Wat is de basis?

quote:Toffifee2 schreef op 02 januari 2009 @ 17:09:

Zouden jullie dit nou een goede relatie willen noemen als de rest wel goed loopt? Ik weet het niet meer zo goed namelijk.De rest....? Hmm, ik zou andere dingen niet meer als 'de rest' willen betitelen zelf. Voor mij is de kern van mijn relatie onder andere dat ik dingen met mijn partner deel en hij met mij. Zonder dat zou ik niet het gevoel hebben een volwaardige relatie te hebben. Ik voel me júist verbonden met mijn vriend omdat ik weet wat hem bezighoudt, zowel in 'praktische' zin (dokter, solliciteren bijvoorbeeld) als in 'psychische zin' (waar hij over nadenkt, hoe hij in het leven staat).

quote:Growing schreef op 03 januari 2009 @ 00:14:

[...]





Recht op privacy: mee eens. Maar een bezoek aan de dokter heeft m.i. niks met privacy te maken maar met 'delen'. Ik zit echt vol verbazing dat mensen dit niet tegen hun partner vertellen!

Of dat solliciteren. Growingman is nu ook werkzoekende. Dat heeft zelfs een behoorlijke impact op je relatie. Alle frustraties en irritaties die daarbij horen. Als ik een vacature zie attendeer ik hem daarop. Help hem met teksten opstellen indien nodig. Als ie een gesprek heeft kijken we zelfs samen welke kleding hij het beste kan aan doen. Hij vertelt als ie op gesprek moet. Vertelt hoe het is verlopen etc.

Dit klinkt misschien klef maar ik vind dit vanzelfsprekend. Maar we hebben zeker ook onze eigen dingen en momenten alleen. Maar bovengenoemde dingen vallen bij mij onder 'basis'. Dingen die de ander bezig houdt.



Dat vertrouwen iets anders is dan delen, daar ben ik het wel mee eens.



Dit zou voor mij de stress alleen maar vergroten, dat je ook nog eens thuis alles op tafel moet leggen. En dat iemand "meedenkt". Maar als het inderdaad van groot belang is in verband met inkomen en dergelijke hou ik mijn man wel op de hoogte.

Maar dat gaat meer "vandaag gesprek gehad, mooi zo, wanneer gaan ze bellen, danendan, oke, klaar"

quote:lolapaloeza schreef op 03 januari 2009 @ 11:13:



Mijn man kan bijv. erg overtuigd zijn van de kwaliteit van zijn tips.



Ik kan me voorstellen dat je dan liever zelf eerst de richting bepaalt en kijkt wat er nodig is om dingen op te lossen. Anders kun je er nog ruzie over krijgen ook als je van mening verschilt en dus zijn tips niet meeneemt in je afwegingen .



Ik zou zelf graag dingen delen. Ik vind dat ook belangrijk en prettig. Het is een van de vele redenen waarom ik besloten heb uit elkaar te gaan, mijn man deelt wel als ik ernaar vraag maar als ik iets kwijt wil, belast ik hem. En dus moet ik dat niet doen.



Hetgeen betekent dat ik hierin zeer zelfstandig ben geworden en idd mijn eigen route plan. Maar ik vind het allesbehalve leuk, het voelt niet warm of gekoesterd, meer dat ik er erg alleen voor sta. Dat vreet idd aan het vertrouwen.



Ik kan me er wat bij voorstellen, je gevoel. Ik vraag me af waarom je vriend hier op deze manier instaat. Heeft hij bijv een erg bemoeizuchtige ouder of een paar slechte ervaringen met vrouwen die zich overal mee bemoeiden? Of is het "zomaar"? Lijkt me iig niet leuk en ook erg bevreemdend.

quote:Legpuzzel schreef op 03 januari 2009 @ 10:37:

[...]





Ehm, dat zie je toch wel? Dat gat is niet diezelfde ochtend ontstaan neem ik aan.... Als mijn vriend ergens een grote wond heeft lijkt me dat ik dit wel snel merk.We wonen niet samen, zien elkaar niet dagelijks en waren vlak voor de vakantie met name druk met dingen regelen. De eerste keer dat ik het zag, paar weken voor de vakantie, was het een soort bultje. Hij had me later verteld dat het 'geknapt' was, maar niet dat de huisarts het een week voor de vakantie losgesneden had en dat het open moest blijven totdat alle rommel eruit was en daarom dagelijks verschoond moest worden en hij er antibiotica bij moest slikken e.d. Dus ik had het inderdaad niet gezien, pas de dag voor de vakantie.

