Vriend kijkt porno nadat we seks hebben gehad

Hoi allemaal, ik ben een trouwe lezeres van het viva forum, maar heb nog nooit zelf een topic geplaatst. Ik zie vaak erg directe reacties en vraag me af wat de visie is van verschillende vrouwen op mijn verhaal, wat jullie zouden doen in mijn situatie.

Ik ben inmiddels 2 jaar samen met mijn vriend en we wonen inmiddels 3 maanden samen. Ik ben 25, hij is 27 jaar. Ik heb vaak relatietwijfels, het ene moment is hij de man voor mij en wil ik mijn toekoms met hem opbouwen, het andere moment denk ik 'nee dit is het niet'.

Waar ik vooral mee zit is ons seksleven. In het begin deden we het elke keer als we elkaar zagen, 1 a 2 keer in de week. Echter merkte ik na 3 maanden in onze relatie al dat hij niet altijd zin had in mij of dat hij niet kon klaarkomen, prima dacht ik, dat kan gebeuren. Volgens hem lag het aan stress van o.a. zijn tentamens. Lijkt me logisch, dacht ik, dat stress je libido verlaagt.

Nu we samenwonen hebben we minder seks, laatst hebben we het bijvoorbeeld een maand niet gedaan (dat vind ik best lang). Wederom lag het aan stress. We hebben hierover een gesprek gehad en afgelopen maand ging het een stuk beter, iedere week seks gehad, maar hij kon niet klaarkomen.

Nu ben ik erachter gekomen dat hij om de 3 a 4 dagen porno kijkt en dan vooral 's avonds/'s nachts als ik al lig te slapen. Normaal zou ik dat niet erg vinden, maar hij doet het ook op avonden dat wij wel seks hebben gehad en hij niet is klaar gekomen (hij zegt van wel, maar er is geen zaadlozing). Automatisch denkt mijn vrouwenbrein dan dat hij iets tekort komt tijdens de seks, maar als ik hiernaar vraag dan is dit niet het geval volgens hem. Het porno kijken doet hij 'gewoon even om daarna lekker in slaap te kunnen vallen', maar hij heeft dan niet per se zin in seks met mij.

Sowieso vind ik onze seksuele chemie op een laag pitje staan. Ik heb al een aantal dingen geprobeerd o.a. voorstellen om samen te douchen, elkaar masseren, zijn ballen masseren, pijpen, mijn borsten tegen hem aanduwen, aangeven dat ik er zin in heb/niet subtiel zijn/zijn kleding van zijn lijf trekken, mooie lingerie, naaktfoto's van mezelf versturen naar hem, vragen wat hij zou willen/echt spannend zou vinden en doen wat hij zou willen (leiding nemen, op hem zitten met mijn kont richting hem, doggy style), maar het wil niet zo werken naar mijn idee. Hij geeft aan dat hij seks niet zo spannend vind en dat hij weinig voelt over het algemeen, maar dat het niks met mij te maken heeft. Ook de porno videos zijn 'allemaal saai'.

Laatst gaf hij wel toe dat hij zich inhoudt omdat de dingen die hij wil doen mij pijn doen (anaal, doggy style, deep throat pijpen omdat mijn kaak vastzit). Hieruit maak ik dus automatisch op dat hij eigenlijk deze dingen wil doen en dat ik dat niet kan bieden omdat ik dat dus niet fijn vind. Daarop geeft hij weer antwoord dat dat niet zo is. Ik word zo steeds meer onzeker en merk ook dat er een grote muur ontstaat om dingen te proberen omdat ik het gevoel heb dat ik steeds afgewezen word. Volgens hem moet ik meer initiatief nemen omdat bijv. strelen of gewoon aanraken hem niet opwindt. Ik zou graag met een man willen zijn die makkelijker opgewonden raakt van mij, maar ik weet niet of dat teveel gevraagd is of dat het nu gewoon aan mezelf ligt, dat ik niet opwindend genoeg ben/te weinig initiatief neem/te subtiel ben/te 'vanilla' of dat dit gewoon een libido verschil is waar we niks aan kunnen doen.

Side note: hij heeft Asperger. Ik ben herstellende van een depressie, inmiddels gaat het goed maar ik voel zelf ook weinig vanwege antidepressiva, waardoor hij eigenlijk ook nooit meer wat probeert bij mij. Als ik aangeef wat voor mij zou werken om klaar te komen, heb ik het idee dat hij het erg saai vindt (hij zegt van niet natuurlijk). Ook moet ik dit altijd heel duidelijk aangeven en zou hij dat niet snel uit zichzelf doen. Ook kon ik een tijd niet naast hem slapen en sliepen we in aparte kamers, maar inmiddels slapen we weer op dezelfde kamer.

Ik hoor graag jullie mening hierover/wat jullie zouden doen in mijn situatie.
Dankje voor het lezen van deze lap tekst, wilde het gewoon ook even graag van me afschrijven!

Bulbul schreef: ↑

13-08-2019 12:32

Voor mij klinkt je hele verhaal alsof je graag iets wilt (kinderen, niet te laat!) en daarvoor bereid bent aan al je andere gevoelens voorbij te gaan. Ik herken dit uit mijn eigen relatie. Ik had alles wat ik wilde, een huwelijk, een kind, een woning samen, het hele "plaatje", maar ik was niet gelukkig. En ik dacht dat dat helemaal in mezelf zat, in mijn hoofd, in mijn ontevredenheid, te veel willen. Mijn man bevestigde dat door te zeggen dat ik ook nooit tevreden was, als ik eens een aanmerking op ons sexleven had, bijvoorbeeld. Gaandeweg ben ik gaan beseffen dat wij eigenlijk helemaal niet zo goed bij elkaar pasten, heel verschillende behoeften hadden, en ik jarenlang bezig was geweest met me aan te passen, tot ik zelf niet eens meer wist wat ik zélf wilde.

Ik weet niet of je hier iets mee kunt, maar ik wil je aanraden niet teveel "voor lief" te nemen. Nu lukt het je misschien (alhoewel ik dat niet echt geloof, want je depressie zou best te maken kunnen hebben met het feit dat je dingen probeert passend te maken die eigenlijk niet passen), maar op den duur ga je eraan kapot als je zoveel wensen en behoeften opoffert voor je allergrootste wens. Die wens kun je later, of binnenkort, maar met een andere man, ook nog laten uitkomen. Ben je bang dat je geen andere leuke man meer tegenkomt als je het uitmaakt? Ben je bang wat je familie en vrienden zullen zeggen? Ben je bang om "op te geven"? Denk erover na wat je tegenhoudt om eerlijk tegen jezelf te zijn en alle minpunten eens op een rijtje te zetten. Denk erover na wat "voor jezelf kiezen" voor jou zou inhouden. Nu kan het nog.

Dit verhaal komt echt heel erg overeen met wat er mij omgaat. Ik ben zó ontzettend bang inderdaad dat ik nooit iemand zal vinden die bij mij past omdat ik zelf allerlei problemen heb; moeite met slapen naast anderen, niet naar de wc durven gaan als de ander op de gang staat, in het begin van een relatie durf ik ook niet te koken/eten, ik heb een hormoonprobleem waardoor ik verminderd vruchtbaar ben en overbeharing heb en heb nu echt het gevoel dat er een man is waarbij dit alles eindelijk gelukt is en iemand die mij wel accepteert zoals ik ben. Daarnaast zit ik met mijn depressie, die fetish... er is nogal veel 'mis' met mij en ik heb nogal een eisen lijstje en ik geloof niet / ben bang dat er geen man is die ooit bij mij zou passen. Ik zou graag in mijn dorp willen wonen, willen zwemmen, in achtbanen willen, kinderen willen, willen trouwen.. waar vind ik ooit zo'n man vraag ik mij dan af. Alsof ik nu moet kiezen tussen een relatie waarbij het eigenlijk wel prima gaat en dan mijn droom kan laten uitkomen (kinderen/gezin) of alleen over blijven zonder man en zonder kinderen.

Inderdaad is voor mezelf kiezen iets waar ik moeite mee heb en dat is denk ook een belangrijk onderdeel waardoor ik depressief ben geraakt. Heb geneeskunde gedaan, op hoog niveau piano gespeeld, ballet gedaan, had een lange relatie, cum laude studie afgerond, grote plannen voor later > boeiende/interessante/moeilijke opleiding tot patholoog, veel geld verdienen, groot/mooihuis, leuk gezin enz. enz. Heel erg prestatiegericht, niet zozeer omdat dat is wat ik wilde maar omdat ik graag de complimenten ontving, alsof ik dat nodig had omdat ik niet zeker van mezelf was. Ook waren anderen vaak enthousiast over mijn prestaties en wilde ik bijv. mijn pianolerares en familie niet teleurstellen door te stoppen met piano spelen. Daarnaast wil ik nooit opgeven en blijf ik doorzetten. Een van de vervelendste opmerkingen vind ik dat ik 'niet opleef naar mijn potentie' en 'hier en daar zou goed in ZOU KUNNEN zijn'. Ik genoot totaal niet van piano spelen en vond mijn studie ook helemaal niet leuk of interessant meer. Het kwam ook allemaal totaal niet overheen met wat ik wilde. Als ik vertelde dat ik part time een relatieve simpele baan wilde doen, dan zei iedereen dat ik me zou gaan vervelen, meer uitdaging nodig heb enzovoorts.
Uiteindelijk in het hele proces van therapie heb ik al het bovenstaande losgelaten. Ik heb nu een baan als medisch adviseur, niet in een ziekenhuis. Ik werk part time. Ik weet dat ik thuis in een dorp wil wonen, ook al vinden andere mensen dat een 'saai dorp'. Ik ben gestopt met piano en ballet en met presteren. Ook nu heb ik weer een prachtig aanbod gekregen om als zelfstandig ondernemer te werken in een kliniek, ook al klinkt het theoretisch fantastisch en interessant, heb het niet gedaan want het levert mij alleen maar stress en spanning op. Ik zit wat dat betreft goed waar ik nu zit. Ben ook aqua aerobics gaan doen en het maakte mij niet meer uit dat dit geen 'hoogstaande hobby is'. Het enige waar ik dus nog moet leren om 'voor mezelf te kiezen' is in relaties. Wat ik dus heel lastig vind vanwege mijn diepgewortelde angst kinderloos te worden...

Ik denk echt dat je gelijk hebt door te zeggen dat ik dit zo graag wil dat ik mijn andere gevoelens/wensen aan de kant schuif.
@ Bulbul; ben je inmiddels gescheiden of iemand anders tegengekomen? Merk je nu verschil? Ben je nu gelukkiger? Ik hoor dit graag van je!
Ik zal er in ieder geval nog eens héél goed over na denken..
Sowieso gaan we over twee weken nog samen een weekje op vakantie en dat kan ik niet meer annuleren en wil er ook wel graag heen..

Sorry voor de lange lappen therapie tekst!

Ja ik heb voor mijzelf inderdaad therapie en zelfbeeld/zelfvertrouwen is inderdaad ook een 'thema' wat daar o.a. besproken wordt. Denk ook dat dat een hoop winst op zou leveren.
Fijn om te horen dat je de stap hebt gemaakt en nu veel gelukkiger bent! Soms weet je inderdaad pas dat het gras werkelijk groener is aan de overkant als je het eens meemaakt. Ik heb ook vaak mijn frustraties t.o.v. mijn relatie op PMS of dan nu mijn depressie afgeschoven terwijl ik nu vaker mezelf kut voel juist door mijn relatie, nu ook weer. Denk dat mijn omgeving het ook zeker zou begrijpen als ik er een punt achter zet, maar ik voel dat ik zelf ook nog even de tijd nodig heb om tot een definitief besluit te komen, ik blijf het enorm moeilijk vinden en wordt steeds van de ene kant naar de andere kant geslingerd wat betreft mijn mening over mijn relatie.

Gisterenavond heb ik met mijn vriend een uitgebreid, eerlijk, open gesprek gehad over al mijn gevoelens zoals eigenlijk beschreven in dit topic. Het leek op een gesprek waarin ik het aan het uitmaken was, maar daar schrok ik zelf van en toen krabbelde ik weer terug. Ik vertelde dat ik toch de afspraak met de therapeut wilde afwachten om te kijken of er een manier was waarop we er toch aan kunnen werken en ik kan leren accepteren.

Vandaag was het gesprek met de therapeut, helaas hadden we maar een uurtje de tijd. Vooral het wantrouwen vanuit mij is besproken. Uiteindelijk heeft de therapeut tegen mijn vriend gezegd dat hij zich ook moet gedragen alsof hij te vertrouwen is en eerlijk moet zijn. Daarnaast voelde ik mij begrepen dat controleren een logisch gevolg qua gedrag is als je iemand niet vertrouwt door wat er in het verleden gebeurd is. Ik heb ook gevraagd hoe ik het vertrouwen weer op kan bouwen en gaf er zelf antwoord op. Als ik zo nu en dan juist wel eens zijn gesprekken op whatsapp mag lezen, voel ik me juist gerustgesteld. Dus zodoende hadden we dat afgesproken, hiervoor was hij er fel op tegen want hij vond dat zijn privacy, maar nu had hij zoiets van 'als dit jou helpt mij te vertrouwen, prima'. Daarnaast hadden we nog een korte tijd over voor het topic intimiteit/seks. De therapeut was van mening dat we eerst aan het vertrouwen moesten werken en kort samengevat is mijn vriend meer in de hulpverlener rol gaan zitten wat betreft mijn depressie en dat is volgens de therapeut 'niet sexy'. Dus daar probeert hij aan te werken en ook om zijn grenzen meer aan te geven zodat hij meer kan ontspannen. Ik voelde mij weer optimistisch en wilde er weer aan gaan werken en had weer even het gevoel dat het goed kwam, want onze relatie is van day-to-day ook gewoon heel erg leuk.

Terug van onze afspraak vertelde mijn vriend dat hij zich zorgen maakt als ik zijn gesprekken in zijn telefoon lees, dat ik die heel anders opvat dan dat hij bedoelde. Hij had het erover dat hij bijvoorbeeld een vriendin van hem een compliment had gegeven dat ze er goed uit zag (iets in die richting) en hij maakte zich zorgen dat ik dat als flirten zou zien en verdrietig zou worden, waarop ik vertelde dat ik dat geen punt vind en dat hij wel zou moeten weten wanneer iets gewoon vriendschappelijk en flirterig is (inmiddels). Ik kan dat verschil in ieder geval goed uit elkaar houden. We hebben afgesproken dat ik, als ik in zijn telefoon kijk, het naast hem doe, zodat ik gelijk vragen kan stellen als ik iets lees en hij kan vertellen hoe hij het bedoelde, zodat ik niet dingen ga invullen in mijn hoofd.

Deze avond vroeg ik aan hem of ik in zijn telefoon mocht kijken. Niks boeiends te zien. Wat bleek? Had hij het gesprek met 'die vriendin' verwijderd. Dat geeft bij mij al gelijk weer een signaal van wantrouwen. Hij verwijdert dus gesprekken uit zijn telefoon omdat hij nu weet dat ik deze kan gaan lezen. Blijkbaar omdat daar of iets in stond wat ik niet leuk zou vinden en hij weet dat of hij was bang. Nu merkte ik dit op en vroeg ik waarom hij dit gedaan had en dan liegt hij weer. 'Ja omdat ze al een tijdje niet had gereageerd.' Wat complete bullshit is gezien de context en omdat er app gesprekken in stonden van veeel langer geleden waarop niet gereageerd was. Hierna vertelde hij dus dat hij het verwijderd had vanwege angst dat ik zou reageren zoals ik nu deed.

Ik was / ben boos. Weer iets waardoor mijn wantrouwen naar hem groeit. Gesprekken expres verwijderen omdat je weet dat de ander het niet leuk vind om te lezen, dan weet je toch dat je iets verkeerds hebt getypt? En daarna ook nog liegen en bullshit redenen gaan geven, nooit het achterste van zijn tong laten zien.

Ik een 'normale' relatie zou dit mij allemaal niet zoveel schelen, maar er is nu eenmaal wantrouwen en dat gaat op deze manier niet goed weg. Maarja ik ben dan eigenlijk ook niet te vertrouwen want ik heb ook eens gesprekken verwijderd met mensen waarvan ik zou weten dat hij het niet leuk zou vinden om te lezen. Niet dat dat flirterig was ofzo, maar meer dat ik details van mijn relatie (net als nu) met vrienden deel en dan nogal hard ben in mijn uitspraken wat ik van hem vind.. Dat ik echt vanuit emotie aan het appen ben zeg maar. Maar goed als hij zou vragen waarom ik die gesprekken heb verwijderd zou ik wel eerlijk zijn.

Zodra er zoiets gebeurd is mijn eerste reactie gelijk weer 'fuck deze shit, ik ben er klaar mee'. En dan daarna ga ik weer relativeren, 'zo erg is het eigenlijk ook weer niet'. Hij heeft gezegd dat hij geen gesprekken meer zou verwijderen en hij deed het uit angst dat ik boos zou worden en hij heeft die vriendin gevraagd of zij een screenshot van het gesprek wil maken zodat ik het alsnog kan lezen.
Dus nog steeds allerlei twijfels en voel me weer rot door deze dynamiek.

Bulbul schreef: ↑

14-08-2019 20:37

Maak het uit joh. Je bent te jong en te leuk en nog veel te kort met hem samen voor deze shit. Wil je met deze man kinderen krijgen? Een man die pas in tweede instantie de waarheid zegt, terwijl je net bij de therapeut hebt zitten uitleggen dat je moeite hebt hem te vertrouwen? Een man met wie je seksleven ronduit slecht is? Een relatie waarvan je onzeker en verdrietig wordt?

Je bent hem NIETS verplicht. Je bent aan JEZELF verplicht wat van je leven te maken.

Ik denk dat ik dit soort dingen ook accepteer omdat ik zelf ook niet te vertrouwen ben.. en eigenlijk misschien nog wel ergere dingen heb gedaan. Dat vreet eigenlijk ook aan mij, dat ik mezelf neerzet als een leuk/eerlijk persoon, maar eigenlijk ben ik dat ook niet. Daar moet ik eigenlijk ook eerlijk over zijn.
Ik heb ook een tweede keer een seksueel gesprek gehad via de app en dat is het enige dat ik hem nog niet heb verteld. Dat was in de periode dat ik er helemaal klaar mee was, hij mij altijd afwees en we een maand geen seks hebben gehad. Maar alsnog is het absoluut niet netjes. Maar ik ga dan juist bij mezelf te rade, blijkbaar mis ik iets in mijn relatie waardoor ik dat soort gemene/stomme dingen ga doen. Maar ik ga het niet goed praten verder. Dit is niet de manier waarop je je onvrede moet laten blijken.
Ik had al eerder met hem afgesproken om niet alle details van onze relatie te bespreken met een vriend van mij waarmee ik vroeger gedate heb, dat heb ik nog steeds gedaan en heeft mijn vriend allemaal gelezen. Dat was dan niet flirtend, maar heel erg open/eerlijk. Waar hij vooral mee zit is dat hij het feit over zijn moeilijke jeugd en de diagnose in vertrouwen verteld heeft aan mij en ik wist dat hij niet wilde dat ik dat aan anderen zou vertellen en inmiddels heb ik het verteld aan vrienden, familie, hulpverleners, anonieme personen enzovoorts. Ik denk omdat ik zo nodig mijn emotionele ei bij anderen kwijt wilde en daarvoor wel het 'hele plaatje' diende te vertellen, maar ik ben dus ook niet te vertrouwen. We vertrouwen elkaar niet.

De vragen zoals je ze stelt en op die manier formuleert, dat wil ik natuurlijk niet. Maar omdat ik bovenstaande shit dus ook heb gedaan, heb ik de neiging meer te vergeven in een ander? Voor mezelf vind ik het belangrijk altijd eerlijk te zijn, vroeg of laat. Hij weet aan wie ik het allemaal verteld heb zijn diagnose en we hebben afgesproken dat ik het niet meer met die ene vriend bespreek en het niet meer door vertel. Hier wil ik mij ook echt aan houden, als ik met iemand wil zijn die ik wil vertrouwen moet ik zelf ook te vertrouwen zijn. Ik denk dat ik hem vanavond ook ga vertellen dat ik nogmaals zo'n gesprek met iemand heb gehad, dan weet ik in ieder geval dat ik eerlijk ben geweest en dat we het daarna eventueel een nieuwe kans kunnen geven.

Het blijft wel dat zijn verhalen niet consistent zijn. Bijvoorbeeld nog het gedoe met die porno videos. Dan heeft hij het niet aangeklikt, dan heeft hij het misschien aangeklikt, dan heeft hij niet gekeken of hij zijn map wilde opschonen en bepaalde videos wilde verwijderen, dan weer wel.. In ieder geval zeg ik gewoon eerlijk 'ja ik bespreek alles met die vriend, hij weet alles en het was niet netjes van mij om je diagnose door te vertellen aan anderen, ik heb het ook verteld aan die die en die..' in plaats van al die wazige/inconsistente antwoorden.

Krukje306 schreef: ↑

15-08-2019 10:32

Je maakt het jezelf wel moeilijk naar mijn idee. Nu haal je iets erbij wat je zelf in het verleden hebt gedaan om zijn gedrag goed te praten ofzo? Dat gesprek wat je toen met een ander had staat echt los van waar je nu steeds net hem tegenaan loopt. Het maakt het verhaal echt niet anders. Het bevestigd dat je relatie toen ook al niet liep anders had je dat niet gedaan. Nogmaals, probeer het niet steeds in je hoofd te verklaren, je gevoel geeft steeds aan dat je je niet goed voelt bij deze relatie.

Inderdaad, dat staat eigen los van hoe ik mij nu in de situatie voel en het bevestigd inderdaad dat mijn relatie toen ook niet liep. Het hele punt waarom ik mij ontevreden voel was vanwege seksuele intimiteit, het onderling flirten met elkaar, dat je aan 1 blik naar elkaar toe genoeg hebt om te weten wat je wil.. en dat mist en ik vind het zo treurig omdat ik mij nog goed kan herinneren hoe het in het begin was en ik blijf nieuwsgierig.. wat als ik het nog even de tijd geef zodat hij minder stress ervaart door zijn huidige baan, zal hij dan weer worden zoals toen? en aan de nee kant is mijn gevoel gewoon beschadigd..

Ben het ook eens dat we niet elkaars beste kanten naar boven halen. Heb idee dat hij ook behoorlijk veranderd is door de relatie met mij en niet per se op positieve manier voor hem. Heb hem zojuist alles opgebiecht, dit ging wel redelijk goed. Heb het nummer van die andere jongen geblokkeerd en verwijderd.

En dat gevoel van 'omdat ik ook niet de makkelijkste ben moet ik dit en dit maar accepteren of verdien ik niet beter of vind ik niks beters' is herkenbaar.

Het is vast ook frustrerend voor anderen om steeds dit soort teksten te lezen en dat ik maar niet een knoop doorhak. Het heeft er ook mee te maken dat we nog een vakantie gepland hebben staan die ons 700 euro heeft gekost en we hebben geen annuleringsverzekering genomen dus wil sowieso nog samen kunnen genieten van de vakantie want ondanks alles hou ik wel heel veel van hem, maar soms is dat niet genoeg, dat weet ik.

Ik hoop ook dat de vakantie leuk is, maar ik denk het wel ! Het grootste probleem waar het allemaal op neer komt is het gemis aan seksuele intimiteit die ontstaan is tijdens onze relatie door allerlei dingen. Hij heeft de hoop dat dat goed komt, ik niet meer. Maar verder gaat het goed genoeg tussen ons. Ik kan ook alles met hem bespreken, maar alles wordt dan weer zwaarder/dieper/zwarter enzovoorts. Als ik bijvoorbeeld met mijn ouders praat, wordt alles luchtiger/beter en voel ik mij daarna ook een stukje beter. Dat vind ik soms wel jammer. Depressie is eigenlijk iets geworden wat mijn vriend en mij verbind, op die momenten, als 1 van ons echt in de put zit, voel ik die echte verbondenheid. Dat is eigenlijk niet goed.. Ik vind het ook jammer dat ik niet kan afspreken met die vriend van mij, ik weet 100% zeker dat ik nooit met hem een relatie ofzo zou willen, maar hij maakt zich daar toch zorgen over. Ook dat hij allemaal ideeën in mijn hoofd genereert (net als dit forum eigenlijk...) over wat er mis is aan mijn relatie terwijl het eigenlijk allemaal reactie is op wat ik typ. Bij dat laatste zinnetje is het wel zo dat ik gisteren met mijn ouders heb gepraat en dan laten zij mij weten dat ik wél veel te bieden heb en dat geloof ik dan ook echt. Op de een of andere manier als ik bij mijn vriend ben voel ik alleen maar wat er allemaal 'mis' is met mij.

Bulbul schreef: ↑

16-08-2019 12:28

Volgens mijn bescheiden mening moet een relatie inhouden dat je het beste in elkaar (en in jezelf) naar boven haalt.

Ja daar heb je ook gelijk in, ik deel die mening... Ik heb ook het idee dat hij niet in positieve zin is veranderd sinds dat hij met mij is. Als ik terugdenk aan hoe hij vroeger was leek hij ook veel vrolijker dan nu. Nu is hij continu gestresst, heb ik het idee, en lukt het hem volgens mij maar moeilijk om mijn 'crisismomenten' te vergeten die ik heb gehad. Vanavond zouden we bij mijn ouders eten, maar hij gaat dan niet mee omdat hij heel erg die 'alleen tijd' nodig heeft om hiervan te herstellen, maar heb het idee dat het leven met mij/door mij te snel weer doorgaat om het voor hem, wat betreft herstellen, bij te kunnen benen.

Concentratie op werk is ook eigenlijk bar slecht.. ik doe wat ik kan, maar zit met mijn hoofd nog steeds ergens anders. Aan de ene kant zit ik praktisch na te denken hoe ik dit allemaal ga doen als ik er voor kies om er uit te stappen, zoals zelf meer werken en een huis zelf kopen enz. en daar droom ik dan ergens ook over een aan de andere kant denk ik, nee dat is nog te vroeg en dat wil ik helemaal niet, ik wil dat met hém doen, wacht eerst vakantie nog maar even af enz. enz. alleen de twijfel vreet mij op als een obsessie en ook de twijfel aan mezelf, of ik wel terecht twijfel enzovoorts. Het is voor mij in ieder geval wel 'therapeutisch' om er zo op een forum over te kunnen typen en reacties te kunnen lezen. Maar ik heb vooral gewoon erg veel verdriet omdat ik ergens het idee heb dat het niet meer goed komt.. of daar ben ik bang voor.

Even een update na ons weekend.

Het was een ontzettend gezellig en leuk weekend. Zaterdag de stad in gegaan, ons nieuwe neefje vastgehouden en uit eten gegaan en zondag samen naar het zwembad geweest omdat hij weet dat ik van zwemmen hou. Het was erg gezellig, geen gezeik, lekker van de glijbanen, onder water zwemmen, salto's maken enzovoorts. Ik was weer even helemaal tevreden en bedacht me als het zo altijd zou zijn, dan zit het goed!

We hebben ook tweemaal seks gehad! Hij stelde voor samen te douchen en ik stelde voor daarna samen naakt op bed te knuffelen. Ik had eerlijk gezegd wel een reactie verwacht dat hij dat leuk/spannend zou vinden, maar hij ging 'gewoon' naast mij liggen als altijd. Uiteindelijk initiatief genomen en hebben we seks gehad, het was fijn en leuk, hij is gekomen, maar het voelde eenzijdig. Ik vroeg hem waarom hij niet zoals vroeger mij aanraakt of dingen in mijn oor fluistert, het antwoord daarop was dat hij weer even zichzelf moet worden en weer moet inzien dat seks leuk/fijn is en om van te genieten. Daarna zei hij weer dat het in het begin wel spannender was en hij over het algemeen weinig voelt. Ook dat hij wel zin moet hebben om die dingen te doen (zoals mij aanraken) voordat hij het oprecht kan doen. Hij vroeg aan mij van tevoren of ik wilde beschrijven wat ik wilde qua seks en dat heb ik gedaan, ik vroeg het toen aan hem en het enige wat hij zei was 'dat het energiek en spontaan is'. Ook zei hij die avond nog 'laten we niets forceren'. Beetje dubbele gevoelens dus weer, maar ik dacht ik ga het niet verder met hem bespreken want dat komt er weer zo'n negatieve nasmaak aan.

Zondag ochtend heb ik naast hem gemasturbeerd in bed zonder dat hij het wist. Daarna had ik veel zin in hem! Heb toen weer initiatief genomen, ben weer op hem gaan zitten, gevraagd of hij aan mij wil voelen en weer dingen gedaan. Voelde wederom erg eenzijdig, geen initiatief of echt actie vanuit hem. Dus weer een beetje onzekerheid. Maar ik wil hem wel heel graag en ik wil heel graag dat hij mij ook wil.

Toch vond ik dit weekend goed zo. Ik ben er ook achter gekomen dat mijn wantrouwen niet zozeer ligt aan wat hij precies allemaal doet/zegt met anderen maar meer zijn wazige/inconsistente antwoorden als ik vragen stel. Hij heeft dus in het verleden dat poging tot dirty talk app gesprek gehad met een ex van hem, hij vroeg aan mij wat hij zou kunnen doen toen ter tijd zodat ik dat naast mij neer kon leggen. Hij woonde toen nog op zichzelf, dit was ong. > 6 maanden geleden. Uiteindelijk heeft hij haar telefoonnummer verwijderd want hij zou het contact met haar niet missen en ze waren geen vrienden. Nu weet ik dat hij afgelopen mei, toen wij wel samen woonden, nog contact met haar heeft opgenomen. Dit boeit mij opzich weinig, waar ik mij aan stoor is dat ik vragen stel als 'heb je nog contact met haar opgenomen' en het antwoord dan nee is. Dat ik vraag of hij toen haar telefoonnummer heeft verwijderd en dat was zo. Dat ik weet dat zij afgelopen mei nog gepraat hebben en dan laat ik bewijs zien. Daarna is het allemaal 'dat kan ik mij niet meer herinneren' en 'ik weet het niet meer'. Het was zo'n oppervlakkig gesprek dat hij zich niet kon herinneren of hij afgelopen mei contact met haar heeft opgenomen. Oke dat kan, maar hoe doet hij dat als hij zegt haar telefoonnummer niet meer te hebben? Ja die zou hij dan later verwijderd hebben, wat ik vreemd vind, want ons gesprek daarover was destijds best wel memorabel. Dus zijn slechte geheugen en dat hij doet (of het is echt zo?) dat hij allemaal niks meer weet, daar stoor ik mij aan. Nu hebben we het hierover gehad terwijl ik niet eens heel boos ben geworden of ben gaan huilen of wat dan ook.. gewoon heel rustig, maar dan is hij alsnog ontzettend gestresst. Terwijl ik juist wilde kijken of hij mij seksueel weer zou willen zonder stress. Maar dit soort dingen kan ik dan niet voor mij houden en wil ik dan aan hem vragen/bespreken.

En ja niemand is perfect en die foutjes zijn allemaal niet super ernstig en kan ik wel accepteren, maar het wazige eromheen als ik vragen stel en dat het qua time line allemaal niet deugt, daar kan ik niet tegen.

Als ik deze berichten lees ben ik het daar aan de ene kant mee eens en aan de andere kant denk ik nog steeds dat onze relatie verder leuk is, dat ik teveel verwacht en dat ik het geluk/plezier/zelfvertrouwen in mezelf moet vinden en niet moet laten afhangen van iemand anders.

We zijn op vakantie geweest en deze tijd heeft wel helend gewerkt. Ik ben niet zo obsessief meer bezig met twijfels als voor de vakantie en heb nu het gevoel dat het wel goed komt en ik wil werken aan mijn hoge verwachtingen bijstellen en gelukkig kunnen zijn met mezelf (en wat ik nu wél heb) zonder dat ik daarbij afhankelijk ben van bepaalde uitingen van affectie van iemand anders. Want hij houdt van mij en vind mij aantrekkelijk, maar laat dat op een andere manier merken dan ik verwacht.

Ik moet zeggen dat ik op vakantie wel een dag chagrijnig was, veel lopen en erg warm weer. Dit had ook weer het nodige effect op hem, dat geeft hem stress. We hebben ook weer ruzie gehad over de stomste dingen. Hij wil die spullen later wel in de woonkamer, ik niet enzovoorts. Ook ergerde ik me af en toe aan hem, maar verder was de vakantie leuk.

Toen we thuiskwamen had hij al 2+ weken geen initiatief meer getoond in seks. Hierdoor raakte ik toch wel in een dip en voelde ik mij die dag weer wat leeg en depressief. Ik denk terug aan hoe wij waren toen we elkaar net leerde kennen en ik mis dat (seksuele stukje) ontzettend, ik besef dat het nooit meer terug komt, die hoop heb ik niet meer ook al zegt hij dat hij dat wel weer terug kan krijgen als er geen stress is. Aan de ene kant weet ik dat het altijd minder spannend zal worden als je langer met elkaar samen bent, daar komen (als het goed is) ook andere mooie dingen voor terug (onder andere veiligheid, stabiliteit en een schouder om op te huilen als dit nodig is, al probeer ik zo min mogelijk te delen over mijn gevoelens omdat hij dan gestresst is). Als hij zo zou zijn als in het begin ben ik heel erg gelukkig met hem. Nu ben ik tevreden met de situatie en voelt het dus veilig, stabiel en goed.

Laatst nam hij initiatief tot seks. Dit vond ik op zichzelf al erg fijn. Het lukte niet om klaar te komen in mij, hij zei dat ik nog wel verder kon (dus het werk kon doen) als ik dat wilde, maar daar had ik eigenlijk zelf geen zin in. Daarna begon hij zich af te trekken en is hij klaargekomen. Ene kant van mezelf denkt negatief: het is niet meer zo als in het begin, hij lijkt er niet écht zin in te hebben, meer omdat het 'moet', hij komt niet in mij, vindt mij dus niet opwindend genoeg, maar wel als hij zichzelf aftrekt. Aan de andere kant probeer ik juist positief te denken: hij heeft initiatief getoond, hij vroeg nog aan mij of ik verder wilde gaan, dan lukte het misschien wel om in mij te komen, klaarkomen is niet het doel van seks, we zijn weer samen geweest en het is nooit zoals in het begin enzovoorts enzovoorts. Daarnaast had ik eigenlijk zelf ook niet zo'n zin en wil ik alleen maar begeerd worden omdat ik dat leuk vind en daardoor een ego boost krijg. Ik wil daarvan niet afhankelijk zijn voor mijn geluk. Heb ook weer wat leuks voor mezelf gedaan, los van hem en dat voelt goed.

Merk ook dat ik me dan weer na de vakantie verveel op werk en weer hierover wil gaan denken/schrijven, alsof ik íets qua obsessie nodig heb om mij aan vast te klampen tegen verveling.

Ik wil/durf het echter nog steeds niet uit te maken. Ik vind het fijn af en toe er wat over te schrijven, de gedachten te typen die ik normaal niet zou uitspreken en daar reacties op te krijgen.