Wat een cliché toch eigenlijk

quote:Feliciaatje schreef op 01 december 2008 @ 12:23:

Die toekomst wordt vanzelf duidelijker wanneer je blij leert te zijn met jezelf hier en nu. Inclusief je zwakke plekken en beperkingen. Die heeft iedereen en het is geen dealbreaker in wel of niet kunnen functioneren. De dealbreaker is veel meer of je het kunt accepteren van jezelf of niet. Want het gegeven is neutraal, niemand is perfect. Hoort er blijkbaar bij .



Wat betreft acceptatie, DNM dat heb je zo goed omschreven.



Het fijne daarvan is ook dat je verwachtingen van anderen anders worden. Je hoeft niet meer te hopen op bevestiging of liefde of erkenning. Je hebt het al, nl van jezelf. En dat opent hele nieuwe landschappen voor de geest. Dan kun je eindelijk verder vanaf dit dode punt. Ik verwacht van niemand meer dat zij me geven wat ik nodig heb. Dat is mijn verantwoordelijkheid.



Dat heeft vriendschappen en andere relaties veel vrijer gemaakt. Ik geniet van het mooie, van wat we delen.Dat is, zoals je zelf ook waarschijnlijk weet, een verschrikkelijk moeilijk proces. Eentje waar ik nu midden in zit. Het is loslaten van een hoop controle die je denkt te hebben en neemt de kans om je vinger te wijzen naar de buitenwereld compleet weg. Immers ben je nu verantwoordelijk voor jezelf. Het is veel makkelijker om iets of iemand anders de schuld te geven. Maar volledig verantwoordelijk zijn voor je eigen geluk? Brrrrr eng.



Maar ook weer lekker dat het leven geen keuzes meer voor je maakt, maar er zelf invloed op hebt. Wat er ook gebeurt, het is aan jezelf wat je ermee doet.

quote:Digitalis schreef op 01 december 2008 @ 11:52:

[...]





Ik begrijp wat je wil zeggen en heb er weleens over nagedacht. Maar nee, het is toch niet echt iets voor mij. Het zal wel helpen relativeren enzo, maar toch. Nog zoiets. Ik heb ongeveer een jaar in Spanje gewoond, en toen ik terugkwam hadden we een vriendenbijeenkomst. Níemand die iets vroeg! Ze hadden het alleen maar over hun eigen verhuisplannen, samenwonen enzovoorts. Ik voelde me zo rottig dat ik een hele fles wijn leegdronk en dus stond te kotsen op de wc. Naar hoor.Ik trek me dat soort dingen extreem aan.





Ik stel dat voor omdat ik niet zo zeer denk dat het je helpt relativeren, maar dat ik denk dat het je wereld op zijn kop zet en je gedachten 180º laat draaien.

Niet als je een maandje gaat, maar wel als je écht een tijd gaat.

Ik heb het hele topic doorgelezen, en ik kan wel zeggen doorgeworsteld, en er bekroop mij een gevoel van welvaartsziekte.

Dit klinkt grof en zo bedoel ik het niet want ik weet dat psychische problemen heel real zijn, maar ontzettend veel ´geneuzel´ over hoe je je zus of zo moet voelen, waarom je je zus of zo voelt, hoe een ander zich voelt, ontzettend veel geanalyseer, schouderklopjes, etc.



Ik heb zelf geen ervaring met ernstige emotionele problemen, gelukkig, dus ik reageer puur vanuit mijn eigen uitgangspunt. Je zegt dat je tegen je eigen geest moet vechten en probeert dat ook met je eigen geest te doen. Mij lijkt het héél logisch dat dat nou juist niet lukt. Bij kleine dingen zie ik het bij mezelf ook, bijvoorbeeld als ik een lange periode lamlendig ben en niets doe (bv omdat ik geen werk heb, zo voelde ik me bv. na mijn bachelor) voel ik me echt rot. Het enige wat daartegen helpt is iets DOEN en niet denken en praten en zeuren en analyseren.



Als je écht iets gaat doen, zoals met het Rode Kruis mee naar één van bovenstaande landen, en je hebt dan echt véél meer werk dan jij in je eentje kan doen, en je komt in aanraking met echt heel onmiddelijke nood, dan denk ik dat je geen tijd hebt om te piekeren, analyseren, zeuren, praten, reflecteren, etc. En juist dát lijkt mij een oplossing (of een begin in elk geval). Gewoon daar helemaal geen tijd voor hebben en constant met wat anders bezig zijn, fysiek en ook geestelijk zo moe worden dat je na het werk linea recta naar bed gaat. Dan ben je niet bezig met alle andere problemen, en dan kan je in elk geval vooruit.



