Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 12 februari 2008 om 10:57
quote:Elmervrouw schreef op 12 februari 2008 @ 10:19:
Dubiootje, Leo, wat gezellig dat jullie net ook hier zijn
(hartkloppingen en veel emotie als ik dit schrijf, ik begin echt weer te voelen zeg) Weet je dat ik hele grote en lange virtuele armen heb? Ik sla ze allebei om je heen. Wat ben ik trots op jou supervrouw!
Dubiootje, Leo, wat gezellig dat jullie net ook hier zijn
(hartkloppingen en veel emotie als ik dit schrijf, ik begin echt weer te voelen zeg) Weet je dat ik hele grote en lange virtuele armen heb? Ik sla ze allebei om je heen. Wat ben ik trots op jou supervrouw!
dinsdag 12 februari 2008 om 11:01
Iseootjelief, wat ben je toch fantastisch!
Juist jouw woorden zijn zo waardevol omdat je zo goed herkent waar het over gaat als er over isolatie wordt gesproken. Je doet het zo goed lieve meid. Ik hoop zo erg dat je los kunt laten dat je niet te vertrouwen bent. Je bent er altijd voor de vrouwen hier met een lief woord voor iedereen. Echt, die periode van niet betrouwbaar zijn ligt ver achter je nu. Ik vind je een hele stabiele en zorgzame factor hier in dit topic. Ook op jou ben ik heel trots!
Juist jouw woorden zijn zo waardevol omdat je zo goed herkent waar het over gaat als er over isolatie wordt gesproken. Je doet het zo goed lieve meid. Ik hoop zo erg dat je los kunt laten dat je niet te vertrouwen bent. Je bent er altijd voor de vrouwen hier met een lief woord voor iedereen. Echt, die periode van niet betrouwbaar zijn ligt ver achter je nu. Ik vind je een hele stabiele en zorgzame factor hier in dit topic. Ook op jou ben ik heel trots!
dinsdag 12 februari 2008 om 11:15
Lieve Iseo
Zó dapper als je durft uit te spreken waar je je over schaamt. Dat doorbreekt de schaamte. Ik zeg het tegelijkertijd ook tegen mezelf, want ik schaam me ook over bepaald gedrag van mezelf (ook al wordt het veroorzaakt door triggers, zeg maar) en daar ga ik het morgen over hebben. Het angstzweet breekt me nu al uit, eerlijk gezegd.
Zó dapper als je durft uit te spreken waar je je over schaamt. Dat doorbreekt de schaamte. Ik zeg het tegelijkertijd ook tegen mezelf, want ik schaam me ook over bepaald gedrag van mezelf (ook al wordt het veroorzaakt door triggers, zeg maar) en daar ga ik het morgen over hebben. Het angstzweet breekt me nu al uit, eerlijk gezegd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 12 februari 2008 om 11:21
Dankje lieve Leo..
Ik had een leven wat zich apart afspeelde van de andere mensen die er wel waren maar die zo ver weg leken. Dan voel je je eenzaam maar daar heb je ook geen tijd voor. Door de manier waarop de relatie in elkaar steekt.
Maar wie begrijpt dat?
Daarom is dit topic voor mij zo belangrijk. Sommige zaken zijn zo vreemd en ingewikkeld, het is helemaal niet zo dat ik me alleen zielig voel of een slachtoffer, het is juist dat ik zo graag wil dat iemand het weet, begrijpt.
In het dagelijks leven doe ik nu dingen die bij iemand horen die ik wel graag zou willen worden in de toekomst.
Maar ondertussen zit ik met vragen, met herinneringen.
En dat is okee, want het gaat goed enzo.
Poe, weet echt niet wat ik allemaal zit te schrijven.
Moet eigenlijk zo weg maar niet vooruit te krijgen vandaag.
Ik had een leven wat zich apart afspeelde van de andere mensen die er wel waren maar die zo ver weg leken. Dan voel je je eenzaam maar daar heb je ook geen tijd voor. Door de manier waarop de relatie in elkaar steekt.
Maar wie begrijpt dat?
Daarom is dit topic voor mij zo belangrijk. Sommige zaken zijn zo vreemd en ingewikkeld, het is helemaal niet zo dat ik me alleen zielig voel of een slachtoffer, het is juist dat ik zo graag wil dat iemand het weet, begrijpt.
In het dagelijks leven doe ik nu dingen die bij iemand horen die ik wel graag zou willen worden in de toekomst.
Maar ondertussen zit ik met vragen, met herinneringen.
En dat is okee, want het gaat goed enzo.
Poe, weet echt niet wat ik allemaal zit te schrijven.
Moet eigenlijk zo weg maar niet vooruit te krijgen vandaag.
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 12-02-2008 11:23
Reden: foutje :-)
Reden: foutje :-)
% gewijzigd
dinsdag 12 februari 2008 om 11:38
terug!
Zal aan je denken morgen, lieve Veer.
Het lucht wel op om er over te schrijven, maar er zit nog meer.
Ik schaam me ook voor bepaald gedrag van mezelf, voor dingen die ik nu doe die vreemd zijn maar voor mezelf ook wel te verklaren.
Maar tegenover anderen is de schaamte groot want ik zie ook vaak hoe het dan eigenlijk had gemoeten of hoe ik het had gewild.
Net als dat ik nu terugkijk en de hele tijd zo'n opkomend rotgevoel heb over die tijd als ik nu eens niet alleen naar ex en mij kijk in hoe we deden, maar mezelf in relatie tot de andere mensen.
Ik heb mezelf altijd gezien als iemand die overal voor wegloopt. Okee behalve dan dat ik bleef bij diegene bij wie ik juist moest weggaan.
Maar alles gaat bij mij in periodes, het is niet vast en zeker.
Het lijkt wel of ik me soms ga verzetten tegen mezelf omdat het erop uit ga komen dat dit voor vast is. En dat is eigenlijk juist ook nog eens wat ik het liefste wil!
Maar dan nu ga ik bijvoorbeeld nu ineens andere mensen uitproberen of ze wel echt van plan zijn bij me te blijven, ook als ik niet eens diegene ben die alles doet en alles offert om het maar fijn te houden. Ga dus mensen testen, oh ik schaam me zo!
