Weet het echt nier meer (sorry lange tekst)

Hallo iedereen



Eerst wil ik me verontschuldigen voor de lange tekst, dit is een geweten probleem bij mij dat ik iets kort probeer op te schrijven en het daarna 4 bladzijden worden, maar ik vraag u om toch alles aandachtig te lezen, want ik weet het allemaal echt niet meer.



Ik zou graag hier mijn verhaal kwijt kunnen in verband met mijn zo juist geworden ex vriendin.

We hadden een relatie van twee jaar, zij was 15, ik juist 18. Veel zullen misschien denken van “toch niet met iemand van die leeftijd”, maar dat maakte allemaal niet uit, we zagen elkaar doodgraag, en zij was verschrikkelijk volwassen voor haar leeftijd. Voor mij had ze ook een relatie toen ze 13 was die een jaar en een half duurde.



Het is nu een drietal weken uit, en niemand, niet ik, niet haar vrienden, niet haar familie zag het aankomen. Alles ging gewoon perfect tussen ons, tot ze plots begon over: ik wil meer vrijheid. We hadden erover gepraat, ik had haar gezegd, als je echt wat van je vrijheid wilt, gewoon niets wilt aantrekken van een vaste vriend of weet ik wat, dan gun ik je dat, omdat ik weet dat je nooit echt die vrijheid, die jeugd hebt gehad. Maar telkens zei ze mij dat ik moest stoppen over zo een dingen te praten, dat ze de tranen ervan in haar ogen kreeg en dat ze gewoon wist dat we voor elkaar geboren waren. Allemaal goed en wel lijkt het dus…

Een dag of twee later ga ik haar afhalen van de tram, en plots, uit het niets zegt ze gewoon niets tegen mij, ik had haar zelf rozen gekocht omdat ik er een romantisch weekendje van wou maken. Ik kreeg als reactie: je moet me niet proberen om te kopen. Vraag me niet waar die reactie vandaan kwam, dat is wat ze zei. De dag daarop gingen we beiden werken, ’s morgens was ze nog altijd weinig van zeg, maar tegen de avond bloeide ze al wat meer open, dus ik dacht, ze zal wel gewoon een slechte bui hebben. Die zondag morgen ben ik speciaal vroeger opgestaan, naar de bakker gegaan en haar ontbijt op bed gebracht. Ze was terug wat kort, maar ik had haar dan ook wakker gemaakt en verwachte die reactie wel. Daarna zijn we naar het stad gegaan, nog wat rondgewandeld, en heb ik haar afgezet aan de bus. Een paar uur daarna, was het gedaan. Ik had een bericht gestuurd wat er nu eigenlijk scheelde, en dan zei ze ineens: ik zie het niet meer zitten, ik wil momenteel men vrijheid.



Nu ging ze een paar dagen later met haar ouders op vakantie en ze zei dat ze daar wat ging nadenken, haar ouders stonden me ook bij omdat ze me totaal niet kwijt wouden, ik was als een zoon voor hun.

Goed, ze kwam een paar dagen later uit vakantie, en ze zei niets meer over wat ze allemaal heeft nagedacht, dus ik ging er vanuit dat het gewoon gedaan was en dat ik haar niet meer te veel zou lastigvallen zodat ze haar vrijheid krijgt.



Allemaal goed en wel zou je denken, maar hier word het allemaal wat ingewikkelder voor mij. Ten eerste, waarom ging alles nog zo perfect tussen ons de ene dag, en begon ze te wenen toen ik haar vroeg of ze haar niet beter zou voelen met een pauze, en zei ze altijd maar, we zijn voor elkaar geboren, en ik hoorde en zag echt wel dat ze dat meende. Ten tweede, en hier is waar het echt wringt bij mij. Ze zegt plots, ik zie je niet meer graag. Maar op een avond was ik even naar een vriend gegaan, ik was dus één avond niet online. Plots zie ik dat ze aan die vriend van mij vraagt, weet jij waar (ik dus) zit? Hij reageerde: ja bij mij, waarom? En zij reageerde: ah nee, ik had hem een tijd niet meer online gezien.