In mijn eigen ervaring worden problemen in je hoofd heel anders wanneer je ze een tijdje laat rusten. Je kijkt er dan anders tegenaan, of ineens valt het kwartje, of ze worden minder belangrijk, of je ziet het op een andere manier.



Het gaat dus niet om het reizen, echt niet, en het gaat niet eens zo heel erg om het geconfronteerd worden met heel directe problemen (hoewel ik wel denk dat dat eea in perspectief zet), het gaat vooral om het Moeten Doen.



En toen ik van de zomer na een jaar terugkwam en op een BBQ kwam zei ook gewoon iedereen hoi zonder te kussen of whatever hoor! En toen ik mijn vriend achter moest laten in verweggistan en mijn verjaardag daarom alleen met mijn vriendinnen wilde vieren (zonder dat de vriendjes erbij waren en ik alleen was) was iedereen om elf uur naar huis. Je zoekt misschien ook iets in mensen wat er niet altijd is. Ik vind het hartstikke gezellig met die meiden uit het dorp, ondanks dat ze zich niet voorstellen hoe mijn leven is en daar ook geen zin in hebben. Ik vond het wel erg toen ik daar achter kwam, maar dat is dan zo, en je kan dan of een vorm van vriendschap vinden waar je je zelf lekker bij voelt, óf er mee kappen. En je kan zeker niet dat soort acties, die je echt heel vaak zal tegenkomen, laten bepalen of jij wel of niet door wil leven (zoals Evidenza zegt, je kan toch niet anderen zoveel macht geven over jou).



De dingen die jij noemt die maakt iedereen mee. Toen ik was aangerand en het daar over wilde hebben met mijn vriendje, want ik was er zo vol van, zei hij dat ik altijd zo zeurde. Mensen reageren niet altijd zoals je wilt, en ik denk dat het heel moeilijk is om één persoon te hebben die er altijd voor je is, met wie je kan lachen en kan huilen, die je door en door kent, bij wie je compleet jezelf durft te zijn en zij ook bij jou (ik ga er even vanuit dat je dit in een vriendin zoekt, in een vent duurt het volgens mij nog langer ).



Leer mensen kennen (studentenvereniging, studievereniging, sportvereniging, bestuur universiteitsraad, whatever), en geniet daar gewoon van. Van een gezellig avondje, van een goed gesprek, van een middagje lachen tot de tranen over je wangen rollen. Ook al kan je diegene niet bellen als je echt in de put zit, en ook al kan je niet je diepste zielenroerselen kwijt bij diegene.

quote:Feliciaatje schreef op 01 december 2008 @ 12:30:

Oh en nog iets.



Probeer jezelf niet zo te maskeren dat je denkt dat je aan de verwachtingen of wensen van anderen voldoet. Dat werkt nl nooit. Of het voldoet niet of je voelt je zo benauwd en gepijnigd dat je weer jezelf niet kunt zijn.



Wees stronteigenwijs en ongebreideld jezelf. Went, echt . En diegenen die dan niet wegrennen, daarvan weet je dat ze je leuk vinden op je geweldige dagen en op je kutter-dan-kutste dagen. Dat is lucht. Heb je nodig.



Dat bouw je niet 1 2 3 zo op maar dat betekent niet dat het niet de moeite waard is. Dat is het zeker.







Weet je mijn topic nog? Nog niet zo lang geleden? Ik wilde zoooo graag aan het beeld voldoen waar mijn vriend op zat te wachten maar het kon niet. Het lukte niet. Ik heb er naar gestreeft, ben boos op hem geworden dat ik het niet was en vanuit mijn tenen gejankt dat ik het niet kon bereiken. Ik was altijd zo gewend dat ik mensen kon geven wat ze wilde. Had overal wel een maskertje voor. Het vermogen om aan te passen noemde ik dat. Tot het een keer niet lukte en hekelde alles wat er wel aan voldeed.

Nu denk ik, meisje, waar was je in godsnaam mee bezig...

Margaretha, ik vind dat je de spijker op zijn kop slaat. Mooie post.