En daar ben ik me op het moment dat het gebeurt dan niet eens van bewust, meer als ik 's avonds weer terug op mezelf ben en het niet los kan laten en met schaamrood op mijn wangen eraan denk en het zie.
Nou alles voelt vandaag lekker in de war.
Zal aan je denken morgen, lieve Veer.
Het lucht wel op om er over te schrijven, maar er zit nog meer.
Ik schaam me ook voor bepaald gedrag van mezelf, voor dingen die ik nu doe die vreemd zijn maar voor mezelf ook wel te verklaren.
Maar tegenover anderen is de schaamte groot want ik zie ook vaak hoe het dan eigenlijk had gemoeten of hoe ik het had gewild.
Net als dat ik nu terugkijk en de hele tijd zo'n opkomend rotgevoel heb over die tijd als ik nu eens niet alleen naar ex en mij kijk in hoe we deden, maar mezelf in relatie tot de andere mensen.
Ik heb mezelf altijd gezien als iemand die overal voor wegloopt. Okee behalve dan dat ik bleef bij diegene bij wie ik juist moest weggaan.
Maar alles gaat bij mij in periodes, het is niet vast en zeker.
Het lijkt wel of ik me soms ga verzetten tegen mezelf omdat het erop uit ga komen dat dit voor vast is. En dat is eigenlijk juist ook nog eens wat ik het liefste wil!
Maar dan nu ga ik bijvoorbeeld nu ineens andere mensen uitproberen of ze wel echt van plan zijn bij me te blijven, ook als ik niet eens diegene ben die alles doet en alles offert om het maar fijn te houden. Ga dus mensen testen, oh ik schaam me zo!
En daar ben ik me op het moment dat het gebeurt dan niet eens van bewust, meer als ik 's avonds weer terug op mezelf ben en het niet los kan laten en met schaamrood op mijn wangen eraan denk en het zie.
Nou alles voelt vandaag lekker in de war.
dinsdag 12 februari 2008 om 11:54
Lieve Iseo, ik ga zo met de hond weg, comp uit eindelijk, maar dit wil ik nog even zeggen. Dat anderen uittesten, dat heb ik ook! Jan heeft al meerdere keren tegen mij gezegd: hoeveel examens moet ik nog afleggen bij jou? En dat is ook zo... ik kan na zeven jaar nog steeds niet zeggen dat ik compleet, 100%, mijn hart heb geopend voor hem. En dat voelt hij. Hij daarentegen heeft dat wél gedaan. (Hij heeft ook niet zo'n achtergrond als ik)
Eigenlijk ben ik nog steeds aan het uitproberen of mensen betrouwbaar zijn. Niet dat dit heel bewust gaat of zo, maar als ik terugkijk gaat het zo: als ik dit doe of zeg, mag je mij dan nog steeds? Als ik eerlijk ben over wat ik voel, loop je dan niet in afschuw weg? En als ik aan dat gesprek van morgen denk: als ik je dit vertel, begeleidster, mag ik dan nog terugkomen in de groep? Mag je mij dan nog steeds? Zelf vind ik het vervelend, genant en noem maar op, wat ik ga vertellen, maar gaat een ander mij dan niet laten vallen?
Ik probeer het zo te zien: mijn vertrouwen in een ander is zo diepgaand beschadigd, ik ben het beetje bij beetje aan het terugveroveren. Daarbij ben ik idd aan het aftasten, uitproberen, voelen, kijken. En iemand die mij de moeite waard vindt, rent niet in afschuw weg. Dat is me met Jan nog steeds niet gelukt althans, hem 'wegpesten'
Eigenlijk ben ik nog steeds aan het uitproberen of mensen betrouwbaar zijn. Niet dat dit heel bewust gaat of zo, maar als ik terugkijk gaat het zo: als ik dit doe of zeg, mag je mij dan nog steeds? Als ik eerlijk ben over wat ik voel, loop je dan niet in afschuw weg? En als ik aan dat gesprek van morgen denk: als ik je dit vertel, begeleidster, mag ik dan nog terugkomen in de groep? Mag je mij dan nog steeds? Zelf vind ik het vervelend, genant en noem maar op, wat ik ga vertellen, maar gaat een ander mij dan niet laten vallen?
Ik probeer het zo te zien: mijn vertrouwen in een ander is zo diepgaand beschadigd, ik ben het beetje bij beetje aan het terugveroveren. Daarbij ben ik idd aan het aftasten, uitproberen, voelen, kijken. En iemand die mij de moeite waard vindt, rent niet in afschuw weg. Dat is me met Jan nog steeds niet gelukt althans, hem 'wegpesten'
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 12 februari 2008 om 12:06
Elmervrouw, wat jij schrijft....ik vraag me af, of dat het zelfde is als bij bij. Is dat de reden dat ik nog steeds op mijn tenen loop? Ik durf mij ook niet helemaal bloot te geven, niet te vertrouwen dat ik net zo goed ben als alle anderen...nee, ik moet er moeite voor doen om net zo goed te zijn als iedereen (= op de tenen lopen...).
De vriendschappen die ik had, zijn bijna allemaal verwaterd: vrienden die het te druk hebben met hun eigen problemen, veel werken; geen tijd meer om vriendschappen te onderhouden. Ik heb er nog tijd ingestoken, maar vraag me af, maar kreeg er weinig voor terug. Het zal tijd worden nieuwe contacten op te doen.
Verder wens ik jou, Elmervrouw, veel succes met je gesprek morgen; ik vind het erg dapper dat je dat aangaat, en ik hoop dat het je heel veel gaat brengen!
Groetjes aan iedereen,
Nicole
De vriendschappen die ik had, zijn bijna allemaal verwaterd: vrienden die het te druk hebben met hun eigen problemen, veel werken; geen tijd meer om vriendschappen te onderhouden. Ik heb er nog tijd ingestoken, maar vraag me af, maar kreeg er weinig voor terug. Het zal tijd worden nieuwe contacten op te doen.
Verder wens ik jou, Elmervrouw, veel succes met je gesprek morgen; ik vind het erg dapper dat je dat aangaat, en ik hoop dat het je heel veel gaat brengen!
Groetjes aan iedereen,
Nicole
dinsdag 12 februari 2008 om 14:09
Hee lieve allemaal,
Wat hebben jullie veel geschreven. En ja, ook voor mij weer veel herkenbare dingen.
Veertje, je schrijft dat je zelfs na 7 jaar nog steeds je hart niet 100% geopend hebt voor je man. Ik weet hoe het voelt, ik ben nu 5 jaar samen met mijn man... 100% vertrouwen, nee, dat kan ik niet. Nou ja, verstandelijk wel, als anderen me vragen of ik hem vertrouw, kan ik heel stellig zeggen dat dat wel zo is, en het ook geloven op dat moment. Maar gevoelsmatig, als ik diep in mijn hart kijk... nee, nooit 100%. Ik hou van hem, maar ergens is er nog steeds een slag om de arm. Hij weet dat, begrijpt dat en accepteert dat. Hoe is dat bij jouw man? Wat denk jij, ga je ooit die 100% bereiken? Streef je daarnaar?
En Veertje, zie je nou wel dat je 'stoer' bent, ik zei het je toch! Iedereen zegt het, dus dan is het zo!
En ja, dat isoleren van je vrienden en familie... dat is bij mij ook ver gegaan. Ik heb dingen gedaan, uitvluchten verzonnen... eigenlijk complete leugens opgehangen waar ik me achteraf heel erg voor schaam... Lilly, pas op dat het bij jou niet zover komt. Ik ben het zo eens met wat de anderen zeggen, houd Anna als vriendin, zij is je 'lijntje' met de realiteit, je hebt haar nodig en vriendinnen als zij zijn zeldzaam.
Ikzelf had op een gegeven moment niemand meer. De mensen waar ik nog contact mee had, wisten niets en ik kon goed toneelspelen. Maar gelukkig heeft mijn periode van isolatie niet zo heel lang geduurd. Door de 'ontknoping' van mijn verhaal, was het opeens heel duidelijk wat er was gebeurd en kwamen de meeste van mijn vrienden bij me terug. Eén vriendin heb ik, recent, kunnen uitleggen hoe het is geweest toen. Zij begreep het misschien niet helemaal maar oordeelde niet, daar ben ik dankbaar voor. Met andere vrienden heb ik er nooit over gepraat. Streep eronder, bestaat niet meer. En zo heb ik alles aangepakt. Of juist niet aangepakt, eigenlijk. Totdat ik hier kwam, na al die jaren.
Het hoeft niet zo te gaan, als je zo'n vriendin als Anna hebt. Wat waardevol is zij, voor nu, maar ook in de toekomst. Ik hoop dat je dat inziet, Lilly.
Liefs voor iedereen!
Wat hebben jullie veel geschreven. En ja, ook voor mij weer veel herkenbare dingen.
Veertje, je schrijft dat je zelfs na 7 jaar nog steeds je hart niet 100% geopend hebt voor je man. Ik weet hoe het voelt, ik ben nu 5 jaar samen met mijn man... 100% vertrouwen, nee, dat kan ik niet. Nou ja, verstandelijk wel, als anderen me vragen of ik hem vertrouw, kan ik heel stellig zeggen dat dat wel zo is, en het ook geloven op dat moment. Maar gevoelsmatig, als ik diep in mijn hart kijk... nee, nooit 100%. Ik hou van hem, maar ergens is er nog steeds een slag om de arm. Hij weet dat, begrijpt dat en accepteert dat. Hoe is dat bij jouw man? Wat denk jij, ga je ooit die 100% bereiken? Streef je daarnaar?
En Veertje, zie je nou wel dat je 'stoer' bent, ik zei het je toch! Iedereen zegt het, dus dan is het zo!
En ja, dat isoleren van je vrienden en familie... dat is bij mij ook ver gegaan. Ik heb dingen gedaan, uitvluchten verzonnen... eigenlijk complete leugens opgehangen waar ik me achteraf heel erg voor schaam... Lilly, pas op dat het bij jou niet zover komt. Ik ben het zo eens met wat de anderen zeggen, houd Anna als vriendin, zij is je 'lijntje' met de realiteit, je hebt haar nodig en vriendinnen als zij zijn zeldzaam.
Ikzelf had op een gegeven moment niemand meer. De mensen waar ik nog contact mee had, wisten niets en ik kon goed toneelspelen. Maar gelukkig heeft mijn periode van isolatie niet zo heel lang geduurd. Door de 'ontknoping' van mijn verhaal, was het opeens heel duidelijk wat er was gebeurd en kwamen de meeste van mijn vrienden bij me terug. Eén vriendin heb ik, recent, kunnen uitleggen hoe het is geweest toen. Zij begreep het misschien niet helemaal maar oordeelde niet, daar ben ik dankbaar voor. Met andere vrienden heb ik er nooit over gepraat. Streep eronder, bestaat niet meer. En zo heb ik alles aangepakt. Of juist niet aangepakt, eigenlijk. Totdat ik hier kwam, na al die jaren.
Het hoeft niet zo te gaan, als je zo'n vriendin als Anna hebt. Wat waardevol is zij, voor nu, maar ook in de toekomst. Ik hoop dat je dat inziet, Lilly.
Liefs voor iedereen!
dinsdag 12 februari 2008 om 16:57
Jeetje, wat ontzettend veel reacties ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Op wie ik het eerste moet reageren of wat ik moet typen. Pff heel erg zeg!
Wil jullie allemaal wel bedanken. Jullie zijn zo lief voor me en dat voelt gek. Dus ja. Ik weet het niet. Ik ben er gewoon even helemaal stil van ik kan ook niet alles echt in me op nemen als ik heel eerlijk ben. Ik lees met een half oog en halve concentratie. Ik zit min of meer met mijn hoofd bij vanavond. M. komt langs. Misschien niet slim volgens jullie maar ik wil hem wel graag zien en het uitpraten. En hij wil het graag goed maken en ik vind dat ik hem die kans dan ook moet geven.
