Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 16 februari 2008 om 16:16
zaterdag 16 februari 2008 om 16:20
Lemmylief, ik wil nog maar een keer tegen jou zeggen dat ik steeds weer plaatsvervangend misselijk word als ik lees wat jouw ex deed met jullie jonge baby. Wat vreselijk om dat te moeten aanzien. Wat zul je geschokt zijn geweest....Het is wel meteen duidelijk natuurlijk maar toch, wat een ontzettende loser om een baby te gaan slaan om je zinnetje te krijgen. Walgelijk. Arme baby en arme jij.
Mijn ex ging los op onze jonge hond. Om hem 'op te voeden'. Ja ja, nou ik ben blij dat ik geen kinderen met die sukkel heb gekregen. Na het hondenincident heb ik hem wel duidelijk gemaakt dat hij zijn poten thuis te houden had in het vervolg. Ik was laaiend. Hij heeft zich nooit meer uitgeleefd op het beestje maar was toch regelmatig ruwer dan ik aanvaardbaar vond.
Ik hoorde laatst dat hij probeert zijn vrouw zwanger te maken. Je moet er niet aan denken.
Mijn ex ging los op onze jonge hond. Om hem 'op te voeden'. Ja ja, nou ik ben blij dat ik geen kinderen met die sukkel heb gekregen. Na het hondenincident heb ik hem wel duidelijk gemaakt dat hij zijn poten thuis te houden had in het vervolg. Ik was laaiend. Hij heeft zich nooit meer uitgeleefd op het beestje maar was toch regelmatig ruwer dan ik aanvaardbaar vond.
Ik hoorde laatst dat hij probeert zijn vrouw zwanger te maken. Je moet er niet aan denken.
zaterdag 16 februari 2008 om 16:21
quote:Lemmy schreef op 16 februari 2008 @ 16:19:
Lieve Leo en Dubio,
Ik heb nu niet de tijd om uitgebreid te reageren op wat jullie schrijven, maar wat jullie hebben geschreven raakt me. En het maakt me trots dat ik ook een ''oogklepper'' ben... gek he? Of niet? Heel veel liefs!Schat, je bent een mega oogklepper! Ik ben er ook trots op hoor, ik vind het een geuzennaam. Als ik handwerkzaam was geweest had ik voor iedereen een embleem voor op de jas gekruissteekborduurd!
Lieve Leo en Dubio,
Ik heb nu niet de tijd om uitgebreid te reageren op wat jullie schrijven, maar wat jullie hebben geschreven raakt me. En het maakt me trots dat ik ook een ''oogklepper'' ben... gek he? Of niet? Heel veel liefs!Schat, je bent een mega oogklepper! Ik ben er ook trots op hoor, ik vind het een geuzennaam. Als ik handwerkzaam was geweest had ik voor iedereen een embleem voor op de jas gekruissteekborduurd!
zaterdag 16 februari 2008 om 17:19
O mijn god, stel je hier toch eens iets bij voor:
Allemaal vrouwen die met oogkleppen op elkaar staan af te snuffelen en te bevoelen. Sommigen die bij het verkeerde gezelschap staan te kletsen en anderen die op weg naar de WC in de hotelkeuken terecht zijn gekomen en weer een ander die in de ballenbak ligt omdat ze nog even iets uit de auto moest halen.
Misschien toch maar een button doen?
Allemaal vrouwen die met oogkleppen op elkaar staan af te snuffelen en te bevoelen. Sommigen die bij het verkeerde gezelschap staan te kletsen en anderen die op weg naar de WC in de hotelkeuken terecht zijn gekomen en weer een ander die in de ballenbak ligt omdat ze nog even iets uit de auto moest halen.
Misschien toch maar een button doen?
zaterdag 16 februari 2008 om 18:41
Met kapotgemaakt bedoel ik door mijn ouders, en ook door latere dingen, maar ten diepste toch wel door mijn ouders, allebei. En juist omdat ik nu een echt goede, lieve en begrijpende man heb, komt het des te meer naar boven (met wat ik verder doe, groep, dat soort dingen), omdat het nu veilig is en het dat heel lang gewoon niet was.
Ik heb mij heel erg lang niet veilig gevoeld in het leven. Daar word ik me nu pas echt goed bewust van.
En bij eerdere mannen kon ik in die verdediging die ik zo goed had aangeleerd, blijven zitten, maar bij hem is het niet nodig en is het er vaak toch nog wel. Ik merk het en ik voel het. Meestal begrijpt hij heel goed waar het vandaan komt, maar soms wordt het hem ook teveel. Begrijpelijk. Overigens ben ik degene die vooral met ruziemaken (of kan ik beter zeggen: erbovenop zitten, als hij iets zegt) begint, niet hij.
