ze wilt niet meer

Graag zou ik mijn verhaal doen om het van me af te schrijven. Elk inzicht of idee van de lezer is van harte welkom want ik ben radeloos.



Op 1 maart 2009 heeft mijn vriendin het uitgemaakt met me en ik ben er helemaal kapot van.

We hebben 4 turbulente jaren gekend, natuurlijk met ups en downs maar met zo'n chemie/klik, we waren een droompaar, begrepen elkaar en spraken dezelfde taal.



Zij kwam uit een huwelijk van 15 jaar en wilde los van god toen ik haar leerde kennen.

Ik was enkele jaren vrijgezel geweest en mijn verhalen uit die tijd maakten dat zij ook dat leven wilde dat ik geleid had.



Zodoende heb ik haar meegenomen op een reis langs parenclubs, sexfeestjes bij mensen thuis, drugsgebruik...ze wilde dit allemaal en ik begreep dat, dus introduceerde ik haar in die wereld.



In 2008 echter ben ik met mijn stomme kop vreemd gegaan en toen begon de ellende.

Ik heb het na 3 dagen met heel veel spijt opgebiecht en daarna is het 3 weken uitgeweest. Ze wilde me niet meer maar gelukkig kreeg ik haar terug na 3 weken van veel praten en er voor haar staan als ze het nodig had.



Ik had echter mezelf zodanig beschadigd door mijn actie dat ik niet langer in het swingersleven wilde staan. Ik had het er moeilijk mee, hoe had ik het kunnen doen? Wat had mij bezield?



Langzaamaan is het toen slechter gegaan tussen ons.

We kregen de mogelijkheid een enorme woning van haar familie te kopen samen en trokken erin, beiden vol spanning en enthousiast kijkend naar de toekomst.

En toch...werd het erger.

Ik had de voorwaarden van de relatie stilzwijgend veranderd, zo zei zij.

Spannend uitgaan wilde ik niet meer en ik begon nu ook moeite te krijgen met haar opgroeiende kinderen van 10 en 6.

Ik wilde wel leuke dingen met ze doen maar ze leken zelf nergens voor te porren.

Alles ging toen bergafwaarts.

Ik trok me steeds meer terug op de zolder om me op mijn hobby's te storten.

Het was zo erg dat ik haar met kerst heb laten zitten, ze moest zelf met de kinderen de kerstboom optuigen. Met oud & nieuw moest ze mij om 23 uur naar beneden roepen of ik er nog gezellig bij kwam zitten.

Ik heb haar voor lief genomen, zo leek het, ik heb haar laten stikken en ze voelde zich de alleenstaande moeder die ze zich die 15 jaar lang in het huwelijk al gevoeld had.



Op 1 januari verzocht ze me het huis alsnog te verlaten omdat ze dacht dat we anders over enkele weken met flinke ruzie uit elkaar zouden gaan.

Ik had hier alle begrip voor en we gingen latten, echter op 1 maart, juist na een heerlijk weekend samen in mijn nieuwe onderkomen, maakte ze het alsnog uit.



Haar hartewens was samen te zijn met een man, in 1 huis, een derde kind van hem te krijgen en bij mij had ze er door alles wat er gebeurd was geen idee/vertrouwen meer in.



Tijdens de relatie heb je de kans je te bewijzen, zegt ze steeds, omdat ik hemel en aarde bewoog om haar te overtuigen dat ik inmiddels beter wist, haar nooit meer zou laten stikken en er vaaf nu meer dn ooit zou staan.

Maar ze wilt niet meer en zegt dat ze zeker weet dat het tussen ons nooit meer goed komt.



Nu wilt ze voorlopig geen relatie meer, ze wilt vrij zijn omdat ze mij te snel na haar scheiding leerde kennen. Ze heeft vanaf haar 16e geen vrijheid gekend en dus wilt ze nu los van god, doen wat zij zelf wilt en leuk vind.



