Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
maandag 1 december 2008 om 13:35
quote:Digitalis schreef op 27 november 2008 @ 00:15:
[...]
Leer eerst eens interpunctie gebruiken, muts.
Digi, deze post komt misschien wat hard over en nimvind formuleert het misschien niet zo handig, maar ik denk dat als je het filtert er echt een kern van waarheid in zit, waar je iets mee zou kunnen.
Ik bén intelligent, dat heb ik niet verzonnen maar een IQ-test. Ik weet niet wie jij bent, vast een dubbelnicker, maar bon.
Maar wat versta jij onder itelligentie? Op emotioneel gebied, sociaal gebied, heb je abnormaal veel of in een te snel tempo een studie afgerond? Waarin merk je in je dagelijks leven dat je intelligenter bent dan de gemiddelde mens (ik geloof trouwens best dat een IQ-test dat heeft uitgewezen)?
Ik sloot even uit mijn slof en heb daarna metéén excuses aangeboden. Soms zit het je even tegen, maar domme kalveren zullen dat vast niet kunnen bevatten. Herkauwen past hen meer.
Anyways, ik heb totaal geen behoefte aan empathie, medeleven of iets van dien aard.
Dat geloof ik niet, het komt over alsof je er naar snakt (wat ik ook zeer begrijpelijk vind).
Onnozel? Om een enigszins ludiek topic over potjes en dekseltjes? Ik kan op 1001 manieren de aandacht trekken zonder ook maar een vorm van zieligheid te bezigen. Dat jij dat denkt, ligt aan jou.
Ik ben het hier niet mee eens, ik bedoel het niet gemeen, maar bij mij (ik lees hier al jaren mee) wek je altijd een soort van medelijden op.
Als je goed kunt lezen, grenst mijn mening over mijn eigen persoon eerder aan zelfhaat dan aan het mijzelf zo speciaal vinden. Maar hé, succes met je kruistocht.Je zou je eerdere posts eens terug moeten lezen. Je verteld constant hoe anders, mooie, intelligenter ed je bent....Waarom raakt deze post je zo, dat zou iets interresant zijn om te bekijken, dat zegt nl iets over jou.
[...]
Leer eerst eens interpunctie gebruiken, muts.
Digi, deze post komt misschien wat hard over en nimvind formuleert het misschien niet zo handig, maar ik denk dat als je het filtert er echt een kern van waarheid in zit, waar je iets mee zou kunnen.
Ik bén intelligent, dat heb ik niet verzonnen maar een IQ-test. Ik weet niet wie jij bent, vast een dubbelnicker, maar bon.
Maar wat versta jij onder itelligentie? Op emotioneel gebied, sociaal gebied, heb je abnormaal veel of in een te snel tempo een studie afgerond? Waarin merk je in je dagelijks leven dat je intelligenter bent dan de gemiddelde mens (ik geloof trouwens best dat een IQ-test dat heeft uitgewezen)?
Ik sloot even uit mijn slof en heb daarna metéén excuses aangeboden. Soms zit het je even tegen, maar domme kalveren zullen dat vast niet kunnen bevatten. Herkauwen past hen meer.
Anyways, ik heb totaal geen behoefte aan empathie, medeleven of iets van dien aard.
Dat geloof ik niet, het komt over alsof je er naar snakt (wat ik ook zeer begrijpelijk vind).
Onnozel? Om een enigszins ludiek topic over potjes en dekseltjes? Ik kan op 1001 manieren de aandacht trekken zonder ook maar een vorm van zieligheid te bezigen. Dat jij dat denkt, ligt aan jou.
Ik ben het hier niet mee eens, ik bedoel het niet gemeen, maar bij mij (ik lees hier al jaren mee) wek je altijd een soort van medelijden op.
Als je goed kunt lezen, grenst mijn mening over mijn eigen persoon eerder aan zelfhaat dan aan het mijzelf zo speciaal vinden. Maar hé, succes met je kruistocht.Je zou je eerdere posts eens terug moeten lezen. Je verteld constant hoe anders, mooie, intelligenter ed je bent....Waarom raakt deze post je zo, dat zou iets interresant zijn om te bekijken, dat zegt nl iets over jou.
maandag 1 december 2008 om 13:37
Digi, ik snap je, heel goed zelfs. Want ik herken veel van hoe jij jezelf beschrijft als persoon. Ik riep bij de psych altijd; ik wil normaal zijn! Hij weer; wat is dan normaal? Hele discussies gevoerd daarover. Maar ik heb inmiddels in die 34 jaar geleerd over mezelf geleerd, dat ik het stiekem wel gaaf vond om niet als normaal beschouwd te worden. Ik miste de normale aandacht die je hoort te krijgen van je ouders (en klasgenoten etc), dus door te denken dat ik niet normaal was, stelde ik nog enigszins iets voor...nu weet ik beter. Ik ben niet standaard, ok, maar zeker niet zo complex als ik altijd dacht. En eigenlijk is dat wel zo rustig, om dat te accepteren. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Zó waar, nooit gedacht. Wees gerust, het heeft absoluut zijn charme om niet doorsnee te zijn. Maar het mooie daarvan is, dat men dit in no time doorheeft, zonder dat je daar zelf de nadruk op hoeft te leggen. De leuke mensen filter je ahw vanzelf uit, want je trekt er een bepaald type mens mee aan. Jij gaat dan met de voor jou interessante mensen om, en v.v. Jij zult ook wel een soort radartje hebben voor mensen die net wat specialer zijn (in jouw ogen)..dat hebben zij ook. Zo komt het vanzelf goed. Is mijn ervaring.
maandag 1 december 2008 om 13:39
quote:domnaiefmutsje schreef op 01 december 2008 @ 12:08:
Dat is een groot deel van de wereld Digi, mensen praten liever over zichzelf dan dat ze luisteren. Dat is moeilijk als je ook een keer gehoord wil worden.
Ja, klopt
Hoe oppervlakkig jij jezelf ook voordoet, het probleem is dat je dat niet bent. Maar je moet wel leven in een wereld die behoorlijk oppervlakkig is. Mensen willen heel veel niet weten, mensen zijn vaak niet geinteresseerd (d of t? ) met een D En dat is ook wel zo, en daar ben ik soms zo bang voor, zo van: wat als ik onder een bus loop, wie maalt daar dan om?
Ik heb dat heel vaak als frustratie ervaren, maar nu doe ik er mijn voordeel mee. Ik ben goed in mijn vak, want dat is 1 van mijn speerpunten, het vermogen om te luisteren. Het is waarschijnlijk dat geweest wat je een goede prostituee maakte, in combinatie met je uiterlijk. Ja, klopt ook. Wat doe jij dan?
Je hebt dus heel veel in huis om je kop boven het maaiveld te steken, maar hou er rekening mee dat veel mensen dat niet op prijs stellen. Leren dat niet iedereen je leuk hoeft te vinden is een begin. En het waarderen dat je net even anders bent dan anderen. Mensen respecteren dat. Zou het? Ik hoop het. Mensen vinden me vaak wel interessant, maar of ze me ook lief vinden? Of leuk genoeg voor relatie/vriendschap?
Ik kan mezelf uitstekend vermaken in een groep. Ik ben zelfs vaak de bindende factor. Toch voel ik me helemaal geen onderdeel van die groep. Ik ben een leider heb ik ontdekt de afgelopen jaren. Dat doe ik goed. Ik ben geen volger. Jij hebt dat volgens mij ook. Ja, ik heb dat ook. Ik kan heel eenzaam zijn in een groep. Vaak drink ik dan veel, omdat het me dan niet meer kan schelen.
Je kwaliteiten in dit leven leiden vaker tot eenzaamheid. En je drinkt jezelf soms suf of doet jezelf wat aan, omdat je nog niet kan accepteren zoals je bent. Terwijl als je het zou waarderen een wereld voor je open gaat. Ja, daar heb je gelijk in. Maar het is zo moeilijk af te leren, dat mezelf pijnigen. Ik verdien straf, denk ik dan.
Wat betreft het bungeejumpen, heeft niets met faalangst te maken. Dat heeft met lef om dat te doen te maken. Faalangst is de angst dat je persoontje zal falen, omdat je het toch al niet goed vind. Ja, zo zie ik het ook.
En ja, leef ermee dat je harder ver/be-oordeeld zal worden dan anderen. En heb er schijt aan. Zorg dat jij jezelf elke dag in de spiegel kunt kijken en respecteer jezelf. Dan volgt de rest vanzelf. Dat ga ik proberen, maar dat zal een van de moeilijkste dingen zijn die ik ooit zou doen.
