Wanneer is het dan wel goed?

Op mij kom je over alsof je een bepaald beeld voor ogen hebt waar je relatie aan moet voldoen. Aan dat (veilige) beeld hou je je vast omdat je je eigen gevoelens niet vertrouwd.



Kan er wel compleet naast zitten hoor, maar wat vind jij daar van?

als je je moet afvragen of dit hem is, is dit hem niet.

als dat wel zo is dan weet je dat wel, denk ik.

en dan maakt opleiding en ambitie ook niets meer uit.

Allemaal prachtige en lieve mannen? Wat is er dan gebeurd dat ze je 'allemaal' hebt laten gaan?



Als je van jezelf weet dat je niet goed weet wat je in een relatie zoekt dan is het wel zo fair naar je zelf om eens een time-out te nemen en even op jezelf te zijn.

quote:Qijana schreef op 26 januari 2009 @ 18:45:

Soms denk ik wel dat ik beter af ben als eeuwige vrijgezel, misschien ben ik geen materiaal om samen mee te leven...

Dat zou heel goed kunnen en wat is daar mis mee?

Ik vind dat op mijzelf ook van toepassing. Word niet zo snel verliefd en stel hoge eisen aan 'n partner, terwijl ik zeker mijzelf niet wil opgeven. Dat je geen kinderen wil maakt je vanzelf ook kieskeuriger, je zoekt namelijk geen spermadonor.

Geniet van de lusten en niet de lasten: blijf latten met je vriend zolang 't leuk is.

Probeer es zo'n gruwelijk foute macho, en kijk hoe dat bevalt ipv al die lieverds?

*lampje smiley*

Quattro35 zegt daar iets heel slims. Jouw lieve mannen ruilen voor de foute mannen waar hier te pas en te onpas melding van wordt gemaakt? Soort ruiltopic zoals op Overige....

33 jaar en sinds je 14de niet echt single geweest, had je misschien toch eens n jaartje of wat moeten proberen, kijken hoe dat bevalt

Hoezo de eeuwige vrijgezel? Dat is nu juist hetgeen je nog nooit bent geweest.

Je hebt verlatingsangst en altijd aan de man geweest...hmm..apart



Wel eens bedacht dat het doel van verkeing hebben is om te kijken of je de rest van jullie leven samen zouden willen zijn?!

(M.a.w. > niets mis mee als dat niet het geval blijkt te zijn)

Ik vind je keuze voor je vriend wel apart omdat jullie zo weinig gezamenlijk hebben. In een relatie is het juist belangrijk dat je intellectueel elkaars sparringpartner bent omdat anders de verveling snel toeslaat. Verder is het belangrijk dat je hetzelfde gevoel voor humor deelt (samen lol kunnen hebben), op spiritueel en sexueel vlak niet ver uit elkaar loopt, dat je samen een belangstelling deelt etc. Als een relatie die dingen mist, wat is dan eigenlijk de relatie? Je vriend is vast heel aardig, en wellicht draagt hij jou op handen, maar dat is niet genoeg. De wereld is gevuld met aardige mannen die jou op een voetstuk zouden willen plaatsen, maar om met allemaal een relatie te beginnen alleen om dat feit?

Jij zegt dat je veel van je huidige vriend houdt, maar ik denk dat je niet weet wat echt houden van is. Echte liefde kent geen twijfel en jij hebt zoveel reserves. Er is een verschil tussen houden van en gehechtheid, er is ook een verschil tussen houden van en het gevoel dat je iemand liefde verschuldigd bent omdat hij zo lief voor je is. Ik denk dat dit bij jou speelt. Herken je dit? of zit ik hélemaal fout?

Tja, ik ben ook vrijgezel..denk alleen niet dat er iets mis is. Ik heb ook het mooie voorbeeld van mijn ouders en daarom weiger ik te settlen voor minder..juist daarom zei ik ook dat het geen schande is als het misloopt. En om mijn hand in eigen boezem te steken...soms heeft mijn mannenkeuze ook te wensen overgetalen, soms wat het gewoon vette pech..

