Relaties
alle pijlers
Weet het echt nier meer (sorry lange tekst)
dinsdag 15 april 2008 om 17:24
Hallo iedereen
Eerst wil ik me verontschuldigen voor de lange tekst, dit is een geweten probleem bij mij dat ik iets kort probeer op te schrijven en het daarna 4 bladzijden worden, maar ik vraag u om toch alles aandachtig te lezen, want ik weet het allemaal echt niet meer.
Ik zou graag hier mijn verhaal kwijt kunnen in verband met mijn zo juist geworden ex vriendin.
We hadden een relatie van twee jaar, zij was 15, ik juist 18. Veel zullen misschien denken van “toch niet met iemand van die leeftijd”, maar dat maakte allemaal niet uit, we zagen elkaar doodgraag, en zij was verschrikkelijk volwassen voor haar leeftijd. Voor mij had ze ook een relatie toen ze 13 was die een jaar en een half duurde.
Het is nu een drietal weken uit, en niemand, niet ik, niet haar vrienden, niet haar familie zag het aankomen. Alles ging gewoon perfect tussen ons, tot ze plots begon over: ik wil meer vrijheid. We hadden erover gepraat, ik had haar gezegd, als je echt wat van je vrijheid wilt, gewoon niets wilt aantrekken van een vaste vriend of weet ik wat, dan gun ik je dat, omdat ik weet dat je nooit echt die vrijheid, die jeugd hebt gehad. Maar telkens zei ze mij dat ik moest stoppen over zo een dingen te praten, dat ze de tranen ervan in haar ogen kreeg en dat ze gewoon wist dat we voor elkaar geboren waren. Allemaal goed en wel lijkt het dus…
Een dag of twee later ga ik haar afhalen van de tram, en plots, uit het niets zegt ze gewoon niets tegen mij, ik had haar zelf rozen gekocht omdat ik er een romantisch weekendje van wou maken. Ik kreeg als reactie: je moet me niet proberen om te kopen. Vraag me niet waar die reactie vandaan kwam, dat is wat ze zei. De dag daarop gingen we beiden werken, ’s morgens was ze nog altijd weinig van zeg, maar tegen de avond bloeide ze al wat meer open, dus ik dacht, ze zal wel gewoon een slechte bui hebben. Die zondag morgen ben ik speciaal vroeger opgestaan, naar de bakker gegaan en haar ontbijt op bed gebracht. Ze was terug wat kort, maar ik had haar dan ook wakker gemaakt en verwachte die reactie wel. Daarna zijn we naar het stad gegaan, nog wat rondgewandeld, en heb ik haar afgezet aan de bus. Een paar uur daarna, was het gedaan. Ik had een bericht gestuurd wat er nu eigenlijk scheelde, en dan zei ze ineens: ik zie het niet meer zitten, ik wil momenteel men vrijheid.
Nu ging ze een paar dagen later met haar ouders op vakantie en ze zei dat ze daar wat ging nadenken, haar ouders stonden me ook bij omdat ze me totaal niet kwijt wouden, ik was als een zoon voor hun.
Goed, ze kwam een paar dagen later uit vakantie, en ze zei niets meer over wat ze allemaal heeft nagedacht, dus ik ging er vanuit dat het gewoon gedaan was en dat ik haar niet meer te veel zou lastigvallen zodat ze haar vrijheid krijgt.
Allemaal goed en wel zou je denken, maar hier word het allemaal wat ingewikkelder voor mij. Ten eerste, waarom ging alles nog zo perfect tussen ons de ene dag, en begon ze te wenen toen ik haar vroeg of ze haar niet beter zou voelen met een pauze, en zei ze altijd maar, we zijn voor elkaar geboren, en ik hoorde en zag echt wel dat ze dat meende. Ten tweede, en hier is waar het echt wringt bij mij. Ze zegt plots, ik zie je niet meer graag. Maar op een avond was ik even naar een vriend gegaan, ik was dus één avond niet online. Plots zie ik dat ze aan die vriend van mij vraagt, weet jij waar (ik dus) zit? Hij reageerde: ja bij mij, waarom? En zij reageerde: ah nee, ik had hem een tijd niet meer online gezien.
Ik ben één avond niet online gekomen, en ze vraagt al rond waar ik zit?
Ook ben ik op een avond iets gaan drinken met een vriendin, sinds ze ook altijd zei dat ik meer vrienden nodig had. Ze vroeg ook daarvoor wat ik ging doen en ik zei dat ook. Waarop haar reactie was: jah, amuseert u dan maar, dag. Zo kort had ik haar nog nooit geweten sinds het uit was, maar goed, ik ging verder met mijn avond. En plots krijg ik ineens berichten van haar dat ze wilt dat ik haar spullen kom brengen de volgende dag. Toen ik dat tegen die vriendin van mij zei, zei ze direct: probeert die nu gewoon uwen avond te verbrodden?
Momenteel heeft zij ook een nieuwe “vriend” ik zeg vriend omdat zowel zij, als haar vriendinnen tegen mij vertellen, zij ziet dit niet als iets serieus, gewoon iets los.
Oké, allemaal goed, zij wou haar vrijheid, zij moet weten wat ze daar mee wilt, maar toen ik haar vroeg wat ze nu eigenlijk tegoed wou, zei ze plots: ik weet het allemaal niet meer, ok? En toen ging ze weg.
Ik help haar ook met die nieuwe vriend van haar. Haar ouders zijn er volledig tegen omdat het niet echt de meest gezond uitziende jongen is, ik heb haar bijgestaan toen ze ruzie had met haar ouders omdat ik er nog altijd voor haar wil blijven zijn, we hebben twee jaar er telkens voor elkaar geweest, waarom zou dit moeten veranderen?
Dus ik wil er steeds voor haar zijn, naar haar luisteren en haar helpen. Maar dit houd niet in dat ze elk detail moet vertellen met die nieuwe vriend van haar. Begrijp me niet verkeerd, als ze er gewoon over zou willen praten, dan is dat best. Maar als ze zijn gaan zwemmen en ik vraag: hoe was het? En ik krijg als antwoord: lekker
. Dan vraag ik me toch af of dit antwoord wel moest. En dan zeker als ik daarna wat smal talk probeer zoals: het was een luie dag voor mij vandaag, heb tot twee uur in men pyjama gezeten, en dan als antwoord krijg: dan zat ik al in dat kotje met hem. Dan vraag ik me toch echt wel af waarom het zo nodig is, en zeker als dat antwoord totaal niet past over wat het gaat, wat het nu is om dat toch daar even tussen te smijten?
Ze heeft al verschillende jaloerse reacties gehad, en ze probeert ook jaloerse reacties bij mij op te wekken. Maar als ze mij niet graag ziet, wat is het nut? We wonen ver van elkaar, er is ook geen mogelijkheid dat we elkaar tegen het lijf kunnen lopen, dus als ze me echt beu is, ook al is dat enorm plots, waarom doet ze dan al die moeite om me toch maar jaloers te krijgen?
Sorry dat mijn uitleg al zo lang is, maar ik ben er nog niet, want het word voor mij nog ingewikkelder.
Een paar dagen na het gedaan was, heeft ze tegen haar ouders nog eens uitgelegd, waarom ze het nu juist gedaan heeft gemaakt, en tegen mij heeft ze het daarna ook uitgelegd.
Haar reden was, dat ze haar momenteel te jong vond om haar volledig te binden, ze is juist 17 geworden, en zoals ik al zei zit ze al vanaf haar 13 jaar in een relatie, dus ik begrijp dat wel. Hierna voegt ze dan plots toe, dat ze verder wilt studeren, en daar heb ik dus absoluut geen probleem mee, als ze dat ook niet wou doen, had ik haar ook gedwongen, bij wijze van spreken natuurlijk. Maar dan voegt ze plots toe, als ik het momenteel niet had uitgemaakt, weet ik dat ik niet wou gaan verder studeren en dat ze met mij wou gaan samenwonen.
Spreekt dit niet volledig tegen dat ze me niet meer graag ziet? Want als ik er over nadenk, geeft dat meer teken, dat zij weet dat we voor een hele lange tijd samen konden blijven.
Dus, schrik om haar vrijheid volledig te verliezen en dat ze die ook gewoon nooit heeft gehad?
Nu heeft ze me zelf gezegd, en dat vermoedde ik ook wel, dat de pubertijd is langsgekomen, ze heeft dat ook nooit echt gehad, dat opstandelijke, dat anders willen doen dan wat je ouders zeggen en weet ik wat allemaal. Ze heeft het zelf toegegeven.
