Geld & Recht
alle pijlers
Erfenis en WSNP
vrijdag 13 april 2012 om 17:17
Hallo
Mijn zusje zit in de WSNP. Mijn moeder is gescheiden en heeft een eigen huis. Nu wil zij bij de notaris laten vastleggen dat zij mijn zusje onterft omdat ze niet wil dat de evt erfenis naar de WSNP gaat. Ze wil mij als enige erfgenaam laten opnemen en uiteraard deel ik die dan later met mijn zusje (hoop dat het allemaal niet hoeft voorlopig hoor).
Nu weet ik dat je als kind altijd recht hebt op de legitieme portie. Weet iemand of er een mogelijkheid is om de totale erfenis buiten de WSNP te houden?
Mijn zusje zit in de WSNP. Mijn moeder is gescheiden en heeft een eigen huis. Nu wil zij bij de notaris laten vastleggen dat zij mijn zusje onterft omdat ze niet wil dat de evt erfenis naar de WSNP gaat. Ze wil mij als enige erfgenaam laten opnemen en uiteraard deel ik die dan later met mijn zusje (hoop dat het allemaal niet hoeft voorlopig hoor).
Nu weet ik dat je als kind altijd recht hebt op de legitieme portie. Weet iemand of er een mogelijkheid is om de totale erfenis buiten de WSNP te houden?
vrijdag 13 april 2012 om 20:42
vrijdag 13 april 2012 om 20:44
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 20:41:
Klopt maar hoeveel mensen weten dat eigenlijk niet of denken daar niet over na?Als je daar niet over nadenkt, dan moet je er niet aan beginnen. Sommige keuzes die je maakt, die moeten goed doordacht worden. Een auto koop je ook niet ongezien via i-net.
Klopt maar hoeveel mensen weten dat eigenlijk niet of denken daar niet over na?Als je daar niet over nadenkt, dan moet je er niet aan beginnen. Sommige keuzes die je maakt, die moeten goed doordacht worden. Een auto koop je ook niet ongezien via i-net.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 13 april 2012 om 20:44
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 20:41:
Klopt maar hoeveel mensen weten dat eigenlijk niet of denken daar niet over na?Dan is dat erg dom, maar nog steeds je eigen verantwoordelijkheid! Ik kan me overigens niet voorstellen dat je niet weet waarvoor je tekent bij een huwelijk. Helaas komt het blijkbaar idd vaak door dat men hier niet over nadenkt voordat men trouwt en noemen trouwen op hv niet romantisch
Klopt maar hoeveel mensen weten dat eigenlijk niet of denken daar niet over na?Dan is dat erg dom, maar nog steeds je eigen verantwoordelijkheid! Ik kan me overigens niet voorstellen dat je niet weet waarvoor je tekent bij een huwelijk. Helaas komt het blijkbaar idd vaak door dat men hier niet over nadenkt voordat men trouwt en noemen trouwen op hv niet romantisch
vrijdag 13 april 2012 om 20:45
quote:lydia123 schreef op 13 april 2012 @ 20:30:
[...]
Je hoort mij niet zeggen dat jouw situatie "fair" is.
Ik weet zelf hoe het is om schulden te hebben buiten eigen schuld. Toch gun ik de bank echt geen geldprijs als zijnde hele verlate aflossing als ik een schone lei zou hebben.
Persoonlijk ben ik ook schuldeiser, maar na dat geld kan ik ook fluiten.
Eerlijk? Eerlijk is vals.Je mist het hele punt. Regelingen als WSNP, schuldhulpverlening, minnelijke trajecten bestaan bij de gratie van geduld van schuldeisers en dat zij genoegen nemen met minder als waar zij oorspronkelijk recht op hadden. Als schuldenaar HEB je al mazzel, wordt je al gematst en geholpen. Ook als schuldenaar heb je rechten in dit land, en daar moet je voor opkomen. Maar er is toch echt een verschil tussen opkomen voor je rechten en de kluit beduvelen omdat je zo zielig bent. En daar draait het hier om.
[...]
Je hoort mij niet zeggen dat jouw situatie "fair" is.
Ik weet zelf hoe het is om schulden te hebben buiten eigen schuld. Toch gun ik de bank echt geen geldprijs als zijnde hele verlate aflossing als ik een schone lei zou hebben.