Je verkeerd je steeds op een punt waarschijnlijk waar je doorheen moet breken wat zelfacceptatie betreft. Doe je dit niet, dan ga je verder naar de klote. Dat is de garantie die je hebt. Types als jij gaan of naar de klote, of worden een succes. Er zijn weinig grijstinten hoe je in elkaar zit. Gelukkig in de rest van de wereld wel en van die grijstinten moet je gebruik maken. Dus jij denkt dat er voor mij geen gemiddeld leven inzit?
Je hebt heel wat in je mars en ik vraag me af of jij de juiste studie hebt gekozen... denk ut niet als ik zo vrij mag zijn...IK had liever nog iets veel exacters gedaan. Ik heb wel graag psychologe willen worden, omdat ik -niet lachen- meen dat ik een goede zou zijn.
Dat is een groot deel van de wereld Digi, mensen praten liever over zichzelf dan dat ze luisteren. Dat is moeilijk als je ook een keer gehoord wil worden.
Ja, klopt
Hoe oppervlakkig jij jezelf ook voordoet, het probleem is dat je dat niet bent. Maar je moet wel leven in een wereld die behoorlijk oppervlakkig is. Mensen willen heel veel niet weten, mensen zijn vaak niet geinteresseerd (d of t? ) met een D En dat is ook wel zo, en daar ben ik soms zo bang voor, zo van: wat als ik onder een bus loop, wie maalt daar dan om?
Ik heb dat heel vaak als frustratie ervaren, maar nu doe ik er mijn voordeel mee. Ik ben goed in mijn vak, want dat is 1 van mijn speerpunten, het vermogen om te luisteren. Het is waarschijnlijk dat geweest wat je een goede prostituee maakte, in combinatie met je uiterlijk. Ja, klopt ook. Wat doe jij dan?
Je hebt dus heel veel in huis om je kop boven het maaiveld te steken, maar hou er rekening mee dat veel mensen dat niet op prijs stellen. Leren dat niet iedereen je leuk hoeft te vinden is een begin. En het waarderen dat je net even anders bent dan anderen. Mensen respecteren dat. Zou het? Ik hoop het. Mensen vinden me vaak wel interessant, maar of ze me ook lief vinden? Of leuk genoeg voor relatie/vriendschap?
Ik kan mezelf uitstekend vermaken in een groep. Ik ben zelfs vaak de bindende factor. Toch voel ik me helemaal geen onderdeel van die groep. Ik ben een leider heb ik ontdekt de afgelopen jaren. Dat doe ik goed. Ik ben geen volger. Jij hebt dat volgens mij ook. Ja, ik heb dat ook. Ik kan heel eenzaam zijn in een groep. Vaak drink ik dan veel, omdat het me dan niet meer kan schelen.
Je kwaliteiten in dit leven leiden vaker tot eenzaamheid. En je drinkt jezelf soms suf of doet jezelf wat aan, omdat je nog niet kan accepteren zoals je bent. Terwijl als je het zou waarderen een wereld voor je open gaat. Ja, daar heb je gelijk in. Maar het is zo moeilijk af te leren, dat mezelf pijnigen. Ik verdien straf, denk ik dan.
Wat betreft het bungeejumpen, heeft niets met faalangst te maken. Dat heeft met lef om dat te doen te maken. Faalangst is de angst dat je persoontje zal falen, omdat je het toch al niet goed vind. Ja, zo zie ik het ook.
En ja, leef ermee dat je harder ver/be-oordeeld zal worden dan anderen. En heb er schijt aan. Zorg dat jij jezelf elke dag in de spiegel kunt kijken en respecteer jezelf. Dan volgt de rest vanzelf. Dat ga ik proberen, maar dat zal een van de moeilijkste dingen zijn die ik ooit zou doen.
Je verkeerd je steeds op een punt waarschijnlijk waar je doorheen moet breken wat zelfacceptatie betreft. Doe je dit niet, dan ga je verder naar de klote. Dat is de garantie die je hebt. Types als jij gaan of naar de klote, of worden een succes. Er zijn weinig grijstinten hoe je in elkaar zit. Gelukkig in de rest van de wereld wel en van die grijstinten moet je gebruik maken. Dus jij denkt dat er voor mij geen gemiddeld leven inzit?
Je hebt heel wat in je mars en ik vraag me af of jij de juiste studie hebt gekozen... denk ut niet als ik zo vrij mag zijn...IK had liever nog iets veel exacters gedaan. Ik heb wel graag psychologe willen worden, omdat ik -niet lachen- meen dat ik een goede zou zijn.
maandag 1 december 2008 om 13:39
Margaretha.
Ik vind je advies zeer goed.
Sterker nog,als ik geen kinderen had,zat ik allang ergens ver weg mij nuttig te maken.
Al zou ik alle kleuren stront schijten want ik heb vele angsten.
Maar volgens mij gooit het idd je belevingswereld zo op zijn kop dat je uit je negatieve ik gezet wordt.
Digi,
Ik heb je al eerder adviezen gegeven,hoewel uit mijn mond klinken ze niet zo oprecht,gezien ik met soortgelijke problematiek stoei en ik maak er ook niet veel van.
Maar goed,bij een ander zie je vaak beter het licht dan bij jezelf.
Ik herken ook veel zoals ik vroeger was.
Altijd maar jezelf bewijzen,altijd maar overschreeuwen om gezien te worden.
Vooral roepen hoe intelligent je bent (jaja,ik ben ook gezegend met een hoog IQ,maar ik doe er geen bal mee omdat ik andere capiciteiten mis).
Waarom? omdat je denkt dat anderen je niets vinden en je een poging doet dat te veranderen.
Ik heb alleen ervaren dat anderen helemaal niet zo over mij denken zoals ik over mijzelf denk.
Ik ben ook niet bezig met anderen te overtuigen,maar vooral met mijzelf.
En door dit hardop te zeggen zoek je bevestiging....van anderen.
Inmiddels ben ik wat ouder en misschien en beetje wijzer.
Wat ik heb geleerd over mijzelf projecteer ik nu op mijn kinderen.
Die zijn namelijk ook allemaal vreselijk intelligent(hebben ze natuurlijk van mij,haha!)
Maar ik benadruk vooral dat ze datgene moeten doen wat ze echt leuk vinden.
Laat je niet leiden door wat je kan maar wat je wil zeg ik altijd.
Wat zegt je hart,waar wordt je blij van.
Hoog presteren heeft namelijk een keerzijde die jij ook al voelt.
namelijk falen,verwachtingen scheppen etc.
Waarom doe je dat jezelf aan?
Het is al duidelijk dat je daar niet gelukkig van wordt.
Wat je bps betreft.
Het is idd een ernstige stoornis,ik weet het uit ervaring.
Ik weet ook dat naarmate je ouder wordt de scherpe kantjes eraf gaan,dus er is hoop.
Ook voor jouw.
Nogmaal want ik heb het al eerde tegen je gezegd.
Je zoekt triggers op Digi.
ik weet dat het niet bewust is,maar je maakt je leven zo roerig.
Juist dat kan je als bpser niet gebruiken.
Wat je vooral nodig hebt is rust en regelmaat en je wereldje klein maken.
Accepteer dat een groot leven met bps niet voor je is weggelegd.
En wat maakt dat uit?
Er zijn nog zoveel ander dingen te halen uit het leven.
Er blijft zoveel over wat wel kan.
Maak je leven leuk!!! niet groot als je daar ongelukkig van wordt omdat te kunnen bereiken.
Je frustreert jezelf alleen maar.
Ga eens voor intensievere behandeling.
Laat alles nou eens voor een jaar varen en werk alleen maar aan je persoontje.
Dat is al een hele opdracht,daar past niet meer bij.
Daarna kijk je verder vanuit een ander standpunt.
Met een nieuwe blik op je leventje en je toekomst.
En maak je toekomst niet zo ver weg.
Wat je deze week wil doen is ver genoeg.
Liefs!
Ik vind je advies zeer goed.
Sterker nog,als ik geen kinderen had,zat ik allang ergens ver weg mij nuttig te maken.
Al zou ik alle kleuren stront schijten want ik heb vele angsten.
Maar volgens mij gooit het idd je belevingswereld zo op zijn kop dat je uit je negatieve ik gezet wordt.
Digi,
Ik heb je al eerder adviezen gegeven,hoewel uit mijn mond klinken ze niet zo oprecht,gezien ik met soortgelijke problematiek stoei en ik maak er ook niet veel van.
Maar goed,bij een ander zie je vaak beter het licht dan bij jezelf.
Ik herken ook veel zoals ik vroeger was.