Haar ouders merken dit ook, ze zeggen me ook dat zij momenteel hun dochter niet meer is.
Ter verduidelijking, mijn ex kon een enorme onnozele zijn, altijd blij, altijd enthousiast, gewoon jah, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar dat was ook de reden waarom ik haar zo graag zie, en zij mij ook. Want zij was de enige persoon van al haar vrienden dat ze kent, waar ze haar eigen bij kan zijn. Zij heeft dat altijd gezegd, haar ouders hebben dat altijd gezegd. Maar nu plots, is ze zo niet meer, ze is opstandig thuis, haar schoolresultaten dalen plots, ze komt ook niet gelukkig thuis. Nu ik er bij nadenk, heeft ze me ook al verschillende keren vertelt dat ze strontzat thuis kwam als ze met haar nieuwe vriend iets was gaan drinken, en waarna haar ouders me vertelden dat dit totaal niet waar was.
Dus goed, waarom daarover liegen? Ze doet wat ze wilt.
Dus ik had het over dat ze totaal niet meer gelukkig thuis kwam, altijd lang gezicht, gewoon niet de persoon dat ze normaal is.
Deze zaterdag waren we iets gaan drinken, we hebben gewoon gebabbeld, en het ging wel goed, ze zei het ook. Maar goed, het was gezellig, maar niet om te zeggen, super super plezant, het was ook de eerste keer dat we elkaar terugzagen, dus ja dat was misschien ook wel normaal.
Maar nu kreeg ik toen ze thuis was gekomen een bericht van haar ouders waarin ze zeiden: wat is daar gebeurd? Die komt hier super gelukkig thuis, juist zoals vroeger toen jullie nog samen waren! Echt ongelofelijk, ze is terug de oude! We hadden haar ook gevraagd of ze jullie terug samen zag, waarop ze zei: als we elkaar blijven zien, zit de kans er dik in dat het later allemaal terug goed komt.
Enorm verrast door dit bericht besloot ik snel online te komen en te zien of zij ook zo enthousiast tegen mij ging doen. Dat was dus absoluut niet het geval, ze was enorm kort.
We hadden ook afgesproken om de komende zaterdagen iets te gaan drinken en eventueel een zondag heel de dag iets te gaan doen.
Maar ’s zondags zegt ze ineens al die plannen af. Ineens heeft ze geen tijd meer.
Weeral iets eigenaardig. Vlak nadat ze zelf tegen haar ouders heeft gezegd: als we elkaar terug meer gaan zien, ben ik er zeker van dat het terug goed komt, zegt ze ineens alle plannen die we hadden gemaakt af.
Waarom? Het enige dat er bij mij kan inkomen, is dat ze plots schrik heeft gekregen, schrik omdat ze weet dat als we verder blijven afspreken, we terug naar elkaar toe gaan groeien en dat ze haar vrijheid dan weer kwijt is. Ik weet dat dit lijkt dat het iets is dat ik gewoon wil horen, maar ik kan gewoon niks anders meer bedenken.
Ze wint er bijvoorbeeld ook niets bij om tegen haar ouders dat allemaal te gaan zeggen, buiten dat ze dan weer gaan praten over mij, en ik denk toch niet dat dat iets zal zijn dat ze zou willen als ze toch vrijheid wilt.
Ik hoop dat jullie mij kunnen begrijpen als ik zeg dat ik enorm, maar dan ook enorm in de war ben. Ik heb haar ook talloze keren gezegd, als jij nu je vrijheid wilt nemen, doe dan maar, maar ik hoop dat we binnen enkele maanden terug aan ons leven verder kunnen werken. Waarom zij dan ook zei: dat kan altijd, maar even goed heb jij tegen dan een vriendin.
Dus tegen mij zegt ook, natuurlijk minder zeker, dat ze wel een toekomst ziet.
Dit heb ik ook nog niet verteld, maar nu ik er bij nadenk als ze bindingsangst zou hebben, dan klopt dat eigenlijk niet, ze heeft bijvoorbeeld altijd zelf begonnen over, als ik ben afgestudeerd gaan we nog wat werken dan trouwen we, zoeken we een huis. Allemaal toekomst plannen, zelf een paar dagen voor het gedaan was.
Ik kan er niet meer aanuit, ik weet het allemaal niet meer.
Ze reageert jaloers, ze probeer me ook jaloers te krijgen.
Ze komt dolgelukkig terug thuis, volledig haar eigen na dat we elkaar maar een half uur / drie kwartier hebben gesproken, en zegt dat ze er bijna zeker van is dat als we elkaar terug zien, we wel terug samen komen, maar zegt dan daarna alle plannen af waardoor we elkaar konden zien.
Zit zij nu echt zo volledig in de knoop met haar zelf, al is het door de pubertijd een beetje?
Ik hoop dat jullie nog aan alles aanuit kunnen, en ik zou ook graag hebben dat jullie echt alles aandachtig lezen alvorens te replyen, want ik weet het echt zelf niet meer.
Alles wat ik heb gezegd is volledig waar, ik heb de gespreksgeschiedenissen en sms berichten om het te bewijzen en ik verzin dus ook echt niets.
Ik heb waarschijnlijk enorm veel details vergeten te vertellen over ons, maar ik weet niet of het zo belangrijk kan zijn, als er nog vragen zijn, stel ze gerust, want ik moest het gewoon allemaal kwijt, ik moest iemand zijn mening horen die niets met mij, noch met haar te maken heeft.
Ik ben altijd van het principe geweest om niet direct kwaad te worden of droevig, dat ik altijd maar probeer te begrijpen. Ik probeer ook alles te analyseren, maar dit lijkt me gewoon allemaal totaal niet meer logisch.
Alvast bedankt.
Eerst wil ik me verontschuldigen voor de lange tekst, dit is een geweten probleem bij mij dat ik iets kort probeer op te schrijven en het daarna 4 bladzijden worden, maar ik vraag u om toch alles aandachtig te lezen, want ik weet het allemaal echt niet meer.
Ik zou graag hier mijn verhaal kwijt kunnen in verband met mijn zo juist geworden ex vriendin.
We hadden een relatie van twee jaar, zij was 15, ik juist 18. Veel zullen misschien denken van “toch niet met iemand van die leeftijd”, maar dat maakte allemaal niet uit, we zagen elkaar doodgraag, en zij was verschrikkelijk volwassen voor haar leeftijd. Voor mij had ze ook een relatie toen ze 13 was die een jaar en een half duurde.
Het is nu een drietal weken uit, en niemand, niet ik, niet haar vrienden, niet haar familie zag het aankomen. Alles ging gewoon perfect tussen ons, tot ze plots begon over: ik wil meer vrijheid. We hadden erover gepraat, ik had haar gezegd, als je echt wat van je vrijheid wilt, gewoon niets wilt aantrekken van een vaste vriend of weet ik wat, dan gun ik je dat, omdat ik weet dat je nooit echt die vrijheid, die jeugd hebt gehad. Maar telkens zei ze mij dat ik moest stoppen over zo een dingen te praten, dat ze de tranen ervan in haar ogen kreeg en dat ze gewoon wist dat we voor elkaar geboren waren. Allemaal goed en wel lijkt het dus…
Een dag of twee later ga ik haar afhalen van de tram, en plots, uit het niets zegt ze gewoon niets tegen mij, ik had haar zelf rozen gekocht omdat ik er een romantisch weekendje van wou maken. Ik kreeg als reactie: je moet me niet proberen om te kopen. Vraag me niet waar die reactie vandaan kwam, dat is wat ze zei. De dag daarop gingen we beiden werken, ’s morgens was ze nog altijd weinig van zeg, maar tegen de avond bloeide ze al wat meer open, dus ik dacht, ze zal wel gewoon een slechte bui hebben. Die zondag morgen ben ik speciaal vroeger opgestaan, naar de bakker gegaan en haar ontbijt op bed gebracht. Ze was terug wat kort, maar ik had haar dan ook wakker gemaakt en verwachte die reactie wel. Daarna zijn we naar het stad gegaan, nog wat rondgewandeld, en heb ik haar afgezet aan de bus. Een paar uur daarna, was het gedaan. Ik had een bericht gestuurd wat er nu eigenlijk scheelde, en dan zei ze ineens: ik zie het niet meer zitten, ik wil momenteel men vrijheid.
Nu ging ze een paar dagen later met haar ouders op vakantie en ze zei dat ze daar wat ging nadenken, haar ouders stonden me ook bij omdat ze me totaal niet kwijt wouden, ik was als een zoon voor hun.
