Wel of niet samenwonen

14-12-2009 16:56 32 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mijn vriend en ik zijn al 7 jaar samen (sinds onze 17e). Hij is totaal mijn type niet, maar ik werd toch verliefd op zijn karakter. Hij is sociaal, grappig en slim. Hij steunt me in goede en slechte tijden en staat altijd voor me klaar. Nu heb een een enorm probleem, want sinds mijn vriend een nieuwe baan heeft is hij erg chagarijnig en moe. Hij moppert de hele tijd op me, ik vind er niks meer aan. Ik begin me een beetje aan hem te ergeren. Daarnaast voel ik me ook minder seksueel aangetrokken tot hem dan voorheen. omdat hij qua uiterlijk in die 7 jaar erg veranderd is. Ik vraag me dan ook af of het een goed idee is om met hem samen te wonen. Hij wilt zsm een huis in zijn dorp kopen voor ons, maar ik twijfel nu ineens heel erg. Want is dit wel het leven wat ik wil? Samenwonen en kinderen binen een paar jaar? Eigenlijk dacht ik meer aan een goede baan vinden na mijn universiteit en carriere maken..over bindingsangst gesproken. Hellup!
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Bij twijfel niet doen zeg ik altijd.

Misschien eerst eens even een goed gesprek met hem voeren.

Wat je hier schrijft, heb je dat al met hem besproken?
Alle reacties Link kopieren
mosterd
Woon je nu op jezelf? Dat misschien eerst doen?
Alle reacties Link kopieren
Dit hoeft toch niet direct bindingsangst te zijn??? Bovendien: je kunt gaan samenwonen en toch carriere maken? Kinderen krijgen doe je pas als je er allebei aan toe bent en niet omdat "het nu eenmaal zo hoort"...



En jij bent niet veranderd in 7 jaar? Het klinkt mij nu niet bepaald in de oren of hij het helemaal is voor jou....lief en leed delen, iemand accepteren, dat hoort bij een relatie.



Nog een mogelijkheid: Als je zó jong al samen bent, is hij het misschien niet (meer) voor jou, soms groei je uit elkaar, soms groei je sámen...
Alle reacties Link kopieren
Ja het lijkt wel een beetje of we in een soort sleur terecht zijn gekomen. Elke week hetzelfde, en dat al 7 jaar lang. Hij houdt enorm veel van mij, maar hij steunt mij niet echt in mijn carriere. Als ik niet met hem ga samenwonen is het over tussen ons, zegt hij. Hij is wel erg dominant geworden en daar kan ik niet goed mee omgaan. Ik heb het er al een aantal keren met hem over gehad, dus hij weet ervan. Ik weet ook niet of dit normaal is als je zolang een relatie hebt. In het begin was alles nog rozegeur en manenschijn en het lijkt nu wel een beetje of we al 10 jaar met elkaar getrouwd zijn. Ik woon trouwens nu nog bij mijn moeder.
Alle reacties Link kopieren
Hoe oud ben je stekelvarken? Een partner hoort je toch te steunen in datgene wat jij doet of wilt. En misschien denkt hij dat dominant bij een man hoort? Ik ben daar allergisch voor....voor dominante mannen.



Ga anders eens lekker op jezelf wonen. Als ik dit allemaal zo lees, zou ik -als ik jou was- maar niet gaan samenwonen voorlopig...Het klinkt niet alsof jullie echt bij elkaar passen.
Hoe bedoel je "Hij steunt je niet in je carriere"? Wat voor steun verwacht je dan eigenlijk?



Ik kan me ergens wel voorstellen dat hij dat zegt. Toen ik een jaar of 25 was had het denk ik ook het einde van mijn relatie betekend als hij niet had willen samenwonen. Ik zou dat hebben gezien als een enorme afwijzing namelijk. Maar dat is net hoe je verwachtingen tov elkaar zijn, voor iedereen weer anders dus.
Alle reacties Link kopieren
quote:Stekelvarken schreef op 14 december 2009 @ 17:07:

Als ik niet met hem ga samenwonen is het over tussen ons, zegt hij.Na zo'n opmerking zou ik zeker opstappen! Wat vreemd zeg, dus hij chanteert je er eigenlijk in?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
Alle reacties Link kopieren
quote:Stekelvarken schreef op 14 december 2009 @ 17:07:

Ja het lijkt wel een beetje of we in een soort sleur terecht zijn gekomen. Elke week hetzelfde, en dat al 7 jaar lang. Hij houdt enorm veel van mij, maar hij steunt mij niet echt in mijn carriere. Als ik niet met hem ga samenwonen is het over tussen ons, zegt hij. Hij is wel erg dominant geworden en daar kan ik niet goed mee omgaan. Ik heb het er al een aantal keren met hem over gehad, dus hij weet ervan. Ik weet ook niet of dit normaal is als je zolang een relatie hebt. In het begin was alles nog rozegeur en manenschijn en het lijkt nu wel een beetje of we al 10 jaar met elkaar getrouwd zijn. Ik woon trouwens nu nog bij mijn moeder.



