Relaties
alle pijlers
Weinig/geen vrienden kletstopic
dinsdag 5 januari 2021 10:58
Ik zie het onderwerp hier zo vaak voorbij komen dat ik dacht dat anderen misschien ook wel behoefte hebben om hun ei kwijt te kunnen. Niet perse zozeer over het hebben van weinig vrienden (mag uiteraard wel) of als doel om vriendinnen te zoeken, maar gewoon om het bespreken van dagelijkse dingetjes of even spuien van wat dan ook.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
Mij situatie: ik ben nu 35 en ik merk dat ik uit 'eerdere levensfases' geen echte vrienden heb overgehouden. Op de basisschool/middelbare had ik geen hechte vriendschappen en ik ben sinds mijn studietijd bovendien vaak verhuisd. Tijdens mijn studie altijd wel goede vriendschappen gehad maar die zijn bijna allemaal verwaterd. Volgens mij heeft dit verschillende oorzaken, zoals afstand, uit elkaar groeien qua interesses of minder prioriteit van een kant. Ik besef me wel goed dat bij al mijn verwaterde vriendschappen ik de gemeenschappelijke factor ben, dus mijn gedrag/karakter er zeker mee te maken heeft. Ik ben bijvoorbeeld geen groepspersoon en ik haal dus ook geen voldoening uit afspreken in groepen, terwijl dat in sommige vriendschappen wel de norm is.
Ik voel me niet echt eenzaam, ik heb een relatie en prima band met familie, maar het voelt toch soms kwetsbaar en alleen. Ik heb wel wat mensen die ik af en toe app en 1/2 keer per jaar zie, maar daar blijft het bij.
In topics over dit onderwerp zie ik vaak tips voorbij komen om nieuwe mensen te ontmoeten, maar daar zit het hem niet in. Normaal gesproken ontmoet ik genoeg mensen via sport, werk, zwangerschapsgym, maar alles blijft hangen op niveau kennissen.
Anyway, daar hoeft het wat mij betreft dus niet over te gaan maar ik zie wel als er mensen aan willen sluiten.
vrijdag 8 januari 2021 00:09
Nou, laat ik dan ook maar eens reageren. Als enig kind dat "achteraf" woonde, heb ik al van jongs af aan geleerd om mezelf bezig te houden, want voor veel klasgenootjes woonde ik te ver weg, en mijn moeder had lang niet altijd zin om me op te halen.
Op de middelbare hoorde ik wel bij een clubje, maar was wel altijd de pineut om bij een oneven aantal achteraan alleen te fietsen. Dus toen ik na school een baan en een vriendje kreeg, was het logisch dat we in zijn omgeving gingen samenwonen, en werden zijn vrienden, onze vrienden.
Een paar kinderen, een (v)echtscheiding en een verhuizing naar een andere omgeving later, was er van die vriendschappen weinig meer over. Mijn beste vriendin koos partij voor mijn ex, want hij was zo zielig. Dat er bij hem financieel veel meer te halen viel, had er natuurlijk niets mee te maken.
Daarna opnieuw begonnen met een partner die doordeweeks buitenaf werkte, en van vrijdagavond tot zondagavond zijn kinderen over de vloer had waardoor ook hij zijn vriendschappen had laten verwateren, want allang blij als er even tijd voor samen was. Verder stelt ook lang niet iedereen het op prijs als je met een kudde kinderen onder de 10 jaar op de koffie komt
Ondertussen zijn de kinderen allemaal volwassen, maar zijn man en ik zo vastgeroest in het patroon dat we er eigenlijk tegenop zien om er op uit te gaan en nieuwe mensen te leren kennen. We zijn een hecht team, en vermaken ons prima, zowel samen als alleen.
Wat ik wel mis, is een familie. Mijn ouders zijn allebei al overleden, en na het overlijden van mijn vader heb ik het er wel moeilijk mee gehad, dat ik niemand meer had waarmee ik herinneringen uit mijn jeugd kon delen. Of er toch een stukje van je identiteit mist.
Meestal heb ik er niet zoveel moeite mee met het op onszelf aangewezen zijn, maar een enkele keer is het toch confronterend dat we zonder sociaal vangnet aan de hoge trapeze hangen.
