Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
donderdag 27 november 2008 om 13:45
AnimaJoy, niet onbegrijpelijk, juist heel verhelderend. Dankjewel.
En vechten tegen je eigen geest lukt niet. De schaduw in jezelf die je blokkeert en remt en saboteert kun je tijdelijk in de houdgreep nemen en wanneer je aandacht even verslapt gaat hij er weer vandoor.
Wat dat betreft denk ik dat juist die kant in jezelf je mededogen verdient. Dat stuk is er met een reden, is er niet om je te pesten (ook al voelt het misschien soms wel zo). Wat ligt erachter? Wat is de drijfveer? Wrs heel menselijke emoties die in de knel zitten. Die moeten kunnen ademen zonder dat ze de kans krijgen je te vernietigen.
En dat is een vrij delicaat proces, een koorddans. Maar niet onmogelijk. Die delen moeten ook geintegreerd worden, niet veroordeeld worden omdat ze onwenselijk zouden zijn. Dat zal zich altijd wreken. Je kan willen dat je anders was maar dat ben je niet. Jij bent jij. Hoe meer je dat kunt accepteren en integreren, hoe meer je zult zien dat je niet mislukt bent. Je bent al gelukt op jouw manier.
En dat voelt nu niet zo maar dat kun je wel zo voelen. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden en beperkingen. Kunst is jezelf als geheel te ervaren inclusief die dingen. Dat maakt je juist mens. Perfectie is een allesbehalve zaligmakend streven. Jezelf zijn met alles d'rop en d'ran is wel heel fijn. En soms ook niet en ook dat hoort erbij .
En vechten tegen je eigen geest lukt niet. De schaduw in jezelf die je blokkeert en remt en saboteert kun je tijdelijk in de houdgreep nemen en wanneer je aandacht even verslapt gaat hij er weer vandoor.
Wat dat betreft denk ik dat juist die kant in jezelf je mededogen verdient. Dat stuk is er met een reden, is er niet om je te pesten (ook al voelt het misschien soms wel zo). Wat ligt erachter? Wat is de drijfveer? Wrs heel menselijke emoties die in de knel zitten. Die moeten kunnen ademen zonder dat ze de kans krijgen je te vernietigen.
En dat is een vrij delicaat proces, een koorddans. Maar niet onmogelijk. Die delen moeten ook geintegreerd worden, niet veroordeeld worden omdat ze onwenselijk zouden zijn. Dat zal zich altijd wreken. Je kan willen dat je anders was maar dat ben je niet. Jij bent jij. Hoe meer je dat kunt accepteren en integreren, hoe meer je zult zien dat je niet mislukt bent. Je bent al gelukt op jouw manier.
En dat voelt nu niet zo maar dat kun je wel zo voelen. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden en beperkingen. Kunst is jezelf als geheel te ervaren inclusief die dingen. Dat maakt je juist mens. Perfectie is een allesbehalve zaligmakend streven. Jezelf zijn met alles d'rop en d'ran is wel heel fijn. En soms ook niet en ook dat hoort erbij .
donderdag 27 november 2008 om 16:21
Ik opteer gewoon voor een lobotomie
En Feliciaatje, bedankt voor je gesprek gister. We moeten weer eens afspreken en dan nemen we die gekke Mastermind erbij, kunnen we lachen.
Ik ga morgen afspreken met een vriend (ex-neukert, ex-klant, heb'm schandlig behandeld maar we zijn ondanks dat nog stééds vrienden, kun je nagaan, ik had allang afgehaakt). Ondanks het feit dat ik ziek ben nu wil ik er toch eventjes uit.
Ik durf nog niet naar de colleges, maar hopelijk leg ik wel examens af. Met een brein als het mijne móet dat toch godbetert mogelijk zijn?
Feliciaatje, jouw schrijfstijl is prachtig maar zoals gewoonlijk begrijp ik er weinig van Komt omdat ik ontzettend rationeel en analytisch denk, vermoed ik.
Ik heb deze nacht niet geslapen en me aangemeld op een datingsite. Weer om iets te doen wat ik eng vind. En woe weet kom ik daar mijn Russische droomprins tegen
Weet je, nog zo'n succesverhaal: ik had pianoles en net als mijn vaders familie ben ik begiftigd met een enorm muzikaal talent. Toen eenmaal duidelijk werd dat ik naar het conservatorium mocht, ben ik afgehaakt. Te eng. Ik zou teveel moeten presteren en het afleggen tegen de Alexejs, de Sergeis en de Yu Kims. Als aupair in Spanje was ik een ramp, als toerisitsch medewerker in Oost-Europa was ik een atoombom en scripties schrijven voor mijn studie gebeurt dus onder invloed van verdovende middelen. Het enig goede cijfer wat ik ooit gehaald heb voor zoiets is voor een betoog over God, wat mij uiteraard als rasatheist erg goed ligt. Wrang genoeg was ik wel lange tijd de populairste escortdame van Belgie. Da's op zich niet erg, maar dan bekruipt me toch de gedachte: goh, dus enkel je benen spreiden kun je goed.
