Besteding kinderalimenatie

Sinds vijfenhalf jaar zijn de vader van mijn oudste twee kinderen en ik uit elkaar. We hebben beide een leuke nieuwe partner gevonden en hebben allebei nog een kindje gekregen. Het contact is (mede doordat er regelmatig flink water bij de wijn wordt gedaan, in elk geval aan onze kant) goed te noemen.



De afhandeling is destijds goed gegaan. Er is flink geld uitgegeven aan bemiddelingskosten (mediator + advocaat) omdat we wilden dat voor de toekomst goed geregeld zou zijn. Voor de kinderen, maar ook rondom de BV's die we samen dreven. Hij heeft me uitgekocht, betaalt daarnaast lijfrente i.v.m. een afgesloten levensverzekering en kinderalimentatie. Dit is allemaal vastgelegd in een convenant.



We zijn destijds een omgangsregeling overeengekomen die inhoudt dat onze kinderen per maand zo'n 7 nachten bij hem zijn. (Om de week in het weekend en om de week een nacht door de week) Daarnaast gaan ze regelmatig met papa op vakantie.



Mijn ex laat het graag allemaal nogal breed hangen. Dat was vroeger al zo, waardoor hij meer uitgaf dan de bedoeling was. Natuurlijk heb ik hier evengoed van meegeprofiteerd, daar ben ik me bewust van. Hierdoor is een schuld ontstaan in de BV's. Hij heeft deze schuld op zich genomen en in ruil daarvoor heb ik geen aanspraak gemaakt op de helft van de waarde van de BV's op dat moment. Dit zou hebben ingehouden dat hij zijn zaakjes op kon doeken en dat vond ik absoluut niet nodig. Ook dit is allemaal vastgelegd in het convenvant.



Omdat mijn ex prima betaalt voor zijn kinderen (350 per kind) en nooit laat is met betalen etc. heb ik nooit aanspraak gemaakt op een jaarlijkse verhoging i.v.m. inflatie, terwijl ik daar wel recht op heb.



De onderneming is inmiddels flink gegroeid en het lijkt ex wat dat betreft voor de wind te gaan. Dat is wat hij zegt en wat ik opmaak uit het luxe leven dat zij leiden. Duur huis, beiden een dure auto, komen in materieel opzicht verre van tekort, gaan luxe op vakantie en doen veel andere luxe dingen. Geweldig voor ze. Ik meen het als ik zeg dat ik ze dat gun, hij werkt er hard genoeg voor. Zij trouwens ook. En natuurlijk profiteren onze kinderen daar ook van mee op de momenten dat ze daar zijn of op vakantie gaan met papa.



Toch is hun luxe leefstijl een knelpunt. Zij verwachten namelijk van ons dat wij de kledingstijl van onze kinderen daar op aan passen. Onze kinderen krijgen regelmatig, naar onze smaak mooie, nieuwe kleding. Als er wat ontbreekt in hun kast wordt dat aangevuld. En dat is vaak, want het zijn een stelletje rauwdouwers. Nieuwe broeken zijn niet aan te slepen en ze hebben meer schoenen versleten dan menig diva. En omdat papa ruim bijdraagt kan er altijd onmiddelijk wat nieuws komen. Ik koop kleding op de groei. Dwz niet veel te groot, maar ze moeten er wel een tijdje mee vooruit kunnen. Daarnaast kijk ik naar wat ik te besteden heb en pas mijn uitgaven er op aan. Logisch, lijkt me. Een kinderleven bestaat uit behoorlijk wat meer dan (merk)kleding.



Omdat het verschil tussen hun eigen zoontje en onze kinderen steeds groter wordt, krijg ik dit regelmatig voor de voeten geworpen. Vriendin geeft aan zich te schamen wanneer ze naar een feestje moet met mijn kinderen. Hun vrienden en kennisen hanteren eenzelfde (vooral op de buitenkant gerichte) leefstijl. Daarnaast krijg ik regelmatig te horen dat ze het zo hard te halen hebben omdat mijn ex zoveel voor zijn kinderen betaalt. Vriendin is een fantastisch mens en is geweldig voor mijn kinderen, maar presteert dit in één gesprek te zeggen met het bericht dat ze een dag later samen op vakantie gaan in een huisje met jacuzzi zodat ze aan elkaar toekomen als hun zoontje op bed liggen.