Vanmiddag even samen weggeweest, beetje gewinkeld. Ik denk ook dat we gewoon meer leuke dingen samen moeten doen, we zijn een beetje al te functioneel bezig geweest met dat verhuizen en alles wat daarbij komt kijken. Het geeft wel weer een iets ander gevoel, om samen iets te doen.
Ik heb mij heel erg lang niet veilig gevoeld in het leven. Daar word ik me nu pas echt goed bewust van.
En bij eerdere mannen kon ik in die verdediging die ik zo goed had aangeleerd, blijven zitten, maar bij hem is het niet nodig en is het er vaak toch nog wel. Ik merk het en ik voel het. Meestal begrijpt hij heel goed waar het vandaan komt, maar soms wordt het hem ook teveel. Begrijpelijk. Overigens ben ik degene die vooral met ruziemaken (of kan ik beter zeggen: erbovenop zitten, als hij iets zegt) begint, niet hij.
Vanmiddag even samen weggeweest, beetje gewinkeld. Ik denk ook dat we gewoon meer leuke dingen samen moeten doen, we zijn een beetje al te functioneel bezig geweest met dat verhuizen en alles wat daarbij komt kijken. Het geeft wel weer een iets ander gevoel, om samen iets te doen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 februari 2008 om 19:29
quote:Lemmy schreef op 14 februari 2008 @ 20:27:
Four Seasons...
Ik snap je wel. Ik denk ook vaak als ik lees wat Lilly schrijft: meid, ga toch weg, nu kan het nog, wees niet zoals ik, dat je blijft tot je een kind hebt met hem en je nóg veel verder verstrikt zit in die hele toestand... En dan vraag ik me af, ben ik nu boos op haar of alsnog op mezelf?
Ik denk: allebei een beetje.
Wat, als die vriend van Lily ook een stoornis heeft (waardoor zijn gedrag ontstaat) en dat erfelijk blijkt te zijn (net als de Asperger van mijn kinderen)? Ik zie mezelf nu zoals ik nu ben, zelf helaas chronisch ziek waardoor ik niet het leven kan leiden als leeftijdgenoten en ik een eventuele nieuwe relatie eigenlijk wel kan vergeten, plus de enorme druk om voor 2 Aspergers te moeten zorgen, waarvan de ene een kloon van zijn vader is.
Ik heb destijds de foute keus gemaakt. Ik zocht de schuld bij mezelf. Ik moest van mezelf dankbaar zijn dat hij aandacht aan me schonk, want ik zou toch nooit een andere man krijgen (toen was ik nota bene nog niet ziek en zag er normaal uit!). Hij sloeg me niet, of zo, maar zijn gedrag was allesbehalve normaal. En ik praatte maar alles goed.
quote:Red je het allemaal wel Four Seasons? Als je er iets aan hebt, kom dan vooral weer meeschrijven he? Liefs!
Nee, ik red het nu niet, maar ik moet Sterk Zijn. Doorgaan. Flink Zijn.
Ik blijf maar in dat kringetje ronddraaien, ze noemen dat rouwverwerking omdat ik zelf ziek ben geworden en nooit zal weten wat een normaal gezinsleven is. Nooit zal weten hoe kinderen of partners zonder autistische stoornissen zijn. Nooit zal ervaren hoe het is om gezond oud te worden (ik kan 100 worden, met mijn medicijnen, maar nooit genezen).
Ik heb daar zo ongelooflijk veel verdriet om. Ik schaam me rot, voel me een aansteltrut die in haar verdriet blijft hangen, maar de psych heeft vorige week gezegd dat dat mág. Nee, van mij mag het NIET, want dan donder ik helemaal in elkaar en er komt nou al niks meer uit mijn handen (ziekte speelt momenteel erg op).
Had ik vroeger maar...
Kut.
Four Seasons...
Ik snap je wel. Ik denk ook vaak als ik lees wat Lilly schrijft: meid, ga toch weg, nu kan het nog, wees niet zoals ik, dat je blijft tot je een kind hebt met hem en je nóg veel verder verstrikt zit in die hele toestand... En dan vraag ik me af, ben ik nu boos op haar of alsnog op mezelf?
Ik denk: allebei een beetje.
