Relaties
alle pijlers
Wat moet ik nu?
dinsdag 13 januari 2009 om 16:43
Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Bovendien ben ik nieuw hier en ken ik de (ongeschreven) regels van dit forum nog niet zo goed. Toch doe ik een poging om hier mijn ei kwijt te kunnen...
Mijn vriend en ik zijn bijna 5 jaar samen. 4-en-een-halve maand geleden zijn wij de ouders geworden van een prachtige tweeling. Niet zonder slag of stoot, want onze tweeling is veel te vroeg geboren; 26+1 weken. We hebben dus een pittige tijd achter de rug, maar raken nu langzaam weer in wat rustiger vaarwater.
Toch is datgene waar ik mee zit niet iets van de laatste tijd, maar zit ik er de laatste tijd nog veel meer mee, juist omdat we nu kinderen hebben.
Eigenlijk komt het er op neer dat ik steeds meer het gevoel heb dat we toch veel verschillender zijn en een andere kijk op het leven hebben dan ik eerder dacht. En juist nu, als je nadenkt over wat je je kinderen mee wilt geven, komen die verschillen extra naar boven.
Mijn vriend en ik komen uit hele verschillende gezinnen. Ook dat ervaar ik nu pas echt sinds we kinderen hebben. Ik kom uit een familie van Bourgondiërs: genieten van het leven, eten en drinken, heel emotioneel, geld moet rollen, veel sociale contacten, familie is belangrijk, altijd klaarstaan voor anderen zonder daar iets voor terug te hoeven krijgen, enz. Zijn familie is totaal het tegenovergestelde. Zijn ouders zijn bijvoorbeeld verschrikkelijke gezondheidsfreaks, zo erg dat het ongezond is. Geld uitgeven is erg moeilijk, vrienden zijn leuk voor even, je emoties toon je niet, vrijwilligerswerk is not-done, want daar verdien je geen geld mee, familiebezoekjes en verjaardagen zijn een noodzakelijk kwaad, enz. (Door dit alles erger ik me af en toe kapot aan m'n schoonouders, maar dat terzijde...)
Gelukkig gaat mijn vriend daar niet helemaal in mee. Hij heeft de laatste jaren echt geleerd om te genieten van lekker eten, een drankje op z'n tijd, meegaan naar familie en minder 'op de centen zitten'.
Maar wat mij erg dwars zit is het punt emoties tonen. Ik ben een heel emotioneel mens. Als ik me rot voel dan huil ik, maar ook als ik blij ben dan huil ik. Praten over gevoelens vind ik belangrijk, maar ook af en toe gewoon lekker bij elkaar gaan zitten (met een glaasje wijn) en samen de dag doornemen vind ik heerlijk. Maar dat doen we dus nooit... Hij wil dat niet, kan dat niet, ziet er het nut niet van in. Terwijl ik het juist zo nodig heb. Zeker nu, na de heftige periode die we achter de rug hebben, heb ik behoefte aan kneuterigheid, lichamelijk contact (ook zoiets...), mensen om me heen maar ook af en toe lekker met ons gezinnetje samen zijn. Soms gaat hij erin mee, omdat ik doordram, maar dat duurt vaak niet lang, want dan gaat de tv aan of zoekt hij toch nog even iets op op internet.
Wat ik net ook even aanstipte is het lichamelijke contact. We vrijen af en toe omdat ik dat graag wil, maar niet uitgebreid en ook niet echt teder. Vroeger deden we dat wel, maar al voor dat ik zwanger raakte kwam de klad erin. We hebben het er wel eens over en hij zegt dan dat hij geen behoefte heeft of te moe is. Ik trek me dat vreselijk aan en dat maakt me heel erg onzeker... Vraag ik teveel van hem? Stel ik te hoge eisen? Ik weet het even niet meer...
Sorry voor dit enorm lange verhaal. Toch hoop ik dat iemand de moeite heeft genomen om het te lezen en me misschien wat tips kan geven....
Mijn vriend en ik zijn bijna 5 jaar samen. 4-en-een-halve maand geleden zijn wij de ouders geworden van een prachtige tweeling. Niet zonder slag of stoot, want onze tweeling is veel te vroeg geboren; 26+1 weken. We hebben dus een pittige tijd achter de rug, maar raken nu langzaam weer in wat rustiger vaarwater.
Toch is datgene waar ik mee zit niet iets van de laatste tijd, maar zit ik er de laatste tijd nog veel meer mee, juist omdat we nu kinderen hebben.
Eigenlijk komt het er op neer dat ik steeds meer het gevoel heb dat we toch veel verschillender zijn en een andere kijk op het leven hebben dan ik eerder dacht. En juist nu, als je nadenkt over wat je je kinderen mee wilt geven, komen die verschillen extra naar boven.
