Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 13 februari 2008 om 22:15
quote:eleonora schreef op 13 februari 2008 @ 21:44:
[...]
Q, je bent een engel, dat om te beginnen.
Over die ongelijkwaardigheid en dat híj de verantwoordelijkheid neemt; ik denk dat dat juist andersom is. In ieder geval in mijn eigen situatie was dat zo. Ik was juist degene die o-ver-al verantwoordelijk voor was. Voor zijn vreemdgaan, voor zijn boosheid en zijn geweldadigheid, over alles wat er mis ging in mijn leven, in zijn leven en in onze relatie. Dát maakte die relatie ongelijkwaardig. Slachtoffer was ik alleen omdat alles mijn schuld was, en omdat ik die schuld droeg, om hem niet nog bozer te maken dan hij al was, niet omdat ik geen verantwoordelijkheid droeg.
Zo beleefde ik dat ten tijde van mijn relatie.
Zoals ik Lily's verhaal lees maakt ook M. haar juist verantwoordelijk voor alles wat er tussen haar en hem gebeurt en ook voor wat er met hem aan de hand is. Het is juist allemaal haar verantwoordelijkheid. Zij draagt de hele last, hij komt haar alleen af en toe vertellen wat ze moet veranderen om te zorgen dat hij het niet zo lastig heeft want hoe het met hem gaat, nu en in de toekomst, is wederom in haar handen.
Jeeminee, lieve Leo, ik heb net in een lange mail aan Dubiootje hierover geschreven om mijn gedachten op een rij te zetten.
Ik vind het zo moeilijk om dit uit te leggen.
Ik maakte een KEUZE.
Ik wilde hem. Ik 'wist' dat alles erbij hoorde. Dat staat los van de patronen die je doorloopt, van hoe je verandert. Los van elkaar koos ik aan de ene kant met heel mijn hart voor hem, en aan de andere kant kwam ik dus klem te zitten.
Ik deed het vol overgave. En tegelijk was ik blind voor het proces dat zich afspeelde.
Nam de verantwoordelijkheid helemaal op me.
Al die redenen die we uitgebreid besproken hebben.
[...]
Q, je bent een engel, dat om te beginnen.
Over die ongelijkwaardigheid en dat híj de verantwoordelijkheid neemt; ik denk dat dat juist andersom is. In ieder geval in mijn eigen situatie was dat zo. Ik was juist degene die o-ver-al verantwoordelijk voor was. Voor zijn vreemdgaan, voor zijn boosheid en zijn geweldadigheid, over alles wat er mis ging in mijn leven, in zijn leven en in onze relatie. Dát maakte die relatie ongelijkwaardig. Slachtoffer was ik alleen omdat alles mijn schuld was, en omdat ik die schuld droeg, om hem niet nog bozer te maken dan hij al was, niet omdat ik geen verantwoordelijkheid droeg.
Zo beleefde ik dat ten tijde van mijn relatie.
Zoals ik Lily's verhaal lees maakt ook M. haar juist verantwoordelijk voor alles wat er tussen haar en hem gebeurt en ook voor wat er met hem aan de hand is. Het is juist allemaal haar verantwoordelijkheid. Zij draagt de hele last, hij komt haar alleen af en toe vertellen wat ze moet veranderen om te zorgen dat hij het niet zo lastig heeft want hoe het met hem gaat, nu en in de toekomst, is wederom in haar handen.
Jeeminee, lieve Leo, ik heb net in een lange mail aan Dubiootje hierover geschreven om mijn gedachten op een rij te zetten.
Ik vind het zo moeilijk om dit uit te leggen.
Ik maakte een KEUZE.
Ik wilde hem. Ik 'wist' dat alles erbij hoorde. Dat staat los van de patronen die je doorloopt, van hoe je verandert. Los van elkaar koos ik aan de ene kant met heel mijn hart voor hem, en aan de andere kant kwam ik dus klem te zitten.
Ik deed het vol overgave. En tegelijk was ik blind voor het proces dat zich afspeelde.
Nam de verantwoordelijkheid helemaal op me.
Al die redenen die we uitgebreid besproken hebben.
donderdag 14 februari 2008 om 03:16
quote:eleonora schreef op 13 februari 2008 @ 21:44:
[...]
Q, je bent een engel, dat om te beginnen.
Over die ongelijkwaardigheid en dat híj de verantwoordelijkheid neemt; ik denk dat dat juist andersom is. In ieder geval in mijn eigen situatie was dat zo. Ik was juist degene die o-ver-al verantwoordelijk voor was. Voor zijn vreemdgaan, voor zijn boosheid en zijn geweldadigheid, over alles wat er mis ging in mijn leven, in zijn leven en in onze relatie. Dát maakte die relatie ongelijkwaardig. Slachtoffer was ik alleen omdat alles mijn schuld was, en omdat ik die schuld droeg, om hem niet nog bozer te maken dan hij al was, niet omdat ik geen verantwoordelijkheid droeg.
Zo beleefde ik dat ten tijde van mijn relatie.
Zoals ik Lily's verhaal lees maakt ook M. haar juist verantwoordelijk voor alles wat er tussen haar en hem gebeurt en ook voor wat er met hem aan de hand is. Het is juist allemaal haar verantwoordelijkheid. Zij draagt de hele last, hij komt haar alleen af en toe vertellen wat ze moet veranderen om te zorgen dat hij het niet zo lastig heeft want hoe het met hem gaat, nu en in de toekomst, is wederom in haar handen.
Leo, ik bedoel met "hij neemt de verantwoordelijkheid" dat híj degene is die bepaalt hoe de relatie verloopt. Hij bepaalt of iets goed of slecht is, hij bepaalt of het aan hem of aan jou ligt (meestal met de verdeling: de goede dingen liggen bij hem en de slechte dingen liggen bij hem), hij bepaalt wat wanneer hoe gebeurt, hij bepaalt of hij lief of agressief is, hij bepaalt, hij bepaalt, hij bepaalt. En jij doet daarin al het mogelijke om hem te paaien, want hij heeft de macht om de zon te laten schijnen of om noodweer uit te laten breken.
En dan zijn er zijn buien: je doet altijd "a" en altijd is "a" goed, maar opeens is "a" helemaal fout. Wat dan volgens hem aan jou ligt, maar híj is verantwoordelijk voor het daar neerleggen van de schuld. Jij hebt geen macht over de schuld. Hij bepaalt wel of "a" vandaag goed of fout is.
In die zin bedoel ik dat hij verantwoordelijk is, terwijl jij daar het slachtoffer van bent. Jij bent het slachtoffer van de macht die hij zich toeëigent.
Ik vind die opmerking dat die slachtofferrol ook veilig voelt erg intrigerend trouwens. In mijn ogen dat vaak te maken met minderwaardige gevoelens ("ik ben toch niets beters waard", "hij zal het wel beter weten dan ik"), waardoor je zo vatbaar bent voor zijn "houden van", dat je de agressie op de koop toe neemt. Want er zal niemand anders ooit van jou houden zoals hij dat doet. Denk je.