Voor mij is vertrouwen dé basis van een relatie. Ik vertrouw mijn partner volledig en hij mij ook.

Als één van ons dat vertrouwen zou beschamen, denk ik dat onze relatie voorbij is. Maar ik ben niet bang dat dit gebeurt, omdat we het beide erg belangrijk vinden....

Toffifee, ik vind het wel frappant dat hij van jou alles wil weten en overal wil mee gaan, maar dat jij niets van hem mag weten en hij dingen bewust voor je achter houdt. Waarom zou iemand in hemelsnaam bijvoorbeeld niet vertellen bij welke behandelaar hij zit? Welke gedachtengang zit hier bij hem achter? Ik vind het eerlijk gezegd erg raar en kan me goed voorstellen dat jij het gevoel hebt dat je gewantrouwd wordt, helemaal omdat hij van jou juist alles wil weten.

quote:Toffifee2 schreef op 03 januari 2009 @ 15:05:

Voor mij is de basis van elkaar die dingen gewoon laten weten, wel belangrijk. Ik vind het doodormaal, maar dat hoeft niet te betekenen dat hij dat ook vind. Hij is eigenlijk wel altijd zo al geweest, altijd op zijn hoede. Doorvragen hoe dat zo is gekomen heeft niet veel opgeleverd. Alles wordt afgekapt. De rest wat wel goed gaat, is eigenlijk gewoon de hele relatie.Misschien zien anderen dit anders, maar je relatie is m.i. juist opgebouwd uit het vertrouwen dat je in elkaar hebt, en dat vertrouwen kweek je mede doordat je dingen met elkaar kunt delen, niet alleen leuke dingen maar ook wat je bijvoorbeeld in het verleden is overkomen, alledaagse dingen, en dingen die je gedachten bezig houden. Als je dat niet hebt, waar is dan de rest van de relatie op gebouwd?

quote:lolapaloeza schreef op 03 januari 2009 @ 11:13:

Waarom ik mijn partner niet vertel dat ik naar de dokter ga heeft er mee te maken dat het vaak vrouwen dingen zijn. Of inderdaad genante vlekken, plekken en andere zaken.

Mijn man is wat meer van het type "mannen man". Hij hoort dat soort dingen ook niet graag (lijkt mij hoor, heb ik hem nooit gevraagd)



Je wéét dat niet eens? Praten jullie überhaupt wel ergens over?

Daarbij vind ik het ook wel raar als je zaken verzwijgt omdat ze genant zijn. Kom op, als je een tijdje samen bent dan heb je elkaar toch weleens vaker in een 'genante' situatie gezien? Wat doe jij dan als je bijvoorbeeld zo ziek bent dat je alles laat lopen en het zelf niet kunt opruimen? (of als hij zo ziek is?)



quote:

Daarnaast vind ik het prettig om eerst zelf bepaalde dingen uit te vinden voordat ik ze deel. Vooral al ze eigenlijk alleen betrekking hebben op mijn leven. Anders raak ik van alle tips en adviezen en dergelijke het spoor een beetje bijster.

Mijn man kan bijv. erg overtuigd zijn van de kwaliteit van zijn tips.

Als je samen bent dan hebben de zaken die jou gebeuren toch ook betrekking op zijn leven? (en vv) Ik snap niet zo goed hoe jij dat gescheiden houdt en vooral; waarom?

Dat hij overtuigd is van zijn gelijk, datz al best, maar ook dat hoort erbij in eenr elatie. Dat de ander mss niet zo reageert als jij zou willen of dat je soms een beetje moet knokken om de zaken op jouw manier te doen. Maar dat is mi iets anders dan er niet (of pas achteraf als het geen nut meer heeft) erover te praten.

Het lijkt mij alsof je zo heel krampachtig problemen uit de weg wilt gaan en dat is volgens mij geen goed ding in een relatie.

quote:Branwen76 schreef op 03 januari 2009 @ 15:36:

[...]





Misschien zien anderen dit anders, maar je relatie is m.i. juist opgebouwd uit het vertrouwen dat je in elkaar hebt, en dat vertrouwen kweek je mede doordat je dingen met elkaar kunt delen, niet alleen leuke dingen maar ook wat je bijvoorbeeld in het verleden is overkomen, alledaagse dingen, en dingen die je gedachten bezig houden. Als je dat niet hebt, waar is dan de rest van de relatie op gebouwd?



Eensch.

En dat je het helemaal met elkaar oneens kunt zijn maar dat dan niet uitmaakt omdat de ander je dan toch steunt, óók als jij het mis blijkt te hebben.

quote:lolapaloeza schreef op 03 januari 2009 @ 11:18:





Dit zou voor mij de stress alleen maar vergroten, dat je ook nog eens thuis alles op tafel moet leggen.



