Relaties
alle pijlers
Was ik maar niet gegaan...
woensdag 3 juni 2020 22:36
Ik opende niet zo heel erg lang geleden een topic waarin ik vertelde dat ik niks snapte met modern daten. Dat eindigde met een date.
Leuk verhaal. Mooi einde.
Maar helaas toch niet.
Inmiddels is er een maand voorbij, we hebben elkaar regelmatig gezien, er is een fijne, superleuke en vertrouwde klik en ik ben min of meer wel verliefd geworden.
Ik verwachtte niets, ben zeker niet op zoek naar een relatie. De intentie is gewoon plezier geweest. De liefde is geheel wederzijds, we kunnen dit ook naar elkaar uitspreken, we kunnen overal over praten.
Wat is dan die maar?
Er is dus van zijn kant nog een niet helemaal afgesloten hoofdstuk. En daar zijn dus kinderen in het spel. De relatie is wel beëindigt, maar er is geen ouderschapsplan of regeling. In de ogen van de ex-partner die nog wat hoop had, ben ik nu de boosdoener en ja, er is een kans dat die kinderen dus in de strijd worden gegooid.
Ik weet wat een roze bril is. Ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn, en dat wil ik ook niet. Het belang van kinderen gaat altijd voorop, ik heb zelf kinderen en begrijp dat als geen ander.
Ik heb voorgesteld om er voorlopig een punt achter te zetten totdat zij zaken met elkaar op orde hebben en ik heb aangegeven geen enkele rol hierin te willen spelen.
Hij vindt dat niks en is bang om mij kwijt te raken. En dat wil hij niet.
Bottomline, was ik maar nooit gegaan. Ik weet dat je geen controle hebt over hoe het leven loopt. Ik heb de gok genomen, maar niet met de intenties om in een ingewikkeld verhaal verzeild te raken. Ik heb niks verkeerd gedaan, heb zelfs duidelijk gevraagd of hij wel vrijgezel was, etc.
Ik weet het even niet. En het gaat maar om een maand. Ik moet wel bekennen dat ik ook als ik de roze bril afzet, mij wel besef dat dit een ontzettend lief, eerlijk en leuk persoon is. Ik heb niks van het verhaal uit hem hoeven trekken, hij houdt niks verborgen en hij respecteert en begrijpt mijn twijfels en keuzes, maar zou heel graag een kans krijgen om te kijken wat er voor ons in zit in de toekomst.
Hoe lang moet je zoiets tijd geven?
Er is heel veel in mij dat gilt; rennen, nu het nog kan en het niet moeilijk is.
Maar de mooie kanten van deze man die ik in vrij korte tijd helemaal vanzelf zonder moeite of gedoe heb gezien maken dat ik twijfel.
Ik heb mijn leven op orde, heb een prima verstandhouding en goede regeling voor mijn kinderen en daar ben ik blij mee en gun ik iedereen.
Ik gun mijzelf ook een redelijk zorgeloos leven zonder de chaos die dit met zich gaat meebrengen.
Wat zouden jullie doen?
Leuk verhaal. Mooi einde.
Maar helaas toch niet.
Inmiddels is er een maand voorbij, we hebben elkaar regelmatig gezien, er is een fijne, superleuke en vertrouwde klik en ik ben min of meer wel verliefd geworden.
Ik verwachtte niets, ben zeker niet op zoek naar een relatie. De intentie is gewoon plezier geweest. De liefde is geheel wederzijds, we kunnen dit ook naar elkaar uitspreken, we kunnen overal over praten.
Wat is dan die maar?
Er is dus van zijn kant nog een niet helemaal afgesloten hoofdstuk. En daar zijn dus kinderen in het spel. De relatie is wel beëindigt, maar er is geen ouderschapsplan of regeling. In de ogen van de ex-partner die nog wat hoop had, ben ik nu de boosdoener en ja, er is een kans dat die kinderen dus in de strijd worden gegooid.
Ik weet wat een roze bril is. Ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn, en dat wil ik ook niet. Het belang van kinderen gaat altijd voorop, ik heb zelf kinderen en begrijp dat als geen ander.
Ik heb voorgesteld om er voorlopig een punt achter te zetten totdat zij zaken met elkaar op orde hebben en ik heb aangegeven geen enkele rol hierin te willen spelen.
Hij vindt dat niks en is bang om mij kwijt te raken. En dat wil hij niet.
Bottomline, was ik maar nooit gegaan. Ik weet dat je geen controle hebt over hoe het leven loopt. Ik heb de gok genomen, maar niet met de intenties om in een ingewikkeld verhaal verzeild te raken. Ik heb niks verkeerd gedaan, heb zelfs duidelijk gevraagd of hij wel vrijgezel was, etc.
Ik weet het even niet. En het gaat maar om een maand. Ik moet wel bekennen dat ik ook als ik de roze bril afzet, mij wel besef dat dit een ontzettend lief, eerlijk en leuk persoon is. Ik heb niks van het verhaal uit hem hoeven trekken, hij houdt niks verborgen en hij respecteert en begrijpt mijn twijfels en keuzes, maar zou heel graag een kans krijgen om te kijken wat er voor ons in zit in de toekomst.
Hoe lang moet je zoiets tijd geven?
Er is heel veel in mij dat gilt; rennen, nu het nog kan en het niet moeilijk is.
Maar de mooie kanten van deze man die ik in vrij korte tijd helemaal vanzelf zonder moeite of gedoe heb gezien maken dat ik twijfel.
Ik heb mijn leven op orde, heb een prima verstandhouding en goede regeling voor mijn kinderen en daar ben ik blij mee en gun ik iedereen.
Ik gun mijzelf ook een redelijk zorgeloos leven zonder de chaos die dit met zich gaat meebrengen.
Wat zouden jullie doen?
zondag 9 augustus 2020 18:29
Je moet er toch niet aan denken dat zo iemand zijn ex zwanger maakt.KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑14-07-2020 13:39Wel zo fair om een keer een update te geven
Vriend -want dat is het toch aan het worden/zijn- heeft de zaakjes nu voor elkaar. Ouderschapsplan is geregeld, de moeder van zijn kinderen woont nu dichterbij hem, de rottige gevoelens zijn uit de lucht.
We zien elkaar in onze "kindvrije" weekenden, en soms eten we doordeweeks bij elkaar.
Eigenlijk gaat het wel lekker zo. Ik heb nog geen concreet toekomstbeeld, maar dat is ook nog niet nodig. Zo lang kennen we elkaar nog niet.
Maar ik ben blij dat we toch met elkaar in "verbinding" zijn gebleven terwijl hij zaken afsloot en goed regelde. Want dat blijkt hij nu wel waard.
Ik voel mij fijn bij hem, communicatie is echt top, we passen enorm goed bij elkaar en ik wil zeker investeren in een fijne verkering.
zondag 9 augustus 2020 18:33
Aiii... ik las het andere topic net idd. Wat erg ! Sterkte Kata!