Mijn vriend en ik komen uit hele verschillende gezinnen. Ook dat ervaar ik nu pas echt sinds we kinderen hebben. Ik kom uit een familie van Bourgondiërs: genieten van het leven, eten en drinken, heel emotioneel, geld moet rollen, veel sociale contacten, familie is belangrijk, altijd klaarstaan voor anderen zonder daar iets voor terug te hoeven krijgen, enz. Zijn familie is totaal het tegenovergestelde. Zijn ouders zijn bijvoorbeeld verschrikkelijke gezondheidsfreaks, zo erg dat het ongezond is. Geld uitgeven is erg moeilijk, vrienden zijn leuk voor even, je emoties toon je niet, vrijwilligerswerk is not-done, want daar verdien je geen geld mee, familiebezoekjes en verjaardagen zijn een noodzakelijk kwaad, enz. (Door dit alles erger ik me af en toe kapot aan m'n schoonouders, maar dat terzijde...)
Gelukkig gaat mijn vriend daar niet helemaal in mee. Hij heeft de laatste jaren echt geleerd om te genieten van lekker eten, een drankje op z'n tijd, meegaan naar familie en minder 'op de centen zitten'.
Maar wat mij erg dwars zit is het punt emoties tonen. Ik ben een heel emotioneel mens. Als ik me rot voel dan huil ik, maar ook als ik blij ben dan huil ik. Praten over gevoelens vind ik belangrijk, maar ook af en toe gewoon lekker bij elkaar gaan zitten (met een glaasje wijn) en samen de dag doornemen vind ik heerlijk. Maar dat doen we dus nooit... Hij wil dat niet, kan dat niet, ziet er het nut niet van in. Terwijl ik het juist zo nodig heb. Zeker nu, na de heftige periode die we achter de rug hebben, heb ik behoefte aan kneuterigheid, lichamelijk contact (ook zoiets...), mensen om me heen maar ook af en toe lekker met ons gezinnetje samen zijn. Soms gaat hij erin mee, omdat ik doordram, maar dat duurt vaak niet lang, want dan gaat de tv aan of zoekt hij toch nog even iets op op internet.
Wat ik net ook even aanstipte is het lichamelijke contact. We vrijen af en toe omdat ik dat graag wil, maar niet uitgebreid en ook niet echt teder. Vroeger deden we dat wel, maar al voor dat ik zwanger raakte kwam de klad erin. We hebben het er wel eens over en hij zegt dan dat hij geen behoefte heeft of te moe is. Ik trek me dat vreselijk aan en dat maakt me heel erg onzeker... Vraag ik teveel van hem? Stel ik te hoge eisen? Ik weet het even niet meer...
Sorry voor dit enorm lange verhaal. Toch hoop ik dat iemand de moeite heeft genomen om het te lezen en me misschien wat tips kan geven....
dinsdag 13 januari 2009 om 16:53
Lastige situatie. Persoonlijk zou ik met iemand pas aan kinderen beginnen als ik voor mijn gevoel daar 100% procent achtersta. Niet eerder. Geldt ook voor samenwonen/trouwen.
De basis moet dusdanig zijn dat ik me over de door jou opgenoemde punten geen zorgen hoef te maken: zelfde golflengte, dezelfde dingen belangrijk vinden etc. Als je kinderen krijgt, dan geef je ze een houvast mee als team (ouders) en geen verschillende boodschappen.
Maar goed, that's me en bovendien zijn de kinderen er al. Wat je je denk ik moet afvragen is of en hoe jij iets kunt veranderen. Misschien de warmte en kneuterigheid bij je eigen familie/vrienden halen? Hem jouw gevoelens voorleggen en uitleggen hoe jij er in staat en wat het met jou doet en of hij jou hierin tegemoet wil/kan komen? Beetje een afgezaagd riedeltje maar communicatie is en blijft denk ik het toverwoord.
Vindt jouw man het overigens allemaal wel prima zoals het nu loopt?
De basis moet dusdanig zijn dat ik me over de door jou opgenoemde punten geen zorgen hoef te maken: zelfde golflengte, dezelfde dingen belangrijk vinden etc. Als je kinderen krijgt, dan geef je ze een houvast mee als team (ouders) en geen verschillende boodschappen.
Maar goed, that's me en bovendien zijn de kinderen er al. Wat je je denk ik moet afvragen is of en hoe jij iets kunt veranderen. Misschien de warmte en kneuterigheid bij je eigen familie/vrienden halen? Hem jouw gevoelens voorleggen en uitleggen hoe jij er in staat en wat het met jou doet en of hij jou hierin tegemoet wil/kan komen? Beetje een afgezaagd riedeltje maar communicatie is en blijft denk ik het toverwoord.