Op de middelbare hoorde ik wel bij een clubje, maar was wel altijd de pineut om bij een oneven aantal achteraan alleen te fietsen. Dus toen ik na school een baan en een vriendje kreeg, was het logisch dat we in zijn omgeving gingen samenwonen, en werden zijn vrienden, onze vrienden.
Een paar kinderen, een (v)echtscheiding en een verhuizing naar een andere omgeving later, was er van die vriendschappen weinig meer over. Mijn beste vriendin koos partij voor mijn ex, want hij was zo zielig. Dat er bij hem financieel veel meer te halen viel, had er natuurlijk niets mee te maken.
Daarna opnieuw begonnen met een partner die doordeweeks buitenaf werkte, en van vrijdagavond tot zondagavond zijn kinderen over de vloer had waardoor ook hij zijn vriendschappen had laten verwateren, want allang blij als er even tijd voor samen was. Verder stelt ook lang niet iedereen het op prijs als je met een kudde kinderen onder de 10 jaar op de koffie komt
Ondertussen zijn de kinderen allemaal volwassen, maar zijn man en ik zo vastgeroest in het patroon dat we er eigenlijk tegenop zien om er op uit te gaan en nieuwe mensen te leren kennen. We zijn een hecht team, en vermaken ons prima, zowel samen als alleen.
Wat ik wel mis, is een familie. Mijn ouders zijn allebei al overleden, en na het overlijden van mijn vader heb ik het er wel moeilijk mee gehad, dat ik niemand meer had waarmee ik herinneringen uit mijn jeugd kon delen. Of er toch een stukje van je identiteit mist.
Meestal heb ik er niet zoveel moeite mee met het op onszelf aangewezen zijn, maar een enkele keer is het toch confronterend dat we zonder sociaal vangnet aan de hoge trapeze hangen.
vrijdag 8 januari 2021 06:53
Herkenbaar allemaal.
Hier 34 jaar.
Of het nu wel of geen corona periode is, ik heb hier al jaren last van.
Op het werk gaat het allemaal wel en maak ik leuke praatjes en word er veel gelachen.
Daarbuiten is het een dooie boel.
Ik heb het idee dat ik altijd de eerste stap moet zetten. Het gebeurt zelden tot nooit dat iemand mij eens appt of opbelt om wat af te spreken. Het voelt ontzettend doelloos allemaal.
Een wandeling maken, gezellig een 'bakkie doen' of gewoon iets wat net even het verschil kan maken.
Het lijkt onmogelijk om te vinden.
Het is best lastig om hier zelf iets aan te veranderen. Als je fulltime werkt blijft er best weinig tijd over om actief op zoek te gaan. Wie ervaart dit ook zo?
Doe me een PB'tje, vind het harstikke leuk om met iemand te schrijven over dit onderwerp. Al is het maar om de sleur te doorbreken.
Hier 34 jaar.
Of het nu wel of geen corona periode is, ik heb hier al jaren last van.
Op het werk gaat het allemaal wel en maak ik leuke praatjes en word er veel gelachen.
Daarbuiten is het een dooie boel.
Ik heb het idee dat ik altijd de eerste stap moet zetten. Het gebeurt zelden tot nooit dat iemand mij eens appt of opbelt om wat af te spreken. Het voelt ontzettend doelloos allemaal.
Een wandeling maken, gezellig een 'bakkie doen' of gewoon iets wat net even het verschil kan maken.
Het lijkt onmogelijk om te vinden.
Het is best lastig om hier zelf iets aan te veranderen. Als je fulltime werkt blijft er best weinig tijd over om actief op zoek te gaan. Wie ervaart dit ook zo?
Doe me een PB'tje, vind het harstikke leuk om met iemand te schrijven over dit onderwerp. Al is het maar om de sleur te doorbreken.
vrijdag 8 januari 2021 09:41
Polderbewoner schreef: ↑08-01-2021 06:53
Daarbuiten is het een dooie boel.
Ik heb het idee dat ik altijd de eerste stap moet zetten. Het gebeurt zelden tot nooit dat iemand mij eens appt of opbelt om wat af te spreken. Het voelt ontzettend doelloos allemaal.
Een wandeling maken, gezellig een 'bakkie doen' of gewoon iets wat net even het verschil kan maken.
