het doet het allemaal maar. Later nog lang bv gegeven en ook dat heeft me nog meer mijn lichaam doen waarderen. Praktisch gezien zal ik misschien iets minder mooi zijn dan daarvoor, ik voel me vele malen mooier. Ik hou nu van mijn lichaam en mijn zwangerschap heeft daar enorm toe bijgedragen.
Het argument dat dit geen wereld is om kinderen op te zetten, tja we kunnen besluiten uit te sterven, collectief. Denk dat de aarde dat best zou waarderen . Ik denk alleen niet dat dat zo gebeurt. Dus je kunt ook besluiten een volgende generatie "aan te maken" die wat bewuster en zorgvuldiger omgaat met wat gegeven is.
En ik had geen rammelende eierstokken. Ik wist gewoon dat ik ooit een kind zou krijgen. Ik werd ongepland zwanger met een man van wie ik hield en ik was er blij mee. Ik had het niet anders willen hebben.
zondag 15 februari 2009 om 19:19
hoi,
ik denk er ook wel eens aan; ik ben 32 maar als ik er aan denk, is het meer omdat ik bang ben voor de leeftijd. Ik schrik er van als ik lees dat het moeilijker wordt naarmate je verder in je dertiger-jaren bent. Terwijl ik op dit moment enorm geniet van mijn vrijheid, en de dingen (hobby) die ik doe want ik ben een erg druk en ondernemend type.; als er een kind zou komen, moet ik mijn hele leven omgooien en daar ben ik eerlijk gezeg nog niet aan toe. Maar die verrotte leeftijd he..
ik denk er ook wel eens aan; ik ben 32 maar als ik er aan denk, is het meer omdat ik bang ben voor de leeftijd. Ik schrik er van als ik lees dat het moeilijker wordt naarmate je verder in je dertiger-jaren bent. Terwijl ik op dit moment enorm geniet van mijn vrijheid, en de dingen (hobby) die ik doe want ik ben een erg druk en ondernemend type.; als er een kind zou komen, moet ik mijn hele leven omgooien en daar ben ik eerlijk gezeg nog niet aan toe. Maar die verrotte leeftijd he..
zondag 15 februari 2009 om 19:35
Hoi,
volgens mij moet je gewoon op je gevoel afgaan. Als je het gaat beredeneren, zijn er altijd wel voors en tegens te verzinnen. Het is ook een sprong in het diepe, maar ja, er zijn in het leven geen zekerheden.
Bespreek het eens goed met je vriend, kijk wat hij ervan vindt. En mensen zullen het heus niet gek vinden als je opeens wel een kind wilt, niets zo veranderlijk als een mens...
volgens mij moet je gewoon op je gevoel afgaan. Als je het gaat beredeneren, zijn er altijd wel voors en tegens te verzinnen. Het is ook een sprong in het diepe, maar ja, er zijn in het leven geen zekerheden.
Bespreek het eens goed met je vriend, kijk wat hij ervan vindt. En mensen zullen het heus niet gek vinden als je opeens wel een kind wilt, niets zo veranderlijk als een mens...
vrijdag 20 februari 2009 om 14:36
Hai,
Ik zit eigenlijk met het precies omgekeerde. Ik heb altijd gezegd dat ik graag kinderen wilde en dat ik mij een leven zonder kinderen niet kon voorstellen. Nu ik steeds dichter bij de 30 kom, al 7 jaar een vaste relatie heb, een enorm uitdagende teve
ns vermoeiende baan heb, ga ik juist steeds meer twijfelen. Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal een kleintje. Ik vind het schitterend om te zien, maar krijg daarnaast steeds meer twijfels of ik wel moeder wil worden. Het lijkt ook dat ik naarmate ik ouder wordt steeds meer aan mijzelf ga twijfelen. Ik begin steeds meer negatieve kanten van een kindje hebben te zien. Mijn vriendinnen wuiven het weg met: "Als het er eenmaal is, kun je je niet meer voorstellen dat je ooit zonder kind geleefd hebt, het is een ware verrijking van je eigen leven."
Ik geloof best dat dat zo is, maar wil ik dat nu echt ervaren?!
Ik heb een fulltime baan in het onderwijs, ik werk de hele dag met kinderen en mensen, als ik 's avonds thuis kom, ben ik blij dat het rustig in huis is. Ik zou niet weten hoe ik het moet combineren. De omgeving verwacht dat de moeder minder gaat werken, maar wil ik dat wel? Daarentegen zou ik mijn kind ook nooit 5 dagen in de week naar een creche willen brengen. Ook de vrijheid, als kinderloze, zou ik erg gaan missen. Vanavond uit eten? Morgen weekendje weg? Nieuwe studie beginnen? Geen probleem!