Vindt jouw man het overigens allemaal wel prima zoals het nu loopt?
dinsdag 13 januari 2009 om 17:04
Hallo,
Jou verhaal raakt me best wel, Ik herken hier ook veel in terug(ik heb dan alleen geen kinderen) Hetzelfde probleem heb ik met mijn vriend, Wij praten eigenlijk ook nooit, ik vind het heerlijk om even de dag door te nemen, nouja, eigenlijk de week mijn vriend is er doordeweeks nooit ivm met zijn werk,alleen in de weekenden is hij thuis. als hij thuiskomt ploft ie neer op de bank en gaat tv kijken, hij vraagt wel of alles goed is maar daar blijft het ook bij. Totvoor een paar weken geleden, toen heb ik hem een beetje gedwongen om te gaan praten want ik was er echt zat van, als hij nu thuiskomt ploft ie nog steeds neer op de bank en gaat tv kijken, maar ik druk de tv gewoon uit pak een kopje koffie voor ons en ga naast hem zitten, ik vraag van alles zodat hij een beetje loskomt en dan vervolgens zijn we zo een paar uurtjes aan het praten, heerlijk vind ik dat! en wat betreft de lichamelijk contact, ik wil eigenlijk ook nooit maar dat heeft met mijn verleden te maken,Seks is een moeilijk onderdeel in mijn leven en ik ontwijk het liever, maar ik merk wel dat mijn vriend daar minder blij mee is, wel zorg ik er soms in het weekend voor dat er kaarsjes branden in de slaapkamer en woonkamer en dat het er gezellig en romantisch uitziet, en daarna lekker knuffelen en tegen elkaar aanliggen kan dan ook heel lekker zijn,
misschien dat je hier wat aan hebt, en je hoeft geen sorrie te zeggen meid! want geloof me, het ligt echt niet aan jou en je stelt niet teveel eisen!
Jou verhaal raakt me best wel, Ik herken hier ook veel in terug(ik heb dan alleen geen kinderen) Hetzelfde probleem heb ik met mijn vriend, Wij praten eigenlijk ook nooit, ik vind het heerlijk om even de dag door te nemen, nouja, eigenlijk de week mijn vriend is er doordeweeks nooit ivm met zijn werk,alleen in de weekenden is hij thuis. als hij thuiskomt ploft ie neer op de bank en gaat tv kijken, hij vraagt wel of alles goed is maar daar blijft het ook bij. Totvoor een paar weken geleden, toen heb ik hem een beetje gedwongen om te gaan praten want ik was er echt zat van, als hij nu thuiskomt ploft ie nog steeds neer op de bank en gaat tv kijken, maar ik druk de tv gewoon uit pak een kopje koffie voor ons en ga naast hem zitten, ik vraag van alles zodat hij een beetje loskomt en dan vervolgens zijn we zo een paar uurtjes aan het praten, heerlijk vind ik dat! en wat betreft de lichamelijk contact, ik wil eigenlijk ook nooit maar dat heeft met mijn verleden te maken,Seks is een moeilijk onderdeel in mijn leven en ik ontwijk het liever, maar ik merk wel dat mijn vriend daar minder blij mee is, wel zorg ik er soms in het weekend voor dat er kaarsjes branden in de slaapkamer en woonkamer en dat het er gezellig en romantisch uitziet, en daarna lekker knuffelen en tegen elkaar aanliggen kan dan ook heel lekker zijn,
misschien dat je hier wat aan hebt, en je hoeft geen sorrie te zeggen meid! want geloof me, het ligt echt niet aan jou en je stelt niet teveel eisen!
dinsdag 13 januari 2009 om 17:04
@Sensy: bedankt voor je reactie. Allereerst heb ik misschien niet echt duidelijk gemaakt dat we gelukkig op heel veel punten wel op eenzelfde golflengte zitten. Het is ook echt niet zo dat we ondoordacht aan kinderen zijn begonnen. Ik hou zielsveel van hem, maar op het gebied van emoties tonen en lichamelijk contact zitten we kennelijk niet op dezelfde golflengte. De voorbeelden van onze verschillende families heb ik genoemd om aan te geven dat ik denk dat dat de oorzaak is van de verschillen.
We praten er heus wel eens over en hij doet dan even zijn best, maar al snel 'komt de klad er in'. Het zit gewoon niet in hem.
De reden dat ik er nu echt mee zit is omdat ik mijn kinderen graag wil meegeven dat je van het leven moet genieten, dat daar wat mij betreft bij hoort dat je af en toe lekker uit eten gaat, dat je af en toe een drankje drinkt, dat je leuke dingen doet met elkaar, dat je bij mensen op bezoek gaat en mensen bij ons thuis altijd welkom zijn. Maar ook dat is voor mijn vriend geen vanzelfsprekendheid. Vaak levert het strijd op als ik dit soort dingen voorstel. Dat zit me dwars...