Altijd maar jezelf bewijzen,altijd maar overschreeuwen om gezien te worden.
Vooral roepen hoe intelligent je bent (jaja,ik ben ook gezegend met een hoog IQ,maar ik doe er geen bal mee omdat ik andere capiciteiten mis).
Waarom? omdat je denkt dat anderen je niets vinden en je een poging doet dat te veranderen.
Ik heb alleen ervaren dat anderen helemaal niet zo over mij denken zoals ik over mijzelf denk.
Ik ben ook niet bezig met anderen te overtuigen,maar vooral met mijzelf.
En door dit hardop te zeggen zoek je bevestiging....van anderen.
Inmiddels ben ik wat ouder en misschien en beetje wijzer.
Wat ik heb geleerd over mijzelf projecteer ik nu op mijn kinderen.
Die zijn namelijk ook allemaal vreselijk intelligent(hebben ze natuurlijk van mij,haha!)
Maar ik benadruk vooral dat ze datgene moeten doen wat ze echt leuk vinden.
Laat je niet leiden door wat je kan maar wat je wil zeg ik altijd.
Wat zegt je hart,waar wordt je blij van.
Hoog presteren heeft namelijk een keerzijde die jij ook al voelt.
namelijk falen,verwachtingen scheppen etc.
Waarom doe je dat jezelf aan?
Het is al duidelijk dat je daar niet gelukkig van wordt.
Wat je bps betreft.
Het is idd een ernstige stoornis,ik weet het uit ervaring.
Ik weet ook dat naarmate je ouder wordt de scherpe kantjes eraf gaan,dus er is hoop.
Ook voor jouw.
Nogmaal want ik heb het al eerde tegen je gezegd.
Je zoekt triggers op Digi.
ik weet dat het niet bewust is,maar je maakt je leven zo roerig.
Juist dat kan je als bpser niet gebruiken.
Wat je vooral nodig hebt is rust en regelmaat en je wereldje klein maken.
Accepteer dat een groot leven met bps niet voor je is weggelegd.
En wat maakt dat uit?
Er zijn nog zoveel ander dingen te halen uit het leven.
Er blijft zoveel over wat wel kan.
Maak je leven leuk!!! niet groot als je daar ongelukkig van wordt omdat te kunnen bereiken.
Je frustreert jezelf alleen maar.
Ga eens voor intensievere behandeling.
Laat alles nou eens voor een jaar varen en werk alleen maar aan je persoontje.
Dat is al een hele opdracht,daar past niet meer bij.
Daarna kijk je verder vanuit een ander standpunt.
Met een nieuwe blik op je leventje en je toekomst.
En maak je toekomst niet zo ver weg.
Wat je deze week wil doen is ver genoeg.
Liefs!
maandag 1 december 2008 om 13:45
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 13:39:
[...]
IK had liever nog iets veel exacters gedaan. Ik heb wel graag psychologe willen worden, omdat ik -niet lachen- meen dat ik een goede zou zijn.
Dat laatste daar lach ik zeker niet om, maar je zou het eens meer in het commerciele kunnen trekken ipv 'gewoon' psycholoog worden. Het bedrijfsleven kan wel wat gebruiken. Ik zelf zit in de commercie en verdien daar een hoop geld mee en krijg de erkenning waar ook ik naar snak *ahum*.
Een heel gemiddeld leven zit er voor jou denk ik niet in, maar door zelfacceptatie wordt het al een stuk normaler dan nu want dan vindt je stabiliteit en verlang je niet meer zo naar de erkenning van anderen.
Om van die angsten af te komen zal je actie moeten ondernemen. Dan ga je maar eens op je plaat. Dan kom je er achter dat je nog steeds leeft. Het gaat er niet om hoe hard je valt, het gaat erom hoe snel je weer opstaat.
Gun jezelf wat ruimte. Wat heb je werkelijk te verliezen, als je in je eigen ogen nu toch weinig hebt?
[...]
IK had liever nog iets veel exacters gedaan. Ik heb wel graag psychologe willen worden, omdat ik -niet lachen- meen dat ik een goede zou zijn.
Dat laatste daar lach ik zeker niet om, maar je zou het eens meer in het commerciele kunnen trekken ipv 'gewoon' psycholoog worden. Het bedrijfsleven kan wel wat gebruiken. Ik zelf zit in de commercie en verdien daar een hoop geld mee en krijg de erkenning waar ook ik naar snak *ahum*.
Een heel gemiddeld leven zit er voor jou denk ik niet in, maar door zelfacceptatie wordt het al een stuk normaler dan nu want dan vindt je stabiliteit en verlang je niet meer zo naar de erkenning van anderen.
Om van die angsten af te komen zal je actie moeten ondernemen. Dan ga je maar eens op je plaat. Dan kom je er achter dat je nog steeds leeft. Het gaat er niet om hoe hard je valt, het gaat erom hoe snel je weer opstaat.
Gun jezelf wat ruimte. Wat heb je werkelijk te verliezen, als je in je eigen ogen nu toch weinig hebt?
maandag 1 december 2008 om 13:46
Ik snap dat het allemaal niet zo zwart-wit is (haha, dat zeg ik tegen jou als borderliner..)..of toch wel?
Anderen vinden jou mooi, is fijn om te weten, maar voel je dat zelf ook zo? Je bent slim, dat is fijn, maar het zit je wel in de weg. Het zijn positief objectiveerbare eigenschappen cq. punten die jou digitalis maken, maar ondertussen voelt het maar mooi kut om digitalis te zijn. Dus wordt het tijd voor de grote omslag. Als ik het kan, kun jij het ook. Want jij wilt verandering, omdat dit niet meer voldoet. Voor iemand die dingen best makkelijk voor elkaar krijgt als ze wil, moet dit ook prima te doen zijn. Maar daar moet jij wel in willen geloven. Geloof je oprecht in jezelf? Of geloof je dat anderen in je geloven, neem je aan dat je het allemaal wel kunt, alleen omdat zij dat zeggen?
Anderen vinden jou mooi, is fijn om te weten, maar voel je dat zelf ook zo? Je bent slim, dat is fijn, maar het zit je wel in de weg. Het zijn positief objectiveerbare eigenschappen cq. punten die jou digitalis maken, maar ondertussen voelt het maar mooi kut om digitalis te zijn. Dus wordt het tijd voor de grote omslag. Als ik het kan, kun jij het ook. Want jij wilt verandering, omdat dit niet meer voldoet. Voor iemand die dingen best makkelijk voor elkaar krijgt als ze wil, moet dit ook prima te doen zijn. Maar daar moet jij wel in willen geloven. Geloof je oprecht in jezelf? Of geloof je dat anderen in je geloven, neem je aan dat je het allemaal wel kunt, alleen omdat zij dat zeggen?
maandag 1 december 2008 om 13:54
Goede vraag, Julus. Ik denk dat ik het enkel geloof als iemand anders in me gelooft. En hopelijk ben ik sterk genoeg om het roer om te gooien en eens meer eigenwaarde te kweken.
Iry, bedankt voor je post, ik meen dat jij ook BPS hebt? Niet om daar nu meteen een clubje van te maken, maar omdat je er met herkenning over schrijft.
Is waar DNM, ik relativeer het altijd zo: over een jaar denk ik er niet eens meer aan, so why bother? Ik schaam me echt dood, maar presentaties geven enzo vind ik zó eng dat ik kalmeringspillen slik ervoor. En met scripties schrijven net zo. Terwijl ik heus heel originele gedachten heb. Ik kan ook veel beter praten en mijn visies one on one uitspreken dan ze op papier te zetten. En het zijn professoren en dan zie ik het al voor me: ze zien Digis scriptie, schudden het hoofd en denken: wat een domme muts.
Wat ben ik toch eigenlijk een schijtluis en een muts.
Iry, bedankt voor je post, ik meen dat jij ook BPS hebt? Niet om daar nu meteen een clubje van te maken, maar omdat je er met herkenning over schrijft.
Is waar DNM, ik relativeer het altijd zo: over een jaar denk ik er niet eens meer aan, so why bother? Ik schaam me echt dood, maar presentaties geven enzo vind ik zó eng dat ik kalmeringspillen slik ervoor. En met scripties schrijven net zo. Terwijl ik heus heel originele gedachten heb. Ik kan ook veel beter praten en mijn visies one on one uitspreken dan ze op papier te zetten. En het zijn professoren en dan zie ik het al voor me: ze zien Digis scriptie, schudden het hoofd en denken: wat een domme muts.