Goed, ze kwam een paar dagen later uit vakantie, en ze zei niets meer over wat ze allemaal heeft nagedacht, dus ik ging er vanuit dat het gewoon gedaan was en dat ik haar niet meer te veel zou lastigvallen zodat ze haar vrijheid krijgt.
Allemaal goed en wel zou je denken, maar hier word het allemaal wat ingewikkelder voor mij. Ten eerste, waarom ging alles nog zo perfect tussen ons de ene dag, en begon ze te wenen toen ik haar vroeg of ze haar niet beter zou voelen met een pauze, en zei ze altijd maar, we zijn voor elkaar geboren, en ik hoorde en zag echt wel dat ze dat meende. Ten tweede, en hier is waar het echt wringt bij mij. Ze zegt plots, ik zie je niet meer graag. Maar op een avond was ik even naar een vriend gegaan, ik was dus één avond niet online. Plots zie ik dat ze aan die vriend van mij vraagt, weet jij waar (ik dus) zit? Hij reageerde: ja bij mij, waarom? En zij reageerde: ah nee, ik had hem een tijd niet meer online gezien.
Ik ben één avond niet online gekomen, en ze vraagt al rond waar ik zit?
Ook ben ik op een avond iets gaan drinken met een vriendin, sinds ze ook altijd zei dat ik meer vrienden nodig had. Ze vroeg ook daarvoor wat ik ging doen en ik zei dat ook. Waarop haar reactie was: jah, amuseert u dan maar, dag. Zo kort had ik haar nog nooit geweten sinds het uit was, maar goed, ik ging verder met mijn avond. En plots krijg ik ineens berichten van haar dat ze wilt dat ik haar spullen kom brengen de volgende dag. Toen ik dat tegen die vriendin van mij zei, zei ze direct: probeert die nu gewoon uwen avond te verbrodden?
Momenteel heeft zij ook een nieuwe “vriend” ik zeg vriend omdat zowel zij, als haar vriendinnen tegen mij vertellen, zij ziet dit niet als iets serieus, gewoon iets los.
Oké, allemaal goed, zij wou haar vrijheid, zij moet weten wat ze daar mee wilt, maar toen ik haar vroeg wat ze nu eigenlijk tegoed wou, zei ze plots: ik weet het allemaal niet meer, ok? En toen ging ze weg.
Ik help haar ook met die nieuwe vriend van haar. Haar ouders zijn er volledig tegen omdat het niet echt de meest gezond uitziende jongen is, ik heb haar bijgestaan toen ze ruzie had met haar ouders omdat ik er nog altijd voor haar wil blijven zijn, we hebben twee jaar er telkens voor elkaar geweest, waarom zou dit moeten veranderen?
Dus ik wil er steeds voor haar zijn, naar haar luisteren en haar helpen. Maar dit houd niet in dat ze elk detail moet vertellen met die nieuwe vriend van haar. Begrijp me niet verkeerd, als ze er gewoon over zou willen praten, dan is dat best. Maar als ze zijn gaan zwemmen en ik vraag: hoe was het? En ik krijg als antwoord: lekker
. Dan vraag ik me toch af of dit antwoord wel moest. En dan zeker als ik daarna wat smal talk probeer zoals: het was een luie dag voor mij vandaag, heb tot twee uur in men pyjama gezeten, en dan als antwoord krijg: dan zat ik al in dat kotje met hem. Dan vraag ik me toch echt wel af waarom het zo nodig is, en zeker als dat antwoord totaal niet past over wat het gaat, wat het nu is om dat toch daar even tussen te smijten?Ze heeft al verschillende jaloerse reacties gehad, en ze probeert ook jaloerse reacties bij mij op te wekken. Maar als ze mij niet graag ziet, wat is het nut? We wonen ver van elkaar, er is ook geen mogelijkheid dat we elkaar tegen het lijf kunnen lopen, dus als ze me echt beu is, ook al is dat enorm plots, waarom doet ze dan al die moeite om me toch maar jaloers te krijgen?
Sorry dat mijn uitleg al zo lang is, maar ik ben er nog niet, want het word voor mij nog ingewikkelder.
Een paar dagen na het gedaan was, heeft ze tegen haar ouders nog eens uitgelegd, waarom ze het nu juist gedaan heeft gemaakt, en tegen mij heeft ze het daarna ook uitgelegd.
Haar reden was, dat ze haar momenteel te jong vond om haar volledig te binden, ze is juist 17 geworden, en zoals ik al zei zit ze al vanaf haar 13 jaar in een relatie, dus ik begrijp dat wel. Hierna voegt ze dan plots toe, dat ze verder wilt studeren, en daar heb ik dus absoluut geen probleem mee, als ze dat ook niet wou doen, had ik haar ook gedwongen, bij wijze van spreken natuurlijk. Maar dan voegt ze plots toe, als ik het momenteel niet had uitgemaakt, weet ik dat ik niet wou gaan verder studeren en dat ze met mij wou gaan samenwonen.
Spreekt dit niet volledig tegen dat ze me niet meer graag ziet? Want als ik er over nadenk, geeft dat meer teken, dat zij weet dat we voor een hele lange tijd samen konden blijven.
Dus, schrik om haar vrijheid volledig te verliezen en dat ze die ook gewoon nooit heeft gehad?
Nu heeft ze me zelf gezegd, en dat vermoedde ik ook wel, dat de pubertijd is langsgekomen, ze heeft dat ook nooit echt gehad, dat opstandelijke, dat anders willen doen dan wat je ouders zeggen en weet ik wat allemaal. Ze heeft het zelf toegegeven.
Haar ouders merken dit ook, ze zeggen me ook dat zij momenteel hun dochter niet meer is.
Ter verduidelijking, mijn ex kon een enorme onnozele zijn, altijd blij, altijd enthousiast, gewoon jah, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar dat was ook de reden waarom ik haar zo graag zie, en zij mij ook. Want zij was de enige persoon van al haar vrienden dat ze kent, waar ze haar eigen bij kan zijn. Zij heeft dat altijd gezegd, haar ouders hebben dat altijd gezegd. Maar nu plots, is ze zo niet meer, ze is opstandig thuis, haar schoolresultaten dalen plots, ze komt ook niet gelukkig thuis. Nu ik er bij nadenk, heeft ze me ook al verschillende keren vertelt dat ze strontzat thuis kwam als ze met haar nieuwe vriend iets was gaan drinken, en waarna haar ouders me vertelden dat dit totaal niet waar was.
Dus goed, waarom daarover liegen? Ze doet wat ze wilt.
Dus ik had het over dat ze totaal niet meer gelukkig thuis kwam, altijd lang gezicht, gewoon niet de persoon dat ze normaal is.
Deze zaterdag waren we iets gaan drinken, we hebben gewoon gebabbeld, en het ging wel goed, ze zei het ook. Maar goed, het was gezellig, maar niet om te zeggen, super super plezant, het was ook de eerste keer dat we elkaar terugzagen, dus ja dat was misschien ook wel normaal.
Maar nu kreeg ik toen ze thuis was gekomen een bericht van haar ouders waarin ze zeiden: wat is daar gebeurd? Die komt hier super gelukkig thuis, juist zoals vroeger toen jullie nog samen waren! Echt ongelofelijk, ze is terug de oude! We hadden haar ook gevraagd of ze jullie terug samen zag, waarop ze zei: als we elkaar blijven zien, zit de kans er dik in dat het later allemaal terug goed komt.
Enorm verrast door dit bericht besloot ik snel online te komen en te zien of zij ook zo enthousiast tegen mij ging doen. Dat was dus absoluut niet het geval, ze was enorm kort.
We hadden ook afgesproken om de komende zaterdagen iets te gaan drinken en eventueel een zondag heel de dag iets te gaan doen.
Maar ’s zondags zegt ze ineens al die plannen af. Ineens heeft ze geen tijd meer.
Weeral iets eigenaardig. Vlak nadat ze zelf tegen haar ouders heeft gezegd: als we elkaar terug meer gaan zien, ben ik er zeker van dat het terug goed komt, zegt ze ineens alle plannen die we hadden gemaakt af.
Waarom? Het enige dat er bij mij kan inkomen, is dat ze plots schrik heeft gekregen, schrik omdat ze weet dat als we verder blijven afspreken, we terug naar elkaar toe gaan groeien en dat ze haar vrijheid dan weer kwijt is. Ik weet dat dit lijkt dat het iets is dat ik gewoon wil horen, maar ik kan gewoon niks anders meer bedenken.