Ik ben één avond niet online gekomen, en ze vraagt al rond waar ik zit?

Ook ben ik op een avond iets gaan drinken met een vriendin, sinds ze ook altijd zei dat ik meer vrienden nodig had. Ze vroeg ook daarvoor wat ik ging doen en ik zei dat ook. Waarop haar reactie was: jah, amuseert u dan maar, dag. Zo kort had ik haar nog nooit geweten sinds het uit was, maar goed, ik ging verder met mijn avond. En plots krijg ik ineens berichten van haar dat ze wilt dat ik haar spullen kom brengen de volgende dag. Toen ik dat tegen die vriendin van mij zei, zei ze direct: probeert die nu gewoon uwen avond te verbrodden?



Momenteel heeft zij ook een nieuwe “vriend” ik zeg vriend omdat zowel zij, als haar vriendinnen tegen mij vertellen, zij ziet dit niet als iets serieus, gewoon iets los.

Oké, allemaal goed, zij wou haar vrijheid, zij moet weten wat ze daar mee wilt, maar toen ik haar vroeg wat ze nu eigenlijk tegoed wou, zei ze plots: ik weet het allemaal niet meer, ok? En toen ging ze weg.

Ik help haar ook met die nieuwe vriend van haar. Haar ouders zijn er volledig tegen omdat het niet echt de meest gezond uitziende jongen is, ik heb haar bijgestaan toen ze ruzie had met haar ouders omdat ik er nog altijd voor haar wil blijven zijn, we hebben twee jaar er telkens voor elkaar geweest, waarom zou dit moeten veranderen?

Dus ik wil er steeds voor haar zijn, naar haar luisteren en haar helpen. Maar dit houd niet in dat ze elk detail moet vertellen met die nieuwe vriend van haar. Begrijp me niet verkeerd, als ze er gewoon over zou willen praten, dan is dat best. Maar als ze zijn gaan zwemmen en ik vraag: hoe was het? En ik krijg als antwoord: lekker . Dan vraag ik me toch af of dit antwoord wel moest. En dan zeker als ik daarna wat smal talk probeer zoals: het was een luie dag voor mij vandaag, heb tot twee uur in men pyjama gezeten, en dan als antwoord krijg: dan zat ik al in dat kotje met hem. Dan vraag ik me toch echt wel af waarom het zo nodig is, en zeker als dat antwoord totaal niet past over wat het gaat, wat het nu is om dat toch daar even tussen te smijten?



Ze heeft al verschillende jaloerse reacties gehad, en ze probeert ook jaloerse reacties bij mij op te wekken. Maar als ze mij niet graag ziet, wat is het nut? We wonen ver van elkaar, er is ook geen mogelijkheid dat we elkaar tegen het lijf kunnen lopen, dus als ze me echt beu is, ook al is dat enorm plots, waarom doet ze dan al die moeite om me toch maar jaloers te krijgen?



Sorry dat mijn uitleg al zo lang is, maar ik ben er nog niet, want het word voor mij nog ingewikkelder.



Een paar dagen na het gedaan was, heeft ze tegen haar ouders nog eens uitgelegd, waarom ze het nu juist gedaan heeft gemaakt, en tegen mij heeft ze het daarna ook uitgelegd.

Haar reden was, dat ze haar momenteel te jong vond om haar volledig te binden, ze is juist 17 geworden, en zoals ik al zei zit ze al vanaf haar 13 jaar in een relatie, dus ik begrijp dat wel. Hierna voegt ze dan plots toe, dat ze verder wilt studeren, en daar heb ik dus absoluut geen probleem mee, als ze dat ook niet wou doen, had ik haar ook gedwongen, bij wijze van spreken natuurlijk. Maar dan voegt ze plots toe, als ik het momenteel niet had uitgemaakt, weet ik dat ik niet wou gaan verder studeren en dat ze met mij wou gaan samenwonen.