Ehm....ik ben al langer dan 10 jaar getrouwd, en mijn relatie lijkt in de verste verte niet op wat jij hier beschrijft, dus waar je vandaan haalt dat langdurige huwelijken zo zijn is mij een raadsel.

Verder is het toch een duidelijk verhaal, je relatie is gewoon niet leuk, en als hij je dan ook nog chanteert, met dat 'als je niet met mij gaat samenwonen is het over', dan weet je toch genoeg?!

Lijkt mij simpel. Dit zou echt zonde zijn, je bent nu nog jong, vrij en ongebonden. Ik zou mijn conclusies trekken en opzoek gaan naar een gelijkwaardiger relatie waarin je echt plezier hebt, je zal zien: Dan bestaat er geen twijfel. Als het echt de liefde van je leven is, dan twijfel je niet hoor.
Vroeger wilden jullie waarschijnlijk een beetje hetzelfde van het leven en toen was alles nog mooi en leuk, maar het lijkt er nu een beetje op dat jullie uit elkaar zijn gegroeid.



Jij wil een carrière en hij wil zo snel mogelijk huisje, boompje, beestje en probeert door middel van een ultimatum en door dominant te zijn zijn zin door te drukken en jou te beperking in je vrijheid en groei.



Dit lijkt me geen gezonde basis om samen te gaan wonen en eerlijk gezegd denk ik, op grond van je eigen beschrijving van hem en jullie reactie, dat het tijd wordt om afscheid van elkaar te nemen en zelfstandig verder te gaan.
Alle reacties Link kopieren
quote:Vl43inder schreef op 14 december 2009 @ 17:11:

Hoe bedoel je "Hij steunt je niet in je carriere"? Wat voor steun verwacht je dan eigenlijk?



Ik kan me ergens wel voorstellen dat hij dat zegt. Toen ik een jaar of 25 was had het denk ik ook het einde van mijn relatie betekend als hij niet had willen samenwonen. Ik zou dat hebben gezien als een enorme afwijzing namelijk. Maar dat is net hoe je verwachtingen tov elkaar zijn, voor iedereen weer anders dus.Waarom wordt samenwonen/trouwen toch gezien als enig bewijs van om iemand geven? Waarom is een LAT-relatie nog niet (helemaal) geaccepteerd? Niet als volwaardig beschouwd?
quote:iris1969 schreef op 14 december 2009 @ 17:18:

Jij wil een carrière en hij wil zo snel mogelijk huisje, boompje, beestje en probeert door middel van een ultimatum en door dominant te zijn zijn zin door te drukken en jou te beperking in je vrijheid en groei.

Soms moet je een dominante houding aannemen om een stap te nemen in je relatie, soms kan iemand anders blijven twijfelen en blijven hangen in de oude situatie. Je laat je eigen levensgeluk toch ook niet helemaal afhangen van de ander. Je kunt het zien als zijn zin proberen door te drukken, je kunt het ook zien als willen weten waar hij aan toe is en voor zijn eigen wensen willen opkomen.
quote:Nammma schreef op 14 december 2009 @ 17:22:

[...]





Waarom wordt samenwonen/trouwen toch gezien als enig bewijs van om iemand geven? Waarom is een LAT-relatie nog niet (helemaal) geaccepteerd? Niet als volwaardig beschouwd?Ik beschouw latrelaties ook als volwaardige relatie. Maar ik wilde na een jaar of 6 latten graag samenwonen, niet in de laatste plaats omdat wij 200 km van elkaar af woonden. Mijn man is iemand die er heel lang over doet om grote beslissingen te nemen, dus neem ik in dat soort dingen vaak een wat dominantere houding aan, anders gebeurt er helemaal niets. Samenwonen is niet iets onomkeerbaars hoor. Hij waardeert het overigens wel in me dat ik af en toe het voortouw in dat soort dingen neem.
Alle reacties Link kopieren
Ja, hij is hopeloos en bang dat hij me kwijtraakt denk ik. Ik vond het ook raar dat hij dat zei. Hij steunt me niet in mn carriere omdat hij in zn geboortedorp een huis wil kopen en ik daar ook n baan moet zoeken. En ik studeer communicatie dus dat wordt heel erg lastig voor mij aangezien ik in het zuiden woon. Ik ben bang dat ik straks met mn bacherlor en master diploma de hele dag thuis zit. Ik vroeg m wat hij ervan vond om een jaar naar Amsterdam te gaan met mij, zodat ik daar aan de slag kon bij een tv maatschappij, maar dat ziet hij totaal niet zitten. Ik pas me aan zijn leven aan, snap je? Ik ben idd wel iemand die vrij wil zijn..Ik ben trouwens net 25..
Het lijkt me niet gezond om je helemaal aan hem aan te passen nee. Maar verlangt hij dat echt van je of leg jij dat jezelf op?



