Zo afgrijselijk veel liefdesverdriet

@IdMe, tis erg kut dat je nu in zo'n onzekere periode zit. Hij moet ondertussen wel wat duidelijkheid geven, vind ik. Ik vind het geen goed teken dat hij spullen komt halen 'voor het geval dat'. Echt belachelijk zelfs, maar goed. Heb je zelf nu niet zoiets van: ''ik neem de touwtjes in eigen handen, en ga niet op hem zitten wachten?'' Je kan nu ook zelf de beslissing nemen dat hij jou niet zo hoort te behandelen, en dat je je eigen leven weer gaat leiden. Waarschijnlijk ben je daar nog niet aan toe, maar misschien iets om over na te denken???



@Eefje, 't werkt idd niet voor iedereen hetzelfde. Heb jouw bericht misschien verkeerd begrepen. Mijn bericht was ook niet speciaal voor jou bedoeld hoor. Gelukkig gaat het beter met je!



@Summer, we zitten idd erg op 1 lijn! Leuk! Ik dacht dat ik de enige was met vreemde kronkels. Daar bedoel ik mee, het allemaal wel weten, maar in de praktijk anders handelen! Spannend, een date!!! Geniet ervan meid! Engelsman en ik hebben een klein (nou, groot) issue, vraag me af of de date nog doorgaat morgen, maar ik hou je op de hoogte!

Bedankt voor jullie goedbedoelde adviezen meiden! Ik heb 't alleen wel genegeerd, want ik heb de brief vanmorgen op de bus gedaan...



Ik heb er geen vragen in gezet, maar gewoon mijn verhaal gedaan. Hoe ik tegen de situatie aan kijk, wat ik voel en hoe ik de toekomst zie. De brief is echt vanuit mezelf geschreven: geen verwijten, geen hoop, geen geslijm, zet 'm niet onder druk...ben toch wel een beetje trots op mezelf. Ik ben bang dat ik 'm anders gebeld zou hebben dit weekend.



Ik ben niet zo sterk als jullie meiden!!



@ Lyc meissie, wat erg voor je! Gelukkig krijg je hulp aangeboden. Na een tijdje ga je echt inzien dat dit niet voor niets is geweest hoor, maar ja...dat is nu ook een dooddoener helaas. Focus je op de dingen die je nu kan doen. Je weet, je kan hier altijd terecht en je kan mij ook altijd mailen. En als je wat wilt ondernemen, even eruit, laat maar weten. Ik wil je graag helpen! knuf



@ Summer en @ Debbie, heel veel plezier met jullie dates! You go girls!! Ik vind het erg fijn dat jullie deze positieve verhalen hier neer zetten en ons er zo doorheen slepen!



@ allen, heel veel sterkte en hopelijk komt iedereen het weekend een beetje door.



Dikke knuffel voor iedereen!! x

Hey meiden,



Bedankt voor jullie lieve woorden!

En Pien en Lobelia... pas maar op want misschien neem ik julie aanbod om wat af te spreken wel aan hoor!



Vandaag telefoon gehad van de psychologe die mijn tweede intake gedaan had. Ze wilde me voor het weekend nog even spreken en horen hoe het ging. Ruim een half uur gepraat.

Erg lief dat ze buiten de behandeling (die nog op zich laat wachten) om bezorgd is en de moeite neemt te bellen....



Verder vandaag weer hetzelfde liedje....

En ik zie erg op tegen het weekend... Morgenmiddag kan ik even een kop koffie gaan drinken bij een vriendin...

Ik hoop zo dat ik zo snel mogelijk terecht kan bij dat psychologen-kantoor.

Ze komen echt heel zorgvuldig en vakkundig over. Ze hebben heel veel psychologen in dienst maar daarnaast ook psychiaters en psychotherapeuten. Er wordt constant met elkaar overlegd over de te volgen behandeling en de voortgang.

Ze hebben vestigingen door heel Nederland. Hebben jullie er ooit van gehoord? www.hsk.nl



Neem nog een wijntje (anders val ik helemaal niet in slaap) en ga dan maar naar bed.