Maar dat betekend niet dat ik jullie adviezen in de wind sla. Ik wil alleen vanavond afwachten hoe het zal gaan. Ik ga straks wat eten en dan klaarmaken. En men kamer een beetje aan kant maken! Lig nu nog even op bedje. Maar ik slik geen pijnstillers ik word daar zo duf van en meestal heel erg overmoedig. Dan doe ik meer dan ik kan en heb ik de volgende dag nog meer last. En moet ook rustig aan doen. Ik wil niet dat het langer duurt dan nodig is dat ik me zo voel. En dan moet ik toch niets gaan forceren
Ik wil zoveel zeggen maar kan er gewoon de woorden niet voor vinden.
Lieffs,
LillyRose
Wil jullie allemaal wel bedanken. Jullie zijn zo lief voor me en dat voelt gek. Dus ja. Ik weet het niet. Ik ben er gewoon even helemaal stil van ik kan ook niet alles echt in me op nemen als ik heel eerlijk ben. Ik lees met een half oog en halve concentratie. Ik zit min of meer met mijn hoofd bij vanavond. M. komt langs. Misschien niet slim volgens jullie maar ik wil hem wel graag zien en het uitpraten. En hij wil het graag goed maken en ik vind dat ik hem die kans dan ook moet geven.
Maar dat betekend niet dat ik jullie adviezen in de wind sla. Ik wil alleen vanavond afwachten hoe het zal gaan. Ik ga straks wat eten en dan klaarmaken. En men kamer een beetje aan kant maken! Lig nu nog even op bedje. Maar ik slik geen pijnstillers ik word daar zo duf van en meestal heel erg overmoedig. Dan doe ik meer dan ik kan en heb ik de volgende dag nog meer last. En moet ook rustig aan doen. Ik wil niet dat het langer duurt dan nodig is dat ik me zo voel. En dan moet ik toch niets gaan forceren
Ik wil zoveel zeggen maar kan er gewoon de woorden niet voor vinden.
Lieffs,
LillyRose
dinsdag 12 februari 2008 om 18:02
Lieve dames,
wat ben ik blij dat ik jullie gevonden heb, al voelt het niet zo erg als sommigen.... ach, wil ik weer gaan bagatelisseren.
In de zomer van 2006 ben ik al op dit topic gestuit en het was toen dat ik me realiseerde dat mijn verleden veel invloed had op mijn toenmalige relatie, met name op lichamelijk gebied.
(Heb zojuist een heel verhaal geschreven maar kan de juiste woorden niet vinden).
En jullie voelen 'm al aankomen, hij was daar niet tegen bestand en uiteindelijk haalden we het slechtste bij elkaar naar boven.
Ook ik vond dat de koek uiteindelijk op was, was leeg, opperdepop, te moe. Hij woonde bij mij in dus was het logisch dat hij wegging. Zonder woorden is dit gebeurd.
Ik heb verdriet omdat ik hoopte dat hij iemand was die vérder zou kijken.
Niet om anderen een loef af te steken maar ik was de periode van gekke streken uithalen of testen voorbij. Ik was stabiel op dat ene tekortkominkje na.
Nogmaals beste mensen, wil niemand voor het hoofd stoten omdat ik maar al te goed weet hoe diep sommige dingen erin hakken maar ik heb alles, maar dan ook alles in het verleden zelf opgezocht. Hoezo spijt?!
En in het heden;
@ dubiootje, toen de relatie abrupt verbroken was heb ik doelbewust me maandenlang afzijdig gehouden van vrienden en anderen. Geen behoefte aan, had genoeg aan mezelf, wilde het ook echt voornamelijk zelf klaren. Heb veel gelezen, huis opgeknapt, ben geen één keer uitgegaan (nog niet), heb sommige gewoontes met ex zoals om de dag drinken afgezworen, ben beter gaan eten, heb meer tijd voor mijn dochter (gedeeld ouderschap), ben mijn werk gaan herwaarderen, wat een lieve collega's en wat een groot goed dat ik mezelf kan zijn.
Toevalligerwijs kwam ik een oudcollega tegen die een coachingopleiding volgt en een proefkonijn nodig had, kon niet mooier dus daar ben ik onlangs mee begonnen. Puntjes op i zetten of althans ... een poging daartoe, positief dus.
@Leo, wat ben je toch een schat om te vertellen over je stalkingservaring. Snap het helemaal. Het zit me idd dwars dat er niks te kiezen valt, ik ben gewoonweg gekrenkt. Hij belt, emailt of wat dan ook, nooit. Zo zit ik niet in elkaar, zou graag nog een lijntje houden, niet om af te ketsen maar om de waardevolle eigenschappen van elkaar te behouden.
@Nicole, gelukkig bleek ik na tamelijke eilandzitting nog wel vrienden te bezitten die aan een half woord genoeg hadden maar helaas wonen die niet in de buurt. Ik moet dus ook ernstig aan kennissenuitbreiding gaan doen, want dat is wat me nu opbreekt. Ben een sociaal mens en te lang alleen.
@Lemmy, dank je wel voor je lieve woorden.
@Elmervrouw, wens jou bijzonder veel sterkte morgen en weet je, je hebt al meer dan de helft gewonnen!
@Lilly, sterkte.
Bedankt.
wat ben ik blij dat ik jullie gevonden heb, al voelt het niet zo erg als sommigen.... ach, wil ik weer gaan bagatelisseren.
In de zomer van 2006 ben ik al op dit topic gestuit en het was toen dat ik me realiseerde dat mijn verleden veel invloed had op mijn toenmalige relatie, met name op lichamelijk gebied.
(Heb zojuist een heel verhaal geschreven maar kan de juiste woorden niet vinden).
En jullie voelen 'm al aankomen, hij was daar niet tegen bestand en uiteindelijk haalden we het slechtste bij elkaar naar boven.
Ook ik vond dat de koek uiteindelijk op was, was leeg, opperdepop, te moe. Hij woonde bij mij in dus was het logisch dat hij wegging. Zonder woorden is dit gebeurd.
Ik heb verdriet omdat ik hoopte dat hij iemand was die vérder zou kijken.
Niet om anderen een loef af te steken maar ik was de periode van gekke streken uithalen of testen voorbij. Ik was stabiel op dat ene tekortkominkje na.
Nogmaals beste mensen, wil niemand voor het hoofd stoten omdat ik maar al te goed weet hoe diep sommige dingen erin hakken maar ik heb alles, maar dan ook alles in het verleden zelf opgezocht. Hoezo spijt?!
En in het heden;
@ dubiootje, toen de relatie abrupt verbroken was heb ik doelbewust me maandenlang afzijdig gehouden van vrienden en anderen. Geen behoefte aan, had genoeg aan mezelf, wilde het ook echt voornamelijk zelf klaren. Heb veel gelezen, huis opgeknapt, ben geen één keer uitgegaan (nog niet), heb sommige gewoontes met ex zoals om de dag drinken afgezworen, ben beter gaan eten, heb meer tijd voor mijn dochter (gedeeld ouderschap), ben mijn werk gaan herwaarderen, wat een lieve collega's en wat een groot goed dat ik mezelf kan zijn.
Toevalligerwijs kwam ik een oudcollega tegen die een coachingopleiding volgt en een proefkonijn nodig had, kon niet mooier dus daar ben ik onlangs mee begonnen. Puntjes op i zetten of althans ... een poging daartoe, positief dus.
@Leo, wat ben je toch een schat om te vertellen over je stalkingservaring. Snap het helemaal. Het zit me idd dwars dat er niks te kiezen valt, ik ben gewoonweg gekrenkt. Hij belt, emailt of wat dan ook, nooit. Zo zit ik niet in elkaar, zou graag nog een lijntje houden, niet om af te ketsen maar om de waardevolle eigenschappen van elkaar te behouden.
@Nicole, gelukkig bleek ik na tamelijke eilandzitting nog wel vrienden te bezitten die aan een half woord genoeg hadden maar helaas wonen die niet in de buurt. Ik moet dus ook ernstig aan kennissenuitbreiding gaan doen, want dat is wat me nu opbreekt. Ben een sociaal mens en te lang alleen.
@Lemmy, dank je wel voor je lieve woorden.
@Elmervrouw, wens jou bijzonder veel sterkte morgen en weet je, je hebt al meer dan de helft gewonnen!
@Lilly, sterkte.
Bedankt.
dinsdag 12 februari 2008 om 18:11
Lieve, lieve Lily,
Ik vóel je spanning dwars door het toetsenbord heen. Ik denk dat we hier allemaal wel zo op onze partners of ex-partners hebben zitten wachten als het weer eens hommeles was.
Jullie gaan het uitpraten. Ik kan er niks aan doen, ik moet bijna lachen als ik dat lees. Vreugdeloos lachen hoor, schamper zeg maar. Dat moet ik niet doen maar het voelt zo. Het voelt schrijnend bij mij als jij schrijft dat jullie het uit gaan praten want jij weet en wij ook hoe dit af gaat lopen. Jij vergeeft hem en dan realiseer je je meteen dat dat niet verstandig was en je gaat hier schrijven dat je het nog steeds allemaal niet weet maar intussen begint het hele gebeuren weer van voor af aan.
En weet je, net als Dubio kan het mij geen klap schelen hoe het met M. gaat en hoe hij er in staat. Het in hokjes stoppen van mensen is niet netjes misschien maar jouw vriend zit bij mij in hetzelfde hokje als mijn ex en dat is het hokje van mannen die nooit tevreden zijn en waar je je voor uit kunt sloven, lief voor kunt zijn en je voor op kunt offeren tot je een ons weegt, ze zullen altijd een reden weten te vinden om je te straffen voor hun eigen onvermogens. Dat zit gewoon in de natuur van die kerels.
Ze kunnen 'de woorden niet vinden'. of voelen zich 'met de rug tegen de muur gezet' of zijn 'gewoon driftig, dat weet je toch schatje?' En dan krijg je een kusje, een cadeautje en een - soms zelfs heel emotioneel - excuus en dan begint alles weer van voor af aan, zonder hoop op verbetering. Meestal krijg je na verloop van tijd trouwens ook geen cadeautje meer en ook dat excuus wil er nog wel eens bij gaan inschieten, of het is een halfbakken excuus waaraan meteen wordt toegevoegd dat jij ook zéker je aandeel had in de laatste ruzie.
Een gebed zonder eind en je weet als onderdeel van die relatie zelf best dat dat zo is. Maar ja, zonder die man is het leven lang niet zo spannend en jullie houden zoveel van elkaar. En zo verwar je gewenning en een dramaverslaving met liefde en dat duurt totdat hij het uitmaakt, of tot jij verliefd wordt op een aardige man, of tot het moment dat je ein-de-lijk inziet dat het écht, écht, écht niet beter wordt.
Ik begrijp je gespannenheid en je wens om het gesprek met M. te voeren. Nu maar hopen dat hij gaat zeggen wat je wil horen. Persoonlijk hoop ik dat je zijn woorden met een pond zout neemt en van binnen weet dat alles wat hij nu zegt er op gericht is om zíjn leven weer aangenaam te maken maar ik kan me voorstellen - en dat meen ik - dat je graag wil horen hoeveel spijt hij heeft en zijn plannen om het allemaal anders en beter te gaan doen, gevolgd door omhelzingen e.d. want dat is jammer genoeg het enige wat jou gelukkig maakt. Ik zou willen dat het anders was maar helaas, dat is niet het geval.
Heel veel sterkte Lily en ik hoop dat je je hoofd uit het zand kan houden. Alles wat ik schrijf komt waarschijnlijk keihard bij je binnen maar weet dat ik er bij zit te huilen van verdriet en van betrokkenheid bij jou. Mijn man is al twee keer komen vragen of het wel gaat en ik heb hem van me afgeschud want ik wilde deze posting tóch doen, hoe erg jij het ook zult vinden misschien.
Iemand die je pijn doet houdt niet van je Lily, ook al zegt hij van wel. Iemand die je mentaal en fysiek beschadigt is geen partner om je leven mee te delen daar kan iedereen hier op dit topic over meepraten en dat doen ze niet omdat ze dat zo prettig vinden, dat doen ze omdat ze nog steeds leven met die beschadigingen en daarvoor hier een uitlaatklep hebben gevonden. (f)
Ik vóel je spanning dwars door het toetsenbord heen. Ik denk dat we hier allemaal wel zo op onze partners of ex-partners hebben zitten wachten als het weer eens hommeles was.
Jullie gaan het uitpraten. Ik kan er niks aan doen, ik moet bijna lachen als ik dat lees. Vreugdeloos lachen hoor, schamper zeg maar. Dat moet ik niet doen maar het voelt zo. Het voelt schrijnend bij mij als jij schrijft dat jullie het uit gaan praten want jij weet en wij ook hoe dit af gaat lopen. Jij vergeeft hem en dan realiseer je je meteen dat dat niet verstandig was en je gaat hier schrijven dat je het nog steeds allemaal niet weet maar intussen begint het hele gebeuren weer van voor af aan.
En weet je, net als Dubio kan het mij geen klap schelen hoe het met M. gaat en hoe hij er in staat. Het in hokjes stoppen van mensen is niet netjes misschien maar jouw vriend zit bij mij in hetzelfde hokje als mijn ex en dat is het hokje van mannen die nooit tevreden zijn en waar je je voor uit kunt sloven, lief voor kunt zijn en je voor op kunt offeren tot je een ons weegt, ze zullen altijd een reden weten te vinden om je te straffen voor hun eigen onvermogens. Dat zit gewoon in de natuur van die kerels.
Ze kunnen 'de woorden niet vinden'. of voelen zich 'met de rug tegen de muur gezet' of zijn 'gewoon driftig, dat weet je toch schatje?' En dan krijg je een kusje, een cadeautje en een - soms zelfs heel emotioneel - excuus en dan begint alles weer van voor af aan, zonder hoop op verbetering. Meestal krijg je na verloop van tijd trouwens ook geen cadeautje meer en ook dat excuus wil er nog wel eens bij gaan inschieten, of het is een halfbakken excuus waaraan meteen wordt toegevoegd dat jij ook zéker je aandeel had in de laatste ruzie.
Een gebed zonder eind en je weet als onderdeel van die relatie zelf best dat dat zo is. Maar ja, zonder die man is het leven lang niet zo spannend en jullie houden zoveel van elkaar. En zo verwar je gewenning en een dramaverslaving met liefde en dat duurt totdat hij het uitmaakt, of tot jij verliefd wordt op een aardige man, of tot het moment dat je ein-de-lijk inziet dat het écht, écht, écht niet beter wordt.
Ik begrijp je gespannenheid en je wens om het gesprek met M. te voeren. Nu maar hopen dat hij gaat zeggen wat je wil horen. Persoonlijk hoop ik dat je zijn woorden met een pond zout neemt en van binnen weet dat alles wat hij nu zegt er op gericht is om zíjn leven weer aangenaam te maken maar ik kan me voorstellen - en dat meen ik - dat je graag wil horen hoeveel spijt hij heeft en zijn plannen om het allemaal anders en beter te gaan doen, gevolgd door omhelzingen e.d. want dat is jammer genoeg het enige wat jou gelukkig maakt. Ik zou willen dat het anders was maar helaas, dat is niet het geval.
Heel veel sterkte Lily en ik hoop dat je je hoofd uit het zand kan houden. Alles wat ik schrijf komt waarschijnlijk keihard bij je binnen maar weet dat ik er bij zit te huilen van verdriet en van betrokkenheid bij jou. Mijn man is al twee keer komen vragen of het wel gaat en ik heb hem van me afgeschud want ik wilde deze posting tóch doen, hoe erg jij het ook zult vinden misschien.
Iemand die je pijn doet houdt niet van je Lily, ook al zegt hij van wel. Iemand die je mentaal en fysiek beschadigt is geen partner om je leven mee te delen daar kan iedereen hier op dit topic over meepraten en dat doen ze niet omdat ze dat zo prettig vinden, dat doen ze omdat ze nog steeds leven met die beschadigingen en daarvoor hier een uitlaatklep hebben gevonden. (f)
dinsdag 12 februari 2008 om 20:45
Lilly
Leo ik kan me echt vinden in wat je schrijft.
Die spanning is zo sterk. Dan zat ik te wachten, wist dat ik meteen kon zien of het weer 'goed' was of dat er nog meer zou komen.
Maar wachten was het zo vaak. Tot hij uit zijn werk kwam, tot ik weer naar binnen kon, tot hij na een paar dagen weer eens kwam opdagen als hij zomaar wegbleef.
Ik heb zo vaak zitten wachten, wat dacht ik toen?
Was me vaak alleen maar klaar aan het maken voor het moment dat het zover was. Net als jij Lilly kon ik me niet echt op andere dingen richten, er ging veel langs me heen. Moest mijn aandacht erbij houden, opletten ook.
Tegelijk je blij voelen als je eerst een lief berichtje hebt gehad voordat hij er is, maar ook die stress.
Het wordt steeds erger. De spanning wordt sterker, maar ook dat afwezige van jou wordt erger. Je leeft steeds meer in je eigen wereld waarbij eigen rituelen horen, waarin een eigen manier hoort van tegen de dingen aankijken.
En hoe vager en dromeriger je wereldje wordt, hoe lastiger het contact met anderen want het rijmt niet en je hebt echt geen energie meer om aan allebei te voldoen.
Dat aflsuiten is een vorm van zelfbescherming misschien, want hoe minder je geconfronteerd wordt met de werkelijkheid, hoe meer je over hebt om te dromen en om ondertussen te voldoen aan de 'regels' die gelden in je relatie.
Daarom is het zo goed dat je hier blijft lezen en schrijven. Ik weet hoe makkelijk het is om gewoon dat te stoppen, niet meer aan denken. Hoe verleidelijk het is om misschien een flink ruzie te verzinnen ook met de laatste die nog langskomt.
In mijn geval zorgde ex daar ook wel voor.
Mijn eerste gedachte bij wat je schreef over dat jullie het vanavond gaan uitpraten was, dat hij probeert of jij geen aangifte gaat doen van mishandeling.
Meteen lieve berichtjes, zeggen dat hij het niet meent.
Of ja, misschien heeft hij echt spijt.
Ik weet het voor mezelf niet. Heb altijd geloofd dat ex echt heel erge spijt had. Hij moest immers ook (bijna) huilen. Hij maakte het echt goed, liet me weer voelen wie ik wilde zijn.
Maar sinds de rechtszaak wist hij ook dat ik die stap nooit meer zou zetten, dus dat was een vreemde uitkomst.
Wij waren nog steeds samen.
Maar vorige keer dat je schreef durfde je het nog geen mishandeling te noemen.
Hoe kijk je er nu tegenaan? Sorry dat ik het vraag.
Maar het is ongelofelijk hoe dit mechanisme werkt. Ik had je totaal buitengesloten als jij dit aan mij had gevraagd die tijd dat ik me niet eens zelf fatsoenlijk kon aankleden van de pijn. Ik weet nog dat ik een soort van mantra had ofzo.
Toen ik een tijdje bij anderen logeerde verbaasde het me dat ik er niet om moest huilen. Maar ik was gewoon aan het wachten, je weet echt wel wat er gaat komen.
Een tijdje afwezig, aansterken. Wat contact met anderen maar het stelde weinig voor want ik was er niet bij.
Er komt een einde aan die dagen want jullie zijn weer samen en het is weer goed en het hele gedoe begint weer van voor af aan.
Het stomme is ook dat ik vanalles denk wat ik helemaal niet durf op te schrijven. Het gaat een beetje door me heen op een manier alsof ik naar jou kijk en mezelf zie.
En M. past ook hier in het hokje van ex.
Er zal altijd weer iets zijn, je voelt je ook steeds dommer. Je hebt al zoveel keren meegemaakt nu waarvan je had moeten leren in zijn en jouw ogen, de volgende keren lijken misschien nog een beetje zoals het nu gaat maar daarna gaat de stemming echt wel sneller omslaan.
Welke nieuwe grens is er nu overgegaan?
De reden dat hij vond dat hij je moest slaan of duwen?
De ernst van de verwondingen?
Iets van jou wat hij kapot maakt?
De tijd die het duurde voor jij de telefoon opnam achteraf toen hij ging bellen?
De manier waarop hij het goed wil maken en hij daarin meegaat?
Het zal steeds een beetje eerder gebeuren, erger zijn of verder gaan.
Maar ja de mooie momenten worden daarentegen wel steeds mooier omdat jij die kunst inmiddels ook steeds beter beheerst om dat zo te zien en daarin te dromen.
En je wordt harder tegen jezelf.
Ik wist het ergens ook, dat het een gebed zonder eind was. Maar dat was niet wat ik geloofde. Voor een lange tijd.
Die laatste twee jaar waren zo vreemd en eenzaam, het kon mij niet meer schelen.
Ik had hiervoor gekozen en kon na alles wat er gebeurd was niet meer terug. Dat gat wat er zit tussen jou en andere mensen wordt ook zo groot, dat zag ik zelf ook wel.
Kijk naar de toestand waarin ik woonde, leefde, wat ik dacht, die rare gewoontes en dat soort dingen. Ik zag er niet uit, mager en leefde op sigaretten.
Dan zet je die stap echt heel moeilijk, toegeven wat er werkelijk aan de hand is, dat gaat niet. Het voelt helemaal niet zo alsof er nog een weg terug is want die is er niet want je weet dat je door alle shit heen moet om eruit te komen. Nou misschien heb je dan wel liever je eigen wereld om aan vast te houden want ook al is alles daarin onvoorspelbaar, het is wel vertrouwd.
Sorry dat ik misschien allemaal kanten opga die niet echt te volgen zijn. Zit ook van me af te schrijven.
Het is zo heftig, weet zelf ook hoe het voor mij hier in het begin werkte dat je woorden zoekt om het toch minder erg te laten lijken want wat zegt het allemaal over jou.
Zeg het maar eens hardop Lilly, want je moet het zelf echt de realiteit maken. Het is van jou. Jij maakt je eigen keuzes.
Ik heb me steeds verstopt, wilde helemaal niet kiezen. Liet hem beslissen, wachtte af.
Heb jij dat ook? Dat je het aan hem laat wat er nu gaat gebeuren?
Hij wil je helemaal hebben, maar hij houdt niet van je.
En dat ik me dit realiseer doet gewoon veel pijn.
Toch acht jaar samen geweest. Een kind.
Voor altijd verbonden met iemand waar ik me zo verloren door voel als ik aan hem denk.
Ik voel me op school oud en tegelijk echt een heel jong meisje. Allemaal dingen die voor de rest heel gewoon zijn en ik zie mensen die heel andere dingen beleven als ik toen ik zo oud was.
Hoe voel jij dat Lilly? Heb je het gevoel dat je lijkt op je klasgenoten? Of sta je daar aan de kant te kijken? Voel je dat die kant opschuiven?
Hoop dat je straks nog even komt vertellen hoe het met je gaat.
Sorry voor mijn lange warrige verhaal, sorry als je er niets mee kunt, maar eigenlijk wil ik gewoon met dat alles zeggen dat ik om je geef.
Leo ik kan me echt vinden in wat je schrijft.
Die spanning is zo sterk. Dan zat ik te wachten, wist dat ik meteen kon zien of het weer 'goed' was of dat er nog meer zou komen.
Maar wachten was het zo vaak. Tot hij uit zijn werk kwam, tot ik weer naar binnen kon, tot hij na een paar dagen weer eens kwam opdagen als hij zomaar wegbleef.
Ik heb zo vaak zitten wachten, wat dacht ik toen?
Was me vaak alleen maar klaar aan het maken voor het moment dat het zover was. Net als jij Lilly kon ik me niet echt op andere dingen richten, er ging veel langs me heen. Moest mijn aandacht erbij houden, opletten ook.
Tegelijk je blij voelen als je eerst een lief berichtje hebt gehad voordat hij er is, maar ook die stress.
Het wordt steeds erger. De spanning wordt sterker, maar ook dat afwezige van jou wordt erger. Je leeft steeds meer in je eigen wereld waarbij eigen rituelen horen, waarin een eigen manier hoort van tegen de dingen aankijken.
En hoe vager en dromeriger je wereldje wordt, hoe lastiger het contact met anderen want het rijmt niet en je hebt echt geen energie meer om aan allebei te voldoen.
Dat aflsuiten is een vorm van zelfbescherming misschien, want hoe minder je geconfronteerd wordt met de werkelijkheid, hoe meer je over hebt om te dromen en om ondertussen te voldoen aan de 'regels' die gelden in je relatie.
Daarom is het zo goed dat je hier blijft lezen en schrijven. Ik weet hoe makkelijk het is om gewoon dat te stoppen, niet meer aan denken. Hoe verleidelijk het is om misschien een flink ruzie te verzinnen ook met de laatste die nog langskomt.
In mijn geval zorgde ex daar ook wel voor.
Mijn eerste gedachte bij wat je schreef over dat jullie het vanavond gaan uitpraten was, dat hij probeert of jij geen aangifte gaat doen van mishandeling.
Meteen lieve berichtjes, zeggen dat hij het niet meent.
Of ja, misschien heeft hij echt spijt.
Ik weet het voor mezelf niet. Heb altijd geloofd dat ex echt heel erge spijt had. Hij moest immers ook (bijna) huilen. Hij maakte het echt goed, liet me weer voelen wie ik wilde zijn.
Maar sinds de rechtszaak wist hij ook dat ik die stap nooit meer zou zetten, dus dat was een vreemde uitkomst.
Wij waren nog steeds samen.
Maar vorige keer dat je schreef durfde je het nog geen mishandeling te noemen.
Hoe kijk je er nu tegenaan? Sorry dat ik het vraag.
Maar het is ongelofelijk hoe dit mechanisme werkt. Ik had je totaal buitengesloten als jij dit aan mij had gevraagd die tijd dat ik me niet eens zelf fatsoenlijk kon aankleden van de pijn. Ik weet nog dat ik een soort van mantra had ofzo.
Toen ik een tijdje bij anderen logeerde verbaasde het me dat ik er niet om moest huilen. Maar ik was gewoon aan het wachten, je weet echt wel wat er gaat komen.
Een tijdje afwezig, aansterken. Wat contact met anderen maar het stelde weinig voor want ik was er niet bij.
Er komt een einde aan die dagen want jullie zijn weer samen en het is weer goed en het hele gedoe begint weer van voor af aan.
Het stomme is ook dat ik vanalles denk wat ik helemaal niet durf op te schrijven. Het gaat een beetje door me heen op een manier alsof ik naar jou kijk en mezelf zie.
En M. past ook hier in het hokje van ex.
Er zal altijd weer iets zijn, je voelt je ook steeds dommer. Je hebt al zoveel keren meegemaakt nu waarvan je had moeten leren in zijn en jouw ogen, de volgende keren lijken misschien nog een beetje zoals het nu gaat maar daarna gaat de stemming echt wel sneller omslaan.
Welke nieuwe grens is er nu overgegaan?
De reden dat hij vond dat hij je moest slaan of duwen?
De ernst van de verwondingen?
Iets van jou wat hij kapot maakt?
De tijd die het duurde voor jij de telefoon opnam achteraf toen hij ging bellen?
De manier waarop hij het goed wil maken en hij daarin meegaat?
Het zal steeds een beetje eerder gebeuren, erger zijn of verder gaan.
Maar ja de mooie momenten worden daarentegen wel steeds mooier omdat jij die kunst inmiddels ook steeds beter beheerst om dat zo te zien en daarin te dromen.
En je wordt harder tegen jezelf.
Ik wist het ergens ook, dat het een gebed zonder eind was. Maar dat was niet wat ik geloofde. Voor een lange tijd.
Die laatste twee jaar waren zo vreemd en eenzaam, het kon mij niet meer schelen.
Ik had hiervoor gekozen en kon na alles wat er gebeurd was niet meer terug. Dat gat wat er zit tussen jou en andere mensen wordt ook zo groot, dat zag ik zelf ook wel.
Kijk naar de toestand waarin ik woonde, leefde, wat ik dacht, die rare gewoontes en dat soort dingen. Ik zag er niet uit, mager en leefde op sigaretten.
Dan zet je die stap echt heel moeilijk, toegeven wat er werkelijk aan de hand is, dat gaat niet. Het voelt helemaal niet zo alsof er nog een weg terug is want die is er niet want je weet dat je door alle shit heen moet om eruit te komen. Nou misschien heb je dan wel liever je eigen wereld om aan vast te houden want ook al is alles daarin onvoorspelbaar, het is wel vertrouwd.
Sorry dat ik misschien allemaal kanten opga die niet echt te volgen zijn. Zit ook van me af te schrijven.
Het is zo heftig, weet zelf ook hoe het voor mij hier in het begin werkte dat je woorden zoekt om het toch minder erg te laten lijken want wat zegt het allemaal over jou.
Zeg het maar eens hardop Lilly, want je moet het zelf echt de realiteit maken. Het is van jou. Jij maakt je eigen keuzes.
Ik heb me steeds verstopt, wilde helemaal niet kiezen. Liet hem beslissen, wachtte af.
Heb jij dat ook? Dat je het aan hem laat wat er nu gaat gebeuren?
Hij wil je helemaal hebben, maar hij houdt niet van je.
En dat ik me dit realiseer doet gewoon veel pijn.
Toch acht jaar samen geweest. Een kind.
Voor altijd verbonden met iemand waar ik me zo verloren door voel als ik aan hem denk.
Ik voel me op school oud en tegelijk echt een heel jong meisje. Allemaal dingen die voor de rest heel gewoon zijn en ik zie mensen die heel andere dingen beleven als ik toen ik zo oud was.
Hoe voel jij dat Lilly? Heb je het gevoel dat je lijkt op je klasgenoten? Of sta je daar aan de kant te kijken? Voel je dat die kant opschuiven?
Hoop dat je straks nog even komt vertellen hoe het met je gaat.
Sorry voor mijn lange warrige verhaal, sorry als je er niets mee kunt, maar eigenlijk wil ik gewoon met dat alles zeggen dat ik om je geef.