Het lijkt onmogelijk om te vinden.
Ik herken dit ook wel hoor. Ik probeer er maar niet te principieel in te staan. Ik weet dat veel van die mensen gewoon meer contacten hebben dan ik, maar ik ben er wel kritisch op of ik zelf nog iets positiefs uit het contact haal. Ik ga niet aan een dood paard lopen trekken, maar het blijft soms pijnlijk als er dan weer een contact verwatert.
vrijdag 8 januari 2021 13:35
Ik herken het ook wel. Probeer het wel steeds meer los te laten. Eerder vond ik al gauw het de vriendschap niet meer waard. Nu heb ik er meer vrede mee als ik iets meer initiatief moet nemen of als de ander een keer iets doet wat ik niet fijn vindt. Maar het moet allemaal natuurlijk wel een beetje in balans blijven.
Ik vind het zo jammer dat het zo lastig is om nieuwe vriendschappen te maken. Er moet toch meer mensen zijn die geen bakken met vrienden hebben? Ik vind het zo jammer als het contact door dood bloed, waarbij ik soms het gevoel had dat de klik er wel was. Waar ligt het dan aan?
Ik vind het zo jammer dat het zo lastig is om nieuwe vriendschappen te maken. Er moet toch meer mensen zijn die geen bakken met vrienden hebben? Ik vind het zo jammer als het contact door dood bloed, waarbij ik soms het gevoel had dat de klik er wel was. Waar ligt het dan aan?
vrijdag 8 januari 2021 13:55
Op de basisschool, de middelbare school wel wat vrienden gehad. Vaker jongens dan meiden. Op het MBO heel oppervlakkige contacten tijdens schooluren. Ik had 1 vriendin waar ik vanaf mijn 14e mee optrok, een klasgenote op de middelbare. Een stuk jeugd hebben we samen ingekleurd. Ook toen we allebei een partner kregen, andere studiekeuzes maakten, gingen verhuizen, hebben we nog dingen samen ondernomen. Was altijd wel leuk. Helaas door te grote veranderingen in levensvisies uit elkaar gegroeid. Op mijn 22e er een punt achter gezet. Wat ik heel jammer vond, maar we waren echt te verschillend geworden. Daarna nooit meer een vriendin gehad. Al meer dan 20 jaar een relatie. Zijn vriendengroep in het begin ook snel uit elkaar gevallen door andere levensinvullingen. Samen in de loop der jaren wel wat contacten gehad met verschillende stellen. Meer kennissen dan vrienden. Was best gezellig maar het verwaterde vaak. Met 1 stel gaan we wel meer als 10 jaar mee om. We zijn heel verschillend maar toch ook weer niet. Dat gaat goed samen. Hen kan ik wel vrienden noemen. Zij hebben inmiddels kinderen. Gelukkig kunnen zij ook nog ergens anders over praten. Fijn, want ik heb een vriendschap met hen en niet met hun kinderen. Ik ben bewust kindvrij en dat geneuzel hoeft voor mij niet zo dik erbovenop te liggen. Na onze verhuizing is het contact met hen gelukkig goed gebleven. Wel is het contact echt met zijn vieren en ga ik niet apart met de vrouw om. Waarom weet ik niet eigenlijk. Is zo gegroeid denk ik. Nu in onze nieuwe woonplaats moeten we weer mensen leren kennen. Vriend vind dat belangrijk. En dat snap ik. Maar toch vind ik dat wel lastig. De laatste jaren ben ik toch een stuk onzekerder geworden (was ik al, nu nog meer). Ik vind mezelf op zich geen verkeerd persoon maar ben me er van bewust dat ik toch anders ben dan anderen. Nu gaan we volgende week wat drinken bij de buren. Zijn we al een keer eerder geweest, maar ik voel mij bij hen echt "minder" dan hen. Zij komen zo volwassen, slim, netjes over. Grote vriendengroep, heel sociaal en ondernemend. Netjes gekleed. Gewoon heel andere types dan ons. Wij zijn ook wel zo maar kunnen ook lekker in een joggingbroek lopen (zit gewoon lekker) lekker gek doen, wat grover gebekt zijn, wat luidruchtiger (zoals we met het vriendenstel kunnen zijn, lekker ongedwongen.) Zo zie ik mezelf niet doen bij hen. Hoeft ook niet, ik kan daar een andere kant van mezelf laten zien die ik niet zo vaak laat zien. Ze zijn wel aardig dat wel. En misschien zie ik het wel verkeerd en moet ik ze beter leren kennen. Maar ik kan mij nu dus al druk maken om hoe ik overkom als we daar weer zijn. Daar ben ik dan heel erg mee bezig in mijn hoofd dus ben niet ontspannen. Heel vervelend vind ik dat. Ik ben de meeste tijd gewoon graag op mezelf. Zelfs in mijn relatie heb ik eigen tijd nodig. Maar toch vind ik het jammer dat ik dat stukje vriendschap mis waarin je jezelf kan zijn, elkaar niet aan banden legt, op zijn tijd gezellige dingen kunt ondernemen. Zou ook niet weten hoe ik aan zo'n vriendschap moet komen.