Veel liefs,

Lieke

Oh vergeten...



@Pien

Als het versturen van de brief jou een goed gevoel geeft dan heb je het juiste gedaan...

Wat hij er ook mee doet... Jij hebt je hart gevolgd....



Liefs!

@ Pien en Lobelia,



Hebben jullie Hyves?? Misschien iets makkelijker....

Een hele goeie morgen, hoop dat iedereen een beetje heeft kunnen slapen. Had van de week geen puf om ff wat te tikken, want ben echt heel erg moe.



Verder ging het van de week op zich wel, maar word een beetje moedeloos, omdat er nog zoveel geregeld moet worden. Ben het echt zat en wil gewoon verder met mn leven.



Gisteravond weer wat minder. Al mn collega's hebben een vriend of wonen samen dus ga je toch denken van, zij gaan lekker naar huis en ik naar mn ouders. Je hebt niemand die je even lekker knuffeld of zo. Echt frustrerend. En hoe kom je aan vrijgezelle vriendinnen?! Word volgens mij toch wat moeilijker als je tegen de 30 loopt. En je bent weer terug bij af.



@ Lyc: Jeetje, wat erg voor je!! Wel fijn dat ze je nog even heeft gebelt. Hoop dat je het weekend een beetje doorkomt.



@Mippie: hoe is het met je?



@Summer en Debbie: Have fun met de date!!!



@Pien: goed dat je je gevoel hebt gevolgd, maar verwacht er niet al te veel van.



@alle nieuwe: welkom en lucht je hart. Het helpt echt!!



Wat zijn jullie plannen voor het weekend??

Hey @Jemmie! Fijn dat je weer wat van jezelf laat horen! Erg herkenbaar dat je je zo alleen voelt tussen al die stelletjes, en collega's die naar een 'warm' huis gaan. Het is idd lastig om nieuwe vrijgezelle vrienden te krijgen als je wat ouder bent, maar uit eigen ervaring helpt het wel als je een teamsport gaat doen of toch eens alleen naar de kroeg gaat. Sterkte!



@Lyc, fijn dat die psycholoog je nog gebeld heeft. Doet je vast wel goed om je hart te luchten bij haar. Nog effies meid.



Plannen voor dit weekend? Ik ben dit weekend bij mijn moeder, zodat ik in ieder geval niet de hele tijd alleen sip thuis zit. Vanavond filmpje huren of met een vriendin de kroeg in en morgen maar weer eens proberen wat aan de studie te doen. Ik zou echt weer blij zijn als het weer maandag is! De weekenden duren me veel te lang... (wie had gedacht dat ik dat nog eens zou gaan zeggen...).



Ik voel me echt leeg, zo'n raar gevoel. Heb echt het idee dat mn ex al lang en breed over me heen is en het wel fijn vindt zo alleen. En het is nog maar dag 12. Ik haal me allemaal gekke dingen in mn hoofd, pfff. Ik ga maar weer snel bezig met iets anders, want anders maak ik mezelf helemaal gek met mn gedachten!!

x

@ Pien, hoe herkenbaar...de zin dat de weekenden te lang duren en dat je nooit had gedacht dat ooit nog eens te zullen zeggen.

Ik had dat ook hoor meis, werd op vrijdagmiddag al zenuwachtig.



Ik heb dat toendertijd met mijn psych besproken en die zei toen tegen mij...waar ben je zo bang voor dan?

Ik, voor het alleen zijn,het alles omvattende eenzaamheidsgevoel.

Ik kreeg toen van haar de "opdracht" om dat toch maar eens te gaan doen.

Gewoon thuiszitten, huilen verdriet hebben

Ik vond dat destijds het meest stomzinnige advies wat ik ooit gekregen had maar hey, zij was psych dus toch maar gedaan

Ik kan je zeggen heb 2 hele HELE beroerde weekenden gehad.