Wat ben ik toch eigenlijk een schijtluis en een muts.
maandag 1 december 2008 om 13:54
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 13:28:
En ja, ik denk wel in extremen. Borderline he Nee, is gewoon een karaktertrek denk ik.
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat niet je bovengemiddelde intelligentie of je andere interesses oid de oorzaak zijn van de problemen die je tegen zegt te komen op het relatievlak, maar je BPS. En dan kunnen we hier met zijn allen topics vol schrijven over van alles en nogwat, maar de enige remedie is behandeling van (voor?) je BPS. Daar ben je ook mee bezig, heb ik gelezen.
Dat is minder poëtisch en meeslepend dan einzelgänger zijn met een bizar brein, maar misschien wordt het tijd om afscheid te nemen van die constructies. Ze zijn contra-productief geworden.
En ja, ik denk wel in extremen. Borderline he Nee, is gewoon een karaktertrek denk ik.
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat niet je bovengemiddelde intelligentie of je andere interesses oid de oorzaak zijn van de problemen die je tegen zegt te komen op het relatievlak, maar je BPS. En dan kunnen we hier met zijn allen topics vol schrijven over van alles en nogwat, maar de enige remedie is behandeling van (voor?) je BPS. Daar ben je ook mee bezig, heb ik gelezen.
Dat is minder poëtisch en meeslepend dan einzelgänger zijn met een bizar brein, maar misschien wordt het tijd om afscheid te nemen van die constructies. Ze zijn contra-productief geworden.
maandag 1 december 2008 om 13:55
Ik bedoel niet zozeer schijt hebben aan alles. Want dan doe je vanzelf ook weer deuren dicht waar je ze beter open kunt zetten of houden. Maar jezelf mogen zijn, met al je zwartgalligheden en je leuke dingen (want daar heb je ook meer dan genoeg van). Het een kan het ander ook versterken ipv dat je 1 kant in jezelf moet kiezen.
Wat mij erg geholpen heeft is het besef dat ik het leven makkelijker mocht maken voor mijzelf. Ik mag dingen doen die mij stimuleren, uitdagen, plezier geven, me trots doen zijn op mijzelf. Ik mag mensen uitkiezen om mijn leven mee te delen bij wie ik voel dat ik mijzelf kan zijn en niets hoef te verbergen (en ik hou ook wijselijk mijn snufferd over bepaalde dingen bij veel mensen zonder dat dat afbreuk doet, menselijk leuk contact is hoe dan ook prettig en kan op veel niveaus gebeuren).
Het nare van zelfdestructief gedrag is dat je daardoor een natuurlijke affiniteit ontwikkelt voor mensen en dingen die je geen goed doen. Ik begrijp daarin heel goed dat je je klem voelt zitten. Hoe kun je op jezelf vertrouwen dat je de juiste keuzes maakt? Want je kiest telkens het verkeerde. Je kunt leren het juiste voor jezelf te kiezen. En zo je leven simpeler en prettiger te maken.
Dat is een stukje nederigheid. Accepteren dat je het zelf telkens saboteert, blijkbaar ergens diep binnenin graag gelijk wil hebben dat mensen niet deugen, de wereld stom is en het leven ronduit kut. En ook een stukje humor en relativeringsvermogen. Goh dat doe ik, wat ga ik eraan doen? Gekke muts die ik ben! Een stuk trots wat ontwikkeld moet worden, stap voor stap. Niet compensatie-trots (mensen vinden mij bijzonder, anders, mooi, ondoorgrondelijk etc) maar echte trots. Ik ben ik en ik kan dit en dit. En omdat ik dat zo leuk vind en me dat zo'n fijne, goede egoboost geeft ga ik er meer mee doen.
Dat laatste stuk, dat doen, dat moet haalbaar en realistisch zijn. Kleine stapjes. Zo stimuleer en bevestig je jezelf. Anders haal je jezelf weer onderuit (bij onmogelijk doel: zie je nou wel, ik kan het niet. Gevolg: depressie.) Dan kun je wel heel veel in je mars hebben maar je moet het eerst werkbaar maken. Tot die tijd is het sluimerend potentieel. En kun je er niet goed bij want er zitten 1000 saboterende gedachten en gevoelens tussen.
Het is echt jezelf bij de hand nemen alsof je weer 3 bent en nog een hoop moet leren. Want dat is ook zo. En dat is niet erg, daar hoef je je niet lullig over te voelen. Want het mooie is dat wanneer je daarmee bezig bent, vanzelf die sluimerende massa wakker gaat worden en ook reeel wordt. Toepasbaar. En dan blijk je idd heel veel te kunnen. En dan echt.
Nederigheid is een van de sleutels denk ik. Zonder jezelf daar mee naar beneden te halen, het is geen waarde oordeel. Hooguit dat je bepaalde dingen nog niet kunt. Kan gebeuren. Dan ga je het maar leren.
Je geeft nu telkens je macht weg en dat hoeft niet. Hij is van jou. Je hoeft niet af te wachten, niet te hopen, niet teleurgesteld te worden telkens weer en dan steeds op datzelfde punt zitten. Pak je macht over je leven, geniet van het gevoel van verantwoordelijkheid ipv doodsbang ervan te zijn en ga die kleine stappen zetten. Durf ongelijk te hebben. De wereld is echt heel leuk. En jij ook .
Wat mij erg geholpen heeft is het besef dat ik het leven makkelijker mocht maken voor mijzelf. Ik mag dingen doen die mij stimuleren, uitdagen, plezier geven, me trots doen zijn op mijzelf. Ik mag mensen uitkiezen om mijn leven mee te delen bij wie ik voel dat ik mijzelf kan zijn en niets hoef te verbergen (en ik hou ook wijselijk mijn snufferd over bepaalde dingen bij veel mensen zonder dat dat afbreuk doet, menselijk leuk contact is hoe dan ook prettig en kan op veel niveaus gebeuren).
Het nare van zelfdestructief gedrag is dat je daardoor een natuurlijke affiniteit ontwikkelt voor mensen en dingen die je geen goed doen. Ik begrijp daarin heel goed dat je je klem voelt zitten. Hoe kun je op jezelf vertrouwen dat je de juiste keuzes maakt? Want je kiest telkens het verkeerde. Je kunt leren het juiste voor jezelf te kiezen. En zo je leven simpeler en prettiger te maken.
Dat is een stukje nederigheid. Accepteren dat je het zelf telkens saboteert, blijkbaar ergens diep binnenin graag gelijk wil hebben dat mensen niet deugen, de wereld stom is en het leven ronduit kut. En ook een stukje humor en relativeringsvermogen. Goh dat doe ik, wat ga ik eraan doen? Gekke muts die ik ben! Een stuk trots wat ontwikkeld moet worden, stap voor stap. Niet compensatie-trots (mensen vinden mij bijzonder, anders, mooi, ondoorgrondelijk etc) maar echte trots. Ik ben ik en ik kan dit en dit. En omdat ik dat zo leuk vind en me dat zo'n fijne, goede egoboost geeft ga ik er meer mee doen.
Dat laatste stuk, dat doen, dat moet haalbaar en realistisch zijn. Kleine stapjes. Zo stimuleer en bevestig je jezelf. Anders haal je jezelf weer onderuit (bij onmogelijk doel: zie je nou wel, ik kan het niet. Gevolg: depressie.) Dan kun je wel heel veel in je mars hebben maar je moet het eerst werkbaar maken. Tot die tijd is het sluimerend potentieel. En kun je er niet goed bij want er zitten 1000 saboterende gedachten en gevoelens tussen.
Het is echt jezelf bij de hand nemen alsof je weer 3 bent en nog een hoop moet leren. Want dat is ook zo. En dat is niet erg, daar hoef je je niet lullig over te voelen. Want het mooie is dat wanneer je daarmee bezig bent, vanzelf die sluimerende massa wakker gaat worden en ook reeel wordt. Toepasbaar. En dan blijk je idd heel veel te kunnen. En dan echt.
Nederigheid is een van de sleutels denk ik. Zonder jezelf daar mee naar beneden te halen, het is geen waarde oordeel. Hooguit dat je bepaalde dingen nog niet kunt. Kan gebeuren. Dan ga je het maar leren.
Je geeft nu telkens je macht weg en dat hoeft niet. Hij is van jou. Je hoeft niet af te wachten, niet te hopen, niet teleurgesteld te worden telkens weer en dan steeds op datzelfde punt zitten. Pak je macht over je leven, geniet van het gevoel van verantwoordelijkheid ipv doodsbang ervan te zijn en ga die kleine stappen zetten. Durf ongelijk te hebben. De wereld is echt heel leuk. En jij ook .
maandag 1 december 2008 om 13:59
IK háát mezelf. Ik verdien de pijn die ik mezelf toebreng. Want als anderen me al niet moeten, ondanks het feit dat ik me aardig opstel...wat doe ik hier dan nog?