Sorry voor de lap tekst...ik bleef typen.
Sorry voor de lap tekst...ik bleef typen.
vrijdag 8 januari 2021 14:45
Hee Frutseltje, welkom. Geen sorry voor je tekst zeggen! Goed om lekker van je af te schrijven. En je klinkt helemaal niet raar hoor! Eerder normaal en die buren klinken een beetje saai als ik eerlijk ben :p Of ze zitten ook gek te doen op de bank met jogginbroek aan, maar alleen als niemand het ziet.
vrijdag 8 januari 2021 16:54
Frutseltje 
.. ik zit dit net op de bank te lezen: in joggingbroek!! hahaha... is hier in dld heel gewoon hoor om direkt uit het werk in een joggingbroek te schieten. Ach, voel je niet gelijk minder dan je buren als ze er misschien wat anders bijlopen.. dat is maar schijn. Ik moest voor mijn werk ook vaak heel netjes gekleed met blazer enzo... en sommige mensen dragen zoiets ook graag thuis..maar voel zich net zo onzeker of zeker als een ander hoor. Tja...ik hou ook van gek doen..als mijn man naar de keuken loopt om iets te pakken... loop ik soms achter hem aan en pak hem bij zijn schouders en doen we de polonaise.. 
..jof we zetten armin van buuren even hard aan en dansen spontaan in de woonkamer... Vind juist mensen die niet zo conform alle maatschappelijk opgelegde verwachtingspatronen zijn het leukst..
.. ik zit dit net op de bank te lezen: in joggingbroek!! hahaha... is hier in dld heel gewoon hoor om direkt uit het werk in een joggingbroek te schieten. Ach, voel je niet gelijk minder dan je buren als ze er misschien wat anders bijlopen.. dat is maar schijn. Ik moest voor mijn werk ook vaak heel netjes gekleed met blazer enzo... en sommige mensen dragen zoiets ook graag thuis..maar voel zich net zo onzeker of zeker als een ander hoor. Tja...ik hou ook van gek doen..als mijn man naar de keuken loopt om iets te pakken... loop ik soms achter hem aan en pak hem bij zijn schouders en doen we de polonaise.. ..jof we zetten armin van buuren even hard aan en dansen spontaan in de woonkamer... Vind juist mensen die niet zo conform alle maatschappelijk opgelegde verwachtingspatronen zijn het leukst..
vrijdag 8 januari 2021 17:32
Mag ik ook nog aansluiten in dit topic?
Ik ben best introvert en herken heel veel. Ik heb best een sociaal beroep, en ben dan vaak ‘s avonds ook helemaal gesloopt.
Ik heb weinig vriendinnen. ik heb een beste vriendin die ik vaak zie en al 20 jaar ken. Verder heb ik nog een vriendin die ik ook al 20 jaar ken maar die woont aan de andere kant van het land. Als ik haar spreek is het als vanouds maar we spreken elkaar niet veel.
Ik heb een man en kinderen, een goede familieband met mijn schoonouders, mijn vader en mijn broer en zijn gezin.
maar voor mij maakt het juist helemaal niet uit of mensen kinderen hebben. Mijn beste vriendin heeft ze niet en ik vind het juist fijn om ook eens andere onderwerpen te bespreken.
Verder heb ik wel kennissen (vrienden van man en hun gezinnen) maar daar blijft het ook bij een oppervlakkige band.
