Gezondheid
alle pijlers
Stotteren
donderdag 14 februari 2008 om 11:18
Hallo allemaal,
Mijn zoon van 11 is een ernstig stotteraar, al vanaf dat hij kon praten. Hij heeft fases dat het wat minder is, maar ook periodes dat hij nauwelijks uit zijn woorden kan komen. Op dit moment heeft hij een dieptepunt bereikt; hij heeft behalve zijn stotteren een soort tic ontwikkeld, waarbij hij heel veel spanning opbouwt en hij erg geforceerd praat. De spieren in zijn gezicht, hals en nek worden hierbij erg belast. Na een schooldag is hij uitgeput.
We hebben al veel doorlopen; eerst logopedie, regulier kinderarts en ook bezoekjes aan een academisch ziekenhuis waar hij o.a. getest is op concentratie- en hersenstoornissen (die hij niet had), en daarna doorverwezen naar gespecialiseerde stottertherapie en fysiotherapie voor kinderen. Dit hielp wel enigszins, vooral qua acceptatie, maar de pieken en dalen zijn gebleven. Na alle therapieën is hij momenteel ''uitbehandeld''.
Wie is zelf stotteraar, heeft een kind dat stottert of kent iemand die stottert? Wie heeft goede of juist slechte ervaringen met alternatieven, zoals misschien acupunctuur, of andere mogelijkheden? Heb je een manier gevonden ermee om te gaan, in hoeverre heeft het je sociale leven beinvloed en je school- en beroepskeuze?
Kortom, wie heeft ervaring en tips?
Mijn zoon van 11 is een ernstig stotteraar, al vanaf dat hij kon praten. Hij heeft fases dat het wat minder is, maar ook periodes dat hij nauwelijks uit zijn woorden kan komen. Op dit moment heeft hij een dieptepunt bereikt; hij heeft behalve zijn stotteren een soort tic ontwikkeld, waarbij hij heel veel spanning opbouwt en hij erg geforceerd praat. De spieren in zijn gezicht, hals en nek worden hierbij erg belast. Na een schooldag is hij uitgeput.
We hebben al veel doorlopen; eerst logopedie, regulier kinderarts en ook bezoekjes aan een academisch ziekenhuis waar hij o.a. getest is op concentratie- en hersenstoornissen (die hij niet had), en daarna doorverwezen naar gespecialiseerde stottertherapie en fysiotherapie voor kinderen. Dit hielp wel enigszins, vooral qua acceptatie, maar de pieken en dalen zijn gebleven. Na alle therapieën is hij momenteel ''uitbehandeld''.
Wie is zelf stotteraar, heeft een kind dat stottert of kent iemand die stottert? Wie heeft goede of juist slechte ervaringen met alternatieven, zoals misschien acupunctuur, of andere mogelijkheden? Heb je een manier gevonden ermee om te gaan, in hoeverre heeft het je sociale leven beinvloed en je school- en beroepskeuze?
Kortom, wie heeft ervaring en tips?
woensdag 20 februari 2008 om 13:24
Hoihoi!
Ook ik heb mijn stotteren altijd erg goed verborgen kunnen houden, bijna niemand wist het. Het omzeilen van woorden of zelfs situaties is mij niet vreemd...
Maar op een gegeven moment had ik daar geen zin meer in. Ik wilde zeggen wat ik wilde zeggen met de woorden die ik wilde gebruiken.
Tuurlijk, als je bijv. moeite hebt met de letter K, dan zeg je liever toch een 'latte' ipv een 'koffie verkeerd' en dat is af en toe heus geen big deal, maar als je, zoals ik, zoveel bezig bent met woorden omzeilen, dat kost zoveel energie!
Om even op je vragen in te gaan Lemmy:
ik heb het nooit moeilijk of belastend gevonden om resultaat te boeken met de Hausdorfer-methode. Het 1e weekend dat je er bent oefen je veel met verlengen van klanken en de week die erop volgt, als je weer thuis bent dus, bel je elke avond 1 van de andere cursisten (spannend natuurlijk!! maar ook heel leuk ). (In mijn cursusgroep zat trouwens ook een jongere jongen en dat ging heel goed samen met de rest van de cursisten.)
Het weekend daarop is al wat makkelijker, de spanning van een nieuwe groep etc. is weg en het is fijn ervaringen uit te wisselen. Wij gingen dit 2e weekend uiteindelijk ook de straat op, om ook bij mensen buiten de therapie klanken te verlengen.
Verschrikkelijk spannend natuurlijk, vond ik, maar wat een leuke reacties heb ik gekregen. Daar heb ik nog steeds veel aan
Tuurlijk, het is moeilijk om constant met de therapie bezig te zijn, naast de weekenden en terugkomdagen, maar je hoeft ook niet per se 24/7 er mee bezig te zijn. Zolang je je maar niet ergert aan jezelf als je wel weer eens een stotter maakt... Dat is gewoon heel belangrijk Stotteren mag!
Ik ben er ook nu niet 24/7 mee bezig, soms heb ik er gewoon even geen zin in, om altijd maar met dat stotteren bezig te zijn, dus dan laat ik de boel de boel. Maar ik merk meteen, dat is ik naar mijn stem luister en langzamer ga praten het meteen effect heeft.
Er zijn ook zelfhulpgroepen door het hele land waar je na de therapie heen kan gaan. Bij mij zit die niet echt in de buurt, maar spreek nog wel regelmatig af met een therapiegenote af en dan is het fijn om weer even te horen hoe het moet/het met elkaar te oefenen/ervaringen uit te wisselen.
Ik ben dus niet helemaal stottervrij, maar heb het steeds meer leren accepteren en weet zeker dat als je goed met de Hausdorfer-methode bezig bent, je zo goed als stottervrij kunt worden (sommige mensen helemaal stottervrij, maar voor mij is dat nooit echt een uitgangspunt geweest, ik vind het niet erg dat ik af en toe stotter).
De duur van mij therapie was 2 weekenden en 3 terugkomdagen. De terugkomdagen steeds met een langere periode er tussen. Maar je kunt uiteindelijk je eigen therapeut worden (klinkt een beetje zweverig haha), evt. samen met een zelfhulpgroep.
Hoop je weer wat meer info te hebben gegeven en ik hou dit topic in de gaten, als je nog meer wilt weten!
Groeten Astair
Ook ik heb mijn stotteren altijd erg goed verborgen kunnen houden, bijna niemand wist het. Het omzeilen van woorden of zelfs situaties is mij niet vreemd...
Maar op een gegeven moment had ik daar geen zin meer in. Ik wilde zeggen wat ik wilde zeggen met de woorden die ik wilde gebruiken.
Tuurlijk, als je bijv. moeite hebt met de letter K, dan zeg je liever toch een 'latte' ipv een 'koffie verkeerd' en dat is af en toe heus geen big deal, maar als je, zoals ik, zoveel bezig bent met woorden omzeilen, dat kost zoveel energie!
Om even op je vragen in te gaan Lemmy:
ik heb het nooit moeilijk of belastend gevonden om resultaat te boeken met de Hausdorfer-methode. Het 1e weekend dat je er bent oefen je veel met verlengen van klanken en de week die erop volgt, als je weer thuis bent dus, bel je elke avond 1 van de andere cursisten (spannend natuurlijk!! maar ook heel leuk ). (In mijn cursusgroep zat trouwens ook een jongere jongen en dat ging heel goed samen met de rest van de cursisten.)
Het weekend daarop is al wat makkelijker, de spanning van een nieuwe groep etc. is weg en het is fijn ervaringen uit te wisselen. Wij gingen dit 2e weekend uiteindelijk ook de straat op, om ook bij mensen buiten de therapie klanken te verlengen.
Verschrikkelijk spannend natuurlijk, vond ik, maar wat een leuke reacties heb ik gekregen. Daar heb ik nog steeds veel aan
Tuurlijk, het is moeilijk om constant met de therapie bezig te zijn, naast de weekenden en terugkomdagen, maar je hoeft ook niet per se 24/7 er mee bezig te zijn. Zolang je je maar niet ergert aan jezelf als je wel weer eens een stotter maakt... Dat is gewoon heel belangrijk Stotteren mag!
Ik ben er ook nu niet 24/7 mee bezig, soms heb ik er gewoon even geen zin in, om altijd maar met dat stotteren bezig te zijn, dus dan laat ik de boel de boel. Maar ik merk meteen, dat is ik naar mijn stem luister en langzamer ga praten het meteen effect heeft.
Er zijn ook zelfhulpgroepen door het hele land waar je na de therapie heen kan gaan. Bij mij zit die niet echt in de buurt, maar spreek nog wel regelmatig af met een therapiegenote af en dan is het fijn om weer even te horen hoe het moet/het met elkaar te oefenen/ervaringen uit te wisselen.
Ik ben dus niet helemaal stottervrij, maar heb het steeds meer leren accepteren en weet zeker dat als je goed met de Hausdorfer-methode bezig bent, je zo goed als stottervrij kunt worden (sommige mensen helemaal stottervrij, maar voor mij is dat nooit echt een uitgangspunt geweest, ik vind het niet erg dat ik af en toe stotter).
De duur van mij therapie was 2 weekenden en 3 terugkomdagen. De terugkomdagen steeds met een langere periode er tussen. Maar je kunt uiteindelijk je eigen therapeut worden (klinkt een beetje zweverig haha), evt. samen met een zelfhulpgroep.
Hoop je weer wat meer info te hebben gegeven en ik hou dit topic in de gaten, als je nog meer wilt weten!
Groeten Astair
donderdag 21 februari 2008 om 14:26
Hoi Astair!
Ik heb vanmorgen het informatiepakket van het instituut ontvangen dat de Hausdörfer methode aanbiedt. Er zit ook een cd-rom bij met veel informatie, tv-uitzendingen waarin verteld wordt over de methode en een heleboel "voor-en-na's" van mensen (ook kinderen) die de therapie hebben gevolgd. Ik moet zeggen dat het echt hoopgevend is, wat er te zien is. Het verschil tussen ''voor'' en ''na'' is echt enorm bij sommige mensen. Hoewel er ook wel wat mensen bij zaten die ook vooraf (in mijn ogen) nauwelijks stotterden.
Maar toch ook een enkeling die zelfs nog iets erger stottert dan mijn zoon; ik denk dat dat wel goed is voor mijn zoon om dat te zien...
Het is best een lange film en heb hier en daar even langsgezapt, ik ga de cd-rom vandaag of morgen bekijken samen met mijn zoon. Bepaald niet onbelangrijk is natuurlijk dat ook hij het ziet zitten!
Weet jij of er meerdere instituten deze therapie aanbieden eigenlijk?
En even over stotteren in het algemeen, is het bij jou iets dat in de familie voorkomt (ik vraag me wel eens af in hoeverre het erfelijk is)?
Groetjes, Lemmy
Ik heb vanmorgen het informatiepakket van het instituut ontvangen dat de Hausdörfer methode aanbiedt. Er zit ook een cd-rom bij met veel informatie, tv-uitzendingen waarin verteld wordt over de methode en een heleboel "voor-en-na's" van mensen (ook kinderen) die de therapie hebben gevolgd. Ik moet zeggen dat het echt hoopgevend is, wat er te zien is. Het verschil tussen ''voor'' en ''na'' is echt enorm bij sommige mensen. Hoewel er ook wel wat mensen bij zaten die ook vooraf (in mijn ogen) nauwelijks stotterden.
Maar toch ook een enkeling die zelfs nog iets erger stottert dan mijn zoon; ik denk dat dat wel goed is voor mijn zoon om dat te zien...
Het is best een lange film en heb hier en daar even langsgezapt, ik ga de cd-rom vandaag of morgen bekijken samen met mijn zoon. Bepaald niet onbelangrijk is natuurlijk dat ook hij het ziet zitten!
Weet jij of er meerdere instituten deze therapie aanbieden eigenlijk?
En even over stotteren in het algemeen, is het bij jou iets dat in de familie voorkomt (ik vraag me wel eens af in hoeverre het erfelijk is)?
Groetjes, Lemmy
donderdag 21 februari 2008 om 19:07
Hoi Lemmy,
ja die cd-rom is wel indrukwekkend he!
Ik zelf vond het echt niet leuk om mijn 'voor' terug te zien in de therapie, maar de 'na' des te meer. Ook de spanning die dan nauwelijks meer te zien is bij mensen
In mijn groep waren er ook mensen die nauwelijks stotterden (of het goed konden verbergen ), maar het is maar net hoeveel last iemand er zelf van heeft/hoeveel 'spreekangst' iemand heeft.
Ook was er een ouder die van zijn haperen af wilde, zodat de kinderen het niet over zouden nemen.
Ik weet niet precies in hoeverre het erfelijk is. Het stotteren op zich volgens mij niet echt, maar de aanleg misschien wel. En dan is er natuurlijk nog hoe de omgeving ermee omgaat, dat kan de spreekangst ook verergeren/verminderen.
Maar hier zullen wel vele theorieen over bestaan.
Zelf had ik een oom die stotterde, maar verder niemand...
Ik stotter trouwens veel meer bij m'n ouders/broer, op de cursus hoorde ik dat van veel meer mensen.
Ik weet dat ze bezig waren de therapie ook 'uit' te geven aan andere logopedistes, om het zo maar even te noemen. Toen ik de therapie deed, was deze volgens mij maar op 1 plek in Nederland.
Misschien heb je Hyves? Er is nl ook een Natuurlijk Spreken/Hausdorfer Hyves, waar ook Jan Heuvel, de therapieleider post. Misschien zou je hem een berichtje kunnen sturen met de vraag over de loctaies?
Volgens mij is hij altijd vrij snel met beantwoorden
http://natuurlijkspreken.hyves.nl/
Of zijn email: janheuvel@natuurlijkspreken.nl
Ik ben heel benieuwd of je zoon het ziet zitten!
Groetjes Astair
ja die cd-rom is wel indrukwekkend he!
Ik zelf vond het echt niet leuk om mijn 'voor' terug te zien in de therapie, maar de 'na' des te meer. Ook de spanning die dan nauwelijks meer te zien is bij mensen
In mijn groep waren er ook mensen die nauwelijks stotterden (of het goed konden verbergen ), maar het is maar net hoeveel last iemand er zelf van heeft/hoeveel 'spreekangst' iemand heeft.
Ook was er een ouder die van zijn haperen af wilde, zodat de kinderen het niet over zouden nemen.
Ik weet niet precies in hoeverre het erfelijk is. Het stotteren op zich volgens mij niet echt, maar de aanleg misschien wel. En dan is er natuurlijk nog hoe de omgeving ermee omgaat, dat kan de spreekangst ook verergeren/verminderen.
Maar hier zullen wel vele theorieen over bestaan.
Zelf had ik een oom die stotterde, maar verder niemand...
Ik stotter trouwens veel meer bij m'n ouders/broer, op de cursus hoorde ik dat van veel meer mensen.
Ik weet dat ze bezig waren de therapie ook 'uit' te geven aan andere logopedistes, om het zo maar even te noemen. Toen ik de therapie deed, was deze volgens mij maar op 1 plek in Nederland.
Misschien heb je Hyves? Er is nl ook een Natuurlijk Spreken/Hausdorfer Hyves, waar ook Jan Heuvel, de therapieleider post. Misschien zou je hem een berichtje kunnen sturen met de vraag over de loctaies?
Volgens mij is hij altijd vrij snel met beantwoorden
http://natuurlijkspreken.hyves.nl/
Of zijn email: janheuvel@natuurlijkspreken.nl
Ik ben heel benieuwd of je zoon het ziet zitten!
Groetjes Astair
donderdag 21 februari 2008 om 21:34
Hoi Astair,
En nog maar weer eens bedankt voor je reactie!
Jan Heuvel is inderdaad degene waar ik al een paar mailtjes mee gewisseld heb en van zijn stichting heb ik ook de cd-rom ontvangen, dus dan heb ik dezelfde als jij - en ja, ook al toegevoegd op m'n hyve!
Qua locatie heb ik begrepen dat het bij kinderen iets anders gaat dan bij volwassenen, aangezien kinderen vaak de therapie maar met één andere (jeugdige) stotteraar meer volgen, en dan gaat de locatie in overleg, of zoiets. Maar goed, dat zien we wel weer. Als dit de manier is die mijn zoon kan helpen, reis ik er desnoods voor naar de andere kant van het land met hem.
Ik kan me voorstellen dat het voor een buitenstaander misschien kan lijken alsof iemand nauwelijks stottert, maar als die persoon dan bijvoorbeeld de hele tijd synoniemen zit te verzinnen om bepaalde letters te omzeilen, spreekt hij/zij desondanks moeilijk (voor hem- of haarzelf dan).
In onze familie lijkt wel enige aanleg te zijn voor stotteren, zo hebben mijn zus en ik allebei als kind een beetje gestotterd maar is het vanzelf overgegaan. Ik ben geen bijzonder vloeiend spreker, en mijn tweede zoon ook niet. Mijn vader ook niet trouwens. "Echte" stotteraars komen daarentegen in onze familie niet voor.
Mijn oudste zoon heeft afgezien van zijn stotteren nog wat meer problemen; hij heeft een groeiachterstand, en ook problemen met zijn motoriek en een lage spierspanning, waarvoor hij fysiotherapie en speciale gym- en zwemlessen heeft gevolgd. Ik denk zelf dat dat invloed heeft op zijn stotteren, hij heeft sowieso weinig energie en daardoor - denk ik - ook niet de kracht zijn stotteren beter onder controle te krijgen. Maar of dat een theorie is die klopt? Spreekangst zal ook bij hem zeker aanwezig zijn denk ik, en hij is wel een gevoelig (en soms verlegen) type. Zijn iq is trouwens echt hoog, en hij heeft een zeer grote woordenschat, die hij graag gebruikt... daar maakt hij het zichzelf ook niet altijd makkelijk mee...
Over het algemeen stottert mijn zoon overal even erg, hoewel hij het soms op school een beetje probeert tegen te houden - en dan komt het thuis na schooltijd vaak extra eruit lijkt het wel.
Na wat ik er mijn zoon over verteld heeft, lijkt deze therapie hem wel wat. En ik ben ook erg benieuwd hoe hij gaat reageren op die cd-rom!
Groetjes, Lemmy
En nog maar weer eens bedankt voor je reactie!
Jan Heuvel is inderdaad degene waar ik al een paar mailtjes mee gewisseld heb en van zijn stichting heb ik ook de cd-rom ontvangen, dus dan heb ik dezelfde als jij - en ja, ook al toegevoegd op m'n hyve!
Qua locatie heb ik begrepen dat het bij kinderen iets anders gaat dan bij volwassenen, aangezien kinderen vaak de therapie maar met één andere (jeugdige) stotteraar meer volgen, en dan gaat de locatie in overleg, of zoiets. Maar goed, dat zien we wel weer. Als dit de manier is die mijn zoon kan helpen, reis ik er desnoods voor naar de andere kant van het land met hem.
Ik kan me voorstellen dat het voor een buitenstaander misschien kan lijken alsof iemand nauwelijks stottert, maar als die persoon dan bijvoorbeeld de hele tijd synoniemen zit te verzinnen om bepaalde letters te omzeilen, spreekt hij/zij desondanks moeilijk (voor hem- of haarzelf dan).
In onze familie lijkt wel enige aanleg te zijn voor stotteren, zo hebben mijn zus en ik allebei als kind een beetje gestotterd maar is het vanzelf overgegaan. Ik ben geen bijzonder vloeiend spreker, en mijn tweede zoon ook niet. Mijn vader ook niet trouwens. "Echte" stotteraars komen daarentegen in onze familie niet voor.
Mijn oudste zoon heeft afgezien van zijn stotteren nog wat meer problemen; hij heeft een groeiachterstand, en ook problemen met zijn motoriek en een lage spierspanning, waarvoor hij fysiotherapie en speciale gym- en zwemlessen heeft gevolgd. Ik denk zelf dat dat invloed heeft op zijn stotteren, hij heeft sowieso weinig energie en daardoor - denk ik - ook niet de kracht zijn stotteren beter onder controle te krijgen. Maar of dat een theorie is die klopt? Spreekangst zal ook bij hem zeker aanwezig zijn denk ik, en hij is wel een gevoelig (en soms verlegen) type. Zijn iq is trouwens echt hoog, en hij heeft een zeer grote woordenschat, die hij graag gebruikt... daar maakt hij het zichzelf ook niet altijd makkelijk mee...
Over het algemeen stottert mijn zoon overal even erg, hoewel hij het soms op school een beetje probeert tegen te houden - en dan komt het thuis na schooltijd vaak extra eruit lijkt het wel.
Na wat ik er mijn zoon over verteld heeft, lijkt deze therapie hem wel wat. En ik ben ook erg benieuwd hoe hij gaat reageren op die cd-rom!
Groetjes, Lemmy
zaterdag 8 maart 2008 om 21:33
Hoe willen jullie, zover jullie stotteren, dat anderen omgaan met dat feit?
Ik probeer gewoon te luisteren, letten op de inhoud, soms op de intonatie, maar probeer te negeren of iets "gewoon" gezegd wordt, of stotterend gezegd wordt. Ik reageer niet anders op een stotteraar dan op iemand die niet stottert.
Als iemand in een gesprek niet op een woord kan komen, help ik hem het juiste woord te vinden, maar dat doe ik niet als iemand stottert.
Ik probeer gewoon te luisteren, letten op de inhoud, soms op de intonatie, maar probeer te negeren of iets "gewoon" gezegd wordt, of stotterend gezegd wordt. Ik reageer niet anders op een stotteraar dan op iemand die niet stottert.
Als iemand in een gesprek niet op een woord kan komen, help ik hem het juiste woord te vinden, maar dat doe ik niet als iemand stottert.
World of Warcraft: Legion
zondag 9 maart 2008 om 04:25
Ik vind het zelf niet zo erg als iemand woorden invult, maar liever zeg ik het zelf. Soms weten mensen niet wat je wil zeggen, vullen het verkeerde woord in. Dat kan frustrerend zijn.
Het fijnste is, als mensen niet wegkijken, maar je geduldig aan blijven kijken. Ik merk vaak dat het voor anderen soms een beetje ongemakkelijk is om te luisteren naar iemand die flink stottert.
Het fijnste is, als mensen niet wegkijken, maar je geduldig aan blijven kijken. Ik merk vaak dat het voor anderen soms een beetje ongemakkelijk is om te luisteren naar iemand die flink stottert.
zondag 9 maart 2008 om 17:44
Iedereen is inderdaad anders
Ik vind het altijd prettig mensen als mensen snel even vragen of ik juist wel of juist niet wil dat ze de woorden aanvullen. Maar ja, daar is natuurlijk de situatie niet altijd naar, dat snap ik!
Ik vind het trouwens wel fijn als mensen woorden aanvullen, omdat ik dan zelf dat woord ook makkelijker kan zeggen.
Ik vind het ook niet prettig als mensen wegkijken, trouwens, maar kan me best voorstellen dat het soms wat ongemakkelijk is. Dan breng ik het meestal even ter sprake ('zoals je hoort, stotter ik af en toe...') en dan is het niet meer zo'n ding.
Ik vind het altijd prettig mensen als mensen snel even vragen of ik juist wel of juist niet wil dat ze de woorden aanvullen. Maar ja, daar is natuurlijk de situatie niet altijd naar, dat snap ik!
Ik vind het trouwens wel fijn als mensen woorden aanvullen, omdat ik dan zelf dat woord ook makkelijker kan zeggen.
Ik vind het ook niet prettig als mensen wegkijken, trouwens, maar kan me best voorstellen dat het soms wat ongemakkelijk is. Dan breng ik het meestal even ter sprake ('zoals je hoort, stotter ik af en toe...') en dan is het niet meer zo'n ding.
zondag 9 maart 2008 om 21:13
quote:Astair schreef op 08 maart 2008 @ 14:21:
Alweer een tijdje geleden
Wat vond je zoon van de cd-rom? Ben benieuwd of jullie de Hausdorfer-therapie gaan doen en wat jullie er van vinden uiteindelijk!
Hoi! Ja, inderdaad alweer een tijdje geleden!
Mijn zoon is behoorlijk ziek geweest de afgelopen tijd en begint nu pas weer op te knappen. Daardoor hebben we nog niet de tijd genomen ons er samen verder in te verdiepen. Maar dat gaan we zeker zeer binnenkort nog doen en dan laat ik het even weten hier!
Voor mezelf denk ik wel dat dit een optie is die we gewoon moeten proberen, maar belangrijker is natuurlijk dat mijn zoon het ziet zitten. Ik denk wel dat we er mee doorgaan. Ik probeer nog wel even uit te vissen of we het (deels) vergoed kunnen krijgen of zo, want goedkoop is het niet...
Alweer een tijdje geleden
Wat vond je zoon van de cd-rom? Ben benieuwd of jullie de Hausdorfer-therapie gaan doen en wat jullie er van vinden uiteindelijk!
Hoi! Ja, inderdaad alweer een tijdje geleden!
Mijn zoon is behoorlijk ziek geweest de afgelopen tijd en begint nu pas weer op te knappen. Daardoor hebben we nog niet de tijd genomen ons er samen verder in te verdiepen. Maar dat gaan we zeker zeer binnenkort nog doen en dan laat ik het even weten hier!
Voor mezelf denk ik wel dat dit een optie is die we gewoon moeten proberen, maar belangrijker is natuurlijk dat mijn zoon het ziet zitten. Ik denk wel dat we er mee doorgaan. Ik probeer nog wel even uit te vissen of we het (deels) vergoed kunnen krijgen of zo, want goedkoop is het niet...
zondag 9 maart 2008 om 21:16
Mijn zoon heeft ook graag dat mensen hem blijven aankijken als hij stottert, trouwens. Het aanvullen van woorden accepteert hij wel van mij - hoewel ik het zo min mogelijk doe - maar van zijn broertje juist weer helemaal niet... maar dat komt waarschijnlijk omdat die er soms een sport van maakt zijn zinnen zo gek mogelijk aan te vullen...
maandag 10 maart 2008 om 12:21
Nu ik er over nadenk kunnen bij stotteraars zich twee situaties voordoen:
1. De persoon weet het woord maar kan het door stotteren niet goed uitspreken. In dat geval zou het aanvullen ongewenst zijn;
2. De persoon kan incidenteel het juiste woord niet vinden, wat bij niet-stotteraars net zo goed kan gebeuren. Soms voegt de persoon een vraag toe: "Hoe heet dat toch ook al weer?" En dan denk ik, dat het juist is, dat de luisteraar hem aan het juiste woord helpt.
Voorbeeld situatie 1:
Persoon A (die stottert en richt zijn blik op de koffiekan): I-ik wil graag kkkk... (verkrampt bij het uitspreken van k)
Persoon B: ...koffie.
Voorbeeld situatie 2:
Persoon A: En toen stond ik voor eh... eh... hoe heet dat ook al weer?
Persoon B: Toonbank.
1. De persoon weet het woord maar kan het door stotteren niet goed uitspreken. In dat geval zou het aanvullen ongewenst zijn;
2. De persoon kan incidenteel het juiste woord niet vinden, wat bij niet-stotteraars net zo goed kan gebeuren. Soms voegt de persoon een vraag toe: "Hoe heet dat toch ook al weer?" En dan denk ik, dat het juist is, dat de luisteraar hem aan het juiste woord helpt.
Voorbeeld situatie 1:
Persoon A (die stottert en richt zijn blik op de koffiekan): I-ik wil graag kkkk... (verkrampt bij het uitspreken van k)
Persoon B: ...koffie.
Voorbeeld situatie 2:
Persoon A: En toen stond ik voor eh... eh... hoe heet dat ook al weer?
Persoon B: Toonbank.
World of Warcraft: Legion