Dit vind ik heel erg om te lezen...Digi, als mensen jou niet moeten wanneer je het moeilijk hebt, verdrietig bent of wat dan ook, dan heb je de verkeerde mensen om je heen verzameld. Kan het zijn dat jij je naar de buitenwereld soms als een wat oppervlakkige, hyper intelligente sex-goddess (schrijf je dat zo?) presenteerd? Dan trek je die mensen ook aan en die zitten niet te wachten op een verdrietige, eenzame digi, begrijp je dat? Je komt over als iemand die zich naar de buitenwereld toe heel anders presenteerd dan wie je werkelijk bent, dan trek je ook niet de mensen aan waar je werkelijk behoefte aan hebt. Dat "vriendje" dat geen zin in je had toen je wanhopig voelde....er zijn mannen die er dan wel voor je willen zijn, misschien ben je 'm wel al tegengekomen, maar heb jij 'm afgeschreven omdat ie toevallig een liedje van Jeroen van der Boom neuriede...
Er is zeker wel plaats voor jouw emoties in deze wereld....en als jij een psychiater hebt die jouw vooral, even plat gezegd, de mond probeerd te snoeren met medicatie, ga dan verder zoeken. Er zijn mensen en hulpverleners die jou willen helpen. Ik heb al eerder in een topic tegen je gezegd, maar je gaat dat denk ik toch niet doen, ga eens een intensivee behandeling volgen! Iemand met zulke heftige problematiek als jij heeft dat gewoon nodig!
Soms lijk je hier op het forum een karikatuur van jezelf...met grootse en dramatische verhalen. En dat is denk ik niet wie jij werkelijk bent, misschien een deel van je, maar niet wie je werkelijk bent, dat geloof ik niet. Maar het is wel hoe jij je presenteerd en waarom mensen je leuk vinden en bewonderen, maar dat geeft je niets, omdat het niet gebasseerd is op wie je werkelijk bent, dus voed het je niet (dat zie je ook bij al die popsterren die naar de klote gaan). Ik denk juist dat heel veel mensen met je willen omgaan als je niet "de clown bent die de halve wereld rondreist"....ik denk de mensen die jij graag in je omgeving wilt (liefhebben met aandacht voor je maar met wie je gewoon enorm veel lol kan hebben) niet weten hoe ze jou moeten benaderen, want ik denk dat hoe jij je presenteert maakt dat "dat soort mensen" met een boogje om je heen lopen.
Misschien ben ik enorm mosterd en sla ik de plank mis, maar dit is hoe ik het zie.
Dit vind ik heel erg om te lezen...Digi, als mensen jou niet moeten wanneer je het moeilijk hebt, verdrietig bent of wat dan ook, dan heb je de verkeerde mensen om je heen verzameld. Kan het zijn dat jij je naar de buitenwereld soms als een wat oppervlakkige, hyper intelligente sex-goddess (schrijf je dat zo?) presenteerd? Dan trek je die mensen ook aan en die zitten niet te wachten op een verdrietige, eenzame digi, begrijp je dat? Je komt over als iemand die zich naar de buitenwereld toe heel anders presenteerd dan wie je werkelijk bent, dan trek je ook niet de mensen aan waar je werkelijk behoefte aan hebt. Dat "vriendje" dat geen zin in je had toen je wanhopig voelde....er zijn mannen die er dan wel voor je willen zijn, misschien ben je 'm wel al tegengekomen, maar heb jij 'm afgeschreven omdat ie toevallig een liedje van Jeroen van der Boom neuriede...
Er is zeker wel plaats voor jouw emoties in deze wereld....en als jij een psychiater hebt die jouw vooral, even plat gezegd, de mond probeerd te snoeren met medicatie, ga dan verder zoeken. Er zijn mensen en hulpverleners die jou willen helpen. Ik heb al eerder in een topic tegen je gezegd, maar je gaat dat denk ik toch niet doen, ga eens een intensivee behandeling volgen! Iemand met zulke heftige problematiek als jij heeft dat gewoon nodig!
Soms lijk je hier op het forum een karikatuur van jezelf...met grootse en dramatische verhalen. En dat is denk ik niet wie jij werkelijk bent, misschien een deel van je, maar niet wie je werkelijk bent, dat geloof ik niet. Maar het is wel hoe jij je presenteerd en waarom mensen je leuk vinden en bewonderen, maar dat geeft je niets, omdat het niet gebasseerd is op wie je werkelijk bent, dus voed het je niet (dat zie je ook bij al die popsterren die naar de klote gaan). Ik denk juist dat heel veel mensen met je willen omgaan als je niet "de clown bent die de halve wereld rondreist"....ik denk de mensen die jij graag in je omgeving wilt (liefhebben met aandacht voor je maar met wie je gewoon enorm veel lol kan hebben) niet weten hoe ze jou moeten benaderen, want ik denk dat hoe jij je presenteert maakt dat "dat soort mensen" met een boogje om je heen lopen.
Misschien ben ik enorm mosterd en sla ik de plank mis, maar dit is hoe ik het zie.
maandag 1 december 2008 om 14:02
Iry, jij hebt waarschijnlijk ook ervaren, dat het al enorm veel moeite kost om een "normaal" leven te leiden. De boel op de rit houden zuigt al genoeg energie, je hebt simpelweg niet de energie meer om groots en meeslepend te (willen) zijn.
Bij mij kwam dat besef (en de ervaring), toen ik die baan, en dat kind, en de relatie had. Grote mensen dingen, kost al genoeg moeite om dat overeind te houden. Dus digi, er komt een tijd dat je die tijd en puf niet meer hebt. Echt.
En dan vraag je je af waar je je in hemelsnaam mee bezig kon houden (nu dus, deze jaren). En je beseft dat dit eigenlijk veel lekkerder is, veel meer voldoening geeft, ook al is het niet zo spectaculair. Nee dan is een erotisch feestje eens per 3 maanden al het hoogtepunt van je bestaan
Bij mij kwam dat besef (en de ervaring), toen ik die baan, en dat kind, en de relatie had. Grote mensen dingen, kost al genoeg moeite om dat overeind te houden. Dus digi, er komt een tijd dat je die tijd en puf niet meer hebt. Echt.
En dan vraag je je af waar je je in hemelsnaam mee bezig kon houden (nu dus, deze jaren). En je beseft dat dit eigenlijk veel lekkerder is, veel meer voldoening geeft, ook al is het niet zo spectaculair. Nee dan is een erotisch feestje eens per 3 maanden al het hoogtepunt van je bestaan
maandag 1 december 2008 om 14:06
Kan zijn Loving_Life, maar ik ben óók die clown. Het zijn allemaal facetten van mijn karakter. En ik kan toch niet op een feestje zeggen als iemand vraagt hoe het gaat: nou, kut, heb net nog geCENSUURD en ik slik allerhande medicatie tegen BPS en depressie.
Loommii, misschien heb je wel gelijk. Maar ik schuif mijn gektes het liefst niet af op mijn BPS, omdat dat zo...als een excúús klinkt. Zo van: ik ben vroger op de basisschool gepest en nu heb ik een kutleven en dat komt állemaal dáárdoor. Begrijp je wat ik wil zeggen?
Maar dat mijn BPS een probleem is, dat moge -uiteraard- duidelijk zijn.
Loommii, misschien heb je wel gelijk. Maar ik schuif mijn gektes het liefst niet af op mijn BPS, omdat dat zo...als een excúús klinkt. Zo van: ik ben vroger op de basisschool gepest en nu heb ik een kutleven en dat komt állemaal dáárdoor. Begrijp je wat ik wil zeggen?
Maar dat mijn BPS een probleem is, dat moge -uiteraard- duidelijk zijn.
maandag 1 december 2008 om 14:07
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 11:52:
[...]
Heejhallo, je hebt wel gelijk. 't Komt ook een beetje uit mijn jeugd, dat perfectionisme. Ik was overal goed in, eigenlijk in alles blonk ik uit. Na een kutpuberteit (dan veranderen veel dingen, le uiterlijk wordt belangrijk, omgang met jongens) heb ik ook dat perfectionistische weggestopt. Als ik mijn best doe (sporadisch) haal ik altijd hoge punten op examens. Ik kán het dus wel, maar heb zoveel angst om te beginnen. Scripties schrijven is een hel, ik voel me een idioot als ik dingen op papier zet en kan het gewoon niet goed. Ik durf geen gewaagde gedachtensprongen te maken, speel op safe en neem dan maar genoegen met een 6,5 of een 7. Laatst had ik wel een 9 gekregen, maar dat was omdat ik een betoog mocht schrijven (over God) en dat kan ik dan wél erg goed.
