Relaties
alle pijlers
Zoon bij ex in mijn vakantieweken. Wat nu?
woensdag 8 juli 2020 17:12
Hey Benmama,
Geen idee of ik de plank in jouw situatie volledig mis sla, maar het gevoel dat je me geeft is dat je je zoon "wat claimt". Het bij je hebben van je zoon is geen recht he... En het is je zoon, niet je verzorger.
Hij is vol in de puberteit, bezig met de worsteling naar volwassenheid, en dan snap ik het wel dat hij het lastig vind, om op afroep naar jou toe te moeten.
Laat hem vrij, en voor je ziekte (en dus de hulp die je nodig hebt schijnbaar, want die verlang je nu van hem) ga naar de gemeente, en vraag het aan via de WMO zou ik zeggen.
Sterkte.
Geen idee of ik de plank in jouw situatie volledig mis sla, maar het gevoel dat je me geeft is dat je je zoon "wat claimt". Het bij je hebben van je zoon is geen recht he... En het is je zoon, niet je verzorger.
Hij is vol in de puberteit, bezig met de worsteling naar volwassenheid, en dan snap ik het wel dat hij het lastig vind, om op afroep naar jou toe te moeten.
Laat hem vrij, en voor je ziekte (en dus de hulp die je nodig hebt schijnbaar, want die verlang je nu van hem) ga naar de gemeente, en vraag het aan via de WMO zou ik zeggen.
Sterkte.
woensdag 8 juli 2020 17:12
Ik snap dat je pissig bent vanwege het negeren, maar je had in beginsel zijn antwoord moeten respecteren dat hij geen zin had om met je naar de stad te gaan, zodat jij afleiding had vanwege een familiedingetje. Dat is zijn verantwoordelijkheid niet. Vervolgens kies je ervoor om aan te blijven dringen. Het is een puber en die zijn koppig. Maak er geen strijd van, want dan heb je echt een lange adem nodig.
woensdag 8 juli 2020 17:12
woensdag 8 juli 2020 17:13
Hard gezegd: hij is 16, hij heeft wel iets beters te doen dan mee naar de winkels en heeft er op die leeftijd geen boodschap aan dat jij afleiding nodig hebt. Bovendien is het ook geen gezonde relatie om je zoon als afleiding te gebruiken, kinderen hebben geen verplichting aan hun ouders om hen een beter gevoel te geven.
Ik zou inderdaad ook excuses aanbieden.
Ik zou inderdaad ook excuses aanbieden.
woensdag 8 juli 2020 17:14
Te laat!
Je dwingt je zoon om met je mee te gaan naar de stad. Waarom doe je dat? Kind is 16! Laat hem lekker zijn leven leven.
Eerlijk? Bied je excuses aan voor het voorval en vraag dat wanneer hij er klaar voor is, hij bij je komt eten. Voor de rest met rust laten, hij komt vanzelf.
woensdag 8 juli 2020 17:15
Ik denk dat je hem benauwd omdat je nogal drammerig overkomt zo. Jij voelt je rot dus moet zoon komen opdraven. Het is niet eerlijk tegenover hem. Op deze creëer je alleen maar afstand en dat is niet zijn schuld.
Hij is 16 jaar, hij mag ook gewoon nee zeggen omdat hij geen zin heeft. Het is niet zijn verantwoordelijkheid om jouw rot gevoel weg te nemen.
Hij is 16 jaar, hij mag ook gewoon nee zeggen omdat hij geen zin heeft. Het is niet zijn verantwoordelijkheid om jouw rot gevoel weg te nemen.
woensdag 8 juli 2020 17:16
Je zoon is niet je bliksemafleider. Een jongen van 16 is zich aan het losweken van zijn ouders. Als jij je rot voelt niet je je zoon er niet mee opzadelen.
Ik vind het verontrustend zoals jij je zoon een schuldgevoel wil aanpraten. Ga met jezelf aan de slag! Excuses aanbieden en niet drammen om een reactie.
Ik vind het verontrustend zoals jij je zoon een schuldgevoel wil aanpraten. Ga met jezelf aan de slag! Excuses aanbieden en niet drammen om een reactie.
woensdag 8 juli 2020 17:17
Dus jij voelt je klote en sommeert je 15-jarige zoon, die dan blijkbaar bij zijn vader is, om mee naar de stad te gaan. Zoon weigert en jij begint te drammen. En nu is je zoon boos, weigert contact en wil niet meer naar jou komen? Is dat de samenvatting?
Ten eerste dat jij je klote voelt, is niet aan je zoon om op te lossen.
Ten tweede dat jij niemand hebt, is niet aan je zoon om de leegte op te vullen.
Ten derde dat jij chronisch ziek bent, geen geld hebt etc. wat kan je zoon daar aan doen.
Ten vierde zoals jij reageert op een "afwijzing" van je zoon, snap ik dat vader reageert dat zoon mag blijven zolang hij wil.
Je klinkt behoorlijk labiel en overspannen, daardoor reageer je heftig en onrealistisch. Zoek hulp bij je huisarts. Wat jij nu doet is niet gezond.
Ten eerste dat jij je klote voelt, is niet aan je zoon om op te lossen.
Ten tweede dat jij niemand hebt, is niet aan je zoon om de leegte op te vullen.
Ten derde dat jij chronisch ziek bent, geen geld hebt etc. wat kan je zoon daar aan doen.
Ten vierde zoals jij reageert op een "afwijzing" van je zoon, snap ik dat vader reageert dat zoon mag blijven zolang hij wil.
Je klinkt behoorlijk labiel en overspannen, daardoor reageer je heftig en onrealistisch. Zoek hulp bij je huisarts. Wat jij nu doet is niet gezond.
woensdag 8 juli 2020 17:17
Benmamma, 
want volgens mij heb jij het lang niet altijd makkelijk.
Je zoon van 16 wilde niet met jou mee naar de stad, begrijp ik dat zo goed? Jij had behoefte aan zijn gezelschap en was teleurgesteld. Begrijp ik. Maar dat is eigenlijk niet echt zijn probleem. Een 16-jarige heeft er wellicht niet zo'n oog voor dat jij steun, afleiding of gezelschap nodig had. Hij wilde niet. Misschien voelde hij zich gemanipuleerd toen je aan bleef dringen. Of onder druk gezet. Daar reageren pubers over het algemeen slecht op.
Misschien even laten bezinken bij iedereen en dan uitleggen dat je beter anders had kunnen reageren.
Misschien had je zoon zelf ook anders kunnen reageren, maar een conflict oplossen gaat nou eenmaal beter vanuit eigen acties en niet vanuit verwijten.
Het komt heus weer goed.
want volgens mij heb jij het lang niet altijd makkelijk.Je zoon van 16 wilde niet met jou mee naar de stad, begrijp ik dat zo goed? Jij had behoefte aan zijn gezelschap en was teleurgesteld. Begrijp ik. Maar dat is eigenlijk niet echt zijn probleem. Een 16-jarige heeft er wellicht niet zo'n oog voor dat jij steun, afleiding of gezelschap nodig had. Hij wilde niet. Misschien voelde hij zich gemanipuleerd toen je aan bleef dringen. Of onder druk gezet. Daar reageren pubers over het algemeen slecht op.
Misschien even laten bezinken bij iedereen en dan uitleggen dat je beter anders had kunnen reageren.
Misschien had je zoon zelf ook anders kunnen reageren, maar een conflict oplossen gaat nou eenmaal beter vanuit eigen acties en niet vanuit verwijten.
Het komt heus weer goed.
woensdag 8 juli 2020 17:20
Ik heb een zoon van bijna 16 en het enige waar hij mee bezig zijn drie dingen; me, mezelf en I.
In mijn ogen verwacht je teveel van een puberjongen van 16 jaar. Hoe meer jij claimt en dramt, hoe verder jij hem van jezelf afdrijft.
Afleiding zoek je bij volwassenen en niet bij je kinderen, zij hebben geen zin in jouw issues. Jij bent ervoor om je zoon te begeleiden naar een goede toekomst en niet andersom.
Dus zorg zelf voor je dagbesteding en afleiding, vrienden en verwerken van je eigen verdriet.
In mijn ogen verwacht je teveel van een puberjongen van 16 jaar. Hoe meer jij claimt en dramt, hoe verder jij hem van jezelf afdrijft.
Afleiding zoek je bij volwassenen en niet bij je kinderen, zij hebben geen zin in jouw issues. Jij bent ervoor om je zoon te begeleiden naar een goede toekomst en niet andersom.
Dus zorg zelf voor je dagbesteding en afleiding, vrienden en verwerken van je eigen verdriet.
woensdag 8 juli 2020 17:25
Doe je dat vaker? Je zoon verantwoordelijk maken voor het oplossen van jouw nare gevoelens? Mijn moeder deed dat. Is niet bevorderlijk voor de band kan ik je zeggen. Je moet hem niet belasten met jouw sores en zeker niet op basis daarvan gaan dwingen. Sowieso lijkt het vooral jouw behoefte te zijn om hem 1-2 keer te zien in vaders tijd, of is dat afgesproken omdat hij dat voorstelde?
Ik denk dat je beter iemand anders (vriendinnen, of een nieuwe liefde ) kan zoeken om te voorzien in jouw emotionele behoeftes.
Ik denk dat je beter iemand anders (vriendinnen, of een nieuwe liefde ) kan zoeken om te voorzien in jouw emotionele behoeftes.
woensdag 8 juli 2020 17:26
Hoi Benmama,
Je geeft aan dat jullie deze constructie nu een half jaar hebben. Betekent dat ook dat dit je eerste zomervakantie is waarin je hem maar de helft van de tijd bij je hebt? Dat is behoorlijk pittig.
Een scheiding verandert je leven ingrijpend. Sommige dingen daaraan zijn een verbetering, bij andere dingen moet je heel erg de prijs betalen. Het niet zien van je kind(eren) is één van die dingen.
Beredeneerd vanuit het belang van je zoon denk ik dat je het met me eens bent dat hij er baat bij heeft een goede relatie met zijn vader te hebben / op te bouwen. De momenten waarop zijn vader volgens het ouderschapsplan de zorg draagt zijn daar heel belangrijk voor. Je zoon zijn leven mag zich dan ongestoord afspelen bij zijn vader. In zijn huis, met zijn regels.
Door van je zoon te verlangen dat hij ook op die momenten voor je klaarstaat zodra je dat van hem vraagt (of toch in ieder geval binnen zeer korte tijd) probeer je voor jezelf de vervelende aspecten van de scheiding te omzeilen. Maar zoete broodjes worden niet gebakken en wat je probeert te doen is eigenlijk 'valsspelen'.
Jij probeert een situatie te scheppen waarin jij jezelf aan geen enkele grens hoeft te houden en je zoon en je ex reageren daar nu op door een hele duidelijke grens te stellen. Dat is een gezonde en logische reactie. Maar niet leuk voor jou om te incasseren natuurlijk.
Het is ok om het moeilijk te hebben met de veranderingen in je leven. Niets om je voor te schamen. Het is wel wijs om te zoeken naar manieren waarop je er vrede mee kunt hebben dat het leven vanaf nu zo in elkaar zit. Probeer dingen te vinden waarmee je je vrijgekomen tijd kunt vullen, zoek verbinding met mensen met wie je kunt praten over je persoonlijke sores. En geef je zoon de ruimte om puber te zijn. Die heeft hij nodig om als volwassene straks lekker in zijn vel te zitten en goed te kunnen functioneren.
Je geeft aan dat jullie deze constructie nu een half jaar hebben. Betekent dat ook dat dit je eerste zomervakantie is waarin je hem maar de helft van de tijd bij je hebt? Dat is behoorlijk pittig.
Een scheiding verandert je leven ingrijpend. Sommige dingen daaraan zijn een verbetering, bij andere dingen moet je heel erg de prijs betalen. Het niet zien van je kind(eren) is één van die dingen.