"Zoals ik al zei zie ik mijn ouders.....ruim 409 jaar bij elkaar en nooit twijfel gehad...dat moet toch mooi zijn"



Ik vermoed dat bovenstaand zinnetje in een bepaalt topic op Overige terug te vinden zal zijn



Nu weer even serieus. Quijnna, wat is precies jouw vraag? Je schreef dat je weet wat echte liefde is om een zin later te schrijven dat het bij jou na verloop tijd vervaagd. Echte liefde vervaagt niet maar zal er altijd zijn. Misschien zal de intensiteit afnemen maar vervagen doet ze niet. Misschien dat je dat bedoelt.



Voor de rest zou ik me niet te veel zorgen maken. Je klinkt als een dame die zichzelf goed kent maar even niet weet hoe om te gaan met deze relatie. Ik zou zeggen: bespreek je gevoelens ook met je partner. Dat is onderdeel van een relatie: je kwetsbaar durven op te stellen.



Garantie dat iemand bij je blijft is er nooit. Ook al geven jouw ouders het goede voorbeeld, je zult helemaal je eigen weg in relatieland moeten vinden.



Hoop oprecht dat je kunt genieten van alles wat een fijne relatie met zich mee brengt en als je besluit weer alleen verder te gaan daar ook van kunt genieten.

qijana, echte liefde wordt juist sterker met de tijd.

Ware liefde kent geen twijfel.

Ik kan me voorstellen dat je er wel eens wanhopig van wordt omdat je hele lieve mannen moet laten lopen omdat jouw gevoel minder wordt. Rationeel is dit niet te begrijpen. Die warme grote spier, ergens in jouw borstkas (je hart) vertelt jou of je zielsveel van iemand houdt en die spreekt de waarheid. Tot nu toe heb je de ware nog niet gevonden. Kwestie van pech. Een speld in de hooiberg is het soms, die ware is wel ergens maar je weet niet waar. Ik heb mijn grote liefde pas na veel omzwervingen gevonden, dus wanhoop niet.



(ps, nergens suggereer ik dat jouw vriend 'dom' zou zijn omdat hij niet hoog opgeleid is, wel heeft intelligentie veel gezichten, je hebt praktische intelligentie, cognitieve intelligentie, creatieve intelligentie, sociale intelligentie etc., het gaat er maar om of jullie 'matchen' op een bepaald punt. Jij zegt van wel, en toch die twijfel, ik trek daar de conclusie uit dat hij niet de ware voor je kan zijn, hij is leuk, maar voor zolang het duurt)

Nell: "ware liefde kent geen twijfel""



Lijkt me eerlijk gezegd een uitspraak die beter past in een keukenmeidenroman.



Twijfelen is menselijk en niets menselijks is ons vreemd.

1 op de 2 relaties gaat stuk, lijkt me raar om dan in "eeuwige grote liefdes" te blijven geloven.

Hersens en gevoel, je best doen, eerlijk naar elkaar zijn en hopen dat het lang mag duren. That's it.

Wow, keukenmeidenroman nog wel Klaasje. Een boute uitspraak.

Momenten van twijfel? jazeker, menselijk en absoluut normaal, maar doorlopend twijfelen of je wel genoeg van iemand houdt? nee, dan hou je niet genoeg van die persoon. Als je genoeg van iemand houdt speelt die vraag zelfs niet eens, het komt niet in je op.

@nell: wat je zegt zou kunnen, maar ik heb ook een andere verklaring. Soms zitten mensen zo veel in hun hoofd, dat ze niet meer weten wat ze voelen. En hetgeen ze voelen, analyseren ze zo veel, dat ze niet goed meer voelen. Er zijn in mijn idee ook echt mensen die uberhaupt te veel denken, zonder dat dat ingegeven wordt vanuit iets dat niet goed zit.

Verder kun je ook, door je persoonlijke ontwikkeling, problemen krijgen in relaties waarbij je niet meer weet wat nu met de relatie en wat nu met jezelf te maken heeft. Dan is houden van ineens niet meer zo simpel.

Kortom: wat je schrijft geldt denk ik zeker voor jou, maar misschien niet in het algemeen voor iedereen.



TO klinkt als iemand die moeite heeft met echte binding en hechting en als iemand die daar ook veel over nadenkt. Misschien is dat niet zo, heeft ze steeds 'de verkeerde' getroffen, of misschien loopt ze hier in iedere relatie tegenaan zoals ze nu in elkaar zit..dat kunnen we vanaf hier niet beoordelen.