Ze wint er bijvoorbeeld ook niets bij om tegen haar ouders dat allemaal te gaan zeggen, buiten dat ze dan weer gaan praten over mij, en ik denk toch niet dat dat iets zal zijn dat ze zou willen als ze toch vrijheid wilt.
Ik hoop dat jullie mij kunnen begrijpen als ik zeg dat ik enorm, maar dan ook enorm in de war ben. Ik heb haar ook talloze keren gezegd, als jij nu je vrijheid wilt nemen, doe dan maar, maar ik hoop dat we binnen enkele maanden terug aan ons leven verder kunnen werken. Waarom zij dan ook zei: dat kan altijd, maar even goed heb jij tegen dan een vriendin.
Dus tegen mij zegt ook, natuurlijk minder zeker, dat ze wel een toekomst ziet.
Dit heb ik ook nog niet verteld, maar nu ik er bij nadenk als ze bindingsangst zou hebben, dan klopt dat eigenlijk niet, ze heeft bijvoorbeeld altijd zelf begonnen over, als ik ben afgestudeerd gaan we nog wat werken dan trouwen we, zoeken we een huis. Allemaal toekomst plannen, zelf een paar dagen voor het gedaan was.
Ik kan er niet meer aanuit, ik weet het allemaal niet meer.
Ze reageert jaloers, ze probeer me ook jaloers te krijgen.
Ze komt dolgelukkig terug thuis, volledig haar eigen na dat we elkaar maar een half uur / drie kwartier hebben gesproken, en zegt dat ze er bijna zeker van is dat als we elkaar terug zien, we wel terug samen komen, maar zegt dan daarna alle plannen af waardoor we elkaar konden zien.
Zit zij nu echt zo volledig in de knoop met haar zelf, al is het door de pubertijd een beetje?
Ik hoop dat jullie nog aan alles aanuit kunnen, en ik zou ook graag hebben dat jullie echt alles aandachtig lezen alvorens te replyen, want ik weet het echt zelf niet meer.
Alles wat ik heb gezegd is volledig waar, ik heb de gespreksgeschiedenissen en sms berichten om het te bewijzen en ik verzin dus ook echt niets.
Ik heb waarschijnlijk enorm veel details vergeten te vertellen over ons, maar ik weet niet of het zo belangrijk kan zijn, als er nog vragen zijn, stel ze gerust, want ik moest het gewoon allemaal kwijt, ik moest iemand zijn mening horen die niets met mij, noch met haar te maken heeft.
Ik ben altijd van het principe geweest om niet direct kwaad te worden of droevig, dat ik altijd maar probeer te begrijpen. Ik probeer ook alles te analyseren, maar dit lijkt me gewoon allemaal totaal niet meer logisch.
Alvast bedankt.
dinsdag 15 april 2008 om 19:15
ik denk niet dat ze tot een snelle beslissing gaat komen als jij onderdeel bent van het interieur van je exschoonouders. Dat je het voor de rest niet met ze bespreekt vind ik heel hoffelijk van je maar dat kan zij natuurlijk niet weten. (gedachtenstralen ftw). Persoonlijk zou ik er egt de kriebels van krijgen als ik wist dat mijn ouders (alhoewel ze niks zeggen) willen dat ik mijn ex weer ga zien, aangezien ze hem een goede jongen vinden.
Wat bianca zegt als ik mijn ex regelmatig hier in huis zag zitten zette ik zowel mn ex als mijn ouders buiten
Vrijheid betekent natuurlijk ook zelf mogen kiezen wanneer ze je ziet (al weet ik niet in hoeverre dat nu het geval is).
Wait till the dust settles zou ik aanraden.
Dat het feit dat er een minderjarig meisje erbij betrokken is ervoor zorgt dat er niet serieus op wordt ingegaan vind ik wel jammer, maar iedereen heeft recht op zijn/haar mening.
ik heb voor deze relatie (waarin ik echt super happy ben en waarvan ik zeker weet dat het nog heeel lang gaat duren) ook een relatie van 2,5 jaar gehad (begon dus toen ik 16 was), ik nam het serieus en nam ook aan dat we samen oud zouden gaan worden, ik vind dat helemaal niet dom eigenlijk. Ik ben nu 20 (jaha das ook nog jong jah! en zegt het nu weer......zo zie je maar iedereen denkt er het zijne van
Wat bianca zegt als ik mijn ex regelmatig hier in huis zag zitten zette ik zowel mn ex als mijn ouders buiten
Vrijheid betekent natuurlijk ook zelf mogen kiezen wanneer ze je ziet (al weet ik niet in hoeverre dat nu het geval is).
Wait till the dust settles zou ik aanraden.
Dat het feit dat er een minderjarig meisje erbij betrokken is ervoor zorgt dat er niet serieus op wordt ingegaan vind ik wel jammer, maar iedereen heeft recht op zijn/haar mening.
ik heb voor deze relatie (waarin ik echt super happy ben en waarvan ik zeker weet dat het nog heeel lang gaat duren) ook een relatie van 2,5 jaar gehad (begon dus toen ik 16 was), ik nam het serieus en nam ook aan dat we samen oud zouden gaan worden, ik vind dat helemaal niet dom eigenlijk. Ik ben nu 20 (jaha das ook nog jong jah! en zegt het nu weer......zo zie je maar iedereen denkt er het zijne van
dinsdag 15 april 2008 om 19:23
Ik zal het nog eens zeggen, ik zit niet bij haar thuis, het enige wanneer ik haar moeder hoor is 's morgens wanneer ik nog tijd heb om even op de computer te komen. Denk dus echt niet dat ik daar constant binnenzit.
Plus zij heeft ook tege mij, als haar ouders gezegd, dat ik altijd mag binnenspringen, wat ik tot nu toe nog niet gedaan heb.
En dat kiezen wanneer ze me ziet heb ik haar ook voorgesteld toen ze zei dat ze meer vrijheid wou.
Nu weet ik weer wat ik nog wou zeggen.
Omdat we tamelijk ver uit elkaar wonen, hebben we een tamelijk vast "schema" gekregen, wat er denk ik ook wel voor zorgde dat ze voelde dat ze geen vrijheid meer had.
Vrijdag was het bij mij, zaterdag allebei werken, en zondag bij haar en niet veel kunnen doen omdat er enorm weinig vervoer was vanuit haar thuis. (boerenbuiten met zeer weinig bussen).
Dit heeft zij ook gezegd, dat alles al een gewoonte is geworden, alles is al een gewoonte van, vrijdag doen we dit, zaterdag dat, zondag dat. Altijd maar hetzelfde, en dat wou ze nu nog niet op haar 17 jaar.
Kan niet geloven dat ik dit nog niet had gezegd, omdat het me ook wel iets belangrijk lijkt in verband met haar plotse keuze.
Ik besef zeer goed dat dat later ook wel zo zal zijn, maar dan heeft iemand van ons normaal wel een auto (ik heb er zelf één binne een maand of twee eindelijk ^^), en dan kun je nog kiezen wat je gaat doen. Nu was die keuze er precies niet meer en kan ik ook wel begrijpen dat ze dit op haar 17 jaar nog niet wou.
Plus zij heeft ook tege mij, als haar ouders gezegd, dat ik altijd mag binnenspringen, wat ik tot nu toe nog niet gedaan heb.
En dat kiezen wanneer ze me ziet heb ik haar ook voorgesteld toen ze zei dat ze meer vrijheid wou.
Nu weet ik weer wat ik nog wou zeggen.
Omdat we tamelijk ver uit elkaar wonen, hebben we een tamelijk vast "schema" gekregen, wat er denk ik ook wel voor zorgde dat ze voelde dat ze geen vrijheid meer had.
Vrijdag was het bij mij, zaterdag allebei werken, en zondag bij haar en niet veel kunnen doen omdat er enorm weinig vervoer was vanuit haar thuis. (boerenbuiten met zeer weinig bussen).
Dit heeft zij ook gezegd, dat alles al een gewoonte is geworden, alles is al een gewoonte van, vrijdag doen we dit, zaterdag dat, zondag dat. Altijd maar hetzelfde, en dat wou ze nu nog niet op haar 17 jaar.
Kan niet geloven dat ik dit nog niet had gezegd, omdat het me ook wel iets belangrijk lijkt in verband met haar plotse keuze.
Ik besef zeer goed dat dat later ook wel zo zal zijn, maar dan heeft iemand van ons normaal wel een auto (ik heb er zelf één binne een maand of twee eindelijk ^^), en dan kun je nog kiezen wat je gaat doen. Nu was die keuze er precies niet meer en kan ik ook wel begrijpen dat ze dit op haar 17 jaar nog niet wou.
dinsdag 15 april 2008 om 23:33
Anom, stop eens met aller te analyseren, overal weerwoord op geven, eerst dit zeggen en dan weer uitleggen dat je het totaal anders bedoelde.
