Zo afgrijselijk veel liefdesverdriet

Maan86 Waarom willen we toch zo graag vrienden blijven met onze exen? (en eigenlijk meer)

Wat jij schrijft komt me zo bekend voor. Ik wil eigenlijk ook vrienden blijven met mijn ex en misschien ook meer. Maar met mijn verstand weet ik wel dat we nu beter niet bij elkaar kunnen komen, want we moeten eerst ieder apart een ontwikkeling ondergaan. Maar ja die wisselende momenten en dagen maken het er ook niet leuker op. Hoe bedoel je ik heb me niet echt normaal naar hem gedragen?

Hey maan, ik had een bericht gepost, maar het is weg....



In grote lijnen, kan je het aan om contact te hebben, het klinkt af en toe van niet, en dat zeg ik niet om wijs te doen, maar omdat ik hoop dat je jezelf voor jezelf kunt beschermen. Vriendschap om hem iets te bewijzen, dat heb jij toch niet nodig. Ik bewijs hierbij dat jij een lieve meid bent, en die gast is niet goed bij zn hoofd dat hij jou laat gaan ZO

quote:poes78 schreef op 26 november 2008 @ 18:53:

Hoe bedoel je ik heb me niet echt normaal naar hem gedragen?

Ik heb me tot nu toe niet echt floriasant gedragen. Elke keer als ik 'm sprak eindigde het in een jankbui en geschreeuw van mijn kant dat ik niet snap dat ie niet verder met me wilt als ie zo veel van me houdt en als 'de vrouw van zijn leven' zag... Snap dat trouwens nog steeds niet, maar heb het maar naast me neer gelegd.



Snap af en toe ook niet wat ik zou moeten met vriendschap met hem. Ik wil hem gewoon niet kwijt uit m'n leven, want we hebben het heel erg leuk gehad. En de persoon van wie ik zo veel houd en met wie ik zo veel heb meegemaakt kan ik niet zomaar aan de kant zetten.

En als je je zeker gedraagt en laat zien dat het goed met je gaat, zou er misschien voor kunnen zorgen dat hij je weer leuk gaat vinden. In ieder geval ik merk dat ik dat in mijn onbewuste en nu langzamerhand bewuste ga voelen.

Vriendschap zorgt er voor dat je nog contact met hem hebt en dat zou er voor kunnen zorgen dat er misschien weer een kans bestaat tot een relatie. Als je namelijk geen contact meer met hebt, dan is de kans op een vervolg van de relatie voor je gevoel misschien kleiner. Zou dat het kunnen zijn dat je de vriendschap met hem wilt houden?



Meisje100: ik zie dat ik twee vragen niet beantwoord hebt. waarom het uit is gegaan? Hij kwam de dag na onze vakantie thuis van het fietsen met ik twijfel over onze relatie en ik wil zelfstandig zijn. En na een week beweerde hij geen gevoelens meer voor mij te hebben en wilde rust in zijn hoofd, dus koos hij voor uitmaken. Na twee weken zei hij ik denk dat het wel goed gaat komen ooit met ons, maar ik kan niks beloven. Ik weet het allemaal niet meer wat ik van al die weken en woorden moet denken.

Voor de rest met betrekking tot de spullen verdelen ligt het even stil en doen we even niks. Ik merk het allemaal wel. Ik kan toch niks kwijt, aangezien ik huisloos ben.

Hoi meiden. hoe is het met jullie? Bij mezelf merk ik dat het steeds wat beter met me gaat, al blijven de momenten van me rot voelen helaas nog steeds voorbijkomen. Moet ook wel zeggen dat er de afgelopen week weer wat dingen zijn gebeurd die dat rot voelen hebben aangewakkerd. Mijn ex blijkt al 2 weken een relatie te hebben met dat meisje waar die mee aan het daten was (niet van hem gehoord hoor, via via). En dan tegen mij zeggen dat hij aan zichzelf moet werken en voorlopig maar even geen vriendin moet hebben en daar ook geen behoefte aan heeft. Nou het enige wat hij hiermee laat zien is dat hij totaal niet met zichzelf aan de slag gaat en gewoon op de oude voet verder gaat. Mag hopen dat hij zichzelf in de toekomst nog een keer tegenkomt (of ben ik dan weer de gefrustreerde ex Het is ook wel grappig dat hetgeen wat hij bij mij verwachtte, juist nu iets is wat hij zelf laat zien (hij ging er vanuit dat ik zo weer een vriend zou hebben omdat ik niet zonder zou kunnen :S).