Don't cry, buy a bag and move on.
vrijdag 8 januari 2021 18:19
Ik denk dat het ook wel scheelt hoe oud je kinderen zijn. Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn, maar met een baby is het wellicht ook moeilijker/anders dan met pubers.daenerys79 schreef: ↑08-01-2021 17:32Mag ik ook nog aansluiten in dit topic?
Ik ben best introvert en herken heel veel. Ik heb best een sociaal beroep, en ben dan vaak ‘s avonds ook helemaal gesloopt.
Ik heb weinig vriendinnen. ik heb een beste vriendin die ik vaak zie en al 20 jaar ken. Verder heb ik nog een vriendin die ik ook al 20 jaar ken maar die woont aan de andere kant van het land. Als ik haar spreek is het als vanouds maar we spreken elkaar niet veel.
Ik heb een man en kinderen, een goede familieband met mijn schoonouders, mijn vader en mijn broer en zijn gezin.
maar voor mij maakt het juist helemaal niet uit of mensen kinderen hebben. Mijn beste vriendin heeft ze niet en ik vind het juist fijn om ook eens andere onderwerpen te bespreken.
Verder heb ik wel kennissen (vrienden van man en hun gezinnen) maar daar blijft het ook bij een oppervlakkige band.
vrijdag 8 januari 2021 18:20
Zou wat zijn als we in dit topic zouden zeggen; Nee, JIJ mag niet meedoen.
vrijdag 8 januari 2021 18:57
Dat zou kunnen. ze zijn nu 6 en 10, maar toen ze kleiner waren was het ook geen probleem. bij ons iig nietminnimouse schreef: ↑08-01-2021 18:19Ik denk dat het ook wel scheelt hoe oud je kinderen zijn. Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn, maar met een baby is het wellicht ook moeilijker/anders dan met pubers.
Don't cry, buy a bag and move on.
vrijdag 8 januari 2021 19:04
Herkenbaar! Ik ben eind 30 en ik heb op een enkele vriendin geen vriendschappen overgehouden uit bepaalde leeftijdsfasen. Toen er vanwege studie te weinig tijd overbleef voor de gemeenschappelijke hobby verwaterde het contact met mijn toenmalige vriendengroep. Ik ging jong samenwonen met mijn huidige man en kon goed overweg met zijn vrienden ( en diens partners) maar helaas zijn deze vriendschappen ook verwaterd. Ik heb een moeilijke periode achter de rug waarbij ik weinig tijd en puf had vanwege mantelzorg en zorg voor jongste kind ( zij heeft beperkingen) en dit is nu gelukkig in rustiger vaarwater gekomen maar de vriendschappen komen niet op t oude niveau. Vaak heb ik het idee dat het contact vooral vanuit onze kant moest komen en dat vind ook wel jammer soms, ik vraag me dan af waardoor mensen niet de moeite nemen om eens te bellen want ik ervaarde de moment waarop we afspraken wel prettig. Nu in de coronatijd heb ik weinig aanspraak. Hiervoor had ik meerdere avonden per week contacten via mijn hobby's, schilderen en sport en ook via mijn werk. Dit beschouwde ik niet als vriendschap maar deze contacten gaven me wel voldoening alsook contacten met andere ouders via school en clubjes van de kinderen. Het lijkt me dan ook fijn om met anderen ervaringen te delen.
vrijdag 8 januari 2021 19:04
Heel herkenbaar allemaal. Tijdens de basisschool, middelbare school en MBO had ik altijd wel wat vrienden en collega's bij een bijbaantje die tot vrienden uitgroeiden. Nu was dit wel vaak contact waarbij we bijvoorbeeld op een terras gingen zitten, of uit gingen. Toen ik op een gegeven moment een relatie kreeg verwaterde dit contact ook snel, omdat ik geen zin meer had om elk weekend in de kroeg te hangen. Ik had nog wel 1 vriendin die ik 1-2x per maand zag, maar zij kreeg al vrij snel 2 kinderen terwijl ik daar op dat moment totaal niet mee bezig was. Wij groeiden uit elkaar dus.
Ik ben ook een introvert persoon. Toch maak ik wel makkelijk contact met mensen, maar tot echte vriendschappen ontpopt het zich niet. Mijn vriend had ook geen grote vriendengroep toen wij bij elkaar kwamen. Ook dat was vaak in de kroeg hangen in het weekend, en hij had daar ook geen behoefte meer aan. Dus ook die contacten verwaterden. Eigenlijk hebben we dus beide niet echt mensen in ons leven die we echte vrienden kunnen noemen. We hebben het er samen wel eens over. Aan de ene kant vinden we het jammer dat we bijvoorbeeld geen bevriend stel hebben, maar aan de andere kant voelen we ons dan ook 'verplicht' om er tijd en energie in te steken. We werken beide fulltime en hebben ook behoefte aan tijd samen, maar ook zeker veel me-time. Maar toch vind ik het jammer dat ik niet 1 of 2 vriendinnen heb, En ik merk wel dat hoe ouder je wordt, hoe lastiger het wordt om vrienden te maken. Ik heb wel wat leuke collega's met wie we een app groepje hebben en soms eens uit eten gaan, maar echte vriendinnen kan ik dat ook niet noemen. Ik hou het op collega's.
Ik ben ook een introvert persoon. Toch maak ik wel makkelijk contact met mensen, maar tot echte vriendschappen ontpopt het zich niet. Mijn vriend had ook geen grote vriendengroep toen wij bij elkaar kwamen. Ook dat was vaak in de kroeg hangen in het weekend, en hij had daar ook geen behoefte meer aan. Dus ook die contacten verwaterden. Eigenlijk hebben we dus beide niet echt mensen in ons leven die we echte vrienden kunnen noemen. We hebben het er samen wel eens over. Aan de ene kant vinden we het jammer dat we bijvoorbeeld geen bevriend stel hebben, maar aan de andere kant voelen we ons dan ook 'verplicht' om er tijd en energie in te steken. We werken beide fulltime en hebben ook behoefte aan tijd samen, maar ook zeker veel me-time. Maar toch vind ik het jammer dat ik niet 1 of 2 vriendinnen heb, En ik merk wel dat hoe ouder je wordt, hoe lastiger het wordt om vrienden te maken. Ik heb wel wat leuke collega's met wie we een app groepje hebben en soms eens uit eten gaan, maar echte vriendinnen kan ik dat ook niet noemen. Ik hou het op collega's.
vrijdag 8 januari 2021 19:32
Als ik je zo hoor dan is het werk de grote sta-in-de-weg, klopt dat? Is het dan niet eigenlijk een keuze. Dat je liever werkt dan tijd vrij te maken voor jezelf?boterbloem30 schreef: ↑08-01-2021 19:04Heel herkenbaar allemaal. Tijdens de basisschool, middelbare school en MBO had ik altijd wel wat vrienden en collega's bij een bijbaantje die tot vrienden uitgroeiden. Nu was dit wel vaak contact waarbij we bijvoorbeeld op een terras gingen zitten, of uit gingen. Toen ik op een gegeven moment een relatie kreeg verwaterde dit contact ook snel, omdat ik geen zin meer had om elk weekend in de kroeg te hangen. Ik had nog wel 1 vriendin die ik 1-2x per maand zag, maar zij kreeg al vrij snel 2 kinderen terwijl ik daar op dat moment totaal niet mee bezig was. Wij groeiden uit elkaar dus.
Ik ben ook een introvert persoon. Toch maak ik wel makkelijk contact met mensen, maar tot echte vriendschappen ontpopt het zich niet. Mijn vriend had ook geen grote vriendengroep toen wij bij elkaar kwamen. Ook dat was vaak in de kroeg hangen in het weekend, en hij had daar ook geen behoefte meer aan. Dus ook die contacten verwaterden. Eigenlijk hebben we dus beide niet echt mensen in ons leven die we echte vrienden kunnen noemen. We hebben het er samen wel eens over. Aan de ene kant vinden we het jammer dat we bijvoorbeeld geen bevriend stel hebben, maar aan de andere kant voelen we ons dan ook 'verplicht' om er tijd en energie in te steken. We werken beide fulltime en hebben ook behoefte aan tijd samen, maar ook zeker veel me-time. Maar toch vind ik het jammer dat ik niet 1 of 2 vriendinnen heb, En ik merk wel dat hoe ouder je wordt, hoe lastiger het wordt om vrienden te maken. Ik heb wel wat leuke collega's met wie we een app groepje hebben en soms eens uit eten gaan, maar echte vriendinnen kan ik dat ook niet noemen. Ik hou het op collega's.
vrijdag 8 januari 2021 19:53
Wat zijn er veel mensen hier die niemand of bijna niemand hebben.