Ze is 17 jaar en wil dingen ontdekken, dingen doen, vrijheid hebben etc. Dingen die ze met jou samen niet had. 2 Jaar lang hebben jullie een relatie gehad, dus in die tijd heeft ze een goed beeld gekregen van hoe jullie relatie in elkaar zat.
Haar ouders vinden het waarschijnlijk heel erg voor je dat je zo'n verdriet hebt en laten je niet direct vallen. Maar ook aan dat contact gaat een einde komen.
Anom ga leuke dingen doen, plan afspraakjes met vrienden, maak plezier, zoek afleiding. Blijf niet hangen in iets wat er feitelijk niet was.
Ze is 17 jaar en wil dingen ontdekken, dingen doen, vrijheid hebben etc. Dingen die ze met jou samen niet had. 2 Jaar lang hebben jullie een relatie gehad, dus in die tijd heeft ze een goed beeld gekregen van hoe jullie relatie in elkaar zat.
Haar ouders vinden het waarschijnlijk heel erg voor je dat je zo'n verdriet hebt en laten je niet direct vallen. Maar ook aan dat contact gaat een einde komen.
Anom ga leuke dingen doen, plan afspraakjes met vrienden, maak plezier, zoek afleiding. Blijf niet hangen in iets wat er feitelijk niet was.
woensdag 16 april 2008 om 18:52
woensdag 16 april 2008 om 18:58
Weer één die niet alles heeft gelezen? Ik laat haar met rust, ik ben zelf al een paar dagen niet meer online geweest om me op men schoolwerk te focussen. Het gaat erom dat ze nog altijd tegen mij, en haar ouders vertelt dat ze toch bijna zeker is dat we later terug samen komen, maar dat alles nu gewoon te vroeg is.
Plus het feit dat ze nog steeds naar mij komt als ze problemen heeft, en kwaad reageert als ik zeg dat ik met een vriendin iets ga drinken.
Ik snap niet waarom mensen mij aanvallen alsof ik de slechte ben en ik haar stalk tot en met...
Plus het feit dat ze nog steeds naar mij komt als ze problemen heeft, en kwaad reageert als ik zeg dat ik met een vriendin iets ga drinken.
Ik snap niet waarom mensen mij aanvallen alsof ik de slechte ben en ik haar stalk tot en met...
woensdag 16 april 2008 om 19:12
quote:Anom schreef op 16 april 2008 @ 18:42:
Wanneer heb ik ooit gezegd dat ik het anders bedoelde? Ik heb gewoon telkens verder uitgelegd als ik vond dat iemand me niet tegoei begreep.
En ik probeer geen weerwoord te geven, ik probeer te discussieren over het onderwerp.
Euhm Anom, zonder weerwoord is er geen discussie mogelijk.
Wat wil je eigenlijk ? Gewoon een luisterend oor?
Wanneer heb ik ooit gezegd dat ik het anders bedoelde? Ik heb gewoon telkens verder uitgelegd als ik vond dat iemand me niet tegoei begreep.
En ik probeer geen weerwoord te geven, ik probeer te discussieren over het onderwerp.
Euhm Anom, zonder weerwoord is er geen discussie mogelijk.
Wat wil je eigenlijk ? Gewoon een luisterend oor?
woensdag 16 april 2008 om 19:19
quote:pom508 schreef op 16 april 2008 @ 19:12:
[...]
Euhm Anom, zonder weerwoord is er geen discussie mogelijk.
Wat wil je eigenlijk ? Gewoon een luisterend oor?
Jah, maar wat jij zei trok meer op dat ik altijd mijn gelijk probeerde te halen. Mijn excuses als ik het verkeerd begreep.
En wat ik wil is langs ene kant een luisterend oor, ik kan er gewoon niet bij dat hoewel zij momenteel haar vrijheid wilt, wel blijft vertellen dat het later waarschijnlijk nog goed komt als ze er klaar voor is, dat zij momenteel een nieuwe vriend heeft en hoewel ik er zeker over wil praten als er iets met is gebeurd, zij het er constant in wrijft.
Momenteel laat ik haar gewoon met rust, hoewel ik haar enorm mis. Als zij haar vrijheid wilt, mij best. Dus mensen begrijp alstublieft dat ik haar niet lastig val, en dat ik ook niet naar haar problemen vraag, daar komt ze zelf mee af.
Ik spreek heel af en toe met haar moeder, als ik de tijd heb om 's morgens nog even achter de computer te kruipen, dat is het, ik zit daar dus niet thuis en val haar daar ook niet lastig, hoewel ze zelf zegt dat ik altijd welkom ben!
[...]
Euhm Anom, zonder weerwoord is er geen discussie mogelijk.
Wat wil je eigenlijk ? Gewoon een luisterend oor?
Jah, maar wat jij zei trok meer op dat ik altijd mijn gelijk probeerde te halen. Mijn excuses als ik het verkeerd begreep.
En wat ik wil is langs ene kant een luisterend oor, ik kan er gewoon niet bij dat hoewel zij momenteel haar vrijheid wilt, wel blijft vertellen dat het later waarschijnlijk nog goed komt als ze er klaar voor is, dat zij momenteel een nieuwe vriend heeft en hoewel ik er zeker over wil praten als er iets met is gebeurd, zij het er constant in wrijft.
Momenteel laat ik haar gewoon met rust, hoewel ik haar enorm mis. Als zij haar vrijheid wilt, mij best. Dus mensen begrijp alstublieft dat ik haar niet lastig val, en dat ik ook niet naar haar problemen vraag, daar komt ze zelf mee af.
Ik spreek heel af en toe met haar moeder, als ik de tijd heb om 's morgens nog even achter de computer te kruipen, dat is het, ik zit daar dus niet thuis en val haar daar ook niet lastig, hoewel ze zelf zegt dat ik altijd welkom ben!
woensdag 16 april 2008 om 19:37
Ik wil je niet kwetsen hoor, maar het klinkt mij in de oren dat ze jou aan het lijntje houdt. Ze zegt het een maar doet het ander. En daden zeggen mij altijd veel meer dan woorden! Zij wil jou niet kwijt, maar wil je alleen nu even niet zien om haar vrijheden te ontdekken. Lijkt me logisch dat je dat wilt als je al vanaf je 13e relaties hebt gehad en je jeugd dus volledig gemist hebt, maar om je inmiddels exvriendje dan aan het lijntje te houden is niet zo netjes.
Aan de andere kant láát jij je aan haar lijntje houden, en jij hebt het daar moeilijk mee. Jij hebt een keus, en je zou ervoor kunnen kiezen om haar helemaal los te laten. Haar niet meer te spreken, niet meer te zien en niet meer te smsen of msnen of bellen. Klaar uit over. Geen onzekerheid meer, geen lijntjes meer en dan maar eens zien wat ze nu werkelijk van je wil. Of niet.
Ik ben het wel met Pom eens: je overanalyseert haar gedrag en vraagt ons of je het goed analyseert. Hoe moeten wij dat weten? Zij bespeelt jou als een piano en jij laat je bespelen.
Aan de andere kant láát jij je aan haar lijntje houden, en jij hebt het daar moeilijk mee. Jij hebt een keus, en je zou ervoor kunnen kiezen om haar helemaal los te laten. Haar niet meer te spreken, niet meer te zien en niet meer te smsen of msnen of bellen. Klaar uit over. Geen onzekerheid meer, geen lijntjes meer en dan maar eens zien wat ze nu werkelijk van je wil. Of niet.
Ik ben het wel met Pom eens: je overanalyseert haar gedrag en vraagt ons of je het goed analyseert. Hoe moeten wij dat weten? Zij bespeelt jou als een piano en jij laat je bespelen.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 16 april 2008 om 19:49
Ik over analyseer inderdaad misschien wel, maar mijn probleem is dat ik gewoon altijd dingen probeer te begrijpen voor ik ze opgeef. Nu loopt ze blijkbaar elke dag slechtgezind rond, en is niet in haar eigen doen. Na dat we drie kwartier tijd hebben doorgebracht komt ze met een smile op haar gezicht thuis, een hele uitleg over mij, zegt dat het er dik in zit als we elkaar blijven zien dat we terug samen komen later, maar dat het inderdaad kon zijn dat ik tegen dan misschien iemand anders heb.