Wat, als die vriend van Lily ook een stoornis heeft (waardoor zijn gedrag ontstaat) en dat erfelijk blijkt te zijn (net als de Asperger van mijn kinderen)? Ik zie mezelf nu zoals ik nu ben, zelf helaas chronisch ziek waardoor ik niet het leven kan leiden als leeftijdgenoten en ik een eventuele nieuwe relatie eigenlijk wel kan vergeten, plus de enorme druk om voor 2 Aspergers te moeten zorgen, waarvan de ene een kloon van zijn vader is.
Ik heb destijds de foute keus gemaakt. Ik zocht de schuld bij mezelf. Ik moest van mezelf dankbaar zijn dat hij aandacht aan me schonk, want ik zou toch nooit een andere man krijgen (toen was ik nota bene nog niet ziek en zag er normaal uit!). Hij sloeg me niet, of zo, maar zijn gedrag was allesbehalve normaal. En ik praatte maar alles goed.
quote:Red je het allemaal wel Four Seasons? Als je er iets aan hebt, kom dan vooral weer meeschrijven he? Liefs!
Nee, ik red het nu niet, maar ik moet Sterk Zijn. Doorgaan. Flink Zijn.
Ik blijf maar in dat kringetje ronddraaien, ze noemen dat rouwverwerking omdat ik zelf ziek ben geworden en nooit zal weten wat een normaal gezinsleven is. Nooit zal weten hoe kinderen of partners zonder autistische stoornissen zijn. Nooit zal ervaren hoe het is om gezond oud te worden (ik kan 100 worden, met mijn medicijnen, maar nooit genezen).
Ik heb daar zo ongelooflijk veel verdriet om. Ik schaam me rot, voel me een aansteltrut die in haar verdriet blijft hangen, maar de psych heeft vorige week gezegd dat dat mág. Nee, van mij mag het NIET, want dan donder ik helemaal in elkaar en er komt nou al niks meer uit mijn handen (ziekte speelt momenteel erg op).
Had ik vroeger maar...
Kut.
zaterdag 16 februari 2008 om 19:31
quote:Nicole_1964 schreef op 14 februari 2008 @ 20:52:
[...]
Fourseasons, fijn weer van je te horen! Ik heb dit stukje eruit gepikt, omdat dit herkenbaar is. De hulpverleners zeggen, dat ze ervan staan te kijken, dat ik nog op de been ben, maar ik wimpel het ook af: je moet wel. Maar de hulpverlening zegt nu, dat ik niet meer hoef: er zijn instanties, waar zoonlief opgevangen kan worden, en waar hij op zijn plek is, en ik rust krijg. Het is moeilijk, maar met mijn verstand weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb, door te zeggen, dat ik hem wil plaatsen. Echter: plaatsen is niet gemakkelijk, krijg je ook niet zomaar voor elkaar. En als ik het voor elkaar krijg, zal ik door mijn familie veroordeeld worden, omdat ik mijn zoon niet meer zelf wil opvoeden. Dat is echter het punt niet: ik wil het graag zelf doen, maar de grens is bereikt, het kan gewoon niet meer.. (Oh, ik hoop dat je nog een beetje begrijpt, wat ik bedoel. Ik lig met griep thuis, voel me allerberoerdst en weet het even niet goed te brengen...)
Ik snap het, lieverd. En het is een mogelijkheid oudste op te laten nemen als niets meer helpt, al is het de allerlaatste mogelijkheid.
Maar het voelt zo als falen, en we hebben momenteel best goede momenten..
Sterkte met de griep! Dan voel je je alleen nog maar rotter...
[...]
Fourseasons, fijn weer van je te horen! Ik heb dit stukje eruit gepikt, omdat dit herkenbaar is. De hulpverleners zeggen, dat ze ervan staan te kijken, dat ik nog op de been ben, maar ik wimpel het ook af: je moet wel. Maar de hulpverlening zegt nu, dat ik niet meer hoef: er zijn instanties, waar zoonlief opgevangen kan worden, en waar hij op zijn plek is, en ik rust krijg. Het is moeilijk, maar met mijn verstand weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb, door te zeggen, dat ik hem wil plaatsen. Echter: plaatsen is niet gemakkelijk, krijg je ook niet zomaar voor elkaar. En als ik het voor elkaar krijg, zal ik door mijn familie veroordeeld worden, omdat ik mijn zoon niet meer zelf wil opvoeden. Dat is echter het punt niet: ik wil het graag zelf doen, maar de grens is bereikt, het kan gewoon niet meer.. (Oh, ik hoop dat je nog een beetje begrijpt, wat ik bedoel. Ik lig met griep thuis, voel me allerberoerdst en weet het even niet goed te brengen...)
Ik snap het, lieverd. En het is een mogelijkheid oudste op te laten nemen als niets meer helpt, al is het de allerlaatste mogelijkheid.
Maar het voelt zo als falen, en we hebben momenteel best goede momenten..
Sterkte met de griep! Dan voel je je alleen nog maar rotter...
zaterdag 16 februari 2008 om 19:33
quote:dubiootje schreef op 14 februari 2008 @ 20:51:
Lieve Fourseasons,
Wat een moeilijke en confronterende tijd is dit voor jou. Het klinkt alsof je al heel wat stappen hebt genomen. Schrijf maar als je wilt hoor!
dubio
Die stappen (zorgen voor een diagnose plus behandeling) ben ik al jaren mee bezig, en sinds vorig jaar loopt dat nu.
Maar ik ben zo moe, en het is zo confronterend allemaal...
Lieve Fourseasons,
Wat een moeilijke en confronterende tijd is dit voor jou. Het klinkt alsof je al heel wat stappen hebt genomen. Schrijf maar als je wilt hoor!
dubio
Die stappen (zorgen voor een diagnose plus behandeling) ben ik al jaren mee bezig, en sinds vorig jaar loopt dat nu.
Maar ik ben zo moe, en het is zo confronterend allemaal...
zaterdag 16 februari 2008 om 20:00
Die buttons zag ik liggen bij Appie bij het boodschappen doen........
Leo en Dubio, een reaktie op jullie geef ik later, het lukt nu gewoon niet. Maar ik heb wel geleerd al veel te laten glijden en dat moet hier op een forum ook. Ik ben blij met deze plek die veilig is en waar we wel met veel respect voor elkaar kunnen posten. En wie weet slaat dit over naar de rest van het forum..
Ik merk dat ik terugschiet. Ik moet beslissingen nemen en stappen zetten maar begin te twijfelen, wil weer op zoek naar de middenweg, die er echt niet is. Vraag me af of het echt nodig is, het voelt hetzelfde als steeds maar doorgaan in de relatie, hoop, kans op redelijkheid, en angst, ook echt angst. Bang dat het niet begrepen word en daardoor mijn beslissing een onjuiste blijkt te zijn. Het houdt me de hele dag al bezig.
Leo en Dubio, een reaktie op jullie geef ik later, het lukt nu gewoon niet. Maar ik heb wel geleerd al veel te laten glijden en dat moet hier op een forum ook. Ik ben blij met deze plek die veilig is en waar we wel met veel respect voor elkaar kunnen posten. En wie weet slaat dit over naar de rest van het forum..
Ik merk dat ik terugschiet. Ik moet beslissingen nemen en stappen zetten maar begin te twijfelen, wil weer op zoek naar de middenweg, die er echt niet is. Vraag me af of het echt nodig is, het voelt hetzelfde als steeds maar doorgaan in de relatie, hoop, kans op redelijkheid, en angst, ook echt angst. Bang dat het niet begrepen word en daardoor mijn beslissing een onjuiste blijkt te zijn. Het houdt me de hele dag al bezig.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:11
quote:zonlicht2 schreef op 16 februari 2008 @ 20:00:
Die buttons zag ik liggen bij Appie bij het boodschappen doen........
Leo en Dubio, een reaktie op jullie geef ik later, het lukt nu gewoon niet. Maar ik heb wel geleerd al veel te laten glijden en dat moet hier op een forum ook. Ik ben blij met deze plek die veilig is en waar we wel met veel respect voor elkaar kunnen posten. En wie weet slaat dit over naar de rest van het forum..
Ik merk dat ik terugschiet. Ik moet beslissingen nemen en stappen zetten maar begin te twijfelen, wil weer op zoek naar de middenweg, die er echt niet is. Vraag me af of het echt nodig is, het voelt hetzelfde als steeds maar doorgaan in de relatie, hoop, kans op redelijkheid, en angst, ook echt angst. Bang dat het niet begrepen word en daardoor mijn beslissing een onjuiste blijkt te zijn. Het houdt me de hele dag al bezig.
Reageer gewoon als je er de energie en de woorden voor hebt lieve Zon en ook als je niet reageert is het goed.
Is er iets wat we voor je kunnen doen wat het nemen van die stappen betreft?
Die buttons zag ik liggen bij Appie bij het boodschappen doen........
Leo en Dubio, een reaktie op jullie geef ik later, het lukt nu gewoon niet. Maar ik heb wel geleerd al veel te laten glijden en dat moet hier op een forum ook. Ik ben blij met deze plek die veilig is en waar we wel met veel respect voor elkaar kunnen posten. En wie weet slaat dit over naar de rest van het forum..
Ik merk dat ik terugschiet. Ik moet beslissingen nemen en stappen zetten maar begin te twijfelen, wil weer op zoek naar de middenweg, die er echt niet is. Vraag me af of het echt nodig is, het voelt hetzelfde als steeds maar doorgaan in de relatie, hoop, kans op redelijkheid, en angst, ook echt angst. Bang dat het niet begrepen word en daardoor mijn beslissing een onjuiste blijkt te zijn. Het houdt me de hele dag al bezig.
Reageer gewoon als je er de energie en de woorden voor hebt lieve Zon en ook als je niet reageert is het goed.
Is er iets wat we voor je kunnen doen wat het nemen van die stappen betreft?
zaterdag 16 februari 2008 om 20:32
Ja ervoor zorgen dat ik niet toegeef aan twijfel die voorkomt uit de angst. Want ik weet dat ik geen andere keus meer heb, dat zegt mijn gevoel me en daar ga ik nu wel naar luisteren.
En niet negeren zoals jaren geleden gedaan heb.
Fijne avond allemaal
Four, schrijf hier als je het nodig hebt, het voelt inderdaad soms allemaal zo k**
En je hoeft niet sterk te zijn, leg jezelf niet onnodig hoge normen op. Echt, ook jij hebt recht op je zwakke momenten en zwakke kanten. Keuzes van toen kunnen we niet terugdraaien. We kunnen wel de daardoor opgedane kennis meenemen in de toekomst en ik snap je gevoel van nooit, maar zeg nooit nooit. Je weet niet wat er allemaal ten goede kan veranderen als jij weer lekker in je vel zit omdat je die k**periode verwerkt hebt.
En niet negeren zoals jaren geleden gedaan heb.
Fijne avond allemaal
Four, schrijf hier als je het nodig hebt, het voelt inderdaad soms allemaal zo k**
En je hoeft niet sterk te zijn, leg jezelf niet onnodig hoge normen op. Echt, ook jij hebt recht op je zwakke momenten en zwakke kanten. Keuzes van toen kunnen we niet terugdraaien. We kunnen wel de daardoor opgedane kennis meenemen in de toekomst en ik snap je gevoel van nooit, maar zeg nooit nooit. Je weet niet wat er allemaal ten goede kan veranderen als jij weer lekker in je vel zit omdat je die k**periode verwerkt hebt.
zaterdag 16 februari 2008 om 20:56
Bij het lezen en meereageren op het topic van moedertje kwamen er veel dingen naar boven waar ik nog steeds mee worstel... Ik zie alles dan weer zo duidelijk voor me.. Hebben jullie dat ook als jullie zoiets lezen en zien op bijv. tv..
In april is het nu 2 jr geleden maar ben nog steeds met de verwerking ervan bezig en het lijkt alsof ik het er de laatste tijd moeilijker mee heb...
In april is het nu 2 jr geleden maar ben nog steeds met de verwerking ervan bezig en het lijkt alsof ik het er de laatste tijd moeilijker mee heb...
zaterdag 16 februari 2008 om 21:01
Lieve Zon, je zit er toch nog steeds middenin. Niet zo gek dat je dan het gevoel hebt dat je afglijdt, dat enigzins toegeven makkelijker lijkt dan vechten.
Wat je kunt doen om te voorkomen dat je afglijdt is bij elke beslissing bedenken 'kan ik hier achterstaan, kan ik dit verantwoorden'.
In de toekomst kijken kan niemand dus wat de gevolgen zullen zijn van de beslissingen die je nu neemt weet ook niemand. Des te belangrijker dat je in het hier en nu geen spijt hebt.
Wat je kunt doen om te voorkomen dat je afglijdt is bij elke beslissing bedenken 'kan ik hier achterstaan, kan ik dit verantwoorden'.
In de toekomst kijken kan niemand dus wat de gevolgen zullen zijn van de beslissingen die je nu neemt weet ook niemand. Des te belangrijker dat je in het hier en nu geen spijt hebt.
zaterdag 16 februari 2008 om 21:03
Ja, dat heb ik ook Jolantje, dat ik alles weer herbeleef en voel. En bij mij is het in september 12 jaar geleden. Toch heb ik wel een bepaalde soort rust nu, vrede met wat er is gebeurd, of zo. Toen het bij mij 2 jaar geleden was, was ik absoluut nog niet zover trouwens. Het is niet niks. Helen kost een boel tijd.
