Wat een cliché toch eigenlijk

25-11-2008 17:20 851 berichten
Alle reacties Link kopieren
"Op ieder postje past een dekseltje".



Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?



Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.



Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.



Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.



Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.



In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.



Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.



Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.



Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.



Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?



Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?



't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.



Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.



Freaks aller landen, verenigt U?



En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.



Herkenbaar?



PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Alle reacties Link kopieren
Met alle goedbedoelde en mooie adviezen van vandaag ga ik het topic afsluiten.



Niet omdat ik Digitalis monddood wil maken, maar wél omdat ook in dit topic weer dezelfde weg wordt bewandeld als voorheen. Niet dat Digitalis die intentie had, maar dat doet er verder niet zo veel toe.



Er zijn genoeg redenen te bedenken waarom het topic open zou kunnen blijven, maar ik wil het liever niet weer uit de hand zien lopen zodat het uitdraait op een rel, of erger.



Ik ga het nog wél overleggen met de andere Engelen, dus mochten zij een andere mening toegedaan zijn, dan wordt het topic weer geopend.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven