Minnaar. Deel 22.

quote:barbarella70 schreef op 30 januari 2014 @ 21:39:

Ik mag weer een date plannen. Ik ben blij!



(sorry, dat moest er even uit)Yeah, geniet ervan! Nog iets extra's of gewoon lekker?

Hallo allemaal.



Ik lees al enige tijd mee, en ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Wellicht dat iemand hier iets aan heeft.



Het begon ongeveer een jaar geleden. Ik dacht heel gelukkig te zijn in mijn relatie, we waren zelfs plannen aan het maken voor de toekomst. Tot ik hem tegenkwam. Het begon heel onschuldig; af en toe wat flirterige opmerkingen, en er hing duidelijk een spanning tussen ons. Maar beiden deden we hier niks mee, want we hadden beide een relatie.



We raakte op een gegeven moment aan de praat, en we raakten niet meer uitgepraat, hele dagen waren we aan het chatten, en hele nachten aan het whatsappen. Het begon onschuldig, alhoewel, hoe onschuldig is het als je je partner hier niks over vertelt en de berichten verwijdert? Ik maakte mijzelf wijs dat het alleen maar een onschuldige flirt was, dat het dus niet erg was, want we deden toch niks verkeerd? Tot op een gegeven moment het onvermijdelijke gebeurde; de eerste zoen. Wat een vuurwerk, nog nooit had ik zoiets gevoeld, het was zo intens, en we konden alles bespreken, wij begrepen elkaar. Dit was niet gewoon plat vreemdgaan, dit was anders! Al direct vanaf het begin sloot ik mij thuis af voor mijn partner, ik deelde weinig tot niks meer want dat deed ik al met mijn minnaar.



Het contact werd steeds intenser en meer, we spraken minimaal een keer in de week af, en omdat we collega's waren konden we de hele dag ongestoord met elkaar chatten op het werk, en regelmatig samen pauze nemen. Na enkele weken al konden wij onszelf niet meer wijsmaken dat het een onschuldige flirt was, iedere dag dat we vrij konden pakken of onze partners weg waren spraken wij af. We hadden bijna 24/7 contact, zagen elkaar op afgelegen parkeerplaatsen, bos, hotels en op het werk grepen we ook iedere mogelijkheid aan om samen te zijn.



We zaten helemaal in onze bubbel, alleen wij bestonden voor elkaar, de rest ( onze collega's die ook niet blind waren, onze partners, onze familie, onze vrienden) die waren niet meer belangrijk. Alleen wij, en onze gevoelens. Al snel sloeg het om, beiden werden we verteerd door schuldgevoel. We hebben zo ontzettend vaak huilend in elkaars armen gelegen, omdat we wisten dit moet stoppen. Dit kunnen we niet maken. Maar we waren te gek op elkaar. Het was geen verliefdheid of een affaire. Nee het was veel meer. Achteraf gezien was het gewoon een verslaving.



Zo leuk en spannend als het in het begin was, zo snel sloeg het om. Waren we samen dan was het fantastisch, waren we weer thuis, dan realiseerden we ons waar we mee bezig waren, en werden we verteerd door schuldgevoel, onze partners hadden uiteraard ook door dat er iets was. Niet dat er een ander was, maar wel dat we ons compleet hadden afgesloten. De situatie thuis werd dus steeds veel erger, veel ruzie en veel verdriet. Onze affaire heeft ongeveer 6 maanden geduurd. In die 6 maanden zijn wij beiden verandert van 2 vrolijke, gelukkige mensen met hun leven op de rit, in 2 depressieve zielige hoopjes mens. We sliepen niet meer, we aten niet meer, we huilden alleen nog maar, functioneerden niet meer op het werk. Onze beiden relaties zijn stukgelopen. En toen werd het zelfs nog erger.



We maakten elkaar kapot, trokken elkaar mee in onze depressies. Uiteindelijk hebben wij beide besloten om elkaar los te laten en beiden in therapie te gaan. In die therapie is naar voren gekomen dat we beiden enorm veel issues uit onze jeugd en ons verleden hebben die wij nog niet verwerkt hebben. Vandaar dat onze relaties ook steeds stukliepen (door ons eigen toedoen) we hebben elkaar gevonden omdat wij hetzelfde waren, noem het soulmates. Maar wij kunnen nooit samen zijn, dat zou ons beiden kapot maken.



Wij hebben nu al het contact verbroken en staan nu beide over de puinhopen van ons leven. En kijken waar we moeten beginnen met opruimen. Langzaamaan beginnen wij beide weer op te krabbelen, maar we zijn zo ontzettend diep gezonken. Het is nu ongeveer 2 maanden geleden dat wij definitief gebroken hebben met elkaar, en het doet nog steeds pijn. Ik heb wel heel erg veel aan mijn therapie en geloof ook dat ik er uiteindelijk sterker uit komt. Maar wat een ellende is het geweest, als ik het over kon doen zou ik er nooit meer aan beginnen, ik heb er veel van geleerd, maar wat was het een zware les.



Sorry voor dit lange verhaal, ik hoop dat het een beetje duidelijk is. En ik hoop dat ik misschien iemand hiermee kan helpen inzien dat een geheime (liefde) affaire alleen maar ellende veroorzaakt. En als iemand vragen of opmerkingen heeft dan hoor ik ze graag...

quote:oranjexx schreef op 30 januari 2014 @ 22:31:

[...]





Yeah, geniet ervan! Nog iets extra's of gewoon lekker?Gewoon lekker! Er zat even een pauze in, maar nu niet meer.

Wat een intens verhaal pumpkin, .. Herkenbaar voor een deel, wij zijn wel tot op zekere hoogte met beide benen op de grond gebleven, en hebben ons eigen leven niet uit het oog verloren



Ik hoop oprecht dat je jouw eigen ik weer terug vind, en je je geluk gaat vinden en op een dag terug kan kijken zonder tranen..

Dankjewel sense, de scherpste randjes beginnen langzaam er vanaf te raken. Maar als we elkaar op het werk onverwacht tegenkomen, en even elkaars blik vangen, dan gaat het afgelopen jaar weer door mijn hoofd. En dan zie ik hoe verdrietig hij uit zijn ogen kijkt, dat doet nog steeds pijn.



Nog een tip, die hier volgens mij al vaker geschreven staat. Doe het niet met een collega...

Mooi verhaal, hoe verdrietig ook, Pumpkin.

Die tip komt voor mij bijna 5 jaar te laat



De eerste 2 jaar waren wij collega's, ondertussen ben ik nu 3 jaar weg bij het bedrijf (niet om die reden)

Ik ben nog steeds verslaafd, Roos

Hij is gewoon te lekker.. Gisteren weer mogen "snoepen" ondanks dat de date niet in het teken van seks stond...

@ blue-pumpkin. Wat een triest maar mooi verhaal. Sommige stukken zijn heel herkenbaar. Veel sterkte...

Helaas ben ik ook nog steeds verslaafd aan de aandacht en alles wat erbij komt kijken.

Ik ga nog steeds met mijn sportschoolvlam om. Ik moest niets van hem hebben als serieuze minnaar maar hij bleef graven in mijn hoofd wat mij toch trickerde en ik hem toch wil blijven zien. Soms kan je de spiegel niet bij jezelf voorhouden en hij doet het bij mij op een zachte maar duidelijke manier.Het rondsloeren doe ik al een tijdje niet meer....voelt toch beter.

@Wickedgame ook ik heb dat schuldgevoel niet. Bij eerdere nr2's had ik dat wel. Nu niet. Ik weet niet precies waarom. Ik ben wel veranderd na mijn eerdere nr2-gedoe. Ben gaan spitten en heb gevonden waarom ik dat toen deed. Waarom ik het nu doe, ligt voor mijn gevoel anders. de oorzaken van toen, zijn weggenomen, zijn er niet meer. Er mist wat in mijn leven die nr2 opvult. Waar ik behoefte aan heb. Noem het egoïstisch, noem het unfair, klopt. Toch doe ik het. Het maakt mij gelukkiger. We delen het bed niet met elkaar, dat is wel een verschil met eerdere nr's2. Verder is het contact intens.



@blue-pumpkin "Maar wij kunnen nooit samen zijn, dat zou ons beiden kapot maken." Die uitspraak valt me op in je (indrukwekkende) bericht. Jullie waren zo intens close, er zijn geen hindernissen van huidige relaties meer, waarom staat dit er dan zo stellig? Als jullie zo close zijn, kun je ook bergen verzetten lijkt me? Jullie weten waarvoor jullie het doen en ... je hebt een begripvolle medestander.



Hoe sta ik er nu voor? Lastig. Allereerst is ze inderdaad een collega (fout!). Ze woont wel ver weg, dus toevallige treffers zullen er nooit zijn. Het is stiekem, niemend weet het. Zover wij weten.

We hebben beperkt contact via mail, vrijwel niet via whatsapp (hoe kan iedereen dat doen zonder dat dat opvalt?? Dat risico is wat mij betreft veel te groot). Overdag wisselend, afhankelijk of we samen wat moeten doen of niet. Komt niet zo vaak voor, we zitten niet bij elkaar "op schoot" zeg maar, vaak andere locaties.

De laatste tijd merk ik bij haar wel wat meer afstand op momenten dat we niet bij elkaar in de buurt zijn, door schuldgevoel en door 'dit kan gewoon niet'. Ik heb dat niet. Misschien moet ik wel zeggen helaas. Toch zien we elkaar voor af na het werk af en toe nog wel, om even bij te kletsen zonder omstanders. Dan is het meteen weer enorm close en kletsen we, raken elkaar aan (netjes ) en zoenen een klein beetje. Die momenten zijn voor mij echt goud waard.

Ik geef haar ruimte te doen wat ze zelf wil, ondertussen probeer ik thuis alles normaal te laten lopen. Best lastig, want het gevoel 'waarom doe ik dit' begint een rol te spelen van betekenis. Ik moet er wat mee.

Tja ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Maar het is in ieder geval allemaal niet zo simpel als; we houden van elkaar dus alles komt goed. Ik stapte vrij makkelijk uit mijn relatie, want daar zaten dingen niet goed. Voor hem was dat iets anders. Hij zei altijd; in principe heb ik in mijn relatie alles wat ik wil, alleen de 'spanning' is een beetje weg. Die spanning zou uiteindelijk ook weg gaan in onze 'relatie' en dan wat? Dan gaat hij weer vreemd?



We hadden beide bewezen dat we 'makkelijk' maandenlang onze partner voor de gek konden houden. Een basis van vertrouwen was er dus niet. Daarnaast op het moment dat je bubbeltje uit elkaar spat, ga je pas relativeren. Wij pasten in de 'gewone wereld' totaal niet bij elkaar. En daarnaast maakt - en - in de wiskunde wel plus, maar wij zijn er achter gekomen dat als je beide zoveel ellende en verdriet hebt, daar creëer je geen geluk mee.



Wij hebben besloten om eerst onszelf op de rit te krijgen, therapie af te ronden, weer goed te functioneren en ons eigen geluk weer vinden. En nu ik het achteraf iets nuchterder bekijk, denk ik dat wij, als wij gelukkig en single waren geweest, nooit voor elkaar gevallen waren. Nu zaten we in eenzelfde situatie en begrepen wij elkaar. Maar verder zijn er te veel hindernissen, we hebben andere hobby's, andere soort vrienden, andere soort familie, andere verwachtingen van het leven, andere prioriteiten,



ik ben punctueel en actief, hou er van om dingen te ondernemen, ben graag onder de mensen, heb veel vrienden, en leg makkelijk contact, hij is het liefst op zichzelf, is wat introverter, komt altijd te laat, is blij als hij lekker op de bank kan liggen of kan computeren etc. Dit zijn dingen waar je in je 'bubbel' geen last van hebt. Want in die gestolen uurtjes ben je alleen met elkaar bezig. Maar wat in een gewone relatie absoluut struikelblokken gaan vormen, en ons beide niet gelukkiger gaat maken.

Wat omschrijf je dat helder en eerlijk, chapeau! Ik denk dat er veel mensen iets aan kunnen hebben, al blijft het natuurlijk wel iets wat je zelf moet ervaren voordat je dat echt begrijpt.

Ik zie bij jou veel inzicht en vooral ook realisme. Zolang je in een situatie zit, is het lastig om dat in te zien, lijkt me. Pas als de boel openligt (en je moet gaan bedenken, hoe nu verder), zullen mensen wakker worden geschud omdat er dan bewust gekozen moet worden. Niet makkelijk, en verleiding ligt om de hoek. Als in; maar doorgaan omdat we nou eenmaal die weg ingeslagen zijn.

Het vergt m.i. moed en lef om te zien dat het niet is wat je gelukkig gaat maken. Dus, mijn complimenten!



Overigens denk ik, dat er ook mensen zijn die gaan inzien wat jij nu beschrijft, maar op een veel later moment. Als de relatie met voormalig minnaar uiteindelijk toch klapt vanwege de door jou genoemde factoren. Want nee...echt gelukkig kun je niet zijn als de basis al gebouwd is op drijfzand en leugens. En geen werkelijk gedeelde interesses en levensvisie. Tenzij je dit al tijdens je minnaarrelatie goed hebt ondervonden..dat kan natuurlijk ook. Dat blijkt dat je juist wel enorm goed matcht.

En dat laatste is natuurlijk het beste, anders is alles voor niks geweest..

Damntoo, je geeft aan dat je er nu echt iets mee moet. Het leest voor mij alsof je eigenlijk al een tijdlang niet écht gelukkig bent in je relatie, en die alleen volhoudt vanwege de nrs. 2.

Klopt dat? Is het dan niet fijner en eerlijker voor zowel jou, als je partner, om ermee te stoppen? Zodat jullie allebei verder kunnen met de zoektocht naar geluk? Zo hou je elkaar ook gevangen in iets wat eigenlijk niet meer past.

Roos, met mij gaat het eigenlijk steeds beter. Het is gewoon een hele heftige periode geweest, maar er zijn ook veel goede dingen uitgekomen. Ik zat in een relatie waarin ik niet mijzelf kon zijn en niet gelukkig was, dat ben ik mede door minnaar in gaan zien. Daarnaast heb ik een vrij heftige jeugd gehad, veel dingen meegemaakt waar ik nooit echt mee ben omgegaan, en nu door de therapie die ik volg ben ik heel veel dingen aan het verwerken en daar word ik uiteindelijk sterker en gelukkiger van. Ik ben nu midden 20 dus ik heb mijn hele leven nog voor mij, en ben er ook van overtuigd dat uiteindelijk alles goed komt, ik ben blij dat ik mijn les nu geleerd heb, en niet op het moment dat er bijvoorbeeld kinderen in het spel waren..



Ik heb mijn verhaal hier gedeeld omdat ik zelf ook steeds dacht; ons verhaal is anders, maar uiteindelijk zijn de verhalen van stiekem vreemdgaan hetzelfde, ik zie het ook om mij heen. Ik ken een stel wat een open relatie heeft, en tuurlijk komt daar ook een beetje liefde bij kijken bij hun minnaar relatie, maar omdat zij nog altijd in hun relatie alles delen en open zijn over wat ze doen met anderen zullen zij zich nooit zo in de situatie verliezen als wat er gebeurt op het moment dat het stiekem is, en je er maar met 1 persoon over kan praten. Ik heb nu een aantal vrienden in vertrouwen genomen, en dat helpt ook enorm met relativeren, dat haalt de spanning er ook al vanaf.



Ik denk zelf ook dat als ik ooit een nieuwe relatie aanga en ik zou merken dat ik open sta voor een ander dan maak ik het bespreekbaar, dan is de glans er direct vanaf. Stiekeme affaires gaan altijd ten koste van je relatie, hoe je het ook went of keert. Je sluit je gedeeltelijk af en haalt geluk en liefde ergens anders.



Waarschijnlijk zullen de mensen die nu nog midden in de situatie zitten ook denken; bij ons is het anders. Mijn advies zou nu ook zijn; bedenk je heel goed wat je wilt in je huidige relatie, wil je die veranderen? Doe dat dan, breek met je minnaar en ga aan je relatie werken. En ook als je je relatie wel verbreekt doe dit dan niet alleen om met je minnaar verder te gaan, doe dit voor jezelf! En werk eerst een beetje aan jezelf, hoe heeft dit kunnen gebeuren, wat mis ik in mijn relatie en in mijn leven? En probeer ook heel realistisch te bekijken of een gewone relatie met je minnaar wel enige kans van slagen heeft, denk met je verstand en niet met je hart en gevoel, want daar denk je niet helder mee

blue-pumpkin, je bent heel wat verder dan ik op mijn mid-twenties. Of mid-thirties.... Of mid-fourties.... Nou ja, nooit te oud om te leren.



Je zegt het mooi en hebt het ook bij het rechte eind. Het enige waar ik mee zit, is dat ik het drama van een scheiding niet nog een keer door wil. Ik heb al teveel achter m'n kiezen en mijn omgeving ook. Ik kies dus momenteel zeer bewust voor die andere optie, en dat is een nr2 (met beperkte benefits, het gaat niet om de sex). Of dat uitzichtloos is? Zeker. Of ik er op lange termijn wel gelukkiger door wordt? Geen idee (antwoord is nee, maar ik steek die kop nu echt nog in het zand).



Julus, hiermee heb ik jouw vraag ook meteen beantwoord.

Waarom blijf je er toch zo op hameren dat het zonder seks minder erg is om vreemd te gaan, Damntoo?

Ik snap het, Damntoo. Mocht het toch tot een scheiding komen, dan is het enige wat je kunt doen, daarna niet meer een vaste relatie aangaan/trouwen. Niet voordat je zeker weet dat je je problemen" voor jezelf hebt opgelost. Maar ik snap dat je elke keer hoopt dat het deze keer wel werkt. Wij mensen blijven graag geloven in die ene ware, en dat moet je ook doen.

Jouw nr.2 klinkt als een hele goede vriendin, met wie je je problemen kunt delen over thuis. Dus dan is het alleen emotioneel vreemdgaan, en je gaat vanzelf wel zien waar het heen gaat (thuis en met nr.2). Denk dat velen dat zo doen; zien waar het schip strandt. Niet actief actie ondernemen. En ergens snap ik dat ook, je wil de boel niet op zijn kop zetten, bewust. Misschien is deze manier voor jou de manier om iets onbewust te forceren..?

Barbarella, inderdaad. Als dit uitkomt, dan is het niet minder erg voor de partner als wanneer er ook nog seks zou zijn. Emotioneel vreemdgaan is zeer pijnlijk voor de partner. Die seks is bijzaak, hoe gek dat ook klinkt. Dat is dan slechts een druppel op de gloeiendhete plaat.

Ik zie het enkel als een manier om het jezelf goed te praten, Damntoo, dat geneuzel van 'het valt wel mee, want we seksen niet'. Het blijft vreemdgaan. Punt. Dat valt niet goed te praten.