Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
maandag 25 maart 2019 15:48
maandag 25 maart 2019 15:53
maandag 25 maart 2019 16:00
Eens. Je baalt allebei al als je in een weekend één verjaardag hebt.Gatinmijnsok schreef: ↑25-03-2019 15:53Ik denk dat je er niet voor moet gaan. Je vindt dat je nu al veel moet en je vindt dat blijkbaar niet fijn. Voor je vriend geldt dat ook. Met een kind zal je veel, veel meer moeten. Je houdt niet van baby's en niet van pubers, dat stukje peuter en basisschool kind is maar kort.
Ik denk dat het krijgen van kinderen jullie echt ongelukkig gaat maken.
Je maakt het jezelf trouwens erg moeilijk met he gedachtengang. Het is gewoon helemaal prima om de knoop door te hakken omdat het niet bij jullie past. Hoeft je echt niet moeilijk over te doen.
En spijt? Tja, dat weet je nooit. Wél is het vele malen beter om spijt van kinderloosheid te hebben dan spijt van je kind (eren).
maandag 25 maart 2019 16:08
Dat is zeker lastig als je al zoveel jaar twijfelt! Wat vindt jouw vriend dan?
Wat wil je nu nog allemaal doen in je leven? Op een gegeven moment heb je de meeste dingen wel gedaan die je wilde doen. En dan......werken tot je 67e. Overal zitten voor en nadelen aan.
Ik riep altijd dat ik nooit kinderen wilde. Op een dag had ik zoiets van.....tja....als ik kinderen wil dan moet ik echt niet te lang wachten. Ik heb er uiteindelijk twee en ben erg blij met ze.
Ik hou ook niet van baby’s. Het doet mij niets als ik in een kinderwagen kijk. Nog steeds niet. Maar je eigen baby is een heel ander verhaal....geloof me
Moeilijke beslissing voor jou! Maar als ik zo je verhaal lees dan ben ik bang dat je toch spijt krijgt als je het niet doet.
Je zegt dat je kinderen leuk vindt tot de basisschooltijd maar dat is ook de drukste tijd met de meeste verplichtingen. Na die tijd krijg je echt meer tijd voor jezelf en elkaar.
Succes ermee!
Wat wil je nu nog allemaal doen in je leven? Op een gegeven moment heb je de meeste dingen wel gedaan die je wilde doen. En dan......werken tot je 67e. Overal zitten voor en nadelen aan.
Ik riep altijd dat ik nooit kinderen wilde. Op een dag had ik zoiets van.....tja....als ik kinderen wil dan moet ik echt niet te lang wachten. Ik heb er uiteindelijk twee en ben erg blij met ze.
Ik hou ook niet van baby’s. Het doet mij niets als ik in een kinderwagen kijk. Nog steeds niet. Maar je eigen baby is een heel ander verhaal....geloof me
Moeilijke beslissing voor jou! Maar als ik zo je verhaal lees dan ben ik bang dat je toch spijt krijgt als je het niet doet.
Je zegt dat je kinderen leuk vindt tot de basisschooltijd maar dat is ook de drukste tijd met de meeste verplichtingen. Na die tijd krijg je echt meer tijd voor jezelf en elkaar.
Succes ermee!
maandag 25 maart 2019 16:08
Het punt is, dat het krijgen van een kind (of meerdere) helemaal niet hoeft te betekenen dat al die wensen in vervulling gaan. Daarnaast is het wel of niet willen van een kind puur een gevoelskwestie. Je wilt ze wel of je wilt ze niet. De rest zijn alleen maar argumenten om je mening te onderbouwen.
En waarom zou je je leven alleen moeten vullen met jou en je vriend? Heb je verder geen sociale contacten, je weet wel, overige familie, vrienden, collega's? Heb je verder geen interesses waarmee je je dagen kunt vullen? Werk je?
TO, ik ben zelf kindvrij (en mijn vriend ook), ik ben iets jonger dan jij, maar ik maak mij echt geen zorgen over later. Ik heb familie en leuke vriend(inn)en. Een aantal is ook kindvrij en we hebben al eens tegen elkaar gezegd, we gaan als we oud zijn lekker naar een warm land verhuizen met zijn allen. Lekker goedkoop daar zorg inkopen, lekker veel buiten zijn.
Het fijne van kindvrij zijn, vind ik juist dat ik mijn leven kan inrichten zoals ik wil, relatief weinig verplichtingen. Ik hoef niet 24/7 paraat te staan. Ik hoef niet bang te zijn dat ik daardoor mijn kind te kort zal doen. Zoals iemand hier als quote heeft: De beste moeder ben ik door zelf niet aan kinderen te beginnen.
Er is trouwens hier een kindvrij topic: https://forum.viva.nl/kinderen/bewust- ... #p29511519
Als je nog gelijkgestemden zoekt?!
En waarom zou je je leven alleen moeten vullen met jou en je vriend? Heb je verder geen sociale contacten, je weet wel, overige familie, vrienden, collega's? Heb je verder geen interesses waarmee je je dagen kunt vullen? Werk je?
TO, ik ben zelf kindvrij (en mijn vriend ook), ik ben iets jonger dan jij, maar ik maak mij echt geen zorgen over later. Ik heb familie en leuke vriend(inn)en. Een aantal is ook kindvrij en we hebben al eens tegen elkaar gezegd, we gaan als we oud zijn lekker naar een warm land verhuizen met zijn allen. Lekker goedkoop daar zorg inkopen, lekker veel buiten zijn.
Het fijne van kindvrij zijn, vind ik juist dat ik mijn leven kan inrichten zoals ik wil, relatief weinig verplichtingen. Ik hoef niet 24/7 paraat te staan. Ik hoef niet bang te zijn dat ik daardoor mijn kind te kort zal doen. Zoals iemand hier als quote heeft: De beste moeder ben ik door zelf niet aan kinderen te beginnen.
Er is trouwens hier een kindvrij topic: https://forum.viva.nl/kinderen/bewust- ... #p29511519
Als je nog gelijkgestemden zoekt?!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 25 maart 2019 16:11
Er komen altijd weer nieuwe interesses op je weg. Zonder kinderen kan er wellicht eerder gestopt worden met werken. Ze kunnen langer naar 't buitenland. Overwinteren bijv. Juist met kinderen leg je je de rest van je leven wel heel erg vast.roosje1976 schreef: ↑25-03-2019 16:08Dat is zeker lastig als je al zoveel jaar twijfelt! Wat vindt jouw vriend dan?
Wat wil je nu nog allemaal doen in je leven? Op een gegeven moment heb je de meeste dingen wel gedaan die je wilde doen. En dan......werken tot je 67e. Overal zitten voor en nadelen aan.
maandag 25 maart 2019 16:12
Neem een pleegkind tussen de 3 en 12 jaar.
Maar serieus, doe t maar niet. Eigenlijk vind je niks leuk aan kinderen, alleen om met de kerst samen aan tafel te zitten.
Bij kinderen moet je jezelf voor 100% kunnen wegcijferen, slapeloze nachten, alleen maar verplichtingen en het kost veel geld. Een kind heeft recht op ouders die 100% voor hem of haar gaan, en daar alles voor opzij willen zetten.
Ik zou alles wat ik heb gelijk inleveren voor het geluk van mn kinderen.
Oh ja, nog iets: afgelopen kerst zaten ze bij de schoonouders, zaten wij gewoon samen.
Maar serieus, doe t maar niet. Eigenlijk vind je niks leuk aan kinderen, alleen om met de kerst samen aan tafel te zitten.
Bij kinderen moet je jezelf voor 100% kunnen wegcijferen, slapeloze nachten, alleen maar verplichtingen en het kost veel geld. Een kind heeft recht op ouders die 100% voor hem of haar gaan, en daar alles voor opzij willen zetten.
Ik zou alles wat ik heb gelijk inleveren voor het geluk van mn kinderen.
Oh ja, nog iets: afgelopen kerst zaten ze bij de schoonouders, zaten wij gewoon samen.
ik geef mn bek ook maar een douw
maandag 25 maart 2019 16:14
maandag 25 maart 2019 16:14
Het jammere van kinderen krijgen is dat je het niet eerst even een aantal maanden/jaren kan uitproberen en dat als dan blijkt dat het toch niet je ding is dat je ze dan niet weg kan doen. Want iemand schreef het hierboven al, je weet van tevoren niet hoe het voelt, je eigen kinderen. Je vindt misschien baby's nooit leuk, behalve die van jezelf, dat is echt zo. Je eigen kinderen zijn zoveel leuker, knapper, liever enz. dan die van vrienden, de buren enz.
Ik ben verantwoordelijk voor wat ik schrijf, niet voor wat u leest.
maandag 25 maart 2019 16:15
Want met kinderen mag je lekker thuis blijven en dingen voor jezelf doen?roosje1976 schreef: ↑25-03-2019 16:08
[...]Wat wil je nu nog allemaal doen in je leven? Op een gegeven moment heb je de meeste dingen wel gedaan die je wilde doen. En dan......werken tot je 67e. Overal zitten voor en nadelen aan. [...]
Juist als je geen kinderen hebt, kun je makkelijker op een gegeven moment minder gaan werken. Je kunt makkelijker je tijd indelen, dus als je wel op reis wilt, die cursus wilt gaan doen, socializen met die ene vriendin die wel een kind heeft en beperkt is in haar tijd, dan kan dat gewoon.
En voor mij geldt, nieuwe ervaringen leiden tot nieuwe wensen/ervaringen. En liever dat ik op mijn 70ste denk, mwa wat moet ik nu eens gaan doen. Dan dat ik op mijn 70ste denk, fuck, ik wil nog zoveel doen, maar nu kan het niet meer!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 25 maart 2019 16:16
Nou ja, dat hoop je dan. Geen garantie dat je tzt ook echt zo denkt.mevrouwiglesias schreef: ↑25-03-2019 16:14Het jammere van kinderen krijgen is dat je het niet eerst even een aantal maanden/jaren kan uitproberen en dat als dan blijkt dat het toch niet je ding is dat je ze dan niet weg kan doen. Want iemand schreef het hierboven al, je weet van tevoren niet hoe het voelt, je eigen kinderen. Je vindt misschien baby's nooit leuk, behalve die van jezelf, dat is echt zo. Je eigen kinderen zijn zoveel leuker, knapper, liever enz. dan die van vrienden, de buren enz.
Of misschien praat men zichzelf dit wel aan, want je moet blij zijn met wat je hebt en klagen is taboe.
dianaf wijzigde dit bericht op 25-03-2019 16:16
3.10% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 25 maart 2019 16:18
De eerste periode van een baby hebben staat (bijna) alles inderdaad in het teken van je kind. Maar daarna en tot op de dag van vandaag echt niet hoor bij mij. Ik doe voor ze wat ik moet doen. Natuurlijk ook de leuke dingetjes maar ik pak echt wel mijn eigen tijd hoor. Ook wat uitgaven betreft. Als ik bij wijze van 50 euro heb om wat leuks te doen dan geef ik 25 voor m’n kind en 25 voor mezelf. Ik en mijn man zijn er ook nog!
maandag 25 maart 2019 16:26
Ik zou eerder denken, gezien haar leeftijd is de kans op afwijkingen volgens mij veel hoger. Wil je dat risico nemen?redbulletje schreef: ↑25-03-2019 16:19TO is al 37 (!) om dan nu haar vrije leventje nog op te geven voor een streng regime met vaste schoolvakanties en het aflopen van de agenda van een kind? Klinkt niet erg verstandig.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 25 maart 2019 16:33
Maak anderen(lees: kinderen) niet verantwoordelijk voor jouw "is dit het nou" gevoel. Zij gaan dat niet voor je oplossen. En dat mag je ook niet van hen verwachten. Kinderen kun je niet even uitproberen voor de leuk. Hak de knoop door en neem geen kinderen. Zoek je geluk en voldoening in andere dingen.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