Het punt van het met elkaar kletsen, knuffelen en vrijen is van een andere orde. Dat zit me al veel langer dwars, maar er steeds over beginnen werkt alleen maar averechts. Hij vindt het inderdaad wel best zo.
Hopelijk heb ik het hiermee nog wat meer verduidelijkt...
We praten er heus wel eens over en hij doet dan even zijn best, maar al snel 'komt de klad er in'. Het zit gewoon niet in hem.
De reden dat ik er nu echt mee zit is omdat ik mijn kinderen graag wil meegeven dat je van het leven moet genieten, dat daar wat mij betreft bij hoort dat je af en toe lekker uit eten gaat, dat je af en toe een drankje drinkt, dat je leuke dingen doet met elkaar, dat je bij mensen op bezoek gaat en mensen bij ons thuis altijd welkom zijn. Maar ook dat is voor mijn vriend geen vanzelfsprekendheid. Vaak levert het strijd op als ik dit soort dingen voorstel. Dat zit me dwars...
Het punt van het met elkaar kletsen, knuffelen en vrijen is van een andere orde. Dat zit me al veel langer dwars, maar er steeds over beginnen werkt alleen maar averechts. Hij vindt het inderdaad wel best zo.
Hopelijk heb ik het hiermee nog wat meer verduidelijkt...
dinsdag 13 januari 2009 om 17:10
@MBV; ook jij bedankt voor je reactie. Het is niet fijn dat je een beetje hetzelfde doormaakt, maar voor mij is het fijn dat mensen het herkennen. Ik ben dus niet de enige...
Wat jij zegt over de tv uitdrukken en lekker met een bakkie bij elkaar gaan zitten zou bij ons, vrees ik, een enorme ruzie uitlokken. 'Mag ik ook even wat voor mezelf doen?' zal waarschijnlijk de reactie zijn. Kennelijk is de dag doornemen voor hem vergelijkbaar met een dag werken en kost dat veel energie die hij liever steekt in tv kijken, internetten en met zijn hobby bezig zijn...
Overigens geldt dit niet voor zijn aandacht voor de kids. Hij is een geweldige papa die echt alles over heeft voor z'n kleintjes. Waar ik natuurlijk wel erg van geniet...
Wat jij zegt over de tv uitdrukken en lekker met een bakkie bij elkaar gaan zitten zou bij ons, vrees ik, een enorme ruzie uitlokken. 'Mag ik ook even wat voor mezelf doen?' zal waarschijnlijk de reactie zijn. Kennelijk is de dag doornemen voor hem vergelijkbaar met een dag werken en kost dat veel energie die hij liever steekt in tv kijken, internetten en met zijn hobby bezig zijn...
Overigens geldt dit niet voor zijn aandacht voor de kids. Hij is een geweldige papa die echt alles over heeft voor z'n kleintjes. Waar ik natuurlijk wel erg van geniet...
dinsdag 13 januari 2009 om 17:11
Wat moeilijk voor je. Ik heb zelf ook een soortgelijke relatie, maar ik ga er anders mee om. Ik heb zelf vanuit mijn familie meegekregen dat het in het leven draait om vriendschap, liefde, aandacht voor je medemens. Voor mijn partner is dat anders: liefde werd niet getoond (de hele familie is dan ook afstandelijk), emoties ook niet. Ik heb geleerd om de positieve dingen van hem te zien en verwacht niet langer dat mijn man zijn liefde hetzelfde uit zoals ik dat doe. Vanaf dat moment is onze relatie verbeterd. Kijk, veranderen kun je hem echt niet, dus drammen heeft ook geen zin. Je bereikt eerder het tegenovergestelde effect. Het is eigenlijk zo simpel: hij kan er niets aan doen, want hij heeft het van huis uit niet meegekregen. Dus waarom zou je hem dat kwalijk nemen? Zelf kijk ik nu dus vooral hoe hij wel zijn liefde aan mij toont, met kleine dingetjes: klusjes in huis, hij zeemt de ramen omdat ik er een hekel aan heb, hij schrapt de ruiten van m'n auto vast voor me schoon, hij koopt een cd die ik graag wil hebben... Voor jouw man zullen dat mss weer andere dingen zijn. Je kunt het probleem dus best benoemen naar hem toe, maar verwacht niet dat hij verandert in hoe jij hem wil hebben.
Wat het vrijen betreft: ik begrijp dat dit heel lastig is. Maak het bespreekbaar op een ander moment, als de sfeer goed en ontspannen is. Geef aan dat je graag vaker zou willen vrijen, dat zijn afwijzing je onzeker maakt. Maar ook hier geldt: als hij anders is dan jij (en dus minder behoefte heeft), dan zul je niets bereiken met drammen. Ik denk dat hij moeite heeft om liefde en lichamelijk contact te hebben, omdat hij dit niet van huis heeft meegekregen. Dit kan dus ook zijn weerslag hebben bij het vrijen.