Alleen al het gegeven (ik weet dat dit heel dom klinkt...) dat ik niet meer heerlijk kan uitslapen in mijn vakanties en de weekenden....
Vragen als:
- Mijn vriendinnen hebben engeltjes van kinderen, zul je, statistisch gezien, zien dat ik een huilbaby krijg of nog "erger" een ongezond kindje.
- Zal ik wel een goede moeder zijn? Kan ik alles bieden wat een kind nodig heeft?
- Hoe staat het met de financien? Kunnen we het financieel wel opbrengen?
- Opvang? Creche? Minder werken? etc. etc. etc.
Mijn vriend zou niets lievers willen dan een kleintje en vraagt me dan ook regelmatig wanneer ik er aan toe zal zijn.... Ik ben zo bang dat ik er nooit aan toe zal zijn. Wat direct gevolgen heeft voor mijn relatie, mijn partner wil niets liever dan een auto vol kinderen... Zucht...
Ik hoop dat jij snel een keuze voor jezelf kan maken en dat ik toch op een dag de juiste kriebels krijg. In ieder geval veel sterkte..
Hmmm... Misschien had ik een eigen toppic moeten starten Vond 't ook erg fijn om het even van me af te schrijven
Ik zit eigenlijk met het precies omgekeerde. Ik heb altijd gezegd dat ik graag kinderen wilde en dat ik mij een leven zonder kinderen niet kon voorstellen. Nu ik steeds dichter bij de 30 kom, al 7 jaar een vaste relatie heb, een enorm uitdagende teve
ns vermoeiende baan heb, ga ik juist steeds meer twijfelen. Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal een kleintje. Ik vind het schitterend om te zien, maar krijg daarnaast steeds meer twijfels of ik wel moeder wil worden. Het lijkt ook dat ik naarmate ik ouder wordt steeds meer aan mijzelf ga twijfelen. Ik begin steeds meer negatieve kanten van een kindje hebben te zien. Mijn vriendinnen wuiven het weg met: "Als het er eenmaal is, kun je je niet meer voorstellen dat je ooit zonder kind geleefd hebt, het is een ware verrijking van je eigen leven."
Ik geloof best dat dat zo is, maar wil ik dat nu echt ervaren?!
Ik heb een fulltime baan in het onderwijs, ik werk de hele dag met kinderen en mensen, als ik 's avonds thuis kom, ben ik blij dat het rustig in huis is. Ik zou niet weten hoe ik het moet combineren. De omgeving verwacht dat de moeder minder gaat werken, maar wil ik dat wel? Daarentegen zou ik mijn kind ook nooit 5 dagen in de week naar een creche willen brengen. Ook de vrijheid, als kinderloze, zou ik erg gaan missen. Vanavond uit eten? Morgen weekendje weg? Nieuwe studie beginnen? Geen probleem!
Alleen al het gegeven (ik weet dat dit heel dom klinkt...) dat ik niet meer heerlijk kan uitslapen in mijn vakanties en de weekenden....
Vragen als:
- Mijn vriendinnen hebben engeltjes van kinderen, zul je, statistisch gezien, zien dat ik een huilbaby krijg of nog "erger" een ongezond kindje.
- Zal ik wel een goede moeder zijn? Kan ik alles bieden wat een kind nodig heeft?
- Hoe staat het met de financien? Kunnen we het financieel wel opbrengen?
- Opvang? Creche? Minder werken? etc. etc. etc.
Mijn vriend zou niets lievers willen dan een kleintje en vraagt me dan ook regelmatig wanneer ik er aan toe zal zijn.... Ik ben zo bang dat ik er nooit aan toe zal zijn. Wat direct gevolgen heeft voor mijn relatie, mijn partner wil niets liever dan een auto vol kinderen... Zucht...
Ik hoop dat jij snel een keuze voor jezelf kan maken en dat ik toch op een dag de juiste kriebels krijg. In ieder geval veel sterkte..
Hmmm... Misschien had ik een eigen toppic moeten starten Vond 't ook erg fijn om het even van me af te schrijven
vrijdag 20 februari 2009 om 15:00
Eens met Tweeling. Als je in de omstandigheden bent dat je een kind iets te bieden hebt: Ga op je gevoel af. Als je het gaat beredeneren kun je zoveel argumenten tegen bedenken, dan zou er nooit meer iemand aan kinderen beginnen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zaterdag 21 februari 2009 om 01:16
Sinds ik mijn vriend ken (nu ruim 2 jaar) heb ik zo af en toe wel eens het gevoel: Goh, een kindje van hem zou ik wel erg leuk vinden. Het maakt een bepaald gevoel los dan ik niet eerder heb ervaren, het is een liefdevol gevoel naar hem toe.