Ja da's heel pijnlijk DNM. Het werkte zo goed, waarom nu niet? In dat opzicht ben ik blij dat ik lang geleden gewoon heb geaccepteerd dat ik nooit aan verwachtingen voldoe en daar heb ik maar een neutraal gegeven van gemaakt . Ik ben ik, je moet het er maar mee doen. Tegenwoordig kan ik erbij denken: en het is verdorie meer dan genoeg dus als je wat te zeuren hebt en het is niet reeel (over kritiek wil ik gerust nadenken), daar is de deur.



Maakt het een stuk makkelijker moet ik zeggen. Ik geef anderen hetzelfde, ik accepteer ze zoals ze zijn en zolang ze niet enorm op mijn hart gaan staan ermee dan is het allemaal prima. Leuk juist.



Wat dat betreft denk ik dat eigenwijs durven zijn, jezelf durven blijven uitstekend werkt. Loyaliteit naar jezelf toe. Er komen dan vanzelf mensen op je pad die dat accepteren en juist kunnen waarderen. En zo niet, jammer dan.

Ohja en door jouw reactie lijkt het wel of jij focust op de tijd erna (toen je terugkwam uit Spanje), terwijl ik denk dat je juist moet focussen op de tijd dat je er bent.

Vanzelf verander je door zulke ervaringen, en ik verwacht en denk dat wanneer je zoiets heftigs gaat doen, je daarna véél sterker in je schoenen staat. En dan kan je beter omgaan met situaties als die waarin je vrienden niets vragen.

Je zou dan bijvoorbeeld zelf erover kunnen beginnen, met een grapje, of gewoon hoe dat op dat moment het beste lijkt. je zou ook kunnen vragen naar hun leven want hoewel het soms lijkt als je naar het buitenland gaat of jij de enige bent die veranderingen doormaakt en de rest gewoon doorgaat op het zelfde pad is dat natuurlijk niet altijd zo (en ook al is dat voor jou zo hoeft het voor henzelf niet zo te zijn) en dan krijg je waarschijnlijk zelf een gesprek waarin je kan vertellen over jouw ervaringen en ze daar ook over vragen. Meestal als je ergens over praten vragen mensen er wel dingen over.

Je zou dan misschien ook besluiten dat je het gewoon helemaal gehad hebt met deze mensen en daar geen tijd meer aan verspillen, en ipv naar dit soort dingen gaan leuke dingen doen of leuke mensen leren kennen en in elk geval avondjes houden waar jij ook energie van krijgt. Ik noem maar wat.



Maar als je sterk in je schoenen staat, en niet meer zo snel om te blazen bent door kleine tegenvallertjes, dan los je dit in elk geval niet meer op door jezelf pijn te doen (en een fles wijn wegklokken en dan overgeven reken ik daar ook onder).

Hey Digitalis,



Ik heb een paar vragen nav wat je schrijft:



Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.



Als je persoonlijkheiddsstoornis zo heftig is / op de voorgrond staat dat je het niet mogelijk is een intieme relatie in stand te houden, waarom doe je daar dan niet wat aan (bijv. een behandeling)?



Ik wil ook niet anderen hun brein bagatelliseren, maar ik heb écht een nogal bizar brein. En ohjee, ik wil ook zeker niet miepen over hoogbegaafdheid en slachtoffer zijn van je IQ, maar ik merk wel vaak dat mijn brein ietwat anders in elkaar zit dan het gros van het mensvolk.





In welk opzicht werkt jouw brein dan anders?



Overigens gaat het bij mij altijd hetzelfde: Digi wordt versierd door leuke man, man is werkelijk extreem onder de indruk, zet me op een voetstuk, maar na een tijdje lazer ik daar vanaf. Dan ben ik te eerlijk geweest en blijk ik damaged goods.



Is er niet een middenweg? Het lijkt mij dat iemand extreem onder de indruk is en jou op een voeststuk plaatst, omdat jij je zo voordoet. En vervolgens laat je hele andere kanten van jezelf zien (persoonlijkheisstoornis, verslavingen, prostitutie etc.). Waarom ga je niet voor de middenweg? Waarom laat je in eerste instantie een "ideaal beeld" van jezelf zien wat niet overeenkomt met wie je werkelijk bent? Je hoeft niet gelijk alles op tafel te gooiden en jezelf helemaal bloot te geven, maar er zit ook iets tussen die twee in.



Wat ik nodig heb denk ik (in het kader van relaties) is een sterke ietwat dominante man, en héél intelligent.



Waarom heel erg intelligent, wat voegt dat toe aan de relatie, waarom heb je dat nodig?

Je hoeft ook niet persé dat te doen, alleen dat is het eerste wat in mij opkomt. Ik denk dat alles waarin je in een nieuwe situatie zit en héél hard moet werken en heel moe wordt prima is (is het leger niets voor je ). Het komt ook in me op dat je bv. in de zorg zou kunnen gaan werken een tijdje, of in een AZC. Het moet iets zijn waar jij met een ander bezig moet zijn. Dat je je niet in kan zetten voor een baan herken ik, dat heb ik ook weleens gehad, maar ik kan me niet voorstellen dat je je niet in kan zetten voor de directe nood van een ander.



Ik vind een stoornis helemaal geen gezeik, alleen ik weet er heel weinig vanaf (behalve wat ik tegenkwam in mijn werk, maar dat was dus altijd in combinatie met een verstandelijke beperking). Dus daar ga ik verder niet op in want daar kan ik weinig zinnigs over zeggen.

Ik wil je wel vertellen dat ik tijdens mijn studietijd in Nederland twee echte vriendinnen heb gemaakt maar. Ik heb wel kennissen opgedaan, en idd wat jij zegt herken ik ook, maar waarom is dat persé erg, waarom is het niet gewoon gezellig om koffie te drinken na college of om eens per week een avondje te borrelen bij de studentenvereniging. Zelfs als niemand je daarna opbelt. (je zou trouwens ook zelf kunnen bellen om af te spreken..?) De meeste mensen met wie ik contact had tijdens mijn studietijd, die bel ik nooit, bellen mij nooit, etc.

Digitalis, iIk heb het hele topic niet doorgelezen, ervanuit gaande dat het ongeveer hetzelfde is als veel voorgaande topics van je.



Je verschuilt je achter alles dat je maar bedenken kan, achter je uiterlijk, achter je iq, achter je psyche, maakt niet uit. Je maakt van al het moois dat je bent of hebt iets dat negatief voor je uitpakt. Dat maak jij er zelf van.



Volgens mij maak jij dat er zelf van zodat je een excuus hebt om niets te doen, zodat je een excuus hebt om achterover te leunen en te wachten tot het geluk bij jou op de deur klopt. Dat gaat niet gebeuren, wat voor excuus je ook hebt.



Je studeert omdat je een excuus hebt om niet te hoeven werken, niet omdat je je studie nou zo ontzettend leuk vindt of omdat het zoveel toekomst heeft.



Ik vind Margareta's advies heel goed: zorg dat je iets moet doen. Als ontwikkelingswerk niets voor je is, zoek dan een gewone full time baan.



Als je een baan hebt, dan komt er vanzelf structuur/doel in je leven en je ontmoet vanzelf andere mensen. Zorg dus zelf voor de verandering in je leven, verwacht dat dus niet van anderen.



Je problemen analyseren helpt je niets, dat lijkt me nu wel duidelijk, ga eens iets doen. Iets dat jou voldoening geeft. Je bent nergens te slecht voor maar je bent ook nergens te goed voor.



Ik post dit helemaal niet om je je rot te laten voelen, integendeel. Als je steigert van mijn post, ga dan eens bij jezelf na hoe dat komt.

Digi, je hebt jezelf al (enigszins) doorgrondt, denk dat dat juist wel een basis is om een relatie met anderen aan te gaan. Je cynisme is een manier van omgaan met jezelf, er zullen heus mannen zijn die dat zullen herkennen en accepteren.



En ja, 'lelijke' (en dan qua uiterlijk en/of innerlijk) mensen met een relatie, daar kan ik ook heel jaloers op zijn. Waarom zij wel, en ik niet? Maar toch weiger ik mijn hoop in de liefde op te geven! Ik geloof er wel in dat je eerst/ook met jezelf gelukkig moet zijn. En dat niet te laten afhangen of een ander gelukkig met je is. Mensen die niet zonder relatie kunnen leven zullen hun relatie als geweldig omschrijven, maar is dat dan ook echt zo?