Dat is toch wel bijzonder. Helaas hier ook het geval. Het voelt leeg en vervelend om altijd alleen te zijn.
Doelloos ook vooral.
Mij overvalt het in de zomer altijd.
Dat je je dan verplicht voelt om te socializen. Iedereen heeft het dan gezellig zo lijkt het wel. Ik kan me dan echt verloren voelen. Herkent iemand dat? In de winter trek je je meer binnenshuis terug en valt het allemaal wel mee.
Ik mis echt contact. Interactie met mensen. Je verhaal doen. Wat drinken en wat ondernemen.
Dit topic is voor mij toch een soort van bevestiging dat ik er niet alleen voor sta.
Dat is toch wel bijzonder. Helaas hier ook het geval. Het voelt leeg en vervelend om altijd alleen te zijn.
Doelloos ook vooral.
Mij overvalt het in de zomer altijd.
Dat je je dan verplicht voelt om te socializen. Iedereen heeft het dan gezellig zo lijkt het wel. Ik kan me dan echt verloren voelen. Herkent iemand dat? In de winter trek je je meer binnenshuis terug en valt het allemaal wel mee.
Ik mis echt contact. Interactie met mensen. Je verhaal doen. Wat drinken en wat ondernemen.
Dit topic is voor mij toch een soort van bevestiging dat ik er niet alleen voor sta.
vrijdag 8 januari 2021 20:47
Polderbewoner schreef: ↑08-01-2021 19:53Wat zijn er veel mensen hier die niemand of bijna niemand hebben.
Dat is toch wel bijzonder. Helaas hier ook het geval. Het voelt leeg en vervelend om altijd alleen te zijn.
Doelloos ook vooral.
Mij overvalt het in de zomer altijd.
Dat je je dan verplicht voelt om te socializen. Iedereen heeft het dan gezellig zo lijkt het wel. Ik kan me dan echt verloren voelen. Herkent iemand dat? In de winter trek je je meer binnenshuis terug en valt het allemaal wel mee.
Ik mis echt contact. Interactie met mensen. Je verhaal doen. Wat drinken en wat ondernemen.
Dit topic is voor mij toch een soort van bevestiging dat ik er niet alleen voor sta.
Je staat er zeker niet alleen voor!
Ik heb het er juist in het najaar meer last van, alhoewel ik het vanuit jouw perspectief ook kan begrijpen. In de zomer valt er meer te socializen (bijv. met collega’s), maar ik trek en dan ook sneller alleen of met m’n vriend op uit, lekker stuk fietsen of zo. In de winter mis ik die gezelligheid, en zit ik veel meer binnen, waardoor de muren ook wat meer op me afkomen.
vrijdag 8 januari 2021 21:02
Nee, dat is het niet. Maar het is wel zo dat werk en het sociaal doen met collega's me wel veel energie kost. Dus na werktijd heb ik sowieso geen zin om te socializen. Ik werk wel bewust 4 dagen per week, zodat ik er ook 3 vrij ben.
vrijdag 8 januari 2021 23:27
Hier hetzelfde. Dan is er van alles te doen buiten waar ik graag heen ga. En kan ik weer alleen gaan omdat de weinige mensen die ik heb niet kunnen of willen.Polderbewoner schreef: ↑08-01-2021 19:53
Mij overvalt het in de zomer altijd.