Het is niet een kwestie van moeten, het gaat als vanzelf. Ik ben belangstellend, hij wil graag zijn verhaal kwijt.

Toffifee, afgaande op jouw verhaal vind ik niet gek dat je praat over vertrouwensprobleem. Maar mogelijk gaat het hier meer om zijn gebrek aan durf om zijn problemen aan te pakken.

Ik denk dat iemand dat alleen maar kan als ie er zelf achter staat. Blijkbaar is dat nu niet het geval. Hij doet jou geloven dat ie er mee bezig is/zal gaan maar vervolgens vertelt hij verder niks. (als ik jouw verhaal goed begrepen heb.)



Ik denk toch dat het er op aan komt dat jij hém duidelijk maakt hoe belangrijk dit voor jou is. En dat het op deze manier niet bevorderlijk is voor jullie relatie. Misschien een deadline stellen?

Nee ik vind je niet gek. Wat mij zorgen zou baren is dat hij je kennelijk dus niet zodanig vertrouwt dat hij zich durft bloot te geven aan je. Nu zijn zowel man als ik enorme privé personen, in die zin dat wij absoluut niet het hart op de tong hebben liggen en ook moeite hebben (gehad) met het vertrouwen van mensen, maar juíst bij je partner zou je je toch wel bloot moeten kunnen geven.

quote:Toffifee2 schreef op 03 januari 2009 @ 16:16:

[...]





Hij mankeert mogelijk wat (gedrag), maar ontkent dat met klem. Ik wil dat uitgezocht hebben, want het geeft veel problemen overal. Dan kun je het toch beter weten of dat iets is waar iemand wat aan kan doen of niet? Want dan kan ik beslissen of ik hem accepteer zoals hij is of niet. Is dat gedrag te veranderen of kan hij het niet helpen. Zoiets dus eigenlijk. De gedachtengang die er bij hem achter zit? Wantrouwen dat ik wat aan de weet kom dat hij niet kwijt zal willen. Dat ik ga opbellen (het idee alleen al!) Of doodgewoon het feit dat hij helemaal niet zal gaan en mij in de waan laat van wel. Maar ja, dat zal ik dan vermoedelijk nooit weten. Ben ik nu zo gek dat ik spreek over: er is een vertrouwensprobleem?



Die eerste zinnen in deze post maken dat ik heel goed begrijp dat hij je niets wilt vertellen. JIJ vertelt hem dus dat hij een probleem heeft, mogelijk wat mankeert en JIJ wil dat uitgezocht hebben.



Ik zou mijn mond ook houden, ook niet willen vertellen welke behandelaar ik had (want ik zou er geen zoeken). Ik zou, als het zo is gegaan zoals het nu op me overkomt, niet eens meer een vriend hebben. Mijn vriend mag juist wel meedenken, adviseren en zijn mening geven, maar me een etiket opplakken of een probleem aanpraten weer niet.



Het heeft pas zin iets uit te zoeken als hij het zelf wil. Eerder niet. En dat hij dan dingen achterhoudt zal dan waarschijnlijk met pushen van jouw kant te maken hebben. *steekt natte vinger opnieuw in de lucht*.



Maar als het duidelijk is of en wat hij heeft ga jij even nadenken over de rest? Komt op mij over als ; ik wil bij hem zijn, als hij veranderd (ongeacht of dat nu mogelijk is of niet). Ook dat zou bij mij een reden zijn om toch weer ontzettend veel alleen en zelf te doen.

Op mij komen Toffifees postings totaal niet zo over, Madhe.

De eerste postings komen op mij ook niet zo over, maar uit de laatste twee postings trek ik precies ezelfde conclusie als Madhe.



Krijg de Indruk dat To haar man naar de dokter stuurt, omdat zij kennelijk een probleem met hem en bepaalde aspecten van zijn gedrrag heeft. Probleem met gedragsveranderingen en psychologische "mankelmenten"is dat het Totaal geen zin heeft om hulp te zoeken, zolang de persoon in kwestie zelf niet inziet dat t zo echt niet verder kan.