Mijn drang om de beste te zijn voorkomt juist dat ik de beste ben. Ik durf niet. Steekt best raar in elkaar he? En ik weet bij God niet wat ik wil doen met mijn leven. Wat voor werk, welk land ik wil wonen...ik zie gewoon geen toekomst.
Maar dat was eigenlijkniet mijn vraag De vraag was, of je er ongeacht de beoordelingen ook lol aan kan beleven. Het proces van schrijven (of iets anders natuurlijk, muziek maken, macremeen, punniken, weet ik veel.) Ik ga wel eens wandelen in het noorden hier in de Highlands en verbaas me dan hoe mensen soms bezig zijn met de afstand, of dat we wel naar de top van de berg moeten. Terwijl gewoon het lekker buiten zijn en met vrienden voor mij al genoeg is. De dag of het weekend is me niks minder waard wanneer we de top niet hebben bereikt. (Dit klinkt een beetje alsof ik vanochtend weer eens op de 'zen-scheurkalender' heb gekeken en vandaag was de spreuk 'de reis is belangrijker dan het doel' aan de beurt..maar ondertussen geloof ik daar wel sterk in). Hell, ik vind ook genoeg dingen erg leuk om te doen, terwijl ik er helemaal niet zo goed in ben. Zo ga ik wel eens badmintonnen (lekker mutsig) met een collega in de lunch pauze en we zijn allebei superslecht, maar gezellig is het wel.
Ik merk wel dat ik een beetje de calvinistische inslag van mijn jeugd ('gebruik je talenten, als je het niet doet is het zonde') daarvoor van me af heb moeten schudden.
Dat van die faalangst herken ik een beetje. Als ik er last van heb komt het niet door een twijfel aan mijn eigen kunnen, maar meer voor angst dat het er niet uit komt. Maar tegenwoordig kan ik beter denken "Nou en?" Al gaat het fout, nou ja, dan doe ik daarna wel wat anders.
Wat jij leuk vind om te doen weet jij alleen. Wat trekt je aan? Waarom zou je sommige dingen willen doen, wat zijn je motivaties? Allemaal dingen om achter te komen en die dingen komen ook nooit snel een-twee-drie. Maar ik weet zeker dat je dat kan, ondanks alle andere 'shit' die speelt, zeg maar.
[...]
Heejhallo, je hebt wel gelijk. 't Komt ook een beetje uit mijn jeugd, dat perfectionisme. Ik was overal goed in, eigenlijk in alles blonk ik uit. Na een kutpuberteit (dan veranderen veel dingen, le uiterlijk wordt belangrijk, omgang met jongens) heb ik ook dat perfectionistische weggestopt. Als ik mijn best doe (sporadisch) haal ik altijd hoge punten op examens. Ik kán het dus wel, maar heb zoveel angst om te beginnen. Scripties schrijven is een hel, ik voel me een idioot als ik dingen op papier zet en kan het gewoon niet goed. Ik durf geen gewaagde gedachtensprongen te maken, speel op safe en neem dan maar genoegen met een 6,5 of een 7. Laatst had ik wel een 9 gekregen, maar dat was omdat ik een betoog mocht schrijven (over God) en dat kan ik dan wél erg goed.
Mijn drang om de beste te zijn voorkomt juist dat ik de beste ben. Ik durf niet. Steekt best raar in elkaar he? En ik weet bij God niet wat ik wil doen met mijn leven. Wat voor werk, welk land ik wil wonen...ik zie gewoon geen toekomst.
Maar dat was eigenlijkniet mijn vraag De vraag was, of je er ongeacht de beoordelingen ook lol aan kan beleven. Het proces van schrijven (of iets anders natuurlijk, muziek maken, macremeen, punniken, weet ik veel.) Ik ga wel eens wandelen in het noorden hier in de Highlands en verbaas me dan hoe mensen soms bezig zijn met de afstand, of dat we wel naar de top van de berg moeten. Terwijl gewoon het lekker buiten zijn en met vrienden voor mij al genoeg is. De dag of het weekend is me niks minder waard wanneer we de top niet hebben bereikt. (Dit klinkt een beetje alsof ik vanochtend weer eens op de 'zen-scheurkalender' heb gekeken en vandaag was de spreuk 'de reis is belangrijker dan het doel' aan de beurt..maar ondertussen geloof ik daar wel sterk in). Hell, ik vind ook genoeg dingen erg leuk om te doen, terwijl ik er helemaal niet zo goed in ben. Zo ga ik wel eens badmintonnen (lekker mutsig) met een collega in de lunch pauze en we zijn allebei superslecht, maar gezellig is het wel.
Ik merk wel dat ik een beetje de calvinistische inslag van mijn jeugd ('gebruik je talenten, als je het niet doet is het zonde') daarvoor van me af heb moeten schudden.
Dat van die faalangst herken ik een beetje. Als ik er last van heb komt het niet door een twijfel aan mijn eigen kunnen, maar meer voor angst dat het er niet uit komt. Maar tegenwoordig kan ik beter denken "Nou en?" Al gaat het fout, nou ja, dan doe ik daarna wel wat anders.
Wat jij leuk vind om te doen weet jij alleen. Wat trekt je aan? Waarom zou je sommige dingen willen doen, wat zijn je motivaties? Allemaal dingen om achter te komen en die dingen komen ook nooit snel een-twee-drie. Maar ik weet zeker dat je dat kan, ondanks alle andere 'shit' die speelt, zeg maar.
maandag 1 december 2008 om 14:12
maandag 1 december 2008 om 14:14
Digi, maar waarom zou je dat ook zeggen? Je kunt dan volstaan door te zeggen, het gaat even kut, en daar laat je het dan bij. Wat er voor de rest nog achteraan komt, dat bewaar je voor je echte vrienden. De mensen die jou - met al je facetten - waarderen. Anders zijn het geen echte vrienden..
Als ik niet mezelf kan zijn, dan houdt het op, dan zit ik blijkbaar niet aan het juiste adres. Men moet met mij omgaan omdat ze álle facetten aan mij interessant vinden, niet omdat ik misschien wel dat feesbeest ben af en toe. Veel te oppervlakkig, dat moet je niet eens willen. En dat zoek jij ook niet, maar dat heb je wel (gehad). Niet gek dat je dan geen aansluiting vindt. Het zijn gewoon niet de juiste mensen.
Als ik niet mezelf kan zijn, dan houdt het op, dan zit ik blijkbaar niet aan het juiste adres. Men moet met mij omgaan omdat ze álle facetten aan mij interessant vinden, niet omdat ik misschien wel dat feesbeest ben af en toe. Veel te oppervlakkig, dat moet je niet eens willen. En dat zoek jij ook niet, maar dat heb je wel (gehad). Niet gek dat je dan geen aansluiting vindt. Het zijn gewoon niet de juiste mensen.
maandag 1 december 2008 om 14:15
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 14:06:
Loommii, misschien heb je wel gelijk. Maar ik schuif mijn gektes het liefst niet af op mijn BPS, omdat dat zo...als een excúús klinkt. Zo van: ik ben vroger op de basisschool gepest en nu heb ik een kutleven en dat komt állemaal dáárdoor. Begrijp je wat ik wil zeggen?Ja, dat snap ik wel. Maar je IQ en je malle brein klinken mij net zo goed als excuses in de oren. Meer nog. Als excuus om niet te hoeven veranderen. Want aan BPS is wat te doen. Maar iets doen aan een mal brein of een hoog IQ..... Dat wordt lastig.... En, imho, als je de nadruk legt op de verkeerde (vermeende) oorzaken van je problemen, ga je ook nooit de juiste oplossingen vinden. En zo te lezen ben je er wel aan toe om een andere weg in te slaan.
Loommii, misschien heb je wel gelijk. Maar ik schuif mijn gektes het liefst niet af op mijn BPS, omdat dat zo...als een excúús klinkt. Zo van: ik ben vroger op de basisschool gepest en nu heb ik een kutleven en dat komt állemaal dáárdoor. Begrijp je wat ik wil zeggen?Ja, dat snap ik wel. Maar je IQ en je malle brein klinken mij net zo goed als excuses in de oren. Meer nog. Als excuus om niet te hoeven veranderen. Want aan BPS is wat te doen. Maar iets doen aan een mal brein of een hoog IQ..... Dat wordt lastig.... En, imho, als je de nadruk legt op de verkeerde (vermeende) oorzaken van je problemen, ga je ook nooit de juiste oplossingen vinden. En zo te lezen ben je er wel aan toe om een andere weg in te slaan.
maandag 1 december 2008 om 14:18
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 14:06:
Kan zijn Loving_Life, maar ik ben óók die clown. Het zijn allemaal facetten van mijn karakter. En ik kan toch niet op een feestje zeggen als iemand vraagt hoe het gaat: nou, kut, heb net nog geCENSUURD en ik slik allerhande medicatie tegen BPS en depressie.