Het is de kunst voor jezelf om te accepteren hoe je man is zoals hij is. Kun je dit niet, dan kun je jezelf afvragen of je met de juiste man samen bent. Positief vind ik overigens wel dat je schrijft dat hij ook al in wat dingen wel veranderd is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, sterkte ermee.
Wat het vrijen betreft: ik begrijp dat dit heel lastig is. Maak het bespreekbaar op een ander moment, als de sfeer goed en ontspannen is. Geef aan dat je graag vaker zou willen vrijen, dat zijn afwijzing je onzeker maakt. Maar ook hier geldt: als hij anders is dan jij (en dus minder behoefte heeft), dan zul je niets bereiken met drammen. Ik denk dat hij moeite heeft om liefde en lichamelijk contact te hebben, omdat hij dit niet van huis heeft meegekregen. Dit kan dus ook zijn weerslag hebben bij het vrijen.
Het is de kunst voor jezelf om te accepteren hoe je man is zoals hij is. Kun je dit niet, dan kun je jezelf afvragen of je met de juiste man samen bent. Positief vind ik overigens wel dat je schrijft dat hij ook al in wat dingen wel veranderd is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, sterkte ermee.
dinsdag 13 januari 2009 om 17:42
Allereerst ben je niet met zijn ouders getrouwd, dus de vervelende eigenschappen die je daar ziet zou ik niet doortrekken naar je vriend. Je geeft ook aan dat hij zich meer richting jouw sociale fenotype ontwikkelt, dus schiet daar niet in door.
Herken verder wel wat je zegt over het zichtbaar worden van verschillen in tijden van druk/stress. Maar goed, zelfs het meest verliefde stel kan elkaar nog naar de strot vliegen als je er maar genoeg druk op zet. Het hebben van een te vroeg geboren tweeling lijkt me wel binnen de categorie zware stress vallen.
Ik denk dat het misschien slim is om je even te focussen op wat jullie samen hebben en af te stappen van de doom en gloom die jullie verschillen allemaal kunnen teweeg brengen. Voordat je het weet word je dan een keer wakker met de overtuiging dat het gras ergens anders echt groener is.
Richt je op wat jullie samen bindt en hoe jullie de zorg en het plezier van jullie kinderen ervaren. Neem tijd voor elkaar en parkeer de kids af en toe bij ouders of vrienden en ga weekendjes/weekjes weg.
Herken verder wel wat je zegt over het zichtbaar worden van verschillen in tijden van druk/stress. Maar goed, zelfs het meest verliefde stel kan elkaar nog naar de strot vliegen als je er maar genoeg druk op zet. Het hebben van een te vroeg geboren tweeling lijkt me wel binnen de categorie zware stress vallen.
Ik denk dat het misschien slim is om je even te focussen op wat jullie samen hebben en af te stappen van de doom en gloom die jullie verschillen allemaal kunnen teweeg brengen. Voordat je het weet word je dan een keer wakker met de overtuiging dat het gras ergens anders echt groener is.
Richt je op wat jullie samen bindt en hoe jullie de zorg en het plezier van jullie kinderen ervaren. Neem tijd voor elkaar en parkeer de kids af en toe bij ouders of vrienden en ga weekendjes/weekjes weg.
Clowns to the left of me..
dinsdag 13 januari 2009 om 17:47
@mam van twee:
Getverdegetver, wat ongezellig klinkt die relatie maar niet getreurd, je ziet het probleem en dat betekent kansen om er wat aan te veranderen.
Zonder communicatie is er geen sprake van een relatie - klinkt hard maar is wel de realiteit - met alle gevolgen vandien. Het seksuele tekort is naar mijn idee een gevolg van het gebrek aan communicatie en raakvlakken in het dagelijks leven.
Het tegenovergestelde zie je namelijk ook vaak: mensen die veel met elkaar delen, praten, dingen ondernemen samen (met en zonder kids) hebben ook op lichamelijk vlak sneller een goede band.
Natuurlijk kun je in je eentje veel doen, gezelligheid buitenshuis opzoeken, bij je familie en vrienden die gelijkgestemd zijn en dat geef je je kinderen dan automatisch al weer mee.
Ok, het probleem blijft dan dat je man en jij kennelijk hele andere dingen belangrijk vinden. Weet je, ik vind het echt jammer voor je want er is niets leukers dan een man hebben die tegelijkertijd je beste vriend is, met wie je kunt lachen, praten, lekker uit je dak gaan, uitgebreid tafelen en wijntjes drinken of wat dan ook en een spannend seksleven kunt hebben.