Persoonlijk ben ik ook schuldeiser, maar na dat geld kan ik ook fluiten.
Eerlijk? Eerlijk is vals.Je mist het hele punt. Regelingen als WSNP, schuldhulpverlening, minnelijke trajecten bestaan bij de gratie van geduld van schuldeisers en dat zij genoegen nemen met minder als waar zij oorspronkelijk recht op hadden. Als schuldenaar HEB je al mazzel, wordt je al gematst en geholpen. Ook als schuldenaar heb je rechten in dit land, en daar moet je voor opkomen. Maar er is toch echt een verschil tussen opkomen voor je rechten en de kluit beduvelen omdat je zo zielig bent. En daar draait het hier om.
vrijdag 13 april 2012 om 20:49
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 20:31:
Waarschijnlijk zit ze dan de hele dag alleen terwijl in een woonebgeleidingscentrum ook activiteiten worden aangeboden en je toch je eigen appartement hebt.
Ook hierin zijn er keuzes die gemaakt kunnen worden. Het is vaak niet alleen maar of of. Ze kan voor elke woonoptie kiezen. Wil ze daarnaast dagbesteding, dan kan daar ook invulling aan gegeven worden. Dat kan in een woonvorm, maar als dat niet past, niet geschikt is of te lang op zich laten wachten zijn er meer opties. Denk bijv. aan dagopvang, vrijwilligerswerk, noem het maar op. En ja, daar zou ze zelfs nu al het nodige voor in gang kunnen zetten vanuit ouderlijk huis. Afgezien van eventuele wachtlijsten en regeltijden, kan ze daar dus bij wijze van spreke maandag al gebruik van maken.
Maar denk ook aan digitale opties die aanvullend kunnen zijn. Als ze het niet al kent; google eens op de Stichting Intermobiel.
quote:Mijn zusje wil het huis bij mijn moeder niet laten aanpassen omdat ze dan idd kans loopt nooit meer voor zo'n vergoeding in aanmerking te kunnen komen. Dat betekent nu voor haar dat ze dus niet meer kan douchen omdat de douche boven is en zij daar niet kan komen. Enige aanpassing die is gedaan is het weghalen van drempels zodat ze met de rolstoel door kan.
En dan ben ik zo'n kneiterharde dat ik zeg; onverantwoorde keuze voor alle betrokkenen. Zus kan er voor kiezen en stellen dat zij de consequenties wil dragen, maar ook bijv. jullie moeder krijgt daar de rekening van. Financieel, maar vooral ook emotioneel, fysiek etc. Niet erg verantwoord als we het hebben over de tijdsduur van 3 jaar als ze die woonvorm voor ogen heeft. Dan ben ik zo praktisch; daar moet wat gebeuren linksom of rechtsom. Dit werkt geen 3 jaar zonder ernstig hoge 'kosten'. Dus of toch eens uitkijken naar een andere woonkeuze of de knoop doorhakken tot aanpassen ouderlijk huis. Dat heeft geen gevolgen wanneer de woonvorm waar ze naar toe wil onder de AWBZ valt. Immers; die woonaanpassingen vallen onder AWBZ-zorg en de WMO-voorzieningen kan ze dan meenemen. Alleen wanneer ze kiest voor een woonvorm waarbij ze sec. een huurder is binnen het 'normale circuit' komt dat meeverhuizen van woonvoorzieningen op tafel. En dan zal er dus gekeken moeten worden of dit nog wel een realistische keuze en situatie is, of er andere keuzes gemaakt moeten worden, moet er met WMO in gemeente (huidige en eventuele toekomstige, indien verschillend) gepraat worden om te kijken wat wel en wat niet etc.
quote:Ze heeft een dwarslaesie. Ze kan enkel 1 vinger bewegen, precies genoeg om een aangepaste tv en telefoon mee te bedienen.
Genoeg mogelijkheden dus om een zelfstandig huishouden te voeren, mits ze dat wenst. De rest valt op te vangen met zorg, aanpassingen etc.
