Relaties
alle pijlers
negatieve reacties op "jong trouwen"
maandag 3 maart 2008 om 17:17
Ik was 24 toen ik ging trouwen (inmiddels 5 jaar geleden), ik kende mijn verloofde toen 5 jaar en we waren (en zijn) stapel verlieft. Maar ik krijg bijna altijd enorm negatieve reacties over het feit dat ik zo jong getrouwd ben en het feit dat ik uberhaupt ben gaan trouwen.
Ik ben dolgelukkig met mijn huwelijk en wordt er daardoor zo verdrietig van dat mensen negen van de tien keer mij zo negatief benaderen als ze bijvoorbeeld mijn trouwring zien of erachter dat mijn achternaam niet mijn meisjesnaam is. Ik schaam me absoluut niet voor mijn huwelijk maar ik vertel het eigenlijk nooit zomaar door de rare reacties die ik krijg.
Ik denk dat een hoop mensen jaloers en daarom zo raar reageren. Zijn er andere mensen die dezelfde ervaringen hebben? En waarvoor denken jullie dat mensen zo negatief zijn over trouwen?
Ik ben dolgelukkig met mijn huwelijk en wordt er daardoor zo verdrietig van dat mensen negen van de tien keer mij zo negatief benaderen als ze bijvoorbeeld mijn trouwring zien of erachter dat mijn achternaam niet mijn meisjesnaam is. Ik schaam me absoluut niet voor mijn huwelijk maar ik vertel het eigenlijk nooit zomaar door de rare reacties die ik krijg.
Ik denk dat een hoop mensen jaloers en daarom zo raar reageren. Zijn er andere mensen die dezelfde ervaringen hebben? En waarvoor denken jullie dat mensen zo negatief zijn over trouwen?
dinsdag 4 maart 2008 om 13:23
quote:momo1980 schreef op 04 maart 2008 @ 08:19:
Ach, ik denk ook gewoon dat het jalouzie is! Ik ben in ieder geval dolblij dat we gaan trouwen en ik ben er van overtuigd dat het na de bruiloft niet ineens heel anders zal zijn tussen ons, hooguit nog beter!Dat is inderdaad ook nog zo'n rare mythe, dat niet getrouwde mensen denken dat als je trouwt ineens je hele leven veranderd.
Ach, ik denk ook gewoon dat het jalouzie is! Ik ben in ieder geval dolblij dat we gaan trouwen en ik ben er van overtuigd dat het na de bruiloft niet ineens heel anders zal zijn tussen ons, hooguit nog beter!Dat is inderdaad ook nog zo'n rare mythe, dat niet getrouwde mensen denken dat als je trouwt ineens je hele leven veranderd.
dinsdag 4 maart 2008 om 13:31
quote:zusje78 schreef op 04 maart 2008 @ 08:38:
[...]
Ik vind dit zo lekker makkelijk gedacht... Je weet toch niet wat de redenering erachter is? Zo heb ik ( nu 3,5 maand getrouwd) de naam van mijn man aangenomen (en dus ook geen dubbele naam), omdat ik sinds 5 jaar geen contact heb met mijn vader en erg graag van zijn naam afwilde.
En voor mensen die kinderen willen, kan ik me ook voorstellen dat het erg handig is om als gezin dezelfde achternaam te hebben.
En de enige plek waar mijn meisjesnaam inderdaad gebruikt wordt is mijn paspoort, maar de gemeente, belastingdienst e.d. schrijven me aan met mijn getrouwde naam.Ja, ook bij mij zat er een reden achter. Ik heb ook de naam van mijn man genomen omdat ik geen enkele relatie heb met de familie van waar de naam vandaan komt. Het is ook zo jammer dat een hoop mensen de mening hebben dat als je de naam van je man neemt je niet geemancipeerd bent.
[...]
Ik vind dit zo lekker makkelijk gedacht... Je weet toch niet wat de redenering erachter is? Zo heb ik ( nu 3,5 maand getrouwd) de naam van mijn man aangenomen (en dus ook geen dubbele naam), omdat ik sinds 5 jaar geen contact heb met mijn vader en erg graag van zijn naam afwilde.