Wat nu? Ik denk dat ik de confrontatie zou aangaan met hem zonder bang te zijn voor eventuele ruzie. Maak maar goed duidelijk dat je hem best de ruimte wilt geven om na zijn werk achter de Pc en Tv te zitten om bij te komen mits daar tegenover staat dat je bijvoorbeeld na het eten nog een paar uur samen doorbrengt. Tv uit, muziekje aan, wijntje & hapje erbij etc.
Kaart tijdens gesprekken ook onderwerpen aan waarin hij is geinteresseerd, vooral niet zeuren over onzinnige onderwerpen en zorg er zodoende voor dat hij praten misschien (ik help het je hopen:-) LEUK gaat vinden.
Veel mensen vinden praten wel degelijk leuk als je in hen bent geinteresseerd. Probeer elk weekend iets leuks te plannen voor jullie samen buitenshuis, vraag hem ook wat hij WEL leuk vindt om buitenshuis te doen met jou alleen en met de kinderen.
Van jouw kant kun je hem dan in diezelfde weekenden de ruimte geven om lekker achter de computer te zitten en Tv te kijken. Je zou een fifty-fifty situatie moeten zien te bewerkstelligen zodat jullie het allebei naar je zin hebt.
Kaart ook het onderwerp eens aan hoe belangrijk hij het vindt dat jij gelukkig bent en wat hij daar tot nu toe (volgens zijn mening) aan heeft gedaan. Vertel hem wat jij eraan wilt doen of tot nu toe hebt gedaan om het hem naar de zin te maken.
Het blijft in relaties een kwestie van geven en nemen en naar elkaar toegroeien, kritisch naar jezelf durven kijken en je afvragen wat jij kunt veranderen (wat jij zelf in de hand hebt).
Succes hoor!
Karyna (f)
Getverdegetver, wat ongezellig klinkt die relatie maar niet getreurd, je ziet het probleem en dat betekent kansen om er wat aan te veranderen.
Zonder communicatie is er geen sprake van een relatie - klinkt hard maar is wel de realiteit - met alle gevolgen vandien. Het seksuele tekort is naar mijn idee een gevolg van het gebrek aan communicatie en raakvlakken in het dagelijks leven.
Het tegenovergestelde zie je namelijk ook vaak: mensen die veel met elkaar delen, praten, dingen ondernemen samen (met en zonder kids) hebben ook op lichamelijk vlak sneller een goede band.
Natuurlijk kun je in je eentje veel doen, gezelligheid buitenshuis opzoeken, bij je familie en vrienden die gelijkgestemd zijn en dat geef je je kinderen dan automatisch al weer mee.
Ok, het probleem blijft dan dat je man en jij kennelijk hele andere dingen belangrijk vinden. Weet je, ik vind het echt jammer voor je want er is niets leukers dan een man hebben die tegelijkertijd je beste vriend is, met wie je kunt lachen, praten, lekker uit je dak gaan, uitgebreid tafelen en wijntjes drinken of wat dan ook en een spannend seksleven kunt hebben.
Wat nu? Ik denk dat ik de confrontatie zou aangaan met hem zonder bang te zijn voor eventuele ruzie. Maak maar goed duidelijk dat je hem best de ruimte wilt geven om na zijn werk achter de Pc en Tv te zitten om bij te komen mits daar tegenover staat dat je bijvoorbeeld na het eten nog een paar uur samen doorbrengt. Tv uit, muziekje aan, wijntje & hapje erbij etc.
Kaart tijdens gesprekken ook onderwerpen aan waarin hij is geinteresseerd, vooral niet zeuren over onzinnige onderwerpen en zorg er zodoende voor dat hij praten misschien (ik help het je hopen:-) LEUK gaat vinden.
Veel mensen vinden praten wel degelijk leuk als je in hen bent geinteresseerd. Probeer elk weekend iets leuks te plannen voor jullie samen buitenshuis, vraag hem ook wat hij WEL leuk vindt om buitenshuis te doen met jou alleen en met de kinderen.
Van jouw kant kun je hem dan in diezelfde weekenden de ruimte geven om lekker achter de computer te zitten en Tv te kijken. Je zou een fifty-fifty situatie moeten zien te bewerkstelligen zodat jullie het allebei naar je zin hebt.
Kaart ook het onderwerp eens aan hoe belangrijk hij het vindt dat jij gelukkig bent en wat hij daar tot nu toe (volgens zijn mening) aan heeft gedaan. Vertel hem wat jij eraan wilt doen of tot nu toe hebt gedaan om het hem naar de zin te maken.
Het blijft in relaties een kwestie van geven en nemen en naar elkaar toegroeien, kritisch naar jezelf durven kijken en je afvragen wat jij kunt veranderen (wat jij zelf in de hand hebt).
Succes hoor!
Karyna (f)
dinsdag 13 januari 2009 om 18:10
@ mamvantwee:
Ik denk dat ik je heel goed begrijp.
