wanneer?

10-09-2009 00:48 8 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal,



Er zullen al tig van deze onderwerpen zijn, ik weet het, maar op dit moment zit ik in een vreselijke dip en wil ik het even van me aftikken, hopende dat ik me wat beter ga voelen.

Een half jaar geleden heb ik hier al een keer een stuk geschreven, over mijn relatie die toen net uit was. Korte relatie van twee maanden, maar wel erg heftig. Nu een half jaar later gaat (ging) het heel goed met me. Hoorde dat exvriendje weer een nieuwe vriendin had, zelfs een foto van haar gezien. Voelde niet goed. Wist dat het niets kon gaan worden, simpelweg omdat hij er totaal nog niet klaar voor is. Hij heeft van alles wat hij nog voor zichzelf moet verwerken. Relatie heeft twee maanden stand gehouden en is nu dan ook weer over tussen hun. Op dit moment sjouwt hij elke evenement, feest en singlemeeting af. Vluchten, maar goed. Dat moet hij zelf inzien, dat is niet aan mij, dat is zijn ding. Ik ben daar allang voorbij.



Maar ik zit met een klote gevoel. Zoals ik zei ging het goed. Ben van de zomer heerlijk op vakantie geweest, samen met mijn zoon. Hebben genoten en baalden dat we weer naar huis moesten. Toen ik een week thuis was en buiten met een buurvrouw even stond te praten gebeurde het... Hij fietste langs. Had daarvoor al een paar keer gezegd dat ik er neit vreemd van op zou kijken als hij een keer voor de deur zou staan, maar ik had het eigenlijk niet zo snel verwacht. Misschien wel helemaal niet. Hij heeft duidelijk te kennen gegeven dat hij klaar was met mij in een relatie (wilde wel vrienden blijven) Hij is binnen geweest voor een bak koffie en ging pas drie uur later weer weg. Vertelde over van alles en nog wat. Ik heb geprobeerd zo oppervlakkig mogelijk te blijven en niet steeds alles beter te weten. ( probleem dat onze relatie over is gegaan was omdat ik hem onbewust heel duidelijk maakte dat hij aan zichzelf moest gaan werken.Dingen moest verwerken. Ik maakte hem onbewust van alles bewust, en dat vond/vind hij doodeng en daar wil hij dus ook gewoon niet aan)

De week erna moest ik weer beginnen met werken en kwam er op zondagavond een sms. Iets in de trant van: balen dat je weer aan het werk moet, fijne werkweek of zoiets..

Heb niet gereageerd. De week daarop weer een sms, hij reed langs mijn kantoor en zag dat het donker was. Of ik de gang al een beetje te pakken had. Heb gereageeerd met een algemeen smsje. En ja, afgelopen week weer een sms. Plekkie alweer donker. Hoe gaat het met je? al weer helemaal gewend? Ik heb hem teruggetikt dat het goed ging en dat de vakantie al weer ver achter me lag. Vroeg hem hoe het met hem ging. Tuurlijk, hij had het druk. Maar dan wel alleen met leuke dingen doen. Stappen uitgaan blabla.. Tuurlijk.. vluchten van de realiteit, niet onder ogen willen zien wat hem zo duidelijk werd tijdens onze relatie... Hij is bijna 40 maar leeft als een grote puber. En waarom die smsjes die eigenlijk nergens op slaan? Waarom wil hij oppervlakkig contact?