Vele psychiaters hebben me afgewezen wegens een te hoge intelligentie en manipulatief gedrag. Door een extreem snelle stofwisseling werken medicamenten zelden of nooit. Mijn huidige psych echter verstaat z'n vak. Alleen vindt hij me óók al zo'n interessant studie-object. Ik zou weleens gewoon normaal gevonden willen worden. Tegelijkertijd hunker ik naar aandacht, voetstukken en volgelingen. Tweestrijd. Extreme zelfhaat en narcisme, that's me.
En Feliciaatje, bedankt voor je gesprek gister. We moeten weer eens afspreken en dan nemen we die gekke Mastermind erbij, kunnen we lachen.
Ik ga morgen afspreken met een vriend (ex-neukert, ex-klant, heb'm schandlig behandeld maar we zijn ondanks dat nog stééds vrienden, kun je nagaan, ik had allang afgehaakt). Ondanks het feit dat ik ziek ben nu wil ik er toch eventjes uit.
Ik durf nog niet naar de colleges, maar hopelijk leg ik wel examens af. Met een brein als het mijne móet dat toch godbetert mogelijk zijn?
Feliciaatje, jouw schrijfstijl is prachtig maar zoals gewoonlijk begrijp ik er weinig van Komt omdat ik ontzettend rationeel en analytisch denk, vermoed ik.
Ik heb deze nacht niet geslapen en me aangemeld op een datingsite. Weer om iets te doen wat ik eng vind. En woe weet kom ik daar mijn Russische droomprins tegen
Weet je, nog zo'n succesverhaal: ik had pianoles en net als mijn vaders familie ben ik begiftigd met een enorm muzikaal talent. Toen eenmaal duidelijk werd dat ik naar het conservatorium mocht, ben ik afgehaakt. Te eng. Ik zou teveel moeten presteren en het afleggen tegen de Alexejs, de Sergeis en de Yu Kims. Als aupair in Spanje was ik een ramp, als toerisitsch medewerker in Oost-Europa was ik een atoombom en scripties schrijven voor mijn studie gebeurt dus onder invloed van verdovende middelen. Het enig goede cijfer wat ik ooit gehaald heb voor zoiets is voor een betoog over God, wat mij uiteraard als rasatheist erg goed ligt. Wrang genoeg was ik wel lange tijd de populairste escortdame van Belgie. Da's op zich niet erg, maar dan bekruipt me toch de gedachte: goh, dus enkel je benen spreiden kun je goed.
Vele psychiaters hebben me afgewezen wegens een te hoge intelligentie en manipulatief gedrag. Door een extreem snelle stofwisseling werken medicamenten zelden of nooit. Mijn huidige psych echter verstaat z'n vak. Alleen vindt hij me óók al zo'n interessant studie-object. Ik zou weleens gewoon normaal gevonden willen worden. Tegelijkertijd hunker ik naar aandacht, voetstukken en volgelingen. Tweestrijd. Extreme zelfhaat en narcisme, that's me.
donderdag 27 november 2008 om 16:37
Miss Paradox,
Eerlijk gezegd heb ik mijn hoofd ook over je lopen buigen, maar roep daardoor ook vragen bij mijzelf op waar ik uiteraard geen antwoord heb. Zelf ben ik gediagnosticeerd met o.a. een identiteitsprobleem en vermijdende trekken. Met name dat identiteitsprobleem is een doorn in mijn oog.
Altijd die paradox die terugkeert in alles wat ik doe, de twijfel die daar gepaard mee gaat, nooit een mening kunnen vormen over jezelf, niet weten waar je interesses liggen, maakt de behandeling voor hulpverleners ook moeilijk. Daarnaast dacht ik dat mijn tweestrijd altijd door het blowen kwam, en een ander persoon was dan als ik niet stoned was. Nu blijkt dat zonder het blowen die tweestrijd er ook nog steeds is. Alleen zou ik nooit een masker kunnen opzetten, maar zou ik ook nooit mijzelf kunnen laten zien, omdat ik geen idee heb wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wil. Heb jij wel enig idee over wie je eigenlijk bent?
En waarom zou je gaan manipuleren? De enige die je voor de gek houdt is jezelf namelijk.
Eerlijk gezegd heb ik mijn hoofd ook over je lopen buigen, maar roep daardoor ook vragen bij mijzelf op waar ik uiteraard geen antwoord heb. Zelf ben ik gediagnosticeerd met o.a. een identiteitsprobleem en vermijdende trekken. Met name dat identiteitsprobleem is een doorn in mijn oog.
Altijd die paradox die terugkeert in alles wat ik doe, de twijfel die daar gepaard mee gaat, nooit een mening kunnen vormen over jezelf, niet weten waar je interesses liggen, maakt de behandeling voor hulpverleners ook moeilijk. Daarnaast dacht ik dat mijn tweestrijd altijd door het blowen kwam, en een ander persoon was dan als ik niet stoned was. Nu blijkt dat zonder het blowen die tweestrijd er ook nog steeds is. Alleen zou ik nooit een masker kunnen opzetten, maar zou ik ook nooit mijzelf kunnen laten zien, omdat ik geen idee heb wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wil. Heb jij wel enig idee over wie je eigenlijk bent?