Zo kwam ik er achter dat ze zich vrij snel had aangemeld op een datingsite, voor de praat zei ze. De breuk had haar onzeker gemaakt en ze had behoefte aan aanspraak en bevestiging.

Nu, nog geen maand na de breu, is ze inmiddels met een jongen van die site naar bed gegaan.

Tegen mij loog ze over haar plannen, ze zou gaan stappen met een vriendin afgelopen vrijdag, maar ik ken haar, pikt signalen op en ben met mijn stomme kop naar haar huis gegaan.

Ik moest zien of ze loog of niet.



Ik trof het huis uiterst netjes aan, wierookje en kaarsjes aan, wijnglazen die klaar stonden, de hondjes netjes opgeborgen in een slaapkamer.

En toen betrapte ze me in de woning, en ze was natuurlijk laaiend!

Haar date zou zo komen en nu verpeste ik haar weekend.

Verder zei ze door mijn actie elk grijnte respect voor me kwijt te zijn en dat deed enorme pijn.



Nu wil ze niet meer met me praten, laat staan openhartig vertellen wat ze allemaal uitspookt (terwijl we altijd juist heel open en eerlijk communiceerden met elkaar) en ik ben helemaal radeloos.



Ik ken haar goed. Ze heeft zich aan die jongen gegeven om haar eignwaarde op te vijzelen, en omdat ze het spannend vind maar ook omdat ze nu eenmaal persé foute dingen wil doen zonder dat iemand haar terecht wijst.



Diep in mijn hart hoop ik dat het slechts een fase is en dat ze mij met een paar weken, of na een paar dates gaat missen.

We hadde nzo'n uitermate sterke band altijd, we waren twee handen op 1 buik.



Ik ken haar en weet dat ze na een one night stand vaak direct niks meer te maken wilt hebben met de bewuste persoon.

Zo ook hoop ik dat dat nu het geval blijft, al zal ze met nog veel meer mannen slapen, kennelijk is dat wat ze wilt.



Ik ben helemaal kapot van verdriet.

Mijn lieve vrouw doet het met anderen en ik ben niet meer welkom in haar omgeving. De pijn is bijna niet te verdragen al gaat het iedere dag een klein stukje beter met me, maar de hoop dat het goed komt die is gebleven, bij mij dan.



Ergens spreek ik mezelf steeds toe dat het zo moest zijn.

Dat ik vast niet gelukkig had geworden met haar.

Dat ik niet toe ben aan een gezin wellicht.

Maar dan ga ik het weer goed praten voor mezelf omdat ik nu eenmaal zoveel van haar hou.



Voor nu kan ik alleen maar hopen dat de liefde die we 4 jaar lang gedeeld hebben, ondanks de ups en downs, toch sterk genoeg is om ons uiteindelijk weer samen te krijgen.



Bedankt dat je dit lange verhaal hebt willen lezen.

Nogmaals, elk inzicht is meer dan welkom.

Ik omarm elke hulp en elk bemoedigend woord.



Wie kan mij helpen?

Jeetje mina wat een reacties zeg, dit had ik niet verwacht maar ja, ik zit inderdaad nooit op deze site en nu zie ik dus hoe het hier aan toe gaat.



Jullie harde reacties zijn erg begrijpelijk. Ik ben een enorme lul geweest door in haar huis in te breken, om de waarheid te zien, ik had dat nooit mogen doen en ben me daar van bewust.



Allereerst wil ik één en ander uit de wereld helpen.

Ik heb inderdaad mijn geslacht niet aangepast: Ik ben een man van in de 30 en dit profile is aangemaakt toen het met ons nog goed ging.

We hebben er uiteindelijk echter niks mee gedaan verder, tot ik afgelopen zondag dus besloot dat ik mijn verhaal ergens kwijt moest.



Dat mensen denken dat ik Noman zou zijn?