Bovendien: je weet waar je aan toe bent met hem. En dat klinkt heel tegenstrijdig vanwege de onvoorspelbaarheid van de agressie, immers: je weet nooit wanneer en waarom. Maar wat je wél zeker weet, is dat het jouw schuld is. En hoe vreemd dat ook klinkt, ook dat patroon, die routine, kan houvast geven. In alle onzekerheid die je in je hebt, in alle onzekerheid die het leven in zich heeft, weet je in ieder geval één ding wél zeker: het is jouw schuld. Jij doet het fout. Als je niet goed met je onzekerheden om kan gaan, dan kan die gedachte onbewust een heel geruststellende gedachte zijn.
Daarnaast: iedereen heeft een onzekere, minderwaardige kant. Zelfs de krachtigste mensen vragen zich wel eens af of ze het wel goed doen. Een agressor bevestigt die onzekere, minderwaardige kant. Hij bevestigt een deel van je (dat al naar gelang je karakter en je vorming groter of kleiner kan zijn). Iedereen vindt het fijn om bevestigd te worden. Eigenlijk is zijn agressie een soort omgekeerd compliment: hij bevestigt dat je werkelijk niets waard bent. Dat voelde je zelf al (een beetje) en hij bevestigt je erin. Dat is fijn, dan had je dat niet verkeerd gezien bij jezelf... u snapt: ook dát maakt het fijn om te blijven, de bevestiging dat je inderdaad niets waard bent en dat je maar net goed genoeg bent voor zijn klappen.
En tot slot: je wordt dubbel bevestigd. Want naast dat je niets waard bent -wat je zelf ook al dacht- ben je toch de moeite waard om bij te blijven, zelfs al vindt hij dat heel moeilijk (immers: je doet alles fout). Dus niet alleen je onzekere, minderwaardige kant wordt bevestigd, ook wordt je de liefde gegeven waar je zo naarstig naar op zoek was. Die "liefde" (want ware liefde kun je het niet noemen als je er zoiets essentieels als je zelfstandigheid en je eigenwaarde voor terug moet geven), daar kun je niet genoeg van krijgen. Zie je wel: je bent toch bijzonder. En juist omdat je er niet genoeg van kunt krijgen, heeft hij een machtsmiddel in handen. Waardoor jij de speelbal wordt van zijn emoties, maar dat geeft niet: hij houdt immers van je. (En als dat niet waar is, waarom heb je je dan laten mishandelen door hem? Juist: die twee houden elkaar in stand, want als hij niet van je zou houden, dan zou je je voor niets door hem laten mishandelen, maar je bent meer waard dan niets, dus die liefde is echt en oprecht, dat kán niet anders... Bovendien: dat je zo'n overweldigend gevoel in hem losmaakt als agressie, zegt toch alleen maar dat je hem recht in zijn hart raakt? Dan is dat toch liefde? Juistem: drogredenen van de bovenste plank. Maar toch, maar toch... zij gelooft in mij.)
[...]
Q, je bent een engel, dat om te beginnen.
Over die ongelijkwaardigheid en dat híj de verantwoordelijkheid neemt; ik denk dat dat juist andersom is. In ieder geval in mijn eigen situatie was dat zo. Ik was juist degene die o-ver-al verantwoordelijk voor was. Voor zijn vreemdgaan, voor zijn boosheid en zijn geweldadigheid, over alles wat er mis ging in mijn leven, in zijn leven en in onze relatie. Dát maakte die relatie ongelijkwaardig. Slachtoffer was ik alleen omdat alles mijn schuld was, en omdat ik die schuld droeg, om hem niet nog bozer te maken dan hij al was, niet omdat ik geen verantwoordelijkheid droeg.
Zo beleefde ik dat ten tijde van mijn relatie.
Zoals ik Lily's verhaal lees maakt ook M. haar juist verantwoordelijk voor alles wat er tussen haar en hem gebeurt en ook voor wat er met hem aan de hand is. Het is juist allemaal haar verantwoordelijkheid. Zij draagt de hele last, hij komt haar alleen af en toe vertellen wat ze moet veranderen om te zorgen dat hij het niet zo lastig heeft want hoe het met hem gaat, nu en in de toekomst, is wederom in haar handen.
Leo, ik bedoel met "hij neemt de verantwoordelijkheid" dat híj degene is die bepaalt hoe de relatie verloopt. Hij bepaalt of iets goed of slecht is, hij bepaalt of het aan hem of aan jou ligt (meestal met de verdeling: de goede dingen liggen bij hem en de slechte dingen liggen bij hem), hij bepaalt wat wanneer hoe gebeurt, hij bepaalt of hij lief of agressief is, hij bepaalt, hij bepaalt, hij bepaalt. En jij doet daarin al het mogelijke om hem te paaien, want hij heeft de macht om de zon te laten schijnen of om noodweer uit te laten breken.
En dan zijn er zijn buien: je doet altijd "a" en altijd is "a" goed, maar opeens is "a" helemaal fout. Wat dan volgens hem aan jou ligt, maar híj is verantwoordelijk voor het daar neerleggen van de schuld. Jij hebt geen macht over de schuld. Hij bepaalt wel of "a" vandaag goed of fout is.
In die zin bedoel ik dat hij verantwoordelijk is, terwijl jij daar het slachtoffer van bent. Jij bent het slachtoffer van de macht die hij zich toeëigent.
Ik vind die opmerking dat die slachtofferrol ook veilig voelt erg intrigerend trouwens. In mijn ogen dat vaak te maken met minderwaardige gevoelens ("ik ben toch niets beters waard", "hij zal het wel beter weten dan ik"), waardoor je zo vatbaar bent voor zijn "houden van", dat je de agressie op de koop toe neemt. Want er zal niemand anders ooit van jou houden zoals hij dat doet. Denk je.
Bovendien: je weet waar je aan toe bent met hem. En dat klinkt heel tegenstrijdig vanwege de onvoorspelbaarheid van de agressie, immers: je weet nooit wanneer en waarom. Maar wat je wél zeker weet, is dat het jouw schuld is. En hoe vreemd dat ook klinkt, ook dat patroon, die routine, kan houvast geven. In alle onzekerheid die je in je hebt, in alle onzekerheid die het leven in zich heeft, weet je in ieder geval één ding wél zeker: het is jouw schuld. Jij doet het fout. Als je niet goed met je onzekerheden om kan gaan, dan kan die gedachte onbewust een heel geruststellende gedachte zijn.
Daarnaast: iedereen heeft een onzekere, minderwaardige kant. Zelfs de krachtigste mensen vragen zich wel eens af of ze het wel goed doen. Een agressor bevestigt die onzekere, minderwaardige kant. Hij bevestigt een deel van je (dat al naar gelang je karakter en je vorming groter of kleiner kan zijn). Iedereen vindt het fijn om bevestigd te worden. Eigenlijk is zijn agressie een soort omgekeerd compliment: hij bevestigt dat je werkelijk niets waard bent. Dat voelde je zelf al (een beetje) en hij bevestigt je erin. Dat is fijn, dan had je dat niet verkeerd gezien bij jezelf... u snapt: ook dát maakt het fijn om te blijven, de bevestiging dat je inderdaad niets waard bent en dat je maar net goed genoeg bent voor zijn klappen.