@Qijana: als je je idd afvraagt wat dit over jou zegt, is het dan geen idee om eens met een psycholoog te gaan praten?

@Tjonge, daar zit wat in wat je daar schrijft. In zo'n geval zou ik echt hulp vragen, niet bij een forum, dat lijkt me niet voldoende, maar bij een psycholoog. Als dit aan de hand is, is dat niet iets wat zomaar over waait.

Hey Q,



Ik denk dat het antwoord heel simpel is. Als je twijfelt dan is het gewoon niet de ware. Mijn ex twijfelde ook aan ons en ik kan er lang of kort over nadenken het punt is gewoon de we elkaars ware niet zijn. Ik heb van een vriendin het volgende boek gekregen: The deeper secret of love (gewoon in het nl)



Dit boek geeft antwoord op alle belangrijke vragen over de liefde.



Een echte aanrader dus.



Liefs

quote:Qijana schreef op 26 januari 2009 @ 18:45:

Hallo lieve lezeressen en lezers.



Ik zit met een dilemma. Ik ben nu 33, heb een relatie (nu zo'n 8 maand) met een lieve buitenlandse man. Ik heb geen kinderen en wil die ook niet.



Ik heb voor ik deze relatie kreeg al 4 relaties gehad van 2 tot 6 jaar lang. In al die relaties ben ik degene geweest die het verbroken heeft. Drie van mijn exen droegen me op handen en 1 ervan heeft ook een aanzoek gedaan....

Na mijn laatste ex ben ik een half jaar single geweest, mijn eerste keer sinds ik 14 was.



Wat is nu het probleem?

Ik weet nooit wat ik nu precies zoek in een relatie? Wat wil ik nu precies? Wanneer kan ik echt tevreden zijn? Wat zijn de voorwaarden waaraan een goede relatie moet voldoen.



Eigenlijk is mijn huidige vriend een schat. Hij is lief, zorgzaam, zeer attent en hij houdt zielsveel van me.

Ik hou ook heel veel van hem, maar ik heb (zoals bij elke relatie) het idee van: is dit het nou?

Soms denk ik wel dat ik beter af ben als eeuwige vrijgezel, misschien ben ik geen materiaal om samen mee te leven...



Soms verzin ik hele lijsten met argumenten waarom Qijanaman en ik niet bij elkaar passen. Hij is iets jonger dan ik, is, heeft weinig opleiding, verdiend weinig etc.

Als ik mezelf dat soort zaken vertel denk ik altijd: fuck it...wat boeit het nou wat voor diploma hij heeft..of hoe oud hij is.



Allemaal twijfels...altijd maar weer. Wat is er toch mis met me? Allemaal prachtige en lieve mannen en steeds die onzekerheid.



Herkent iemand dit misschien?



Jullie zijn pas 8 mnd samen en nu heb je al een "is dit het nou?" gevoel? Ik zou dan denken dat dat het inderdaad niet is. Maar dat mag, want jullie zijn samen om elkaar te leren kennen. Je mag besluiten dat dit het niet is en alleen verder gaan. Je hoeft daar niet eens concrete en steekhoudende argumenten voor te hebben, je gevoelens zijn genoeg.



Je ziet hem eens in de 6 weken zeg je, dat zal ook wel meespelen neem ik aan. Je hebt hem nu dus 5 keer gezien? Dat is niet het moment waarop je al perse moet weten dat dit het is. Sterker nog, zolang jullie dat beiden accepteren hoef je dat nooit te weten.



Toch ben ik van mening dat je het écht wel weet als het ware liefde is, als dit het wel is. Zo leert mijn ervaring mij in ieder geval. Twijfelen doe je niet voor niets.



Over de vragen die je stelt kan ik alleen maar zeggen; zoek eens uit wat JIJ wilt, wanneer JIJ vindt dat je tevreden kunt zijn, wat JOUW voorwaarden zijn. Als je die niet weet zul je nooit tevreden zijn in een relatie omdat je steeds de plank mis zult slaan. Door die dingen wel te weten (en als je single bent kom je daar doorgaans het snelste achter) kom je alleen maar sterker in je relaties te staan en ben je niet al die energie kwijt aan dat eeuwige getwijfel. Tijdje alleen zijn zou je misschien wel goed doen.