Relaties
alle pijlers
wederom een schoonouder topic - advies graag
maandag 22 december 2008 om 20:32
Hallo allemaal,
Al enige malen heb ik hier mijn verhaal gedaan over mijn schoonouders en de relatie tussen mijn man, mij en hen. In het kort de voorgeschiedenis. Mijn schoonvader kon tijdens ons huwelijk in mei niet van mijn beste vriendinnetje afblijven, zij hebben daarna er bewust voor gekozen om hier niet met ons over te praten (overigens wel met anderen) en net te doen alsof er niets aan de hand was. De relatie werd hier steeds koeler door en iedere deur die wij een klein beetje open probeerde te zetten, werd door hun net zo hard weer dicht geschopt. Zij doen alsof wij hen het grootste onrecht van de hele wereld hebben aangedaan. Terwijl het in mijn ogen precies andersom is.
Nu gaat het eigenlijk al lang niet meer over wat er is gebeurd op ons trouwen. Sterker nog, de grapjes worden er al over gemaakt onderling en ook mijn vriendin kan er weer om lachen. Maar het loopt voor geen meter tussen mijn schoonouders en ons. Ik verwijt hun eigenlijk dat ze geen excuus hebben aangeboden en net doen of er niets gebeurd is.
Mijn schoonmoeder verwijt mij heel wat. De beslissing mijn schoonvader niet meer te zoenen is daar ook niet in goede aarde gevallen. Mijn schoonmoeder vind dat ik hun zoon bij hun weg houd, terwijl het omgekeerde waar is. Ik probeer zo veel mogelijk te stimuleren om hem toch contact met zijn ouders te houden. Ondanks dat hij ze ook wel een beetje zat is. Dit een beetje in een notendop, er is nog meer gebeurd, maar is allemaal te langdradig en te miniem om op te schrijven, ondanks dat het wel onderhuids behoorlijk aan het broeden is.
Nu is er het volgende gebeurd. Wij hebben niets met hun besproken over de kerst, vooral omdat we er nu niet echt op zitten te wachten om deze dagen met hun door te brengen. Maar ook om te kijken wat hun reactie en/of actie zou zijn. Deze was dus nul.
Tot aan gisterenmiddag. Mijn schoonmoeder belde ons op, gewoon om een praatje te maken en vraagt aan mijn man wat onze plannen met kerst zijn. Man verteld deze en zij verteld de hare. Daarna kwam de vraag of oma ons niet gebeld had om ons uit te nodigen met de kerst. Ons antwoord hierop was dus nee.
Ze zit dus glashard tegen ons te liegen. Natuurlijk weet zij dat oma ons niet gebeld heeft en wij zijn blijkbaar gewoon niet welkom.
Voor mij is het nu genoeg. Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik mijn man enorm in de steek laat en er alleen voor laat staan, zijn mijn banden met mijn schoonouders nu kapot. Ik kan het niet meer opbrengen om met die mensen in 1 ruimte te moeten zijn. Ik heb ook uitgesproken dat ze hier in principe niet welkom zijn in huis, mits ik niet thuis ben. En dus ook niet onaangekondigd hier naar binnen kunnen komen. Mijn man respecteert dit en begrijpt het als geen ander. Ik weet ook dat dit nu mijn gevoel is, welke door emotie gevormd is. En deze kan natuurlijk altijd veranderen.
Maar mijn vraag aan jullie is het volgende. Wat moet ik nu doen? Moet ik dit mijn schoonouders dit laten weten, zo ja in welke vorm dan. Vinden jullie dat ik mij aanstel? Of moet ik toch meer mijn eigen gevoel wegcijferen en onvoorwaardelijk achter mijn man gaan staan?
Ik hoor het graag.
