Relaties
alle pijlers
Wanneer is het juiste moment?
zondag 15 juni 2008 om 12:18
Waar ik benieuwd naar ben is, wanneer zijn jullie verder gegaan dan alleen maar kussen tijdens je dating fase?
De meningen van mijn vriendinnen zijn hierover verdeeld. De 1 vindt dat je de sex moet afhouden om zijn aandacht te behouden, dus een soort van hard to get spelen en de ander vindt dat je gewoon je gevoel moet volgen en het gewoon moet doen als je daar behoefte aan hebt.
Het kan toch ook niet zo zijn dat als je er behoefte aan hebt en het voelt goed, je spastisch moet gaan zitten nadenken?
De meningen van mijn vriendinnen zijn hierover verdeeld. De 1 vindt dat je de sex moet afhouden om zijn aandacht te behouden, dus een soort van hard to get spelen en de ander vindt dat je gewoon je gevoel moet volgen en het gewoon moet doen als je daar behoefte aan hebt.
Het kan toch ook niet zo zijn dat als je er behoefte aan hebt en het voelt goed, je spastisch moet gaan zitten nadenken?
maandag 16 juni 2008 om 20:23
Eindelijk nu even tijd om te reageren....quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 16 juni 2008 @ 14:14:
Het klopt wat je zegt. Dat 'jaloers' zijn, is misschien meer een eigen gemis dan het de ander misgunnen. Ik kon heel blij zijn voor anderen, maar voelde stiekum ook wel een soort 'waarom ik niet'-gevoel. En uiteindelijk kwam dat bij mij op een onverwacht moment (zo onverwacht dat anderen het sneller in de gaten hadden dan ik, geloof ik ).
Precies Prinsesje, zo kijk ik er ook tegenaan.
Vorig jaar (rond deze tijd) verbrak ik definitief een relatie, na er een hele tijd tegenaan gehikt te hebben. Mensen om me heen zeiden ook vaak 'je komt vást weer snel iemand tegen', maar op het moment dat je geen relatie hebt, klinkt dat zó cliché en nietszeggend. Dat vind ik hetzelfde als 'je moet niet op zoek gaan'. Natuurlijk moet je je niet wanhopig aan iedere Potentiële Kandidaat vastklampen, maar het gaat er volgens mij meer om dat je een relatie wilt met de 'goede reden'. Precies zoals jij zegt, dat je geen relatie wilt omdat je niet alleen wilt zijn, of omdat je er status aan ontleent, of... nouja, er zijn een hoop 'verkeerde' redenen te bedenken.
Dat van die PKtjes die houden we erin Klinkt me btw bekend in de oren Ik ken genoeg mensen in mijn omgeving die vasthouden aan een relatie om wat voor 'n reden dan ook. Het meest erge vind ik nog de reden om voor de kinderen bij elkaar te blijven. Kinderen zijn niet dom en voelen heus wel dingen aan. Wat geef je je kinderen mee door in zo'n relatie te blijven hangen. Dat wil je toch niet? Ik begrijp wel dat vaders het moeilijk vinden, de kinderen blijven achter bij mama en papa ziet ze alleen nog maar op afgesproken tijden. Maar dan nog.....wat geef je je kind voor een beeld met betrekking tot het hebben van een relatie?!
Nadat ik mijn relatie verbrak, heeft ex nog tijdenlang contact gezocht. Hoewel ik vaak zei dat ik dat niet meer wilde, wilde ik toch iedere keer in alle redelijkheid uitleggen hoe en waarom, en ging ik het gesprek weer aan (ook al leidde dat tot ruzie). Met als gevolg: ex belde keer op keer opnieuw, want merkte dat het toch lukte om contact met me te houden. Dat is ook waarom ik in het berichtje hierboven schrijf dat ik wel meen te begrijpen waarom jouw ex je opnieuw belt. Ik ontdekte pas laat dat ik daar een groot aandeel in had, en er moest veel gebeuren voordat ik plotseling voelde dat het nu écht genoeg was. Pas toen ik dat zo voelde, straalde ik dat waarschijnlijk naar hem uit, en kwam de boodschap over (moest wel zover komen dat hij, overgevlogen van 3500 km verder, voor m'n deur stond hoor... dus ik ben ook niet altijd even snel van begrip, ook al schrijf ik hier bérrrrgen wijze dingen neer ).
Het is altijd makkelijker om naar de situatie van een ander te kijken, dan naar die van jezelf waar je helemaal middenin staat met al je "kronkels" (zoals jij dat noemt) en al je dingetjes. Geloof dat we daarin elkaar de hand kunnen schudden. en het is toch ook zo, je moet het zelf eerst door hebben, je ergens bewust van zijn en dan nog de kracht en de wil hebben om er iets aan te veranderen. Iemand zei me laatst dat je nog krachtiger bent als je in je kwetsbaarheid gaat zitten. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Want als je kwetsbaar durft te zijn, dan weet je ook dat je de kracht bezit om bestand te zijn tegen het kunnen gekwetst worden. (hele maffe zin, geen idee of tie klopt, maar je begrijpt me vast wel)
Ik denk dat het zo werkt, dat je mannen uitzocht waarvan je eigenlijk (onbewust) wist dat dat niets kon worden, dat het misschien niet zover zou komen dat je je zou moeten openstellen voor de ander. Ik geloof altijd wel dat dat soort dingen passen bij een fase in je leven, dat dat niet voor niets op dat moment plaatsvindt.
Ik heb een relatie gehad waarin ik mezelf teveel vergeten ben, waarin ik mezelf teveel aan de kant geschoven heb en onvoldoende heb stilgestaan bij mijn eigen grenzen. Een relatie waarin ik eigenlijk heel 'alleen' was in plaats van samen. Ik kan me nu eigenlijk nauwelijks meer voorstellen dat ik dat accepteerde en dat ik met zo'n relatie 'genoegen' heb genomen. De andere kant is, dat ik denk dat ik zo'n relatie nodig heb gehad om me bepaalde dingen te realiseren, om daar vervolgens mij aan de slag te gaan en ervan te leren. Zonder die relatie (ookal heb ik er achteraf (te) weinig goede herinneringen aan) was ik nu niet geweest zoals ik nu ben.
Dit is heel herkenbaar en zo heel waar....
Leuk en verhelderend wat je schrijft over 'de klik', een afwijzing en dat vervolgens niet op jezelf betrekken. Ik vind het knap dat je daar zo naar kunt kijken en denk ook dat het heel waar is wat je daarover schrijft.
Dankje! Lief dat je dat zegt, ben wel door schade en schande wijzer geworden. Ben goed op weg, maar ben nog niet waar ik zijn wil, al moet ik zeggen dat het eindstation wel in zicht is. En met een beetje hulp, geduld en begrip, kom ik er wel.
Enne... misschien moeten we sámen dat boek schrijven Geloof dat deel 1 al aardig aan 't ontstaan is
Het klopt wat je zegt. Dat 'jaloers' zijn, is misschien meer een eigen gemis dan het de ander misgunnen. Ik kon heel blij zijn voor anderen, maar voelde stiekum ook wel een soort 'waarom ik niet'-gevoel. En uiteindelijk kwam dat bij mij op een onverwacht moment (zo onverwacht dat anderen het sneller in de gaten hadden dan ik, geloof ik ).
Precies Prinsesje, zo kijk ik er ook tegenaan.
Vorig jaar (rond deze tijd) verbrak ik definitief een relatie, na er een hele tijd tegenaan gehikt te hebben. Mensen om me heen zeiden ook vaak 'je komt vást weer snel iemand tegen', maar op het moment dat je geen relatie hebt, klinkt dat zó cliché en nietszeggend. Dat vind ik hetzelfde als 'je moet niet op zoek gaan'. Natuurlijk moet je je niet wanhopig aan iedere Potentiële Kandidaat vastklampen, maar het gaat er volgens mij meer om dat je een relatie wilt met de 'goede reden'. Precies zoals jij zegt, dat je geen relatie wilt omdat je niet alleen wilt zijn, of omdat je er status aan ontleent, of... nouja, er zijn een hoop 'verkeerde' redenen te bedenken.