Het is in deze erg belangrijk om te bedenken dat zus (en moeder?) op dit moment bewust en onbewust een onhoudbare situatie geschapen heeft/hebben. Beperkte zorg, geen aanpassingen, daarmee wordt het op zijn zachtst gezegd nogal lastig gemaakt. Dat beïnvloedt minstens onbewust het beeld van de mogelijkheden en onmogelijkheden van haar eigen capaciteiten, het sociale stelsel etc. Nu heeft elk mens een gekleurde bril op waardoor we naar het leven kijken. Is niets bijzonders. Weten dat we die op hebben en hoe deze kleurt, dat kan enorm helpend zijn om te bereiken waar een droom of doel ligt.
Waarschijnlijk zit ze dan de hele dag alleen terwijl in een woonebgeleidingscentrum ook activiteiten worden aangeboden en je toch je eigen appartement hebt.
Ook hierin zijn er keuzes die gemaakt kunnen worden. Het is vaak niet alleen maar of of. Ze kan voor elke woonoptie kiezen. Wil ze daarnaast dagbesteding, dan kan daar ook invulling aan gegeven worden. Dat kan in een woonvorm, maar als dat niet past, niet geschikt is of te lang op zich laten wachten zijn er meer opties. Denk bijv. aan dagopvang, vrijwilligerswerk, noem het maar op. En ja, daar zou ze zelfs nu al het nodige voor in gang kunnen zetten vanuit ouderlijk huis. Afgezien van eventuele wachtlijsten en regeltijden, kan ze daar dus bij wijze van spreke maandag al gebruik van maken.
Maar denk ook aan digitale opties die aanvullend kunnen zijn. Als ze het niet al kent; google eens op de Stichting Intermobiel.
quote:Mijn zusje wil het huis bij mijn moeder niet laten aanpassen omdat ze dan idd kans loopt nooit meer voor zo'n vergoeding in aanmerking te kunnen komen. Dat betekent nu voor haar dat ze dus niet meer kan douchen omdat de douche boven is en zij daar niet kan komen. Enige aanpassing die is gedaan is het weghalen van drempels zodat ze met de rolstoel door kan.
En dan ben ik zo'n kneiterharde dat ik zeg; onverantwoorde keuze voor alle betrokkenen. Zus kan er voor kiezen en stellen dat zij de consequenties wil dragen, maar ook bijv. jullie moeder krijgt daar de rekening van. Financieel, maar vooral ook emotioneel, fysiek etc. Niet erg verantwoord als we het hebben over de tijdsduur van 3 jaar als ze die woonvorm voor ogen heeft. Dan ben ik zo praktisch; daar moet wat gebeuren linksom of rechtsom. Dit werkt geen 3 jaar zonder ernstig hoge 'kosten'. Dus of toch eens uitkijken naar een andere woonkeuze of de knoop doorhakken tot aanpassen ouderlijk huis. Dat heeft geen gevolgen wanneer de woonvorm waar ze naar toe wil onder de AWBZ valt. Immers; die woonaanpassingen vallen onder AWBZ-zorg en de WMO-voorzieningen kan ze dan meenemen. Alleen wanneer ze kiest voor een woonvorm waarbij ze sec. een huurder is binnen het 'normale circuit' komt dat meeverhuizen van woonvoorzieningen op tafel. En dan zal er dus gekeken moeten worden of dit nog wel een realistische keuze en situatie is, of er andere keuzes gemaakt moeten worden, moet er met WMO in gemeente (huidige en eventuele toekomstige, indien verschillend) gepraat worden om te kijken wat wel en wat niet etc.
quote:Ze heeft een dwarslaesie. Ze kan enkel 1 vinger bewegen, precies genoeg om een aangepaste tv en telefoon mee te bedienen.
Genoeg mogelijkheden dus om een zelfstandig huishouden te voeren, mits ze dat wenst. De rest valt op te vangen met zorg, aanpassingen etc.
Het is in deze erg belangrijk om te bedenken dat zus (en moeder?) op dit moment bewust en onbewust een onhoudbare situatie geschapen heeft/hebben. Beperkte zorg, geen aanpassingen, daarmee wordt het op zijn zachtst gezegd nogal lastig gemaakt. Dat beïnvloedt minstens onbewust het beeld van de mogelijkheden en onmogelijkheden van haar eigen capaciteiten, het sociale stelsel etc. Nu heeft elk mens een gekleurde bril op waardoor we naar het leven kijken. Is niets bijzonders. Weten dat we die op hebben en hoe deze kleurt, dat kan enorm helpend zijn om te bereiken waar een droom of doel ligt.