Digi, he schrijft dat je afknapt op dingen zoals "houden van simpele liedjes" heb jij wel eens echt een liefdevolle relatie gehad, want dat gaat zoveel verder dan dat...Ik denk dat als je zulke hoge eisen stelt, dat het inderdaad lastig wordt een dekseltje te vinden. Ieder mens heeft namelijk wel dingen waar jij niet van houdt / anders zou doen etc.

quote:Loving_Life schreef op 01 december 2008 @ 13:15:

Digi, he schrijft dat je afknapt op dingen zoals "houden van simpele liedjes" heb jij wel eens echt een liefdevolle relatie gehad, want dat gaat zoveel verder dan dat...Ik denk dat als je zulke hoge eisen stelt, dat het inderdaad lastig wordt een dekseltje te vinden. Ieder mens heeft namelijk wel dingen waar jij niet van houdt / anders zou doen etc.Nou dat vind ik niet zo kwalijk hoor. Ik zou ook niet vallen op een Ajax aanhanger die de hele dag Frans Bauer zit te luisteren en elke dag zijn kratje bier drinkt. Dat zijn geen hoge eisen, dat zijn mensen die niet bij mij passen. Dus dat vind ik niet zo raar.

Lieve Digi,

misschien een onmogelijke opdracht, maar probeer eens niet aan jezelf te denken, wat jij voelt, wat jij wilt ed.

Hoe meer je nadenkt over jezelf, hoe dieper je graaft en des te meer voel je je niet op zijn plaats.

Laat dit eens varen en ervaar de rust.

Als je niet uitkijkt ben je je hele leven lang bezig met het analyseren van alles wat niet goed gaat, en voor je het weet is je leven voorbij. Heb je niet genoten, nooit die fijne relatie gehad, of die leuke baan. Je kunt alles dood analyseren, maar je zult het zelf moeten doen, zoals alle andere mensen dat zelf moeten. En dat het niet makkelijk is..denk dat de meesten daar last van hebben. Als je op het forum leest dan kampen er heel veel mensen met stoornissen en andere ellende, je bent echt niet de enige. Toch ben je zelf de enige die er wat aan kan doen, en er alleen over nadenken brengt je nooit daar waar je zou willen zijn. Zonde van je tijd, het is tijd voor actie. Vallen en opstaan, tot het een keer goed gaat. Uitproberen, dat geldt voor werk en dat geldt ook voor relaties. Er zijn tig types en pas na een aantal keer op je bek gaan, kom je uiteindelijk een vent tegen die best goed past. Per toeval, zoals dat meestal gaat. Als dat bij anderen zo werkt, dan werkt dat ook zo bij jou. Het heeft alleen tijd nodig, en die heb je nog volop.

Het Requiem van Mozart vind ik prachtig... mensen verklaren mij voor gek



Maar absoluut geen Adre Rieu... Brrrr...



Lees mijn stukje nog es Digi als je wil..

Digi, jouw laatste posting...je leeft en denkt in extremen. Snap dat het vermoeiend is (voor jou), maar waarom meteen denken aan zelfmoord (bij wijze van spreken) na zoiets kleins als een afwijzing? Als je gaat solliciteren word je misschien wel tig keer afgewezen..voelt kut, totdat je wel word aangenomen.

Je zult daar mee om moeten leren gaan, want het leven zit vol afwijzingen. Of ze voelen als een afwijzing, zal ook vaak zo zijn. Daar zit nl ook nog een verschil in; IS het daadwerkelijk een afwijzing, of voelt dat zo? Ik weet hoe het werkt, want heb er zelf ook extreem last van. Maar gelukkig heb ik ook mijn scherpe verstand mee, waardoor ik eea kan rationaliseren. Kun jij dus ook met gemak.

Digi, stel dat je een vent tegenkomt die jou volledig accepteert zoals je bent, waar jij je gigantisch bij op je gemakt voelt. Maar hij lees net niet de boeken waar jij zo van houd..serveer je die liefde dan af? Dat is nou zonde. Want dat is nl helemaal niet waar het echt om draait in de liefde, misschien dat je dit nog nooit hebt ervaren, maar dat gaat gebeuren..mits je ervoor openstaat! En dat doe je mi niet..je wilt zo graag die perfecte liefde, helemaal gevormd zoals jij het in je hoofd hebt..kan haast niet anders of het gaat tegenvallen. Waardoor jij weer kunt zeggen, zie je wel, er is geen dekseltje voor mij. Maar het is allemaal veel simpeler dan jij denkt..denk ik

Haha, ja Digi, in alles wat jij doet sla jij volgens mij door.

Vlak voor Feliciaatje