Ik heb gejankt, overgegeven,niet gegeten enz enz

Toen ik daarna weer bij haar terug kwam vroeg ze hoe ik het had ervaren

Als VRESELIJK zei ik, maar ik ben er nog.

En dat was precies haar bedoeling geweest

Me zelf te laten voelen dat al ben je een heel weekend alleen het vanzelf weer maandag wordt

Daarbij, ik moest loslaten en juist verdriet hebben

En dat kon ik alleen door sip thuis te zitten en dingen echt te overdenken.

Voor mij zijn juist DIE twee weekenden heel verhelderend geweest.



Nu, nu sta ik weer vol in mijn weekenden, geniet weer van alles wat gebeurd...een date, gister de vrijgezellenavond van mijn zusje, mijn nieuwe salsavrienden en vriendinnen, juist doordat ik een stuk heb los kunnen laten

Mijn ogen staan niet meer verdrietig.



Misschien is je ex ook wel over je heen al, hij heeft het uitgemaakt toch?

Dan was hij er misschien al wat langer mee bezig in zijn hoofd.

Is niet leuk om te horen dat weet ik meis, maar zie het als iets waar je wat mee kan....

Hij verdiend je dus gewoon NIET!!!



@ Lyc, wat ontzettend goed zeg dat de psych je even belde

Probeer rustig te blijven meis

Ik weet niet of je het leuk vind om te lezen maar verwen jezelf anders met een lekker dik boek, kruip op de bank, denkentje over je heen potje thee erbij en genieten maar

Heb je toevallig een huisdier?

Klinkt gek maar ik heb zo vreselijk veel steun gehad aan mijn rooie hondenmannetje de eerste weken.

Hij zorgde ervoor dat ik 3x per dag naar buiten MOEST en me dus wel aan moest kleden en op moest maken

Want hey...als een lijk wilde ik echt niet naar buiten



@ Kitty, niet bellen hoor, het gaat je echt nergens brengen.

Probeer het alsjeblieft vol te houden

Het is nog veel en veel te vroeg voor vriendschap, eerst moet bij beide het verdriet eraf en zelfs dan geloof ik niet in vriendschap met een ex

Wat nou als hij over een tijdje eennieuwe vriendin krijgt....op dat soort info zit je toch echt niet te wachten, maar das mijn mening!



@ Jemmie, wat hier dus de plannen zijn?

eerst ff ontkateren van de vrijgezellenavond die heel erg geslaagd was, dan lekker naar Scheveningen voor een Salsa evenement en dan misschien nog even met de salsa meneer wat drinken

en morgen lekker niets

Oja..huis opruimen, dat schiet er ook weer bij in als je wat lekkerder in je vel zit hihi...

x

@ lyc ik heet piep en woon in piep, dan heb je me op hyves zo gevonden (als je je meld als vriend wis ik dit bericht daarom ook weer even)Ik ben komende week met uitzondering van vrijdag iedere dag overdag beschikbaar, schroom je niet.



@ allen, met mij gaat het wel, vandaag een zware maar op zich wel gezellige dag met ex naar de dierentuin, verder erg druk (gelukkig) en uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek, dat geeft de burger moed.

Ik heb dus weinig tijd gehad om alles te lezen en nu ben ik echt te gaar.

@Lobelia,

Ik heb je uitgenodigd. Er ging wat mis dus misschien ontvang je 2 uitnodigingen...

Lieve meiden,



@Summer,

Op dit moment kan ik echt nergens van genieten.... ook één van de belangrijkste kenmerken van een depressie geloof ik. Ik kreeg gisteren nieuws waarvan ik normaal op de tafel zou springen van vreugde maar het deed met bijna niets.

Ken mezelf niet terug....

Ja... ik heb een (huis)konijn. Helaas is zij op dit moment ook niet helemaal lekker. Vanochtend weer naar de dierenarts gereden voor medicijnen. Fingers crossed...



Liefs!

HELP meiden!



Net met de telefoon in m'n handen gezeten... zijn nummer al half ingetoetst...

Ik mis hem op dit moment zo verschrikkelijk erg...



Wil weten of hij mij ook mist....

Of hij spijt heeft van zijn beslissing en de dingen die hij gezegd heeft...

Wil zijn stem horen....



Weet dat ik dit niet moet doen maar voel zo de behoefte om het wel te doen...

@ Lyc, wat je moet doen....niet bellen meis.

Zijn stem horen gaat je echt niet helpen je beter te voelen.

Als hij spijt had gehad, dan had hij zelf wel gebeld.

Klinkt superhard maar tis waar wijffie.

Als je hem nu belt, in de verdrietige staat waarin je verkeerd en hij neemt niet op, of hij zegt dat hij je niet mist ben je alleen maar verder van huis.



Niet doen...niet bellen!

@ Summer

Ben juist zó bang dat hij niet belt als hij spijt heeft!

In ons allerlaatste gesprek heeft hij gezegd "geen contact".

In het verleden hebben we het er eens over gehad dat wij gezien onze geschiedenis bewezen hebben geen vrienden te kunnen zijn. En dat bij een eventuele breuk in de toekomst alle banden verbroken moesten worden.

Heb ik nu zo'n spijt van!

Want juist door het contact na de vorige breuken wíst hij wat hij miste. Nu kan hij het afsluiten....



Weet dat ik dit niet moet doen... verstandelijk.

Maar inwendig schreeuwt alles om hem.

Dan nog steeds niet doen!

Wat denk je nou zelf lieve Lieke...als hij echt echt ECHT spijt heeft dat een simpel zinnetje als ïk wil geen contact hem zou weerhouden te bellen....



En to be honest...jullie zijn juist door contact na jullie breukEN weer bij elkaar gekomen...en waar heeft het jullie gebracht?

Elke keer gaat het weer mis lieverd....

Afsluiten is dus goed...

Dat moet jij ook doen en daarom is het veel en veel verstandiger om geen contact te zoeken.



Even rationeel proberen te denken in plaats van emotioneel



Probeer los te laten

Voel me niet compleet zonder hem....

Heb zijn liefde nodig om me "heel" te voelen...

Alleen wanneer hij bij me wil zijn voel ik me de moeite waard...

En nu hij dat niet wil... voel ik me niemand meer...



Klinkt dramatisch... maar als ik recht vanuit m'n hart spreek is dat wat ik denk....

x

Lyc,

klinkt niet dramatsich, ik weet wat je voelt maar gaat niet werken. Het moet uit jezelf komen je hebt zijn steun niet nodig.



Tenminste dat is wat ik mezelf ook steeds voor hou. Rationeel weet ik ook dat dit klopt maar emotioneel ben ik nog niet zo ver maar blijf het vaak genoeg tegen jezelf zeggen JE HEBT HEM NIET NODIG OM GELUKKIG TE ZIJN ooit ga je het zelf geloven en dat is het moment waarop je hem los kan laten.



Alleen moet er iets voor dat lege gevoel in de plaats komen en dat is gewoon ontzettend moeilijk, jij bent de enige die het voor jezelf een plek kan geven alleen dat kan pas als je daar zelf aan toe bent.



Psychologe kwam met heel mooi verhaal dat ik gewoon nu opnieuw mijn leven in kan richten zoals ik dat zelf wil alleen heb totaal nog geen idee hoe ik dat wil/kan gaan doen omdat ik hem nog steeds mis maar probeer dingen te plannen, jezelf te dwingen om dingen te ondernemen ook al heb je er totaal geen zin in.



Ergens aan het einde van de tunnel gaat het licht weer schijnen.

Das je emotie lieve Lyc, ik weet dat het bijna onmogelijk is maar die moet je uitzetten, je moet op je ratiop verder nu even.



Want wees heel eerlijk....al die jaren VOOR je hem kende was je ook een heel mens



Ik snap echt dat je je zo voelt, het is alleen niet 100% de waarheid



Je laatste zin zegt het al, als ik vanuit mijn hart spreek

Even niet meer doen

In je hart zit alleen maar verdriet,pijn,angst enz enz

in je ratio zit je kracht meis



Alles wat je hart je NU zegt is een vertelend beeld ECHT!