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 20:54
Dank je wel voor je tips Pixiedust. Ik denk dat het voor allemaal ook nog een beetje accepteren is van de situatie. Het is allemaal nog zo vers. Ze heeft eerst een half jaar in het ziekenhuis gelegen en daarna 10 maanden in een revalidatiekliniek. Mijn moeder heeft zich in de rol van florence nightingale gestort en blijft dat doen. Ik weet ook dat dat niet goed kan gaan. Zus heeft ook een vriend, waarmee ze zou gaan samenwonen voordat de tumor werd ontdekt. die houdt nu begrijpelijk de boot wat af maar zus hoopt ooit bij hem te kunnen wonen vandaag ook dat ze thuis niets wil laten aanpassen.
Ik ga eens kijken op de site van stichting intermobiel.
Ik ga eens kijken op de site van stichting intermobiel.
vrijdag 13 april 2012 om 20:59
Als het niet al besproken is; zus zou ook haar licht eens op kunnen steken bij een revalidatie-arts. Vaak is er binnen de revalidatie nog erg veel winst te behalen. Niet alleen in de vorm waar veel mensen aan denken ook wel geheten genezen maar vooral ook in vormen zoals leren van overleven weer naar leven te komen, optimale balans te vinden, meest haalbare uit de persoonlijke situatie halen etc. etc. etc. Maar ook begeleiding in het praktische gebeuren zoals welke aanpassingen zijn nodig etc.
Als ik dit topic lees, dan krijg ik de indruk dat zus nog te veel in de overleefstand staat. Helemaal geen wereldvreemd gebeuren, maar het is een stand die je maar zo ver helpt en daarna wordt het als het ware een horde. Zou me niet heel erg verbazen als ook jij en moeder een dergelijke stand hebben gevonden. Daaruit komen kan enorm lastig zijn. Revalidatie kan daarin voor zus een enorme stok zijn. Naast sowieso die winst van optimaliseren van functioneren en kennis en begeleiding qua aanpassingen. Er is eigenlijk niets te verliezen maar mogelijk wel erg veel te winnen door eens een licht op te steken bij een revalidatie-arts. Kan het in elk geval van harte aanbevelen. :]
Als ik dit topic lees, dan krijg ik de indruk dat zus nog te veel in de overleefstand staat. Helemaal geen wereldvreemd gebeuren, maar het is een stand die je maar zo ver helpt en daarna wordt het als het ware een horde. Zou me niet heel erg verbazen als ook jij en moeder een dergelijke stand hebben gevonden. Daaruit komen kan enorm lastig zijn. Revalidatie kan daarin voor zus een enorme stok zijn. Naast sowieso die winst van optimaliseren van functioneren en kennis en begeleiding qua aanpassingen. Er is eigenlijk niets te verliezen maar mogelijk wel erg veel te winnen door eens een licht op te steken bij een revalidatie-arts. Kan het in elk geval van harte aanbevelen. :]
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 21:02
quote:Pixiedust schreef op 13 april 2012 @ 20:59:
Als het niet al besproken is; zus zou ook haar licht eens op kunnen steken bij een revalidatie-arts. Vaak is er binnen de revalidatie nog erg veel winst te behalen. Niet alleen in de vorm waar veel mensen aan denken ook wel geheten genezen maar vooral ook in vormen zoals leren van overleven weer naar leven te komen, optimale balans te vinden, meest haalbare uit de persoonlijke situatie halen etc. etc. etc. Maar ook begeleiding in het praktische gebeuren zoals welke aanpassingen zijn nodig etc.
Als ik dit topic lees, dan krijg ik de indruk dat zus nog te veel in de overleefstand staat. Helemaal geen wereldvreemd gebeuren, maar het is een stand die je maar zo ver helpt en daarna wordt het als het ware een horde. Zou me niet heel erg verbazen als ook jij en moeder een dergelijke stand hebben gevonden. Daaruit komen kan enorm lastig zijn. Revalidatie kan daarin voor zus een enorme stok zijn. Naast sowieso die winst van optimaliseren van functioneren en kennis en begeleiding qua aanpassingen. Er is eigenlijk niets te verliezen maar mogelijk wel erg veel te winnen door eens een licht op te steken bij een revalidatie-arts. Kan het in elk geval van harte aanbevelen. :]
Oh, zo eens.
Revalidatie kan echt heel veel goeds doen, voor de psyche van de mens.