Maar daar blijft het ook bij.....ik heb werkelijk niks met kinderen, vind ze niet leuk, snap ze niet en vind ze over het algemeen irritant. (uitzonderingen zijn er wel hoor, ik weet dat er ook leuke kinderen bestaan)
Daarbij moet ik er niet aan denken om ons hele leven overhoop te gooien. Ik wil niet zo'n moeder worden die werkt en dan zwaar gestrest met de bakfiets langs de kinderopvang sjeest, kind ophaalt, naar huis, eten maken enz enz enz Of na een drukke dag werken thuis komt en dan nog aandacht aan kind moet besteden (die vriend dan van de creche heeft gehaald)
Niks meer spontaan kunnen doen maar alles plannen, in het hoogseizoen op vakantie ivm school van je kind. Kinderfeestjes, oppassen, bezoekjes aan kinderboerderij en dan in de speeltuin met andere moeders oeverloos reutelen over kinderen, niet meer zo de deur uitrennen omdat je zin hebt om hard te lopen of nog even snel een boodschap moet doen of omdat je gewoon zin hebt om met de hond te lopen.
Direct en weekend weg boeken omdat je daar op dat moment zin in hebt.
En het idee dat een kindje 24 uur per dag en de rest van je leven onder je huid zit. Het is er altijd, waar je ook gaat. Je kan je kindje een weekend naar de oppas doen of weet ik wat maar het zit altijd in je hoofd. Dat idee beklemd me enorm.
En dan heb ik het nog niet over het feit gehad dat je er niet vanuit kunt gaan dat je een gezond kindje krijgt........stel dat dat niet gebeurd.....ppfffff....de gedachte alleen al bezorgd me bijna een paniek aanval.
Maar toch, het is moeilijk uit te leggen maar ergens zit er wel een beetje een teleurstelling dat ik nooit zal ervaren hoe het is om zwanger te zijn of een kindje te krijgen van een vader waar ik zoveel van hou.
Natuurlijk kunnen we zo proberen om zwanger te worden maar ik denk niet dat ik ooit zal beslissen om aan een kindje te beginnen, bovenstaande redenen overheersen zo erg dat ik die niet aan de kant kan zetten. Ze zijn sterker dan het "gevoel" dat ik heb.
Maar daar blijft het ook bij.....ik heb werkelijk niks met kinderen, vind ze niet leuk, snap ze niet en vind ze over het algemeen irritant. (uitzonderingen zijn er wel hoor, ik weet dat er ook leuke kinderen bestaan)
Daarbij moet ik er niet aan denken om ons hele leven overhoop te gooien. Ik wil niet zo'n moeder worden die werkt en dan zwaar gestrest met de bakfiets langs de kinderopvang sjeest, kind ophaalt, naar huis, eten maken enz enz enz Of na een drukke dag werken thuis komt en dan nog aandacht aan kind moet besteden (die vriend dan van de creche heeft gehaald)
Niks meer spontaan kunnen doen maar alles plannen, in het hoogseizoen op vakantie ivm school van je kind. Kinderfeestjes, oppassen, bezoekjes aan kinderboerderij en dan in de speeltuin met andere moeders oeverloos reutelen over kinderen, niet meer zo de deur uitrennen omdat je zin hebt om hard te lopen of nog even snel een boodschap moet doen of omdat je gewoon zin hebt om met de hond te lopen.
Direct en weekend weg boeken omdat je daar op dat moment zin in hebt.
En het idee dat een kindje 24 uur per dag en de rest van je leven onder je huid zit. Het is er altijd, waar je ook gaat. Je kan je kindje een weekend naar de oppas doen of weet ik wat maar het zit altijd in je hoofd. Dat idee beklemd me enorm.
En dan heb ik het nog niet over het feit gehad dat je er niet vanuit kunt gaan dat je een gezond kindje krijgt........stel dat dat niet gebeurd.....ppfffff....de gedachte alleen al bezorgd me bijna een paniek aanval.
Maar toch, het is moeilijk uit te leggen maar ergens zit er wel een beetje een teleurstelling dat ik nooit zal ervaren hoe het is om zwanger te zijn of een kindje te krijgen van een vader waar ik zoveel van hou.
Natuurlijk kunnen we zo proberen om zwanger te worden maar ik denk niet dat ik ooit zal beslissen om aan een kindje te beginnen, bovenstaande redenen overheersen zo erg dat ik die niet aan de kant kan zetten. Ze zijn sterker dan het "gevoel" dat ik heb.
