Unhappy single? Samen delen we ons verhaal hier in deel 2!

Julus schreef: ↑

14-01-2020 13:17

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet erg goed begrijp. Maar dat van die gemengde signalen is wel duidelijk.
Het kan van alles betekenen maar leidraad moet zijn hoe jij je voelt. Je hoort je bij een prille date on top of the world, blij, vrolijk etc te voelen. Als het omgekeerde het geval is is het niet goed. Hoe leuk het ook zou kunnen zijn. Vaak zegt je intuitie je al genoeg.
Voel jij je aan het lijntje gehouden? Ja? Dan is dat geen fijn gevoel en dat wil je dus niet. Of je forceert het door duidelijkheid te vragen. Krijg je die niet, dan is het aan jou om te bepalen of dit is wat je wil. Maar je schreef al van niet toch.

We hebben elkaar meer dan eens gezien en twee keer met ons tweeën. Als we elkaar zien is het fijn voor ons beiden. Aan het lijntje houden zou ik iets te sterk vinden want ik ga niet uit van verkeerde bedoelingen. Als de communicatie beter liep zou ik er meer vertrouwen in hebben. Met mijn beste poging wordt dat niet zoals ik had gehoopt en dat voelt niet fijn dus dit is nu niet zoals ik wil. Dus beter niet, maar dat voelt gek.

Attraverso schreef: ↑

11-01-2020 23:12

Lovestar, zo’n mooi compliment, dankjewel.
Jij bent wel een experte in bloemen gooien, iemand een hart onder de riem steken.

Oh ja, zou het bijna vergeten, date was gezellig maar heb geen behoefte aan meer. Die man kan me niets bijbrengen, hij heeft erg weinig interesses.

Positieve dingen benoem ik graag en ten overvloede

@Blanke pit
Ik sluit mij aan bij wat er eerder gezegd is

Campercamping schreef: ↑

13-01-2020 21:52

pff ik voel me echt een beetje depri...

Vlak voor kerst zag het er allemaal nog zo rooskleurig uit. Ik was (dacht ik) aangenomen voor een nieuwe baan (ik zou een aanbod krijgen), mooie reis in het verschiet, en dan zou ik daarna kunnen beginnen bij mijn nieuwe baan en niet terughoeven naar mijn oude baan waar ik zo ongelukkig mij voel.

Maar nu : het gaat niet goed met de ziekte van mijn broertje, en ik hoor ook maar helemaal niets meer van die werkgever die mij dus een aanbod zou doen. Vandaag heb ik die manager waarmee ik gesprek had gebeld (werd niet opgenomen) en gemaild (nog geen antwoord). Het is een groot bedrijf en ik kan me echt niet voorstellen dat een bedrijf zo schofterig kan zijn om in dit stadium van de procedure gewoon niets meer van zich te laten horen. Als dat zo is zak ik echt even door mijn hoeven na toch al een half jaar vol tegenslagen. Ik hou het ook echt niet lang meer vol bij mijn huidige baan dus dat betekent dat ik me tijdens mijn reis van een maand ook bezig moet gaan houden met vacatures en sollicitatiebrieven schrijven.... Sorry dit gaat even niet helemaal over het onderwerp maar ik heb de laatste tijd wel. echt het gevoel alsof iedereen gewoon tegen zit te werken... Echt ik hoop. enorm dat ik mezelf te druk maak en er deze week nog wel een reactie komt, maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. Dat terwijl een positieve opsteker iets is dat ik wel heel goed kan gebruiken op dit moment. Maar het lijkt wel alsof alles de verkeerde kant op valt.

Wat rot van je broertje.

Het klinkt eerlijk gezegd alsof je er al doorheen zit..... Als je een aanbod krijgt, is een deel van je stress weg. Maar er zit denk ik meer onder. Hoe zie jij dit

En hoezo vervuilen? Stop met jezelf teveel te voelen. Je bent een gewaardeerde schrijver en daarvoor is dit topic er toch?

Helpt het mbt je werk om te bedenken dat het hoe dan ook wel goed komt? Je kan altijd zelf opzeggen, ziek melden als het echt niet meer gaat of dat je wellicht na je mooie reis voldoende opgeladen bent om te solliciteren terwijl je nog even tanden op elkaar zet.

Ik kan goed begrijpen dat je er niet de kracht voor hebt, maar je bent sterker dan je denkt. En als het echt niet meer gaat, dan is dat helemaal niet erg. Wees lief voor jezelf.

Dikke knuffel

Consumentenbond: actie tegen Tinder en andere apps die data doorverkopen (NOS)

madamzonderm schreef: ↑

14-01-2020 13:11

Ik zei haar toen we samen waren dat ik haar leuk vond en dat als we samen zijn ik het contact fijn vind. Het voelt bezwaarlijk te zeggen wat ze zei maar het maakte dat hoe we verder zouden gaan in het midden bleef.

Duidelijk toch?

Lovestar, lijkt me niet gek dat je aan wat me-time toe bent. Misschien ook dat - mogelijk versneld door de tijd van het jaar - je bril.wat minder roze wordt? Ik herken dat wel.en dat dat als een duveltje uit een doosje de "Is dit het nu"-vraag opduikt. Ik zou de tijd voor jezelf proberen te creëren en kijken of het gevoel dan weer bijtrekt.

Campercamping schreef: ↑

10-01-2020 19:59

ik denk ook dat dit misschien wel de meest ''egocentrische'' fase is van veel mensen, zo tussen de 30-40 jaar. Ik merk ook echt dat de meesten enorm druk zijn met zichzelf, ook vanuit een soort onzekerheid: ''Waar kom ik terecht, hoe succesvol word ik'' en ''ga ik (maatschappelijk gezien) het maken?''. Nu is een tijd waarin vol moet worden gebouwd : kinderen, trouwen, eerste ''grote mensen huis'', en dan heb je ook nog eens een carrière waarin de volgende stap moet worden gemaakt;

Hier wil ik trouwens nog even op inhaken.
Ik ervaar dat ook zo hoor.. het is gewoon heel erg ieder voor zich.

Toch is het denk ik belangrijk om daar ook begrip voor te blijven hebben.

Wat je zegt, yess, herken ik ook. Maar aan de ander kant : als zo veel mensen om mij/jou heen zo worden, zouden wij dan roomser dan de paus zijn?

Ik weet niet wat ik zou doen eerlijk gezegd, als ik (1) een relatie zou moeten onderhouden, (2) één of meer kinderen zou moeten verzorgen en (3) ook nog te maken krijg met de familie en/of vrienden van mijn partner's kant en misschien ook nog wel (4) een gezinswoning bewoonbaar moet houden/maken (klussen).

Zelf ben ik single, woon in een nieuwbouw appartement wat nauwelijks onderhoud behoeft, geen kinderen, geen schoonfamilie, geen relatie te onderhouden en een baan van 36 uur per week verspreid over 4 dagen, waarvan ik er meestal ook nog eens één thuis werk.

En dan nog heb ik regelmatig in het weekend dat ik denk : Poeh, even lekker twee dagen in mijn eentje rommelen.

Natuurlijk valt het niet altijd goed te praten. Ik ben opgegroeid met een vriendin (tevens mijn nichtje) in de box. Tot ons 25e gingen we intensief samen met elkaar om. Maar nu ze kinderen heeft denk ik regelmatig : heb ik wat fout gedaan ofzo?! Ik hoor echt nooit iets van haar. Binnenkort ga ik op reis naar de andere kant van de wereld. Ze weet het wel, maar ik krijg geen berichtje denk ik. Als er eens iets van mij op sociale media verschijnt : nooit een like of reactie of wat dan ook, terwijl andersom zet ze best vaak iets erop met haar kleintjes, dagje dierentuin, en ik like alles. Het lijkt me ook oprecht heel leuk om wat meer bij haar betrokken te zijn. Om eens een keer met haar en haar kindjes iets te gaan doen... Maar er is vanuit haar echt totaal geen interesse/betrokkenheid meer.

Campercamping schreef: ↑

18-01-2020 22:13

Toch is het denk ik belangrijk om daar ook begrip voor te blijven hebben.

Wat je zegt, yess, herken ik ook. Maar aan de ander kant : als zo veel mensen om mij/jou heen zo worden, zouden wij dan roomser dan de paus zijn?

Ik weet niet wat ik zou doen eerlijk gezegd, als ik (1) een relatie zou moeten onderhouden, (2) één of meer kinderen zou moeten verzorgen en (3) ook nog te maken krijg met de familie en/of vrienden van mijn partner's kant en misschien ook nog wel (4) een gezinswoning bewoonbaar moet houden/maken (klussen).

Zelf ben ik single, woon in een nieuwbouw appartement wat nauwelijks onderhoud behoeft, geen kinderen, geen schoonfamilie, geen relatie te onderhouden en een baan van 36 uur per week verspreid over 4 dagen, waarvan ik er meestal ook nog eens één thuis werk.

En dan nog heb ik regelmatig in het weekend dat ik denk : Poeh, even lekker twee dagen in mijn eentje rommelen.

Natuurlijk valt het niet altijd goed te praten. Ik ben opgegroeid met een vriendin (tevens mijn nichtje) in de box. Tot ons 25e gingen we intensief samen met elkaar om. Maar nu ze kinderen heeft denk ik regelmatig : heb ik wat fout gedaan ofzo?! Ik hoor echt nooit iets van haar. Binnenkort ga ik op reis naar de andere kant van de wereld. Ze weet het wel, maar ik krijg geen berichtje denk ik. Als er eens iets van mij op sociale media verschijnt : nooit een like of reactie of wat dan ook, terwijl andersom zet ze best vaak iets erop met haar kleintjes, dagje dierentuin, en ik like alles. Het lijkt me ook oprecht heel leuk om wat meer bij haar betrokken te zijn. Om eens een keer met haar en haar kindjes iets te gaan doen... Maar er is vanuit haar echt totaal geen interesse/betrokkenheid meer.

Ik denk dat ze op dit moment ook meer overeenkomsten heeft met mensen met kinderen. Ik zou meer singles om je heen verzamelen. Dan ben je niet zo afhankelijk. Je kunt helaas iedereen om je heen niet veranderen, probeer de situatie te accepteren.

Tja zo werkt het helaas.

Vaak keren mensen na een tijdje wel weer terug op aarde.

Grote kans dat als jij over een paar jaar kinderen krijgt dat jij in die situatie terecht komt, en dat zij juist net uit de luiers is en weer wat leuks
met vriendinnen wil gaan doen, en dan ben jij niet beschikbaar. (Zul je zien dat zij het jou andersom ook nog kwalijk neemt).

Ik mis soms ook wel wat meer betrokkenheid, meer interesse in elkaar. Ik wil hier geen vrienden klaag topic van maken, maar ik baal er ook wel eens van dat hoe ouder we worden, hoe lastiger mensen in de omgang worden. Maar ik blijf er wel altijd bij : zolang ik een ander respecteer en dicht bij mezelf blijf, kan iemand me nooit wat maken.

En dat blijkt vaak ook wel. Sommige mensen hebben hun streken, hun mokken. Maar ik hap nooit, en laat het begaan. Soms duurt het een week, soms een maand, soms een jaar. Maar vroeg of laat krijg ik van die mensen altijd weer een berichtje, ze komen altijd weer terug. Dus probeer het niet te veroordelen, en zorg dat je het zélf leuk maakt voor jezelf.

naamloosjes schreef: ↑

19-01-2020 07:24

Ik denk dat ze op dit moment ook meer overeenkomsten heeft met mensen met kinderen. Ik zou meer singles om je heen verzamelen. Dan ben je niet zo afhankelijk. Je kunt helaas iedereen om je heen niet veranderen, probeer de situatie te accepteren.

Dit, daar is niets aan te doen hoor. Vind dat zelfs normaal. Ik heb een vriendin die momenteel ook iets groot heeft in haar leven maar ik heb daar niets mee, ze praat over niets anders, ik kan er dan moeilijk mijn gedachten bij houden want vind het saai. Op dit moment spreek ik dan ook minder af met haar. En als het zo blijft zal onze vriendschap verwateren. Maar dat gebeurt al heel mijn leven, mensen komen en gaan, dat is gewoon zo. Vind dat een natuurlijk iets.
Maar hoe verzamel je singles om je heen? Hier is dat vanzelf gegaan. Maar begrijp dat dit niet altijd zo gaat. Er is in Nederland toch een heel goed platform daarvoor? Nieuwe Mensen Leren Kennen geloof ik?

Jullie berichten zetten me aan het denken dames

Ik maak mezelf net zo schuldig aan het niet regelmatig interesse tonen in anderen tenzij het mij net even uitkomt, als dat anderen dat bij mij doen. Zelfs naar familie heb ik dat: wanneer bel ik mijn ouders? Als ik even mijn verhaal kwijt wil. Wanneer bellen ze mij? Als er weer eens een technisch probleem verholpen moet worden.

Het zijn de momenten waarop ik me afvraag of niet elk mens een opportunist is, aangezien van mensen die belangloos handelen vaak misbruik wordt gemaakt tot ze er geen zin meer in hebben

Precies wat Sheldon zegt.

Uiteindelijk is een sociale connectie gericht op het invullen van wederzijdse behoeften.

Wanneer die verdwijnt aan één kant, houdt het vaak op.

Toch vind ik wel dat je een jaren lange vriendschap (letterlijk vanuit de box) niet zomaar zou moeten laten verwateren omdat je volgens jouwzelf in ''een nieuwe fase'' terecht komt.

Vaak zie je dat zoiets ook is gestoeld op vooroordelen. ''Vriendin A heeft geen kind, ik wel, ik moet alleen nog maar om gaan met mensen die kinderen hebben, anders kan ik mijn behoefte niet kwijt''.

Dat vind ik dan weer een erg krappe interpretatie van sociale contacten. Blijf open minded en blijf een brede horizon houden. Kijk naar wat mensen in de breedste zin kunnen toevoegen aan jouw leven. Wat dat betreft verbaast het me ook wel een beetje dat sommigen hier het zo normaal vinden dat het krijgen van kinderen kennelijk al een reden is om een kinderloze vriend/vriendin (nota bene al van kinds af aan) aan de kant te gooien.

FCBM schreef: ↑

19-01-2020 11:10

Wat dat betreft verbaast het me ook wel een beetje dat sommigen hier het zo normaal vinden dat het krijgen van kinderen kennelijk al een reden is om een kinderloze vriend/vriendin (nota bene al van kinds af aan) aan de kant te gooien.

Nou precies dit.

Het is normaal dat mensen komen en gaan in je leven. Dat kan om verschillende redenen zijn. Denk niet dat iemand hier heeft gezegd dat het normaal is om je single vriendin te laten vallen eens je kinderen krijgt.

Mooi gesprek trouwens weer.

Ik heb voor beide fronten wel wat te zeggen.
Als je met iemand een goede band heb, dan vind ik het raar dat er nooit (even een superlatief) meer tijd is om elkaar te spreken of af te spreken. Interesse is blijkbaar dan weg? Tijd kan je maken.

Tegelijkertijd, relaties veranderen over het algemeen over tijd. Zeker als iemand een gezinsleven heeft. Volgens mij worden ouders zo opgeslokt. Terwijl ik denk dat je prima kan afspreken met je kind of een oppas kan regelen. Maar ik was bezig met de andere front Ik kan mij zeker vinden in wat er eerder gezegd is dat soms overeenkomsten, je levens teveel veranderen. En dan groei je uit elkaar.

Blankepit schreef: ↑

15-01-2020 00:03

Duidelijk toch?

Ja, ergens wel. Ik zal haar vast nog tegenkomen. Ik heb niet per se bedacht wat ik dan doe en of dat uitmaakt en of dat zelfs een vraag is. Nou ja.

Lovestar, hoe is het nu? Bijvoorbeeld, hoe speelt de vraag of dit het nu is bij je? Heb je een bewuste keus kunnen maken of je dat bespreekt met je vriend of niet? Weet niet wat het handigst is, beiden hebben hun voor en nadelen waar het gewicht ervan vast afhangt van hoeveel die vraag speelt. Wat denk jij?

In mijn leven zijn mijn vrienden meestal geen voorbijgangers, vooral de beste niet. Er volgt zelfs een 25-jarig en 18-jarig 'vriendschapsjubileum'. Misschien klein feestje doen (drank, taart?). Natuurlijk is niet iedereen mijn vriend gebleven, soms ook wel pijnlijk (van mijn of de andere kant). Maar ook veel mensen blijven in mijn vriendengroep plakken en soms haken nieuwe mensen aan.
Mijn ouders hebben ook dezelfde vriendengroep gehouden. Ze kaartten altijd samen en de kids werden met zijn allen boven in bedjes gepropt terwijl de volwassenen verder gingen met hapjes, drankjes en kaarten. 's Nachts werden we bij 'uit' kaarten vanuit bed weer de auto in gegooid en reed degene die de bob was van de ouders (of maar 1-2 drankjes op) ons naar huis, waar we weer verder tukten. Ze staan altijd voor elkaar klaar als het moet. Ik denk dat die groep nu 40 jaar sowieso bestaat?

Ik ben ook benieuwd Lovestar.
Hier gaat het goed. Net weekendje weg geboekt, of nou ja dat hadden we gedaan maar het bleek carnaval dat weekend. Dus nu ergens in het noorden geboekt! Onze communicatie kon soms wat opener, maar dat gaat wel steeds beter nu we elkaar langer kennen en het spannende er wat af gaat.

Ik sprak een tijdje geleden een hoogbejaard echtpaar die met sommige vrienden ook al een verleden van 60-70 jaar hadden. Dat kan natuurlijk alleen wanneer er in je leven niet te veel verandert.
Als je van kinds af aan al vaak verhuist, ook van school verandert, kan dat niet. Hetzelfde met een scheiding, dat kost ook vriendschappen, met een heel goede jeugdvriendin verwaterde de vriendschap omdat mijn man geen klik had met haar nieuwe vriend. We spraken altijd met ons 4 af, 1 op 1 wou ze niet, dan stopt het natuurlijk.
Bij mijn eigen scheiding zijn ook veel vrienden/koppels weggevallen.
Heel mooi hoor, mensen die lange vriendschappen hebben. Maar daar zijn een aantal factoren voor nodig.
Een bepaalde vriendenkring ken ik ook een jaar of 8 een andere ongeveer 5 jaar maar ik heb met niemand uit mijn jeugd nog contact. Maar dat voelt niet als een gemis. Is gewoon hoe het leven gelopen is. Prijs me zelfs gelukkig dat ik in een lange single periode een nieuwe groep single vrouwen leren kennen heb.

It-is-joysjuhhh schreef: ↑

19-01-2020 23:56

Hier gaat het goed. Net weekendje weg geboekt, of nou ja dat hadden we gedaan maar het bleek carnaval dat weekend. Dus nu ergens in het noorden geboekt! Onze communicatie kon soms wat opener, maar dat gaat wel steeds beter nu we elkaar langer kennen en het spannende er wat af gaat.

Leuk! Nu je tenminste op tijd ontdekte dat je niet ongewenst in carnaval belandt

madamzonderm schreef: ↑

19-01-2020 23:07

Ja, ergens wel. Ik zal haar vast nog tegenkomen. Ik heb niet per se bedacht wat ik dan doe en of dat uitmaakt en of dat zelfs een vraag is. Nou ja.

Lovestar, hoe is het nu? Bijvoorbeeld, hoe speelt de vraag of dit het nu is bij je? Heb je een bewuste keus kunnen maken of je dat bespreekt met je vriend of niet? Weet niet wat het handigst is, beiden hebben hun voor en nadelen waar het gewicht ervan vast afhangt van hoeveel die vraag speelt. Wat denk jij?

Goede en leuke vraag
Daar ben ik in meer of mindere mate dagelijks mee bezig. Gisteren en zaterdag wat bewuster. Zaterdag omdat ik vriendinnen gezien en gesproken heb erover. Niet specifiek of dit hem is, maar over hoe het nu is en hoe ik mij voel. Gisteren omdat een vriendin van diezelfde groep een update gaf over haar leven en specifiek haar relatie, wat ook voer gaf om over na te denken.

Kennen jullie de documentaire van Lize Korpershoek 'mijn sex is stuk'? Wat ik o.a mooi vind, is haar zoektocht naar haar seksualiteit. Waar ze achter komt, is dat ze veel meeging in wat 'hoort' en in jongens van haar wilden en met haar deden. Ik herken het deel dat ik mijn/ons proces van verliefdheid en hoe dingen 'zouden moeten gaan' (on)bewust vergelijk met heersende gedachte hierover en hoe anderen in mijn omgeving hierover denkt. Ik krijg/kreeg vaak te horen dat ik teveel in mijn hoofd zit en nadenk over dingen. Dat ik onvoldoende in contact sta met mijn gevoel. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat de man in kwestie en het contact wat we hebben, dan niet goed is. Want als ik blijkbaar teveel over moet nadenken ipv voelen, dan is dit hem misschien niet.

Daarnaast vergelijk ik het veel met eerdere verliefdheden. Een paar zijn dat, waar ik ook een relatie mee gehad heb. Verliefdheid is in mijn geval een goede voorspeller voor een relatie Dan denk ik aan hoe het was, hoe ik mij voelde, hoe het ging en wat de ander voelde en zijn gedrag. Ik ben erachter gekomen dat het niet zo hoeft te gaan en zo te zijn. Ik ben gegroeid als persoon, heb levenservaring opgedaan door de jaren en andere mannen.
En ja, ik ben eenmaal een nadenker. Ik kan pas voluit gaan genieten van alles, als ik voor mijzelf eruit ben dat het 'kan'. Bv wilt hij wel een relatie (ik wil geen rebound zijn), wilt hij meer kinderen? Heeft hij alles verwerkt van zijn vorige relatie, hoe gaan we het doen qua afstand etc etc. Is dit dan fout? Dat dacht ik wel. Maar dit is niet fout, dit is MIJN proces en hoe ik gewired ben. Anderen mogen hier zeer zeker wat van vinden en graag wat over zeggen, want ik leer graag. Maar ik heb geleerd om op mijzelf te vertrouwen.

Lang verhaal als intro Hopelijk hebben jullie hier wat aan. Ik zou het leuk vinden om te horen hoe jullie hierover denken. En ook wat jullie ervaringen zijn je eigen proces vs hoe het hoort.

Antwoord op je vragen MadameM
Hoe is het nu?
Goed! We hebben het erg fijn samen. Ik denk vaak aan hem en verlang om bij elkaar te zijn. Het is wat lastiger af te spreken ivm de afstand en tijd, maar we hebben voldoende contact tussendoor in de vorm van berichten sturen en om de zoveel dagen videobellen. We kunnen goed praten over elkaar missen op een fijne manier.
Ik ben nog steeds verliefd. Dit gaat met momenten. Wanneer ik aan hem moet denken door iets, wanneer ik wakker word of als ik/we toekomstplannen gemaakt hebben. We hebben een stedentrip geboekt Zoveel zin in! Ik zie ons helemaal dat doen en dan realiseer ik hoe gek ik op hem ben.

Bijvoorbeeld, hoe speelt de vraag of dit het nu is bij je?
Hoe weten we eigenlijk of dit het is? Vind ik moeilijk om ermee om te gaan,want ik ben iemand die graag weet of ze een goede keuze maakt. En dan met het oog voor altijd, kinderen: alles erop en eraan. Maar dat weten we eenmaal niet. Ik zeg bij voorkeur ook niet voor altijd samen, maar voor heel lang. Misschien niet zo romantisch, maar wel beter passend voor mij en waar ik achter sta.
Ik realiseer mij dat dit een altijd lopend proces is. Er moet een soort basis is waarvan ik denk: ja, ik wil in een relatie zijn met jou. Die is er. Standaard dingen zijn het: aantrekkingskracht, vergelijkbare normen en waarden en levensstijl en doelen in het leven. Of dit het is, is iets wat de tijd leert. Tijd laat zien hoe de genoemde 4 aspecten tot uiting komen, waardoor ik kan zien en ervaren of dit het is. Ik heb de realisatie en de vrede gevonden dat ik het nu niet zeker kan weten voor de toekomst. En dit mag van mijzelf.

Heb je een bewuste keus kunnen maken of je dat bespreekt met je vriend of niet? Weet niet wat het handigst is, beiden hebben hun voor en nadelen waar het gewicht ervan vast afhangt van hoeveel die vraag speelt. Wat denk jij?
Hmmm. Lastig. Ik ben er in ieder geval bewust mee bezig. Dit houdt in de praktijk in dat ik soms over dingen denk en deze voor mijzelf houdt. Sommige dingen bespreek ik wel. Maar ben hier zorgvuldig mee wanneer ik dit bespreek en hoe ik het ter sprake ben. Welke doel heb ik ermee? Eigenlijk heb ik dus een bewuste keuze gemaakt in wat ik wel of niet bespreek. Ik ben van mening dat alles wel bespreekbaar moet zijn, maar of ik het bespreek is een keus van mij

Of ik het wel of niet bespreek, hangt dus van mijn behoefte af achter de vraag(stuk). Als ik eigenlijk (alweer....) bevestiging wil, dan probeer ik het niet te bespreken of af en toe. Bespreek ik het hier of met mijn vriendinnen. Als het gaat over onze relatie en toekomstvisie en het is iets nieuws, dan denk ik erover na en bespreek ik het op een goed moment. Ik denk dat het belangrijkste voor mij is dat ik mijzelf kan zijn. Ik ben een filosoof, een gevoelsmens en een nadenker. Dingen bespreken hoort eenmaal bij mij. Dus wat betreft ga ik dat stuk van mijzelf niet verbergen. Wel kan ik nadenken hoe dit deel van mij verhoudt tot hem en onze relatie.

Tot slot
Ik ben heel gelukkig met hem en onze relatie Ik heb een paar vriendinnen waar de relatie niet lekker loopt en ik er ongelukkig van word als ik het alleen hoor Het is natuurlijk een verschil waar zij staan en ik sta met de relatie. Ik voorzie zoals het nu is en gaat niet dat onze relatie die kant op zal gaan. We bouwen aan een mooie, solide basis waarvan zij aangeven dat ze dat nu missen. Hierdoor heb ik het gevoel en vertrouwen dat dit echt iets is

Ik voel mij nu net als een bepaalde forummer van een ander topic over alleen zijn als ik de lengte van mijn bericht lees

It-is-joysjuhhh schreef: ↑

19-01-2020 23:56

......
Ik ben ook benieuwd Lovestar.
Hier gaat het goed. Net weekendje weg geboekt, of nou ja dat hadden we gedaan maar het bleek carnaval dat weekend. Dus nu ergens in het noorden geboekt! Onze communicatie kon soms wat opener, maar dat gaat wel steeds beter nu we elkaar langer kennen en het spannende er wat af gaat.

Leuk dat het geboekt is! Hoe ziet jullie weekendinvulling eruit?

Communicatie is altijd een ding. Belangrijkste inderdaad is dat het beter gaat.

Lovestar schreef: ↑

20-01-2020 12:11

Ik voel mij nu net als een bepaalde forummer van een ander topic over alleen zijn als ik de lengte van mijn bericht lees

grappig dit te lezen want ik dacht het eventjes toen ik jouw post zag/las 'is zo nu plots zoals x geworden??'

Maar het doet zo goed om te lezen hoe het gaat met jullie en een stedentrip geboekt... Leuk en spannend! Ik duim!