Bij ons is een soortgelijke relatie alleen dan nóg zonder kinderen.
Bij ons ligt er alleen iets anders aan ten grondslag.
Ik heb van huis uit ook meegekregen om te genieten, en te doen wat je kunt doen, geld uit te geven etc etc.
Mijn vriend daarentegen is de eerste 9 jaren door zn ouders opgevoed en daarna, wegens het overlijden van zijn vader, door zijn moeder. Zij hebben toen nare tijden gekend, qua geld en dus ook qua eten.
Een rookworst als avondeten was voor hun normaal, hoewel ik er niet aan moet denken...
Emoties werden niet getoond omdat je ''sterk'' moest zijn.
Eigenlijk vind ik dat ronduit belachelijk, want je voelt je zoals je je voelt, en dat kun je niet uit de weg gaan, maar ook dat is mijn mening.
Gelukkig is mijn vriend de laatste jaren erg veranderd.
Hij ziet in dat je maar 1 keer leeft, dat je met de dag moet genieten en wij halen daar heel veel uit.
Het lichaamlijke contact is bij ons ook heel verschillend.
Als mijn ouders bijvoorbeeld uit het werk kwamen kregen we een knuffel en veel aandacht. Mijn vriend heeft dit moeten missen met zijn opvoeding omdat zijn moeder immers alleen was en voor 3 kinderen moest zorgen.
Samen op 1 bank lekker tegen mekaar aan, zal bij ons zelden voorkomen. Uren praten en de dag doornemen? Alleen als er iets gebeurd is, maar verder ook niet.
Als we thuis komen vragen we aan mekaar hoe de dag was, en als dat goed is, dan gaan we daar niet verder op in.
Ook daar zie ik weer het duidelijke verschil dat mijn ouders tijdens het eten praatten en ik daar aan gewend ben, maar mijn vriend heeft dat niet echt gekend omdat zijn vader vroeg overleed.
Hetgeen ik probeer duidelijk te maken:
Het kan zijn dat de familie van je vriend misschien wel dingen in het verleden hebben, die jij misschien niet weet, waardoor ze zijn zoals ze nu zijn.
Je vriend heeft dit meegekregen en vind dit ''normaal''
Dit neemt niet weg, dat hij moet begrijpen dat jij anders in mekaar zit en dat jullie samen water bij de wijn moeten doen.
Zo zou hij moeten begrijpen dat jij bijvoorbeeld emotioneel reageerd op iets, en moet jij begrijpen dat hij van binnen misschien wel reageerd, maar dat niet laat zien.
Je kunt nooit 100% met mekaar op 1 lijn zitten.
Ik hoop dat het beter word voor je!
Ik denk dat ik je heel goed begrijp.
Bij ons is een soortgelijke relatie alleen dan nóg zonder kinderen.
Bij ons ligt er alleen iets anders aan ten grondslag.
Ik heb van huis uit ook meegekregen om te genieten, en te doen wat je kunt doen, geld uit te geven etc etc.
Mijn vriend daarentegen is de eerste 9 jaren door zn ouders opgevoed en daarna, wegens het overlijden van zijn vader, door zijn moeder. Zij hebben toen nare tijden gekend, qua geld en dus ook qua eten.
Een rookworst als avondeten was voor hun normaal, hoewel ik er niet aan moet denken...
Emoties werden niet getoond omdat je ''sterk'' moest zijn.
Eigenlijk vind ik dat ronduit belachelijk, want je voelt je zoals je je voelt, en dat kun je niet uit de weg gaan, maar ook dat is mijn mening.
Gelukkig is mijn vriend de laatste jaren erg veranderd.
Hij ziet in dat je maar 1 keer leeft, dat je met de dag moet genieten en wij halen daar heel veel uit.
Het lichaamlijke contact is bij ons ook heel verschillend.
Als mijn ouders bijvoorbeeld uit het werk kwamen kregen we een knuffel en veel aandacht. Mijn vriend heeft dit moeten missen met zijn opvoeding omdat zijn moeder immers alleen was en voor 3 kinderen moest zorgen.
Samen op 1 bank lekker tegen mekaar aan, zal bij ons zelden voorkomen. Uren praten en de dag doornemen? Alleen als er iets gebeurd is, maar verder ook niet.
Als we thuis komen vragen we aan mekaar hoe de dag was, en als dat goed is, dan gaan we daar niet verder op in.
Ook daar zie ik weer het duidelijke verschil dat mijn ouders tijdens het eten praatten en ik daar aan gewend ben, maar mijn vriend heeft dat niet echt gekend omdat zijn vader vroeg overleed.
Hetgeen ik probeer duidelijk te maken:
Het kan zijn dat de familie van je vriend misschien wel dingen in het verleden hebben, die jij misschien niet weet, waardoor ze zijn zoals ze nu zijn.