Lieve meiden,



Dank jullie wel....

Ik zal proberen de ratio de overhand te laten krijgen.

Maar ik hoop zó hard dat op een gegeven moment de emoties niet de overhand krijgen en ik op hangende pootjes bij hem aankom....



Liefs!

Dat heb je zelf in de hand lieve Lyc,gewoon met jezelf en met iemand afspreken dat zodra je het echt niet meer trekt de ander even belt om het uit je hoofd te praten.

Zo heb ik het ook gedaan de eerste weken



Hier kan je ook altijd terecht, alleen is het dan maar de vraag of ier iemand is op dat moment.



Volhouden hoor!

Hallo,



Een half jaar geleden heb ik de relatie met mijn ex-vriend beeindigd omdat hij was vreemdgegaan. We zijn 3,5 jaar bij elkaar geweest. Het is een hele moeilijke relatie geweest, omdat hij psychiatrisch patient was, hij was manisch depressief.



Ik ben er altijd voor hem geweest binnen de relatie en de eerste tijd nadat we uit elkaar waren, ging het prima, maar sinds ik hem drie maanden terug weer heb gezien lig ik in de lappenmand. Ik slaap niet meer, ik moet op de meest onverklaarbare momenten huilen en ben mezelf redelijk kwijt. Ik krijg veel flashbacks naar de nare periodes die ik met hem heb meegemaakt, opnames in een kliniek en hele lamlendige periodes daarna waarin hij nergens zin in had en niks wilde. Ik dacht altijd dat het wel goed zou komen als ik er voor hem zou zijn, maar uiteindelijk blijkt toch weer dat ik veel te ver over mijn eigen grenzen ben gegaan om hem te steunen en er voor hem te zijn.



Nu voel ik me zooo verdrietig; voornamelijk de gedachte dat ik er in al die tijd voor hem ben geweest en hij niet voor mij (ik heb er heel lang omheen gepraat, mezelf voorgehouden dat hij er wel voor me was en dat ik niet zoveel ondersteuning nodig had, dat ik hem niet kon lastigvallen met mijn problemen) maakt dat ik keer op keer in huilen moet uitbarsten. In de tussentijd leef ik gewoon door, ik ga naar mijn werk, maak plezier, ga veel uit etc. Maar toch is er constant dat onderbuikgevoel, ik voel dat ik nog heel wat te verwerken heb voordat ik hier overheen ben. We hebben al twee maanden geen contact meer, elke keer als ik hem sprak of zag lag ik vervolgens een nacht lang te piekeren etc.



Aan de ene kant ben ik blij dat het nu gebeurt, ik had zelf niet de kracht gehad om het uit te maken zonder de reden dat hij vreemd was gegaan omdat ik hem in de steek zou hebben gelaten etc. Zelf was ik al een tijdje niet gelukkig in de relatie en speelde al wel met het idee om het uit te maken. Nu heb ik de kans om een betere en meer evenwichtige relatie met een 'gezond' iemand op te bouwen.



Maar toch, al mijn rationele gedachten kunnen niet voorkomen dat ik 's nachts lig te piekeren, dat ik niet alleen wil en kan zijn (ik zoek constant afleiding en ben constant op stap) en dat ik regelmatig moet huilen terwijl ik het niet wil. Ik lees hier veel over loslaten en niet vechten tegen je verdriet, ik voel dat ik dat constant aan het doen ben en dat me dat veel energie kost. Ik heb nu de stap genomen om hulp te zoeken, heb me aangemeld bij een GGZ instelling en heb een intakegesprek gehad. Alleen dat aanmeldingstraject duurt weer zo lang; ik heb mijn aanmelding begin april gedaan en wacht nu nog steeds op het adviesgesprek naar aanleiding van mijn intake. Daarna word ik dan weer op een wachtlijst geplaatst, dus kan ik weer drie maanden wachten etc.