Dat van die PKtjes die houden we erin Klinkt me btw bekend in de oren Ik ken genoeg mensen in mijn omgeving die vasthouden aan een relatie om wat voor 'n reden dan ook. Het meest erge vind ik nog de reden om voor de kinderen bij elkaar te blijven. Kinderen zijn niet dom en voelen heus wel dingen aan. Wat geef je je kinderen mee door in zo'n relatie te blijven hangen. Dat wil je toch niet? Ik begrijp wel dat vaders het moeilijk vinden, de kinderen blijven achter bij mama en papa ziet ze alleen nog maar op afgesproken tijden. Maar dan nog.....wat geef je je kind voor een beeld met betrekking tot het hebben van een relatie?!
Nadat ik mijn relatie verbrak, heeft ex nog tijdenlang contact gezocht. Hoewel ik vaak zei dat ik dat niet meer wilde, wilde ik toch iedere keer in alle redelijkheid uitleggen hoe en waarom, en ging ik het gesprek weer aan (ook al leidde dat tot ruzie). Met als gevolg: ex belde keer op keer opnieuw, want merkte dat het toch lukte om contact met me te houden. Dat is ook waarom ik in het berichtje hierboven schrijf dat ik wel meen te begrijpen waarom jouw ex je opnieuw belt. Ik ontdekte pas laat dat ik daar een groot aandeel in had, en er moest veel gebeuren voordat ik plotseling voelde dat het nu écht genoeg was. Pas toen ik dat zo voelde, straalde ik dat waarschijnlijk naar hem uit, en kwam de boodschap over (moest wel zover komen dat hij, overgevlogen van 3500 km verder, voor m'n deur stond hoor... dus ik ben ook niet altijd even snel van begrip, ook al schrijf ik hier bérrrrgen wijze dingen neer ).
Het is altijd makkelijker om naar de situatie van een ander te kijken, dan naar die van jezelf waar je helemaal middenin staat met al je "kronkels" (zoals jij dat noemt) en al je dingetjes. Geloof dat we daarin elkaar de hand kunnen schudden. en het is toch ook zo, je moet het zelf eerst door hebben, je ergens bewust van zijn en dan nog de kracht en de wil hebben om er iets aan te veranderen. Iemand zei me laatst dat je nog krachtiger bent als je in je kwetsbaarheid gaat zitten. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Want als je kwetsbaar durft te zijn, dan weet je ook dat je de kracht bezit om bestand te zijn tegen het kunnen gekwetst worden. (hele maffe zin, geen idee of tie klopt, maar je begrijpt me vast wel)
Ik denk dat het zo werkt, dat je mannen uitzocht waarvan je eigenlijk (onbewust) wist dat dat niets kon worden, dat het misschien niet zover zou komen dat je je zou moeten openstellen voor de ander. Ik geloof altijd wel dat dat soort dingen passen bij een fase in je leven, dat dat niet voor niets op dat moment plaatsvindt.
Ik heb een relatie gehad waarin ik mezelf teveel vergeten ben, waarin ik mezelf teveel aan de kant geschoven heb en onvoldoende heb stilgestaan bij mijn eigen grenzen. Een relatie waarin ik eigenlijk heel 'alleen' was in plaats van samen. Ik kan me nu eigenlijk nauwelijks meer voorstellen dat ik dat accepteerde en dat ik met zo'n relatie 'genoegen' heb genomen. De andere kant is, dat ik denk dat ik zo'n relatie nodig heb gehad om me bepaalde dingen te realiseren, om daar vervolgens mij aan de slag te gaan en ervan te leren. Zonder die relatie (ookal heb ik er achteraf (te) weinig goede herinneringen aan) was ik nu niet geweest zoals ik nu ben.
Dit is heel herkenbaar en zo heel waar....
Leuk en verhelderend wat je schrijft over 'de klik', een afwijzing en dat vervolgens niet op jezelf betrekken. Ik vind het knap dat je daar zo naar kunt kijken en denk ook dat het heel waar is wat je daarover schrijft.
Dankje! Lief dat je dat zegt, ben wel door schade en schande wijzer geworden. Ben goed op weg, maar ben nog niet waar ik zijn wil, al moet ik zeggen dat het eindstation wel in zicht is. En met een beetje hulp, geduld en begrip, kom ik er wel.
Enne... misschien moeten we sámen dat boek schrijven Geloof dat deel 1 al aardig aan 't ontstaan is
maandag 16 juni 2008 om 23:38
Heej, een nieuw plaatje .
Jaja... Had tot voor kort ook nog nooit van PK'tjes gehoord, maar ik leer hier vanalles . Ik ben het ook met je eens dat je niet koste wat kost bij elkaar moet blijven 'voor de kinderen'. Natuurlijk moet je ook niet te snel zijn, maar kinderen voelen dingen feilloos aan, en... als ze het niet aanvoelen in de zin van onprettig of ongezellig of een nare sfeer thuis, groeien ze op met een soort 'innerlijke overtuiging' dat hun jeugd normaal was, dat het dus misschien gewoon is dat vader en moeder nooit hun affectie naar elkaar toonden, nooit knuffelden, dat ouders nooit belangstellend naar elkaar waren, enzovoorts. Ongetwijfeld is dit wel een beetje gechargeerd, maar het is wel hoe het werkt.
Ik vind de gedachte op zich trouwens wel heel nobel, als ouders bij elkaar willen blijven voor de kinderen, omdat ik zeker geloof dat dat vanuit goede bedoelingen gedaan wordt in de meeste gevallen. Toch vraag ik me soms af of het écht voor de kinderen is, of dat er iets in de ouders zelf is (of een van de ouders), een onuitgesproken, soms onbewuste reden om niet uit elkaar te gaan. Niet alleen willen/durven/kunnen zijn, niet die stap naar iets onbekends (want je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt). Ik noem maar wat.
Het klopt volgens mij helemaal wat je zegt, dat je als het ware het sterkst bent wanneer je je kwetsbaar durft te tonen. Ik zou daarbij zelf niet zozeer denken aan het idee dat je dan 'sterk genoeg' bent om ertegen te kunnen gekwetst te worden (of misschien begrijp ik je verkeerd hoor). Ik herken zelf wel heel sterk dat het sommige momenten best heel moeilijk is om je kwetsbaar op te stellen. Niet alleen in relaties, maar ook bijvoorbeeld meer algemeen, in het kunnen toegeven dat je iets niet kunt, iets moeilijk vindt, dat je ergens niet zo goed in bent, dat je niet altijd sterk bent, maar soms ook verdrietig. Maar als ik me hierin open en kwetsbaar (en vooral dus eerlijk!) opstel, voel ik me meteen een stuk sterker! Het grappige is dat ik dan helemaal niet bezig ben met de gedachte gekwetst of geraakt te kunnen worden, terwijl ik, als ik me groter/beter voordoe dan ik ben, eerder denk 'als ze maar niet zeggen dat...'
Ik werkte een paar jaar geleden in de hulpverlening (nog steeds trouwens, maar niet meer op dezelfde plek) met mensen met een forse persoonlijkheidsstoornis en complexe problematiek. Mensen die in de loop der jaren voelsprietjes hebben ontwikkeld om bij de ander de zwakke plek te doorzien en daaraan te 'peuteren'. In het begin (toen ik daar pas werkte) werkte dat, en voelde ik me soms onzeker. Toen ik me dat realiseerde, heb ik er zelf als het ware gebruik van gemaakt door dat hardop te benoemen ('je doet nu dit en dat geeft me een vervelend gevoel'). Gevolg: ik maaide het gras voor de voeten van de patiënten vandaan en het leverde ze niets meer op. Nog steeds ben ik me daarvan bewust en helpt het in veel gevallen.