En wat zou hij doen als jij zou zeggen "Samenwonen prima, maar wel bij Amsterdam en niet in het zuiden"?
Alle reacties Link kopieren
Nou, ik heb mijn opleiding al een beetje aangepast om hier in de buurt een baan te vinden, Dat was mijn eigen keuze. Zijn keuze is dat hij perse in zijn geboortedorp een huis wil kopen (dicht bij zijn ouders), tuintje erbij en dan kinderen enzo. Nou, ik daarentagen ben een flierefluiter en wil het liefst iets huren om het te proberen. Dan carriere maken en misschien op den duur een huis kopen.



Hij wil echt niet ver weg wonen, dus dat is geen optie. Ik heb het er wel met hem over gehad om in Brabant iets te gaan huren. Dat is dicht bij zijn werk en daar zijn ook meer banen voor mij als ik straks klaar ben met studeren. Ik weet niet precies wat hij ervan vindt. Het enige wat hij zei is dat hij huren duur vond.
Alle reacties Link kopieren
Met ander woorden; we denken allebei anders over de toekomst. Misschien is het inderdaad een goed idee om eerste iets te huren volgend jaar. Om daar maar eens mee te beginnen.
Alle reacties Link kopieren
Lijkt mij een verstandige 1e stap!
Alle reacties Link kopieren
Thanks allemaal voor de lieve berichtjes & tips! :-)
Alle reacties Link kopieren
SV, geef jouw dromen en toekomstvisie niet op!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
Samenwonen is niet iets onomkeerbaars hoor

Nee, maar dan is de stap van huis kopen wel erg groot...zeker als je niet zeker bent of dit wel de man van jouw toekomst is!
quote:Stekelvarken schreef op 14 december 2009 @ 17:42:

Nou, ik heb mijn opleiding al een beetje aangepast om hier in de buurt een baan te vinden, Dat was mijn eigen keuze. Zijn keuze is dat hij perse in zijn geboortedorp een huis wil kopen (dicht bij zijn ouders), tuintje erbij en dan kinderen enzo. Nou, ik daarentagen ben een flierefluiter en wil het liefst iets huren om het te proberen. Dan carriere maken en misschien op den duur een huis kopen.



Hij wil echt niet ver weg wonen, dus dat is geen optie. Ik heb het er wel met hem over gehad om in Brabant iets te gaan huren. Dat is dicht bij zijn werk en daar zijn ook meer banen voor mij als ik straks klaar ben met studeren. Ik weet niet precies wat hij ervan vindt. Het enige wat hij zei is dat hij huren duur vond.Het lijkt me dat jullie wensen gewoon mijlenver uit elkaar liggen. Ik kan zijn wens om 'n huis te kopen en in 't dorp te blijven erg goed begrijpen (zo ben ik namelijk zelf ook) maar het is dan niet fair om 'n relatie aan te houden met iemand die liever in de grote stad zou gaan wonen. Dat gaat gewoon opbreken omdat, als je beiden carriere wilt maken, het latten ook teveel energie gaat kosten. Misschien kun je dat beiden beter onder ogen zien en er uitstappen voor je elkaar niet meer kunt luchten of zien.
quote:Nammma schreef op 14 december 2009 @ 17:22:

[...]





Waarom wordt samenwonen/trouwen toch gezien als enig bewijs van om iemand geven? Waarom is een LAT-relatie nog niet (helemaal) geaccepteerd? Niet als volwaardig beschouwd?Tja, dat heeft denk ik weinig te maken met het wel of niet algemeen geaccepteerd zijn van een LAT-relatie. Het is maar net wat je wilt. Voor mij zou een LAT-relatie niets zijn, voor een ander wellicht weer wel. Uiteindelijk gaat het erom dat je alletwee hetzelfde wilt, wat het dan ook is.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven