Relaties
alle pijlers
Handtastelijke schoonvader
donderdag 21 februari 2008 om 16:32
Dag forummers,
Ik zit met gênant en bijna ongeloofwaardig probleem. Dit is de reden dat ik bijna niemand mijn verhaal durf te vertellen.
Mijn man en ik zijn nu 6 jaar bij elkaar. In de eerste jaren heeft mijn man tijden geen contact gehad met zijn vader. Het is een moeilijke en autoritaire man die geen tegenspraak duld en er vaak vreemde gedachtes op na houdt.
Een jaar terug besloot mijn man het contact weer aan te halen. We kregen een kindje en hij besloot dat zijn vader toch recht had om dit kindje ook te leren kennen. Hij werd opa.
Het contact werd weer langzaam aangehaald en in eerste instantie snapte ik niet hoe dit de man uit de verhalen van mijn man kon zijn. Hij was aardig, behulpzaam en ik zag geen kwaad in hem. Het behulpzame werd soms wel overdreven. Hij kocht dure dingen voor mijn man en hij schroomde niet om ineens met een nieuwe fiets voor mij aan te komen. Ik voelde mij beschaamd om dit soort dure cadeaus aan te nemen, maar hij duldde geen tegenspraak. Hij wilde ons een plezier doen en hij bleef kopen.
Het viel mij op dat mijn schoonvader onverwachts op visite kwam. En voornamelijk wanneer hij wist dat ik alleen thuis was. Daar stond hij ineens voor mij neus om 10 uur 's ochtends, helemaal uit de andere kant van Nederland gekomen om onverwachts op visite te komen.
Het handtastelijke gedrag ontstond langzaam en hij bracht het op de manier dat hij zo gek op mij was en 'even' moest knuffelen. Hij hield zich dan strak tegen mij aan en nadat ik mij daarna los probeerde te maken ( het hoeft niet zo lang te duren voor mij), duwde hij toch nog even extra aan.
Ach, dacht ik, hij is gek op knuffelen en hij bedoelt er niets mee. Toch voelde ik mij toen er niet prettig bij. Mijn intuïtie waarschuwde mij en ik negeerde dit. Het af en toe klopjes op mijn kont geven vond ik denigrerend en ondanks ik hem vertelde dat ik dit niet prettig vond, bleef hij lachend klopjes op mijn billen geven. Bij het passeren, als ik bij de box stond bij mijn kind.
Hij deed het vaak en op een pesterige manier.
Tijdens het onkruid wegplukken in de tuin, stond hij achter mij, hij kon het niet laten om even met zijn hand achter in mijn broek te gaan, want mijn broek was afgezakt. Hij trok mijn broek niet goed, hij zat gewoon met zijn hand aan mijn kont.
Die dag werd steeds vervelender. Hij zat op de bank en beval mij naar hem toe te komen. ; Kom eens hier jij, ik wil je even vasthouden". Ik zei duidelijk dat ik er geen behoefte aan had en dat ik mij niet prettig voelde daarbij. ; Nou dan kom ik wel naar jou toe hoor! Dan moet je dat maar leren!"
En dat deed hij. Hij kwam naar mij toe en pakte mij weer stevig vast. Ik wilde mij losrukken, maar hij bleef mij vasthouden. Hij pakte mijn gezicht stevig vast en gaf mij een natte, vieze zoen midden op mijn mond.
Ik ben weggegaan, heb mijn kind in de buggy gedaan en ben gaan wandelen. Tegen de tijd dat mijn man weer thuis kwam ben ik naar huis gegaan. En mijn schoonvader zat daar nog, op de bank. Meneer onschuld aan het uithangen. Slijmen tegen mijn man. " Ik had toch zo'n zin om jullie weer eens te zien, ik dacht ik stap de auto in en kijk eens ik heb een fototoestel voor je gekocht"
Ik heb het laten bezinken en wist niet of ik dit nou aan mijn man moest vertellen. Wie gelooft zulk absurd gedrag van je eigen vader nou?
Ik heb het naderhand verteld en toch zag ik ongeloof van zijn kant. Niet onbegrijpelijk. Het is nu een tijdje verder en het contact met zijn vader is net als voorheen. Niets aan de hand.
Ik zou dit nooit verzinnen. Nooit! Ik hoef geen vete tussen vader en zoon, anders had ik wel gezegd dat die man hier niet meer welkom is. Maar het ongeloof doet mij toch wel een beetje pijn.
Ik voel mij niet prettig bij deze man. Hij is denigrerend naar vrouwen toe en hij heeft geen wroeging of spijt, dat heb ik allang in de gaten.
Ik heb mijn man al duidelijk gemaakt dat ik niet meer met hem alleen wil zijn.
Ik heb echt moeite met deze man gekregen. Als ik hoor dat hij weer langskomt, lig ik avonden van te voren in de zenuwen.
Na dit voorval is hij nog wel een keer langs geweest. Als mijn man erbij is gedraagt hij zich normaal en zit niet aan mij, maar zodra hij even naar boven moet of naar de w.c. moet er weer geknuffeld worden. Het heeft geen zin om streng en duidelijk mijn grenzen aan te geven, hij respecteert ze niet en gooit het op; ach niet zo snel boos worden hoor! Hij duld geen tegenspraak, hij kan erg agressief worden. ( heeft in het verleden zijn ex-vrouwen mishandeld)
Wat een verhaal, ik hoop dat iemand mij een paar adviezen kan meegeven.
Ik ben gewoon bang voor die man geworden. Bang voor escalaties. Hij heeft een jaar terug ook een sleutel van ons huis gekregen van mijn man. Dit is ook geen prettig idee.
Ik weet zeker, dat wanneer mijn man hem op zijn gedrag zou aanspreken het in alle toonaarden ontkent gaat worden.
Hij doet niets fout en hoe durf ik zoiets te beweren... Zo wordt het ongeloof van mijn man misschien nog meer aangewakkerd.
Zijn vader blijft hem maar cadeaus en geld toestoppen om zijn liefde om te kopen. Dit is toch walgelijk? Ben ik dan de ruil voor al dat geld en cadeaus?
Bedankt voor het lezen.
Ik zit met gênant en bijna ongeloofwaardig probleem. Dit is de reden dat ik bijna niemand mijn verhaal durf te vertellen.
Mijn man en ik zijn nu 6 jaar bij elkaar. In de eerste jaren heeft mijn man tijden geen contact gehad met zijn vader. Het is een moeilijke en autoritaire man die geen tegenspraak duld en er vaak vreemde gedachtes op na houdt.
Een jaar terug besloot mijn man het contact weer aan te halen. We kregen een kindje en hij besloot dat zijn vader toch recht had om dit kindje ook te leren kennen. Hij werd opa.
Het contact werd weer langzaam aangehaald en in eerste instantie snapte ik niet hoe dit de man uit de verhalen van mijn man kon zijn. Hij was aardig, behulpzaam en ik zag geen kwaad in hem. Het behulpzame werd soms wel overdreven. Hij kocht dure dingen voor mijn man en hij schroomde niet om ineens met een nieuwe fiets voor mij aan te komen. Ik voelde mij beschaamd om dit soort dure cadeaus aan te nemen, maar hij duldde geen tegenspraak. Hij wilde ons een plezier doen en hij bleef kopen.
Het viel mij op dat mijn schoonvader onverwachts op visite kwam. En voornamelijk wanneer hij wist dat ik alleen thuis was. Daar stond hij ineens voor mij neus om 10 uur 's ochtends, helemaal uit de andere kant van Nederland gekomen om onverwachts op visite te komen.
Het handtastelijke gedrag ontstond langzaam en hij bracht het op de manier dat hij zo gek op mij was en 'even' moest knuffelen. Hij hield zich dan strak tegen mij aan en nadat ik mij daarna los probeerde te maken ( het hoeft niet zo lang te duren voor mij), duwde hij toch nog even extra aan.