En waarom zou je gaan manipuleren? De enige die je voor de gek houdt is jezelf namelijk.
donderdag 27 november 2008 om 16:54
Weet je wat het met jou is, jij wilt erkenning voor je intelligentie, maar krijg die niet terug in de vorm van resultaten op je uni en het wringt je dat een intelligent persoon als jezelf geen sociale contacten kan onderhouden. Een intelligent persoon zou daar toch zeker wel in staat toe moeten zijn. En dan krijg je erkenning voor iets waar je eigenlijk geen intelligentie voor zou moeten hebben - number 1 prostitue. Das best een paradox eigenlijk.
Kun je nog herinnneren dat we het hadden over de definitie van wijsheid, waarin je mij een Jack Russel ofzo noemde die constant achter zijn eigen staart aan zit. Ik herken daar bij jou ook wel wat in.
Kun je nog herinnneren dat we het hadden over de definitie van wijsheid, waarin je mij een Jack Russel ofzo noemde die constant achter zijn eigen staart aan zit. Ik herken daar bij jou ook wel wat in.
anoniem_74559 wijzigde dit bericht op 27-11-2008 16:59
Reden: staart gek, geen staard, mijn spelling is crap!
Reden: staart gek, geen staard, mijn spelling is crap!
% gewijzigd
donderdag 27 november 2008 om 16:59
donderdag 27 november 2008 om 17:00
donderdag 27 november 2008 om 17:13
Sorry, mijn twijfel blijft bestaan. Overigens kan ik met je meegaan dat een goede prostituee, vaak intelligent is omdat zij zich naast een snel inlevensvermogen, ook de kunde in zich moet hebben om zich aan te passen.
Anyway, als de faalangst je blokkeert, dan vraag ik mij af waarom er een blokkade wordt opgeroepen? Waar ben je bang voor? Dat je niet kan voldoen aan je eigen verwachtingen of andersman verwachtingen? Waarom kun je geen genoegen nemen met diegene die je bent?
Anyway, als de faalangst je blokkeert, dan vraag ik mij af waarom er een blokkade wordt opgeroepen? Waar ben je bang voor? Dat je niet kan voldoen aan je eigen verwachtingen of andersman verwachtingen? Waarom kun je geen genoegen nemen met diegene die je bent?
donderdag 27 november 2008 om 17:22
Badmeester, ik zie je wel vaker totaal niet terzake doende posts neergooien. Het is mijn topic toevallig en het heeft een ietwat andere wending genomen omdat er forummers zo lief zijn om advies te geven, en dan doe jij net alsof ik een narcistische trut ben die zichzeelf graag hoort praten. Geloof mij nu maar, dat kan ik veel effectiever in real life.
En daarnaast ga ik natuurlijk helemaal niets over jou neerzetten, maar ik heb wel gehoord dat je niet zo aardig bent geweest tegen iemand die ik ken.
Matamata, ik weet het allemaal niet. Ik ben een perfectioniste met een drang naar zichzelf onderscheiden van de rest. Dat dóe ik al, omdat ik een redelijk afwijkend karakter heb. Maar dat bedoel ik niet. Ik wil iets betékenen. Mijn naam verbinden aan een bestseller. Een artikel van me gepubliceerd zijn. Djiez, voor mijn part Polen binnenvallen. Als kind was ik overal de beste in, ik kon goed tekenen, was muzikaal, ik kon heel snel lezen en schrijven, algebra en schaken beheerste ik toen andere kinderen nog met poppen speelden. En nu zijn die kinderen van toen afgestudeerd, hebben een leuke baan, een eigen huisje, een relatie en een fucking labrador die Boy heet. En daar zit ik dan, met 1001 ideeen die ik niet ten uitvoer durf te brengen. Bang dat men me weghoont. Bang dat als ik eens mijn best doe, ik niet eens de middenmoot haal. Bang dat ik wéér misluk. En ik wíl geen genoegen nemen met wat ik ben: een faalangstige miep met een angst voor alles wat met mensen te maken heeft, iemand zonder echte vrienden (al doe ik nu sommigen tekort eigenlijk), bang om mezelf te zijn omdat diegene gewoon geen leuk persoon is. Dát dus.
En daarnaast ga ik natuurlijk helemaal niets over jou neerzetten, maar ik heb wel gehoord dat je niet zo aardig bent geweest tegen iemand die ik ken.
Matamata, ik weet het allemaal niet. Ik ben een perfectioniste met een drang naar zichzelf onderscheiden van de rest. Dat dóe ik al, omdat ik een redelijk afwijkend karakter heb. Maar dat bedoel ik niet. Ik wil iets betékenen. Mijn naam verbinden aan een bestseller. Een artikel van me gepubliceerd zijn. Djiez, voor mijn part Polen binnenvallen. Als kind was ik overal de beste in, ik kon goed tekenen, was muzikaal, ik kon heel snel lezen en schrijven, algebra en schaken beheerste ik toen andere kinderen nog met poppen speelden. En nu zijn die kinderen van toen afgestudeerd, hebben een leuke baan, een eigen huisje, een relatie en een fucking labrador die Boy heet. En daar zit ik dan, met 1001 ideeen die ik niet ten uitvoer durf te brengen. Bang dat men me weghoont. Bang dat als ik eens mijn best doe, ik niet eens de middenmoot haal. Bang dat ik wéér misluk. En ik wíl geen genoegen nemen met wat ik ben: een faalangstige miep met een angst voor alles wat met mensen te maken heeft, iemand zonder echte vrienden (al doe ik nu sommigen tekort eigenlijk), bang om mezelf te zijn omdat diegene gewoon geen leuk persoon is. Dát dus.
donderdag 27 november 2008 om 17:22
donderdag 27 november 2008 om 17:26
Even een heel nieuw pad inslaand...:quote:Digitalis schreef op 25 november 2008 @ 17:20:
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.Misschien zit het geheim hem niet het zoeken, maar het bereid zijn te vinden.
Jij bent daar zo te lezen nog niet aan toe - je komt met allerlei redenen waarom je zelf geen relatiemateriaal zou zijn. Maar dan denk je voor een ander. Hoeft niet, doen ze zelf wel (of niet, maar dat is ook een keuze).
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.Misschien zit het geheim hem niet het zoeken, maar het bereid zijn te vinden.
Jij bent daar zo te lezen nog niet aan toe - je komt met allerlei redenen waarom je zelf geen relatiemateriaal zou zijn. Maar dan denk je voor een ander. Hoeft niet, doen ze zelf wel (of niet, maar dat is ook een keuze).
donderdag 27 november 2008 om 17:29
Das een mooi iets JWvB, ik zag toevallig dit stuk laatst:
Ik zoek niet, ik vind.
'Zoeken, dat is het uitgaan van het oude in een willen vinden van het al bekende in het nieuwe.
'Vinden', dat is het volledig nieuwe, ook in de beweging.
Alle wegen zijn open, en wat gevonden wordt is onbekend. Het is een waagstuk, een heilig avontuur. Het ongewisse van zulke waagstukken kunnen eigenlijk alleen diegenen op zich nemen die zich geborgen weten in ongeborgenheid, die in het ongewisse raken en geen leiding ervaren, die zich in het duister overgeven aan een onzichtbare ster en zich door hogere doelen laten leiden, in plaats van in de beperking en de begrenzing van het menszijn het doel te bepalen.
Dit openstaan voor ieder nieuw inzicht, voor iedere nieuwe beleving, zowel uiterlijk als innerlijk, dat is het wezenlijke van de moderne mens, die in alle angst voor het loslaten, toch de genade ervaart van het gehouden zijn aan de openbaring van nieuwe mogelijkheden.
Pablo Picasso
Ik zoek niet, ik vind.
'Zoeken, dat is het uitgaan van het oude in een willen vinden van het al bekende in het nieuwe.
'Vinden', dat is het volledig nieuwe, ook in de beweging.
Alle wegen zijn open, en wat gevonden wordt is onbekend. Het is een waagstuk, een heilig avontuur. Het ongewisse van zulke waagstukken kunnen eigenlijk alleen diegenen op zich nemen die zich geborgen weten in ongeborgenheid, die in het ongewisse raken en geen leiding ervaren, die zich in het duister overgeven aan een onzichtbare ster en zich door hogere doelen laten leiden, in plaats van in de beperking en de begrenzing van het menszijn het doel te bepalen.
Dit openstaan voor ieder nieuw inzicht, voor iedere nieuwe beleving, zowel uiterlijk als innerlijk, dat is het wezenlijke van de moderne mens, die in alle angst voor het loslaten, toch de genade ervaart van het gehouden zijn aan de openbaring van nieuwe mogelijkheden.
Pablo Picasso
donderdag 27 november 2008 om 17:37
U doet maar, Matamata.
JWvb, dat weet ik wel. Maar ik stel me zo voor dat -als ik me verplaats in de ander- diegene echt niet op mij zit te wachten. Ja, in het begin. Joh, hoeveel mannen zijn er wel niet verliefd op me geweest. Konden uren staren naar me, luisterend naar mijn verhalen vol zelfspot, terwijl ik oreerde over mijn visie op de mensheid. Maar dán he....Wie kan er in alle eerlijkheid zeggen dat ze een relatie aan willen gaan met iemand die CENSUURt, met iemand die een CENSUURpoging heeft ondernomen, met iemand die verslaafd is geweest aan vanalles, die met 200 mannen naar bed is geweest (betalend), en noem maar op? Liegen is wat mij betreft de enige optie.
Ik begrijp je punt volkomen, maar ik wéét gewoon dat ik niet de ideale partner ben, ondanks mijn intelligentie, zelfspot, humor, avontuurlijke karakter en mooie uiterlijk. Ja, misschien voor mannen die ik zélf niet wil (denk: type nerd met puisten van hier tot Tokio).
En cynisme schijnt ook al onaantrekkelijk te zijn (ik twijfel nog over een smiley hier neer te zetten)
JWvb, dat weet ik wel. Maar ik stel me zo voor dat -als ik me verplaats in de ander- diegene echt niet op mij zit te wachten. Ja, in het begin. Joh, hoeveel mannen zijn er wel niet verliefd op me geweest. Konden uren staren naar me, luisterend naar mijn verhalen vol zelfspot, terwijl ik oreerde over mijn visie op de mensheid. Maar dán he....Wie kan er in alle eerlijkheid zeggen dat ze een relatie aan willen gaan met iemand die CENSUURt, met iemand die een CENSUURpoging heeft ondernomen, met iemand die verslaafd is geweest aan vanalles, die met 200 mannen naar bed is geweest (betalend), en noem maar op? Liegen is wat mij betreft de enige optie.
Ik begrijp je punt volkomen, maar ik wéét gewoon dat ik niet de ideale partner ben, ondanks mijn intelligentie, zelfspot, humor, avontuurlijke karakter en mooie uiterlijk. Ja, misschien voor mannen die ik zélf niet wil (denk: type nerd met puisten van hier tot Tokio).
En cynisme schijnt ook al onaantrekkelijk te zijn (ik twijfel nog over een smiley hier neer te zetten)
donderdag 27 november 2008 om 18:03
Cynisme is het probleem niet, maar constant cynisme wel. Stuur dat cynisme af en toe ook eens op vakantie.
En zal ik je nog een geheimpje vertellen? De ideale partner bestaat niet. Ik zou denken dat je dat na het regelmatig lezen van wat er hier in dit tranendal gepost wordt wel zou weten.
Okay, je hebt gradaties, en ik ben beslist een stuk braver dan jij, maar het kan ook erger (ja heus!)
Oja en die poging, die heb ik wel eens genomen, die heeft mijn partner wel eens genomen en mijn moeder is er ook bij in de buurt geweest. Ook dat is niet bijzonder meer. (*grinnik* ik moet nu denken aan een ex die ooit heel dramatisch vertelde dat hij soms dood wilde. Ik reageerde schouder ophalend "ja wie niet. De vraag is, wat ga je ermee doen". Hij was tot in het diepst van zijn ziel gekwetst, zijn ex en zijn moeder waren immers wel gepast overstuur geraakt van die mededeling).
En zal ik je nog een geheimpje vertellen? De ideale partner bestaat niet. Ik zou denken dat je dat na het regelmatig lezen van wat er hier in dit tranendal gepost wordt wel zou weten.
Okay, je hebt gradaties, en ik ben beslist een stuk braver dan jij, maar het kan ook erger (ja heus!)
Oja en die poging, die heb ik wel eens genomen, die heeft mijn partner wel eens genomen en mijn moeder is er ook bij in de buurt geweest. Ook dat is niet bijzonder meer. (*grinnik* ik moet nu denken aan een ex die ooit heel dramatisch vertelde dat hij soms dood wilde. Ik reageerde schouder ophalend "ja wie niet. De vraag is, wat ga je ermee doen". Hij was tot in het diepst van zijn ziel gekwetst, zijn ex en zijn moeder waren immers wel gepast overstuur geraakt van die mededeling).
donderdag 27 november 2008 om 18:12
quote:Digitalis schreef op 27 november 2008 @ 16:21:
Ik opteer gewoon voor een lobotomie
En Feliciaatje, bedankt voor je gesprek gister. We moeten weer eens afspreken en dan nemen we die gekke Mastermind erbij, kunnen we lachen.
Mastermind meldt zich, en opteert voor een ontmoeting!
Maarre, laat dat narcisme er ff buiten hè Digi *grijns*
Geloof me nou, je bent níet narcistisch. Al was het alleen maar omdat het überhaupt in je opkomt dat je een narcist zou kunnen zijn (snap je 'm nog?)
Ik herken veel van mijzelf in jouw verhaal, maar niet alles. En ik had de post van DorothyGale ook niet verkeerd opgevat, maar begrijp tegelijkertijd waarom jij dat wél doet, althans, dat denk ik te begrijpen. Volgens mij is het niet zozeer het woordje 'onnozel', maar het idee/gevoel dat jouw gevoelens gebagatelliseerd worden, terwijl je toch al zo'n moeite hebt om deze te uiten. Jij meent keer op keer te ondervinden dat Digi de clown, Digi het intellect, Digi de cynicus geaccepteerd en gekend wordt, maar Digi de gevoelige, Digi de onzekere niet mag bestaan. "Kwetsbaarheid tonen, is iemand een wapen overhandigen", dat idee.
Tegelijkertijd snak je volgens mij naar iemand die ook jouw 'zwakke' (let op de haakjes) kanten accepteert, respecteert en begrijpt. Iemand die jou kan zien huilen, een arm om je heen kan slaan, je onzekerheden kan delen, zonder medelijden met je te hebben (want: meelij is iets minderwaardigs) en voor wie je daarna nog steeds net zo goed Digi de cynicus, Digi de clown en Digi de analyticus bent die je nu eenmaal óók bent.
Denk ik een beetje in de goede richting?