Kort geleden is hij ook nog langs geweest om de bijna laatste dingen te regelen. Waar hij de vorige keer weer wat normaler deed en wat opener was, had hij nu weer zijn muurtje torenhoog opgebouwd (misschien ook wel omdat hij nu die vriendin heeft). De manier waarop hij naar me keek, hoe hij tegen me sprak... er straalde echt negativiteit van af. Weet ook niet zo goed hoe ik het precies verder moet benoemen: minachting, boosheid, zich verheven voelen boven mij. Heb tegen beter weten in toch nog de dingen die ik vond en niet eerder heb kunnen zeggen bij hem neergelegd (nog niet eens alles, wat op het moment zelf vergeet je toch weer dingen). Heb ook gezegd dat ik het alleen maar bij hem wil neerleggen puur voor mezelf, en dat hij er maar mee moet doen wat hij wil. En dan krijg je dus van dit soort antwoorden terug: ben blij dat het jou oplucht dat jij dit nog kan zeggen. Ik doe er niets meer mee, voor mij is het klaar (waarop ik op het laatste antwoordde dat ik niet anders verwacht had, waarop hij antwoordde met weer zo'n zich verheven voelend gezicht: fijn).

Maar weten jullie... hoewel ik er absoluut niet blij mee ben hoe dit allemaal loopt, maakt het het voor mij ook wel iets gemakkelijker. De wens die er was om vrienden te blijven, is nu echt minder dan minimaal. De kant die hij van zichzelf heeft laten zien is een kant waar ik niet mee wil en kan omgaan. De manier waarop hij mij behandeld heeft de afgelopen tijd maakt dat mijn vertrouwen in hem en mijn respect voor hem weg zijn, toch wel belangrijk in een vriendschap lijkt me zo. Ik moet gewoon alleen verder: mijn eigen leventje weer leiden, veel leuke dingen doen en wat betreft hem en mij verder met de dingen een plekje geven (waar ik al een goed mee bezig zijn) en naast de dingen die niet leuk waren ook proberen de leuke dingen te blijven onthouden om niet onze gehele relatie in een negatief daglicht te stellen. Want eerlijk is eerlijk, de leuke momenten hebben we samen ook gehad en het is denk ik ook niet goed om daar geen oog voor te hebben.

Moet trouwens ook wel zeggen dat de laatste keer dat ik hem zag de fysieke aantrekkingskracht er niet meer was, terwijl ik dat de enerlaatste keer nog wel heel erg had. Hij zag er slecht uit (terwijl ik wel kon zien en ruiken haha dat hij zich had opgedoft) en voor mij iig totaal niet aantrekkelijk. Weer wat gewonnen!



Hmmm. volgens mij is dit een hele lange post geworden... maar moest het even kwijt

Hallo iedereen



Ik herken me erg in jullie gevoel en wil graag met jullie meepraten.



Mijn relatie is sinds gisteren uit. We wonen anderhalf jaar samen. Het ging al een tijd niet zo goed, in het afgelopen half jaar is het al een paar keer bijna uit geweest maar steeds hebben we gepraat, heb ik hem eigenlijk min of meer overtuigd en steeds hebben we het weer geprobeerd maar het lukte hem gewoon niet. Zijn gevoel voor mij is weg. Ik ben nogsteeds erg verliefd en hou nog veel van hem.



Omdat hij geen huis heeft blijft hij hier nog even wonen totdat hij een huis vindt. We moeten hier samen maar volwassen mee omgaan, het is tenslotte niemands schuld.

Het is alleen zo raar, we praten nu beter en eerlijker dan we in maanden hebben gedaan. Het is haast gezellig ondanks het verdriet en ik merk dat mijn gevoelens voor hem daardoor juist alleen maar weer sterker worden. Ik word helemaal gek van mezelf. Hij was echt de ware voor mij en nu kan ik hem niet eens meer aanraken.



Ben ook bang dat ik nooit meer iemand tegen kom als hem. en ik zie zo op tegen het straks weer alleen zijn.

Het was eerst zo mooi tussen ons, ik wil dat zo terug.



Ik hoop dat ik na een tijd ook net als jullie me wel weer steeds beter ga voelen en hem niet meer ga willen. fijn iig dat we elkaar hier kunnen steunen

Meisje100 Ben ik even een paar dagen niet op het forum en dan gebeurt er dat allemaal. De gevoelens van je rotvoelen zullen nog wel voorbij komen. Wel fijn voor je dat het gevoel van vrienden willen blijven al minder aan het worden is, want dat betekent voor mijn gevoel dat je hem al iets meer los begint te laten. En ook al is het tegen je gevoel in, goed van je dat je het toch tegen hem gezegd heb wat je allemaal op je hart had. Dan ben je het maar kwijt.