Jouw man is nu (nog) niet zover. en zal jouw gedram om naar de dokter te gaan alleen maar zien als dat "gedram en gezeur". Hoe meer je er over begint hoe harder hij in zijn schulp kruipt. Als er echt sprake is vn liefde en vertrouwen, dan laat je het aan hem over wanneer ie een dokter noodzakelijk vind en vrag je er voorlopig niet meer naar. Bovendien vind ik ook dat een relatie en een partner goed genoeg voor je moet zijn zoals ie is.( Kleine aanpasingen als sokken in de wasmand en leren om ff te bellen als je niet mee-eet daargelaten). Als jij vind dat ie een psychologisch veranderingstraject moet ondergaan om van kikker in prins te veranderen, kun je mss beter een nieuwe kikker zoeken waar je wel me kunt leven.

Mmmm, zo had ik er niet tegenaan gekeken. Het is natuurlijk moeilijk te beoordelen als je maar een stukje uit iemands leven meekrijgt.

Maar als ik citeer "Hij is eigenlijk wel altijd zo al geweest, altijd op zijn hoede. Doorvragen hoe dat zo is gekomen heeft niet veel opgeleverd. Alles wordt afgekapt." dan lijkt me of er toch wel iets aan de hand is in zijn gedrag. TO wil o.a. gewoon wat meer openheid. En hoopt dat dmv een deskundige te bewerkstelligen. Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd.

Enne, er zijn toch wel meer gevallen waarin 'n partner zegt 'nu is het klaar, ga hulp zoeken'? Soms moet een buitenstaander een duwtje geven. Op zich niks mis mee. Maar hij moet het zelf ook willen ja.

Ja maar als een partner zegt "Nu is het klaar"dan is dat vaak : Ik ga bij je weg als je niet aan je probleem wil werken. Kennelijk wil de man van TO hier nog niet aan en moet TO de consequentie "weggaan"nemen als partner niet wil veranderen. Mischien is dat dan net het duwtje dat ie nodig heeft.

Je kunt iemand nooit dwingen om hulp te zoeken, het heeft helemaal geen zin. Zodra een therapeut er achter komt dat iemand gestuurd is door zijn partner en niet zelf wil, wordt therapie afgebroken, omdat het poas zin heeft als degene die de therapie krijgt zelf de noodzaak inziet en actief wl werken er aan. Dat lees ik in dit verhaal nergens. TO wil onderzocht hebben of ze een labeltje op haar vent kan plakken, omdat ze eigenlijk niet met zijn gedrag kan leven, maar vooral een excuus zoekt, zodat manlief "slachtoffer"is en zij daarmee ook.

Ondertussen lijkt ze haar vent behoorlijk te bemoederen. Als mijn partner concstant zou zehggen dat ik naar dokter moest en vragen of ik al geweest was, als mijn partner mijn sollicitatieactiviteiten zou controleren en blijven aandringen, zou ik al snel het gevoel hebben dat ik op de huid gezeten wordt, dat ik niet serieus wordt genomen en behandelt als een kleuter. Dat is redelijk dodelijk voor openheid in je relatie en uiteindelijk voor de hele relatie. want welke man wil er nu sex met zijn moeder...

quote:Branwen76 schreef op 03 januari 2009 @ 18:31:

Op mij komen Toffifees postings totaal niet zo over, Madhe.



Uit de eerste maakte ik dat ook niet op. Maar uit die welke ik op dat moment quote wel. Ik weet het ook niet zeker of het zo gaat. We moeten hier afgaan op wat we kunnen lezen. Het totaalplaatje weet ik dus ook niet.

Maar door die post zou ik de reactie van tofiffeeman beter begrijpen (als het zo ging zoals ik schetste).

Ik neig meer naar de interpretatie van Growing.

Misschien kan Toffifee wat meer uitweiden.

Als ik het goed begrijp gaat het dus niet zozeer over dat hij dingen niet deelt met je, maar wáar dit vandaan komt en of dit een stoornis is of dat hij gewoon een gesloten type is dat weinig tot niets deelt, zodat jij daar beter mee om kunt gaan? En of het gek is dat jij het als wantrouwen voelt als hij, bijvoorbeeld, jou niet wil vertellen bij welke behandelaar hij zit?

quote:Toffifee2 schreef op 04 januari 2009 @ 15:45:

Het gaat om iemand die zijn hele leven lang, ook al ver voor mijn tijd etiketten opgeplakt kreeg door zijn gedrag. Ook zijn er aandoeningen in de naaste familie die als een puzzeltje lijken te passen op hoe hij is. Ik wil na een aantal jaren keihard knokken voor mijn relatie (tegen iemand die onvoorspelbare, heftige reacties krijgt, waar ik hier niet verder over wil uitweiden) alleen maar weten: heeft hij die aandoening van de familie dan toch? Voor mijn tijd stond die mening eigenlijk vast bij zijn naasten, maar hij liet niets testen en ontkent het. Hij hoeft van mij geen therapie.