Tja, hoe ga ik bewijzendat dat dus niet het geval is. Ik weet het niet, vertel het me maar.



Verder over de reacties: Dat iedereen me een lul vind had ik natuurlijk kunnen verwachten. Ik ben fout geweest en moet leren dat ik de controle over een ander mens niet heb.

Ik hoef gerust niet naar een psycholoog, zover ben ik nog niet, ik heb simpelweg als een kat in het nauw een wel hele rare sprong gemaakt en gelukkig heef tzij het me al vergeven.



Het feit wil namelijk dat ik, direct na het versturen van mijn post, met haar in gesprek ben geraakt.

Van het één kwam het ander en anderhalf uur later was ik alweer bij haar thuis (op haar verzoek, zeg ik er uitdrukkelijk bij).

Ik heb niet gesmeekt, gezeurd of gejankt maar zij heeft na haar date vrijdag ingezien dat ze sex met mij toch wel het lekkerste vond, en dus heeft ze uit zichzelf gevraagd of ik alsnog langs wilde komen.

Ik ben hier mega blij om en begrijp dat velen zullen vinden dat ik deze kans niet verdien. Misschien is dat wel zo maar...ik heb die kans dus wel gekregen. Onze zondag was hemels, we hebben uren gepraat, gelachen en gevreeen tot maandagochtend 5 uur ongeveer.



Vrij blijven wilt ze nog steeds en ik heb het inmiddels geaccepteerd. Ik moet wel, ik weet het, maar iets weten en het ook zo voelen zijn twee dingen. Het besef is er, dus ik ben goed op weg denk ik.

Haar voorstel naar mij toe is dat we elkaar blijven zien, met name op haar initiatief, waarbij we beiden vrij zijn om verder te doen wat we willen.

Daar doen we niemand pijn mee toch? Zolang we dat beiden trekken zie ik daar geen gevaar in en bovendien: als dit haar gelukkig maakt dan ga ik daar in mee. Komt ze gaandeweg tot de conclusie dat we het weer kunnen proberen als stel dan omarm ik dat.



Dan zou ik heel graag nog een stukje uitleggen over het clubbezoek en het drugsgebruik.

Ik ben altijd zwaar anti drugs geweest maar het was haar wens eens xtc te proberen.

Zodoende heeft ze haar eerste pil gehad en ben ik er later in meegegaan, met als gevolg anderhalf jaar lang elk weekend feesten met beiden een pilletje op.

Na die anderhalf jaar hebben we echter beiden besloten dat dit in de toekomst zware gevolgen kan hebben voor ons beiden en daarna spraken we af dat we het pilgebruik zouden beperken tot eens in de 3 of 4 maanden.



Het clubbezoek: in mijn vrijgezelle leven was het heus niet zo dat ik elk weekend in een parenclub te vinden was.

Ik deed zoiets slechts 1x per jaar en verder had ik ook wel mijn andere spannende uitspattingen.

Mijn verhalen hebben haar nu eenmaal zo enthousiast gemaakt en zij wilde ook aan dat leven proeven.

Ik kan jullie dus vertellen dat, hetgeen ik meegemaakt heb als vrijgezel, in tienvoud herleefd werd met haar als partner.



Het is dus niet zo dat ik haar in een leven heb meegesleurd waar ik veel ervaring in had. Die ervaring kwam juist toen we een stel werden.



Ik moet naar mijn werk, ik moet racen, maar vanavond ga ik hierop door.

Ik hoop dat jullie allemaal weer net zo enthousiast meelezen en reageren.



Bedankt allemaal.

Er is geen bijzondere wending Liselore, want we zijn niet wederom als vanouds een stel.

Sterker nog: ergens heb ik zelfs steeds meer het gevoel dat ik gebruikt word.

Dat ze kan sloeren, daten, noem het wat je wilt en met mij neuken wanneer zij er zin in heeft.