Ik wil hem loslaten. Ik wil het gevoel wat we samen hadden ver achter me laten. En op zich lukt me dat ook wel. Alleen op die rot momenten,die momenten dat alles ff tegen zit, dan verlang ik er heel erg naar terug. Of ik naar hem terug verlang weet ik niet eens. Maar wel aan wat er was. De zorgzaamheid, de geborgenheid. De lol die we samen hadden. Het gevoel hebben dat er iemand is die om je geeft. Op dit moment voel ik me zo ontzettend eenzaam. Zie ik gewoon ff niet meer waar ik naar toe wil . Wordt onzeker over mezelf terwijl ik weet dat ik dat niet hoef te zijn. En ik vlucht eigenlijk ook een beetje. Niet in het stappen. Dat gaat nou eenmaal niet als je een kind 24/7 thuis hebt. Maar wel in mijn werk, in mijn huis en in mijn vrijwilligerswerk. Eigenlijk durf ik niet stil te gaan zitten. Omdat ik weet dat mijn hoofd dan gaat draaien en er van alles naar boven komt. Dat er tranen omhoog komen. En als je dan gaat huilen, is het gemis van een arm om je schouder des te erger. Dus ik wil niet huilen. Maar kan me er ook niet meer tegen verzetten.



Gevoel en verstand...

Ik mis mijn (een) maatje. Op de gekste moment komt hij in een gesprek naar boven, de laatste tijd zelfs bij mensen waarvan ik niet eens wist dat zei hem kenden. Dcht dat ik een aardig eind op weg was en eigenlijk ook wel klaar met hem was. Waarom doet het me dan toch nog zoveel als ik hem op een foto met andere stom zie doen? (en dan ook echt stom dat ik me afvraag waar hij is blijven steken)



Hoe krijg ik de boel op de rit? En hoe zorg ik er voor dat ik steeds verder omhoog ga ipv steeds weer een stapje terug ? Wanneer stopt het nou eens een keer? Hoe gaan jullie met dit soort dingen om? Hebben jullie tips?



Voel me misselijk, tranen rollen over mijn wangen en eigenlijk kan ik niet eens precies zeggen waarom.
Alle reacties Link kopieren
Door te accepteren dat je je nu zo voelt. Laat de tranen maar gewoon komen, dan gaan zo ook weer het snelst.



Focus je op jezelf, wees lief voor jezelf en laat hem maar even. Het is uit met zijn laatste vriendin en hij zal zich ook wel eenzaam voelen.....maar heeft nog te veel issues om een relatie aan te kunnen, zoals je zelf concludeert.



En natuurlijk word je geconfronteerd met de mindere kanten van het single zijn als hij je weer opzoekt. Maar dat zegt niet dat hij de 'goede' is voor jou, nu!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
Alle reacties Link kopieren
Het gaat in stapjes. 2 vooruit, 1 achteruit.

Ik heb zelf net een rotweek achter de rug. Vandaag kon ik er niet meer tegen en heb de hele dag tegen een collega aangezeurd over mijn ex. (arm mens )

En nu voel ik me beter. Sterker. Ik heb weer een idee van waar ik naar toe moet werken en hoe ik dat moet doen.



Als jij dit contact met hem nog niet aankan, vraag hem dan gewoon te stoppen met sms-en en langs te komen.

Wat Lin zegt: Focus op jezelf. Als het nodig is om hem (tijdelijk) uit je leven te bannen, doe dat dan gewoon.
Alle reacties Link kopieren
Enne, de arm van een vriendin om je schouders werkt bij verdriet vaak nog beter dan de arm van een partner hoor...
Alle reacties Link kopieren
Hoi repeltje, wat een heftige gevoelens kunnen er bovenkomen he? Ben het eens met Lin, gewoon laten komen, er doorheen brullen, voelen dat je je eraan kan overgeven maar er niet in verzuipt. Wat vaak verwarrend is, is dat die tranen niet in verhouding lijken te staan tot de relatie die je achterliet. Maar dat komt ook omdat het raakt aan emoties van vroeger. Je zegt het zelf al: je voelt je eenzaam, mist iemand. Dat gaat echt niet specifiek over hem. Soms lucht het op om je dat te realiseren. Dus gewoon een keer als je kind weg is of ob bed ligt je helemaal overgeven aan een flinke jankbui, dan kom je er het snelst doorheen.