Als hij zich niet gat laten behandelen, wat maakt dan precies het verschil? Hij gaat er niet door veranderen. Of ie die aandoening heeft of niet, je hebt nog steeds te maken met zijn buien en zijn fratsen. En als jij het gevoel hebt dat je aan het vechten tegen de bierkaai bent, geeft die diagnose je maar heel even verlichting. Want of het een klootzak is of een autist, je leven wordt niet makkelijker. Een eventuelke diagnose is dus niet voor hem , maar voor jou, zodat jij en excuus hebt om m niet aan de kant te zetten. Want als je bij een kjlootzak blijft ben je gek, als je bij iemand met een stoornis blijft is dat dapper en een daad van liefde. ( waarmee je jezelf evengoed enorm tekort doet, want leuker wordt je relatie er gen seconde van)



Ik zou alleen graag willen dat iemand die daarvoor heeft gestudeerd bepaalt of er serieus iets is, snap je? Ik vermoed het alleen maar, maar ik ga toch niets vaststellen, stel je voor!

Je stelt vast dat je in je relatie met hem nu ongelukkig bent en dat er kenlijk iets in hem moet veranderen. Of is het zo dat er iets in jou moet veranderen, waardoor je beter met zijn buien kunt leven?

Daarom juist mijn vraag aan hem. Verder klinkt het heel negatief dat hier mensen stellen dat ik hem dan zal inruilen als ik het weet. Zo steek ik niet in elkaar.

Nee dat is precies het punt. JIj wilt een diagnose zodat je kunt blijven. Omdat je het jezelf niet kunt vergeven als je weg bij m gaat terwijl hij er niks aan kan doen. Waarom wil je jezelf dat aan doen? Waarom zou je ook "moeten"blijven als er iets met m mis is?



Maar het lijkt me fair dat je in een relatie wel mag weten of je partner niets aan bepaalde dingen kan doen of dat hij gewoon een moeilijk type is. Andersom mag hij dat van mij ook vragen. Pas als je weet hoe het zit, kun je bijvoorbeeld eens kijken naar relatietherapie of zo.

Zolang hij vind dat er niks mis is, heeft welke therapie dan ook geen enkele zin. Kun je hooguit zelf in therapie gaan om de vraag te beantwoorden waarom jij perse een relatie wilt "redden"waarin je niet krijgt wat je nodig hebt.

Laat degenen die denken dat ik dit alles met verkeerde bedoelingen inzet, vooral beseffen dat je onmogelijk kunt dealen met een vijand die je niet kent. Maar dat ik juist zeer bereid ben samen de zaken aan te pakken. Ik zei al eerder: ik respecteer zijn verzoek aan mij natuurlijk, maar mijn vraag hier was ook alleen maar of het vreemd is dat ik dat toch een gebrek aan vertrouwen vind. Als mijn erewoord niet genoeg is, voelt dat voor mij niet goed. En nee, ik heb mijn woord tegenover hem nog nooit gebroken. Neem van me aan dat hij dat tegenover mij wel heel vaak heeft gedaan. Alleen ontkent hij dat en vaak zit hem dat nu juist in het feit dat hij zich dingen niet herinnert. En dat is nu precies mogelijk onderdeel van datgene wat door een expert zou kunnen worden vastgesteld. Ik zou het zelfs makkelijker vinden als ik wist dat er iets aan de hand is. Dan is begrip zoveel makkelijker op te brengen. Hopelijk is het nu wat duidelijker?



Het is mij nog steeds niet duidelijk waarom jij dit jezelf aandoet.



Ik heb zelf en tijdje gedate en heb af en toe nog steeds contact met een man waarvan ik zelf vermoedt dat ie een autistische stoornis heeft. Hij vind zelf ook dat er met hem niets mis is en dat de rest van de wereld gek is. en dat ik hem zie als een soort van experimentje of proefkonijn. ( ik ben psycholoog). Of ie echt ASS heeft of gewoon raar is, maakt voor mij inmiddels niet mer zoveel uit. Hij is zoals ie is, hij zal niet meer veranderen en ik zou doodongelukkig worden in een relatie met hem, omdat alle aanpassingen van mijn kant moeten komen. Ookal doet ie het niet expres, ik zou emotioneel bij hem heel veel tekort komen. Dus zal ik niet aan een relatie met hem beginnen. Ookal weet ik dat ie zielsveel van me houdt en zal ik altijd een plek in mijn hart hebben voor hem. We maken elkaar gek, het werkt niet en soms is liefde alleen niet genoeg. Een officiele diagnose is daarvoor niet nodig.