Loommii, misschien heb je wel gelijk. Maar ik schuif mijn gektes het liefst niet af op mijn BPS, omdat dat zo...als een excúús klinkt. Zo van: ik ben vroger op de basisschool gepest en nu heb ik een kutleven en dat komt állemaal dáárdoor. Begrijp je wat ik wil zeggen?
Maar dat mijn BPS een probleem is, dat moge -uiteraard- duidelijk zijn.
Voor alles is een tijd en een plaats. Op een feestje kan je die clown uithangen, in een serieuze setting meer over je problemen vertellen en dat hoeft ook niet tegen iedereen.
Feit is, merendeel van de mensheid heeft geen fuck te maken met jouw problemen. Merendeel van de mensheid heeft hier ook totaal geen interesse in. Dat moet je dan ook laten aan de mensen die om je geven.
Op je werk gedraag je je professioneel. Niets overdreven sexy, niets clown achtig (betekent niet dat je niet mooi kan kleden en geen humor kan gebruiken) , of een feestje heeft niemand zin in moeilijk gedoe en in een romantische setting moet je niet met werk aankomen.
Iedereen moet zich wel rollen aanmeten, maar passen dit toe op volwassen wijze.
Als je het leven gaat toepassen leer je steeds meer door ook op je bek te gaan. Het brengt regelmaat en je ziet dat je weldegelijk wat kan. Blijf je in je hok malen, gebeurt er niets. Stilstaan is achteruit gaan.
Kan zijn Loving_Life, maar ik ben óók die clown. Het zijn allemaal facetten van mijn karakter. En ik kan toch niet op een feestje zeggen als iemand vraagt hoe het gaat: nou, kut, heb net nog geCENSUURD en ik slik allerhande medicatie tegen BPS en depressie.
Loommii, misschien heb je wel gelijk. Maar ik schuif mijn gektes het liefst niet af op mijn BPS, omdat dat zo...als een excúús klinkt. Zo van: ik ben vroger op de basisschool gepest en nu heb ik een kutleven en dat komt állemaal dáárdoor. Begrijp je wat ik wil zeggen?
Maar dat mijn BPS een probleem is, dat moge -uiteraard- duidelijk zijn.
Voor alles is een tijd en een plaats. Op een feestje kan je die clown uithangen, in een serieuze setting meer over je problemen vertellen en dat hoeft ook niet tegen iedereen.
Feit is, merendeel van de mensheid heeft geen fuck te maken met jouw problemen. Merendeel van de mensheid heeft hier ook totaal geen interesse in. Dat moet je dan ook laten aan de mensen die om je geven.
Op je werk gedraag je je professioneel. Niets overdreven sexy, niets clown achtig (betekent niet dat je niet mooi kan kleden en geen humor kan gebruiken) , of een feestje heeft niemand zin in moeilijk gedoe en in een romantische setting moet je niet met werk aankomen.
Iedereen moet zich wel rollen aanmeten, maar passen dit toe op volwassen wijze.
Als je het leven gaat toepassen leer je steeds meer door ook op je bek te gaan. Het brengt regelmaat en je ziet dat je weldegelijk wat kan. Blijf je in je hok malen, gebeurt er niets. Stilstaan is achteruit gaan.
maandag 1 december 2008 om 14:21
quote:Feliciaatje schreef op 01 december 2008 @ 13:55:
Ik bedoel niet zozeer schijt hebben aan alles. Want dan doe je vanzelf ook weer deuren dicht waar je ze beter open kunt zetten of houden. Maar jezelf mogen zijn, met al je zwartgalligheden en je leuke dingen (want daar heb je ook meer dan genoeg van). Het een kan het ander ook versterken ipv dat je 1 kant in jezelf moet kiezen.
Wat mij erg geholpen heeft is het besef dat ik het leven makkelijker mocht maken voor mijzelf. Ik mag dingen doen die mij stimuleren, uitdagen, plezier geven, me trots doen zijn op mijzelf. Ik mag mensen uitkiezen om mijn leven mee te delen bij wie ik voel dat ik mijzelf kan zijn en niets hoef te verbergen (en ik hou ook wijselijk mijn snufferd over bepaalde dingen bij veel mensen zonder dat dat afbreuk doet, menselijk leuk contact is hoe dan ook prettig en kan op veel niveaus gebeuren).
Het nare van zelfdestructief gedrag is dat je daardoor een natuurlijke affiniteit ontwikkelt voor mensen en dingen die je geen goed doen. Ik begrijp daarin heel goed dat je je klem voelt zitten. Hoe kun je op jezelf vertrouwen dat je de juiste keuzes maakt? Want je kiest telkens het verkeerde. Je kunt leren het juiste voor jezelf te kiezen. En zo je leven simpeler en prettiger te maken.
Dat is een stukje nederigheid. Accepteren dat je het zelf telkens saboteert, blijkbaar ergens diep binnenin graag gelijk wil hebben dat mensen niet deugen, de wereld stom is en het leven ronduit kut. En ook een stukje humor en relativeringsvermogen. Goh dat doe ik, wat ga ik eraan doen? Gekke muts die ik ben! Een stuk trots wat ontwikkeld moet worden, stap voor stap. Niet compensatie-trots (mensen vinden mij bijzonder, anders, mooi, ondoorgrondelijk etc) maar echte trots. Ik ben ik en ik kan dit en dit. En omdat ik dat zo leuk vind en me dat zo'n fijne, goede egoboost geeft ga ik er meer mee doen.
Dat laatste stuk, dat doen, dat moet haalbaar en realistisch zijn. Kleine stapjes. Zo stimuleer en bevestig je jezelf. Anders haal je jezelf weer onderuit (bij onmogelijk doel: zie je nou wel, ik kan het niet. Gevolg: depressie.) Dan kun je wel heel veel in je mars hebben maar je moet het eerst werkbaar maken. Tot die tijd is het sluimerend potentieel. En kun je er niet goed bij want er zitten 1000 saboterende gedachten en gevoelens tussen.
Het is echt jezelf bij de hand nemen alsof je weer 3 bent en nog een hoop moet leren. Want dat is ook zo. En dat is niet erg, daar hoef je je niet lullig over te voelen. Want het mooie is dat wanneer je daarmee bezig bent, vanzelf die sluimerende massa wakker gaat worden en ook reeel wordt. Toepasbaar. En dan blijk je idd heel veel te kunnen. En dan echt.
Nederigheid is een van de sleutels denk ik. Zonder jezelf daar mee naar beneden te halen, het is geen waarde oordeel. Hooguit dat je bepaalde dingen nog niet kunt. Kan gebeuren. Dan ga je het maar leren.
Je geeft nu telkens je macht weg en dat hoeft niet. Hij is van jou. Je hoeft niet af te wachten, niet te hopen, niet teleurgesteld te worden telkens weer en dan steeds op datzelfde punt zitten. Pak je macht over je leven, geniet van het gevoel van verantwoordelijkheid ipv doodsbang ervan te zijn en ga die kleine stappen zetten. Durf ongelijk te hebben. De wereld is echt heel leuk. En jij ook .
Mooie post Feliciaatje!
Vooral dat dingen van jezelf mogen. Een van de beste dingen die me is overkomen, is dat ik fouten van mezelf mag maken. Dat gaat niet altijd zo soepel als ik het opschrijf, maar dan denk ik inderdaad, met een soort van vertederde glimlach, alsof je naar een klein kind kijkt: "Wat ben ik ook een lekkere doos af en toe ". En dan gewoon lekker doorgaan met het leven.
Ik bedoel niet zozeer schijt hebben aan alles. Want dan doe je vanzelf ook weer deuren dicht waar je ze beter open kunt zetten of houden. Maar jezelf mogen zijn, met al je zwartgalligheden en je leuke dingen (want daar heb je ook meer dan genoeg van). Het een kan het ander ook versterken ipv dat je 1 kant in jezelf moet kiezen.