Wat voor een ander zo eenvoudig lijkt kan echt een opgave worden als je gehandicapt raakt.
Ik heb er ook persoonlijke ervaring mee, met revalidatie om weer te gaan leven ipv overleven en ik ben best wel veranderd.
Ik denk dat therapie voor je moeder of in iders geval psychische steun voor je moeder ook geen slcht idee is.
Als het niet al besproken is; zus zou ook haar licht eens op kunnen steken bij een revalidatie-arts. Vaak is er binnen de revalidatie nog erg veel winst te behalen. Niet alleen in de vorm waar veel mensen aan denken ook wel geheten genezen maar vooral ook in vormen zoals leren van overleven weer naar leven te komen, optimale balans te vinden, meest haalbare uit de persoonlijke situatie halen etc. etc. etc. Maar ook begeleiding in het praktische gebeuren zoals welke aanpassingen zijn nodig etc.
Als ik dit topic lees, dan krijg ik de indruk dat zus nog te veel in de overleefstand staat. Helemaal geen wereldvreemd gebeuren, maar het is een stand die je maar zo ver helpt en daarna wordt het als het ware een horde. Zou me niet heel erg verbazen als ook jij en moeder een dergelijke stand hebben gevonden. Daaruit komen kan enorm lastig zijn. Revalidatie kan daarin voor zus een enorme stok zijn. Naast sowieso die winst van optimaliseren van functioneren en kennis en begeleiding qua aanpassingen. Er is eigenlijk niets te verliezen maar mogelijk wel erg veel te winnen door eens een licht op te steken bij een revalidatie-arts. Kan het in elk geval van harte aanbevelen. :]
Oh, zo eens.
Revalidatie kan echt heel veel goeds doen, voor de psyche van de mens.
Wat voor een ander zo eenvoudig lijkt kan echt een opgave worden als je gehandicapt raakt.
Ik heb er ook persoonlijke ervaring mee, met revalidatie om weer te gaan leven ipv overleven en ik ben best wel veranderd.
Ik denk dat therapie voor je moeder of in iders geval psychische steun voor je moeder ook geen slcht idee is.
vrijdag 13 april 2012 om 21:02
vrijdag 13 april 2012 om 21:05
Wat een horrorverhaal van je zus! Dwarslaesie door een tumor op jonge leeftijd.
Maar de schuld staat daar wel los van natuurlijk. En ja, je moet een aantal jaren met de billen bloot en op een houtje bijten. Maar dan weer verder met je leven. Ik baal eerlijk gezegd nogal als een klant van me in de Wsnp verdwijnt.. Meestal krijg ik zo'n brief van: Over 3 jaar ontvangt u 1.75 euro, gaat u hiermee akkoord? Uiteindelijk komt het erop neer dat ik genoegen moet nemen met een fractie van waarvoor ik heb gewerkt
Maar de schuld staat daar wel los van natuurlijk. En ja, je moet een aantal jaren met de billen bloot en op een houtje bijten. Maar dan weer verder met je leven. Ik baal eerlijk gezegd nogal als een klant van me in de Wsnp verdwijnt.. Meestal krijg ik zo'n brief van: Over 3 jaar ontvangt u 1.75 euro, gaat u hiermee akkoord? Uiteindelijk komt het erop neer dat ik genoegen moet nemen met een fractie van waarvoor ik heb gewerkt
vrijdag 13 april 2012 om 21:09
Dat is ook zo Dokkie en in prinicpe ben ik ook voor de gedachte dat je alles moet afbetalen.
Maar de gedachtengang van mijn moeder begrijp ik ook. als zus gezond was geweest en voor zichzelf had kunnen zorgen dan had ze dit ook nooit bedacht. Dan was heet eigen schuld dikke bult. Alleen nu geldt dat voor mijn moeders gevoel niet meer en wil ze haar (mocht ze nu overlijden wat ik niet hoop) financieel verzorgd achter laten. Dat ivnd ik vanuit het standpunt van een moeder ook begrijpelijk.
Net zo goed als ik jou ook begrijp want ik zou er zelf ook heel erg van balen als ik ondernemer was!