Je vriend heeft dit meegekregen en vind dit ''normaal''
Dit neemt niet weg, dat hij moet begrijpen dat jij anders in mekaar zit en dat jullie samen water bij de wijn moeten doen.
Zo zou hij moeten begrijpen dat jij bijvoorbeeld emotioneel reageerd op iets, en moet jij begrijpen dat hij van binnen misschien wel reageerd, maar dat niet laat zien.
Je kunt nooit 100% met mekaar op 1 lijn zitten.
Ik hoop dat het beter word voor je!
dinsdag 13 januari 2009 om 18:23
mamvantwee, bedankt voor je toelichting Gelukkig zijn er dus nog wel raakvklakken met elkaar. Wat me opvalt: dat je zegt een onderwerp uit de weg gaat omdat het anders ruzie zou uitlokken. Is dat een reden voor jou om het maar niet aan te kaarten?
Verder denk dat opvoeding een verklaring kan zijn voor gedrag maar dat je te allen tijde verantwoordelijk blijft voor dat gedrag.
Gedrag kun je veranderen en alleen als je er zelf last van hebt.
Verder blijf ik erbij: communicatie hoe dan ook, is gewoon belangrijk. Dus ook als het zelfs op ruzie kan uitdraaien. Dat mag geen excuus zijn dat jij in je eentje met zaken zit die je samen als stel hoort op te lossen.
Verder denk dat opvoeding een verklaring kan zijn voor gedrag maar dat je te allen tijde verantwoordelijk blijft voor dat gedrag.
Gedrag kun je veranderen en alleen als je er zelf last van hebt.
Verder blijf ik erbij: communicatie hoe dan ook, is gewoon belangrijk. Dus ook als het zelfs op ruzie kan uitdraaien. Dat mag geen excuus zijn dat jij in je eentje met zaken zit die je samen als stel hoort op te lossen.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:54
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Er zijn reacties bij die ik liever niet wil horen natuurlijk, maar waarvan ik ook inzie dat het helemaal waar is. Er moeten dingen gebeuren, maar zoals Sensy goed heeft opgemerkt ben ik erg bang om de confrontatie aan te gaan. Dat heeft weer te maken met mijn eigen onzekerheid, want ondanks dat ik niet altijd zeker ben over mijn relatie weet ik ook dat ik als de dood ben om hem kwijt te raken. Want hij is wél mijn maatje, we hebben heel veel lol samen en het belangrijkste; twee prachtige kinderen. Ik zou er alles aan doen om bij hem te blijven, ondanks dat ik af en toe wel denk hoe het zou zijn met iemand anders. Maar die gedachten wuif ik dan snel weg. Ik zou er zelfs relatietherapie voor over hebben, maar dat vind ik op dit moment echt nog te ver gaan. We moeten er samen uitkomen.
Vanmiddag bedacht ik dat ik eerst maar eens een beetje aan mezelf moet gaan werken. En dan bedoel ik in de zin van weer lekker in mijn lijf, de zwangerschapskilo's zien kwijt te raken, mezelf oppeppen en ervoor zorgen dat ik ook weer een leuke vrouw ben voor hem om voor te gaan. Want doordat ik het nu moeilijk vind om de goede dingen van onze relatie in te zien, ben ik ook niet zo'n leuke vrouw om mee samen te leven denk ik. Mede door alle stress die we hebben (gehad). Ik ben snel kortaf, loop te mopperen over troep die hij laat slingeren. Dat is ook niet terecht.
Wat mijn schoonouders betreft. Het is waar dat ik daar geen relatie mee heb, zoals JustJuice opmerkte, maar als je kinderen hebt krijg je verdomd veel met ze te maken. In dit geval helaas... Morgenmiddag staat mijn schoonmoeder weer op de stoep. Ook daar moet ik mee zien te dealen...
Vanmiddag bedacht ik dat ik eerst maar eens een beetje aan mezelf moet gaan werken. En dan bedoel ik in de zin van weer lekker in mijn lijf, de zwangerschapskilo's zien kwijt te raken, mezelf oppeppen en ervoor zorgen dat ik ook weer een leuke vrouw ben voor hem om voor te gaan. Want doordat ik het nu moeilijk vind om de goede dingen van onze relatie in te zien, ben ik ook niet zo'n leuke vrouw om mee samen te leven denk ik. Mede door alle stress die we hebben (gehad). Ik ben snel kortaf, loop te mopperen over troep die hij laat slingeren. Dat is ook niet terecht.
Wat mijn schoonouders betreft. Het is waar dat ik daar geen relatie mee heb, zoals JustJuice opmerkte, maar als je kinderen hebt krijg je verdomd veel met ze te maken. In dit geval helaas... Morgenmiddag staat mijn schoonmoeder weer op de stoep. Ook daar moet ik mee zien te dealen...