En trouwens, een (nieuwe) relatie is ook geen garantie dat dat eenzame gevoel weggaat. Dat hoort ook eeen beetje bij het leven. Maar het verzacht natuurlijk wel het gevoel er alleen voor te staan.
Je voelt je denk ik vooral zo omdat je relatie, die eigenlijk nauwelijks een relatie geworden is, niet 'af' is.

In twee maanden kan er veel gebeuren maar het blijft een erg korte periode natuurlijk en het feit dat het al afgelopen was voor het goed en wel begonnen was kan lang nadreunen, vooral als je zelf door had willen gaan met en opbouwen van zo'n relatie. Nu is 'ie in de kiem gesmoord en dat voelt niet fijn.



Voor hem zal dat deels ook zo zijn, hij zoekt zo nu en dan contact, wil geen relatie maar wil wel even intunen zo nu en dan blijkbaar.

Ik zou hem vragen daar mee op te houden. Kijk, als je hem toevallig tegenkomt dan is dat zo maar hij zoekt je echt op en je moet hem juist een eind buiten je aura houden omdat jij nog steeds gevoelens voor hem hebt.



Zijn er meer dingen waar je mee zit? Is je ex een soort van metafoor voor meer?

Is een paar gesprekken met een therapeut niet een idee voor je? Eens kijken of je die gevoelens die je hebt kunt leren kanaliseren? Nu gaan ze echt aan de haal met je en ik denk dat je deels veel van je achterliggende gevoelens van (misschien eenzaamheid) projecteert op die ene korte verhouding.



Zou dat kunnen?

Praat eens met je huisarts en kijk of je kunt praten met iemand die je leert om met deze emoties om te gaan. Het zal je vast rust geven.



Alle reacties Link kopieren
Repeltje knuffel

Ik voel me net zo belabberd als jij. Ik wil ook hier uit komen. Af en toe mis ik hem zo verschrikkelijk. Ik denk dat het hem is en niet iemand. En ik dacht dat ik sterker was, nee af en toe is het *** en lijk ik geen stap verder in dat verdrietige gevoel loslaten.
Alle reacties Link kopieren
Heb mijn verhaal net nog een keer overgelezen en zie dat het laat was en dat ik ook errug niet helemaal erbij was ;) Tikfouten zijn niet normaal haha ;)



Thanks voor jullie lieve reacties. Waren de tranen van vannacht opgedroogt, er kwamen er net toch weer een paar omhoog. Ellende is dat alles wat jullie tikken ook gewoon zo is. En dat weet ik !! Dat is ook de reden waarom het de laatste maanden toch zo goed ging !! En dan toch bam.. in een keer terug naar waar ik halverwege was...



@lin67 Ik weet het. Ik weet ook dat hij zich eenzaam voelt, daarom alleen maar druk is met 'leuke dingen' en eigenlijk gewoon aan het vluchten is voor zijn eigen gevoel. Daar niet in wil gaan zitten. Heb het er toedertijd veel met hem over gehad. Maar ja.. als hij niet wil.. is dat zijn pakkie an. En daar maak ik me nog het minst druk over eigenlijk.. Op een dag komt hij zichzelf tegen. En dan ben ik nog een paar stappen verder als dat ik nu al ben ;)



@Janedoe: Je hebt ook helemaal gelijk. Ben even een rustig moment aan het zoeken dat ik hem kan bellen om het contact gewoon echt helemaal te verbreken. Wilde eerst naar hem toe gaan , maar dat ga ik toch maar niet doen. Wil hem niet meer zien. Hij denkt trouwens ook dat ik met een andere relatie bezig ben. Dat heb ik hem toen hij hier de laatste keer was ook wel een klein beetje duidelijk gemaakt (Was toen wel iemand die erg leuk was, maar dat is toch niets geworden.)

En wat betreft die collega's, geloof dat ik ook twee van die collega's heb die er gek van werden vandaag ;) Maar maakt niet uit, want morgen ben ik weer aan de beurt met een van hun verhalen haha... Mannen :S ;)



@MissMara Eenzaam zal je altijd wel een beetje zijn. En dat geeft ook niet. Maar, een gek voorbeeldje, mijn zoon is nu elf en aardig aan de puberellende begonnen. Gisteravond was daar een felle discussie die me best even aangegrepen heeft. Dan mis je gewoon die persoon om je heen om even te relativeren. Om te praten over wat je goed of juist niet goed deed.Hoe je het aan pakt etc..