Liefs Barbabella
p.s. excuus voor het langer verhaal
Al enige malen heb ik hier mijn verhaal gedaan over mijn schoonouders en de relatie tussen mijn man, mij en hen. In het kort de voorgeschiedenis. Mijn schoonvader kon tijdens ons huwelijk in mei niet van mijn beste vriendinnetje afblijven, zij hebben daarna er bewust voor gekozen om hier niet met ons over te praten (overigens wel met anderen) en net te doen alsof er niets aan de hand was. De relatie werd hier steeds koeler door en iedere deur die wij een klein beetje open probeerde te zetten, werd door hun net zo hard weer dicht geschopt. Zij doen alsof wij hen het grootste onrecht van de hele wereld hebben aangedaan. Terwijl het in mijn ogen precies andersom is.
Nu gaat het eigenlijk al lang niet meer over wat er is gebeurd op ons trouwen. Sterker nog, de grapjes worden er al over gemaakt onderling en ook mijn vriendin kan er weer om lachen. Maar het loopt voor geen meter tussen mijn schoonouders en ons. Ik verwijt hun eigenlijk dat ze geen excuus hebben aangeboden en net doen of er niets gebeurd is.
Mijn schoonmoeder verwijt mij heel wat. De beslissing mijn schoonvader niet meer te zoenen is daar ook niet in goede aarde gevallen. Mijn schoonmoeder vind dat ik hun zoon bij hun weg houd, terwijl het omgekeerde waar is. Ik probeer zo veel mogelijk te stimuleren om hem toch contact met zijn ouders te houden. Ondanks dat hij ze ook wel een beetje zat is. Dit een beetje in een notendop, er is nog meer gebeurd, maar is allemaal te langdradig en te miniem om op te schrijven, ondanks dat het wel onderhuids behoorlijk aan het broeden is.
Nu is er het volgende gebeurd. Wij hebben niets met hun besproken over de kerst, vooral omdat we er nu niet echt op zitten te wachten om deze dagen met hun door te brengen. Maar ook om te kijken wat hun reactie en/of actie zou zijn. Deze was dus nul.
Tot aan gisterenmiddag. Mijn schoonmoeder belde ons op, gewoon om een praatje te maken en vraagt aan mijn man wat onze plannen met kerst zijn. Man verteld deze en zij verteld de hare. Daarna kwam de vraag of oma ons niet gebeld had om ons uit te nodigen met de kerst. Ons antwoord hierop was dus nee.
Ze zit dus glashard tegen ons te liegen. Natuurlijk weet zij dat oma ons niet gebeld heeft en wij zijn blijkbaar gewoon niet welkom.
Voor mij is het nu genoeg. Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik mijn man enorm in de steek laat en er alleen voor laat staan, zijn mijn banden met mijn schoonouders nu kapot. Ik kan het niet meer opbrengen om met die mensen in 1 ruimte te moeten zijn. Ik heb ook uitgesproken dat ze hier in principe niet welkom zijn in huis, mits ik niet thuis ben. En dus ook niet onaangekondigd hier naar binnen kunnen komen. Mijn man respecteert dit en begrijpt het als geen ander. Ik weet ook dat dit nu mijn gevoel is, welke door emotie gevormd is. En deze kan natuurlijk altijd veranderen.
Maar mijn vraag aan jullie is het volgende. Wat moet ik nu doen? Moet ik dit mijn schoonouders dit laten weten, zo ja in welke vorm dan. Vinden jullie dat ik mij aanstel? Of moet ik toch meer mijn eigen gevoel wegcijferen en onvoorwaardelijk achter mijn man gaan staan?
Ik hoor het graag.
Liefs Barbabella
p.s. excuus voor het langer verhaal
"ik ben het, Barbabelladingdong"
dinsdag 23 december 2008 om 12:42
Ik sluit me helemaal aan bij het emotioneel uitchecken van Evidenza; het is hetzelfde advies als ik op de 1e blz gaf en werkt denk ik voor alle partijen het beste.
Beperk contact tot een minimum (nee dat hoef je ze niet mede te delen, onnodig gezeur wil je voorkomen immers) en de keren dat je er niet onderuit komt zet je een stralende lach op, maak je een praatje over het weer, en vertrekt weer met diezelfde stralende lach op je gezicht.