In de tussentijd wil ik van mijn verdriet af zijn, mijn hele persoontje verzet zich in alle mogelijke vormen tegen me rot voelen, verdrietig zijn en jezelf eraan overgeven. Als ik mezelf hoor praten, hoor ik in de toon van mijn stem dat ik er vooral geen zin in heb en dat ik het liefst nu zou weten wanneer ik er vanaf ben. Omdat het al een tijd geleden is wil ik er gewoon het liefst klaar mee zijn en sta ik mezelf niet toe om verdrietig te zijn, maar het overkomt me gewoon en overspoelt me dan en laat me machteloos. ik ben niet eens verdrietig meer om het feit dat het over is, ik wil mijn ex-vriend voor geen goud terug en weet dat ik nooit meer zo'n relatie zou willen. Maar waarom ik dan nog verdrietig ben? De enige reden dat ik me kan bedenken dat ik er zoooveel energie heb ingestopt en dat ik die nooit terug gekregen heb en dat ik daar nu de rekening van gepresenteerd krijg...



Ik heb superlieve vriendinnen met wie ik er goed over kan praten, heb een leuke baan met veel afleiding en leuke collega's, heb lieve ouders die me steunen... en toch, ik ben er nog niet klaar mee.



Het heeft me uberhaupt al geholpen om het hier neer te zetten, hopelijk kan ik jullie ook van steun zijn of advies geven en ik zal in ieder geval regelmatig even kijken op dit topic en het bijhouden.



Men zegt de tijd heelt alle wonden, maar het lijkt voorlopig of ze juist dieper worden omdat ik er voor het eerst echt mee bezig ben en toelaat waar ik in het verleden geen ruimte voor had...

Daarnaast denk ik dat ik veel te veel denk en te weinig voel; mijn hoofd wil het liefst resultaatgericht naar een doel toe werken terwijl mijn gevoel eindelijk eens een keertje toe wil geven aan het verdriet uit het verleden. En ikzelf? Ik hang daartussen in en weet het soms even niet meer...



En ik weet wel dat ik afgrijselijke dingen met hem heb meegemaakt, opnames in gesloten afdelingen, isoleercellen, nooit ergens zin in hebben, altijd chagrijnig (en dat weken achtereen) en ik altijd maar toegeven aan zijn grillen, rekening met hem houden en de tussentijd ook nog moeten afstuderen, een baan zoeken, werken en je sociale leven een beetje op peil houden. Iemand zei laatst tegen me 'je had altijd wel je eigen leven, maar zodra hij in beeld verscheen kon je heel snel switchen naar een andere modus waarin alleen maar rekening hield me hem en jezelf compleet aan de kant schoof'.



Ik heb het contact met hem verbroken omdat hij vond dat ik me aanstelde als ik zei dat hij me gekwetst had en ik verdrietig was om dingen in het verleden, hij wilde (nadat zijn scharreltje hem aan de kant had gezet) gewoon weer terug naar onze relatie en hoe het daarvoor was zonder dat er wezenlijk iets veranderd was. We hebben een korte periode aangeklooid met contact/geen contact en elke keer weer hij boos aan de telefoon omdat ik niet altijd meer voor hem klaarstond op de momenten dat hij dat wilde, maar ik kon pas definitief het contact met hem verbreken toen ik had overdacht dat ik nu ik eenmaal vroeg of hij er ook voor mij was, hij glashard de deur in mijn gezicht dichtsloeg terwijl ik er al die tijd wel voor hem geweest was.



Pfoeh, een heel verhaal geworden terwijl ik alleen een kleine toevoeging wilde doen. Ik wil weer gewoon rustig kunnen slapen en ophouden met piekeren en huilen. Niet meer bang zijn dat ik niet kan slapen en dat onderbuikgevoel kwijt zijn. Niet meer met mijn ziel onder mijn arm door het huis lopen en toch maar weer een vriendin bellen voor afleiding. Ga maar eens een poging wagen in mijn bed voor een goede nacht slaap... Weltrusten.