En tot slot: je wordt dubbel bevestigd. Want naast dat je niets waard bent -wat je zelf ook al dacht- ben je toch de moeite waard om bij te blijven, zelfs al vindt hij dat heel moeilijk (immers: je doet alles fout). Dus niet alleen je onzekere, minderwaardige kant wordt bevestigd, ook wordt je de liefde gegeven waar je zo naarstig naar op zoek was. Die "liefde" (want ware liefde kun je het niet noemen als je er zoiets essentieels als je zelfstandigheid en je eigenwaarde voor terug moet geven), daar kun je niet genoeg van krijgen. Zie je wel: je bent toch bijzonder. En juist omdat je er niet genoeg van kunt krijgen, heeft hij een machtsmiddel in handen. Waardoor jij de speelbal wordt van zijn emoties, maar dat geeft niet: hij houdt immers van je. (En als dat niet waar is, waarom heb je je dan laten mishandelen door hem? Juist: die twee houden elkaar in stand, want als hij niet van je zou houden, dan zou je je voor niets door hem laten mishandelen, maar je bent meer waard dan niets, dus die liefde is echt en oprecht, dat kán niet anders... Bovendien: dat je zo'n overweldigend gevoel in hem losmaakt als agressie, zegt toch alleen maar dat je hem recht in zijn hart raakt? Dan is dat toch liefde? Juistem: drogredenen van de bovenste plank. Maar toch, maar toch... zij gelooft in mij.)
donderdag 14 februari 2008 om 03:21
En met deze post meld ik me een paar dagen af.
Zonlicht, je mag mij inderdaad feliciteren. Uit mijn zwangerschap is -prematuur, maar toch- een gezonde dochter geboren. En langzaamaan herstel ik ook. De komende dagen logeren mijn dochter en ik bij de trotse grootouders. Maar daarna kom ik hier wel weer kijken.
Zonlicht, je mag mij inderdaad feliciteren. Uit mijn zwangerschap is -prematuur, maar toch- een gezonde dochter geboren. En langzaamaan herstel ik ook. De komende dagen logeren mijn dochter en ik bij de trotse grootouders. Maar daarna kom ik hier wel weer kijken.
donderdag 14 februari 2008 om 08:22
Qwertu
veel plezier de komende dagen
ik ben blij met je verdere uitleg, want het verduidelijkt nog beter wat je bedoelt.
Vooral dat stukje over die minderwaardige onzekere kant is kloppend. Ook in mijn geval. Want die minderwaardige onzekere kant van mij werd keer op keer uitvergroot om toch vooral mij maar te laten weten dat ik het allemaal fout deed. En als je het maar vaak genoeg hoort dan geloof je het uiteindelijk ook nog wel.
De volgende vraag is voor mij een eyeopener geweest destijds:
Wat haal jij uit deze relatie?
Dat dwong mij te gaan nadenken en beseffen dat ik inderdaad niets uit de relatie haalde. En vooral veel investeerde en inleverde. En tot die tijd doe je veel onder het mom van houden van hem. Maar diep van binnen moet je eerst weer van jezelf leren houden want dat ben je ergens onderweg in zo'n relatie kwijtgeraakt.
veel plezier de komende dagen
ik ben blij met je verdere uitleg, want het verduidelijkt nog beter wat je bedoelt.
Vooral dat stukje over die minderwaardige onzekere kant is kloppend. Ook in mijn geval. Want die minderwaardige onzekere kant van mij werd keer op keer uitvergroot om toch vooral mij maar te laten weten dat ik het allemaal fout deed. En als je het maar vaak genoeg hoort dan geloof je het uiteindelijk ook nog wel.
De volgende vraag is voor mij een eyeopener geweest destijds:
Wat haal jij uit deze relatie?
Dat dwong mij te gaan nadenken en beseffen dat ik inderdaad niets uit de relatie haalde. En vooral veel investeerde en inleverde. En tot die tijd doe je veel onder het mom van houden van hem. Maar diep van binnen moet je eerst weer van jezelf leren houden want dat ben je ergens onderweg in zo'n relatie kwijtgeraakt.
donderdag 14 februari 2008 om 08:34
Ja, hij bepaalde, maar ik zie het niet als dat hij de verantwoordelijkheid nam. Hij stelde zich juist op als slachtoffer, van omstandigheden, van zijn jeugd, van alles wat hem tegenzat, van mij.
Gek van liefde maar gek op iemand die al die dingen met hem deed waar hij knetter van werd.
En in de eerste periode was het verder zo dat er net iets heel ergs was gebeurd (naast dat andere uit zijn verleden wat hij me beetje bij beetje vertelde) en dat maakte het voor mij ook te begrijpen waarom hij in de war was. Want dat was ik zelf ook.
Die buien, dat zag ik niet als buien maar ik zag juist dat het echt niet goed ging. In de zin van dat het niet de vraag was wiens schuld het was of hoe het zat, maar dat vooral de wens telde om het beter te maken. Ik heb me echt zorgen gemaakt.
Voor die tijd voelde ik me zo verdwaald, het ging niet okee. Met hem had ik iets gevonden, binnen in mij. Wat ik dacht dat ik zocht.
Het voelde echt, omdat het om echte heftige gevoelens ging. En als je samen met iemand bent, en je zit op de rotzooi die jullie er na een tijdje van hebben gemaakt maar je kunt elkaar vasthouden en samen huilen dan voelt het heel anders dan dat je er zogenaamd voor kiest om slachtoffer te zijn.
Zo heb ik me nooit gevoeld, ook niet toen hij me sloeg, dingen naar mijn hoofd gooide of me uit bed schopte midden in de nacht. Het was telkens een crisis die bezworen moest worden, alsof het buiten ons om lag.
Het was heel prettig om hem als middelpunt van mijn wereld te hebben, dat was wegvluchten.
Ik wilde het zo graag, hield zo veel van hem, nam het op me. Ik wilde diegene zijn die wel te vertrouwen was, die voor hem was wat hij zocht.
Die keuze heb ik echt gemaakt.
Ik koos ervoor om mijn familie en vrienden niet meer te zien, om dit leven met hem aan te gaan. Misschien inderdaad omdat ik voelde dat ik niets waard was. En voor hem heel belangrijk was.
Het was achteraf gezien ook zo dat het heel moeilijk was om te kijken naar de grote lijnen, zoals we nu hier wel proberen te doen.
Toen in die tijd ging het steeds om twee dingen die tegen elkaar afgewogen werden. Doe ik dit of dat, ga ik links of rechts. Ga ik nu naar iemand anders of blijf ik thuis omdat hij wat dreigt en aandringt maar wat wel een dag vol samenzijn vast wordt. Geef ik toe of spreek ik tegen. Buig ik mee of ga ik tegen hem in. Laat ik het even rusten om verder te kunnen met de dag of wil ik perse mijn gelijk halen? Wil ik hem of wil ik hem niet.
Ik denk dat hij me helemaal wilde hebben, en voor zichzelf.
Het was een machtsstrijd. Maar ook was het een tijd waarin zoveel meer gebeurde, en dat was waar ik naar had gezocht. Ik was zo verliefd, hij was niet de hele tijd een klootzak. Dat komt later pas als je zo klem zit in die patronen samen dat je allebei geen uitweg meer vindt.
Het was een hele bijzondere man die ineens in mijn leven was gekomen. Veel meegemaakt, veel te vertellen. Allebei die behoefte om je wat af te zonderen, om muziek te maken, om te praten over, weet ik veel, de zin van alles.
Ik leerde voor mijn gevoel zo veel van hem, hij was mijn eerste serieuze vriend ook na wat vervelende ervaringen verder met jongens. Hij zou van mij een vrouw maken.
Heb echt zo veel bijzondere dagen met hem meegemaakt, die zeiden mij veel meer dan die eerste keren dat het fout ging. Dat er iets gebeurde. En het feit dat hij zich jaloers en controlerend opstelde en dat toen die isolatie begon zag ik, nou ja, voelde ik, misschien wel juist meer als bevestiging van zijn liefde voor mij.
Hoe langer het duurde, hoe slechter het natuurlijk ging, steeds weer een grens over, steeds weer iets minder tijd ertussen. Ik werkte hard, het was best heftig. Maar nog steeds was het zo dat ik hem wilde, en gewoon echt koos voor dit leven.
Ik voelde me anders, dromerig, leeg en vrij.
Ik voelde me klote, bang en verdrietig en hij troostte mij.
Ik was nog nooit zo gelukkig geweest.
Later kijk je terug en zie je veel meer, en andere dingen. Ik vind het nog steeds moeilijk om naar die laatste twee jaar te kijken want niets is wat het lijkt en waar het wel op lijkt is echt te vreemd en eng om zomaar ervan te beseffen dat het hier om mijzelf gaat. Dat geeft me een angstig gevoel en maakt me onzeker als moeder. Omdat mijn kind is geboren toen ik me net maanden lang aan het losmaken was geweest en voor hetzelfde geld was het heel anders gegaan. Het lijkt wel een film.
Gek van liefde maar gek op iemand die al die dingen met hem deed waar hij knetter van werd.
En in de eerste periode was het verder zo dat er net iets heel ergs was gebeurd (naast dat andere uit zijn verleden wat hij me beetje bij beetje vertelde) en dat maakte het voor mij ook te begrijpen waarom hij in de war was. Want dat was ik zelf ook.
Die buien, dat zag ik niet als buien maar ik zag juist dat het echt niet goed ging. In de zin van dat het niet de vraag was wiens schuld het was of hoe het zat, maar dat vooral de wens telde om het beter te maken. Ik heb me echt zorgen gemaakt.
Voor die tijd voelde ik me zo verdwaald, het ging niet okee. Met hem had ik iets gevonden, binnen in mij. Wat ik dacht dat ik zocht.
Het voelde echt, omdat het om echte heftige gevoelens ging. En als je samen met iemand bent, en je zit op de rotzooi die jullie er na een tijdje van hebben gemaakt maar je kunt elkaar vasthouden en samen huilen dan voelt het heel anders dan dat je er zogenaamd voor kiest om slachtoffer te zijn.
Zo heb ik me nooit gevoeld, ook niet toen hij me sloeg, dingen naar mijn hoofd gooide of me uit bed schopte midden in de nacht. Het was telkens een crisis die bezworen moest worden, alsof het buiten ons om lag.
Het was heel prettig om hem als middelpunt van mijn wereld te hebben, dat was wegvluchten.
Ik wilde het zo graag, hield zo veel van hem, nam het op me. Ik wilde diegene zijn die wel te vertrouwen was, die voor hem was wat hij zocht.
Die keuze heb ik echt gemaakt.
Ik koos ervoor om mijn familie en vrienden niet meer te zien, om dit leven met hem aan te gaan. Misschien inderdaad omdat ik voelde dat ik niets waard was. En voor hem heel belangrijk was.
Het was achteraf gezien ook zo dat het heel moeilijk was om te kijken naar de grote lijnen, zoals we nu hier wel proberen te doen.
Toen in die tijd ging het steeds om twee dingen die tegen elkaar afgewogen werden. Doe ik dit of dat, ga ik links of rechts. Ga ik nu naar iemand anders of blijf ik thuis omdat hij wat dreigt en aandringt maar wat wel een dag vol samenzijn vast wordt. Geef ik toe of spreek ik tegen. Buig ik mee of ga ik tegen hem in. Laat ik het even rusten om verder te kunnen met de dag of wil ik perse mijn gelijk halen? Wil ik hem of wil ik hem niet.
Ik denk dat hij me helemaal wilde hebben, en voor zichzelf.
Het was een machtsstrijd. Maar ook was het een tijd waarin zoveel meer gebeurde, en dat was waar ik naar had gezocht. Ik was zo verliefd, hij was niet de hele tijd een klootzak. Dat komt later pas als je zo klem zit in die patronen samen dat je allebei geen uitweg meer vindt.
Het was een hele bijzondere man die ineens in mijn leven was gekomen. Veel meegemaakt, veel te vertellen. Allebei die behoefte om je wat af te zonderen, om muziek te maken, om te praten over, weet ik veel, de zin van alles.
Ik leerde voor mijn gevoel zo veel van hem, hij was mijn eerste serieuze vriend ook na wat vervelende ervaringen verder met jongens. Hij zou van mij een vrouw maken.
Heb echt zo veel bijzondere dagen met hem meegemaakt, die zeiden mij veel meer dan die eerste keren dat het fout ging. Dat er iets gebeurde. En het feit dat hij zich jaloers en controlerend opstelde en dat toen die isolatie begon zag ik, nou ja, voelde ik, misschien wel juist meer als bevestiging van zijn liefde voor mij.
Hoe langer het duurde, hoe slechter het natuurlijk ging, steeds weer een grens over, steeds weer iets minder tijd ertussen. Ik werkte hard, het was best heftig. Maar nog steeds was het zo dat ik hem wilde, en gewoon echt koos voor dit leven.
Ik voelde me anders, dromerig, leeg en vrij.
Ik voelde me klote, bang en verdrietig en hij troostte mij.
Ik was nog nooit zo gelukkig geweest.
Later kijk je terug en zie je veel meer, en andere dingen. Ik vind het nog steeds moeilijk om naar die laatste twee jaar te kijken want niets is wat het lijkt en waar het wel op lijkt is echt te vreemd en eng om zomaar ervan te beseffen dat het hier om mijzelf gaat. Dat geeft me een angstig gevoel en maakt me onzeker als moeder. Omdat mijn kind is geboren toen ik me net maanden lang aan het losmaken was geweest en voor hetzelfde geld was het heel anders gegaan. Het lijkt wel een film.
donderdag 14 februari 2008 om 08:52
quote:qwertu schreef op 13 februari 2008 @ 18:22:
Iseo, ik begrijp je heel goed. Het fijne van een ongelijkwaardige relatie is dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen, immers: die neemt hij al. Het is op een bepaalde manier ook heel fijn om altijd maar slachtoffer te zijn, van hem, van een situatie, van iedereen en alles. Juist als je niet zo zeker bent van jezelf, is het heel fijn om het maar lekker aan een ander over te laten.
Lieve Qwertu,
Ik wilde graag nog op jouw postings reageren. Helaas ben ik een beetje laat, zie ik, en ben je op weg naar opa en oma met de kleine Maar misschien wil je nog reageren als je terugbent. Ik wil je trouwens nog meegeven dat mijn dochter ook veel te vroeg geboren is en nu een kerngezonde, superslimme en vlotte meid van 7 is. Ik weet dat ik dat soort succesverhalen na haar geboorte fijn vond om te horen Hoe is het met jou en je meisje nu?
Ik wilde graag ook ingaan op wat je schrijft over verantwoordelijkheid. Ik begrijp dat Iseo's posting dat gevoel kan geven, dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen in zo'n relatie. Maar zoals o.a. Leo al schreef: hij neemt die verantwoordelijkheid helemaal niet. Het is meer te vergelijken met een verslaving, zoals Iseo ook doet. Een vlucht uit de werkelijkheid, even nergens aan hoeven denken en gewoon zijn. Maar omdat niemand de verantwoordelijkheid van je overneemt, zak je dus gewoon weg. En dat is helemaal niet zo fijn.
Wat ik wel denk, is dat zo'n relatie je ook iets oplevert. Het is goed om dat voor jezelf te analyseren. Ik maakte op een bepaald moment bijv. bijna niet meer schoon, omdat mijn ex geen bal uitvoerde in huis (terwijl dat zijn taak was). Ergens is dat wel lekker, want je kan dus gewoon gaan zitten terwijl er nog een heleboel te doen is. Maar ondertussen voelde ik me helemáál niet lekker temidden van de rommel en viezigheid. Dus fijn zou ik het niet willen noemen.
[Dat M. aantrekkelijk blijft, dat is overkomelijk. Als je de wereld die zijn aanwezigheid met zich meebrengt maar veracht.]
Ik weet niet of Lilly M. en zijn wereld van elkaar scheidt. Ik denk eerder dat in haar ogen M. haar wereld ís.
liefs,
dubio
Iseo, ik begrijp je heel goed. Het fijne van een ongelijkwaardige relatie is dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen, immers: die neemt hij al. Het is op een bepaalde manier ook heel fijn om altijd maar slachtoffer te zijn, van hem, van een situatie, van iedereen en alles. Juist als je niet zo zeker bent van jezelf, is het heel fijn om het maar lekker aan een ander over te laten.
Lieve Qwertu,
Ik wilde graag nog op jouw postings reageren. Helaas ben ik een beetje laat, zie ik, en ben je op weg naar opa en oma met de kleine Maar misschien wil je nog reageren als je terugbent. Ik wil je trouwens nog meegeven dat mijn dochter ook veel te vroeg geboren is en nu een kerngezonde, superslimme en vlotte meid van 7 is. Ik weet dat ik dat soort succesverhalen na haar geboorte fijn vond om te horen Hoe is het met jou en je meisje nu?
Ik wilde graag ook ingaan op wat je schrijft over verantwoordelijkheid. Ik begrijp dat Iseo's posting dat gevoel kan geven, dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen in zo'n relatie. Maar zoals o.a. Leo al schreef: hij neemt die verantwoordelijkheid helemaal niet. Het is meer te vergelijken met een verslaving, zoals Iseo ook doet. Een vlucht uit de werkelijkheid, even nergens aan hoeven denken en gewoon zijn. Maar omdat niemand de verantwoordelijkheid van je overneemt, zak je dus gewoon weg. En dat is helemaal niet zo fijn.
Wat ik wel denk, is dat zo'n relatie je ook iets oplevert. Het is goed om dat voor jezelf te analyseren. Ik maakte op een bepaald moment bijv. bijna niet meer schoon, omdat mijn ex geen bal uitvoerde in huis (terwijl dat zijn taak was). Ergens is dat wel lekker, want je kan dus gewoon gaan zitten terwijl er nog een heleboel te doen is. Maar ondertussen voelde ik me helemáál niet lekker temidden van de rommel en viezigheid. Dus fijn zou ik het niet willen noemen.
[Dat M. aantrekkelijk blijft, dat is overkomelijk. Als je de wereld die zijn aanwezigheid met zich meebrengt maar veracht.]
Ik weet niet of Lilly M. en zijn wereld van elkaar scheidt. Ik denk eerder dat in haar ogen M. haar wereld ís.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 11:27
Precies. Verantwoordelijkheid is een positief begrip en dat is hier bepaald niet van toepassing. Macht, ja. Bepalen, ja. Manipuleren, ja. Verantwoordelijkheid nemen vind ik iets anders. Zodra de gevolgen hem niet aanstaan, heeft zíj het weer gedaan. Je kunt heel goed macht uitoefenen over mensen en ze dingen opleggen zonder een greintje verantwoordelijkheid te nemen.
Ik denk niet dat het idee "het is mijn schuld" zekerheid geeft. Het geeft eerder valse hoop. Het idee is in mijn ogen niet zozeer "het is mijn schuld" maar "ik kan er iets aan veranderen". Die valse hoop kan je heel lang in zijn greep houden.
liefs,
dubio
Ik denk niet dat het idee "het is mijn schuld" zekerheid geeft. Het geeft eerder valse hoop. Het idee is in mijn ogen niet zozeer "het is mijn schuld" maar "ik kan er iets aan veranderen". Die valse hoop kan je heel lang in zijn greep houden.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 11:42
quote:dubiootje schreef op 14 februari 2008 @ 08:52:
Ik maakte op een bepaald moment bijv. bijna niet meer schoon, omdat mijn ex geen bal uitvoerde in huis (terwijl dat zijn taak was). Ergens is dat wel lekker, want je kan dus gewoon gaan zitten terwijl er nog een heleboel te doen is. Maar ondertussen voelde ik me helemáál niet lekker temidden van de rommel en viezigheid. Dus fijn zou ik het niet willen noemen.
Dubio, zo was het bij mij op een gegeven moment ook: ik werkte fulltime en vriendlief zou het huishouden doen, zodat de taken eerlijk verdeeld waren... Heel lief aangeboden, maar hij lag dus hele dagen op de bank (ziek, depressief, moe, etc; niet in staat tot schoonmaken), en ik kon 's avonds alsnog het huis doen. Maar dat hoefde niet: hij zou het morgen wel doen. Al met al heeft hij het nooit gedaan, en ik dus ook niet in die tijd, alleen het hoognodige bijgeveegd.
Ongelooflijk die manipulaties, beloftes, etc.
Ik vraag me intussen wel af, hoe het met LillyRose is, ze heeft nadat M bij haar in slaap is gevallen, niet meer gereageerd toch?
Oh, en Qwertu, van mij uit ook een paar fijne dagen toegewenst met dochterlief!
Groetjes
Nicole
Ik maakte op een bepaald moment bijv. bijna niet meer schoon, omdat mijn ex geen bal uitvoerde in huis (terwijl dat zijn taak was). Ergens is dat wel lekker, want je kan dus gewoon gaan zitten terwijl er nog een heleboel te doen is. Maar ondertussen voelde ik me helemáál niet lekker temidden van de rommel en viezigheid. Dus fijn zou ik het niet willen noemen.
Dubio, zo was het bij mij op een gegeven moment ook: ik werkte fulltime en vriendlief zou het huishouden doen, zodat de taken eerlijk verdeeld waren... Heel lief aangeboden, maar hij lag dus hele dagen op de bank (ziek, depressief, moe, etc; niet in staat tot schoonmaken), en ik kon 's avonds alsnog het huis doen. Maar dat hoefde niet: hij zou het morgen wel doen. Al met al heeft hij het nooit gedaan, en ik dus ook niet in die tijd, alleen het hoognodige bijgeveegd.
Ongelooflijk die manipulaties, beloftes, etc.
