Ik een relatie,hij getrouwd.. wat nu

Ik heb nu al een aantal verhalen gelezen over mensen die in dezelfde soort situatie zitten of hebben gezeten als ik.

Maar niks komt precies overeen en de adviezen daarmee dus ook niet. toch ook mijn verhaal maar even doen dan ;



Ik woon nu sinds een paar maanden samen en ik ben ongeveer drie maanden geleden begonnen met een sport samen met mijn vriendin.

Tussen mijn vriend en mij ging het vlak voor we gingen samenwonen niet zo lekker, hij was erg kleinerend en ruzies wist hij niet uit te praten of op te lossen. Dit frustreerde mij enorm en ik had daar best veel verdriet van, daarom een gesprek aangegaan over of het nu wel of niet verstandig is om te gaan samenwonen.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij nergens problemen mee had, en ook niet begreep wat mijn probleem nou precies was.

Het onderwerp is toen vermeden en we zijn toch gaan samenwonen.



Ondertussen had ik iemand leren kennen in de sporthal waar ik samen met die vriendin heen ging, hij was was weliswaar 12 jaar ouder dan mij, maar het klikte gewoon.

Ik dacht hier verder niet bij na, het kwam nog niet in mijn hoofd op dat het wel eens meer kon zijn dan een klik. Ik had ontzettend veel lol met hem en op een avond, toen het regende, bood hij me een lift aan, hij bracht me thuis en tijdens het ritje vroeg hij of hij me eens een mailtje mocht sturen, gewoon gezellig..

Ik heb hem mijn emailadres gegeven.

Toen had ik de eerste signalen moeten zien, ik kreeg lichte kriebels in mijn buik toen hij zijn hand even over mijn been streek.

De weken daarna bracht hij me elke avond thuis en mijn vriend begon een beetje argwaan te krijgen, maar ik stelde hem dan gerust met de feiten dat hij getrouwd is en twee jonge kinderen heeft. Ik stelde mezelf hier ook mee gerust..



Ondertussen had ik steeds meer contact met hem, we mailden naar elkaar en hadden ook nummers uitgewisseld.. we smsten wat over en weer en al snel werden de gesprekken steeds dubbelzinniger en persoonlijker.

Tot een bepaald weekend, ik had ontzettende ruzie met mijn vriend gehad, vertelde hem dat ik bij hem weg wilde omdat deze relatie gewoon niet goed voor mij is, we hebben eindelijk eens goed gepraat en vooral hij zag de toekomst daarna weer zonnig in.

Maar die week erop, kwam ik mijn 'sportmaatje' weer tegen.. zoals altijd bracht hij me weg.. maar nu stopte hij op een parkeerplaats, hij moest met me praten, had gevoelens voor me gekregen en wist niet meer wat hij ermee aan moest.. ik wist ook niet wat ik ermee moest, zat alleen maar wat stom voor me uit te kijken.

Gezegd dat ik ook wel enige kriebels voelde maar hier verder niks mee wilde doen, en hij dat ook niet moest doen.

Daar was hij het mee eens. Een stilte viel, en toen hebben we gezoend. Het ging van kwaad tot erger, stiekem afspraakjes, telefoontjes en rotzooien.

Ik werd gek van schuldgevoel en heb mijn vriend snachts wakker gemaakt om vervolgens op de biegtstoel te gaan..

Hij was zo verdrietig! zei dat hij me niet kwijt wilde, en wilde werken aan onze relatie.

De volgende dag belde die andere man op, ik vertelde dat ik gebiegt had en hij zei dat hij me er niet alleen voor op wilde laten draaien en dus ook maar ging biegten.



En dit is nu ongeveer een maand geleden, ondertussen heb ik veel afspraken met mijn vriend gemaakt, geen contact meer met die ander, focussen op onze relatie.

Ook die andere man heeft dezelfde afspraken met zijn vrouw.

Ik zie hem nu ook alleen nog in de sporthal, en dat is ontzettend ongemakkelijk en vol dubbelzinnige opmerkingen.. we hebben ook nog wel degelijk contact, alleen niet meer in real life..

Hij belt me nog om de dag en we mailen elkaar.

Het stomme is nu gewoon, ik wil mijn relatie niet opgeven, mijn vriend is nu zo super lief voor me en doet zo hard zijn best.

Ik ben ook echt heel gek op hem, maar ik moet zo vechten tegen de gedachtes aan die ander.. de gesprekken met hem zijn heerlijk, en hij zegt ook dat we het niet verder moeten laten komen dan dat, en dat vind ik ook.. maar we weten beide dat zolang we contact hebben, op wat voor manier dan ook, we die gevoelens houden en ons dus niet op onze eigen partner kunnen concentreren.

Het zou zo simpel zijn om gewoon te zeggen, ophouden met die man, let it go.. maar dat is zo super lastig..



jeetje wat een lang verhaal.. wel lekker om het even weg te typen, ik kan nog wel meer uitleggen en in detail treden maar dat ga ik jullie niet aandoen.

Ik zou graag een beetje advies/steun willen van jullie..

Ik ben stom bezig, wat kan door de beugel en wat niet.. ik weet het niet meer.. ben compleet in de war..



Kijk uit naar jullie reactie.

Ik ben ook sinds ik het mijn vriend heb vertelt niet naar die sportschool geweest, gisteren was de eerste keer dat ik weer was geweest en die spanning was inderdaad nogal aanwezig.

Ik heb ook al met die man gesproken, dat het misschien beter is dat we om de week gaan, hij de ene week, ik de andere.. zodat we elkaar niet zien.

Maarja, ondertussen belt hij me wel en mail ik hem wel..

Te gek voor woorden dit, het is zo.. ik zou blij moeten zijn met mijn tweede kans en met mijn vriend maar waarom dan toch die onuitstaanbare sterke drang om contact te hebben met die ander!

Ik weet ook niet meer wat ik van hem moet denken, wat hij nou eigenlijk wil. Het voelt zo dubbel allemaal.

Nee want in die tijd vóór dat ik het aan mijn vriend had verteld, heeft hij namelijk aangegeven dat hij dit een teken vind dat zijn huwelijk echt niet goed zit, hij zei dat hij erover na dacht te gaan scheiden en had al helemaal in zijn hoofd hoe dan zijn toekomst met mij eruit zou zien...

Ik heb hem toen tegen gehouden,aan gegeven dat ik hem geen toekomst kan en wil bieden, dat hij bij zijn vrouw moet blijven en aan zijn huwelijk moest werken.

Belachelijk hé, ik wist en weet gewoon dat het zinloos is, niet alleen omdat ik een relatie heb, hij getrouwd is maar ook omdat hij 2 kinderen heeft, 12 jaar ouder is dan mij en gewoon een heel ander leven heeft.

Ik heb dus helemaal niet de behoefte om met hem een toekomst op te bouwen, ik vind dat gewoonweg ook niet realistisch. Ik wil alleen maar bij hem zijn, hem dichtbij me voelen en weten hoe het met hem gaat. Maar ditzelfde wil ik ook van mijn vriend. Het is egoistisch maar zo voel ik het wel helaas.

Zucht...

Minny, ik had het idee dat mijn situatie anders was omdat ik in de minaressen topics bijvoorbeeld veel terug lees dat er gewacht word op die getrouwde man, maar dat is bij mij niet zo.. ik wacht niet op hem, verwacht niks van hem en ik heb zelf notabene een relatie.. wat bij die andere verhalen vaak ook niet het geval was... Daarom mijn eigen verhaal even gedaan.

isabon, zo dat was even confronterend (autsj)

Maar je hebt helemaal gelijk, tegenover haar en zijn kinderen kan ik het ook niet maken (en ik maar trots zijn dat ik hem alleen nog maar spreek,hup weg trots).

Vanochtend belde hij me, hij was met zijn zoontje van 3 jaar.. we waren aan het praten en zijn zoontje pakte de telefoon over "hai!" hoor ik een kinderstemmetje aan de andere kant van de lijn zeggen.. nou dat was ook wel een eye opener hoor.. Ik was toen echt kwaad op mezelf..

Heb het gesprek afgekapt en toen dit topic geschreven..

Begin nu inderdaad steeds harder te denken dat ik eens niet zo egoistisch moet zijn en moet stoppen met het contact.

Vanwaar nog die twijfels zou je zeggen, het zal die gruwelijk sterke aantrekkingskracht zijn die ik voel..

Om gek van te worden, als ik naast mijn vriend lig denk ik aan hem.. Ik ben mezelf helemaal kwijt aan het raken hierin.