Wat mij erg geholpen heeft is het besef dat ik het leven makkelijker mocht maken voor mijzelf. Ik mag dingen doen die mij stimuleren, uitdagen, plezier geven, me trots doen zijn op mijzelf. Ik mag mensen uitkiezen om mijn leven mee te delen bij wie ik voel dat ik mijzelf kan zijn en niets hoef te verbergen (en ik hou ook wijselijk mijn snufferd over bepaalde dingen bij veel mensen zonder dat dat afbreuk doet, menselijk leuk contact is hoe dan ook prettig en kan op veel niveaus gebeuren).
Het nare van zelfdestructief gedrag is dat je daardoor een natuurlijke affiniteit ontwikkelt voor mensen en dingen die je geen goed doen. Ik begrijp daarin heel goed dat je je klem voelt zitten. Hoe kun je op jezelf vertrouwen dat je de juiste keuzes maakt? Want je kiest telkens het verkeerde. Je kunt leren het juiste voor jezelf te kiezen. En zo je leven simpeler en prettiger te maken.
Dat is een stukje nederigheid. Accepteren dat je het zelf telkens saboteert, blijkbaar ergens diep binnenin graag gelijk wil hebben dat mensen niet deugen, de wereld stom is en het leven ronduit kut. En ook een stukje humor en relativeringsvermogen. Goh dat doe ik, wat ga ik eraan doen? Gekke muts die ik ben! Een stuk trots wat ontwikkeld moet worden, stap voor stap. Niet compensatie-trots (mensen vinden mij bijzonder, anders, mooi, ondoorgrondelijk etc) maar echte trots. Ik ben ik en ik kan dit en dit. En omdat ik dat zo leuk vind en me dat zo'n fijne, goede egoboost geeft ga ik er meer mee doen.
Dat laatste stuk, dat doen, dat moet haalbaar en realistisch zijn. Kleine stapjes. Zo stimuleer en bevestig je jezelf. Anders haal je jezelf weer onderuit (bij onmogelijk doel: zie je nou wel, ik kan het niet. Gevolg: depressie.) Dan kun je wel heel veel in je mars hebben maar je moet het eerst werkbaar maken. Tot die tijd is het sluimerend potentieel. En kun je er niet goed bij want er zitten 1000 saboterende gedachten en gevoelens tussen.
Het is echt jezelf bij de hand nemen alsof je weer 3 bent en nog een hoop moet leren. Want dat is ook zo. En dat is niet erg, daar hoef je je niet lullig over te voelen. Want het mooie is dat wanneer je daarmee bezig bent, vanzelf die sluimerende massa wakker gaat worden en ook reeel wordt. Toepasbaar. En dan blijk je idd heel veel te kunnen. En dan echt.
Nederigheid is een van de sleutels denk ik. Zonder jezelf daar mee naar beneden te halen, het is geen waarde oordeel. Hooguit dat je bepaalde dingen nog niet kunt. Kan gebeuren. Dan ga je het maar leren.
Je geeft nu telkens je macht weg en dat hoeft niet. Hij is van jou. Je hoeft niet af te wachten, niet te hopen, niet teleurgesteld te worden telkens weer en dan steeds op datzelfde punt zitten. Pak je macht over je leven, geniet van het gevoel van verantwoordelijkheid ipv doodsbang ervan te zijn en ga die kleine stappen zetten. Durf ongelijk te hebben. De wereld is echt heel leuk. En jij ook .
Mooie post Feliciaatje!
Vooral dat dingen van jezelf mogen. Een van de beste dingen die me is overkomen, is dat ik fouten van mezelf mag maken. Dat gaat niet altijd zo soepel als ik het opschrijf, maar dan denk ik inderdaad, met een soort van vertederde glimlach, alsof je naar een klein kind kijkt: "Wat ben ik ook een lekkere doos af en toe ". En dan gewoon lekker doorgaan met het leven.
maandag 1 december 2008 om 14:21
Loomii, BPS is for life. Je geneest er niet van, je kunt hoogstens de symptomen onderdrukken. En inderdaad, mijn IQ kan ik niet veranderen. Tenzij men nog lobotomies uitvoert
Heb ook therapie en medicatie hoor. Ik accepteer het gvd niet dat die depressies en die BPS m'n leven vergallen. Ik ben overigens al best veel veranderd. Ik was vroeger helemáál een elitaire snob, nu kan ik met iedereen wel lol hebben.
Julus, ik houd de illusie van vriendschap denk ik in stand. Omdat ik anders helemaal zo eenzaam ben. Er blijven weinig mensen over als ik niet vrolijk doe. Dat is dat tweegezicht.
Heb ook therapie en medicatie hoor. Ik accepteer het gvd niet dat die depressies en die BPS m'n leven vergallen. Ik ben overigens al best veel veranderd. Ik was vroeger helemáál een elitaire snob, nu kan ik met iedereen wel lol hebben.
Julus, ik houd de illusie van vriendschap denk ik in stand. Omdat ik anders helemaal zo eenzaam ben. Er blijven weinig mensen over als ik niet vrolijk doe. Dat is dat tweegezicht.
maandag 1 december 2008 om 14:31
quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 14:21:
Loomii, BPS is for life. Je geneest er niet van, je kunt hoogstens de symptomen onderdrukken. En inderdaad, mijn IQ kan ik niet veranderen. Tenzij men nog lobotomies uitvoert
Heb ook therapie en medicatie hoor. Ik accepteer het gvd niet dat die depressies en die BPS m'n leven vergallen. Ik ben overigens al best veel veranderd. Ik was vroeger helemáál een elitaire snob, nu kan ik met iedereen wel lol hebben.
Je zegt dat je niet kunt accepteren dat de BPS je leven vergalt. Wat levert het jou dan toch op om toch een leven te leiden dat er voor zorgt dat je veel last van BPS hebt?
Een excuus?
Medelijden?
Aandacht?
En wat heb je daar uiteindelijk aan, die valse emoties brengen je niets waardoor je wel gelukkig wordt. Als je steeds hetzelfde doet, krijg je steeds hetzelfde terug.
Zorg er dan voor dat BPS je leven zo min mogelijk vergalt. Dat heb jij en niemand anders in de hand.
Degene die jouw BPS behandelt, kan je heel veel tips geven om je leven met BPS handelbaarder te maken.
Loomii, BPS is for life. Je geneest er niet van, je kunt hoogstens de symptomen onderdrukken. En inderdaad, mijn IQ kan ik niet veranderen. Tenzij men nog lobotomies uitvoert
Heb ook therapie en medicatie hoor. Ik accepteer het gvd niet dat die depressies en die BPS m'n leven vergallen. Ik ben overigens al best veel veranderd. Ik was vroeger helemáál een elitaire snob, nu kan ik met iedereen wel lol hebben.
Je zegt dat je niet kunt accepteren dat de BPS je leven vergalt. Wat levert het jou dan toch op om toch een leven te leiden dat er voor zorgt dat je veel last van BPS hebt?
Een excuus?
Medelijden?
Aandacht?
En wat heb je daar uiteindelijk aan, die valse emoties brengen je niets waardoor je wel gelukkig wordt. Als je steeds hetzelfde doet, krijg je steeds hetzelfde terug.
Zorg er dan voor dat BPS je leven zo min mogelijk vergalt. Dat heb jij en niemand anders in de hand.
Degene die jouw BPS behandelt, kan je heel veel tips geven om je leven met BPS handelbaarder te maken.
maandag 1 december 2008 om 14:32
Digi, moet je niet willen. Je haalt er veel meer uit door met mensen om te gaan die echt bij je passen. Gewoon bezem erdoor, weg met die mensen waar je niet blij van word. Doen ze ook met jou als ze dat willen. En sommige vriendschappen passen soms niet meer, dan kom je erachter dat je niks meer gemeen hebt met elkaar. Moet ook kunnen, heeft gewoon met bepaalde fases in je leven te maken.
Je zegt het al, je kunt met iedereen lol hebben. Als je met 1 van die mensen ook nog eens op niveau kunt babbelen, dan ben je er al.
Je zegt het al, je kunt met iedereen lol hebben. Als je met 1 van die mensen ook nog eens op niveau kunt babbelen, dan ben je er al.
maandag 1 december 2008 om 14:34
En vergeet niet..de meeste mensen mankeren wel iets. Alleen weet je dat nog niet na een eerste gesprek. Meestal niet, soms komt zoiets snel ter sprake. Je bent niet de enige, zij denken ook dat ze de enige zijn, en daardoor kun je mooie vriendschappen mislopen. Mensen zijn prima in staat om zelf te bepalen met wie ze willen omgaan, dat kun jij niet voor een ander doen. Zo zou je erin moeten staan.