Ik zal nog eens verduidelijken hoe ik dit weet, ik ben maandag morgend nog even op de computer kunnen komen, haar moeder vraagt onmiddelijk wat er nu feitelijk gebeurd was omdat haar gedrag terug ineens normaal was (voor die avond dan toch). Ik heb hier dus niet achter gevraagd, haar moeder vroeg zich gewoon af, of er iets was gebeurd, meer niet.
Allemaal goed en wel dat ze dan zegt, als we elkaar blijven zien zit het er dik in dat we terug samen komen, allemaal geen problemen mee. Ik ben momenteel aan mijn eigen leven bezig (ik heb vandaag trouwens sollicitatie gesprek gehad en eind juni kan ik beginnen ^^). En als zij haar vrijheid wilt, mij best.
Maar dan van de ene dag op de andere, zegt ze al onze plannen af, plannen waar zij mee was afgekomen.
Ik kan dit analyseren als dat ze misschien schrik heeft gekregen dat we al direct terug naar elkaar zouden groeien als we nu bleven afspreken en dat ze dat dan ineens allemaal afzegt. Maar dat doe ik niet, ik probeer mezelf zo neutraal mogelijk te houden.
Maar ik vraag me gewoon af hoe anderen dit gedrag verklaren.
Ik zal nog eens verduidelijken hoe ik dit weet, ik ben maandag morgend nog even op de computer kunnen komen, haar moeder vraagt onmiddelijk wat er nu feitelijk gebeurd was omdat haar gedrag terug ineens normaal was (voor die avond dan toch). Ik heb hier dus niet achter gevraagd, haar moeder vroeg zich gewoon af, of er iets was gebeurd, meer niet.
Allemaal goed en wel dat ze dan zegt, als we elkaar blijven zien zit het er dik in dat we terug samen komen, allemaal geen problemen mee. Ik ben momenteel aan mijn eigen leven bezig (ik heb vandaag trouwens sollicitatie gesprek gehad en eind juni kan ik beginnen ^^). En als zij haar vrijheid wilt, mij best.
Maar dan van de ene dag op de andere, zegt ze al onze plannen af, plannen waar zij mee was afgekomen.
Ik kan dit analyseren als dat ze misschien schrik heeft gekregen dat we al direct terug naar elkaar zouden groeien als we nu bleven afspreken en dat ze dat dan ineens allemaal afzegt. Maar dat doe ik niet, ik probeer mezelf zo neutraal mogelijk te houden.
Maar ik vraag me gewoon af hoe anderen dit gedrag verklaren.
woensdag 16 april 2008 om 20:02
Hi Anom, hierbij mijn 50 cents.
Je zegt dat je haar ouders beziet als goede vrienden, en haar moeder spreekt over de MSN. Dat zit scheef. Haar ouders zijn haar ouders, terwijl jij ze als vrienden (probeert) te zien. Toen ik in de puberteit zat, was het láátste wat ik wilde, iemand die een (gelijkwaardige) vriendschap opbouwde met mijn ouders. Want ik was hun kind, en zij mijn ouders. Mijn vriend was dus een schoonzoon, géén gelijkwaardige vriend van hen! Ik zou me heel raar voelen als ik 17 was en iemand mijn ouders 'zijn vrienden' had genoemd, en zeker als hij met hen mijn (voormalig) relatie zou bespreken en mijn puberteit enzo.
Daarnaast denk ik, dat alles voor haar ineens veel te dichtbij is gekomen. Als je je nog redelijk 'kind' voelt, is praten over trouwen en kinderen enzo allemaal heel erg "later als ik groot ben", één grote ver van m'n bed-show dus. Als je wat ouder wordt en je je realiseert wat daar allemaal bij komt kijken, plus dat je niet eeuwig jong blijft en ook een keer een werkelijk volwassen leven aan moet gaan met alle daarbij behorende verantwoordelijkheden etc, dan kan het zijn dat de schrik je om et hart slaat. Dan wil je losbreken, freewheelen, de dag plukken... nu of nooit!
Dat ze aan jou zoveel over haar nieuwe vriend vertelt en altijd bij jou aan komt kloppen en verwacht dat je dan alles uit je handen laat vallen en er voor haar bent, is niet bepaald netjes, en gezien haar leeftijd durf ik dat best typisch puberaal gedrag te noemen. Wel denk ik, dat je die situatie mede in stand houdt o.a. door je "vriendschap" met die ouders. In feite stel jij je op zo'n moment op als "de volwassene", waarbij je haar de ruimte geeft om de plaats van "de puber" in te nemen. En ja, pubers zijn dwars, kwetsend, en voornamelijk behoorlijk egocentrisch (ik weet er alles van, ben zelf ook zo'n wandelende ramp geweest ) Ik denk, dat je zou kunnen (wil geen 'moeten' zeggen, want je móet helemaal niets) om wat meer van je positie als oudere/wijzere/begrijpende af te stappen en je wat meer te gedragen -naar haar toe- als de leeftijdsgenoot/jongere die je bent. Je lijkt me een heel serieuze jongen en daar is helemaal niets mis mee, maar ga óf een wat ouder meisje zoeken óf stel je iets minder 'volwassener' op door elke keer die ouders te contacten en alles van haar kant af maar te accepteren.
Je zegt dat je haar ouders beziet als goede vrienden, en haar moeder spreekt over de MSN. Dat zit scheef. Haar ouders zijn haar ouders, terwijl jij ze als vrienden (probeert) te zien. Toen ik in de puberteit zat, was het láátste wat ik wilde, iemand die een (gelijkwaardige) vriendschap opbouwde met mijn ouders. Want ik was hun kind, en zij mijn ouders. Mijn vriend was dus een schoonzoon, géén gelijkwaardige vriend van hen! Ik zou me heel raar voelen als ik 17 was en iemand mijn ouders 'zijn vrienden' had genoemd, en zeker als hij met hen mijn (voormalig) relatie zou bespreken en mijn puberteit enzo.
Daarnaast denk ik, dat alles voor haar ineens veel te dichtbij is gekomen. Als je je nog redelijk 'kind' voelt, is praten over trouwen en kinderen enzo allemaal heel erg "later als ik groot ben", één grote ver van m'n bed-show dus. Als je wat ouder wordt en je je realiseert wat daar allemaal bij komt kijken, plus dat je niet eeuwig jong blijft en ook een keer een werkelijk volwassen leven aan moet gaan met alle daarbij behorende verantwoordelijkheden etc, dan kan het zijn dat de schrik je om et hart slaat. Dan wil je losbreken, freewheelen, de dag plukken... nu of nooit!
Dat ze aan jou zoveel over haar nieuwe vriend vertelt en altijd bij jou aan komt kloppen en verwacht dat je dan alles uit je handen laat vallen en er voor haar bent, is niet bepaald netjes, en gezien haar leeftijd durf ik dat best typisch puberaal gedrag te noemen. Wel denk ik, dat je die situatie mede in stand houdt o.a. door je "vriendschap" met die ouders. In feite stel jij je op zo'n moment op als "de volwassene", waarbij je haar de ruimte geeft om de plaats van "de puber" in te nemen. En ja, pubers zijn dwars, kwetsend, en voornamelijk behoorlijk egocentrisch (ik weet er alles van, ben zelf ook zo'n wandelende ramp geweest ) Ik denk, dat je zou kunnen (wil geen 'moeten' zeggen, want je móet helemaal niets) om wat meer van je positie als oudere/wijzere/begrijpende af te stappen en je wat meer te gedragen -naar haar toe- als de leeftijdsgenoot/jongere die je bent. Je lijkt me een heel serieuze jongen en daar is helemaal niets mis mee, maar ga óf een wat ouder meisje zoeken óf stel je iets minder 'volwassener' op door elke keer die ouders te contacten en alles van haar kant af maar te accepteren.
woensdag 16 april 2008 om 20:10
Het dinge is, ze maakt er geen problemen om dat ik nog met haar ouders praat, ze vind het zelf geen enkel probleem als ik langs kom om haar te zien, of haar broertje of haar ouders, waar ik tot nu toe nog niet ben op ingegaan.
Het valt me inderdaad op dat dit alles ineens gebeurt wanneer ik plots aan men eige leven ga beginnen, eind juni beginnen werken, beginne zoeken naar een plaats om te wonen. En dat ze dacht: dit gebeurt allemaal nu al, al dat settelen, dat volwassen leven en ik ben nog maar 17. Dat ze inderdaad is beginnen panikeren, en ik geef haar daar wel gelijk in, hoewel ze zoiezo al altijd al heel volwassen is geweest, en haar nu puberaal gedraagt.
Praten over trouwen en samenwonen ben ik nooit echt over begonnen, dat was zij altijd, en natuurlijk pik ik daar op in om dat het voor mij niet meer zo ver is.