Beperk contact tot een minimum (nee dat hoef je ze niet mede te delen, onnodig gezeur wil je voorkomen immers) en de keren dat je er niet onderuit komt zet je een stralende lach op, maak je een praatje over het weer, en vertrekt weer met diezelfde stralende lach op je gezicht.
dinsdag 23 december 2008 om 12:55
Waarom vind je dat je jezelf wegcijfert als je probeert om te gaan met je schoonouders, terwijl je ze niet mag?
Zoveel mensen hebben problemen met hun schoonfamilie, ik ook, maar het zijn de ouders van mijn man, ze horen bij hem en ik ga soms mee en soms niet, hoe het uitkomt. Maar een probleem maken van het bezoeken van je schoonouders is zinloos. Omdat je uiteindelijk alleen jezelf hebt met dit soort dingen.
Jij mag je schoonouders niet, zij zullen jou niet mogen, helaas, dat gebeurt soms. Verjaardagen en feestdagen, het moet kunnen, omdat jullie allemaal volwassen zijn bijvoorbeeld. Mochten er kinderen komen dan wordt het makkelijker in plaats van moeilijker. Mijn dochter (die mijn schoonouders in eerste instantie niet wilden hebben omdat mijn man en ik nog niet getrouwd waren toen ik zwanger raakte) is een geweldige bliksemafleider en hoewel ze mij niet moeten, willen ze haar juist heel graag. Hun oordeel over mij is ook minder negatief merk ik en ik zie ook hoe gek ze op mijn kind zijn.
De basis blijft ruk, we mogen elkaar gewoon niet maar ja, daar dealen we mee en ik heb niet het gevoel dat ik me wegcijfer.
Ook ik heb een tijdje niet naar mijn schoonouders toe gewild maar dat kostte me meer energie dan nu, als ik wel zo nu en dan eens mee ga. De hoop op een goed gesprek waarin alles wordt opgelost heb ik opgegeven maar ik heb er ook geen stress meer van inmiddels.
Ik kan het je aanraden hoor!
Zoveel mensen hebben problemen met hun schoonfamilie, ik ook, maar het zijn de ouders van mijn man, ze horen bij hem en ik ga soms mee en soms niet, hoe het uitkomt. Maar een probleem maken van het bezoeken van je schoonouders is zinloos. Omdat je uiteindelijk alleen jezelf hebt met dit soort dingen.
Jij mag je schoonouders niet, zij zullen jou niet mogen, helaas, dat gebeurt soms. Verjaardagen en feestdagen, het moet kunnen, omdat jullie allemaal volwassen zijn bijvoorbeeld. Mochten er kinderen komen dan wordt het makkelijker in plaats van moeilijker. Mijn dochter (die mijn schoonouders in eerste instantie niet wilden hebben omdat mijn man en ik nog niet getrouwd waren toen ik zwanger raakte) is een geweldige bliksemafleider en hoewel ze mij niet moeten, willen ze haar juist heel graag. Hun oordeel over mij is ook minder negatief merk ik en ik zie ook hoe gek ze op mijn kind zijn.
De basis blijft ruk, we mogen elkaar gewoon niet maar ja, daar dealen we mee en ik heb niet het gevoel dat ik me wegcijfer.
Ook ik heb een tijdje niet naar mijn schoonouders toe gewild maar dat kostte me meer energie dan nu, als ik wel zo nu en dan eens mee ga. De hoop op een goed gesprek waarin alles wordt opgelost heb ik opgegeven maar ik heb er ook geen stress meer van inmiddels.