(Ik hoop het, want het alternatief is dat ik aan een ernstig gevalletje van projectie lijd... )
Ik opteer gewoon voor een lobotomie
En Feliciaatje, bedankt voor je gesprek gister. We moeten weer eens afspreken en dan nemen we die gekke Mastermind erbij, kunnen we lachen.
Mastermind meldt zich, en opteert voor een ontmoeting!
Maarre, laat dat narcisme er ff buiten hè Digi *grijns*
Geloof me nou, je bent níet narcistisch. Al was het alleen maar omdat het überhaupt in je opkomt dat je een narcist zou kunnen zijn (snap je 'm nog?)
Ik herken veel van mijzelf in jouw verhaal, maar niet alles. En ik had de post van DorothyGale ook niet verkeerd opgevat, maar begrijp tegelijkertijd waarom jij dat wél doet, althans, dat denk ik te begrijpen. Volgens mij is het niet zozeer het woordje 'onnozel', maar het idee/gevoel dat jouw gevoelens gebagatelliseerd worden, terwijl je toch al zo'n moeite hebt om deze te uiten. Jij meent keer op keer te ondervinden dat Digi de clown, Digi het intellect, Digi de cynicus geaccepteerd en gekend wordt, maar Digi de gevoelige, Digi de onzekere niet mag bestaan. "Kwetsbaarheid tonen, is iemand een wapen overhandigen", dat idee.
Tegelijkertijd snak je volgens mij naar iemand die ook jouw 'zwakke' (let op de haakjes) kanten accepteert, respecteert en begrijpt. Iemand die jou kan zien huilen, een arm om je heen kan slaan, je onzekerheden kan delen, zonder medelijden met je te hebben (want: meelij is iets minderwaardigs) en voor wie je daarna nog steeds net zo goed Digi de cynicus, Digi de clown en Digi de analyticus bent die je nu eenmaal óók bent.
Denk ik een beetje in de goede richting?
(Ik hoop het, want het alternatief is dat ik aan een ernstig gevalletje van projectie lijd... )
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 27-11-2008 18:13
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
donderdag 27 november 2008 om 18:39
Oh fuck, jij bent wel een persoon met probleemkluwen zeg . Even een korte samenvatting van knelpunten die de revue gepasseerd zijn: zelfbeeld, relaties met betrekking tot vrienden, relaties met betrekking tot een levenspartner. Heb ik nog wat vergeten? De kern is denk ik wel dat je gaat houden van jezelf, je van je onzekerheid afkomt en stapsgewijs probeert om van je faalangst af te komen.
Even een vraag hoor, maar denk je dat het realistisch is om naast je studie ook nog een bestseller te kunnen schrijven (Dit ligt trouwens in dezelfde sfeer in dat het egoistisch is je niet voort te planten)? Zou het een idee kunnen zijn om bijv. het schrijven van een bestseller te parkeren naar een later tijdstip, om je aandacht ten volle te benutten op je studie? Persoonlijk lijkt het mij verstandig om je aandacht op de belangrijkste punten te gaan richten, voordat je andere complicaties gaat toevoegen.
En over relaties, liegen over zaken die op dat moment niet spelen lijkt me verstandig. Waarom zou je? Ok, in de ideale omstandigheid zou iemand je lief moeten hebben zoals je bent. Maar inderdaad, de situatie onnodig moeilijk maken zou niet constructief zijn en bovendien zou die blokkade een ervaring in verdere liefde kunnen ontnemen en blijft de faalangst in stand gehouden worden.
Maar Digitalis, ik heb deels dezelfde vragen hoor. Alleen is mijn situatie enigzins omgekeerd. Was vroeger ook een talentje, alleen heb ik mij nog nooit intellectueel gedragen. Amper boeken gelezen, nog nooit een instrument bespeeld, geen verre reis gemaakt en zo lui als de need. Wees trots op het feit dat je gereisd hebt, belezen bent en een instrument kan kan bespelen. Ik heb blokkades, alhoewel die niet zijn gekomen uit faalangst (ik heb het tegenovergestelde), maar uit luiheid. Daarnaast is mijn geheugen een zeef (vermoedelijk door blowen en alcohol), moet ik mijn beeld over mijn eigen kunnen gaan bijstellen en zijn veel dromen (momenteel) in duigen gevallen. Jammer, maar het is niet anders, alhoewel ik me wel probeer aan te passen aan de situatie. Gelukkig heb ik wel een WO-studie afgerond, dat dan weer wel haha. Echt, wees trost op je belezenheid, je ervaringen in reizen en alle unieke momenten die je als prostituee hebt meegemaakt.
Momenteel heb ik ook wat zorgen aan mijn hoofd en wou even zeggen dat ik een later tijdstip die tegenstrijdigheden naar voren haal als je er dan nog oren naar hebt.
Even een vraag hoor, maar denk je dat het realistisch is om naast je studie ook nog een bestseller te kunnen schrijven (Dit ligt trouwens in dezelfde sfeer in dat het egoistisch is je niet voort te planten)? Zou het een idee kunnen zijn om bijv. het schrijven van een bestseller te parkeren naar een later tijdstip, om je aandacht ten volle te benutten op je studie? Persoonlijk lijkt het mij verstandig om je aandacht op de belangrijkste punten te gaan richten, voordat je andere complicaties gaat toevoegen.
En over relaties, liegen over zaken die op dat moment niet spelen lijkt me verstandig. Waarom zou je? Ok, in de ideale omstandigheid zou iemand je lief moeten hebben zoals je bent. Maar inderdaad, de situatie onnodig moeilijk maken zou niet constructief zijn en bovendien zou die blokkade een ervaring in verdere liefde kunnen ontnemen en blijft de faalangst in stand gehouden worden.
Maar Digitalis, ik heb deels dezelfde vragen hoor. Alleen is mijn situatie enigzins omgekeerd. Was vroeger ook een talentje, alleen heb ik mij nog nooit intellectueel gedragen. Amper boeken gelezen, nog nooit een instrument bespeeld, geen verre reis gemaakt en zo lui als de need. Wees trots op het feit dat je gereisd hebt, belezen bent en een instrument kan kan bespelen. Ik heb blokkades, alhoewel die niet zijn gekomen uit faalangst (ik heb het tegenovergestelde), maar uit luiheid. Daarnaast is mijn geheugen een zeef (vermoedelijk door blowen en alcohol), moet ik mijn beeld over mijn eigen kunnen gaan bijstellen en zijn veel dromen (momenteel) in duigen gevallen. Jammer, maar het is niet anders, alhoewel ik me wel probeer aan te passen aan de situatie. Gelukkig heb ik wel een WO-studie afgerond, dat dan weer wel haha. Echt, wees trost op je belezenheid, je ervaringen in reizen en alle unieke momenten die je als prostituee hebt meegemaakt.
Momenteel heb ik ook wat zorgen aan mijn hoofd en wou even zeggen dat ik een later tijdstip die tegenstrijdigheden naar voren haal als je er dan nog oren naar hebt.
anoniem_74559 wijzigde dit bericht op 27-11-2008 19:43
Reden: Dit ligt...te planten
Reden: Dit ligt...te planten
% gewijzigd
donderdag 27 november 2008 om 20:49
*off-topic*
Weet je Digi, op je hele relatierelaas ga ik niet in omdat ik denk dat het daar helemaal niet om gaat. Je had namelijk elk onderwerp kunnen nemen om aan te geven dat je op dat specifieke gebied wel voor altijd zult falen en je daarom waarschijnlijk als persoon voor eeuwig een nutteloos mislukt wangedrocht zal zijn *denk vriendelijke smiley erbij*. Of het nou studie, vriendschap, werk, relatie, iq, wonen, stabiliteit, schrijven of wat dan ook is, het onderliggende gevoel blijft hetzelfde.
En volgens mij komt dat gevoel elke keer naar boven als de prestatiestress in je leven toeneemt, bijvoorbeeld vlak voor examens Of als er een afwijzing is geweest, in vorm van kritiek op iets wat je doet of schrijft of als er daadwerkelijk een relatie 'mislukt'. Kortom: als het je niet lukt om altijd en overal voor iedereen perfect te zijn.
En dat is een heel lastig verschijnsel wat ikzelf voor het gemak zal plaatsen onder BPS (-omdat je er zelf over begonnen bent-). Of om het iets moderner te omschrijven (omdat BPS inmiddels een behoorlijk achterhaald begrip is en het hele As-2 circus aan kritiek onderhevig is en waarschijnlijk wordt afgeschaft bla bla bla): ERS - emotionele regulatie stoornis. Doodvermoeiend om mee te leven, ik weet het, maar minder ongrijpbaar of mystiek dan het lijkt op de momenten dat je er midden in zit.
Ik (her)benoem je zelfgenoemde diagnose niet om je voor gek te verklaren maar om aan te geven dat het waarschijnlijk een steeds terugkerend patroon verklaart. Een patroon waarin er door iets kwetsends - of door je eigen kwetsbaarheid- een enorm heftig gevoel wordt getriggerd wat je vervolgens projecteert op alle domeinen in je leven. Zelfs met terugwerkende kracht.
En dan gáát het dus niet om die domeinen, maar om wat er achter ligt. Dan zijn de opbeurende woorden gericht op zo'n domein slechts goedkope pleisters die bij een nieuwe regenbui geheid weer los zullen laten. Zoiets.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: het is minder groot dan je misschien denkt. En daar kom je alleen achter als je -simpel en moeilijk tegelijk- dat gevoel onder ogen durft te zien en durft te laten voor wat het is zonder het op alles in je verleden, heden en toekomst te plakken. Die wetenschap alleen al kan ervoor zorgen dat je langzamerhand leert om dat gitzwarte gevoel te scheiden van de rest en het zo te isoleren. Zo zorg je ervoor dat je brein niet gekaapt wordt maar juist op alle momenten 'afstand' kan nemen en de controle behoudt.
Als je dit herkent kan je jezelf leren dat de onderwerpen die je op zulke momenten kiest er niet wezenlijk toe doen. Wat er wél toe doet is wat daar onder ligt, of achter, of boven. Dat kan het hanteerbaar maken.
*on-topic*
En dan komt het met die relatie ook wel goed
Weet je Digi, op je hele relatierelaas ga ik niet in omdat ik denk dat het daar helemaal niet om gaat. Je had namelijk elk onderwerp kunnen nemen om aan te geven dat je op dat specifieke gebied wel voor altijd zult falen en je daarom waarschijnlijk als persoon voor eeuwig een nutteloos mislukt wangedrocht zal zijn *denk vriendelijke smiley erbij*. Of het nou studie, vriendschap, werk, relatie, iq, wonen, stabiliteit, schrijven of wat dan ook is, het onderliggende gevoel blijft hetzelfde.
En volgens mij komt dat gevoel elke keer naar boven als de prestatiestress in je leven toeneemt, bijvoorbeeld vlak voor examens Of als er een afwijzing is geweest, in vorm van kritiek op iets wat je doet of schrijft of als er daadwerkelijk een relatie 'mislukt'. Kortom: als het je niet lukt om altijd en overal voor iedereen perfect te zijn.
En dat is een heel lastig verschijnsel wat ikzelf voor het gemak zal plaatsen onder BPS (-omdat je er zelf over begonnen bent-). Of om het iets moderner te omschrijven (omdat BPS inmiddels een behoorlijk achterhaald begrip is en het hele As-2 circus aan kritiek onderhevig is en waarschijnlijk wordt afgeschaft bla bla bla): ERS - emotionele regulatie stoornis. Doodvermoeiend om mee te leven, ik weet het, maar minder ongrijpbaar of mystiek dan het lijkt op de momenten dat je er midden in zit.
Ik (her)benoem je zelfgenoemde diagnose niet om je voor gek te verklaren maar om aan te geven dat het waarschijnlijk een steeds terugkerend patroon verklaart. Een patroon waarin er door iets kwetsends - of door je eigen kwetsbaarheid- een enorm heftig gevoel wordt getriggerd wat je vervolgens projecteert op alle domeinen in je leven. Zelfs met terugwerkende kracht.
En dan gáát het dus niet om die domeinen, maar om wat er achter ligt. Dan zijn de opbeurende woorden gericht op zo'n domein slechts goedkope pleisters die bij een nieuwe regenbui geheid weer los zullen laten. Zoiets.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: het is minder groot dan je misschien denkt. En daar kom je alleen achter als je -simpel en moeilijk tegelijk- dat gevoel onder ogen durft te zien en durft te laten voor wat het is zonder het op alles in je verleden, heden en toekomst te plakken. Die wetenschap alleen al kan ervoor zorgen dat je langzamerhand leert om dat gitzwarte gevoel te scheiden van de rest en het zo te isoleren. Zo zorg je ervoor dat je brein niet gekaapt wordt maar juist op alle momenten 'afstand' kan nemen en de controle behoudt.
Als je dit herkent kan je jezelf leren dat de onderwerpen die je op zulke momenten kiest er niet wezenlijk toe doen. Wat er wél toe doet is wat daar onder ligt, of achter, of boven. Dat kan het hanteerbaar maken.
*on-topic*
En dan komt het met die relatie ook wel goed
donderdag 27 november 2008 om 21:11
Ik sluit me aan bij Soundpost. En ik wil je van harte aanbevelen dit stukje nog eens te lezen:quote:Wat ik eigenlijk wil zeggen: het is minder groot dan je misschien denkt. En daar kom je alleen achter als je -simpel en moeilijk tegelijk- dat gevoel onder ogen durft te zien en durft te laten voor wat het is zonder het op alles in je verleden, heden en toekomst te plakken. Die wetenschap alleen al kan ervoor zorgen dat je langzamerhand leert om dat gitzwarte gevoel te scheiden van de rest en het zo te isoleren. Zo zorg je ervoor dat je brein niet gekaapt wordt maar juist op alle momenten 'afstand' kan nemen en de controle behoudt.
Emoties zijn maar emoties. Hoe zwart of heftig ze ook zijn, ze zijn niet meer dan een momentopname en niet meer dan een klein deel van jezelf. Je hoeft er niet in te geloven. En er is een verschil tussen emoties ervaren en ze uiten of ernaar handelen. Dat onderscheid maak jij volgens mij (nog) niet.
Er is inderdaad een patroon. Maar je hebt de keuze: je intelligentie gebruiken of niet. In je emoties geloven of niet. Voor jou, als overtuigd atheïst, moet het toch niet zo moeilijk zijn emoties te herkennen als toevallige bijproducten van een chemische onbalans.
Emoties zijn maar emoties. Hoe zwart of heftig ze ook zijn, ze zijn niet meer dan een momentopname en niet meer dan een klein deel van jezelf. Je hoeft er niet in te geloven. En er is een verschil tussen emoties ervaren en ze uiten of ernaar handelen. Dat onderscheid maak jij volgens mij (nog) niet.
Er is inderdaad een patroon. Maar je hebt de keuze: je intelligentie gebruiken of niet. In je emoties geloven of niet. Voor jou, als overtuigd atheïst, moet het toch niet zo moeilijk zijn emoties te herkennen als toevallige bijproducten van een chemische onbalans.