Alleen begrijp ik niet wat je bedoeld dat ik me moet gedragen naar haar toe. Als je eens wat verder zou kunnen uitleggen, zou erg behelpend zijn .
Het valt me inderdaad op dat dit alles ineens gebeurt wanneer ik plots aan men eige leven ga beginnen, eind juni beginnen werken, beginne zoeken naar een plaats om te wonen. En dat ze dacht: dit gebeurt allemaal nu al, al dat settelen, dat volwassen leven en ik ben nog maar 17. Dat ze inderdaad is beginnen panikeren, en ik geef haar daar wel gelijk in, hoewel ze zoiezo al altijd al heel volwassen is geweest, en haar nu puberaal gedraagt.
Praten over trouwen en samenwonen ben ik nooit echt over begonnen, dat was zij altijd, en natuurlijk pik ik daar op in om dat het voor mij niet meer zo ver is.
Alleen begrijp ik niet wat je bedoeld dat ik me moet gedragen naar haar toe. Als je eens wat verder zou kunnen uitleggen, zou erg behelpend zijn .
woensdag 16 april 2008 om 20:25
Goed Anom, ik zal proberen wat beter uit te leggen wat ik bedoel.
Ik bedoel ermee: je stelt je heel begrijpend op naar haar, accepteert haar puberale gedrag, haar behoefte aan vrijheid, haar egocentrische oprispingen etc. Je gedraagt je wat dat betreft heel begijpend naar haar, maar ook een beetje zoals een ouder de zich opstelt tegenover zijn/haar puber. Je bent een bijna-leeftijdsgenootje van haar, niet iemand die of gelijke en/of gelijkwaardige voet staat met bijv haar ouders en andere volwassenen. Een beetje minder begrip en je wat meer opstellen als de jongere die je nu eenmaal bent, kunnen weleens een wereld van verschil maken. Ik bedoel niet dat je met het botte bijltje moet gaan hakken, en dat helemaal geen begrip meer tonen nou eens dé oplossing is, maar je iets minder opstellen als een "full grown-up" terwijl zij nog zo ontzettend puber is, lijkt me beter voor jullie verstandhouding.
Het klinkt misschien raar dat ik dit allemaal zeg, kan me voorstellen als je geen idee hebt waar ik op doel. Maar ik val over het algemeen op mannen die een (flink) stuk ouder zijn dan ik, en dat gaat allemaal prima, maar nie als ze zich opstellen alsof ze m'n vader zijn. Ik wil een gelijkwaardige relatie en ik vind het heerlijk om me beschermd te voelen, maar niet als ik word geplaatst in een soort "kind-rol". Ook jij neemt een niet gelijkwaardige houding t.o.v. haar aan, tenmnste als ik afga op jouw verhaal, en sorry maar als puber had ik me op afstand waarschijnlijk wel aangetrokken gevoeld tot een echte "volwassene", maar het daadwerkelijke "de beest uithangen" had ik waarschijnlijk liever met een mede-puber gedaan
Snap je het nog?
Is best moeilijk onder woorden te brengen wat ik bedoel, merk ik nu...
Ik bedoel ermee: je stelt je heel begrijpend op naar haar, accepteert haar puberale gedrag, haar behoefte aan vrijheid, haar egocentrische oprispingen etc. Je gedraagt je wat dat betreft heel begijpend naar haar, maar ook een beetje zoals een ouder de zich opstelt tegenover zijn/haar puber. Je bent een bijna-leeftijdsgenootje van haar, niet iemand die of gelijke en/of gelijkwaardige voet staat met bijv haar ouders en andere volwassenen. Een beetje minder begrip en je wat meer opstellen als de jongere die je nu eenmaal bent, kunnen weleens een wereld van verschil maken. Ik bedoel niet dat je met het botte bijltje moet gaan hakken, en dat helemaal geen begrip meer tonen nou eens dé oplossing is, maar je iets minder opstellen als een "full grown-up" terwijl zij nog zo ontzettend puber is, lijkt me beter voor jullie verstandhouding.
Het klinkt misschien raar dat ik dit allemaal zeg, kan me voorstellen als je geen idee hebt waar ik op doel. Maar ik val over het algemeen op mannen die een (flink) stuk ouder zijn dan ik, en dat gaat allemaal prima, maar nie als ze zich opstellen alsof ze m'n vader zijn. Ik wil een gelijkwaardige relatie en ik vind het heerlijk om me beschermd te voelen, maar niet als ik word geplaatst in een soort "kind-rol". Ook jij neemt een niet gelijkwaardige houding t.o.v. haar aan, tenmnste als ik afga op jouw verhaal, en sorry maar als puber had ik me op afstand waarschijnlijk wel aangetrokken gevoeld tot een echte "volwassene", maar het daadwerkelijke "de beest uithangen" had ik waarschijnlijk liever met een mede-puber gedaan
Snap je het nog?
Is best moeilijk onder woorden te brengen wat ik bedoel, merk ik nu...
woensdag 16 april 2008 om 21:09
Ik begrijp je perfect, en ik denk dat ik dit kan aantonen met iets dat nog onlangs gebeurd is.
Met haar verjaardag bijvoorbeeld, hadden we eerst een drink op mijn weekendwerk (tea-room achtig). Wat ze zelf heeft gevraagd. Daarna zijn we nog naar een karaoke geweest met haar vrienden, ik heb haar daar wat laten doen omdat het haar avond was en ik wou dat ze haar amuseerde.
Maar hier ligt mijn probleem, ik ben een veel te bezorgd iemand, ik had al 250 euro aan haar kado besteed en ik was vergeten geld over te zetten naar mijn zichtrekening, dus als gevolg dat ik tamelijk weinig geld bijhad, daar begon dus al mijn probleem, dat we zonder geld zouden komen te zitten die avond. Dan was er mijn tweede probleem, er kwamen nog twee vriendinnen van haar bij mij thuis slapen, dus ik zat met drie meisjes waar ik verantwoordelijk voor was, en ik dus schrik begon te krijgen dat die hun bijzonder zat gingen drinken. Maar goed dit probeerde ik over me heen te laten gaan, niets van aantrekken gewoon amuseren.
Toen het later werd wouden we nog ergens in een café/discotheek iets gaan drinken. Maar tegen die tijd had ik al dus zo goed als geen geld meer, toen zij en haar vrienden naar binnen gingen hoorde ik juist een buitenwipper moeilijk doen tegen iemand die hem niet wou betalen. En jah, toen kwam men bezorgd persoontje een beetje te hard naar boven en had ik gezegd dat ze naar buiten moesten komen.
Mijn vriendin was dus bijzonder op haar teen getrapt, en dat kan ik begrijpen. Maar haar vriendinnen gaven mij al een geluk gelijk. Al goe weet ik hoe ze in elkaar zat en hoe ik het moest aanpakken en heeft die slechtgezindheid niet enorm lang geduurd.
Maarjah, ik begrijp dus wel dat ze weet dat ik iets te bezorgd en volwassen ben en dat ze wel weet dat ze haar niet volledig kan laten gaan als ze nog met mij samen is.
Ik denk dat dat zelf het grote punt is waarom ze het gedaan heeft gemaakt, zij wilt haar momenteel amuseren, maar weet dat als ze nog met mij samen is, dat ze het haar veel te hard gaat aantrekken dat ik zo bezorgd kan zijn. Maar dat ze nog altijd wel een toekomst ziet met ons, want hoewel ze haar nu echt wel puberaal kan gedragen, zo is zij niet, zij is normaal ook een tamelijk bezorgd en volwassen persoontje.
Goed, dat laatste denk ik gewoon bij mezelf, ik neem ook niet aan dat het zo is, maar het lijkt wel een mogelijkheid .
Geef ook maar commentaar als iemand zijn eigen bedenkingen heeft na alles wat ik gezegd heb.
Alvast hartelijk bedankt Mastermind!
Met haar verjaardag bijvoorbeeld, hadden we eerst een drink op mijn weekendwerk (tea-room achtig). Wat ze zelf heeft gevraagd. Daarna zijn we nog naar een karaoke geweest met haar vrienden, ik heb haar daar wat laten doen omdat het haar avond was en ik wou dat ze haar amuseerde.