Ik vraag me intussen wel af, hoe het met LillyRose is, ze heeft nadat M bij haar in slaap is gevallen, niet meer gereageerd toch?
Oh, en Qwertu, van mij uit ook een paar fijne dagen toegewenst met dochterlief!
Groetjes
Nicole
donderdag 14 februari 2008 om 13:53
Lilly, hoe gaat het met je?
Draadloos
Dubiootje, ik denk dat ik het ook zo zie zoals je schrijft over valse hoop. Het idee dat je zelf iets kunt doen.
Vaak dat proberen te voorkomen van een situatie, of als het zover is proberen op de juiste manier te reageren op hem omdat je voelt dat het uitmaakt wat en hoe je dat doet. Dus dan heb je het zelf in handen, wat eigenlijk niet is. Want hij is zo veranderlijk als wat en hij kon toch meteen weer omslaan als hij helemaal geen zin had om rustig te worden.
Maar meestal was het toch een kwestie van alles uit de kast halen op dat moment om hem gunstig te stemmen. Of die heel heftige gebeurtenis die Leo beschreef was voor mij ook herkenbaar, dat je een hele middag of nacht ofzo aan het praten, sussen bent, voorkomen bent dat het verder gaat, toegeeft om er iets mee te bereiken, namelijk dat het stopte.
Wat was dat emotioneel, vaak ook allebei uitgeput, vaak draaide het ook om seks, vaak was het steeds op het randje en achteraf hadden we dan ook nog eens dat hele intense terug bij elkaar komen.
Het is vaker gebeurd dat we niet gingen werken, niet voor het eerst dat ik echt niet naar mijn werk kon omdat er dagen lang goedmaakgedoe aan vast zat. Wat ik toen natuurlijk heerlijk vond.
Weer helemaal met zijn tweetjes, alle liefde, hij liet me geen seconde alleen. Ondertussen waren er weer grenzen opgeschoven, was er wel zeker iets bereikt terwijl ik dan eigenlijk alleen maar wegkroop bij hem want ik had hem terug.
Valse hoop is elke dag opnieuw beginnen in zo'n relatie denk ik. Je kunt de dagen en herinneringen niet aan elkaar rijgen en er afstand van nemen om eens goed te kijken. En eens goed naar jezelf te kijken, naar hem.
Enorm bord voor mijn kop, en het idee dat het allemaal wel zou werken als ik dit.. of dat... of zus of zo.
Nou kan je vertellen dat ik me heel dom/raar voel als ik dit soort situaties beschrijf of erover lees.
Maar het is heel goed om ervan te leren, want ik kan het niet loslaten.
Het is tegelijk heel verhelderend en heel eng om erover te schrijven, en voor iemand anders kan het maar goed duidelijk zijn hoe het in elkaar steekt, maar voor mij was het jarenlang alles wat ik had.
Dat ik die keuzes eerst zo heb gemaakt en dat je het nu gaat zien en begrijpen is maar een vreemde gewaarwording.
Het voelt dan nog steeds het prettigst om het vanuit die hoop te bekijken, gek is dat. Alsof ik dat deeltje van mijn denken van toen wil vasthouden omdat dat alles zei. Ik zag echt iets anders en als je dit denken en kijken ernaar weghaalt, wat blijft er dan over?
Precies datgene blijft over waarvan andere mensen niet kunnen begrijpen waarom je blijft in zo'n relatie, denk ik.
Draadloos
Dubiootje, ik denk dat ik het ook zo zie zoals je schrijft over valse hoop. Het idee dat je zelf iets kunt doen.
Vaak dat proberen te voorkomen van een situatie, of als het zover is proberen op de juiste manier te reageren op hem omdat je voelt dat het uitmaakt wat en hoe je dat doet. Dus dan heb je het zelf in handen, wat eigenlijk niet is. Want hij is zo veranderlijk als wat en hij kon toch meteen weer omslaan als hij helemaal geen zin had om rustig te worden.
Maar meestal was het toch een kwestie van alles uit de kast halen op dat moment om hem gunstig te stemmen. Of die heel heftige gebeurtenis die Leo beschreef was voor mij ook herkenbaar, dat je een hele middag of nacht ofzo aan het praten, sussen bent, voorkomen bent dat het verder gaat, toegeeft om er iets mee te bereiken, namelijk dat het stopte.
Wat was dat emotioneel, vaak ook allebei uitgeput, vaak draaide het ook om seks, vaak was het steeds op het randje en achteraf hadden we dan ook nog eens dat hele intense terug bij elkaar komen.
Het is vaker gebeurd dat we niet gingen werken, niet voor het eerst dat ik echt niet naar mijn werk kon omdat er dagen lang goedmaakgedoe aan vast zat. Wat ik toen natuurlijk heerlijk vond.
Weer helemaal met zijn tweetjes, alle liefde, hij liet me geen seconde alleen. Ondertussen waren er weer grenzen opgeschoven, was er wel zeker iets bereikt terwijl ik dan eigenlijk alleen maar wegkroop bij hem want ik had hem terug.
Valse hoop is elke dag opnieuw beginnen in zo'n relatie denk ik. Je kunt de dagen en herinneringen niet aan elkaar rijgen en er afstand van nemen om eens goed te kijken. En eens goed naar jezelf te kijken, naar hem.
Enorm bord voor mijn kop, en het idee dat het allemaal wel zou werken als ik dit.. of dat... of zus of zo.
Nou kan je vertellen dat ik me heel dom/raar voel als ik dit soort situaties beschrijf of erover lees.
Maar het is heel goed om ervan te leren, want ik kan het niet loslaten.
Het is tegelijk heel verhelderend en heel eng om erover te schrijven, en voor iemand anders kan het maar goed duidelijk zijn hoe het in elkaar steekt, maar voor mij was het jarenlang alles wat ik had.
Dat ik die keuzes eerst zo heb gemaakt en dat je het nu gaat zien en begrijpen is maar een vreemde gewaarwording.
Het voelt dan nog steeds het prettigst om het vanuit die hoop te bekijken, gek is dat. Alsof ik dat deeltje van mijn denken van toen wil vasthouden omdat dat alles zei. Ik zag echt iets anders en als je dit denken en kijken ernaar weghaalt, wat blijft er dan over?
Precies datgene blijft over waarvan andere mensen niet kunnen begrijpen waarom je blijft in zo'n relatie, denk ik.
donderdag 14 februari 2008 om 16:34
Hé Iseo
Ik denk dat het nu nogal confronterend wordt voor jou terug te denken aan wat er gebeurd is. Je beseft nu dat je elke keer een keuze maakte. En tegelijk schraap je het laagje weg van de gevoelens die je er steeds weer toe brachten de keuze voor hem te maken. Dan kun je bijna niet meer begrijpen hoe je die keuze steeds weer kon maken.
Ik weet niet of het zin heeft om jezelf hier gek mee te maken en het te proberen te begrijpen. Want de nieuwe Iseo zou zo ver nooit meer gaan. Dat is eigenlijk het punt waarop je wilt uitkomen: dat je de Iseo van toen niet meer begrijpt en bijna niet eens meer herkent. Ze vervaagt als het ware uit je herinnering. De nieuwe, betere, echte Iseo staat op
liefs,
dubio
Ik denk dat het nu nogal confronterend wordt voor jou terug te denken aan wat er gebeurd is. Je beseft nu dat je elke keer een keuze maakte. En tegelijk schraap je het laagje weg van de gevoelens die je er steeds weer toe brachten de keuze voor hem te maken. Dan kun je bijna niet meer begrijpen hoe je die keuze steeds weer kon maken.
Ik weet niet of het zin heeft om jezelf hier gek mee te maken en het te proberen te begrijpen. Want de nieuwe Iseo zou zo ver nooit meer gaan. Dat is eigenlijk het punt waarop je wilt uitkomen: dat je de Iseo van toen niet meer begrijpt en bijna niet eens meer herkent. Ze vervaagt als het ware uit je herinnering. De nieuwe, betere, echte Iseo staat op
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 14 februari 2008 om 17:50
Ik weet niet of het zin heeft om jezelf hier gek mee te maken en het te proberen te begrijpen. Want de nieuwe Iseo zou zo ver nooit meer gaan. Dat is eigenlijk het punt waarop je wilt uitkomen: dat je de Iseo van toen niet meer begrijpt en bijna niet eens meer herkent. Ze vervaagt als het ware uit je herinnering. De nieuwe, betere, echte Iseo staat op
Hallo lieve, slimme dames,
wat Dubio hierboven schreef, daar maak ik me ook wel zorgen over. Als ik me ooit weer inlaat met een man, hoe kan ik mezelf garanderen dat het geen herhaling van de geschiedenis wordt?
In vorige relatie ging het ook pas goed fout toen ik hem niet meer kon geven wat hij wilde en dat werd pas na 2 jaar duidelijk.....
Liefs voor allen!
Hallo lieve, slimme dames,
wat Dubio hierboven schreef, daar maak ik me ook wel zorgen over. Als ik me ooit weer inlaat met een man, hoe kan ik mezelf garanderen dat het geen herhaling van de geschiedenis wordt?
In vorige relatie ging het ook pas goed fout toen ik hem niet meer kon geven wat hij wilde en dat werd pas na 2 jaar duidelijk.....
Liefs voor allen!
donderdag 14 februari 2008 om 19:17
quote:Draadloos schreef op 14 februari 2008 @ 17:50:
Hallo lieve, slimme dames,
wat Dubio hierboven schreef, daar maak ik me ook wel zorgen over. Als ik me ooit weer inlaat met een man, hoe kan ik mezelf garanderen dat het geen herhaling van de geschiedenis wordt?
In vorige relatie ging het ook pas goed fout toen ik hem niet meer kon geven wat hij wilde en dat werd pas na 2 jaar duidelijk.....
Liefs voor allen!
Hee lieve Draadloos,
Je weet het nooit helemaal zeker van te voren. Mijn eerste echtgenoot veranderde in de loop van de relatie, in het begin had ik niet kunnen weten dat het nog zo uit de hand zou lopen tussen ons. Het begint met kleine dingetjes, die worden steeds groter en bepalender, en na verloop van tijd krijg je de situatie die we hiervoor beschreven hebben: alles draait om hem, alles draait erom om hem tevreden te houden en het wordt van kwaad tot erger. Tot je nauwelijks meer weet waar je mee bezig bent en jijzelf, jouw karakter en wat jij wilt, compleet ondergesneeuwd raakt.
En juist die kleine dingetjes, waar het dus mee begint, die ga je herkennen als je ze weer ziet. Je grenzen bewaken in een relatie is iets waar je niet halverwege de relatie mee kunt beginnen, dat moet je vanaf het begin doen. Zo worden die grenzen niet overschreden, en niet tot het maximum verlegd tot je erin verstrikt zit en er bijna niet meer uitkomt, zoals wij hier hebben meegemaakt in het verleden.
In die zin is het denk ik wel belangrijk om goed na te denken over je verleden, om te leren van wat er fout ging - niet omdat het jouw schuld is, maar wel om de voortekenen te herkennen. Het is denk ik wel goed om je niet te verliezen in de waarom-vraag die we ons allemaal wel eens stellen: "waarom heb ik het zover laten komen?". Die vraag legt de schuld bij jezelf, en die vraag kan ik zelf nu na 12 jaar nog steeds niet beantwoorden. Maar ik kan wel leren van wat er is gebeurd en ik denk dat we dat allemaal kunnen (of al hebben gedaan).
Liefs!
Hallo lieve, slimme dames,
wat Dubio hierboven schreef, daar maak ik me ook wel zorgen over. Als ik me ooit weer inlaat met een man, hoe kan ik mezelf garanderen dat het geen herhaling van de geschiedenis wordt?
In vorige relatie ging het ook pas goed fout toen ik hem niet meer kon geven wat hij wilde en dat werd pas na 2 jaar duidelijk.....
Liefs voor allen!
Hee lieve Draadloos,
Je weet het nooit helemaal zeker van te voren. Mijn eerste echtgenoot veranderde in de loop van de relatie, in het begin had ik niet kunnen weten dat het nog zo uit de hand zou lopen tussen ons. Het begint met kleine dingetjes, die worden steeds groter en bepalender, en na verloop van tijd krijg je de situatie die we hiervoor beschreven hebben: alles draait om hem, alles draait erom om hem tevreden te houden en het wordt van kwaad tot erger. Tot je nauwelijks meer weet waar je mee bezig bent en jijzelf, jouw karakter en wat jij wilt, compleet ondergesneeuwd raakt.
En juist die kleine dingetjes, waar het dus mee begint, die ga je herkennen als je ze weer ziet. Je grenzen bewaken in een relatie is iets waar je niet halverwege de relatie mee kunt beginnen, dat moet je vanaf het begin doen. Zo worden die grenzen niet overschreden, en niet tot het maximum verlegd tot je erin verstrikt zit en er bijna niet meer uitkomt, zoals wij hier hebben meegemaakt in het verleden.
In die zin is het denk ik wel belangrijk om goed na te denken over je verleden, om te leren van wat er fout ging - niet omdat het jouw schuld is, maar wel om de voortekenen te herkennen. Het is denk ik wel goed om je niet te verliezen in de waarom-vraag die we ons allemaal wel eens stellen: "waarom heb ik het zover laten komen?". Die vraag legt de schuld bij jezelf, en die vraag kan ik zelf nu na 12 jaar nog steeds niet beantwoorden. Maar ik kan wel leren van wat er is gebeurd en ik denk dat we dat allemaal kunnen (of al hebben gedaan).
Liefs!
donderdag 14 februari 2008 om 20:08
Hoi iedereen, ik ben een tijdje niet actief geweest, las af en toe wel mee, maar was te moe om te reageren. Ik ben ook ziek geweest, dat hakt er ook nogal in.
Ik las van Lily Rose en ben er beroerd van. Meisje toch... Ik heb niets toe te voegen aan wat de anderen al schreven, zij zeggen het mooier dan ik. Waar ben je toch mee bezig, kind! Ergens ben ik ook erg boos op je, dat je er wéér intrapt, de boel wéér mooier maakt dan het is! Sorry...