Spreekt dit niet volledig tegen dat ze me niet meer graag ziet? Want als ik er over nadenk, geeft dat meer teken, dat zij weet dat we voor een hele lange tijd samen konden blijven.

Dus, schrik om haar vrijheid volledig te verliezen en dat ze die ook gewoon nooit heeft gehad?



Nu heeft ze me zelf gezegd, en dat vermoedde ik ook wel, dat de pubertijd is langsgekomen, ze heeft dat ook nooit echt gehad, dat opstandelijke, dat anders willen doen dan wat je ouders zeggen en weet ik wat allemaal. Ze heeft het zelf toegegeven.

Haar ouders merken dit ook, ze zeggen me ook dat zij momenteel hun dochter niet meer is.

Ter verduidelijking, mijn ex kon een enorme onnozele zijn, altijd blij, altijd enthousiast, gewoon jah, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar dat was ook de reden waarom ik haar zo graag zie, en zij mij ook. Want zij was de enige persoon van al haar vrienden dat ze kent, waar ze haar eigen bij kan zijn. Zij heeft dat altijd gezegd, haar ouders hebben dat altijd gezegd. Maar nu plots, is ze zo niet meer, ze is opstandig thuis, haar schoolresultaten dalen plots, ze komt ook niet gelukkig thuis. Nu ik er bij nadenk, heeft ze me ook al verschillende keren vertelt dat ze strontzat thuis kwam als ze met haar nieuwe vriend iets was gaan drinken, en waarna haar ouders me vertelden dat dit totaal niet waar was.

Dus goed, waarom daarover liegen? Ze doet wat ze wilt.



Dus ik had het over dat ze totaal niet meer gelukkig thuis kwam, altijd lang gezicht, gewoon niet de persoon dat ze normaal is.



Deze zaterdag waren we iets gaan drinken, we hebben gewoon gebabbeld, en het ging wel goed, ze zei het ook. Maar goed, het was gezellig, maar niet om te zeggen, super super plezant, het was ook de eerste keer dat we elkaar terugzagen, dus ja dat was misschien ook wel normaal.



Maar nu kreeg ik toen ze thuis was gekomen een bericht van haar ouders waarin ze zeiden: wat is daar gebeurd? Die komt hier super gelukkig thuis, juist zoals vroeger toen jullie nog samen waren! Echt ongelofelijk, ze is terug de oude! We hadden haar ook gevraagd of ze jullie terug samen zag, waarop ze zei: als we elkaar blijven zien, zit de kans er dik in dat het later allemaal terug goed komt.



Enorm verrast door dit bericht besloot ik snel online te komen en te zien of zij ook zo enthousiast tegen mij ging doen. Dat was dus absoluut niet het geval, ze was enorm kort.



We hadden ook afgesproken om de komende zaterdagen iets te gaan drinken en eventueel een zondag heel de dag iets te gaan doen.

Maar ’s zondags zegt ze ineens al die plannen af. Ineens heeft ze geen tijd meer.

Weeral iets eigenaardig. Vlak nadat ze zelf tegen haar ouders heeft gezegd: als we elkaar terug meer gaan zien, ben ik er zeker van dat het terug goed komt, zegt ze ineens alle plannen die we hadden gemaakt af.

Waarom? Het enige dat er bij mij kan inkomen, is dat ze plots schrik heeft gekregen, schrik omdat ze weet dat als we verder blijven afspreken, we terug naar elkaar toe gaan groeien en dat ze haar vrijheid dan weer kwijt is. Ik weet dat dit lijkt dat het iets is dat ik gewoon wil horen, maar ik kan gewoon niks anders meer bedenken.



Ze wint er bijvoorbeeld ook niets bij om tegen haar ouders dat allemaal te gaan zeggen, buiten dat ze dan weer gaan praten over mij, en ik denk toch niet dat dat iets zal zijn dat ze zou willen als ze toch vrijheid wilt.