Wanneer ze dan ooit iemand treft die haar de klik, chemie en passie die wij deelden net zo goed of beter kan terug geven zal ik keihard worden gedumpt.



Dat stukje neem ik voor nu voor lief.

Ik geniet van elke seconde die ik nog met deze vrouw mag doorbrengen want ze is me nu eenmaal ontzettend dierbaar.



Ergens in de reacties werd gezegd dat ik respectloos over haar sprak maar ik zie dat nergens terug. Ik heb gezocht maar kan het niet vinden. (als ik sloeren zeg citeer ik bovenstaande lezers namelijk)



Ze zou het zelf ook zeggen: ik heb deze op-en-top-vrouw altijd op handen gedragen, ze kwam geen liefde tekort en heeft altijd op een voetstuk gestaan.

We waren een droompaar die dezelfde kant op keek, we wilden dezelfde dingen (jazeker, ook normale dingen) en het leven leek een sprookje.



Dat ik het moeilijk kreeg uiteindelijk is haar schuld dan ook niet geweest noch die van de kinderen, die ik overigens bijzonder liefheb.



Waar ben ik hierover trouwens niet duidelijk geweest?

Ik heb getracht voldoende met de kinderen te ondernemen.

ik heb een nintendo wii aangeschaft in de hoop fijn familie spelletjes met zijn allen te kunnen spelen en zo heb ik meer voorbeelden.

De eerste twee jaar was ze zo trots op hoe ik de vaderrol op me nam, terwijl ik geen ervaring met kinderen had.

Alles leek perfect te gaan.

De kinderen worden echter wat ouder en hoe ik ook mijn best deed, ik leek geen goed contact meer met ze te krijgen.



Ik geef niemand de schuld behalve mezelf.

Ik ben de volwassene dus ik moet beter weten.

Waarschijnlijk hebben de kinderen aangevoeld dat ik niet lekker in mijn vel zat.



Hoe dan ook liep het met mij even niet meer lekker, zat ik kennelijk in een dip (is er niet in elke relatie een moment/periode dat er sprake is van een dip?) en ja ik heb mezelf toen afgezonderd.

Nog steeds kan ik dat niet helemaal uitleggen, al zou ik het graag willen om het voortaan eerder te signaleren.

Wie weet kom ik er nog achter.



Ik word een beetje boos merk ik.

Noem me een lul, een egoist of een debiel die naar de psycholoog moet maar ik heb deze vrouw in enkele jaren meer liefde gegeven dan in haar totale huwelijk van 15 jaar (en dat verzin ik niet zelf, dat zijn haar woorden)



Ik heb dan ook een sterk vertrouwen in ons beiden, al moet ze nu een tijdje los zijn, doen wat ze wilt, ervaren hoe het is om zelf de touwtjes in handen te hebben.



Als achteraf dan blijkt dat ik alsnog word ingeruild voor een andere bink dan kan ik tenminste zeggen dat ik, voor mijn misstap, echte liefde en genegenheid gekend heb.



Na mijn misstap was dat zelfs nog steeds zo echter de littekens die ik geslagen had door mijn vreemdgaan en afwezigheid hebben haar stukje bij beetje bij me vandaan gedreven helaas.

Er voor me zijn en achter me staan werd langzaamaan een opgave voor haar.



Om het kort te houden verder: ik neem mijn verlies en zit inderdaad op de blaren maar...

Als wij echt voor elkaar bestemd zijn dan komt dit ooit wel een keer goed.

Ik blijf geloven in een goede afloop.



Voor nu ga ik me richten op mezelf, dan laat ik haar tenminste met rust, en ik ga leuke dingen doen en goed voor mezelf zorgen, want ik mag er wezen, al zullen velen hier daar anders over denken.

Ik ben geen onmens, ben me bewust van mijn onvolkomenheden maar ook van het hart die zelfs bij mij op de goede plek zit.



Een ieder word oprecht bedankt voor zijn/haar input.