En voor mensen die kinderen willen, kan ik me ook voorstellen dat het erg handig is om als gezin dezelfde achternaam te hebben.
En de enige plek waar mijn meisjesnaam inderdaad gebruikt wordt is mijn paspoort, maar de gemeente, belastingdienst e.d. schrijven me aan met mijn getrouwde naam.Ja, ook bij mij zat er een reden achter. Ik heb ook de naam van mijn man genomen omdat ik geen enkele relatie heb met de familie van waar de naam vandaan komt. Het is ook zo jammer dat een hoop mensen de mening hebben dat als je de naam van je man neemt je niet geemancipeerd bent.
dinsdag 4 maart 2008 om 13:38
Natuurlijk verandert trouwen je leven niet, maar een langdurige relatie verandert je leven wel en ik denk dat niet getrouwde, single mensen daar op doelen.
Als je getrouwd bent verandert het alleen maar omdat je ineens aangesproken wordt als mevrouw of de vrouw van, kan er nog steeds niet aan wennen.
En ach, die praatjes over wel of niet trouwen voor je 40ste moet je in de wind slaan, de mensen moeten toch ergens flauwe grapjes over maken.
Bovendien zijn er ook genoeg mensen (in mijn geval dan) die het maar onbegrijpeljk vinden dat ik mijn man's naam niet heb aangenomen. Iemand heeft daar zelfs ooit eens over gezegd: waarom ben je dan getrouwd, haha!
Alsof je alleen trouwt om die naam - belachelijk.
Als je getrouwd bent verandert het alleen maar omdat je ineens aangesproken wordt als mevrouw of de vrouw van, kan er nog steeds niet aan wennen.
En ach, die praatjes over wel of niet trouwen voor je 40ste moet je in de wind slaan, de mensen moeten toch ergens flauwe grapjes over maken.
Bovendien zijn er ook genoeg mensen (in mijn geval dan) die het maar onbegrijpeljk vinden dat ik mijn man's naam niet heb aangenomen. Iemand heeft daar zelfs ooit eens over gezegd: waarom ben je dan getrouwd, haha!
Alsof je alleen trouwt om die naam - belachelijk.
dinsdag 4 maart 2008 om 13:42
Hier juist andersom ivm naankeuze. Ik heb gebroken met mijn vader en spreek mijn moeder mondjesmaat. Ik heb vroeger gezien hoe lastig het kan zijn voor een gescheiden vrouw om alles weer terug te veranderen en los te komen van haar man en de naam...toen heb ik besloten om mijn naan te houden... Ook al komt deze van mijn vaders kant ..het is en blijft mijn naam en die kan ik gelukkig los zien van mijn verleden.
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Er is ook een ex-voetbalvrouw die nog de naam van haar ex-man draagt..kijk dat je tijdens huwelijk zoiets doet kan ik me een beetje voorstellen..maar dat je erna nog steeds geen afstand kan doen, dat begrijp ik dus niet
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Er is ook een ex-voetbalvrouw die nog de naam van haar ex-man draagt..kijk dat je tijdens huwelijk zoiets doet kan ik me een beetje voorstellen..maar dat je erna nog steeds geen afstand kan doen, dat begrijp ik dus niet
dinsdag 4 maart 2008 om 13:48
quote:Martini schreef op 04 maart 2008 @ 13:42:
Hier juist andersom ivm naankeuze. Ik heb gebroken met mijn vader en spreek mijn moeder mondjesmaat. Ik heb vroeger gezien hoe lastig het kan zijn voor een gescheiden vrouw om alles weer terug te veranderen en los te komen van haar man en de naam...toen heb ik besloten om mijn naan te houden... Ook al komt deze van mijn vaders kant ..het is en blijft mijn naam en die kan ik gelukkig los zien van mijn verleden.
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Er is ook een ex-voetbalvrouw die nog de naam van haar ex-man draagt..kijk dat je tijdens huwelijk zoiets doet kan ik me een beetje voorstellen..maar dat je erna nog steeds geen afstand kan doen, dat begrijp ik dus nietAle mijn man er geen probleem mee zou hebben zou ik mijn man's naam houden. Ik zou mijn meisjesnaam niet meer terug willen. Ik heb helemaal niks met die naam/familie. Veel meer met mijn nieuwe naam. En mijn nieuwe naam is een stuk korter
Hier juist andersom ivm naankeuze. Ik heb gebroken met mijn vader en spreek mijn moeder mondjesmaat. Ik heb vroeger gezien hoe lastig het kan zijn voor een gescheiden vrouw om alles weer terug te veranderen en los te komen van haar man en de naam...toen heb ik besloten om mijn naan te houden... Ook al komt deze van mijn vaders kant ..het is en blijft mijn naam en die kan ik gelukkig los zien van mijn verleden.
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Er is ook een ex-voetbalvrouw die nog de naam van haar ex-man draagt..kijk dat je tijdens huwelijk zoiets doet kan ik me een beetje voorstellen..maar dat je erna nog steeds geen afstand kan doen, dat begrijp ik dus nietAle mijn man er geen probleem mee zou hebben zou ik mijn man's naam houden. Ik zou mijn meisjesnaam niet meer terug willen. Ik heb helemaal niks met die naam/familie. Veel meer met mijn nieuwe naam. En mijn nieuwe naam is een stuk korter
dinsdag 4 maart 2008 om 13:51
Hah ik zou van 4 naar 5 letters gaan, dus daarvoor hoef ik het ook niet te wisselen Altijd leuk om te lezen hoe andere mensen dingen beleven en ervaren..soms komt het overeen en soms is het heel anders. Zo is mijn jongste zusje niet getrouwd en die heeft in haar mailadres/hyves al wel achternaam van vriendlief...wishfull thinking misschien, haha
dinsdag 4 maart 2008 om 13:56
quote:blijfgewoonbianca schreef op 04 maart 2008 @ 12:47:
dat begrijp je pas als het je zelf overkomen is... Zou het ? begrijp jij het achteraf van jezelf ?
Jawel. Een van de factoren was mijn lage verwachtingen van het huwelijk : ik had geen goede voorbeelden en hoorde/las overal dat je water in de wijn moet doen. Ik dacht dat het de prijs was voor het hebben van kinderen.
Een andere factor waren de kinderen zelf: ik hoorde/las overal dat het niet goed is voor kinderen als hun ouders scheiden. Ik wou het mijn kinderen niet aandoen. Dat laatste is een argument dat ik al geregeld van jou gelezen heb. Dat vond ik dus ook. Pas toen mijn leven een regelrechte hel was (en dat van de kinderen ook) heb ik besloten dat een scheiding zowel voor mij als voor dekinderen beter zou zijn.
Maar ik ga een beetje te veel off topic...
dat begrijp je pas als het je zelf overkomen is... Zou het ? begrijp jij het achteraf van jezelf ?
Jawel. Een van de factoren was mijn lage verwachtingen van het huwelijk : ik had geen goede voorbeelden en hoorde/las overal dat je water in de wijn moet doen. Ik dacht dat het de prijs was voor het hebben van kinderen.
Een andere factor waren de kinderen zelf: ik hoorde/las overal dat het niet goed is voor kinderen als hun ouders scheiden. Ik wou het mijn kinderen niet aandoen. Dat laatste is een argument dat ik al geregeld van jou gelezen heb. Dat vond ik dus ook. Pas toen mijn leven een regelrechte hel was (en dat van de kinderen ook) heb ik besloten dat een scheiding zowel voor mij als voor dekinderen beter zou zijn.
Maar ik ga een beetje te veel off topic...
dinsdag 4 maart 2008 om 13:57
Dat begrijp ik ook niet Martini, dat vrouwen nadat ze gescheiden zijn nog steeds de naam van de man dragen. En zoals je zegt, het kost echt ontzettend veel moeite om je eigen naam weer terug te krijgen als je gescheiden bent, alles moet weer veranderd worden en dat is een hoop gedoe en ik vond het zelf echt helemaal niet leuk om nog een aantal jaren met de naam van mijn ex in paspoort te staan e.d. Voor mij was het verleden tijd en ik wilde er niet meer aan herinnerd worden en ook niet meer aan die naam.
Misschien heeft dat dan ook bij het trouwen van man nr. 2 de doorslag gegeven om mijn eigen naam te behouden.
Niet dat ik ervan uitga dat ik weer ga scheiden maar ik heb nooit kunnen wennen aan het gebruiken van een andere naam, vond het altijd maar raar en het voelde niet normaal. Nu gebruik ik gewoon weer lekker mijn eigen naam en weten de mensen toch dat ik de vrouw van ben en als we samen ergens zijn worden we toch altijd aangesproken als Mr & Mrs......
Misschien heeft dat dan ook bij het trouwen van man nr. 2 de doorslag gegeven om mijn eigen naam te behouden.
Niet dat ik ervan uitga dat ik weer ga scheiden maar ik heb nooit kunnen wennen aan het gebruiken van een andere naam, vond het altijd maar raar en het voelde niet normaal. Nu gebruik ik gewoon weer lekker mijn eigen naam en weten de mensen toch dat ik de vrouw van ben en als we samen ergens zijn worden we toch altijd aangesproken als Mr & Mrs......
dinsdag 4 maart 2008 om 13:58
dinsdag 4 maart 2008 om 14:10
dinsdag 4 maart 2008 om 14:13
Ja Marie Liselotte, daar zit wel wat in. Ik denk inderdaad dat vrouwen die al zolang hun man's naam gebruiken daar zo aan gewend zijn dat het vreemd voelt om hun meisjesnaam weer te gebruiken en die voetbalvrouwen, da's een verhaal apart natuurlijk.
Het ligt er ook maar net aan op welke manier je uit elkaar gaat en hoe ingrijpend de scheiding is. Zoals ik al zei, ik wil niet meer aan mijn eerste huwelijk herinnerd worden en zou me dus nooit kunnen voorstellen dat ik de naam van ex nog zou moeten dragen. Ik kan me wel voorstellen dat er vrouwen zijn die de naam houden omdat er bijvoorbeeld kinderen zijn de naam van hun vader dragen e.d.
Het ligt er ook maar net aan op welke manier je uit elkaar gaat en hoe ingrijpend de scheiding is. Zoals ik al zei, ik wil niet meer aan mijn eerste huwelijk herinnerd worden en zou me dus nooit kunnen voorstellen dat ik de naam van ex nog zou moeten dragen. Ik kan me wel voorstellen dat er vrouwen zijn die de naam houden omdat er bijvoorbeeld kinderen zijn de naam van hun vader dragen e.d.
dinsdag 4 maart 2008 om 14:17
Je kunt het natuurlijk ook en/en doen. In het zakelijke verkeer gebruik ik altijd mijn meisjesnaam en in de privé-sfeer de naam van mijn man.
In het eerste geval kent iedereen me ook zo en wordt het anders een hele heisa met e-mailadres en andere administratieve rompslomp en in het tweede geval om niet steeds met andere namen te werken als er zaken besteld of geregeld moeten worden. Daarnaast vind ik het dan ook praktisch, zeker omdat we een kind hebben, anders wordt het zo'n "u spreekt met Truus Jansen de moeder van Marietje de Vries' verhaal.
Daarnaast herken ik veel in het verhaal van Sue. Ik ben op mijn 23e getrouwd, met iemand waar ik al 7 jaar een relatie mee had. Ook ik dacht dat dat het was, tot we erachter kwamen dat het meer de gezamelijke herinneringen waren (overlijden van mijn moeder na ziekte, overlijden van zijn vader tijdens een vakantie etc etc) die ons bonden dan dat het liefde was.
Maar goed, dan ben je zoveel jaar verder. Gelukkig kwamen we samen tot die conclusie en zijn we op een goede en respectvolle manier uit elkaar gegaan (geen kinderen, dus dat scheelde wel).
Natuurlijk kan het goed gaan als je zo jong trouwt; maar je bent dan allebei nog zo in ontwikkeling en aan het uitkristalliseren, dat je ook niet gek moet opkijken als 'opeens' blijkt dat je allebei een hele andere richting bent uitgegroeid.
In het eerste geval kent iedereen me ook zo en wordt het anders een hele heisa met e-mailadres en andere administratieve rompslomp en in het tweede geval om niet steeds met andere namen te werken als er zaken besteld of geregeld moeten worden. Daarnaast vind ik het dan ook praktisch, zeker omdat we een kind hebben, anders wordt het zo'n "u spreekt met Truus Jansen de moeder van Marietje de Vries' verhaal.
Daarnaast herken ik veel in het verhaal van Sue. Ik ben op mijn 23e getrouwd, met iemand waar ik al 7 jaar een relatie mee had. Ook ik dacht dat dat het was, tot we erachter kwamen dat het meer de gezamelijke herinneringen waren (overlijden van mijn moeder na ziekte, overlijden van zijn vader tijdens een vakantie etc etc) die ons bonden dan dat het liefde was.
Maar goed, dan ben je zoveel jaar verder. Gelukkig kwamen we samen tot die conclusie en zijn we op een goede en respectvolle manier uit elkaar gegaan (geen kinderen, dus dat scheelde wel).
Natuurlijk kan het goed gaan als je zo jong trouwt; maar je bent dan allebei nog zo in ontwikkeling en aan het uitkristalliseren, dat je ook niet gek moet opkijken als 'opeens' blijkt dat je allebei een hele andere richting bent uitgegroeid.
heb mn eigen naam gehouden, dus hoef ook niet terug te veranderen
dinsdag 4 maart 2008 om 14:22
@Pauline & Sue ook een beetje: kan me voorstellen dat die eerdere huwelijken nu voelen als verloren jaren, maar volgens mij kan zoiets ook gebeuren als je op latere leeftijd om de verkeerde redenen trouwt!! Ik ben binnenkort net zo lang samen met martini-mate als dat ik kind/vrijgezel ben geweest (wordt 31 en ben dan 15 jaar samen met MM)..Wij hebben ook periodes gehad waarin we meer langs dan met elkaar aan het leven waren (eerste baan van martini-mate en studietijd van mij bijvoorbeeld)..gelukkig lit die tijd achter ons en is gebleken dat we een goede match zijn en het feit van wel/niet trouwen heeft daar geen verschil in gemaakt.
dinsdag 4 maart 2008 om 14:26
Nee hoor Martini, voor mij voelt het absoluut niet als verloren jaren. Ik weet ook zeker dat er ettelijke stellen in een zelfde soort relatie wel door blijven gaan. We hebben samen de meest prachtige reizen gemaakt, hadden een harmonieuze relatie en zelden ruzie. Zijn naam komt ook regelmatig nog naar boven. Maar wat wij hadden was een (hele goede) vriendschap en geen echte liefde; ik weet dat heel veel mensen daar wel genoegen mee nemen, maar voor ons was het op een bepaald moment niet meer genoeg.
dinsdag 4 maart 2008 om 14:41
Merretje, ik vind de negatieve reacties van sommige mensen op het feit dat jij jong getrouwd bent, volkomen onzin. Ik kan alleen maar zeggen dat, zodra je een uitzondering vormt op wat 'gangbaar' is (bijv. door jong te trouwen, door opnieuw te trouwen, door geen vlees te eten, door geen auto te hebben, door geen kinderen te willen, enz...) er altijd mensen zullen zijn die menen daar opmerkingen over te moeten maken. Is het uit domheid, jaloezie, onwetendheid, gemeenheid? We weten het niet en het maakt ook niet uit, want wat je ook doet, er zullen altijd mensen zijn die het er niet mee eens zijn en je dat willen vertellen.
Ik begrijp je frustratie volkomen! Ik kan je alleen maar aanraden om je schouders erover op te halen en gelukkig te zijn met je man. Liefs!
Ik begrijp je frustratie volkomen! Ik kan je alleen maar aanraden om je schouders erover op te halen en gelukkig te zijn met je man. Liefs!
dinsdag 4 maart 2008 om 15:40
quote:blijfgewoonbianca schreef op 04 maart 2008 @ 12:32:
Ik begrijp 'm wel
Dat dacht ik wel
@Reiger: ik wil niets duidelijk maken, ik stel het echt als vraag. Maar die vraag komt wel ergens vandaan. Ik zie om me heen dat veel mensen een huwelijk in gaan, en dan veel energie lijken te steken in "zichzelf blijven", hun individualiteit bevechten, dat soort dingen. En van die huwelijken zie ik de meeste sneuvelen. Ik zie ook mensen een huwelijk in gaan met als basis "een eenheid vormen", er voor elkaar zijn, etc. Die huwelijken zie ik zelden sneuvelen. Ik vroeg me af of dat toeval is.
Ik begrijp 'm wel
Dat dacht ik wel
@Reiger: ik wil niets duidelijk maken, ik stel het echt als vraag. Maar die vraag komt wel ergens vandaan. Ik zie om me heen dat veel mensen een huwelijk in gaan, en dan veel energie lijken te steken in "zichzelf blijven", hun individualiteit bevechten, dat soort dingen. En van die huwelijken zie ik de meeste sneuvelen. Ik zie ook mensen een huwelijk in gaan met als basis "een eenheid vormen", er voor elkaar zijn, etc. Die huwelijken zie ik zelden sneuvelen. Ik vroeg me af of dat toeval is.
dinsdag 4 maart 2008 om 15:56
quote:rider schreef op 04 maart 2008 @ 15:40:
@Reiger: ik wil niets duidelijk maken, ik stel het echt als vraag. Maar die vraag komt wel ergens vandaan. Ik zie om me heen dat veel mensen een huwelijk in gaan, en dan veel energie lijken te steken in "zichzelf blijven", hun individualiteit bevechten, dat soort dingen. En van die huwelijken zie ik de meeste sneuvelen. Ik zie ook mensen een huwelijk in gaan met als basis "een eenheid vormen", er voor elkaar zijn, etc. Die huwelijken zie ik zelden sneuvelen. Ik vroeg me af of dat toeval is.Oké Rider, nu begrijp ik wat je bedoelde. Behalve de twee soorten huwelijken die je noemt, zie ik ook huwelijken waarin de één van de ander een kopie van zichzelf probeert te maken; ik denk dat die huwelijken ook dikwijls sneuvelen, of, als ze niet sneuvelen, ze na verloop van tijd alleen nog op papier bestaan.
@Reiger: ik wil niets duidelijk maken, ik stel het echt als vraag. Maar die vraag komt wel ergens vandaan. Ik zie om me heen dat veel mensen een huwelijk in gaan, en dan veel energie lijken te steken in "zichzelf blijven", hun individualiteit bevechten, dat soort dingen. En van die huwelijken zie ik de meeste sneuvelen. Ik zie ook mensen een huwelijk in gaan met als basis "een eenheid vormen", er voor elkaar zijn, etc. Die huwelijken zie ik zelden sneuvelen. Ik vroeg me af of dat toeval is.Oké Rider, nu begrijp ik wat je bedoelde. Behalve de twee soorten huwelijken die je noemt, zie ik ook huwelijken waarin de één van de ander een kopie van zichzelf probeert te maken; ik denk dat die huwelijken ook dikwijls sneuvelen, of, als ze niet sneuvelen, ze na verloop van tijd alleen nog op papier bestaan.
dinsdag 4 maart 2008 om 16:11
quote:Reiger100 schreef op 04 maart 2008 @ 15:56:
[...]
Oké Rider, nu begrijp ik wat je bedoelde. Behalve de twee soorten huwelijken die je noemt, zie ik ook huwelijken waarin de één van de ander een kopie van zichzelf probeert te maken; ik denk dat die huwelijken ook dikwijls sneuvelen, of, als ze niet sneuvelen, ze na verloop van tijd alleen nog op papier bestaan.
Klopt, ook die zie ik nog wel eens.
Ik heb de, onbewezen, indruk, dat mensen zichzelf niet het gelukkigst maken door de nadruk op de individualiteit te leggen, door het huwelijk/de relatie vooral te zien als een plek waar iets te halen valt, of door uit te gaan van een leuk-zolang-het-duurt-relatie. Maar meer dan een indruk is dat niet, en ik voel ook zelden de behoefte om anderen te vertellen hoe ze hun leven moeten inrichten. Maar als ik lees dat de naam van je partner aannemen ouderwets is, dat vroeg trouwen ergens niet spoort, als ik de nadruk op "vrijheid" e.d. zie, en ik zie vervolgens de pijn en de eenzaamheid van mensen die kinderloos en (uiteindelijk) partnerloos door de laatste decennia van hun leven gaan, dan vind ik dat wel eens treurig.
die generatie die zich wel eens zou losworstelen van al die ouderwetse flauwekul als huwelijk, gezin, gemeenschap, trouw, zelfgave, die maakt het op dit moment materieel vaak best aardig, maar of het werkelijke geluk zo dik gezaaid is, ik weet het niet. Misschien zie ik alleen de eenzamen, maar daar zie ik er dan toch wel erg veel van.
Maar goed, ik praat ook maar vanuit mijn eigen context natuurlijk.
[...]
Oké Rider, nu begrijp ik wat je bedoelde. Behalve de twee soorten huwelijken die je noemt, zie ik ook huwelijken waarin de één van de ander een kopie van zichzelf probeert te maken; ik denk dat die huwelijken ook dikwijls sneuvelen, of, als ze niet sneuvelen, ze na verloop van tijd alleen nog op papier bestaan.
Klopt, ook die zie ik nog wel eens.
Ik heb de, onbewezen, indruk, dat mensen zichzelf niet het gelukkigst maken door de nadruk op de individualiteit te leggen, door het huwelijk/de relatie vooral te zien als een plek waar iets te halen valt, of door uit te gaan van een leuk-zolang-het-duurt-relatie. Maar meer dan een indruk is dat niet, en ik voel ook zelden de behoefte om anderen te vertellen hoe ze hun leven moeten inrichten. Maar als ik lees dat de naam van je partner aannemen ouderwets is, dat vroeg trouwen ergens niet spoort, als ik de nadruk op "vrijheid" e.d. zie, en ik zie vervolgens de pijn en de eenzaamheid van mensen die kinderloos en (uiteindelijk) partnerloos door de laatste decennia van hun leven gaan, dan vind ik dat wel eens treurig.
die generatie die zich wel eens zou losworstelen van al die ouderwetse flauwekul als huwelijk, gezin, gemeenschap, trouw, zelfgave, die maakt het op dit moment materieel vaak best aardig, maar of het werkelijke geluk zo dik gezaaid is, ik weet het niet. Misschien zie ik alleen de eenzamen, maar daar zie ik er dan toch wel erg veel van.
Maar goed, ik praat ook maar vanuit mijn eigen context natuurlijk.
dinsdag 4 maart 2008 om 20:12
Je moet je helemaal niets aantrekken van wat andere mensen zeggen!
Iedereen moet namelijk zelf leven met de eventuele gevolgen van keuzes.
En trouwens, hoezo jong? Ik vind het doodnormaal. Zo jong is het ook weer niet het is geen 18 ofzo! En dan nog? Mensen moeten eens wat meer op zichzelf letten dan zitten te jammeren of kritiek te leveren op anderen. Hebben ze niets beters te doen?? Jij bent gelukkig en dat is het aller belangrijkste, de rest kan lekker de pot op!!
Iedereen moet namelijk zelf leven met de eventuele gevolgen van keuzes.
En trouwens, hoezo jong? Ik vind het doodnormaal. Zo jong is het ook weer niet het is geen 18 ofzo! En dan nog? Mensen moeten eens wat meer op zichzelf letten dan zitten te jammeren of kritiek te leveren op anderen. Hebben ze niets beters te doen?? Jij bent gelukkig en dat is het aller belangrijkste, de rest kan lekker de pot op!!
