Relaties
alle pijlers
Zorgen en angst waarom stiefzoon niet uit huis gaat
zondag 7 september 2025 om 21:30
Na vele jaren zelf een oplossing zoeken, krijg ik nu veel behoefte om mijn probleem te delen, als man van 59 jaar, steun te vinden en advies te krijgen. Sinds 9 jaar ben ik getrouwd met een zeer lieve vrouw die twee zonen heeft. 10 jaar geleden zijn we gaan samenwonen, samen huis gekocht, na zo'n 3 jaar lat relatie. Zonen ook mee gekomen en we wonen nu dus 10 jaar samen. De oudste zoon in inmiddels 37 jaar en woont nog altijd alleen hier bij ons boven. De jongste zoon is 26 en woont ook hier nog boven. Ik erger me al 10 jaar aan de oudste zoon, dat er niks gebeurt, geen vrienden, geen hobbies, heeft nu wel werk. Maar huis vinden is natuurlijk moeilijk, maar zeker als je zelf helemaal niks doet. Gek wordt ik er van, en bij vakanties thuis speelt dit zich steeds op. Wordt steeds onverschilleger naar mijn vrouw. Zij beschermt haar zonen tot het uiterste. Ik ben boos, verdrietig en bang, vind het ook voor hem uiteindelijk zo zonde, feitelijk is hij een rustige aardige jongen, maar iets in mij zegt dat hij ook dominant is, hij neemt in iedergeval de boel niet serieus. Maar ik kan niet, kan niet geven, omdat mijn boosheid er steeds tussen zit. En normale zaken aandragen: hem stimuleren bij een vereniging te gaan, vrijwillegerswerk doen, op vakantie gaan, om mensen te ontmoeten, wordt als 'je snapt het niet' uitgelegd, dus praten we langs elkaar heen, zo ben ik natuurlijk begonnen, normaal bespreekbaar te maken.
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
Speel nu regelmatig met de gedachte om alleen verder te gaan, mogen zij in ons grote huis blijven wonen. Mijn angst zit ook in het feit: stel dat hij straks het huis uitgaat, dan ben ik misschien wel schuldig, als zoonlief iets overkomt???
Heel moelijke gevoelens allemaal. Slaap er al jaren slecht van.
Wie heeft hier ervaring mee?
maandag 8 september 2025 om 03:01
Wat fijn dat je reageert!. Je raakt waarschijnlijk een slordig punt van mij/ons: we hebben dat weinig besproken. Mijn vrouw zegt altijd en ook destijds "je moet mijn kinderen accepteren". Natuurlijk denk ik dan altijd, dat wil ik ook graag en vind ik meer dan logisch. Alleen ging ik er stiekem vanuit (mijn verwachtingen) dat zij langzaamaan het huis uit gaan, het waren al grote kinderen. Ikzelf heb geen kinderen, uit mijn vorige huwelijk geen kinderen, mijn vorige vrouw is jong overleden. Ik wist wel dat de oudste vreemd was in de zin dat hij altijd thuis was bij haar. Eerlijk gezegd ben ik conflict vermijdend, had ik destijds strenger moeten zijn, strenger naar mezelf, en niet gaan samenwonen/trouwen. Het broeit natuurlijk al jaren bij mij, en nu begint het over te koken omdat de situatie niks veranderd.
maandag 8 september 2025 om 05:16
Ik lees vooral een moeder die haar zoon/zoons niet kan maar vooral niet wil loslaten.
Wat in mijn ogen nogal ziekelijk overkomt.
Kies voor jezelf, dat kinderen moeilijk aan een woning komen soit, maar een ver volwassen kind/man nog in je huis hebben is echt niet normaal.
Vanuit beiden niet.
Ik zou vertrokken zijn, want die zoons gaan echt geen moeite doen, dak boven het hoofd, natje en droogje.
En een moeder die dat blijft faciliteren, daar zou ik nog het meest op afknappen.
Ik was niet eens gaan samenwonen met iemand die een 27 jarige mee zou nemen.
Wat in mijn ogen nogal ziekelijk overkomt.
Kies voor jezelf, dat kinderen moeilijk aan een woning komen soit, maar een ver volwassen kind/man nog in je huis hebben is echt niet normaal.
Vanuit beiden niet.
Ik zou vertrokken zijn, want die zoons gaan echt geen moeite doen, dak boven het hoofd, natje en droogje.
En een moeder die dat blijft faciliteren, daar zou ik nog het meest op afknappen.
Ik was niet eens gaan samenwonen met iemand die een 27 jarige mee zou nemen.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
maandag 8 september 2025 om 06:09
Wat opvalt omdat het voor mij herkenbaar is is dat je schrijft dat hij weining gemotiveerd is, geen vrienden en hobbies, heeft nu (37) wel werk. Je moet hem stimuleren iets te ondernemen zodat hij mensen kan ontmoeten waar hij dus zelf eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij geeft ook aan dat jij het niet snapt. Hij laat het toe dat zijn moeder hem beschermt. Het is wel haar zoon maar geen kind meer he.
Zou het een vorm van autisme kunnen zijn. Het ongemotiveerde, de passieve houding, veilig op je plek blijven en weining behoefte hebben aan contact past wel in dit plaatje.
Heb een zoon van 33 en heb ik op kamers moeten zetten omdat ik hier ook tegenop zag. Of het een goede zet is geweest weet ik niet, hij woont nog steeds tussen de studenten omdat het systeem hier fucked up is.
Zou het een vorm van autisme kunnen zijn. Het ongemotiveerde, de passieve houding, veilig op je plek blijven en weining behoefte hebben aan contact past wel in dit plaatje.
Heb een zoon van 33 en heb ik op kamers moeten zetten omdat ik hier ook tegenop zag. Of het een goede zet is geweest weet ik niet, hij woont nog steeds tussen de studenten omdat het systeem hier fucked up is.
maandag 8 september 2025 om 06:54
Zonde dat jullie dit nauwelijks besproken hebben. Ik zou weer lekker gaan latten.tymo66 schreef: ↑08-09-2025 03:01Wat fijn dat je reageert!. Je raakt waarschijnlijk een slordig punt van mij/ons: we hebben dat weinig besproken. Mijn vrouw zegt altijd en ook destijds "je moet mijn kinderen accepteren". Natuurlijk denk ik dan altijd, dat wil ik ook graag en vind ik meer dan logisch. Alleen ging ik er stiekem vanuit (mijn verwachtingen) dat zij langzaamaan het huis uit gaan, het waren al grote kinderen. Ikzelf heb geen kinderen, uit mijn vorige huwelijk geen kinderen, mijn vorige vrouw is jong overleden. Ik wist wel dat de oudste vreemd was in de zin dat hij altijd thuis was bij haar. Eerlijk gezegd ben ik conflict vermijdend, had ik destijds strenger moeten zijn, strenger naar mezelf, en niet gaan samenwonen/trouwen. Het broeit natuurlijk al jaren bij mij, en nu begint het over te koken omdat de situatie niks veranderd.
maandag 8 september 2025 om 07:12
Ik snap je vrouw, maar ik snap jou ook. En ergens snap ik zoon ook wel. Het is ook lastig om aan alle verwachtingen in de maatschappij te voldoen.
Het enige wat jullie kunnen doen is een team vormen om hem z.s.m te helpen aan werk en een (huur)woning. Desnoods met hulp van instanties en uitzendbureaus. Als jullie geen team kunnen vormen zit er voor jou niks anders op dan je biezen te pakken.
Het enige wat jullie kunnen doen is een team vormen om hem z.s.m te helpen aan werk en een (huur)woning. Desnoods met hulp van instanties en uitzendbureaus. Als jullie geen team kunnen vormen zit er voor jou niks anders op dan je biezen te pakken.
Groetjes!
maandag 8 september 2025 om 07:20
Na het lezen van de openingspost ook waaraan ik dacht. Maar goed, gaan denken aan diagnoses verandert de situatie niet. To, ik snap dat dit je leven heel anders vorm geeft dan dat je verwacht had toen jullie gingen samenwonen. En dat je daar angstig en verdrietig door bent. Als de situatie niet verandert en haar zoon tot in het eindige thuis blijft wonen, wat zou jouw wens dan zijn? Want eerlijk gezegd denk ik dat je naar die situatie moet gaan werken. Acceptatie, latten, alleen verder, wat dan ook. En het is niet dat omdat je onuitgesproken verwachtingen had, die nu in de praktijk anders zijn, dat je nu moet blijven omdat jullie getrouwd zijn. Welke keuze zou je vandaag maken als je nu de vraag zou krijgen om samen te wonen met de situatie zoals je die nú kent?Jules schreef: ↑08-09-2025 06:09Wat opvalt omdat het voor mij herkenbaar is is dat je schrijft dat hij weining gemotiveerd is, geen vrienden en hobbies, heeft nu (37) wel werk. Je moet hem stimuleren iets te ondernemen zodat hij mensen kan ontmoeten waar hij dus zelf eigenlijk geen behoefte aan heeft. Hij geeft ook aan dat jij het niet snapt. Hij laat het toe dat zijn moeder hem beschermt. Het is wel haar zoon maar geen kind meer he.
Zou het een vorm van autisme kunnen zijn. Het ongemotiveerde, de passieve houding, veilig op je plek blijven en weining behoefte hebben aan contact past wel in dit plaatje.
Heb een zoon van 33 en heb ik op kamers moeten zetten omdat ik hier ook tegenop zag. Of het een goede zet is geweest weet ik niet, hij woont nog steeds tussen de studenten omdat het systeem hier fucked up is.
Sterkte. Het lijkt me een flink dilemma waarin je zit!
maandag 8 september 2025 om 07:25
Ik snap vrouw eerlijk gezegd niet. Met wat er nu in de openingspost staat, heb ik de indruk dat vrouw haar zoon klein houdt. Soms moet je als ouder je kind ook uit de comfortzone trekken om de leefwereld te vergroten. Dat is onderdeel van de opvoeding in mijn ogen. Je kind beschermen en je kind geven wat het nodig heeft is niet per se altijd doen wat het kind als veilig ervaart. Voor mij klinkt het alsof vrouw van to er zo naar kijkt. Maar ik ken natuurlijk haar verhaal en haar zoon niet.libe schreef: ↑08-09-2025 07:12Ik snap je vrouw, maar ik snap jou ook. En ergens snap ik zoon ook wel. Het is ook lastig om aan alle verwachtingen in de maatschappij te voldoen.
Het enige wat jullie kunnen doen is een team vormen om hem z.s.m te helpen aan werk en een (huur)woning. Desnoods met hulp van instanties en uitzendbureaus. Als jullie geen team kunnen vormen zit er voor jou niks anders op dan je biezen te pakken.
maandag 8 september 2025 om 07:55
maandag 8 september 2025 om 08:05
maandag 8 september 2025 om 08:15
Vrouw en kind gaan niet meer veranderen, dus de actie ligt bij jou. Of je moet dit accepteren, of je moet er verandering in aanbrengen door zelf te handelen. Dat zou dan verhuizen zijn.
Maar mèn, met 27 jaar nog thuiswonen is nog daaraan toe (want lastig om tegenwoordig aan woonruimte te komen), maar 37 jaar is wel next level.
Maar mèn, met 27 jaar nog thuiswonen is nog daaraan toe (want lastig om tegenwoordig aan woonruimte te komen), maar 37 jaar is wel next level.
maandag 8 september 2025 om 08:16
Je kunt je niet voorstellen dat er redenen zijn waardoor men niet de gangbare ontwikkeling doormaakt? Ik kan er genoeg bedenken en niet alleen ASS zoals hierboven genoemd.
TO: als vrouw niet openstaat voor gesprekken hierover dan zou ik voor mezelf kiezen en alleen verdergaan. Je zit je nu continu te ergeren, dat is voor jezelf toch niet vol te houden? Sterkte!
maandag 8 september 2025 om 08:26
Okee, wauw, wat een ellendige situatie. Inderdaad heel vreemd dat jullie dit 10 jaar geleden niet besproken hebben (want die oudste was toen ook al een al lang volwassen man) maar goed, daar heb je nu niks meer aan. Het klinkt inderdaad als autisme of wat anders, want op je 37ste nog geen eigen leven opgebouwd hebben valt niet meer echt binnen de normale 'range' zeg maar.
Als jouw vrouw hier geen probleem in ziet dan vrees ik dat er maar 1 ding op zit... zelf vertrekken. Het zijn jouw kinderen niet en als je vrouw het prima vindt dat haar zoons levenslang bij haar blijven wonen, dan doe je daar niets aan.
Als jouw vrouw hier geen probleem in ziet dan vrees ik dat er maar 1 ding op zit... zelf vertrekken. Het zijn jouw kinderen niet en als je vrouw het prima vindt dat haar zoons levenslang bij haar blijven wonen, dan doe je daar niets aan.
maandag 8 september 2025 om 08:29
In mijn familie zijn er meerdere gezinnen met zonen die nooit vertrokken zijn. Toen hun ouders overleden, gingen zij direct een verzorgingstehuis in. Waarschijnlijk speelde daar ook iets als autisme, maar daar werd in die tijd en in die familie niet over gesproken. Ik zou dus niet blijven afwachten en hopen, maar uitgaan van de situatie zoals die nu is.
maandag 8 september 2025 om 08:30
Helemaal mee eens, maar ik bedoelde eigenlijk dat je als moeder niet zomaar je zoon op straat zet.apiejapie schreef: ↑08-09-2025 07:25Ik snap vrouw eerlijk gezegd niet. Met wat er nu in de openingspost staat, heb ik de indruk dat vrouw haar zoon klein houdt. Soms moet je als ouder je kind ook uit de comfortzone trekken om de leefwereld te vergroten. Dat is onderdeel van de opvoeding in mijn ogen. Je kind beschermen en je kind geven wat het nodig heeft is niet per se altijd doen wat het kind als veilig ervaart. Voor mij klinkt het alsof vrouw van to er zo naar kijkt. Maar ik ken natuurlijk haar verhaal en haar zoon niet.
libe wijzigde dit bericht op 08-09-2025 08:32
0.00% gewijzigd
Groetjes!
maandag 8 september 2025 om 08:31
Ik snap dat dit heel lastig is.
En ja, je mag voor jezelf kiezen.
Heb je het met je vrouw wel eens besproken hoe ze dat voor zich ziet als zij er niet meer is? Zou het dan niet beter zijn om te zorgen dat hij zelfstandig woont zodat hij zichzelf kan redden? Misschien heb je hiermee een argument.
Het is logisch dat ze wil dat je haar kinderen accepteert, maar dan wel in de normale situatie en dat is dit niet. En ja, er zijn kinderen die nooit uit huis gaan. Dan is de vraag of je dit wilt of kunt.
En ja, je mag voor jezelf kiezen.
Heb je het met je vrouw wel eens besproken hoe ze dat voor zich ziet als zij er niet meer is? Zou het dan niet beter zijn om te zorgen dat hij zelfstandig woont zodat hij zichzelf kan redden? Misschien heb je hiermee een argument.
Het is logisch dat ze wil dat je haar kinderen accepteert, maar dan wel in de normale situatie en dat is dit niet. En ja, er zijn kinderen die nooit uit huis gaan. Dan is de vraag of je dit wilt of kunt.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
maandag 8 september 2025 om 08:36
Waarom ben je gaan samenwonen met een vrouw en haar zonen die toen al 27 en 16 waren? Ik waarschuw mijn eigen zoon daar nu al voor, doe niet van die domme dingen! Wacht tot ze het huis uit zijn en zet dán die stap! Je vrouw beschermt haar zonen tot het uiterste en jij komt dus op plek 4, was dat wat je voor ogen had?
.
.
Denkfout bij veel mensen. Het is niet logisch en dat wil je ook niet graag. Wat maar weer eens blijkt uit het feit dat je er al jaren niet van kan slapen.
pioen00 wijzigde dit bericht op 08-09-2025 08:43
53.26% gewijzigd
maandag 8 september 2025 om 08:36
Dit. Hier gaat echt niks veranderen hoor. Want dat was dan allang gebeurd.Paaytje schreef: ↑08-09-2025 08:29In mijn familie zijn er meerdere gezinnen met zonen die nooit vertrokken zijn. Toen hun ouders overleden, gingen zij direct een verzorgingstehuis in. Waarschijnlijk speelde daar ook iets als autisme, maar daar werd in die tijd en in die familie niet over gesproken. Ik zou dus niet blijven afwachten en hopen, maar uitgaan van de situatie zoals die nu is.
maandag 8 september 2025 om 08:40
Niet zomaar. Maar ik vraag me af wat deze moeder/vrouw gedaan heeft in de afgelopen 37 jaar om de wereld van zoon te vergroten. Niet de buitenwereld in willen als kind wil niet zeggen dat je daar als moeder niet aan voorbij moet kijken en dat is opvoeding. Maar ik ken de situatie niet. Hoor alleen het verhaal van to en snap heel goed als hij deze situatie niet lang(er) meer wil.
maandag 8 september 2025 om 08:44
Uiteraard de schuld van de moeder. Die houdt haar zoon klein, die pampert hem, die stimuleert hem niet.Aneso schreef: ↑08-09-2025 08:16Je kunt je niet voorstellen dat er redenen zijn waardoor men niet de gangbare ontwikkeling doormaakt? Ik kan er genoeg bedenken en niet alleen ASS zoals hierboven genoemd.
TO: als vrouw niet openstaat voor gesprekken hierover dan zou ik voor mezelf kiezen en alleen verdergaan. Je zit je nu continu te ergeren, dat is voor jezelf toch niet vol te houden? Sterkte!
Op Viva blijft het leven simpel.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