Ik hoop dat jullie mij kunnen begrijpen als ik zeg dat ik enorm, maar dan ook enorm in de war ben. Ik heb haar ook talloze keren gezegd, als jij nu je vrijheid wilt nemen, doe dan maar, maar ik hoop dat we binnen enkele maanden terug aan ons leven verder kunnen werken. Waarom zij dan ook zei: dat kan altijd, maar even goed heb jij tegen dan een vriendin.

Dus tegen mij zegt ook, natuurlijk minder zeker, dat ze wel een toekomst ziet.



Dit heb ik ook nog niet verteld, maar nu ik er bij nadenk als ze bindingsangst zou hebben, dan klopt dat eigenlijk niet, ze heeft bijvoorbeeld altijd zelf begonnen over, als ik ben afgestudeerd gaan we nog wat werken dan trouwen we, zoeken we een huis. Allemaal toekomst plannen, zelf een paar dagen voor het gedaan was.



Ik kan er niet meer aanuit, ik weet het allemaal niet meer.

Ze reageert jaloers, ze probeer me ook jaloers te krijgen.

Ze komt dolgelukkig terug thuis, volledig haar eigen na dat we elkaar maar een half uur / drie kwartier hebben gesproken, en zegt dat ze er bijna zeker van is dat als we elkaar terug zien, we wel terug samen komen, maar zegt dan daarna alle plannen af waardoor we elkaar konden zien.



Zit zij nu echt zo volledig in de knoop met haar zelf, al is het door de pubertijd een beetje?



Ik hoop dat jullie nog aan alles aanuit kunnen, en ik zou ook graag hebben dat jullie echt alles aandachtig lezen alvorens te replyen, want ik weet het echt zelf niet meer.

Alles wat ik heb gezegd is volledig waar, ik heb de gespreksgeschiedenissen en sms berichten om het te bewijzen en ik verzin dus ook echt niets.

Ik heb waarschijnlijk enorm veel details vergeten te vertellen over ons, maar ik weet niet of het zo belangrijk kan zijn, als er nog vragen zijn, stel ze gerust, want ik moest het gewoon allemaal kwijt, ik moest iemand zijn mening horen die niets met mij, noch met haar te maken heeft.



Ik ben altijd van het principe geweest om niet direct kwaad te worden of droevig, dat ik altijd maar probeer te begrijpen. Ik probeer ook alles te analyseren, maar dit lijkt me gewoon allemaal totaal niet meer logisch.



Alvast bedankt.

Nee zij is momenteel 17, we zijn onze relatie begonnen toen zij 15 was. Sorry als dat niet duidelijk leek.

En zij heeft het over trouwen, en ze begon er zelf ook altijd over, zelfs het weekend voor het gedaan was.

Dat is het hem juist, ik wil haar haar vrijheid geven, ik heb daar ook geen probleem mee want ik begrijp haar best, dat heb ik haar al talloze keren verteld.



Jah ik weet dat dat voor jullie lang geleden is, maar je weet nooit of je zoiets hebt meegemaakt, en trouwens ik vraag gewoon raad, en jullie opinie, niet dat ik een antwoord verwacht om alles terug goed te maken .

Dat fladderen kon ik het idd moeilijk mee hebben toen we samen waren, nu gun ik het haar, zoals ik al paar keer heb gezegd, ik wil da ze der nu idd van profiteert en dat heb ik haar ook gezegd.

Maar dat dat studeren niet gaat doorgaan is niet waar, ik moedig haar telkens aan als het om haar studies gaat.



Plus, ik zit totaal niet op haar nek, en ik help ze niet ongevraagd, dat is het hem nu helemaal, ze komt steeds naar mij als ze problemen heeft momenteel, zonder dat ik iets vraag.

Ze prijzen haar nieuwe vriend inderdaad niet de hemel in, maar zij ook niet! Zij zegt telkens weer, da het niets serieus is, ik wist het van die vriend al voor dat ze het haar ouders heeft verteld, en zo is zij normaal niet, zij vertelt normaal altijd alles onmiddelijk, maar dit met die nieuwe vriend lijkt voor haar ook totaal niet belangrijk, ze heeft ook totaal niet de bedoeling die mee naar haar thuis te nemen.



En momenteel zoek ik niet echt een relatie, ik heb mijn ex ook al verteld, dat het misschien goed is dat het nu (even) gedaan is, ik studeer binne twee maanden af, vlak daarna moet ik werk zoeken terwijl zij twee maanden vakantie heeft, en als alles goed gaat beginnen rondzien voor een klein studiotje of appartement om te huren.

Hierbij moet ik ook niet al te hard naar een ander persoon zien en is het voor mij gemakkelijker om aan men echte leven te beginnen. Zij reageerde daarop dat het allemaal wat te vroeg was, maar dat het wel terug goed kan lopen.



Zoals je ziet, ik leg haar niets voor, ik stoor haar niet, ik doe men eige ding.

Sssanne: Natuurlijk kan ik haar nog vriendschappelijk bezien, veel vrienden vragen aan ons: is dat niet ambetant om elkaar dan nu terug te zien? Natuurlijk voelt dat wel een beetje ambetant, maar we hebben twee jaar op elkaars gezicht moetten zien, en we konden elkaar alles vertellen, waarom moet dit dan nu plots veranderen?

Momenteel probeer ik idd verder aan men eige leven te werken, maar dat betekent niet dat ik niet verder denk aan mijn toekomst, en dat is waar ik het moeilijk mee heb, ik weet dat alles zo perfect was, we konde goed praten, hielden allebei van dezelfde dinge, alsook kinderen. Want juist toen we samen waren, heeft ze een broertje bij gekregen, ik ben daar dus om het zo maar te zeggen, samen mee opgegroeid, we waren samen twee handen op één buik, en dat maakt alles nog moeilijker.



Tia: Waar ik het gewoon moeilijk mee heb is om te begrijpen waarom ze dit alles doet, de ene dag is alles nog normaal, ze zegt da ze ni zonder mij kan, komt dicht bij me gekropen en alles voelt perfect aan, der is geen enkel, maar dan ook geen enkel teken dat er iets fout zit. En een dag of twee later is het zonder boe of ba gedaan. Plus dat ze een volledig ander persoon is geworden, vroeger was ze iets enorm uitbundig, nu doet ze precies alles om erbij te horen, en zo is zij niet. En wanneer ze mij dan even terugziet, is ze blijkbaar dolgelukkig, terug dezelfde persoon als ze normaal altijd is.

Wat ik hierboven zei van dat ze niet haar eigen is, wil ik nog verder op ingaan bij wat Sssanne zei met: ze behandelt je respectloos. Zo is zij dus echt totaal niet, normaal behandelt ze iedereen gelijk, en probeert ook vriendelijk te doen ook al doet een andere persoon totaal niet vriendelijk.

Hoe ze nu reageert tegenover mij zouden de meesten zeggen: wat een bitch. Maar dat is het hem juist, zo is zij niet! Daar heb ik het moeilijk mee, die plotselinge persoonlijkheids verandering.



Wat ik ook nog niet heb gezegd, en weet ook niet of dat zo van belang is. Maar wij hebben denk ik langer dan een half jaar niets van seks ofzo gehad, zo had een ontsteking. We probeerden wel, maar elke keer was dit een teleurstelling, het brande altijd bij haar.

Ik kloeg daar ook niet om, het belangrijkste voor mij was dat ze genas en daar steunde ik ze ook altijd volledig in.

Maar het resulteerde denk ik wel dat we niet echt meer veel intimiteit hadden, en dat daardoor ook een beetje de vonk is verdwenen.

Ik deel het alleen maar mee, ik weet niet hoe correct ik hier in ben.

Zij heeft al gezegd dat ik altijd mag langs komen om hem te zien . Het helpt natuurlijk wel dat hij constant naar mij ligt te vragen ^^.