Porcelina: Schrijf veel van je af op dit forum. Wat je beschrijft over het is zo raar we praten nu eerlijker en beter met elkaar dan daarvoor. Er zit nu natuurlijk geen druk meer van beide kanten. Het komt me zo bekend voor dat hadden wij ook.

Is er geen mogelijkheid van een van de twee weg, want het lijkt me zo zwaar om bij elkaar te moeten wonen?

Het gevoel van angst van niemand tegenkomen, hoort er allemala bij. Ik ben zelf ook nog niet zover om hem los te laten, maar ik doe mijn best. Straks zit ik in mijn eentje in een huis en daar zie ik ook heel erg tegenop.

Porcelina ik wens je sterkte komende tijd..

@poes: een van de twee weg vinden we geen goed idee. Ik blijf hier sowieso wonen en hij zou misschien wel bij een vriendin kunnen wonen tijdelijk, maar ja dat is gewoon niet echt handig. en om eerlijk te zijn hebben we ook wel steun aan elkaar, we begrijpen elkaar erg goed en staan gelukkig allebei wel achter de beslissing dat het uit moest. al wil ik hem zo graag terug.. dat is soms wel moeilijk dat dit zo vertrouwd is. maar alleen ga ik het ook moeilijk hebben en zo kunnen we wel langzaam wennen.



hoe lang is jouw relatie nu uit? en je woont tijdelijk bij je ouders toch? ik wens je ook veel sterkte in je huisje straks.. en probeer er ondanks alles ook van te genieten, dat het mooi is en van jou enzo... heb je al wel eens eerder alleen gewoond?



wat ik niet snap is dat ik zo weinig moet huilen.. misschien is het even op. ik hoop niet dat ik het aan het wegstoppen ben ofzo. is dat raar als je op de 3e dag dat het uit is amper huilt? verschillende ervaringen van jullie hoe dit zit zijn erg welkom.

Het kan verschillende redenen hebben dat je niet moet halen. Het kan zijn dat je achter de beslissing staat, ondanks dat je hem terug wilt, dat het toch goedvoelt en het tweede kan zijn dat je nu nog met hem in een huis woont en dat je hem dus nog ziet en toch ook spreekt. De eerste tijd was ik veel dingen aan het doen, ging veel doen, vond dat ik me helemaal zelf moest vermaken en van daaruit zoiets van niet huilen, nergens voor nodig. En dan had ik hem weer gezien en dan moest ik al helemaal niet huilen, want er kwam een vertrouwd gevoel boven en dan kon ik er weer even tegenaan. Op het moment is het moeilijker, omdat we elkaar nu echt al twee weken niet gesproken of gezien hebben. Maar dat terzijde ik reageerde op jouw berichtje.



Voor mijn gevoel is het niet raar dat je niet moet huilen op de 3e dag dat het uit is, want iedereen gaat er op zijn manier mee om en als er verdriet is komt het vanzelf.



Mijn relatie is nu ongeveer vier a vijf maanden uit, al hebben we pas sinds twee weken echt helemaal geen contact even. Ik woon inderdaad tijdelijk bij mijn ouders, want we konden niet bij elkaar in een ruimte blijven, dat deed ons beide teveel pijn

Ik heb negen en een half jaar terug alleen gewoond, al heb ik toen na twee weken mijn vriend leren kennen en van daaruit zat hij uiteindelijk ieder weekend bij mij, dus het wordt nog lastig, maar dat zien we dan wel weer. Dag per dag bekijken.

Sterkte en het komt vanzelf wel wat er ook moet komen. Dus ik zou proberen me niet druk te maken over het feit dat je niet verdrietig bent. Iedere dag een nieuwe dag.

Je snapt dat het huilen moest zijn in plaats van halen.

Hallo meiden.



Ik kwam even kijken hoe het ging....



Porcelina, heel veel sterkte toegewenst, het zal beter gaan echt, maar ik kan me voorstellen dat je nu nog vol met diverse emoties zit.

Ook omdat jullie nog in 1 huis wonen, en idd als het uit is kan er opeens beter gepraat worden, enjuist dat kan weer leiden tot opnieuw gevoelens. Misschien is het toch goed om even apart te zijn(dat jij bijvoorbeeld een weekje ergens gaat logeren) om de dingen op een rijtje te krijgen?Voor jezelf?



sterkte allemaal,

Hey meiden,



ik denk dat ik weer compleet terug ben bij af, en dus bij dit topic. Alhoewel ik degene ben deze keer die er een punt achter gaat zetten. Ik houd ontzettend veel van hem,en het doet nu al heel veel pijn als ik er aan denk, maar dit gaat niet meer.