De heftige gevoelens die bovenkomen zijn denk ik niet voor hem, maar voor het gevoel wat hij me toen gegeven heeft. Echt een thuis, voor zover je daar over kan praten met twee maanden. Vorig jaar is mijn moeder na een ziekbed van 12 1/2 jaar toch nog onverwacht overleden. Dat heb ik alleen mee moeten maken. Tenminste... tuurlijk wel met de familie, maar thuis alleen. Je snapt wat ik bedoel. Hij was daar opeens om me te troosten. Kon daar op elk gek moment in huilen uitbarsten en hij troostte me alleen maar. Dat is nu weg.. de huilbuien om mijn moeder zijn minder, maar niet weg. Al met al een heftig jaar ...



@eleonor: He !! dat is lang geleden! Hoe is je verhuizing gegaan? Jij hebt toen in maart ook veel gereageerd op mijn bericht toen de relatie net over was! Thanks nogmaals daarvoor, net zoals nu sla je steeds de spijker op zijn kop. Zou haast denken dat je me kent ;)



mijn ex een metafoor van meer.. Ik zie bij hem van alles waar ik 9 jaar geleden in zat. Weet dat er oplossingen zijn voor hem, weet ook dat hij dat helemaal alleen moet doen. Zwak van mij is dat andere mensen het altijd zwaarder hebben dan ik dat had of heb. Moet daar vanaf, maar dat is niet makkelijkl Wil ze dan helpen, terwijl ze het gewoon zelf moeten doen en ondervinden. Daar ben ik nu met hem ook wel helemaal achter. Het ging ontzettend goed de laatste maanden. toen hij die nieuwe vriendin had hoorde ik niets van hem. Nu steeds een nietszeggend smsje. Weet haast ook wel zeker dat het me niet eens om hem gaat. Hij zit op een heel ander niveau van denken en doen als dat ik zit. Dat station ben ik allang gepasseerd. HEt is gewoon meer wat hij me heeft laten zien die twee maanden. Laten voelen. Iets wat ik eigenlijk nog nooit gevoeld heb, maar waarvan ik nu weet dat dat is wat ik zoek. En met wie of wat, dat weet ik niet, dat zal de tijd leren.

Gesprekken met een psychologe heb ik al gehad toendertijd. Die waren verhelderend, maar ook bekend. Veel van wat ik zei en vertelde , daar wist ik haar antwoorden al op. Ik moest het alleen even doen. Heel fijn om dat terug gekoppeld te krijgen van een ander persoon.

Ik zal hem bellen. Moet even het goede moment uitzoeken zodat mijn zoon er niet steeds tussen komt. Die hoeft hier niets van mee te krijgen. Weet ook dat hij het soms nog moeilijk vind om niet meer bij hem te komen. Mijn zoon trok zich heel erg op aan hem omdat zijn eigen vader het heel vaak af laat weten. Ik wilde naar hem toe gaan, maar dat lijkt me geen goed plan. Ik wil gewoon geen confrontatie meer met hem. ik wil niets meer van hem. Wil mijn hoofd weer zonder hem hebben en vooruit kijken...



@opnieuwleven: Ik weet dat je niet altijd de sterkste hoeft te zijn. Zeer zeker niet. Het is alleen wel fijn, vind ik , als je je een keer zwak op kan stellen en lekker bij iemand weg kan kruipen. Tuurlijk, een arm van een vriendin is fijn, maar daar kruip ik toch echt niet bij in bed of tegenaanop de bank ;)

Toch merk ik bij mezelf wel stapjes vooruit in het loslaten. Alleen, zoals gisteravon, knal ik keihard een paar stappen terug... en dat is ***

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven