Vriend kijkt porno nadat we seks hebben gehad

Hoi allemaal, ik ben een trouwe lezeres van het viva forum, maar heb nog nooit zelf een topic geplaatst. Ik zie vaak erg directe reacties en vraag me af wat de visie is van verschillende vrouwen op mijn verhaal, wat jullie zouden doen in mijn situatie.

Ik ben inmiddels 2 jaar samen met mijn vriend en we wonen inmiddels 3 maanden samen. Ik ben 25, hij is 27 jaar. Ik heb vaak relatietwijfels, het ene moment is hij de man voor mij en wil ik mijn toekoms met hem opbouwen, het andere moment denk ik 'nee dit is het niet'.

Waar ik vooral mee zit is ons seksleven. In het begin deden we het elke keer als we elkaar zagen, 1 a 2 keer in de week. Echter merkte ik na 3 maanden in onze relatie al dat hij niet altijd zin had in mij of dat hij niet kon klaarkomen, prima dacht ik, dat kan gebeuren. Volgens hem lag het aan stress van o.a. zijn tentamens. Lijkt me logisch, dacht ik, dat stress je libido verlaagt.

Nu we samenwonen hebben we minder seks, laatst hebben we het bijvoorbeeld een maand niet gedaan (dat vind ik best lang). Wederom lag het aan stress. We hebben hierover een gesprek gehad en afgelopen maand ging het een stuk beter, iedere week seks gehad, maar hij kon niet klaarkomen.

Nu ben ik erachter gekomen dat hij om de 3 a 4 dagen porno kijkt en dan vooral 's avonds/'s nachts als ik al lig te slapen. Normaal zou ik dat niet erg vinden, maar hij doet het ook op avonden dat wij wel seks hebben gehad en hij niet is klaar gekomen (hij zegt van wel, maar er is geen zaadlozing). Automatisch denkt mijn vrouwenbrein dan dat hij iets tekort komt tijdens de seks, maar als ik hiernaar vraag dan is dit niet het geval volgens hem. Het porno kijken doet hij 'gewoon even om daarna lekker in slaap te kunnen vallen', maar hij heeft dan niet per se zin in seks met mij.

Sowieso vind ik onze seksuele chemie op een laag pitje staan. Ik heb al een aantal dingen geprobeerd o.a. voorstellen om samen te douchen, elkaar masseren, zijn ballen masseren, pijpen, mijn borsten tegen hem aanduwen, aangeven dat ik er zin in heb/niet subtiel zijn/zijn kleding van zijn lijf trekken, mooie lingerie, naaktfoto's van mezelf versturen naar hem, vragen wat hij zou willen/echt spannend zou vinden en doen wat hij zou willen (leiding nemen, op hem zitten met mijn kont richting hem, doggy style), maar het wil niet zo werken naar mijn idee. Hij geeft aan dat hij seks niet zo spannend vind en dat hij weinig voelt over het algemeen, maar dat het niks met mij te maken heeft. Ook de porno videos zijn 'allemaal saai'.

Laatst gaf hij wel toe dat hij zich inhoudt omdat de dingen die hij wil doen mij pijn doen (anaal, doggy style, deep throat pijpen omdat mijn kaak vastzit). Hieruit maak ik dus automatisch op dat hij eigenlijk deze dingen wil doen en dat ik dat niet kan bieden omdat ik dat dus niet fijn vind. Daarop geeft hij weer antwoord dat dat niet zo is. Ik word zo steeds meer onzeker en merk ook dat er een grote muur ontstaat om dingen te proberen omdat ik het gevoel heb dat ik steeds afgewezen word. Volgens hem moet ik meer initiatief nemen omdat bijv. strelen of gewoon aanraken hem niet opwindt. Ik zou graag met een man willen zijn die makkelijker opgewonden raakt van mij, maar ik weet niet of dat teveel gevraagd is of dat het nu gewoon aan mezelf ligt, dat ik niet opwindend genoeg ben/te weinig initiatief neem/te subtiel ben/te 'vanilla' of dat dit gewoon een libido verschil is waar we niks aan kunnen doen.

Side note: hij heeft Asperger. Ik ben herstellende van een depressie, inmiddels gaat het goed maar ik voel zelf ook weinig vanwege antidepressiva, waardoor hij eigenlijk ook nooit meer wat probeert bij mij. Als ik aangeef wat voor mij zou werken om klaar te komen, heb ik het idee dat hij het erg saai vindt (hij zegt van niet natuurlijk). Ook moet ik dit altijd heel duidelijk aangeven en zou hij dat niet snel uit zichzelf doen. Ook kon ik een tijd niet naast hem slapen en sliepen we in aparte kamers, maar inmiddels slapen we weer op dezelfde kamer.

Ik hoor graag jullie mening hierover/wat jullie zouden doen in mijn situatie.
Dankje voor het lezen van deze lap tekst, wilde het gewoon ook even graag van me afschrijven!

@ s-a-r-kast: Fijn om te horen dat het niet per definitie zo is dat in iedere relatie de seks alleen maar slechter wordt. Overal lees en hoor ik dat het 'nooit meer zo is als het begin', dat is misschien wel zo, maar dat wil inderdaad niet altijd zeggen dat het slechter is.. Nu voelt seks inderdaad ook als een taak. Mijn libido is door verschillende omstandigheden ook echt dood en de enige manier waarop seks leuk kan zijn is als in ieder geval iemand ervan geniet, nu hebben we twee suffe mensen met een dood libido in een bed... Terwijl ik toch graag een leuk seksleven zou willen hebben, want dat zou mij wel vrolijker maken. Mag dat? vraag ik mij dan af, dat ik een deel van mijn geluk daarvan af laat hangen?

@ turquasi: Ik vind het inderdaad ook heel jammer dat we op vakantie dan helemaal geen seks hebben gehad en dan daarna dat het zo verloopt. Maar zoals ik al zei probeer ik altijd positief te denken dat het goed komt nu hij een nieuwe baan heeft die hij leuk vind enz. enz. (excuses?)

@ Bulbul en ava75: ik praat mezelf aan dat ik tevreden moet zijn.. Ik heb meerdere malen in mijn leven gehad dat ik iets probeerde te verbeteren/iets beters nastreefde en het daardoor juist slechter werd. Daarna miste ik enorm wat ik had. Ik heb dus een angst voor spijt en een angst dat dit patroon zich blijft herhalen. Mezelf dus aangepraat dat ik inderdaad te hoge verwachtingen heb. Ik heb daarnaast ook een erg laag zelfbeeld.. Ik ben nu in therapie en worstel hier nog wel mee en misschien dat het ook daarom nu niet lukt om het uit te maken of hier een duidelijk 'oordeel' voor mezelf over te vormen.

@ Heldens: hoezo heeft hun advies geen nut? Het zet mij aan het denken, het zorgt ervoor dat ik mijn gedachten kan structureren en kwijt kan aan andere mensen wat ik werkelijk voel, het laat mij andere mogelijkheden en kanten zien van het verhaal. Alleen maar omdat ik het NU niet uitmaak, wil niet zeggen dat de adviezen geen nut hebben... Het is een proces en niet zo zwart wit als hier allemaal staat beschreven.

Ik denk dat ik een afspraak ga maken met een seksuoloog in plaats van mijn eigen therapeut. Wie weet helpt dat wat... Ik ben het namelijk een beetje beu te wachten totdat iets vanzelf beter gaat wat misschien nooit beter gaat worden. Wil echt actief wat eraan doen.

@ Elmervrouw: bedankt voor je lieve woorden!! Echt waar, doet mij altijd goed om te horen! Deze twijfel komt denk ik voort uit een laag zelfbeeld, gepest zijn en spijt hebben van vorige keuzes die ik beschouw alsof dát mijn leven heeft 'verpest'. Angst dat ik verkeerde keuzes maak dus en zoals @Bulbul ook zegt, bang dat ik niemand anders kan vinden die ik leuk vind en diegene mij ook..

Deze week is hij begonnen met zijn nieuwe baan. Heb tijdens mijn vrije dag het hele huis opgeruimd en schoongemaakt, dat voelde fijn want ik ben perfectionistisch en kan daar wel van genieten. Ook koken, was enzovoorts doe ik nu. Heb iets lekkers gekookt voor mijn ouders en de tafel mooi gedekt en dat voelde goed. Heb besloten weer op pianoles te gaan en heb nu drie avonden achter elkaar vooral dingen voor mezelf gedaan. Zelf een serie kijken, naar de groepstherapie en met mijn pianolerares afspreken en bijpraten (we hebben elkaar twee jaar niet gezien en ik vind die vrouw echt geweldig, zo lief, energierijk en positief!).
Heb mijn vriend dus nauwelijks gesproken alsof ik in mijn hoofd al afstand wil nemen, bang om nu juist leuke dingen met hem te doen, dan groei ik weer naar hem toe en wil ik dat wel weer? Erg vreemd gevoel. Ik vind het gewoon erg triest/sneu/zielig/rot.
Ik begin me te ergeren dat hij dan een avondje alleen thuis is en mijn mooie opgeruimde woonkamer/keuken gelijk weer een zooi is. Pak die meuk even op denk ik dan en ruim het op. Maar dat doet hij dan vast wel de volgende dag hoor..
Het gebrek aan initiatief van zijn kant begint mij enorm op te vallen. Zowel in het verzinnen/regelen/voorstellen om nieuwe dingen te doen en dus op seksueel vlak. Maar ook met communicatie. Bij de vraag over 'hoe is je nieuwe werk?' krijg ik weer het antwoord 'o prima'. Dat is het dan. Heb dan zelf eigenlijk ook al geen zin meer om verder het gesprek aan te gaan met hem terwijl mijn pa volop vragen aan hem stelt en er dan wel een gesprek komt. Maar misschien kost het mij teveel energie om steeds te proberen een gesprek op gang te brengen.
's Avonds toen we in bed lagen zat ik hier (twijfels/seksleven) echt heel erg mee en wilde ik het bespreken. Ik had gezegd dat ik dus een afspraak had gemaakt met de seksuoloog (ook voor mij vanwege mijn fetish) maar ook voor ONS. Krijg ik de reactie: 'ik vind het fijn dat je aan jezelf gaat werken, ben trots op je'. Goed bedoelt, maar ik dacht.. moet jij niet aan jouw gedrag werken? We gaan toch samen naar de seksuoloog? Maar heb mijn mond gehouden. Via de groepstherapie heb ik de tip gehad om dit soort gesprekken niet al te vaak met hem te houden omdat hij daar erg gestresst (overprikkeld?) van raakt. Hij moest ook leren zijn grenzen aan te geven. Heb dus gevraagd of hij erover wilde praten, maar dat wilde hij niet want hij moest over 7 uur alweer opstaan. Snap ik, maar daarna kwamen alleen maar de gedachten/woorden 'woede, boosheid, frustratie' in mij op. Ik heb echt het idee dat ik mij emotioneel echt moet inhouden en ik blijf tegen een muur praten. Ik weet dat andere mensen misschien deze teksten lezen en denken van.. waarom typ je dit nog steeds want je weet al dat ons advies is om ermee te kappen, maar het is ook mijn proces om tegelijkertijd te proberen mijn zelfbeeld te verbeteren en er langzaam achter te komen wat ik wil en uiteindelijk de moed heb om een keuze te maken.. Het komt vanzelf, maar vind het fijn mijn gedachtenproces ergens neer te kunnen zetten.. Bedankt in ieder geval voor degene die nog altijd meelezen en blijven reageren, ik vind het erg fijn. <3