Ik zit sinds kort in gesprekstherapie bij de behandelaar van mijn kinderen. Verschrikkelijk confronterend. Ik leer nu al veel, wat er erg in hakt. Dat niemand mij nooit serieus heeft genomen en naar me heeft geluisterd, bijvoorbeeld. Als kind niet, als getrouwde vrouw niet, als moeder niet. Nu opeens gebeurt dat wel en daar kan ik niet meer mee omgaan. Ik bagatalliseer alles. Mijn kinderen hebben een autistische stoornis. Als iemand nu zegt dat dat heel zwaar is, als alleenstaande moeder hiermee te moeten leven, wimpel ik het af, roep ik dat er overal wel wat is. Dat soort dingen.
Daardoor heb ik het ook toegestaan dan ik 20 jaar getrouwd ben geweest met een man met zo;'n stoornis. Daardoor schrok ik zo verschrikkelijk toen ons oudste kind exact zoals hij bleek te zijn. Ik kan hem niet goed aan, omdat ik niet goed op zijn buien kan reageren, na alles wat ik heb meegemaakt.
Misschien ben ik daarom zo boos op Lily Rose? Omdat zij nog jong en gezond is, en haar hele leven nog voor haar kan hebben zonder die man, die haar telkens weer weet in te pakken? Het is niet terecht dat ik boos op haar ben, het is iets dat sterker is dan zij. En als het om "je eigen grenzen verleggen" en "bagatalliseren" gaat, kan ik er zelf ook wel wat van...
Verdomme, waarom is het leven zo kl*te!!!
Ik las van Lily Rose en ben er beroerd van. Meisje toch... Ik heb niets toe te voegen aan wat de anderen al schreven, zij zeggen het mooier dan ik. Waar ben je toch mee bezig, kind! Ergens ben ik ook erg boos op je, dat je er wéér intrapt, de boel wéér mooier maakt dan het is! Sorry...
Ik zit sinds kort in gesprekstherapie bij de behandelaar van mijn kinderen. Verschrikkelijk confronterend. Ik leer nu al veel, wat er erg in hakt. Dat niemand mij nooit serieus heeft genomen en naar me heeft geluisterd, bijvoorbeeld. Als kind niet, als getrouwde vrouw niet, als moeder niet. Nu opeens gebeurt dat wel en daar kan ik niet meer mee omgaan. Ik bagatalliseer alles. Mijn kinderen hebben een autistische stoornis. Als iemand nu zegt dat dat heel zwaar is, als alleenstaande moeder hiermee te moeten leven, wimpel ik het af, roep ik dat er overal wel wat is. Dat soort dingen.
Daardoor heb ik het ook toegestaan dan ik 20 jaar getrouwd ben geweest met een man met zo;'n stoornis. Daardoor schrok ik zo verschrikkelijk toen ons oudste kind exact zoals hij bleek te zijn. Ik kan hem niet goed aan, omdat ik niet goed op zijn buien kan reageren, na alles wat ik heb meegemaakt.
Misschien ben ik daarom zo boos op Lily Rose? Omdat zij nog jong en gezond is, en haar hele leven nog voor haar kan hebben zonder die man, die haar telkens weer weet in te pakken? Het is niet terecht dat ik boos op haar ben, het is iets dat sterker is dan zij. En als het om "je eigen grenzen verleggen" en "bagatalliseren" gaat, kan ik er zelf ook wel wat van...
Verdomme, waarom is het leven zo kl*te!!!
donderdag 14 februari 2008 om 20:27
Four Seasons...
Ik snap je wel. Ik denk ook vaak als ik lees wat Lilly schrijft: meid, ga toch weg, nu kan het nog, wees niet zoals ik, dat je blijft tot je een kind hebt met hem en je nóg veel verder verstrikt zit in die hele toestand... En dan vraag ik me af, ben ik nu boos op haar of alsnog op mezelf?
Red je het allemaal wel Four Seasons? Als je er iets aan hebt, kom dan vooral weer meeschrijven he? Liefs!
Ik snap je wel. Ik denk ook vaak als ik lees wat Lilly schrijft: meid, ga toch weg, nu kan het nog, wees niet zoals ik, dat je blijft tot je een kind hebt met hem en je nóg veel verder verstrikt zit in die hele toestand... En dan vraag ik me af, ben ik nu boos op haar of alsnog op mezelf?
Red je het allemaal wel Four Seasons? Als je er iets aan hebt, kom dan vooral weer meeschrijven he? Liefs!
donderdag 14 februari 2008 om 20:52
quote:fourseasons schreef op 14 februari 2008 @ 20:08:Ik zit sinds kort in gesprekstherapie bij de behandelaar van mijn kinderen. Verschrikkelijk confronterend. Ik leer nu al veel, wat er erg in hakt. Dat niemand mij nooit serieus heeft genomen en naar me heeft geluisterd, bijvoorbeeld. Als kind niet, als getrouwde vrouw niet, als moeder niet. Nu opeens gebeurt dat wel en daar kan ik niet meer mee omgaan. Ik bagatalliseer alles. Mijn kinderen hebben een autistische stoornis. Als iemand nu zegt dat dat heel zwaar is, als alleenstaande moeder hiermee te moeten leven, wimpel ik het af, roep ik dat er overal wel wat is. Dat soort dingen.Fourseasons, fijn weer van je te horen! Ik heb dit stukje eruit gepikt, omdat dit herkenbaar is. De hulpverleners zeggen, dat ze ervan staan te kijken, dat ik nog op de been ben, maar ik wimpel het ook af: je moet wel. Maar de hulpverlening zegt nu, dat ik niet meer hoef: er zijn instanties, waar zoonlief opgevangen kan worden, en waar hij op zijn plek is, en ik rust krijg. Het is moeilijk, maar met mijn verstand weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb, door te zeggen, dat ik hem wil plaatsen. Echter: plaatsen is niet gemakkelijk, krijg je ook niet zomaar voor elkaar. En als ik het voor elkaar krijg, zal ik door mijn familie veroordeeld worden, omdat ik mijn zoon niet meer zelf wil opvoeden. Dat is echter het punt niet: ik wil het graag zelf doen, maar de grens is bereikt, het kan gewoon niet meer.. (Oh, ik hoop dat je nog een beetje begrijpt, wat ik bedoel. Ik lig met griep thuis, voel me allerberoerdst en weet het even niet goed te brengen...)
donderdag 14 februari 2008 om 21:21
Four
Fijn om weer iets van je te horen (lezen), lieve schat.
Het lijkt me zo, echt heftig waar je doorheen gaat. En ik snap ook wat je schrijft over dat boos zijn.
Hoe ging het toen je ziek was? Heb je wat hulp gehad?
Deze tijd voor jou nu, ik vind je moedig en stuur je heel veel liefs toe.
Kom alsjeblieft van je af schrijven als je het nodig hebt, ook gewoon om even wat te praten als je je alleen voelt.
Juist nu in dit berichtje had ik graag even beter de woorden willen vinden om je een onder de riem te steken.
Dikke knuf
Fijn om weer iets van je te horen (lezen), lieve schat.
Het lijkt me zo, echt heftig waar je doorheen gaat. En ik snap ook wat je schrijft over dat boos zijn.
Hoe ging het toen je ziek was? Heb je wat hulp gehad?
Deze tijd voor jou nu, ik vind je moedig en stuur je heel veel liefs toe.
Kom alsjeblieft van je af schrijven als je het nodig hebt, ook gewoon om even wat te praten als je je alleen voelt.
Juist nu in dit berichtje had ik graag even beter de woorden willen vinden om je een onder de riem te steken.
Dikke knuf