Ik heb haar ouders gezegd er momenteel niet op in te gaan, om haar even te laten doen. Maarjah als ouders is dat natuurlijk niet gemakkelijk.

Er was nog iets dat ik moest toevoegen, maar ik kan er niet opkomen....

Sssanne: jah dat heb ik haar ook gezegd en geeft me ook moed, moesten we terug samen komen, weet ik dat we er sterker door staan. What doesn't kill you, makes you stronger .



En natuurlijk wil ik haar terug, ik heb haar altijd gezegd dat ik later met haar oud wil worden, en zij heeft dit ook altijd gezegd, zelfs twee dagen voor het gedaan was.

quote:blijfgewoonbianca schreef op 15 april 2008 @ 18:43:

Ik vind het ook niet zo netjes dat jij steeds met haar ouders over haar praat ; tenslotte ben jij niets minder dan haar exvriendje !

En als wij elkaar nu bezien als goede vrienden? Waarom mogen wij dan niet over zoiets praten? Ik denk dat jij denkt dat we over haar roddelen, wat niet het geval is, als zij vraagt over wat wij praten dan zeg ik dat met plezier, ik doe hier niets verkeerd mee.

Trouwens ze weet dat ik nog contact heb met haar ouders, en zit daar zelf ook niets mee in, meer nog, als haar moeder zegt dat ze met mij gesproken heeft, vraagt ze zelf hoe het met me gaat.

quote:Sssanne schreef op 15 april 2008 @ 18:47:

[...]





jah daar ben ik het mee eens

Je kunt haar niet dwingen je terug te willen en als haar ouders er zich ook nog eens mee gaan bemoeien gaat de situatie niet beter erop worden. Ze moet wel zelf kunnen beslissen natuurlijk



Maar we dwingen haar ook niet, haar ouders praten ook niet over mij tenzij ze er zelf naartoe vraagt. Dat haar ouders haar natuurlijk bepaalde dingen verbieden is dat hun keus, en ik zeg ze ook dat ze niets moetten verbieden omdat ik er beter van kan worden.

Ik wil dat ze momenteel haar vrijheid heeft.

Ik begrijp niet waar je vandaan haalt dat ik haar zou dwingen om me terug te nemen :s Als het echt zo overkomt, mijn excuses.

quote:blijfgewoonbianca schreef op 15 april 2008 @ 19:00:

Anom , IK zou gék worden van een ex die constant bij mijn moeder thee zat te leuten , mijn vader op zou bellen voor een goed gesprek en met mijn kleine broertje de eendjes ging voeren .......en dan ook nog hoopte dat ik het licht weer ging zien en hem in zijn armen zou springen ..... daar zou ik ook hele dagen tegen vertellen dat ik zo heerlijk had geneukt met mijn nieuwe vriendje , ..........om me daarna weer enorm schuldig te voelen over mijn krengerigheid en me weer aardig te gedragen .



Ik zou mijn nieuwe lover ook niet mee naar huis willen nemen als mijn ex daar gezellig op de bank zou kunnen zitten , keuvelend met zijn ex- aanstaande schoonmoeder .



Missen jouw ouders haar ook zo verschrikkelijk ? Gaat zij ook nog bij jouw ouders op de koffie ? nee toch zeker ?

Wie zegt dat ik daar zit? We wonen beiden ver uit elkaar, en ik hoor haar moeder af en toe op msn, wie heeft ooit gezegd dat we elk uur van de dag met elkaar liggen te praten?



quote:je bent 17 en 20.....

doe ff normaal en ga snel eens op zoek naar wat anders...

Snap niet echt wat dat leeftijdsverschil met normaal doen heeft te maken?

En momenteel ga ik niet naar iets anders op zoek, ik ga eerst zien dat ik tegoei met mijn leven kan beginnen vanaf ik ben afgestudeerd.

En ik ben ook niet echt een persoon die constant wilt weggaan of dat zelf echt kan.