Ach, en je ziet altijd beter de splinter in het oog van de ander, dan de balk in je eigen oog toch? Zo ook met onze kronkels denk ik . Wat ook relativeert: ieder heeft zijn eigen kronkels. Heb jij al ontdekt wat de kronkels van Nieuwe Man zijn?
Jaja... Had tot voor kort ook nog nooit van PK'tjes gehoord, maar ik leer hier vanalles . Ik ben het ook met je eens dat je niet koste wat kost bij elkaar moet blijven 'voor de kinderen'. Natuurlijk moet je ook niet te snel zijn, maar kinderen voelen dingen feilloos aan, en... als ze het niet aanvoelen in de zin van onprettig of ongezellig of een nare sfeer thuis, groeien ze op met een soort 'innerlijke overtuiging' dat hun jeugd normaal was, dat het dus misschien gewoon is dat vader en moeder nooit hun affectie naar elkaar toonden, nooit knuffelden, dat ouders nooit belangstellend naar elkaar waren, enzovoorts. Ongetwijfeld is dit wel een beetje gechargeerd, maar het is wel hoe het werkt.
Ik vind de gedachte op zich trouwens wel heel nobel, als ouders bij elkaar willen blijven voor de kinderen, omdat ik zeker geloof dat dat vanuit goede bedoelingen gedaan wordt in de meeste gevallen. Toch vraag ik me soms af of het écht voor de kinderen is, of dat er iets in de ouders zelf is (of een van de ouders), een onuitgesproken, soms onbewuste reden om niet uit elkaar te gaan. Niet alleen willen/durven/kunnen zijn, niet die stap naar iets onbekends (want je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt). Ik noem maar wat.
Het klopt volgens mij helemaal wat je zegt, dat je als het ware het sterkst bent wanneer je je kwetsbaar durft te tonen. Ik zou daarbij zelf niet zozeer denken aan het idee dat je dan 'sterk genoeg' bent om ertegen te kunnen gekwetst te worden (of misschien begrijp ik je verkeerd hoor). Ik herken zelf wel heel sterk dat het sommige momenten best heel moeilijk is om je kwetsbaar op te stellen. Niet alleen in relaties, maar ook bijvoorbeeld meer algemeen, in het kunnen toegeven dat je iets niet kunt, iets moeilijk vindt, dat je ergens niet zo goed in bent, dat je niet altijd sterk bent, maar soms ook verdrietig. Maar als ik me hierin open en kwetsbaar (en vooral dus eerlijk!) opstel, voel ik me meteen een stuk sterker! Het grappige is dat ik dan helemaal niet bezig ben met de gedachte gekwetst of geraakt te kunnen worden, terwijl ik, als ik me groter/beter voordoe dan ik ben, eerder denk 'als ze maar niet zeggen dat...'
Ik werkte een paar jaar geleden in de hulpverlening (nog steeds trouwens, maar niet meer op dezelfde plek) met mensen met een forse persoonlijkheidsstoornis en complexe problematiek. Mensen die in de loop der jaren voelsprietjes hebben ontwikkeld om bij de ander de zwakke plek te doorzien en daaraan te 'peuteren'. In het begin (toen ik daar pas werkte) werkte dat, en voelde ik me soms onzeker. Toen ik me dat realiseerde, heb ik er zelf als het ware gebruik van gemaakt door dat hardop te benoemen ('je doet nu dit en dat geeft me een vervelend gevoel'). Gevolg: ik maaide het gras voor de voeten van de patiënten vandaan en het leverde ze niets meer op. Nog steeds ben ik me daarvan bewust en helpt het in veel gevallen.
Ach, en je ziet altijd beter de splinter in het oog van de ander, dan de balk in je eigen oog toch? Zo ook met onze kronkels denk ik . Wat ook relativeert: ieder heeft zijn eigen kronkels. Heb jij al ontdekt wat de kronkels van Nieuwe Man zijn?
Peas on earth!
dinsdag 17 juni 2008 om 00:21
Ja verveelde me een beetje en ben maar aan 't googlen geslagen, vandaar dat nieuwe plaatje. Moet wel zeggen dat ik haar een beetje spooky over vind komen zo in 't klein.
Je haalt daar wel een punt aan wat betreft ouders en hun nobele gedachten. Zelf heb ik heel lang een soort van ideaalbeeld voor ogen gehad. Als ik maar huisje, boompje, beestje had, dan was mijn leven goed. Ook weer zo'n erfenis uit het verleden. Jarenlang heb ik het volgehouden in een relatie waarin ik mezelf niet kon zijn. Natuurlijk ging ik daar zelf in mee, liet ik de ander mijn grenzen overschrijden en dat alles door die gedachte.
Maar ik begon me steeds meer en meer gevangen te voelen. En het werd me steeds duidelijker dat ik wel heel veel van hem hield, maar we niet konden samen leven. Ik groeide enorm en hij bleef zitten waar hij zat. Vond het allemaal maar best, zo lang het wel in zijn straatje paste. Als je in een relatie samen groeit dan is er niets aan de hand, maar zodra de 1 de andere kant opvliegt en de ander kan je niet bijhouden, tja, dan is het einde zoek.
Er kwam onrust en er waren veel spannigen in mijn gezin. Elke keer als ik naar de kinderen keek, zag ik die angstige blikken. Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen, wetende wat er op me af zou komen en wetende dat ik een gezin uit elkaar haalde. Maaarrrr, we (mijn kindjes en ikke) hebben het gered en als ik nu kijk naar mijn kinderen, als ik zie hoe zij in het leven staan, dan weet ik des te meer dat er nooit een betere keuze is geweest dan die. Nu zeggen ze zelfs dat ze blij zijn dat we niet meer bij elkaar zijn. Waarschijnlijk door mijn eigen ervaring, kijk ik zo tegen die situaties aan. Zoals jij het net beschreef, had ik het nog niet bekeken. Weer een andere kant van een verhaal.
Misschien moet ik proberen het anders uit te leggen wat ik bedoelde met die kwetsbaarheid. De kwetsbaarheid waar ik het over heb, heeft betrekking op mezelf openstellen, dus bang zijn dat een ander je kwetst. Als je heel sterk bent in je kern, kan iemand je wel raken, maar je nooit meer zo diep raken dat je in je kern gekwetst wordt. Je basis is stevig.
Dat wat ik van jou begrijp is iets wat in mijn ogen te maken heeft met jezelf accepteren. Je accepteert van jezelf de kanten waarmee je minder blij bent. En omdat je dat zelf accepteert, geef je een ander de kans om ook die kanten van jou te accepteren. Dat geeft waarschijnlijk dat open en eerlijke gevoel. Maar dat is denk ik meer naar jezelf toe in de 1ste instantie. Als je van jezelf niet mag zijn wie je bent, dan kan je toch ook niet verwachten dat een ander dit wel zal doen.
Dat hardop iets benoemen is ook wat mijn "coach" me heeft mee gegeven. Zodra ik dat angstige gevoel weer krijg, als het ware die emtoies weer voel als toen ik een meisje van vier jaar was, moet ik accepteren dat het er zit (me op dat moment dus proberen bewust ervan te worden waar dat vandaan komt) maar het ook daar laten. En me proberen te focussen op mijn ontwikkelde gevoel. Er dus op een andere manier mee omgaan. En das best lastig
Kronkels van NM heb ik nog niet echt ontdekt. Daar ben ik denk ik nog veels te druk voor met mezelf bezig. En hij geeft mij die ruimte daar ook in. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik een idioot ben omdat ik denk dat ik een idioot ben. (snap je het nog?) Begin zelfs het idee te krijgen dat ik normaal ben. Kan het niet zo goed uitleggen, maar geloof dat het erop neerkomt dat ik kan zijn wie en wat ik ben, zelfs met mijn rare dingen. Hele aparte gewaarwording, want ik ben toch echt wel een kei in het afschrikken, maar geloof dat het me deze keer niet gelukt is
Je haalt daar wel een punt aan wat betreft ouders en hun nobele gedachten. Zelf heb ik heel lang een soort van ideaalbeeld voor ogen gehad. Als ik maar huisje, boompje, beestje had, dan was mijn leven goed. Ook weer zo'n erfenis uit het verleden. Jarenlang heb ik het volgehouden in een relatie waarin ik mezelf niet kon zijn. Natuurlijk ging ik daar zelf in mee, liet ik de ander mijn grenzen overschrijden en dat alles door die gedachte.