Ach, dacht ik, hij is gek op knuffelen en hij bedoelt er niets mee. Toch voelde ik mij toen er niet prettig bij. Mijn intuïtie waarschuwde mij en ik negeerde dit. Het af en toe klopjes op mijn kont geven vond ik denigrerend en ondanks ik hem vertelde dat ik dit niet prettig vond, bleef hij lachend klopjes op mijn billen geven. Bij het passeren, als ik bij de box stond bij mijn kind.
Hij deed het vaak en op een pesterige manier.
Tijdens het onkruid wegplukken in de tuin, stond hij achter mij, hij kon het niet laten om even met zijn hand achter in mijn broek te gaan, want mijn broek was afgezakt. Hij trok mijn broek niet goed, hij zat gewoon met zijn hand aan mijn kont.
Die dag werd steeds vervelender. Hij zat op de bank en beval mij naar hem toe te komen. ; Kom eens hier jij, ik wil je even vasthouden". Ik zei duidelijk dat ik er geen behoefte aan had en dat ik mij niet prettig voelde daarbij. ; Nou dan kom ik wel naar jou toe hoor! Dan moet je dat maar leren!"
En dat deed hij. Hij kwam naar mij toe en pakte mij weer stevig vast. Ik wilde mij losrukken, maar hij bleef mij vasthouden. Hij pakte mijn gezicht stevig vast en gaf mij een natte, vieze zoen midden op mijn mond.
Ik ben weggegaan, heb mijn kind in de buggy gedaan en ben gaan wandelen. Tegen de tijd dat mijn man weer thuis kwam ben ik naar huis gegaan. En mijn schoonvader zat daar nog, op de bank. Meneer onschuld aan het uithangen. Slijmen tegen mijn man. " Ik had toch zo'n zin om jullie weer eens te zien, ik dacht ik stap de auto in en kijk eens ik heb een fototoestel voor je gekocht"
Ik heb het laten bezinken en wist niet of ik dit nou aan mijn man moest vertellen. Wie gelooft zulk absurd gedrag van je eigen vader nou?
Ik heb het naderhand verteld en toch zag ik ongeloof van zijn kant. Niet onbegrijpelijk. Het is nu een tijdje verder en het contact met zijn vader is net als voorheen. Niets aan de hand.
Ik zou dit nooit verzinnen. Nooit! Ik hoef geen vete tussen vader en zoon, anders had ik wel gezegd dat die man hier niet meer welkom is. Maar het ongeloof doet mij toch wel een beetje pijn.
Ik voel mij niet prettig bij deze man. Hij is denigrerend naar vrouwen toe en hij heeft geen wroeging of spijt, dat heb ik allang in de gaten.
Ik heb mijn man al duidelijk gemaakt dat ik niet meer met hem alleen wil zijn.
Ik heb echt moeite met deze man gekregen. Als ik hoor dat hij weer langskomt, lig ik avonden van te voren in de zenuwen.
Na dit voorval is hij nog wel een keer langs geweest. Als mijn man erbij is gedraagt hij zich normaal en zit niet aan mij, maar zodra hij even naar boven moet of naar de w.c. moet er weer geknuffeld worden. Het heeft geen zin om streng en duidelijk mijn grenzen aan te geven, hij respecteert ze niet en gooit het op; ach niet zo snel boos worden hoor! Hij duld geen tegenspraak, hij kan erg agressief worden. ( heeft in het verleden zijn ex-vrouwen mishandeld)
Wat een verhaal, ik hoop dat iemand mij een paar adviezen kan meegeven.
Ik ben gewoon bang voor die man geworden. Bang voor escalaties. Hij heeft een jaar terug ook een sleutel van ons huis gekregen van mijn man. Dit is ook geen prettig idee.
Ik weet zeker, dat wanneer mijn man hem op zijn gedrag zou aanspreken het in alle toonaarden ontkent gaat worden.
Hij doet niets fout en hoe durf ik zoiets te beweren... Zo wordt het ongeloof van mijn man misschien nog meer aangewakkerd.
Zijn vader blijft hem maar cadeaus en geld toestoppen om zijn liefde om te kopen. Dit is toch walgelijk? Ben ik dan de ruil voor al dat geld en cadeaus?
Bedankt voor het lezen.
donderdag 21 februari 2008 om 19:09
quote:theemuts2 schreef op 21 februari 2008 @ 18:42:
Het is ook heel hard voor mijn man. Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder zoiets bij hem zou doen. Dat is toch ook onwerkelijk?
Hij heeft ook al moeilijkheden met zijn moeder, omdat zij boos is omdat hij weer contact met zijn vader heeft aangehaald. Ze neemt hem dit kwalijk, omdat ze door hem mishandeld is. Zijn vader maakt zijn moeder zwart tegenover hem en hij is die dingen zelfs gaan geloven. Zoveel invloed en manipulatie vertoont deze man. Dit hoort gewoon niet. Hij wordt aan alle kanten door mensen getrokken, zijn vader, zijn moeder en nu ik. Ik trek niet bewust aan hem, maar door dit gebeuren zou hij dit wel zo kunnen voelen.Wat een zooitje hé? Ik weet wel dat hij een klap van zijn jeugd heeft gekregen en daardoor moeilijk kan praten. Hij sluit zich af alsof er niets gebeurd is.Kijk dat bedoel ik! Dat is de compassie die je hebt met je man en ik vind het heel goed van je dat je dat in deze situatie met hem kan hebben! Laat hem dat zien, dat je hem begrijpt en dat je achter hem staat. Ga weer naast hem staan, in plaats van tegenover hem. Als jij naast hem staat, staat hij naast jou.
Hoe begrijpelijk ook, ik vind het ook niet eerlijk van zijn moeder dat ze boos is op jouw man. Zij heeft met deze vader kinderen op de wereld gezet, jouw man kan er niks aan doen dat dit zijn vader is. Ze kan en mag niet van haar zoon vragen, zijn vader de rug toe te keren.
Jouw man moet zich gaan beseffen dat zijn vader hem niet goed behandeld, door zijn gezin zo te behandelen. Door dat waar hij zo van houdt, jou en jullie dochtertje, zo te benaderen.
Het is ook heel hard voor mijn man. Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder zoiets bij hem zou doen. Dat is toch ook onwerkelijk?
Hij heeft ook al moeilijkheden met zijn moeder, omdat zij boos is omdat hij weer contact met zijn vader heeft aangehaald. Ze neemt hem dit kwalijk, omdat ze door hem mishandeld is. Zijn vader maakt zijn moeder zwart tegenover hem en hij is die dingen zelfs gaan geloven. Zoveel invloed en manipulatie vertoont deze man. Dit hoort gewoon niet. Hij wordt aan alle kanten door mensen getrokken, zijn vader, zijn moeder en nu ik. Ik trek niet bewust aan hem, maar door dit gebeuren zou hij dit wel zo kunnen voelen.Wat een zooitje hé? Ik weet wel dat hij een klap van zijn jeugd heeft gekregen en daardoor moeilijk kan praten. Hij sluit zich af alsof er niets gebeurd is.Kijk dat bedoel ik! Dat is de compassie die je hebt met je man en ik vind het heel goed van je dat je dat in deze situatie met hem kan hebben! Laat hem dat zien, dat je hem begrijpt en dat je achter hem staat. Ga weer naast hem staan, in plaats van tegenover hem. Als jij naast hem staat, staat hij naast jou.
Hoe begrijpelijk ook, ik vind het ook niet eerlijk van zijn moeder dat ze boos is op jouw man. Zij heeft met deze vader kinderen op de wereld gezet, jouw man kan er niks aan doen dat dit zijn vader is. Ze kan en mag niet van haar zoon vragen, zijn vader de rug toe te keren.