Dat je je dan verplicht voelt om te socializen. Iedereen heeft het dan gezellig zo lijkt het wel. Ik kan me dan echt verloren voelen. Herkent iemand dat? In de winter trek je je meer binnenshuis terug en valt het allemaal wel mee.
vrijdag 8 januari 2021 23:48
Soms zie je wel eens dat mensen torenhoge verwachtingen hebben over een date en dat als advies krijgen: heb gewoon een leuke avond en hang er niet te veel aan op.Frutseltje1982 schreef: ↑08-01-2021 13:55Op de basisschool, de middelbare school wel wat vrienden gehad. Vaker jongens dan meiden. Op het MBO heel oppervlakkige contacten tijdens schooluren. Ik had 1 vriendin waar ik vanaf mijn 14e mee optrok, een klasgenote op de middelbare. Een stuk jeugd hebben we samen ingekleurd. Ook toen we allebei een partner kregen, andere studiekeuzes maakten, gingen verhuizen, hebben we nog dingen samen ondernomen. Was altijd wel leuk. Helaas door te grote veranderingen in levensvisies uit elkaar gegroeid. Op mijn 22e er een punt achter gezet. Wat ik heel jammer vond, maar we waren echt te verschillend geworden. Daarna nooit meer een vriendin gehad. Al meer dan 20 jaar een relatie. Zijn vriendengroep in het begin ook snel uit elkaar gevallen door andere levensinvullingen. Samen in de loop der jaren wel wat contacten gehad met verschillende stellen. Meer kennissen dan vrienden. Was best gezellig maar het verwaterde vaak. Met 1 stel gaan we wel meer als 10 jaar mee om. We zijn heel verschillend maar toch ook weer niet. Dat gaat goed samen. Hen kan ik wel vrienden noemen. Zij hebben inmiddels kinderen. Gelukkig kunnen zij ook nog ergens anders over praten. Fijn, want ik heb een vriendschap met hen en niet met hun kinderen. Ik ben bewust kindvrij en dat geneuzel hoeft voor mij niet zo dik erbovenop te liggen. Na onze verhuizing is het contact met hen gelukkig goed gebleven. Wel is het contact echt met zijn vieren en ga ik niet apart met de vrouw om. Waarom weet ik niet eigenlijk. Is zo gegroeid denk ik. Nu in onze nieuwe woonplaats moeten we weer mensen leren kennen. Vriend vind dat belangrijk. En dat snap ik. Maar toch vind ik dat wel lastig. De laatste jaren ben ik toch een stuk onzekerder geworden (was ik al, nu nog meer). Ik vind mezelf op zich geen verkeerd persoon maar ben me er van bewust dat ik toch anders ben dan anderen. Nu gaan we volgende week wat drinken bij de buren. Zijn we al een keer eerder geweest, maar ik voel mij bij hen echt "minder" dan hen. Zij komen zo volwassen, slim, netjes over. Grote vriendengroep, heel sociaal en ondernemend. Netjes gekleed. Gewoon heel andere types dan ons. Wij zijn ook wel zo maar kunnen ook lekker in een joggingbroek lopen (zit gewoon lekker) lekker gek doen, wat grover gebekt zijn, wat luidruchtiger (zoals we met het vriendenstel kunnen zijn, lekker ongedwongen.) Zo zie ik mezelf niet doen bij hen. Hoeft ook niet, ik kan daar een andere kant van mezelf laten zien die ik niet zo vaak laat zien. Ze zijn wel aardig dat wel. En misschien zie ik het wel verkeerd en moet ik ze beter leren kennen. Maar ik kan mij nu dus al druk maken om hoe ik overkom als we daar weer zijn. Daar ben ik dan heel erg mee bezig in mijn hoofd dus ben niet ontspannen. Heel vervelend vind ik dat. Ik ben de meeste tijd gewoon graag op mezelf. Zelfs in mijn relatie heb ik eigen tijd nodig. Maar toch vind ik het jammer dat ik dat stukje vriendschap mis waarin je jezelf kan zijn, elkaar niet aan banden legt, op zijn tijd gezellige dingen kunt ondernemen. Zou ook niet weten hoe ik aan zo'n vriendschap moet komen.
Sorry voor de lap tekst...ik bleef typen.
Ik denk dat dat hier ook goed advies kan zijn.
Zie het als een leuke avond, geniet ervan en heb niet meteen torenhoge verwachtingen van diepe vriendschap.
Des te meer lijntjes je uitzet naar contact (buren, collega's, familiebanden aanhalen etc) des te minder belangrijk 1 sociaal contact wordt. Is even moeilijk met Corona, maar doe vooral eens mee aan een wandeltocht of wat je maar leuk vindt, al is het contact heel vrijblijvend. Soms groeien die dingen.