Maar ik begon me steeds meer en meer gevangen te voelen. En het werd me steeds duidelijker dat ik wel heel veel van hem hield, maar we niet konden samen leven. Ik groeide enorm en hij bleef zitten waar hij zat. Vond het allemaal maar best, zo lang het wel in zijn straatje paste. Als je in een relatie samen groeit dan is er niets aan de hand, maar zodra de 1 de andere kant opvliegt en de ander kan je niet bijhouden, tja, dan is het einde zoek.
Er kwam onrust en er waren veel spannigen in mijn gezin. Elke keer als ik naar de kinderen keek, zag ik die angstige blikken. Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen, wetende wat er op me af zou komen en wetende dat ik een gezin uit elkaar haalde. Maaarrrr, we (mijn kindjes en ikke) hebben het gered en als ik nu kijk naar mijn kinderen, als ik zie hoe zij in het leven staan, dan weet ik des te meer dat er nooit een betere keuze is geweest dan die. Nu zeggen ze zelfs dat ze blij zijn dat we niet meer bij elkaar zijn. Waarschijnlijk door mijn eigen ervaring, kijk ik zo tegen die situaties aan. Zoals jij het net beschreef, had ik het nog niet bekeken. Weer een andere kant van een verhaal.
Misschien moet ik proberen het anders uit te leggen wat ik bedoelde met die kwetsbaarheid. De kwetsbaarheid waar ik het over heb, heeft betrekking op mezelf openstellen, dus bang zijn dat een ander je kwetst. Als je heel sterk bent in je kern, kan iemand je wel raken, maar je nooit meer zo diep raken dat je in je kern gekwetst wordt. Je basis is stevig.
Dat wat ik van jou begrijp is iets wat in mijn ogen te maken heeft met jezelf accepteren. Je accepteert van jezelf de kanten waarmee je minder blij bent. En omdat je dat zelf accepteert, geef je een ander de kans om ook die kanten van jou te accepteren. Dat geeft waarschijnlijk dat open en eerlijke gevoel. Maar dat is denk ik meer naar jezelf toe in de 1ste instantie. Als je van jezelf niet mag zijn wie je bent, dan kan je toch ook niet verwachten dat een ander dit wel zal doen.
Dat hardop iets benoemen is ook wat mijn "coach" me heeft mee gegeven. Zodra ik dat angstige gevoel weer krijg, als het ware die emtoies weer voel als toen ik een meisje van vier jaar was, moet ik accepteren dat het er zit (me op dat moment dus proberen bewust ervan te worden waar dat vandaan komt) maar het ook daar laten. En me proberen te focussen op mijn ontwikkelde gevoel. Er dus op een andere manier mee omgaan. En das best lastig
Kronkels van NM heb ik nog niet echt ontdekt. Daar ben ik denk ik nog veels te druk voor met mezelf bezig. En hij geeft mij die ruimte daar ook in. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik een idioot ben omdat ik denk dat ik een idioot ben. (snap je het nog?) Begin zelfs het idee te krijgen dat ik normaal ben. Kan het niet zo goed uitleggen, maar geloof dat het erop neerkomt dat ik kan zijn wie en wat ik ben, zelfs met mijn rare dingen. Hele aparte gewaarwording, want ik ben toch echt wel een kei in het afschrikken, maar geloof dat het me deze keer niet gelukt is
dinsdag 17 juni 2008 om 14:10
Even tijd om te reageren .
Ik vind haar eerder mysterieus dan spooky trouwens .
Fijn om te horen dat je nu zeker weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Ik denk dat het altijd kiezen tussen twee kwaden is, om uit elkaar te gaan wanneer je kinderen hebt. Door in eerste instantie wel samen te blijven en te vechten voor je relatie kun je je kinderen meegeven dat je niet zomaar opgeeft, dat het belangrijk is om te proberen, dat je invloed kunt hebben en situaties kunt veranderen. Als het echter niet het effect heeft waarop je hoopte en je niet meer goed samen kunt leven met je partner (met de verwachting/normen&waarden die jij bij een relatie vindt passen) en dit dermate veel invloed heeft op je kinderen dat ze er last van hebben, denk ik dat je óók het goede voorbeeld geeft door er niet mee door te gaan. Je laat dan zien dat het goed is om keuzes te maken, dat je invloed hebt op je eigen leven, enzovoorts. A la Johan Kruijff heeft ieder voordeel natuurlijk z'n nadeel, maar als je zelf duidelijk weet waarom je stappen zet, straal je dat volgens mij uit naar je kinderen en kunnen zij dat op die manier ervaren. (Neemt niet weg dat ik mijn eigen verhaal redelijk idealistisch vind , en me wel degelijk realiseer dat scheidingen een ontzettend impact op kinderen hebben, dat het niet altijd zo florisant loopt). In jouw verhaal heb je volgens mij duidelijk laten zien (en dus meer of minder bewust ook aan je kinderen) dat het goed is om voor jezelf te kiezen, dat het belangrijk is dat je je eigen grenzen bewaakt, en dat je, als je niet gelukkig bent in een situatie, daarop invloed uit kunt oefenen.
Ik snap nu wat je bedoelt met 'je openstellen in al je kwetsbaarheid'. Ik denk dat wat jij ook schrijft over jezelf accepteren in feite heel dicht daarbij komt. Als je jezelf accepteert (ook met je kwetsbaarheden en gevoeligheden), je kern sterker maakt, en dat het vervolgens 'gemakkelijker' is om jezelf kwestbaar op te stellen. Als je dat vervolgens doet en daarmee een positieve ervaring hebt, versterkt dat je kern in feite alleen nog maar meer.
Ik ken de methodiek van je coach . Het kan helpen om je emoties te verklaren door je gevoel van dít moment te plaatsen in de tijd van vroeger. Je kunt je daardoor bewust worden waar bepaalde emoties (en vooral gevoeligheden) vandaan komen en waar ze ontstaan zijn. Het kan ook relativeren om de situatie van tóen naast de situatie van nu te plaatsen en daar vervolgens inderdaad op een andere manier mee om te gaan. Maar goed, dat hoeft nog niet zo simpel te zijn, want: je voelt wat je voelt. Je kunt niet van het ene op het andere moment je emoties veranderen.
Mij helpt het wel om soms 'advocaat van de duivel' te spelen en mezelf te bevragen op mijn eigen emoties. Als ik me plotseling heel alleen voel (iets wat mijn kronkel kan zijn), kan inmiddels ook denken: maar ben ik nú alleen? Als ik nu iemand zou bellen/roepen zou ik dan alleen zijn, hoe vaak ben ik eigenlijk alleen? Of heb ik het alleen zijn nu misschien zelf opgezocht? Ik zeg daarmee dan niet tegen mezelf dat het onzin is dat ik me alleen voel, maar 'bewijs' als het ware het tegendeel en voel me dan meteen anders.
Een beetje wazig verhaal geloof ik, als ik het zo teruglees, maar hoop dat je 't snapt .
Ik snap het 'ik denk dat ik een idioot ben omdat ik denk dat ik een idioot ben' . Eigenlijk lijk je dus plotseling normaler te zijn dan je dacht, en dat maakt dat je dus eigenlijk een idioot bent dat je zo dacht. Hoe dan ook: je bent dan in ieder geval een idioot!
Maar serieus: iedereen heeft rare dingen! Je bent raarder (en idioter) als je geen rare dingen hebt en volstrekt normaal bent (los van het feit dat je dan waarschijnlijk oersaai zou zijn ). Neemt niet weg dat je last kunt hebben van je eigen dingen natuurlijk. De beste situatie is volgens mij als je jezelf bent mét je eigen rariteiten en daarom kunt lachen, daar soms een klein beetje last van hebt, maar je er niet door laat belemmeren
Ik vind haar eerder mysterieus dan spooky trouwens .
Fijn om te horen dat je nu zeker weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Ik denk dat het altijd kiezen tussen twee kwaden is, om uit elkaar te gaan wanneer je kinderen hebt. Door in eerste instantie wel samen te blijven en te vechten voor je relatie kun je je kinderen meegeven dat je niet zomaar opgeeft, dat het belangrijk is om te proberen, dat je invloed kunt hebben en situaties kunt veranderen. Als het echter niet het effect heeft waarop je hoopte en je niet meer goed samen kunt leven met je partner (met de verwachting/normen&waarden die jij bij een relatie vindt passen) en dit dermate veel invloed heeft op je kinderen dat ze er last van hebben, denk ik dat je óók het goede voorbeeld geeft door er niet mee door te gaan. Je laat dan zien dat het goed is om keuzes te maken, dat je invloed hebt op je eigen leven, enzovoorts. A la Johan Kruijff heeft ieder voordeel natuurlijk z'n nadeel, maar als je zelf duidelijk weet waarom je stappen zet, straal je dat volgens mij uit naar je kinderen en kunnen zij dat op die manier ervaren. (Neemt niet weg dat ik mijn eigen verhaal redelijk idealistisch vind , en me wel degelijk realiseer dat scheidingen een ontzettend impact op kinderen hebben, dat het niet altijd zo florisant loopt). In jouw verhaal heb je volgens mij duidelijk laten zien (en dus meer of minder bewust ook aan je kinderen) dat het goed is om voor jezelf te kiezen, dat het belangrijk is dat je je eigen grenzen bewaakt, en dat je, als je niet gelukkig bent in een situatie, daarop invloed uit kunt oefenen.
Ik snap nu wat je bedoelt met 'je openstellen in al je kwetsbaarheid'. Ik denk dat wat jij ook schrijft over jezelf accepteren in feite heel dicht daarbij komt. Als je jezelf accepteert (ook met je kwetsbaarheden en gevoeligheden), je kern sterker maakt, en dat het vervolgens 'gemakkelijker' is om jezelf kwestbaar op te stellen. Als je dat vervolgens doet en daarmee een positieve ervaring hebt, versterkt dat je kern in feite alleen nog maar meer.
Ik ken de methodiek van je coach . Het kan helpen om je emoties te verklaren door je gevoel van dít moment te plaatsen in de tijd van vroeger. Je kunt je daardoor bewust worden waar bepaalde emoties (en vooral gevoeligheden) vandaan komen en waar ze ontstaan zijn. Het kan ook relativeren om de situatie van tóen naast de situatie van nu te plaatsen en daar vervolgens inderdaad op een andere manier mee om te gaan. Maar goed, dat hoeft nog niet zo simpel te zijn, want: je voelt wat je voelt. Je kunt niet van het ene op het andere moment je emoties veranderen.
Mij helpt het wel om soms 'advocaat van de duivel' te spelen en mezelf te bevragen op mijn eigen emoties. Als ik me plotseling heel alleen voel (iets wat mijn kronkel kan zijn), kan inmiddels ook denken: maar ben ik nú alleen? Als ik nu iemand zou bellen/roepen zou ik dan alleen zijn, hoe vaak ben ik eigenlijk alleen? Of heb ik het alleen zijn nu misschien zelf opgezocht? Ik zeg daarmee dan niet tegen mezelf dat het onzin is dat ik me alleen voel, maar 'bewijs' als het ware het tegendeel en voel me dan meteen anders.
Een beetje wazig verhaal geloof ik, als ik het zo teruglees, maar hoop dat je 't snapt .
Ik snap het 'ik denk dat ik een idioot ben omdat ik denk dat ik een idioot ben' . Eigenlijk lijk je dus plotseling normaler te zijn dan je dacht, en dat maakt dat je dus eigenlijk een idioot bent dat je zo dacht. Hoe dan ook: je bent dan in ieder geval een idioot!
Maar serieus: iedereen heeft rare dingen! Je bent raarder (en idioter) als je geen rare dingen hebt en volstrekt normaal bent (los van het feit dat je dan waarschijnlijk oersaai zou zijn ). Neemt niet weg dat je last kunt hebben van je eigen dingen natuurlijk. De beste situatie is volgens mij als je jezelf bent mét je eigen rariteiten en daarom kunt lachen, daar soms een klein beetje last van hebt, maar je er niet door laat belemmeren
Peas on earth!
dinsdag 17 juni 2008 om 17:21
Mysterieus spooky type dan?
Het leven bestaat toch uit keuzes maken en soms maak je de "verkeerde" keuze. Dan vind ik het altijd belangrijk dat je in de gaten hebt dat je dan zelf nog altijd degene bent die een situatie kan veranderen. Natuurlijk kan dit in bepaalde situaties niet, zoals met het wegvallen (overlijden) van iemand. Maar dan is het de manier waarop je kiest hiermee om te gaan. Zelf probeer ik altijd ergens het positieve uit te halen. Leren van de dingen die er gebeuren in je leven.
Je hebt helemaal gelijk dat een scheiding een behoorlijke impact heeft op kinderen. Welk kind wil er nou niet dat papa en mama bij elkaar zijn en blijven? Een hele normale gedachte van kinderen.
Mijn scheiding is ook niet echt florisant verlopen en het contact met ex dat hangt ook aan een zijden draadje. Helaas kan ik alleen invloed uitoefenen op datgene wat wel binnen mijn eigen macht ligt. Als er iets gebeurt dan ben ik altijd nog degene die moet stilstaan bij wat goed is voor mijn kinderen en daar naar handelen. Helaas kon ik mezelf niet meer weg blijven cijferen in die relatie. Om een goede moeder te zijn, moet je ook je zelf kunnen zijn. En zo heeft iedereen zijn eigen manier van omgaan met zichzelf en situaties.
Wat je daar schrijft over die kwetsbaarheid en je kunnen openstellen dat werkt bij mij iets anders. Het aparte er aan is dat ik helemaal lekker in mijn vel zit, ben blij met wat ik ben, wie ik ben, wat ik heb, hoe ik ben en wat ik heb bereikt. Dus als iemand me kwetst, zoals ex recent heeft gedaan, dan ben ik daar wel verdrietig over, maar kan er dan wel mee omgaan, omdat ik iemand in mijn leven wil die voor me gaat. En kan daar heel gauw klaar mee zijn, als voor mij de situatie duidelijk is.
Het is ook niet zo zeer dat ik bang ben om gekwetst te worden, mijn angst bestaat meer uit het "moeten" hechten aan iemand. (want wat als deze plotseling verdwijnt) Wat ik nu wel weet is dat ik mezelf meer tijd moet gunnen hierin. Iemand echt een kans moet geven. Wat ik ook merk is dat ik de behoefte heb aan duidelijkheid. Een situatie moet duidelijk voor me zijn, dan is deze te controleren voor me. En ja, das nou jammer dat op het gebied van de liefde dingen vaak helemaal niet duidelijk zijn. Die onzekerheid in 't begin en noem maar op.
Zoals jij je gedachtes kan draaien door jezelf vragen te stellen, zo zou ik ook willen kunnen reageren in mijn kronkel situaties. Zo ver ben ik nog niet geloof ik. Vind het knap van je, en het is een heel goed voorbeeld van wat ik hierboven ergens beschreef over het zelf veranderen van een situatie. Knap hoor! En fijn dat het je op die manier helpt. Dus nee, voor mij is het geen vaag verhaal. Begrijpen doe ik je precies.
Over je laatste stukje kan ik heel simpel zijn. Ja ik ben een idioot die zichzelf nog wel eens kan belemmeren in bepaalde situaties. Maaaarrrrr wel een bewuste idioot
Aan welk hoofdstuk zijn we nu bezig?
Het leven bestaat toch uit keuzes maken en soms maak je de "verkeerde" keuze. Dan vind ik het altijd belangrijk dat je in de gaten hebt dat je dan zelf nog altijd degene bent die een situatie kan veranderen. Natuurlijk kan dit in bepaalde situaties niet, zoals met het wegvallen (overlijden) van iemand. Maar dan is het de manier waarop je kiest hiermee om te gaan. Zelf probeer ik altijd ergens het positieve uit te halen. Leren van de dingen die er gebeuren in je leven.
Je hebt helemaal gelijk dat een scheiding een behoorlijke impact heeft op kinderen. Welk kind wil er nou niet dat papa en mama bij elkaar zijn en blijven? Een hele normale gedachte van kinderen.
Mijn scheiding is ook niet echt florisant verlopen en het contact met ex dat hangt ook aan een zijden draadje. Helaas kan ik alleen invloed uitoefenen op datgene wat wel binnen mijn eigen macht ligt. Als er iets gebeurt dan ben ik altijd nog degene die moet stilstaan bij wat goed is voor mijn kinderen en daar naar handelen. Helaas kon ik mezelf niet meer weg blijven cijferen in die relatie. Om een goede moeder te zijn, moet je ook je zelf kunnen zijn. En zo heeft iedereen zijn eigen manier van omgaan met zichzelf en situaties.
Wat je daar schrijft over die kwetsbaarheid en je kunnen openstellen dat werkt bij mij iets anders. Het aparte er aan is dat ik helemaal lekker in mijn vel zit, ben blij met wat ik ben, wie ik ben, wat ik heb, hoe ik ben en wat ik heb bereikt. Dus als iemand me kwetst, zoals ex recent heeft gedaan, dan ben ik daar wel verdrietig over, maar kan er dan wel mee omgaan, omdat ik iemand in mijn leven wil die voor me gaat. En kan daar heel gauw klaar mee zijn, als voor mij de situatie duidelijk is.
Het is ook niet zo zeer dat ik bang ben om gekwetst te worden, mijn angst bestaat meer uit het "moeten" hechten aan iemand. (want wat als deze plotseling verdwijnt) Wat ik nu wel weet is dat ik mezelf meer tijd moet gunnen hierin. Iemand echt een kans moet geven. Wat ik ook merk is dat ik de behoefte heb aan duidelijkheid. Een situatie moet duidelijk voor me zijn, dan is deze te controleren voor me. En ja, das nou jammer dat op het gebied van de liefde dingen vaak helemaal niet duidelijk zijn. Die onzekerheid in 't begin en noem maar op.
Zoals jij je gedachtes kan draaien door jezelf vragen te stellen, zo zou ik ook willen kunnen reageren in mijn kronkel situaties. Zo ver ben ik nog niet geloof ik. Vind het knap van je, en het is een heel goed voorbeeld van wat ik hierboven ergens beschreef over het zelf veranderen van een situatie. Knap hoor! En fijn dat het je op die manier helpt. Dus nee, voor mij is het geen vaag verhaal. Begrijpen doe ik je precies.
Over je laatste stukje kan ik heel simpel zijn. Ja ik ben een idioot die zichzelf nog wel eens kan belemmeren in bepaalde situaties. Maaaarrrrr wel een bewuste idioot
Aan welk hoofdstuk zijn we nu bezig?
woensdag 18 juni 2008 om 22:11
Haa, eindelijk even puf om terug te schrijven .
Verkeerde keuzes? Hmm, ik vraag me af of je wel echt Verkeerde Keuzes kunt maken. (Daargelaten net het verkeerde potje pindakaas gekocht te hebben, de verkeerde afslag nemen, etc). Als het gaat om keuzes in je leven, denk ik dat die meestal symbool staan voor hoe je op dat moment in je leven staat, dat het je altijd iets oplevert (ook al is dat vaak via de Harde LeerSchool), en dat het een ervaring is die je op dat moment 'nodig' hebt. Maar goed, ik moet wel eerlijk zeggen dat ik in dat opzicht misschien wel een rasoptimist ben, en dat ik altijd veel nuanceer en relativeer over Verkeerde Keuzes . Op het moment zelf voelt iets soms ook als een Verkeerde Keuze en kan ik mezelf wel vervloeken. Achteraf gezien kan ik het echter vaak plaatsen in de context van mijn leven, van mijn ontwikkeling. Voorbeeld: achteraf bezien ben ik wel érg lang doorgegaan met een vorige relatie. Gaf ik het keer op keer een kans, vergoeilijkte veel en overschreed mijn eigen grenzen keer op keer (door ze te laten overschrijden door die ander). Op het moment dat ik stopte met die relatie had ik veel verdriet. Natuurlijk ook vanwege het beëindigen, maar ook omdat ik mezelf wel voor m'n kop kon slaan dat het zo lang had laten duren. Over Verkeerde Keuzes gesproken...
Achteraf bezien is het wel nodig geweest op deze manier. Zonder die ervaring was ik me niet zó bewust geworden van de noodzaak om iets te veranderen in het leren (h)erkennen van mijn eigen grenzen. En zo zijn er meer dingen die het me opgeleverd heeft (ook al was dat soms hard en confronterend).
Op wat je zegt over jezelf niet wegcijferen voor je kinderen kan ik eigenlijk alleen maar zeggen: amen . Alles met mate en in balans natuurlijk, dus niet je kinderen vergeten/wegcijferen, maar ook zéker niet jezelf. Je bent een betere moeder als het goed gaat met jou (op alle vlakken). Je moet als het ware het een wegstrepen tegen het ander: doorgaan met een relatie die niet optimaal is (hoeveel last heb ik daarvan, in hoeverre beperkt het me), niet doorgaan met een relatie (hoeveel last hebben de kinderen daarvan), en hoe zich dat tot elkaar verhoudt.
Je alinea over gekwetst worden is denk ik op zich iets heel positiefs (daar is 'ie weer: de rasoptimist ). Het zegt dat je goed in je vel zit, dat je voldoende zelfvertrouwen hebt. Dat is een goede basis om ook aan de slag te gaan met dat andere stuk, het durven aangaan van relaties en het durven hechten aan anderen. Ken jij trouwens de schemagerichte methodiek? Een stroming die gelooft dat aan dergelijke problemen bepaalde innerlijke overtuigingen ten grondslag liggen die je je eigen hebt gemaakt (al als kind misschien). Deze overtuigingen worden 'schema's' genoemd. Over de gevoelens/gedachten die bij deze schema's horen, stel je jezelf geen vragen, omdat je ze 'logisch' vindt. Maar... eigenlijk kloppen ze niet. Schema's houden zichzelf in stand en bieden sterke weerstand tegen verandering. Door schema's te leren herkennen, kun je ze ter discussie stellen en vervolgens anders voelen en ervaren. Gaat ook vaak over dingen als aangaan van intieme relaties (hechten).
Het mezelf bevragen (wat ik in het vorige stukje schreef) is ook iets wat daarbij past, en heb ik mezelf ook niet helemaal zelfstandig aangeleerd hoor... daar had ik ook iemand voor nodig .
Enne... een Bewuste Idioot is al een stuk beter dan een Onwetende Idioot hoor, dus je maakt vorderingen . Hoest ondertussen met de NM?
Verkeerde keuzes? Hmm, ik vraag me af of je wel echt Verkeerde Keuzes kunt maken. (Daargelaten net het verkeerde potje pindakaas gekocht te hebben, de verkeerde afslag nemen, etc). Als het gaat om keuzes in je leven, denk ik dat die meestal symbool staan voor hoe je op dat moment in je leven staat, dat het je altijd iets oplevert (ook al is dat vaak via de Harde LeerSchool), en dat het een ervaring is die je op dat moment 'nodig' hebt. Maar goed, ik moet wel eerlijk zeggen dat ik in dat opzicht misschien wel een rasoptimist ben, en dat ik altijd veel nuanceer en relativeer over Verkeerde Keuzes . Op het moment zelf voelt iets soms ook als een Verkeerde Keuze en kan ik mezelf wel vervloeken. Achteraf gezien kan ik het echter vaak plaatsen in de context van mijn leven, van mijn ontwikkeling. Voorbeeld: achteraf bezien ben ik wel érg lang doorgegaan met een vorige relatie. Gaf ik het keer op keer een kans, vergoeilijkte veel en overschreed mijn eigen grenzen keer op keer (door ze te laten overschrijden door die ander). Op het moment dat ik stopte met die relatie had ik veel verdriet. Natuurlijk ook vanwege het beëindigen, maar ook omdat ik mezelf wel voor m'n kop kon slaan dat het zo lang had laten duren. Over Verkeerde Keuzes gesproken...
Achteraf bezien is het wel nodig geweest op deze manier. Zonder die ervaring was ik me niet zó bewust geworden van de noodzaak om iets te veranderen in het leren (h)erkennen van mijn eigen grenzen. En zo zijn er meer dingen die het me opgeleverd heeft (ook al was dat soms hard en confronterend).
Op wat je zegt over jezelf niet wegcijferen voor je kinderen kan ik eigenlijk alleen maar zeggen: amen . Alles met mate en in balans natuurlijk, dus niet je kinderen vergeten/wegcijferen, maar ook zéker niet jezelf. Je bent een betere moeder als het goed gaat met jou (op alle vlakken). Je moet als het ware het een wegstrepen tegen het ander: doorgaan met een relatie die niet optimaal is (hoeveel last heb ik daarvan, in hoeverre beperkt het me), niet doorgaan met een relatie (hoeveel last hebben de kinderen daarvan), en hoe zich dat tot elkaar verhoudt.
Je alinea over gekwetst worden is denk ik op zich iets heel positiefs (daar is 'ie weer: de rasoptimist ). Het zegt dat je goed in je vel zit, dat je voldoende zelfvertrouwen hebt. Dat is een goede basis om ook aan de slag te gaan met dat andere stuk, het durven aangaan van relaties en het durven hechten aan anderen. Ken jij trouwens de schemagerichte methodiek? Een stroming die gelooft dat aan dergelijke problemen bepaalde innerlijke overtuigingen ten grondslag liggen die je je eigen hebt gemaakt (al als kind misschien). Deze overtuigingen worden 'schema's' genoemd. Over de gevoelens/gedachten die bij deze schema's horen, stel je jezelf geen vragen, omdat je ze 'logisch' vindt. Maar... eigenlijk kloppen ze niet. Schema's houden zichzelf in stand en bieden sterke weerstand tegen verandering. Door schema's te leren herkennen, kun je ze ter discussie stellen en vervolgens anders voelen en ervaren. Gaat ook vaak over dingen als aangaan van intieme relaties (hechten).
Het mezelf bevragen (wat ik in het vorige stukje schreef) is ook iets wat daarbij past, en heb ik mezelf ook niet helemaal zelfstandig aangeleerd hoor... daar had ik ook iemand voor nodig .
Enne... een Bewuste Idioot is al een stuk beter dan een Onwetende Idioot hoor, dus je maakt vorderingen . Hoest ondertussen met de NM?
Peas on earth!
donderdag 19 juni 2008 om 10:16
Daar benne ikke ook weer...
Resumé, we hebben nu de PKtjes, de VKtjes, de HLSjes en natuurlijk niet vergeten leuke (erg leuke) NM.
Ook ik geloof er in dat dingen gebeuren, omdat ze moeten gebeuren om wat voor 'n reden dan ook. En dat je net zo lang in herhaling valt totdat je hebt geleerd wat je ervan moet leren. Zoiets bedoel je toch?
En het is altijd achteraf dat je pas doorhebt waarom je die keuze hebt gemaakt. Op het moment zelf zit je er middenin, compleet met al je gevoelens. En je moet er ook aan toe zijn om een volgende stap te nemen in je leven. Denk dat we op dit vlak hetzelfde in het leven staan.
Mensen die negatief in het leven staan, daar heb ik totaal echt helemaal niets mee. Die werken me op de zenuwen. Wat voor 'n ellende je ook hebt meegemaakt, er is altijd wel een weg, altijd! Je moet die weg alleen willen zien. Draaien in je eigen ellende en zwelgen in zelfmedelijden is ook een keuze. Dus ieder zijn ding, maar dat soort mensen laat ik niet meer toe in mijn leven.
Dat van die schemagerichte methodiek die ken ik niet. Klinkt wel heel erg interessant en ergens zit er een logica in zoals jij het uitlegt. Maar hoe herken je dan wat een schema is en welke gevoelens daarbij horen?
Met NM gaat het goed. De manier zoals hij met me omgaat, dingen schijnt aan te voelen bij me, lijkt zo makkelijk te gaan dat het een beetje onwerkelijk is voor me. En geloof me, ik heb in de afgelopen tijd echt hele maffe dingen gedaan en gezegd. Hij fietst er gewoon heel nuchter en relaxt door heen. Het mooie is, is dat door zijn reactie op mijn reactie mijn kronkels helemaal geen issues zijn of worden. Hij herkent ze en wuift ze vriendelijk weg, met daarbij alle ruimte om wel mezelf te zijn. Heel apart. Normaal gesproken kan ik behoorlijk snel gecharmeerd zijn van iemand en er echt op af vliegen. Bij hem heb ik die drang niet echt, voel aan mezelf dat ik mezelf de tijd moet geven. Weet daarom dus ook niet zo goed wat ik voor hem voel. (maar misschien durf ik ook nog niet zo goed)
Duidelijk is, is dat het wel goed voelt. Als we samen zijn hebben we het leuk, we kunnen lachen samen en we tasten elkaar voorzichtig af. Het gaat eigenlijk een beetje vanzelf. Denk dat wat ik in me heb, die angst (paniek) er altijd wel zal blijven zitten. Ook al is deze nu in mindere mate aanwezig, het zit er gewoon nog steeds. Als er dus een PKtje in mijn leven huppelt, zoals nu NM, hoeft hij dit "alleen" maar te accepteren en dan komt het denk ik na verloop van tijd wel goed. Daarin moet ik gewoon de tijd krijgen.
Dussss begin me steeds minder een idioot te voelen
Hoe is het met jouw kronkels? Las "ergens" dat je het soms een beetje moeilijk vindt.
We hebben trouwens dezelfde theepot
Resumé, we hebben nu de PKtjes, de VKtjes, de HLSjes en natuurlijk niet vergeten leuke (erg leuke) NM.
Ook ik geloof er in dat dingen gebeuren, omdat ze moeten gebeuren om wat voor 'n reden dan ook. En dat je net zo lang in herhaling valt totdat je hebt geleerd wat je ervan moet leren. Zoiets bedoel je toch?
En het is altijd achteraf dat je pas doorhebt waarom je die keuze hebt gemaakt. Op het moment zelf zit je er middenin, compleet met al je gevoelens. En je moet er ook aan toe zijn om een volgende stap te nemen in je leven. Denk dat we op dit vlak hetzelfde in het leven staan.
Mensen die negatief in het leven staan, daar heb ik totaal echt helemaal niets mee. Die werken me op de zenuwen. Wat voor 'n ellende je ook hebt meegemaakt, er is altijd wel een weg, altijd! Je moet die weg alleen willen zien. Draaien in je eigen ellende en zwelgen in zelfmedelijden is ook een keuze. Dus ieder zijn ding, maar dat soort mensen laat ik niet meer toe in mijn leven.
Dat van die schemagerichte methodiek die ken ik niet. Klinkt wel heel erg interessant en ergens zit er een logica in zoals jij het uitlegt. Maar hoe herken je dan wat een schema is en welke gevoelens daarbij horen?
Met NM gaat het goed. De manier zoals hij met me omgaat, dingen schijnt aan te voelen bij me, lijkt zo makkelijk te gaan dat het een beetje onwerkelijk is voor me. En geloof me, ik heb in de afgelopen tijd echt hele maffe dingen gedaan en gezegd. Hij fietst er gewoon heel nuchter en relaxt door heen. Het mooie is, is dat door zijn reactie op mijn reactie mijn kronkels helemaal geen issues zijn of worden. Hij herkent ze en wuift ze vriendelijk weg, met daarbij alle ruimte om wel mezelf te zijn. Heel apart. Normaal gesproken kan ik behoorlijk snel gecharmeerd zijn van iemand en er echt op af vliegen. Bij hem heb ik die drang niet echt, voel aan mezelf dat ik mezelf de tijd moet geven. Weet daarom dus ook niet zo goed wat ik voor hem voel. (maar misschien durf ik ook nog niet zo goed)
Duidelijk is, is dat het wel goed voelt. Als we samen zijn hebben we het leuk, we kunnen lachen samen en we tasten elkaar voorzichtig af. Het gaat eigenlijk een beetje vanzelf. Denk dat wat ik in me heb, die angst (paniek) er altijd wel zal blijven zitten. Ook al is deze nu in mindere mate aanwezig, het zit er gewoon nog steeds. Als er dus een PKtje in mijn leven huppelt, zoals nu NM, hoeft hij dit "alleen" maar te accepteren en dan komt het denk ik na verloop van tijd wel goed. Daarin moet ik gewoon de tijd krijgen.
Dussss begin me steeds minder een idioot te voelen
Hoe is het met jouw kronkels? Las "ergens" dat je het soms een beetje moeilijk vindt.
We hebben trouwens dezelfde theepot
donderdag 19 juni 2008 om 10:21
quote:lafjoetwo schreef op 19 juni 2008 @ 10:16:
We hebben trouwens dezelfde theepot
Ohhhhh dan ben je zééééker niet saai! Mensen met dezelfde theepot zijn fan-tas-tisch!
(ohhhh jij gluurt echt goed mee )
Die theepot is de AllerGeweldigste TheePot Ooit!
(maar heb wel heel wat compromissen moeten sluiten om 'm meeverhuisd te krijgen... )
We hebben trouwens dezelfde theepot
Ohhhhh dan ben je zééééker niet saai! Mensen met dezelfde theepot zijn fan-tas-tisch!
(ohhhh jij gluurt echt goed mee )
Die theepot is de AllerGeweldigste TheePot Ooit!
(maar heb wel heel wat compromissen moeten sluiten om 'm meeverhuisd te krijgen... )
Peas on earth!
donderdag 19 juni 2008 om 11:22
Prinsesje, wist je dat bij die theepot ook nog een heeeeeeel servies te krijgen is? (geloof nu dat ik me wat op de hals haal , maar waarschijnlijk wist je dat al) Ben blij dat tie niet "kapot" is gevallen bij de verhuizing.
En ja Lafjoe gluurt behoorlijk mee. Heb soms de neiging gehad om wat te posten, maar wilde me niet zomaar ergens mee bemoeien. Sommige oogjes moeten worden geopend. Die zijn teveel naar binnen gericht.
En vaak weet ik niet eens of ik nu wel of niet single ben
En ja Lafjoe gluurt behoorlijk mee. Heb soms de neiging gehad om wat te posten, maar wilde me niet zomaar ergens mee bemoeien. Sommige oogjes moeten worden geopend. Die zijn teveel naar binnen gericht.
En vaak weet ik niet eens of ik nu wel of niet single ben
donderdag 19 juni 2008 om 11:35
Nu bedenk ik me net wat aangaande NM en mijn nog niet zo duidelijke gevoelens. In één van jouw postings schreef je dat je nieuwe relatie onverwachts kwam en dat anderen om je heen het eerder door hadden dan jijzelf.
Gisteren was ik bij vriendinnen (die natuurlijk helemaal op de hoogte zijn van NM) en de één riep maar "ow zij kijkt zo Himmlisch" en de ander keek me echt zo aan van "jaaaaa, ik zie het ook " toen ik zei dat het leuk is met NM en we wel zouden zien waar dit heen leidt. Vraag me nu af of zij inderdaad wat aan me zien wat ik zelf niet wil toegeven. Is ook niet belangrijk eigenlijk, want ik moet het natuurlijk zelf door hebben.
(was zomaar een posting tussendoor)
Gisteren was ik bij vriendinnen (die natuurlijk helemaal op de hoogte zijn van NM) en de één riep maar "ow zij kijkt zo Himmlisch" en de ander keek me echt zo aan van "jaaaaa, ik zie het ook " toen ik zei dat het leuk is met NM en we wel zouden zien waar dit heen leidt. Vraag me nu af of zij inderdaad wat aan me zien wat ik zelf niet wil toegeven. Is ook niet belangrijk eigenlijk, want ik moet het natuurlijk zelf door hebben.
(was zomaar een posting tussendoor)
donderdag 19 juni 2008 om 12:07
Heej Lafjoe,
Ik ken het hele servies, maar vrees dat ik te laat ben... dat had ik vóór het samenwonen moeten aanschaffen denk ik . Heb wel een suikerpot. Wilde eigenlijk ook nog wel graag leuke mokken/gebaksbordjes.....
Heb nu even geen tijd voor een lang en doordacht verhaal (kletspraatjes typen is ook leuk en gaat snel, maar over serieuze diep-filosofische hersenspinsels over het leven moet ik even nadenken ), maar wat ik eigenlijk nog wel aan je wilde vragen: vind het heel leuk om zo van gedachten te wisselen, leuk ook omdat we over veel dingen wel dezelfde ideeën blijken te hebben (dat kán ook eigenlijk niet anders met iemand die dezelfde theepot heeft! ), maarrrr... sommige persoonlijke verhalen wil ik liever niet op dit forum vertellen. Enerzijds omdat ik anonimiteit maar relatief vind, anderzijds omdat vriendlief natuurlijk ook maar relatief anoniem is . Nu dit topic eigenlijk bijna een briefwisseling tussen ons is geworden, dacht ik: mailen?
Ik ken het hele servies, maar vrees dat ik te laat ben... dat had ik vóór het samenwonen moeten aanschaffen denk ik . Heb wel een suikerpot. Wilde eigenlijk ook nog wel graag leuke mokken/gebaksbordjes.....
Heb nu even geen tijd voor een lang en doordacht verhaal (kletspraatjes typen is ook leuk en gaat snel, maar over serieuze diep-filosofische hersenspinsels over het leven moet ik even nadenken ), maar wat ik eigenlijk nog wel aan je wilde vragen: vind het heel leuk om zo van gedachten te wisselen, leuk ook omdat we over veel dingen wel dezelfde ideeën blijken te hebben (dat kán ook eigenlijk niet anders met iemand die dezelfde theepot heeft! ), maarrrr... sommige persoonlijke verhalen wil ik liever niet op dit forum vertellen. Enerzijds omdat ik anonimiteit maar relatief vind, anderzijds omdat vriendlief natuurlijk ook maar relatief anoniem is . Nu dit topic eigenlijk bijna een briefwisseling tussen ons is geworden, dacht ik: mailen?
Peas on earth!
donderdag 19 juni 2008 om 12:54
quote:lafjoetwo schreef op 19 juni 2008 @ 12:45:
Heb je uitgenodigd als vriendje hier, dan kunnen via die weg mailadressen uitwisselen.
En zoals je zelf al zei, ik ben van alles, behalve saai, maar dus wel discreet en betrouwbaar Ahaaa... geen ideee hoe dat werkt, maar zal 't eens even bestuderen
Heb je uitgenodigd als vriendje hier, dan kunnen via die weg mailadressen uitwisselen.
En zoals je zelf al zei, ik ben van alles, behalve saai, maar dus wel discreet en betrouwbaar Ahaaa... geen ideee hoe dat werkt, maar zal 't eens even bestuderen
Peas on earth!