Jouw man moet zich gaan beseffen dat zijn vader hem niet goed behandeld, door zijn gezin zo te behandelen. Door dat waar hij zo van houdt, jou en jullie dochtertje, zo te benaderen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 21 februari 2008 om 19:36
Wat een klote situatie Thee. Kan het niet netter verwoorden. Wat je moet doen is nu niet meer over je grenzen laten gaan. Jij bent aangerand. Een serieuze situatie die je echt niet moet onderschatten. Helaas doe je man dit wel. Dat begrijp ik niet. Die schoonpa verdient het predikaat schoonvader en opa niet meer. Die privileges heeft hij geschonden door jou onzedelijk te betasten en zelfs een rare opmerking over je dochter te maken. Dit is de spreekwoordelijke druppel. Ik word plaatsvervangend woest. Wie denkt hij wel dat hij is? Jij bent zijn bezit niet, trauma jappenkamp geloof ik wel maar dat neemt niet weg dat je gewoon van vrouwen hoort af te blijven. En zeker van jou en je dochter!!!!
Vervang als de wiedeweerga je sloten, geef geen sleutel meer aan die man. Druk je man op het hart dat hij ook geen duplicaat aan zijn vader meer geeft. Krijgt hij gewoon niet. Wil jij het contact verbreken? Dan is dat jouw goedrecht. Dan maar ruzie maar als je man je niet wil beschermen dan moet jij dat maar voor jouzelf en je dochter doen. Laat je dochter niet alleen met schoonpa. Ook niet als jouw man zijn vader buitenshuis gaat opzoeken samen met dochterlief. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd of gezegd wordt door je schoonvader als je man even naar de wc is. Echt te walgelijk voor woorden dit soort mensen. Mocht ie ooit weer over je grenzen gaan (ondanks je maatregelen), schreeuw, gil, trap/ sla hem je huis uit. En heb je het lef geef hem een knieetje. Het is jouw lijf en jij bepaald wie daar aan komt. Wie dat doet zonder toestemming zit fout. Niet jij. Laat dit gewoon niet nog een keer gebeuren. Mocht je onzeker zijn over wat je wel en niet kunt doen, er zijn cursussen zelfverdediging speciaal voor vrouwen. Daarin leer je voor jezelf op te komen en techniekjes om jezelf te redden. Ik wens je heel veel sterkte.
Vervang als de wiedeweerga je sloten, geef geen sleutel meer aan die man. Druk je man op het hart dat hij ook geen duplicaat aan zijn vader meer geeft. Krijgt hij gewoon niet. Wil jij het contact verbreken? Dan is dat jouw goedrecht. Dan maar ruzie maar als je man je niet wil beschermen dan moet jij dat maar voor jouzelf en je dochter doen. Laat je dochter niet alleen met schoonpa. Ook niet als jouw man zijn vader buitenshuis gaat opzoeken samen met dochterlief. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd of gezegd wordt door je schoonvader als je man even naar de wc is. Echt te walgelijk voor woorden dit soort mensen. Mocht ie ooit weer over je grenzen gaan (ondanks je maatregelen), schreeuw, gil, trap/ sla hem je huis uit. En heb je het lef geef hem een knieetje. Het is jouw lijf en jij bepaald wie daar aan komt. Wie dat doet zonder toestemming zit fout. Niet jij. Laat dit gewoon niet nog een keer gebeuren. Mocht je onzeker zijn over wat je wel en niet kunt doen, er zijn cursussen zelfverdediging speciaal voor vrouwen. Daarin leer je voor jezelf op te komen en techniekjes om jezelf te redden. Ik wens je heel veel sterkte.
donderdag 21 februari 2008 om 19:39
Jullie helpen mij enorm! Ben blij dat ik dit topic geopend hebt, ondanks mijn twijfels.
Poezewoes, je hebt gelijk. Ik zal naast mijn man blijven staan i.p.v. tegenover hem te gaan staan. Communiceren is heel belangrijk. Ik laat dit niet tussen ons komen, dat is het niet waard. Het is voor hem ook niet makkelijk.
Wat dat betreft heb ik dat soms ook wel hoor, die kop-in-het-zand voor de lieve vrede. Dat kan alleen niet meer. We hebben pas een jaar weer contact met hem en ik vraag mij af hoe hij dan over 2 jaar zou zijn? Ik moet ergens een streep trekken en dat kan beter nu. Vooral na die opmerking naar mijn dochter toe. Zij is nu ook niet meer "veilig". Je kunt zien dat hij vreemde gedachtes heeft. Jouw eigen kleinkind van 6 maanden voorstellen met borstjes later.. ongelooflijk.. waar zitten zijn normen en waarden?
Ik ga allerlei dingen bedenken.. Ik heb zelfs al jaren het vermoeden dat mijn man vroeger misbruikt is. Ik had toen nog geen contact met schoonvader, maar er waren signalen die sterk wezen op seksueel misbruik. Dit vraag je niet zomaar en heb het nooit gedaan, angst om hem voor het hoofd te stoten hierin. Wie weet had ik het mis. Ik durf het bijna niet te denken en hier te typen, maar het zo mij niet verbazen als hij dit verdrongen zou hebben. Er zijn sterke aanwijzingen dat dit wel eens gebeurd zou kunnen zijn. En na dit voorval van seksuele intimidatie door schoonvader, worden mijn vermoedens alleen maar aangewakkerd.
Mijn schoonmoeder had dit vermoeden ook al.
Als dat zo zijn, zou iemand zich dat helemaal kunnen verdringen?
Poezewoes, je hebt gelijk. Ik zal naast mijn man blijven staan i.p.v. tegenover hem te gaan staan. Communiceren is heel belangrijk. Ik laat dit niet tussen ons komen, dat is het niet waard. Het is voor hem ook niet makkelijk.
Wat dat betreft heb ik dat soms ook wel hoor, die kop-in-het-zand voor de lieve vrede. Dat kan alleen niet meer. We hebben pas een jaar weer contact met hem en ik vraag mij af hoe hij dan over 2 jaar zou zijn? Ik moet ergens een streep trekken en dat kan beter nu. Vooral na die opmerking naar mijn dochter toe. Zij is nu ook niet meer "veilig". Je kunt zien dat hij vreemde gedachtes heeft. Jouw eigen kleinkind van 6 maanden voorstellen met borstjes later.. ongelooflijk.. waar zitten zijn normen en waarden?
Ik ga allerlei dingen bedenken.. Ik heb zelfs al jaren het vermoeden dat mijn man vroeger misbruikt is. Ik had toen nog geen contact met schoonvader, maar er waren signalen die sterk wezen op seksueel misbruik. Dit vraag je niet zomaar en heb het nooit gedaan, angst om hem voor het hoofd te stoten hierin. Wie weet had ik het mis. Ik durf het bijna niet te denken en hier te typen, maar het zo mij niet verbazen als hij dit verdrongen zou hebben. Er zijn sterke aanwijzingen dat dit wel eens gebeurd zou kunnen zijn. En na dit voorval van seksuele intimidatie door schoonvader, worden mijn vermoedens alleen maar aangewakkerd.
Mijn schoonmoeder had dit vermoeden ook al.
Als dat zo zijn, zou iemand zich dat helemaal kunnen verdringen?
donderdag 21 februari 2008 om 19:46
@Theemuts
Ja, hoe onvoorstelbaar het ook is, mensen kunnen hele nare gebeurtenissen inderdaad helemaal verdringen. Het is een soort zelfverdedigingsmechanisme. Je hoort ook vaak dat mensen met een meervoudig persoonlijkheidssyndroom alternatieve persoonlijkheden hebben ontwikkeld om zo een nare situatie te verdringen, zo ver kan ons menselijk zelfverdedigingsmechanisme dus gaan.
Of jouw man en zijn zusters misbruikt zijn, kan ik niet beoordelen natuurlijk. Wat ik je wel mee kan geven als tip is dat het beter is om hem niet tot praten te dwingen. Als dit het geval is, dan kan en zal jouw echtgenoot dit pas gaan verwerken als hij er zelf aan toe is. Tot die tijd kun je een hoop schade aanrichten door het "uit hem te trekken".
Ja, hoe onvoorstelbaar het ook is, mensen kunnen hele nare gebeurtenissen inderdaad helemaal verdringen. Het is een soort zelfverdedigingsmechanisme. Je hoort ook vaak dat mensen met een meervoudig persoonlijkheidssyndroom alternatieve persoonlijkheden hebben ontwikkeld om zo een nare situatie te verdringen, zo ver kan ons menselijk zelfverdedigingsmechanisme dus gaan.
Of jouw man en zijn zusters misbruikt zijn, kan ik niet beoordelen natuurlijk. Wat ik je wel mee kan geven als tip is dat het beter is om hem niet tot praten te dwingen. Als dit het geval is, dan kan en zal jouw echtgenoot dit pas gaan verwerken als hij er zelf aan toe is. Tot die tijd kun je een hoop schade aanrichten door het "uit hem te trekken".
donderdag 21 februari 2008 om 19:50
Ik vind het moeilijk om een uitspraak te doen over of je herinneringen helemaal kunt verdringen uit je geheugen. Ik weet wel dat je ze zo klein kan maken, dat je de ernst ervan niet meer ziet.
In ieder geval is het zo, dat als een persoon met zulke herinneringen daar zelf geen probleem mee ervaart (ik zeg ervaart, niet heeft, het gaat om hoe iemand dit beleeft), ook niet de noodzaak zal zien er iets mee te doen. Sommige mensen gaan dood na hun 80ste met traumatische ervaringen/herinneringen, zonder er ooit echt last van gehad te hebben. Omdat hun overlevingsmechanisme de dingen waar je niet mee kan leven, zo heeft geminimaliseerd, dat ze wel hanteerbaar zijn.
Je kunt je afvragen of je er altijd aan moet gaan peuteren om die herinneringen en ervaringen weer boven tafel te krijgen. Het terughalen van trauma's waar je eigenlijk geen last van hebt, kan je meer kosten dan opleveren.
Als je last hebt van je trauma's, moet je er uiteraard wat mee doen. Heb jij het idee dat je man last heeft van trauma's van vroeger?
Het kan ook zijn dat jouw ervaringen nu, dingen losmaken bij hem. Dat is niet jouw schuld en je moet er ook zeker niet mee stoppen jouw ervaringen te bespreken, want jij hebt er wel last van!
Als dat dingen bij hem los maakt, zal hij daar vervolgens iets mee moeten, samen met jou.
Snap je een beetje wat ik bedoel?
In ieder geval is het zo, dat als een persoon met zulke herinneringen daar zelf geen probleem mee ervaart (ik zeg ervaart, niet heeft, het gaat om hoe iemand dit beleeft), ook niet de noodzaak zal zien er iets mee te doen. Sommige mensen gaan dood na hun 80ste met traumatische ervaringen/herinneringen, zonder er ooit echt last van gehad te hebben. Omdat hun overlevingsmechanisme de dingen waar je niet mee kan leven, zo heeft geminimaliseerd, dat ze wel hanteerbaar zijn.
Je kunt je afvragen of je er altijd aan moet gaan peuteren om die herinneringen en ervaringen weer boven tafel te krijgen. Het terughalen van trauma's waar je eigenlijk geen last van hebt, kan je meer kosten dan opleveren.
Als je last hebt van je trauma's, moet je er uiteraard wat mee doen. Heb jij het idee dat je man last heeft van trauma's van vroeger?
Het kan ook zijn dat jouw ervaringen nu, dingen losmaken bij hem. Dat is niet jouw schuld en je moet er ook zeker niet mee stoppen jouw ervaringen te bespreken, want jij hebt er wel last van!
Als dat dingen bij hem los maakt, zal hij daar vervolgens iets mee moeten, samen met jou.
Snap je een beetje wat ik bedoel?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 21 februari 2008 om 19:53
donderdag 21 februari 2008 om 19:54
Ik sluit me aan bij wat Nummerzoveel zegt. Het overlevingsmechanisme van de mens gaat heel ver. Fysiek en mentaal kunnen we dingen die we normaal niet voor mogelijk zouden houden. En dat allemaal als we onder extreme stres staan of onder extreme omstandigheden prestaties moeten leveren. Enkel en alleen om jezelf te beschermen of te overleven (soms letterlijk zelfs)
En Thee je bent niet gek, je verbeeld het je niet en je maakt het niet erger dan het is. Het is gebeurd, je maakt dit mee en er moet een stop komen op dit soort gedrag. Ben blij dat je het lef had om het hier te posten. Het zal niet makkelijk voor je zijn geweest. Je hebt misschien wel het gevoel de vuile was buiten te hangen maar dat doe je niet. Je schoonvader had gewoon nooit met zijn handen aan je moeten zitten. En die nare opmerking over je dochter moeten maken. Dan had jij gewoon een normaal contact met deze man kunnen hebben.
En Thee je bent niet gek, je verbeeld het je niet en je maakt het niet erger dan het is. Het is gebeurd, je maakt dit mee en er moet een stop komen op dit soort gedrag. Ben blij dat je het lef had om het hier te posten. Het zal niet makkelijk voor je zijn geweest. Je hebt misschien wel het gevoel de vuile was buiten te hangen maar dat doe je niet. Je schoonvader had gewoon nooit met zijn handen aan je moeten zitten. En die nare opmerking over je dochter moeten maken. Dan had jij gewoon een normaal contact met deze man kunnen hebben.
donderdag 21 februari 2008 om 19:57
quote:theemuts2 schreef op 21 februari 2008 @ 19:39:
Wat dat betreft heb ik dat soms ook wel hoor, die kop-in-het-zand voor de lieve vrede. Dat kan alleen niet meer. We hebben pas een jaar weer contact met hem en ik vraag mij af hoe hij dan over 2 jaar zou zijn? Ik moet ergens een streep trekken en dat kan beter nu. Vooral na die opmerking naar mijn dochter toe. Zij is nu ook niet meer "veilig". Je kunt zien dat hij vreemde gedachtes heeft. Jouw eigen kleinkind van 6 maanden voorstellen met borstjes later.. ongelooflijk.. waar zitten zijn normen en waarden?
Daarin heb je helemaal gelijk. Dit moet nu stoppen. Over 2 jaar is het zeker niet beter. En dat is iets waar je man je wel in zal moeten volgen; jou grens is bereikt en daar moet aktie op worden ondernomen. Hoe je dat later samen uitpraat, is iets voor straks.
Ik ben bewust nog niet ingegaan op die opmerking over/naar je dochtertje van 6 maanden, omdat ik daar gewoon misselijk van word. De man die dat gezegd zou hebben over mijn dochter, had ik bij kop en kont gepakt en de deur uit gesmeten, al was het mijn eigen vader. Dat jij steeds weer herhaalt dat dit is gezegd, laat me zien dat jij dat net zo ziet. Ook al heb je het niet gedaan. Je bent wel een tijger voor je kind nu. Goed zo meis, je hebt prima instincten!
Wat dat betreft heb ik dat soms ook wel hoor, die kop-in-het-zand voor de lieve vrede. Dat kan alleen niet meer. We hebben pas een jaar weer contact met hem en ik vraag mij af hoe hij dan over 2 jaar zou zijn? Ik moet ergens een streep trekken en dat kan beter nu. Vooral na die opmerking naar mijn dochter toe. Zij is nu ook niet meer "veilig". Je kunt zien dat hij vreemde gedachtes heeft. Jouw eigen kleinkind van 6 maanden voorstellen met borstjes later.. ongelooflijk.. waar zitten zijn normen en waarden?
Daarin heb je helemaal gelijk. Dit moet nu stoppen. Over 2 jaar is het zeker niet beter. En dat is iets waar je man je wel in zal moeten volgen; jou grens is bereikt en daar moet aktie op worden ondernomen. Hoe je dat later samen uitpraat, is iets voor straks.
Ik ben bewust nog niet ingegaan op die opmerking over/naar je dochtertje van 6 maanden, omdat ik daar gewoon misselijk van word. De man die dat gezegd zou hebben over mijn dochter, had ik bij kop en kont gepakt en de deur uit gesmeten, al was het mijn eigen vader. Dat jij steeds weer herhaalt dat dit is gezegd, laat me zien dat jij dat net zo ziet. Ook al heb je het niet gedaan. Je bent wel een tijger voor je kind nu. Goed zo meis, je hebt prima instincten!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 21 februari 2008 om 19:58
quote:theemuts2 schreef op 21 februari 2008 @ 19:39:
Vooral na die opmerking naar mijn dochter toe. Zij is nu ook niet meer "veilig". Je kunt zien dat hij vreemde gedachtes heeft. Jouw eigen kleinkind van 6 maanden voorstellen met borstjes later.. ongelooflijk.. waar zitten zijn normen en waarden?
........
Als dat zo zijn, zou iemand zich dat helemaal kunnen verdringen?
lieve theemuts, ik heb heel even naar bovenstaande regels uit je bericht gestaard... ik ga het toch maar vertellen...
hou die man uit de buurt van jou en je dochter! kun je het verdringen? ja, dat kan, heb het zelf jaren gedaan, pas toen ik er achter kwam dat iemand anders ook 'slachtoffer' was, kwam het bij mij boven.... in mijn geval was het mijn opa....
en vooral daarom: hou hem uit de buurt van je dochter, het is idd niet normaal als hij nadenkt over borstjes die je dochtertje gaat krijgen... ik vind het smerig, ook dat hij aan jou zit! in mijn familie is het ook begonnen bij een tante (schoondochter, net als jij).. en dat is dus geeindigd bij de kleinkinderen.... als ik jouw opmerkingen zo lees, dan gaan mijn nekharen omhoog staan.... bescherm jezelf en je gezin!
ik hoop dat je een manier vindt om er met je man over te praten en het op te lossen... het uit je man trekken of er ooit iets is gebeurd... ik weet niet of dat de beste manier is... zelf heb ik het er destijds zelf uitgegooid, toen nog naar mijn ouders en later ook naar mijn toenmalige vriend.... als hij het echt verdrongen heeft, dan zal hij je niks kunnen vertellen...
ik zou wel zeker de opmerking over je dochter met hem bespreken, was hij daar trouwens bij? hij wil toch ook zijn dochter beschermen neem ik aan...
heel veel succes... ik zal zo nu en dan nog wel eens langs komen om te kijken of je nog iets van me wilt weten, kan je niet beloven overal antwoord op te geven, maar als je vragen hebt, dan hoor ik het wel...
veel succes!
Vooral na die opmerking naar mijn dochter toe. Zij is nu ook niet meer "veilig". Je kunt zien dat hij vreemde gedachtes heeft. Jouw eigen kleinkind van 6 maanden voorstellen met borstjes later.. ongelooflijk.. waar zitten zijn normen en waarden?
........
Als dat zo zijn, zou iemand zich dat helemaal kunnen verdringen?
lieve theemuts, ik heb heel even naar bovenstaande regels uit je bericht gestaard... ik ga het toch maar vertellen...
hou die man uit de buurt van jou en je dochter! kun je het verdringen? ja, dat kan, heb het zelf jaren gedaan, pas toen ik er achter kwam dat iemand anders ook 'slachtoffer' was, kwam het bij mij boven.... in mijn geval was het mijn opa....
en vooral daarom: hou hem uit de buurt van je dochter, het is idd niet normaal als hij nadenkt over borstjes die je dochtertje gaat krijgen... ik vind het smerig, ook dat hij aan jou zit! in mijn familie is het ook begonnen bij een tante (schoondochter, net als jij).. en dat is dus geeindigd bij de kleinkinderen.... als ik jouw opmerkingen zo lees, dan gaan mijn nekharen omhoog staan.... bescherm jezelf en je gezin!
ik hoop dat je een manier vindt om er met je man over te praten en het op te lossen... het uit je man trekken of er ooit iets is gebeurd... ik weet niet of dat de beste manier is... zelf heb ik het er destijds zelf uitgegooid, toen nog naar mijn ouders en later ook naar mijn toenmalige vriend.... als hij het echt verdrongen heeft, dan zal hij je niks kunnen vertellen...
ik zou wel zeker de opmerking over je dochter met hem bespreken, was hij daar trouwens bij? hij wil toch ook zijn dochter beschermen neem ik aan...
heel veel succes... ik zal zo nu en dan nog wel eens langs komen om te kijken of je nog iets van me wilt weten, kan je niet beloven overal antwoord op te geven, maar als je vragen hebt, dan hoor ik het wel...
veel succes!
donderdag 21 februari 2008 om 20:11
Marianne wat dapper dat je dit verteld. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen op wat er met je gebeurd is. Ik zal hem uit de buurt van mijn dochtertje houden, zodat zij niet meemaakt wat jij hebt meegemaakt. Vreselijk!
Bedankt voor je openhartigheid.
Ik ga verder niet bij mijn man proberen "iets" eruit te trekken. Ik laat dit zitten en hoop dat het niet echt gebeurd kan zijn. Het zijn maar vermoedens. Ik kan het helemaal verkeerd hebben natuurlijk. Het is een beladen onderwerp. Zeker als je het niet zeker weet, maar alleen aanwijzingen hebt die sterk lijken op misbruik.
Bedankt voor je openhartigheid.
Ik ga verder niet bij mijn man proberen "iets" eruit te trekken. Ik laat dit zitten en hoop dat het niet echt gebeurd kan zijn. Het zijn maar vermoedens. Ik kan het helemaal verkeerd hebben natuurlijk. Het is een beladen onderwerp. Zeker als je het niet zeker weet, maar alleen aanwijzingen hebt die sterk lijken op misbruik.
donderdag 21 februari 2008 om 20:19
lieve theemuts, voor mij is het lang geleden en verwerkt, kan er nu rustig over praten en nadenken zonder dat het me nog boos of verdrietig maakt....
nog een vraagje: wat zie jij voor aanwijzingen die wijzen op misbruik? (hebben jullie wel contact met zijn dochters, zijn zussen? wat voor band heb je met ze? zou je misschien met een van hen kunnen praten?)
nog een vraagje: wat zie jij voor aanwijzingen die wijzen op misbruik? (hebben jullie wel contact met zijn dochters, zijn zussen? wat voor band heb je met ze? zou je misschien met een van hen kunnen praten?)
donderdag 21 februari 2008 om 20:42
De aanwijzingen vind ik moeilijk om hier te plaatsen. Het is iets wat bij veel mannen/jongens voorkomt die misbruikt zijn. Aparte problemen die niet alledaags zijn, zeg maar. Ik kan er niet teveel op in gaan, sorry. Het is nogal gevoelig om dit te plaatsen. Mijn schoonmoeder vertelde eens dat mijn man als kind niet mocht vertellen wat hij bij zijn vader gedaan had. Dat was hun geheimpje. ( hij was in het weekend bij zijn vader i.v.m. de scheiding van ouders)
Mijn man heeft al jaren geen contact met zijn halfzussen. Ze wonen aan de andere kant van Nederland. Ik geloof dat ze het jammer vonden dat mijn man nooit contact met ze zocht en daarom is het contact verwaterd. Ik heb ze nooit ontmoet. Wel jammer. Het schijnen aardige vrouwen te zijn. Mijn man is alleen niet goed in contact onderhouden. Dit komt niet snel van zijn kant.
Verder heeft hij geen broers of zussen.
Mijn man heeft al jaren geen contact met zijn halfzussen. Ze wonen aan de andere kant van Nederland. Ik geloof dat ze het jammer vonden dat mijn man nooit contact met ze zocht en daarom is het contact verwaterd. Ik heb ze nooit ontmoet. Wel jammer. Het schijnen aardige vrouwen te zijn. Mijn man is alleen niet goed in contact onderhouden. Dit komt niet snel van zijn kant.
Verder heeft hij geen broers of zussen.
donderdag 21 februari 2008 om 20:55
tja, het is natuurlijk moeilijk om te moeten 'raden' of het een aanwijzing is... zelf weet ik wel dat opa altijd op redelijk dwingende toon zei: dit mag je niemand vertellen hoor, anders word ik boos... nou, dan hield je je mond wel... was opvliegende man... of dreigen: niet aan pappa/mamma vertellen, anders wordt pappa/mamma boos... brrr, nekharen gaan recht overeind staan als ik bedenk hoe manipulatief dat is geweest....
hoop echt dat je er samen uit komt.... bereid je ook voor op een hoop shit, mocht het wel waar zijn en hij het verdrongene terugvindt.... blijf naast hem staan en met hem praten.... het zal voor hem erg verdrietig en moeilijk zijn... ik weet van mezelf dat ik tijden niet 'te genieten' ben geweest (understatement)...
hoop echt dat je er samen uit komt.... bereid je ook voor op een hoop shit, mocht het wel waar zijn en hij het verdrongene terugvindt.... blijf naast hem staan en met hem praten.... het zal voor hem erg verdrietig en moeilijk zijn... ik weet van mezelf dat ik tijden niet 'te genieten' ben geweest (understatement)...
donderdag 21 februari 2008 om 21:24
Hi Theemuts,
jeetje wat een griezel is die schoonvader van je. Onderschat vooral niet wat een jeugd in een Jappenkamp (of ander concentratiekamp) kan aanrichten bij iemand. Meestal zijn die overlevenden rijp voor een TBS kliniek. Misschien ken je het boek 'Bezonken Rood' van Jeroen Brouwers ? Dat gaat dus over dat thema en ook wat zo'n ervaring op latere leeftijd met je kan doen als volwassene. In ieder geval heeft je schoonvader het nodig om anderen te manipuleren en eventueel kapot te maken, omdat hij zelf al 'stuk' is vanbinnen en niet zo'n beetje ook zo te lezen.
Zulke individuen zullen het altijd blijven afmunten op mensen die zwakker zijn, dus op kleine kinderen bijvoorbeeld.
Laat die pervert vooral niet in jouw buurt of in de buurt van jullie dochter ! Als je man niet mans genoeg is om tegen hem op te kunnen, dan moet jij dat zijn. Enne, een stevig knietje uitdelen doet soms wonderen hoor (ik spreek uit ervaring). Als je man zijn vader zo graag wil zien, dan kan hij toch ook bij hem langsgaan (en dan wel alleen wel te verstaan) ?
Sterkte, Marilia
jeetje wat een griezel is die schoonvader van je. Onderschat vooral niet wat een jeugd in een Jappenkamp (of ander concentratiekamp) kan aanrichten bij iemand. Meestal zijn die overlevenden rijp voor een TBS kliniek. Misschien ken je het boek 'Bezonken Rood' van Jeroen Brouwers ? Dat gaat dus over dat thema en ook wat zo'n ervaring op latere leeftijd met je kan doen als volwassene. In ieder geval heeft je schoonvader het nodig om anderen te manipuleren en eventueel kapot te maken, omdat hij zelf al 'stuk' is vanbinnen en niet zo'n beetje ook zo te lezen.
Zulke individuen zullen het altijd blijven afmunten op mensen die zwakker zijn, dus op kleine kinderen bijvoorbeeld.
Laat die pervert vooral niet in jouw buurt of in de buurt van jullie dochter ! Als je man niet mans genoeg is om tegen hem op te kunnen, dan moet jij dat zijn. Enne, een stevig knietje uitdelen doet soms wonderen hoor (ik spreek uit ervaring). Als je man zijn vader zo graag wil zien, dan kan hij toch ook bij hem langsgaan (en dan wel alleen wel te verstaan) ?
Sterkte, Marilia
donderdag 21 februari 2008 om 21:25
Lieve Theemuts,
Wat een aangrijpend verhaal Ik zeg je eerlijk dat vanwege de manier waarop je je openingspost begon ("bijna ongeloofwaardig") met reserves je verhaal begon te lezen. Er wordt tenslotte genoeg gereld en getrolld, ook op dit forum. Maar je verhaal is zo coherent en overtuigend dat die twijfel direct werd weggenomen. De reden waarom ik dit schrijf, is dat het kan zijn dat je het misschien ook zo terughoudend aan je man hebt verteld. Als jij twijfelende formuleringen hebt gebruikt ("Misschien overdrijf ik hoor maar...". "Vind jij dat dan normaal?"), kan het zijn dat je niet zo overtuigend overkwam als je wilde. Terwijl jij feitelijk heel duidelijk vindt dat dit veel te ver gaat en niet normaal is. Het is in elk geval fijn dat je hier bevestigd ziet dat je daar helemaal gelijk in hebt.
Er gingen direct wat alarmbellen bij me rinkelen en die zijn bij het doorlezen van het topic bevestigd. Hoezo hebben zijn dochters het contact verbroken? En waarom heeft je man dit gedaan? Een aantal dingen zou kunnen wijzen op misbruik en/of mishandeling. Dat het een onbetrouwbare en tirannieke man is lijkt me uit je verhaal in elk geval duidelijk.
Het is belangrijk dat in je achterhoofd te houden, maar ik zou je vermoedens of vragen niet (direct) tegen je man uitspreken. Ik krijg de indruk alsof de relatie met zijn vader op drijfzand is gebouwd. Je man zal waarschijnlijk van kindsaf aan een manier hebben aangeleerd om met deze onmogelijke vader om te gaan. Zijn moeder is mishandeld, wie weet heeft zich nog veel meer in het gezin afgespeeld. Je man heeft een manier gevonden om hiermee om te gaan, maar het is een kaartenhuis dat instort zodra jij eraan begint te schudden. Ik denk dat hij de situatie van binnen absoluut niet negeert, maar absoluut geen idee heeft hoe hij tegen zijn vader in kan gaan en zich dus tussen twee vuren voelt staan.
Waarschijnlijk moet je voor jezelf bepalen waar jij mee kan leven. Is het acceptabel voor jou dat die man bij jou in huis komt en je dochter ziet? Is het voldoende als je man te allen tijde bij jou en je dochter blijft en dat je schoonvader geen huissleutel meer heeft? Wil je niet meer dat hij onverwacht langskomt? Misschien je meer weten voor je dat kan besluiten (door te praten met de moeder en zussen van je man bijv.)? Als je voor jezelf duidelijk hebt waar jouw grenzen liggen, kun je die met je man bespreken.
Ik zou in één of twee gesprekken proberen met je man tot een oplossing te komen. Goede momenten ervoor kiezen waarop je niet door je dochter of iets anders wordt onderbroken en echt kan praten. Probeer te vermijden dat het onderwerp steeds weer ter sprake komt. Je moet dus wel zorgen dat je spijkers met koppen slaat in die gesprekken, en dat betekent dat het doel vast moet staan voor jou. Dat zal ook betekenen grenzen aan je man aangeven: niet accepteren dat hij ongelovig reageert, eisen dat hij een standpunt inneemt en eisen dat de situatie zoals die nu is niet voortduurt. Hoe je die grenzen afdwingt, is iets waar je van tevoren over na moet denken. Ga jij met je dochter weg als hij nog een keer langskomt (als jij dat niet meer wil)? Ga jij zelf de confrontatie met opa aan en zeg je hem dat hij nooit meer hoeft te komen? Bedenk wat voor jou het alternatief is als je het niet met je man eens kan worden en vertel hem wat je in dat geval zal doen. Eng zal het zijn, meid, maar denk om je kleine meid... Ik ben bang dat je niet op je man moet rekenen om haar te beschermen als het erop aankomt. Hij beschermt jou nu ook niet. Je moet wat dat betreft geen enkel risico nemen.
sterkte
dubio
Wat een aangrijpend verhaal Ik zeg je eerlijk dat vanwege de manier waarop je je openingspost begon ("bijna ongeloofwaardig") met reserves je verhaal begon te lezen. Er wordt tenslotte genoeg gereld en getrolld, ook op dit forum. Maar je verhaal is zo coherent en overtuigend dat die twijfel direct werd weggenomen. De reden waarom ik dit schrijf, is dat het kan zijn dat je het misschien ook zo terughoudend aan je man hebt verteld. Als jij twijfelende formuleringen hebt gebruikt ("Misschien overdrijf ik hoor maar...". "Vind jij dat dan normaal?"), kan het zijn dat je niet zo overtuigend overkwam als je wilde. Terwijl jij feitelijk heel duidelijk vindt dat dit veel te ver gaat en niet normaal is. Het is in elk geval fijn dat je hier bevestigd ziet dat je daar helemaal gelijk in hebt.
Er gingen direct wat alarmbellen bij me rinkelen en die zijn bij het doorlezen van het topic bevestigd. Hoezo hebben zijn dochters het contact verbroken? En waarom heeft je man dit gedaan? Een aantal dingen zou kunnen wijzen op misbruik en/of mishandeling. Dat het een onbetrouwbare en tirannieke man is lijkt me uit je verhaal in elk geval duidelijk.
Het is belangrijk dat in je achterhoofd te houden, maar ik zou je vermoedens of vragen niet (direct) tegen je man uitspreken. Ik krijg de indruk alsof de relatie met zijn vader op drijfzand is gebouwd. Je man zal waarschijnlijk van kindsaf aan een manier hebben aangeleerd om met deze onmogelijke vader om te gaan. Zijn moeder is mishandeld, wie weet heeft zich nog veel meer in het gezin afgespeeld. Je man heeft een manier gevonden om hiermee om te gaan, maar het is een kaartenhuis dat instort zodra jij eraan begint te schudden. Ik denk dat hij de situatie van binnen absoluut niet negeert, maar absoluut geen idee heeft hoe hij tegen zijn vader in kan gaan en zich dus tussen twee vuren voelt staan.
Waarschijnlijk moet je voor jezelf bepalen waar jij mee kan leven. Is het acceptabel voor jou dat die man bij jou in huis komt en je dochter ziet? Is het voldoende als je man te allen tijde bij jou en je dochter blijft en dat je schoonvader geen huissleutel meer heeft? Wil je niet meer dat hij onverwacht langskomt? Misschien je meer weten voor je dat kan besluiten (door te praten met de moeder en zussen van je man bijv.)? Als je voor jezelf duidelijk hebt waar jouw grenzen liggen, kun je die met je man bespreken.
Ik zou in één of twee gesprekken proberen met je man tot een oplossing te komen. Goede momenten ervoor kiezen waarop je niet door je dochter of iets anders wordt onderbroken en echt kan praten. Probeer te vermijden dat het onderwerp steeds weer ter sprake komt. Je moet dus wel zorgen dat je spijkers met koppen slaat in die gesprekken, en dat betekent dat het doel vast moet staan voor jou. Dat zal ook betekenen grenzen aan je man aangeven: niet accepteren dat hij ongelovig reageert, eisen dat hij een standpunt inneemt en eisen dat de situatie zoals die nu is niet voortduurt. Hoe je die grenzen afdwingt, is iets waar je van tevoren over na moet denken. Ga jij met je dochter weg als hij nog een keer langskomt (als jij dat niet meer wil)? Ga jij zelf de confrontatie met opa aan en zeg je hem dat hij nooit meer hoeft te komen? Bedenk wat voor jou het alternatief is als je het niet met je man eens kan worden en vertel hem wat je in dat geval zal doen. Eng zal het zijn, meid, maar denk om je kleine meid... Ik ben bang dat je niet op je man moet rekenen om haar te beschermen als het erop aankomt. Hij beschermt jou nu ook niet. Je moet wat dat betreft geen enkel risico nemen.
sterkte
dubio
Ga in therapie!
donderdag 21 februari 2008 om 21:45
Dobiootje, je geeft goede input. Maar wat je beschrijft, zou ik TO aanraden om dat samen met een hulpverlener/therapeut te doen, en niet zelf gaan 'spitten'.
Wat jij beschrijft is een gepland therapeutisch proces. Dat kan iemand die midden in de situatie zit niet zo doen. Daar komen alleen maar scherven van, al bij de eerste stappen die jij beschrijft.
Wat jij beschrijft is een gepland therapeutisch proces. Dat kan iemand die midden in de situatie zit niet zo doen. Daar komen alleen maar scherven van, al bij de eerste stappen die jij beschrijft.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 21 februari 2008 om 21:47
Daar kan ik me heel veel bij voorstellen Poezewoes. Het is, denk ik, kritieker dan het op het eerste gezicht lijkt, want de relatie van Theemuts kan hierdoor zwaar onder druk komen te staan (of staat dat al). En inderdaad, aan dat kaartenhuis moet je niet zelf gaan morrelen. Professionele hulp lijkt me een heel goed idee Theemuts!
Ga in therapie!
donderdag 21 februari 2008 om 21:51
Wat afschuwelijk zeg! Ik kan niet veel meer toevoegen aan wat hier al gezegd is. Verbreek al het contact met je schoonvader. Wees hierover duidelijk tegen je man. Ik hoop voor je dat hij achter je zal staan, maar als hij er voor kiest om wel nog contact te houden met zijn vader dan moet dat of buitenshuis, of als jij en je dochter niet thuis zijn. Wat iemand hier eerder zei: hij heeft zijn rechten als opa verspeeld, dus ik zou hem helemaal niet meer in contact laten komen met je dochter. Je moet er toch niet aan denken dat hij ooit iets bij haar zou proberen...
Vraag de huissleutel terug of verander de cilinders, en maak vooral je man goed duidelijk dat je schoonvader nooit meer een sleutel in handen mag krijgen. Je voelt je nu niet veilig in je eigen huis, en dat is verschrikkelijk.
Sterkte!
Vraag de huissleutel terug of verander de cilinders, en maak vooral je man goed duidelijk dat je schoonvader nooit meer een sleutel in handen mag krijgen. Je voelt je nu niet veilig in je eigen huis, en dat is verschrikkelijk.
Sterkte!
vrijdag 22 februari 2008 om 11:21
Dubiootje, je hebt gelijk. Ik denk dat therapeutische hulp niet verkeerd zou zijn. Bij mijn huisarts zit ook een maatschappelijk werkster en ik zou bij hem/haar eens een afspraak kunnen maken. Ik denk dat het verstandig is, dat ik eerst alleen naar die afspraak ga om die dingen alvast uit te leggen.
Mijn man kan moeilijk praten en hij verteld niet zo snel zijn verhaal.
Ik gooi alles op tafel en ik denk dat de therapeut aanraadt om eens met mijn man te komen. Er zit nog veel onverwerkt verdriet bij hem die op verschillenden manieren tot uiting komt: gesloten, afwezig, geld problemen door veel uit te geven ( waarschijnlijk om zijn "leegte" van binnen op te vullen), weinig zelfvertrouwen, veel bevestiging nodig en nog het probleem waar ik niet teveel over uit kan wijden.
En zeker, ik denk ook dat mijn schoonvader echt geestelijk gestoord is geworden door hetgeen wat hij in zijn jeugd heeft meegemaakt. Hij is van binnen kapot. Maar het is niet de bedoeling dat hij anderen daarin meetrekt.
Dit kan ik niet voor hem oplossen. Ik denk wel dat hij ook professionele hulp nodig heeft. Dit zal hij alleen nooit toegeven. Het is in zijn hoofd een warboel, hij zal misschien niet eens inzien dat zijn gedrag fout is, het is een onderdeel van hemzelf geworden.
Ik ga volgende week een afspraak maken. Ik denk inderdaad dat dit verstandig zou zijn.
Mijn man kan moeilijk praten en hij verteld niet zo snel zijn verhaal.
Ik gooi alles op tafel en ik denk dat de therapeut aanraadt om eens met mijn man te komen. Er zit nog veel onverwerkt verdriet bij hem die op verschillenden manieren tot uiting komt: gesloten, afwezig, geld problemen door veel uit te geven ( waarschijnlijk om zijn "leegte" van binnen op te vullen), weinig zelfvertrouwen, veel bevestiging nodig en nog het probleem waar ik niet teveel over uit kan wijden.
En zeker, ik denk ook dat mijn schoonvader echt geestelijk gestoord is geworden door hetgeen wat hij in zijn jeugd heeft meegemaakt. Hij is van binnen kapot. Maar het is niet de bedoeling dat hij anderen daarin meetrekt.
Dit kan ik niet voor hem oplossen. Ik denk wel dat hij ook professionele hulp nodig heeft. Dit zal hij alleen nooit toegeven. Het is in zijn hoofd een warboel, hij zal misschien niet eens inzien dat zijn gedrag fout is, het is een onderdeel van hemzelf geworden.
Ik ga volgende week een afspraak maken. Ik denk inderdaad dat dit verstandig zou zijn.
vrijdag 22 februari 2008 om 11:56
Theemuts, gelukkig dat je hulp gaat zoeken. Ik heb met rillingen van afschuw het hele topic gelezen; met name hetgene wat hij over je dochtertje zei doet me bijna kotsen. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om dat wat je meemaakt werkelijk erg genoeg te vinden en dat het soms nodig is dat een ander dat bevestigt en vooral: je steunt. Als je man dat niet helemaal kan (onderschat de impact van loyaliteit niet!) zoek dan ergens anders steun, maar dat ga je nu gelukkig doen. Ik wens je heel veel sterkte. Goed dat je je verhaal hebt gedeeld hier.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 22 februari 2008 om 11:58
quote:theemuts2 schreef op 22 februari 2008 @ 11:21:
Dubiootje, je hebt gelijk. Ik denk dat therapeutische hulp niet verkeerd zou zijn. Bij mijn huisarts zit ook een maatschappelijk werkster en ik zou bij hem/haar eens een afspraak kunnen maken. Ik denk dat het verstandig is, dat ik eerst alleen naar die afspraak ga om die dingen alvast uit te leggen.
Ik gooi alles op tafel
Heel verstandig! Praten over problemen is de eerste stap naar een oplossing! Veel succes en sterkte!
Ook al heb je een afspraak met een maatschappelijk werker, de sloten veranderen is echt een must in jouw geval!
Dubiootje, je hebt gelijk. Ik denk dat therapeutische hulp niet verkeerd zou zijn. Bij mijn huisarts zit ook een maatschappelijk werkster en ik zou bij hem/haar eens een afspraak kunnen maken. Ik denk dat het verstandig is, dat ik eerst alleen naar die afspraak ga om die dingen alvast uit te leggen.
Ik gooi alles op tafel
Heel verstandig! Praten over problemen is de eerste stap naar een oplossing! Veel succes en sterkte!
Ook al heb je een afspraak met een maatschappelijk werker, de sloten veranderen is echt een must in jouw geval!
vrijdag 22 februari 2008 om 12:01
vrijdag 22 februari 2008 om 13:11
quote:Ik laat mijn dochtertje nooit met hem alleen. Nooit. Mijn man heeft afgesproken er altijd bij te zijn.
Dat is al goed van jullie.
Maar denk wel aan het volgende: Nu is je dochter nog een baby en dat maakt het makkelijk om te controleren wie er bij haar is / aan haar zit. Maar als ze straks rondloopt in huis en buiten speelt wordt het in de gaten houden ondoenlijk.
Je schoonvader heeft bij jou elk klein kansje gegrepen om handtastelijk te zijn. Dat zal hij dus ook bij jouw dochter doen. Als ze even een pop van haar slaapkamertje gaat halen. Als ze even haar fietsje uit de schuur gaat pakken. Als ze wat te drinken gaat halen in de keuken. Noem maar op!
Zelfs in jullie aanwezigheid kan hij dingen doen om aan zijn trekken te komen: Bij binnenkomst en afscheid een knuffel en een kus op de mond van haar willen. Hij zal haar gebieden op schoot te komen zitten, allemaal onder het mom van 'gezellig bij opa', maar ondertussen!
Niet alleen jouw man en jou, maar ook háár zal hij in zijn macht proberen te krijgen met zijn overtuigingskracht en dure cadeaus.
Wat ik hiermee zeggen wil, je kunt je dochter volgens mij alleen beschermen door het contact met je schoonvader te verbreken. Want hij heeft maar 1 onbewaakt ogenblik nodig om iets te doen. En elke keer is 1 keer teveel.
Veel sterkte in deze lastige situatie.
Dat is al goed van jullie.
Maar denk wel aan het volgende: Nu is je dochter nog een baby en dat maakt het makkelijk om te controleren wie er bij haar is / aan haar zit. Maar als ze straks rondloopt in huis en buiten speelt wordt het in de gaten houden ondoenlijk.
Je schoonvader heeft bij jou elk klein kansje gegrepen om handtastelijk te zijn. Dat zal hij dus ook bij jouw dochter doen. Als ze even een pop van haar slaapkamertje gaat halen. Als ze even haar fietsje uit de schuur gaat pakken. Als ze wat te drinken gaat halen in de keuken. Noem maar op!
Zelfs in jullie aanwezigheid kan hij dingen doen om aan zijn trekken te komen: Bij binnenkomst en afscheid een knuffel en een kus op de mond van haar willen. Hij zal haar gebieden op schoot te komen zitten, allemaal onder het mom van 'gezellig bij opa', maar ondertussen!
Niet alleen jouw man en jou, maar ook háár zal hij in zijn macht proberen te krijgen met zijn overtuigingskracht en dure cadeaus.
Wat ik hiermee zeggen wil, je kunt je dochter volgens mij alleen beschermen door het contact met je schoonvader te verbreken. Want hij heeft maar 1 onbewaakt ogenblik nodig om iets te doen. En elke keer is 1 keer teveel.
Veel sterkte in deze lastige situatie.
vrijdag 22 februari 2008 om 13:19
Nummerzoveel en Poezewoes; ik hoop dat ik jullie hier iets mag vragen. Ik lees jullie adviezen en denk dan echt 'wat goed dat jullie hier bij stilstaan' of 'ja, dat kan er allemaal achter zitten'. Wat ik er alleen niet aan begrijp of ken, is het feit, dat dit voor mij in deze situatie niet ter zake doende zou zijn. Het zijn zeer zeker zaken om in je achterhoofd te houden, maar nu, op dit moment, zijn het voor mij geen zaken die op de voorgrond zouden treden. Ik zou nu, kiezen voor mijzelf en mijn dochtertje en de veiligheid van ons twee. Ik zou mijn man in deze, op dit moment echt iets kwalijk nemen, keiharde eisen stellen en desnoods hem vragen buitenshuis even na te gaan denken of zelf even een paar dagen weg te gaan.
Omdat ik graag blijf leren en ik de situatie zelf niet ken, ben ik oprecht benieuwd hoe jullie zijn verzachtende omstandigheden (die ik erken hoor) zo mee kunnen laten gelden op dit moment. Is één van jullie of beiden bereid mij daar iets meer inzicht in te geven?
Omdat ik graag blijf leren en ik de situatie zelf niet ken, ben ik oprecht benieuwd hoe jullie zijn verzachtende omstandigheden (die ik erken hoor) zo mee kunnen laten gelden op dit moment. Is één van jullie of beiden bereid mij daar iets meer inzicht in te geven?