Ik kan het je aanraden hoor!
dinsdag 23 december 2008 om 13:01
woensdag 24 december 2008 om 13:46
Hoi allemaal,
Dank voor de reacties. Ik heb niet eerder kunnen reageren door drukte en moest het ook allemaal even laten bezinken. We hebben er maandag avond tot laat met elkaar over gesproken. Het blijft een moeilijk onderwerp. Overigens wil ik wel even erbij vertellen dat mijn man op dit moment geen behoefte heeft aan zijn ouders. Wat dat betreft staan we redelijk op 1 lijn, maar voor mij zou het (heel onrealistisch) definitief mogen zijn, hij niet, en is daar ook wat nuchterder in.
@Kaetje, het gedoe van de bruiloft is zeker klaar, ik heb het hier alleen aangehaald om het hele verhaal duidelijk te kunnen maken. Wat mij (en man) nu vooral dwars zit, is hoe zij nu naar ons doen.
@Laura80, wel heel makkelijk om er zo over te denken, er komt wat meer bij kijken dan alleen lachen om een leuke anekdote. Ik zou graag willen dat ik medelijden voor mijn schoonmoeder op die manier kan voelen, maar dat is helaas voorbij gegaan door haar acties.
@lileamme, je hebt gelijk, ik was maandag nog steeds woest en heel verdrietig om wat er nu weer voorgevallen is. Het lijkt wel alsof we het nooit goed doen.
Afgelopen dagen heb ik aan mijn man gevraagd wat hij het liefste van mij zou willen. Ongeacht dat hij weet hoe ik er over denk of erbij voel. Hij vond deze vraag al fijn, maar hij vertelde ook gelijk dat hij niet wil dat ik nu (door de emotie) gelijk alle banden verbreek. Hij vind dat ik alle recht heb om even heel kwaad te zijn, en is dat zelf ook. Hij vind (net als jullie) het alleen zonde van zijn energie en steekt die liever in de wc (die is hij aan het verbouwen ). Hij heeft gelijk, jullie hebben gelijk, maar af en toe komt er een duiveltje naar boven die heel graag even mijn schoonouders wil vertellen wat voor minkukels ze zijn.
Liefs, Barbabella
Dank voor de reacties. Ik heb niet eerder kunnen reageren door drukte en moest het ook allemaal even laten bezinken. We hebben er maandag avond tot laat met elkaar over gesproken. Het blijft een moeilijk onderwerp. Overigens wil ik wel even erbij vertellen dat mijn man op dit moment geen behoefte heeft aan zijn ouders. Wat dat betreft staan we redelijk op 1 lijn, maar voor mij zou het (heel onrealistisch) definitief mogen zijn, hij niet, en is daar ook wat nuchterder in.
@Kaetje, het gedoe van de bruiloft is zeker klaar, ik heb het hier alleen aangehaald om het hele verhaal duidelijk te kunnen maken. Wat mij (en man) nu vooral dwars zit, is hoe zij nu naar ons doen.
@Laura80, wel heel makkelijk om er zo over te denken, er komt wat meer bij kijken dan alleen lachen om een leuke anekdote. Ik zou graag willen dat ik medelijden voor mijn schoonmoeder op die manier kan voelen, maar dat is helaas voorbij gegaan door haar acties.
@lileamme, je hebt gelijk, ik was maandag nog steeds woest en heel verdrietig om wat er nu weer voorgevallen is. Het lijkt wel alsof we het nooit goed doen.
Afgelopen dagen heb ik aan mijn man gevraagd wat hij het liefste van mij zou willen. Ongeacht dat hij weet hoe ik er over denk of erbij voel. Hij vond deze vraag al fijn, maar hij vertelde ook gelijk dat hij niet wil dat ik nu (door de emotie) gelijk alle banden verbreek. Hij vind dat ik alle recht heb om even heel kwaad te zijn, en is dat zelf ook. Hij vind (net als jullie) het alleen zonde van zijn energie en steekt die liever in de wc (die is hij aan het verbouwen ). Hij heeft gelijk, jullie hebben gelijk, maar af en toe komt er een duiveltje naar boven die heel graag even mijn schoonouders wil vertellen wat voor minkukels ze zijn.
Liefs, Barbabella
"ik ben het, Barbabelladingdong"