Omdat mijn oudste twee nogal een gebruiksaanwijzing hebben (mede doordat ze veel hebben meegemaakt) komen mijn vriend en ik amper nog aan elkaar toe. Wij zijn elke minuut van de dag met de opvoeding bezig. Ook niet goed eigenlijk, maar het is even niet anders. Geen enkele inspanning is ons te veel waar het de kinderen betreft. We zoeken hulp waar nodig en samen hebben we de ontwikkeling van de oudste twee aardig op de rit gekregen. Ze doen het momenteel heel erg goed. Dat is me alles waard. Ex komt opdraven waar nodig, vraagt wel naar zijn kinderen, maar in houdelijk komt de gehele opvoeding op ons neer.



En dan wordt er op maandagochtend om 8.55 uur een bom in je auto geknald. ex belt omdat hij 'eventjes iets' wil bespreken; ik heb vijf jaar de tijd gehad, hij is het nu helemaal beu, hij houdt de alimentatie in, koopt kleding en ik krijg de bonnetjes en wat er overblijft aan geld. Als ik het er niet mee eens ben moet ik maar een advocaat nemen. (...)



Ja ik was boos. Zowieso omdat hij dit op deze manier even snel voor mijn werktijd voor m'n voeten gooit omdat hij zijn telefoon door wil schakelen om rustig op vakantie te kunnen gaan (zijn woorden) Ook omdat ik dat gezeur over kleding meer dan zat ben. Dus ik zal heus niet aardig geklonken hebben toen ik hem vroeg naar zijn eigen uitgavenpatroon te kijken i.p.v. naar het onze. Wat er volgde daar lusten de honden geen brood van. Een kleine greep; "Als je nu godverdomme niet normaal praat (?) rijd ik mijn auto bij je naar binnen!" en "Ik betaal godverdomme niet voor jullie zoontje."



Dat ex (o.a.) verbaal agressief kan zijn weet ik natuurlijk al lang. Ben niet voor niets bij hem weggegaan. Toch schrok ik er wel van. Ik hoopte voor hen dat hij ondertussen was veranderd. Maar het meest voelde ik me gekwetst door zijn opmerking over mijn jongste zoontje. Mijn vriend heeft geen dik salaris, maar toch bovenmodaal en kan prima zelf voor zijn zoontje zorgen. Hij draagt zelfs meer bij (in verhouding) in de kosten voor onze oudste twee dan mijn ex zelf doet.



Wij hebben ondertussen (voorheen ging ik wel 's aan mezelf twijfelen) niet meer het idee dat het aan een slechte opvoedingsstijl aan onze kant ligt. Volgens ons is het meer een kwestie van verkeerd gestelde prioriteiten aan hun kant. Maar daarom doen hun uitspraken niet minder zeer.



Ik weet gewoon niet meer zo goed wat we hier mee moeten. Wat we er mee kunnen ook. Ben in elk geval blij dat ik het hier van me af heb kunnen schrijven. Dat ik dat deed midden in de nacht (lag piekerend wakker) geeft wel aan dat dat nodig was. Bedankt voor het lezen dus in elk geval. Tips zijn enorm welkom.



Liefs, Kipsate

Ik merk dat er tijdens het 'stoom afblazen' zaken naar voren komen die op het eerste oog niets te maken hebben met de besteding van 'zijn' geld. Toch kan ik dat allemaal niet meer los zien. Maakte hij zich maar eens wat drukker over dat soort zaken dan over die kleding. Grrrr

Vergeet helemaal nog te zeggen dat ook de financiëring van de toekomstige studie van de kids sinds afgelopen week een punt van discussie blijkt te zijn.



Elke maand gaat 50 euro van de alimentatie naar de spaarrekening van de kinderen. Dat staat niet in het convenant, dat ben ik pas later gaan doen. Ze zijn nu 7 en 9 dus tegen de tijd dat ze 18 zijn is er een paarduizend euro. Dat is niet heel veel, maar is het werkelijk nodig om 100 euro aan de kant te gaan zetten voor een studie? En als hij zo graag wil dat de complete studie van de kids later door ons als ouders wordt gefinanciëerd, waarom draagt hij zelf dan niet ook elke maand 50 euro af?



Mijn kinderen hebben het hard te halen op school. Dankzij hulp en behandelingen gaat het goed met ze. Ze werken hard en gaan goed vooruit dus er valt nu nog weinig over toekomstperspectieven te zeggen. Toch heb ik niet het idee dat een universitaire studie er in zit bij ze. Mocht dat wel zo zijn en hebben we er tegen die tijd het geld voor dan draag ik daar graag aan bij. En een MBO-studie kan er zonder kunst en vliegwerk zo ook al af.



Maar nee, ex en vriendin willen zekerheid. Ze willen de studie van hun zoontje (nog géén 1) wel zelf gaan betalen en dan is het zo wrang als onze kinderen eventueel gebruik zouden moeten maken van een studiefinanciëring. Zij betalen mij nu en dus hoeven de kids tegen die tijd niet bij hen aan te kloppen. Dat moet allemaal van de kinderalimentatie kunnen. Hmm.. misschien dan toch maar inflatie gaan verrekenen. Die is ook van toepassing op studiekosten straks.



Ik ga er even vandoor nu. Ik word hoe langer hoe kwader. En dat was eigenlijk niet de bedoeling met het 'van me af typen'

@ Ritmeester; Dat ik ex uberhaupt nog in de buurt van mijn kinderen laat na wat hij mij en hen heeft aangedaan, is ronduit knap te noemen. En vooral te danken aan het feit dat ik op het moment van uit elkaar gaan ontoerekeningsvatbaar was. Letterlijk. Daarom is het convenvant achteraf voor second opinion naar een onafhankelijke advocaat gegaan.



Mag wel zeggen dat de oorzaak van mijn labiliteit ten tijde van de 'scheiding' en vlak daarna bijna compleet in zijn handen lag (ook weer letterlijk) en dat weet hij dondersgoed. Daarom heeft hij tijdens mijn opname en een jaar later ook een aantal maanden voor de kinderen gezorgd. Hoewel... zijn vriendin wederom, zij is er minder voor gaan werken destijds. Daarom ben ik zo loyaal naar hen toe. Dat is inderdaad uit moreel besef. Of het ook een kwestie is van morele superioriteit weet ik niet, maar ik mag het eigenlijk wel hopen. Ik wil op moreel gebied liever niet zijn gelijke zijn in elk geval.



Slachtoffertje spelen daar doe ik niet aan, ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn leven. Ik vind het daarom erg belangrijk mijn grenzen aan te geven m.b.t. de invloed die ik wil dat hij nog op mijn leven heeft. Als vader van mijn kinderen is die groot. Wil 'm ook niet groter dan nodig maken, daarom schrijf ik mijn frustratie van me af, zodat die minder invloed op mijn verdere functioneren heeft.



Twijfelen aan de objectiviteit van mijn verhaal mag zeker! Mijn verhaal is verre van objectief. Het is voornamelijk gekleurd door wat ik in de afgelopen jaren met hem heb meegemaakt. Had je iets anders verwacht?

@ Ritmeester; Dat is inderdaad weinig relevant in deze, maar ik probeer open te staan voor het gedachtengoed van anderen. Zelfs, of mischien wel jùist als het niet oveenkomt met het mijne. Dat is heel leerzaam. Vandaar de vraag.



Bedankt dat je even met me hebt gedeeld wat mijn manier van communiceren bij jóu oproept. Ja toch? Laten we wel helder blijven qua communicatie.

@ Iry; Fijn dat het met de ex van je oudste wel goed geregeld is. Of beter gezegd, dat je met hem geen gezeur hebt nu. Want goed geregeld hebben wij het ook. Maar dus toch gezeur. Zo frustrerend. En ik merk ook echt dat ik nog steeds last heb van zijn agressieve dreigementen. Dan kunnen ze nog zo loos zijn, impact hebben ze op die manier wel. Ik laat me niet gauw van mijn stuk brengen, maar die agressie van hem haalt de deksel wel weer van de put. En ik houd de beerput die 'verleden' heet veel liever dicht.



Wat verschrikkelijk zeg, dat de vader van je jongste nu al zo loopt te draaien. Ik begrijp dat gebrek aan plichtsbesef niet. Zorgen voor je kind doe je toch met liefde? Ook al is het op afstand? Dan kun je tenminste ìets voor je kind doen.

@ Dubiootje; mag ik je complimenteren met de prettige ondertoon van je mail (als we dan toch bezig zijn ). Daar kan ik wel wat mee. En ik denk ook dat je gelijk hebt wat die pijnpunten betreft.



Je hebt volledig gelijk. Uiteindelijk ligt alle verantwoordelijkheid voor wat dan ook bij mezelf. Ben niet uitgehuwelijkt ofzo inderdaad. Hoewel mijn vader me achteraf vertelde dat hij me altijd een soort van 'moslimvrouwtje' (zijn woorden) vond, dat compleet afhankelijk was van haar man. Van dat stigma ben ik hun ogen wel af. Maar qua gevoel ligt dat toch heel anders. Destijds had ik geen eigen identiteit en die heb ik inmiddels gelukkig ontwikkeld. Maar zijn invloed is hierop eerlijk gezegd, en da's jullie inmiddels al wel duidelijk, nog steeds veel groter dan ik zou willen/goed voor me is. En ja, dat doe ik echt zelf. Daar wil ik vanaf en ik overweeg (leuk onderschrift) opnieuw in therapie te gaan hiervoor.



Ik wil hem alleen niet meer lof toedichten dan hem toekomt; dat hij destijds voor de kinderen zorgde zodat ik kon worden opgenomen is echt allesbehalve de waarheid. Hij werd met de kinderen opgescheept omdat ik met een IBS werd opgenomen. Ik vroeg nog of ik misschien twee extra bedden mocht, maar dat pastte niet in de isoleer.

@ Roosje; Ja hoor, dat heb ik achteraf vaak genoeg als verwijt naar mijn hoofd gekregen. Op het moment zelf heeft hij netjes aan mijn ouders gevraagd of zij mijn gedeelte van de omgangsregeling voor hun rekening konden nemen. Helaas voor hem was dat niet mogelijk en konden ze alleen in de weekenden voor ze zorgen. Ook dat heb ik nog lang moeten horen.



Dat ik hem beter kwijt dan rijk ben, daar was ik me daarvoor al van bewust overigens.

@ Dubiootje; Poeh... nee, helaas lukt dat met ex niet altijd op deze manier. Meestal wel gelukkig en dat komt vooral omdat de gesprekken tegenwoordig aan de oppervlakte blijven. Zo wijs zijn we alletwee wel geworden. Maar je kunt niet altijd alles uit de weg gaan helaas. Dat blijkt nu wel weer. En dat stukje miscommunicatie ligt evengoed bij mij. Ik vind het heel moeilijk richting hem een punt te maken. Als ik het niet met hem eens ben heeft hij het gevoel dat ik hem aanval. Hij denkt heel zwart wit. Het is goed of fout. En dan in het extreme. Dat maakt dat ik goed weet hoe ik hem moet benaderen als ik me op een gesprek kan voorbereiden, maar compleet word overrompeld als gevoeliger onderwerpen spontaan worden besproken. Met alle gevolgen van dien. Omdat ik de neiging heb te gaan schreeuwen hang ik tegenwoordig op wanneer hij agressief wordt aan de telefoon. Face to face vind ik makkelijker omdat ik dan non-verbale signalen op kan pikken en zo het gesprek kan sturen. Maar dat komt er gewoon niet altijd van. Wat hebben we deze week geleerd? Altijd tegen ex zeggen dat wanneer hij iets, wat dan ook, te bespreken heeft, hij een afspraak kan maken. Niet meer door de telefoon.



Ja een IBS is een dwangopname. Ik ben midden in de nacht door de politie van straat gehaald omdat ik slechts gehuld in hemd en slipje bezig was de auto die ik van mijn ex gekregen had te vernielen. Daarnaast waren er allerlei spullen, die ik in mijn ogen niet meer nodig had omdat ik nu eindelijk een nieuw leven ging beginnen, door de ramen naar buiten gegooid.



Omdat ik er van overtuigd was dat er niets met me aan de hand was en kostte wat kost bij mijn kinderen wilde blijven, die op dat moment samen in mijn bed lagen te slapen, heeft de politie me meegenomen, de crisisdienst laten komen en heeft de burgemeester een beschikking voor mijn opname getekend. Ik had de hele nacht op de betonnen vloer van een ophoudhokje op het bureau gelegen toen ze me 's ochtends kwamen halen. Ik was in de volle overtuiging dat ik herenigd zou worden met mijn kinderen toen ik achterin de politiewagen stapte. In plaats daarvan brachten ze me naar de paaz, waar een aantal verpleegkundigen me in een isoleercel op stond te wachten. Onder toeziend oog van twee agenten hebben ze me uitgekleed, medicatie toegediend, de zware stalen deur gesloten en de sleutel omgedraaid.



En daar stond ik dan... geen idee wat ik daar deed of waar mijn kinderen waren gebleven. Het laatste wat ik van ze had gezien was hoe ze heerlijk tegen elkaar aan lagen te slapen. Ik wist totaal niet wat er met hen of mij zou gaan gebeuren. Die wanhoop, die ik toen voelde, die kan ik met geen pen beschrijven. Totaal verknipt en compleet verscheurd.



Mijn opname heeft 3 maanden geduurd. Twee weken na mijn thuiskomst heeft mijn ex de zorg voor de kinderen weer helemaal bij mij neergelegd. Niks voorzichtig opbouwen. Hij was ze beu, wilde verder met zijn leven. Nog een week later woonde zijn nieuwe vriendin bij hem in. Dankzij haar zijn de kinderen een paar maanden later alsnog door hen opgevangen, toen ik weer dreigde in te storten. Zij heeft haar baan eventjes op een lager pitje gezet zodat ik kon werken aan mijn herstel en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.



De agressie van mijn ex? Ik leefde in oorlogsgebied en kon elk moment op een landmijn trappen. Doodsangst. De kinderen hadden van hem niets te vrezen, ik was zijn uitlaatklep. Zijn dienstmeid, kindermeisje en een stuk vlees om mee te pronken. Meer was ik niet. Ik mocht geen eigen mening hebben en deed ik daar toch een beroep op dan werd me op hardhandige wijze duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was. Zijn koosnaampje voor mij? 'Afgekeurde hoer'. Ben lang bang geweest dat dat één van de eerste woorden van de kinderen zou zijn.

Klopt. In eerste instantie was de diagnose een zgn reactieve psychose; een decompensatie van te hoog opgelopen psychische druk. Later bleek ik PTSS te hebben, waarvan ik inmiddels ben hersteld.



Eh... en ja er speelde meer dan de scheiding. Het besluit om bij iemand weg te gaan neem je natuurlijk niet voor niets. Maar dat bedoel je denk ik niet? Kun je je vraag nader toelichten?

We waren niet getrouwd. Dat heeft de afhandeling tot een slepend proces gemaakt. Omdat er ook een zakelijk aspect speelde heeft er een enorm kostenplaatje aangehangen. Dat werd voor mij persoonlijk uiteindelijk veel hoger omdat ik ten tijde van het opstellen en tekenen van het convenant achteraf aantoonbaar ontoerekeningsvatbaar ben gebleken. Daardoor moest het worden herzien door een onafhankelijk advocaat.



Dat ik financiëel niet slechter uit de 'scheiding' ben gekomen en de afwikkeling redelijk 'rustig' (wat is rustig als je zo gek bent als een deur) is verlopen komt omdat ex in de laatste maanden buitengewoon coulant was. Zowel waar het mijn wensen betrof als in de omgang. Waar hij eerder riep dat hij degene die ooit in zijn plaats naast de kinderen zou komen zitten door z'n kop zou knallen, zei hij nu dat hij hoopte dat ik snel weer iemand zou ontmoeten. Reden voor deze uiterst positieve houding bleek zijn eigen nieuwe lief te zijn.



Dus inderdaad, er werd van twee kanten water bij de wijn gedaan. Geschonken uit verschillende belangen. Van mijn kant uit het belang van de kinderen, van zijn kant uit puur eigenbelang.



Toen ik na mijn opname voor het eerst weer op het schoolplein kwam kreeg ik verschillende reacties. Zo waren er mensen die me totaal uit de weggingen omdat de ronde ging dat ik 'de messen om mijn kinderen af te slachten' al klaar had gelegd. Maar er waren ook mensen die juist naar me toe kwamen. Die sloegen een arm om me heen en zeiden dat het allemaal goed zou komen. Wij zouden het wel redden. De kinderen hadden immers een geweldige vader die ons overal in bijstond en financiëel bijsprong waar nodig. Dat was het beeld dat mensen van hem hadden. Hij was de redder in nood, ik de labiele ex. Kun je je voorstellen hoe vernederend dat is? Hoeveel pijn dat doet als je als een leeuwin voor je kinderen hebt gevochten, zo hard dat je er gek van word? Puur uit beschermingsdrang wilde ik met mijn kinderen bij hem weg. Om mezelf gaf ik helemaal niets. Ik was niemand, minder dan niks. Maar mijn kinderen langer in die situatie laten dat kòn gewoon niet. Dat mocht ik ze niet aandoen.



Rock bottom.... En hèt ultieme keerpunt. Het was verschrikkelijk om mee te maken, maar nergens anders had ik meer van kunnen leren dan van dit proces. Tuurlijk speelde er meer dan deze relatie. Ben met hem samen gaan wonen toen ik 18 was en daarvoor was mijn leven al één grote soap. Van het script dat over mijn leven geschreven kan worden, zouden ze bij Endemol spontaan beginnen te kwijlen.



Tsja... daar heb je ze weer, de bekende patronen. Gelukkig ben ik gezegend met een flinke portie intelligentie. Dat maakt dat ik me bewust ben van die patronen, goed ben in zelfreflectie en dus aan mezelf kan werken. Ook al ben ik hersteld van PTSS en zijn mijn wonden genezen, de littekens zullen altijd blijven. Pijnlijk trekken ook, soms. Zoals nu.



Ben zeker trots op mezelf dat ik zo ver ben gekomen. Wel jammer dat dit alles nodig was om die trots uberhaupt te kunnen voelen. We krijgen in het leven niet altijd wat we willen, maar wel altijd wat we nodig hebben. Daar ben ik ècht van overtuigd.



Hmm... ondertussen is dit meer een therapeutisch draadje geworden. Past misschien niet meer zo in deze pijler?



Zat Ritmeester toch nog niet zo verkeerd. Dat mijn OP een bepaalde ondertoon heeft was wel goed aangevoeld. Als ik het teruglees vind ik het vooral behoorlijk nep klinken. Zo fantastisch als ik het daar doe lijken gaat het dus, in elk geval wat mijn gevoel naar hem toe betreft, echt niet.

Oh ja... en Dubiootje, ik ben eigenlijk ook wel heel benieuwd naar jouw verhaal en hoe jij daarvan hebt geleerd. Wil je me daar meer over vertellen? Of moeten we dan een ander topic openen? Kan ook hoor, trouwens...

Wat vervelend zeg, dat je de confrontatie weer aan moet. Soms moet je wel. In het belang van de kinderen en ook dat van jezelf. Weet niet wat er speelt nu, maar het zal beslist pittig zijn. Kan me voorstellen dat je anders de confrontatie niet opzoekt. Ben wel benieuwd hoe jij met zulke situaties omgaat eigenlijk. Kun je 's vertellen hoe jij dat aanpakt?



Ik begrijp dat je ook ervaring hebt met agressie? Wat een impact heeft dat he. Volgens mij kun je dat nooit meer helemaal loslaten. Het zorgt er ook in mijn geval inderdaad voor dat ik op eieren blijf lopen. Zo irritant en zo onnodig ook. En het ergste is... dat doen we zelf. Want het is echt nergens voor nodig. We mogen ondertussen ons eigen leven leiden.



Herken jij dat ook trouwens? Die patronen? Ik heb echt moeten leren wat leven is. Net na de relatie voelde me compleet vogelvrij. Die vrijheid, daar kon ik helemaal niks mee. Dat voelde zo onveilig! Ging ik hem nog om de haverklap bellen of hij het wel goed vond waar ik mee bezig was. Stom he?



Ik heb na mijn opname een geweldig traject gehad. Ik kan niet anders zeggen. Ben opgevangen door een ACT-team. Een ambulant team dat alles in huis heeft qua hulpverlening voor mensen die een eerste psychose hebben doorgemaakt. Heb nog een half jaar medicatie gebruikt ook. Daarna kon ik het zelf. Met vallen en opstaan, dat wel. Harde smakkers heb ik gemaakt. Niet altijd de meest verstandige keuzes gemaakt ook. Al doende leert men, zeg maar.



Maar omgaan met situaties zoals deze heb ik helaas niet geleerd. Het was eerder gewoon niet ter sprake. Mijn ex liet de gehele opvoeding aan mij over en kwam opdraven waar nodig. Het eerste jaar heeft hij zich nog vrij veel met mij persoonlijk bemoeid. Die ruimte gaf ik hem ook veel te veel. Daarna was dat gelukkig over. Op het kleding-issue na. En wat verwijten her en der. Maar echt een confrontatie, nee.



Dus ik weet eigenlijk ook niet zo goed hoe ik het ga aanpakken nu. Ik wil hierin echt een punt maken. Tot hier en niet verder. Maar die agressie van maandag sleept nog steeds na. Ik heb de hele week weer dat gespannen gevoel gehad dat ik tijdens onze relatie altijd had. Ik weet gewoon niet zo goed hoe dit verder aan te pakken.