Beredeneerd vanuit het belang van je zoon denk ik dat je het met me eens bent dat hij er baat bij heeft een goede relatie met zijn vader te hebben / op te bouwen. De momenten waarop zijn vader volgens het ouderschapsplan de zorg draagt zijn daar heel belangrijk voor. Je zoon zijn leven mag zich dan ongestoord afspelen bij zijn vader. In zijn huis, met zijn regels.
Door van je zoon te verlangen dat hij ook op die momenten voor je klaarstaat zodra je dat van hem vraagt (of toch in ieder geval binnen zeer korte tijd) probeer je voor jezelf de vervelende aspecten van de scheiding te omzeilen. Maar zoete broodjes worden niet gebakken en wat je probeert te doen is eigenlijk 'valsspelen'.
Jij probeert een situatie te scheppen waarin jij jezelf aan geen enkele grens hoeft te houden en je zoon en je ex reageren daar nu op door een hele duidelijke grens te stellen. Dat is een gezonde en logische reactie. Maar niet leuk voor jou om te incasseren natuurlijk.
Het is ok om het moeilijk te hebben met de veranderingen in je leven. Niets om je voor te schamen. Het is wel wijs om te zoeken naar manieren waarop je er vrede mee kunt hebben dat het leven vanaf nu zo in elkaar zit. Probeer dingen te vinden waarmee je je vrijgekomen tijd kunt vullen, zoek verbinding met mensen met wie je kunt praten over je persoonlijke sores. En geef je zoon de ruimte om puber te zijn. Die heeft hij nodig om als volwassene straks lekker in zijn vel te zitten en goed te kunnen functioneren.
woensdag 8 juli 2020 17:27
Ook eens met iedereen hierboven. Je claimt echt te veel en hij is niet verantwoordelijk voor jouw welbevinden.
Je kunt het vragen en zeggen dat je het gezellig vindt maar daar moet het bij blijven.
Je kunt het vragen en zeggen dat je het gezellig vindt maar daar moet het bij blijven.
nouschi wijzigde dit bericht op 08-07-2020 17:29
0.25% gewijzigd
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
woensdag 8 juli 2020 17:28
Ik snap dat dit heel rot voor je voelt, dat je zoon niet met je af wil spreken. Ik denk dat je nu beter even een moment kan nemen om daarvan te balen en vervolgens relativeren. In plaats van boos zijn op je zoon of exman.
Het kan zijn dat jij het persoonlijk ervaart, terwijl je zoon gewoon geen zin heeft om naar de stad te gaan en vind dat jij dat moet accepteren. Dat hij later gewoon weer wel zin heeft om iets met zijn moeder te gaan doen.
Het kan zijn dat jij het persoonlijk ervaart, terwijl je zoon gewoon geen zin heeft om naar de stad te gaan en vind dat jij dat moet accepteren. Dat hij later gewoon weer wel zin heeft om iets met zijn moeder te gaan doen.
woensdag 8 juli 2020 17:28
+ 1MrsDuck schreef: ↑08-07-2020 17:17Dus jij voelt je klote en sommeert je 15-jarige zoon, die dan blijkbaar bij zijn vader is, om mee naar de stad te gaan. Zoon weigert en jij begint te drammen. En nu is je zoon boos, weigert contact en wil niet meer naar jou komen? Is dat de samenvatting?
Ten eerste dat jij je klote voelt, is niet aan je zoon om op te lossen.
Ten tweede dat jij niemand hebt, is niet aan je zoon om de leegte op te vullen.
Ten derde dat jij chronisch ziek bent, geen geld hebt etc. wat kan je zoon daar aan doen.
Ten vierde zoals jij reageert op een "afwijzing" van je zoon, snap ik dat vader reageert dat zoon mag blijven zolang hij wil.
Je klinkt behoorlijk labiel en overspannen, daardoor reageer je heftig en onrealistisch. Zoek hulp bij je huisarts. Wat jij nu doet is niet gezond.