Maar hier ligt mijn probleem, ik ben een veel te bezorgd iemand, ik had al 250 euro aan haar kado besteed en ik was vergeten geld over te zetten naar mijn zichtrekening, dus als gevolg dat ik tamelijk weinig geld bijhad, daar begon dus al mijn probleem, dat we zonder geld zouden komen te zitten die avond. Dan was er mijn tweede probleem, er kwamen nog twee vriendinnen van haar bij mij thuis slapen, dus ik zat met drie meisjes waar ik verantwoordelijk voor was, en ik dus schrik begon te krijgen dat die hun bijzonder zat gingen drinken. Maar goed dit probeerde ik over me heen te laten gaan, niets van aantrekken gewoon amuseren.
Toen het later werd wouden we nog ergens in een café/discotheek iets gaan drinken. Maar tegen die tijd had ik al dus zo goed als geen geld meer, toen zij en haar vrienden naar binnen gingen hoorde ik juist een buitenwipper moeilijk doen tegen iemand die hem niet wou betalen. En jah, toen kwam men bezorgd persoontje een beetje te hard naar boven en had ik gezegd dat ze naar buiten moesten komen.
Mijn vriendin was dus bijzonder op haar teen getrapt, en dat kan ik begrijpen. Maar haar vriendinnen gaven mij al een geluk gelijk. Al goe weet ik hoe ze in elkaar zat en hoe ik het moest aanpakken en heeft die slechtgezindheid niet enorm lang geduurd.
Maarjah, ik begrijp dus wel dat ze weet dat ik iets te bezorgd en volwassen ben en dat ze wel weet dat ze haar niet volledig kan laten gaan als ze nog met mij samen is.
Ik denk dat dat zelf het grote punt is waarom ze het gedaan heeft gemaakt, zij wilt haar momenteel amuseren, maar weet dat als ze nog met mij samen is, dat ze het haar veel te hard gaat aantrekken dat ik zo bezorgd kan zijn. Maar dat ze nog altijd wel een toekomst ziet met ons, want hoewel ze haar nu echt wel puberaal kan gedragen, zo is zij niet, zij is normaal ook een tamelijk bezorgd en volwassen persoontje.
Goed, dat laatste denk ik gewoon bij mezelf, ik neem ook niet aan dat het zo is, maar het lijkt wel een mogelijkheid .
Geef ook maar commentaar als iemand zijn eigen bedenkingen heeft na alles wat ik gezegd heb.
Alvast hartelijk bedankt Mastermind!
donderdag 17 april 2008 om 18:57
quote:mastermind schreef op 16 april 2008 @ 22:18:
Graag gedaan Anom en ik ben blij dat je je niet beledigd en/of aangevallen voelt. Je lijkt me een aangenaam jong mens met een hoop verantwoordelijkheidsgevoel en een lieve inborst, maar helaas, ik ben te oud voor je
Waarom zou ik me beledigd of aangevallen voelen? Ik kom zelf op dit forum om meningen te vragen dus .
En je had gelijk dat ik me iets meer als haar leeftijdsgenootje moet gedragen in plaats van me te zorgen te maken, hoewel ik het er wel moeilijk mee heb dat ze plots is beginnen roken... Maarjah daar heb ik nog niets op gezegd en ga ik ook niet doen, das haar keus.
Graag gedaan Anom en ik ben blij dat je je niet beledigd en/of aangevallen voelt. Je lijkt me een aangenaam jong mens met een hoop verantwoordelijkheidsgevoel en een lieve inborst, maar helaas, ik ben te oud voor je
Waarom zou ik me beledigd of aangevallen voelen? Ik kom zelf op dit forum om meningen te vragen dus .
En je had gelijk dat ik me iets meer als haar leeftijdsgenootje moet gedragen in plaats van me te zorgen te maken, hoewel ik het er wel moeilijk mee heb dat ze plots is beginnen roken... Maarjah daar heb ik nog niets op gezegd en ga ik ook niet doen, das haar keus.
vrijdag 18 april 2008 om 21:27
zondag 20 april 2008 om 22:05
maandag 21 april 2008 om 02:44
En wat moet er dan gebeuren tijdens dat gesprek?
Wil je van haar horen dat jullie echt oud gaan worden samen?
Laat me je iets uitleggen over meisjes van 17.
Meisjes van 17 zijn net uit de Barbies, ook al waren ze met 13 al heel volwassen voor hun leeftijd, dat zegt niks. Ik dacht dat ik wel op mezelf kon wonen toen ik 13 was en toen ik 15 was vond ik dat ik groot genoeg was om in alles met de grote mensen mee te doen. Die zelfoverschatting hoort bij het puberen en bij het puberen hoort ook dat je nog geen idee hebt hoe je met iets als liefde om moet gaan en al helemaal geen idee hebt van andersmans diepe gevoelens, omdat je eigen hormonen nog gillend door elkaar hollen.
Laat het meisje. Ga niet praten woensdag. Je bent nog niet toe aan een vriendschap met haar want je bent nog verliefd. Doe jezelf een lol, duik in dat liefdesverdriet een paar weken en laat de tijd haar helende werk doen. Geen contact openemen dus, dan genees je het snelst.
Wil je van haar horen dat jullie echt oud gaan worden samen?
Laat me je iets uitleggen over meisjes van 17.
Meisjes van 17 zijn net uit de Barbies, ook al waren ze met 13 al heel volwassen voor hun leeftijd, dat zegt niks. Ik dacht dat ik wel op mezelf kon wonen toen ik 13 was en toen ik 15 was vond ik dat ik groot genoeg was om in alles met de grote mensen mee te doen. Die zelfoverschatting hoort bij het puberen en bij het puberen hoort ook dat je nog geen idee hebt hoe je met iets als liefde om moet gaan en al helemaal geen idee hebt van andersmans diepe gevoelens, omdat je eigen hormonen nog gillend door elkaar hollen.
Laat het meisje. Ga niet praten woensdag. Je bent nog niet toe aan een vriendschap met haar want je bent nog verliefd. Doe jezelf een lol, duik in dat liefdesverdriet een paar weken en laat de tijd haar helende werk doen. Geen contact openemen dus, dan genees je het snelst.
maandag 21 april 2008 om 05:48
Het lijkt inderdaad of je erg aan het "lijntje" wordt gehouden wat niet netjes is van haar maar ook gedeeltelijk je eigen "schuld" is. Terwijl zij voor zichzelf aan het uitzoeken is wat ze nou wil doen blijf jij er maar mee bezig. Je geeft haar de ruimte en de tijd om na te denken en te doen geef je aan maar vergeet je zelf niet. Als je er zo mee bezig blijft in je hoofd terwijl zij met haar eigen zoektocht bezig is wordt je alleen maar ongelukkig geloof mij. Verbreek (tijdelijk) het contact en leef zelf hoe lastig dat ook is....
Nog even over het feit dat ze 17 is, ik ben het niet eens met een aantal mensen hier dat je op 17 nog niet volwassen genoeg bent voor iets dergelijks. Ieder persoon is verschillend. Zelf ben ik op mijn 15de begonnen met een serieuse relatie. Toen ik 17 was wilde ik samenwonen en met 19 is dit gebeurt. Uiteindelijk zijn we toch uit elkaar gegaan omdat ik veranderde en hij hetzelfde bleef waardoor we niet meer bij elkaar paste. We zijn nog steeds zeer goede vrienden maar dit heeft wel bijna een jaar geduurt voordat dat lukte. Afstand nemen is echt belangrijk om zoiets te verwerken. Een vriendschap met iemand waar je hevig verliefd op bent is heel lastig, eigenlijk onmogelijk zelfs. Je kwelt jezelf door haar te zien en haar steeds weer te spreken. Pas als je afstand hebt gehad en over de verliefdheid heen bent kan het lukken om vrienden te zijn maar goed, daar gaat de discussie niet over.
Nog even over het feit dat ze 17 is, ik ben het niet eens met een aantal mensen hier dat je op 17 nog niet volwassen genoeg bent voor iets dergelijks. Ieder persoon is verschillend. Zelf ben ik op mijn 15de begonnen met een serieuse relatie. Toen ik 17 was wilde ik samenwonen en met 19 is dit gebeurt. Uiteindelijk zijn we toch uit elkaar gegaan omdat ik veranderde en hij hetzelfde bleef waardoor we niet meer bij elkaar paste. We zijn nog steeds zeer goede vrienden maar dit heeft wel bijna een jaar geduurt voordat dat lukte. Afstand nemen is echt belangrijk om zoiets te verwerken. Een vriendschap met iemand waar je hevig verliefd op bent is heel lastig, eigenlijk onmogelijk zelfs. Je kwelt jezelf door haar te zien en haar steeds weer te spreken. Pas als je afstand hebt gehad en over de verliefdheid heen bent kan het lukken om vrienden te zijn maar goed, daar gaat de discussie niet over.