Ik ben over zoveel van mijn eigen grenzen gegaan, dat ik nu niet meer weet wie ik ben, en wat ik eigenlijk wil. Het enige wat ik nu wilde was dat hij na zijn gefeest en gebeest iig thuis kwam slapen, en zelfs dat vindt hij teveel gevraagd. Hij vindt dat dat soms moet kunnen, en dat kan in zijn woorden soms best 5x per maand zijn dat hij onaangekondigd niet snachts thuiskomt. Voor mij is dit te moeilijk. Niet eens de actie, maar omdat het laatste was, wat ik nog had te zeggen in het hele alcoholparty verhaal van hem. En dat hij ook daarvan besluit dat het teveel gevraagd is voor hem. En ik dan? Wat moet ik dan? Alles toelaten, dingen aan mezelf veranderen voor hem(en dat vind ik niet altijd erg, je moet compromissen sluiten) maarh ij weigert maar iets van water bij de wijn te doen nu. En ik, ik wil niet langer alleen maar de regels van een ander naleven, en zelf niets te zeggen hebben, of niets te wensen. Niet meer.



Maar ik zal hem toch zo missen, ondanks alles, was hij ook mijnmaatje, degene die ik altijd kon bellen, degene die van mij hield en van wie ik nog steeds ongeloofelijk veel houd. Verdomme, houden van is misschien niet genoeg nu.......

Jeetje yellow love, wat ontzettend rot voor je dat je tot deze conclusie moet komen. Maar als ik het zo lees is het wel de juiste. Als jij niet meer weet wie jij bent en wat jij wil, omdat je je de afgelopen tijd zo heb lopen aanpassen aan hem, dan is dat echt niet goed meis. Tuurlijk moet je je in een relatie aanpassen aan de ander, maar ten eerste moet dit van beide kanten komen en ten tweede moet het niet zo zijn dat je hierdoor jezelf helemaal verliest zoals jij nu merkt. Jij bent het waard om ook rekening mee te houden en als hij dat niet inziet of niet wil, dan is hij jou niet waard (ok, ik weet het makkelijk gezegd maar zo is het wel). Goed dat je nu voor jezelf op komt al is dat ook zo moeilijk omdat je nog zoveel van hem houdt! Sterkte meis

@Yellow love

Ik heb een aantal keer op dit topic geschreven, maar lees nu sporadisch mee en wilde toch nog even reageren op jou verhaal.



Want een deel van jou verhaal is erg herkenbaar. Met name het over je eigen grenzen heen gaan.

Ik heb een klein half jaar nog aangemodderd met mijn ex en vergat als het ware hierin mezelf, of liever gezegd verloor ik mezelf. Tot ik op een punt kwam dat ik op was, niet meer kon. Ik besloot daarom nu echt een streep onder deze zogenaamde relatie te zetten. Het is het beste wat ik ooit heb kunnen doen. Ondanks dat ik natuurlijk nog van hem houdt, maar dit contact bleek destructief, met name voor mezelf. Ik denk nog regelmatig aan hem, maar ik weet met mijn hart en hoofd dat dit het beste is. Nu moet ik letterlijk bijkomen van die periode, want het heeft alle energie uit me gezogen.



Kortom, denk aan jezelf! Ik weet hoe moeilijk het is om te breken. Het heeft mij ook maanden gekost, maar het niks waard als jij er aan onderdoor gaat of welk ander negatief verschijnsel.



Wat ik geleerd heb is dat een relatie of iemand in je leven hebben je energie moet geven en niet moet kosten. Een relatie hoeft echt niet altijd rozegeur en manneschijn te zijn, maar zo hoort het ook niet. Ik weet of ben overtuigt dat het anders kan en dat geldt ook voor jou!



Ik zal je niet zeggen dat je contact moet verbreken, want ik weet hoe moeilijk dat kan zijn. Maar weet dat jij de belangrijkste bent en doe wat jij denkt dat goed is...voor jou!

Meiden hoe is het ermee? Ik hoop dat iedereen het ergste gehad heeft.



Zelf heb ik nu wel een soort opluchting, hij woont ergens anders, en soms spreek ik hem, en dat is leuk, maar nu heb ik even YL tijd nodig