Maar de gedachtengang van mijn moeder begrijp ik ook. als zus gezond was geweest en voor zichzelf had kunnen zorgen dan had ze dit ook nooit bedacht. Dan was heet eigen schuld dikke bult. Alleen nu geldt dat voor mijn moeders gevoel niet meer en wil ze haar (mocht ze nu overlijden wat ik niet hoop) financieel verzorgd achter laten. Dat ivnd ik vanuit het standpunt van een moeder ook begrijpelijk.
Net zo goed als ik jou ook begrijp want ik zou er zelf ook heel erg van balen als ik ondernemer was!
vrijdag 13 april 2012 om 21:18
Ah, ja hoor, ik tik weer te traag.
Wel al revakliniek en dan zo naar huis gestuurd? Even hard geformuleerd, maar was zus zo eigenwijs of heeft het revalidatieteam een halve gebreide trui aan steken laten vallen dat de woonsituatie zo is als deze is? Zoals ik de goede revalidatiezorg ken, laat men namelijk niemand "zo maar" naar huis gaan wanneer de woning zo erbarmelijk slecht geschikt is voor iemand.
Is punt van vriend in de revalidatie opgepakt in o.a. psychologie sessies? Uiteraard moet ze uiteindelijk zelf ook dingen willen zien of horen of maakt ze bewust de keuze om koppie in het zand te steken, maar dit klinkt zo als overleven maar ondertussen het zichzelf veel te moeilijk maken daardoor.
Moeder verbaast me niets. Was ik al bang voor. Ze zal het niet willen horen, maar zodra er een opening voor is; stimuleer ondersteuning voor haar. Al was het "maar" eens luchten bij de huisarts of contact met andere mantelzorgers. Dit kan ze niet blijven volhouden inderdaad en daar heeft ze iedereen uiteindelijk mee. Wat ze zo niet zal willen. Als ze er voor open staat (gaat staan), dan kan gespecialiseerde begeleiding enorm prettig zijn.
Want oh, wat kan het lastig zijn om soms te doen wat je eigenlijk wel weet wat het beste is. Heel simpel voorbeeldje; als iemand chronisch ziek raakt of gehandicapt, dan is er altijd wel een deel in de omgeving die deze persoon gaat ontzien. Mantel der liefde dekt dan van alles toe. Soms begrijpelijk, maar is het voor die persoon uiteindelijk ook wel het beste? Vaak niet, want het benadrukt bewust en onbewust dat men anders is. Terwijl er niets mis is met iemands verstandelijke vermogens als het lichaam niet meer optimaal functioneert. Grenzen trekken kan dan soms juist nodig zijn, nog meer. Voor iedereen, maar oh zo moeilijk soms. Maar ook in het hervinden van een nieuw "toekomstbeeld" en hereiken van de wereld die ook voor moeder helemaal op de kop staat. En voor jou ook. Maar denk bijv. ook hoe veel meer aandacht uit gaat naar zus en daarbij heel makkelijk vergeten wordt hoe heftig dit voor de omgeving is. Begrijpelijk op zich, maar des te pijnlijker als iemand ook het zo zwaar heeft en het gevoel heeft dat niet te kunnen of mogen uiten want "het is allemaal nog erger voor loeszus".
Dit is zelfs zo heftig en van invloed op alle betrokkenen, dat bij bepaalde revalidatieprogramma's zelfs de meest directe betrokkenen (ouders bijv. of partner) ook psychische ondersteuning krijgt tijdens revalidatie.
Het is geen makkelijke koek. Maar belangrijkste uiteindelijk altijd; normaal. Zo normaal mogelijk, aanpassen van die norm waar nodig omdat het echt niet anders kan en voor de rest; normaal als altijd. Voor iedereen uiteindelijk nodig om weer tot leven te kunnen komen en voorbij de pijn, shock en overleven te komen. Want het kan. Hoe moeilijk nu ook te zien, laat staan geloven, zus kan nog verd*md veel. Van vrijwilligerswerk, tot een rijk sociaal leven, van reizen tot studeren, noem het maar op. Ze kan een leven leiden waar ze oprecht content mee is. Soms anders, soms met aanpassingen, maar ze heeft haar koppie in haar voordeel. Voor de rest is er de wonderlijke wereld van techniek om beperkingen te overbruggen.
Google binnenkort eens op de Supportbeurs. Dit is om het jaar in de jaarbeurs, Utrecht. Deze zomer ook weer. Daar staat alles en iedereen op het gebied van handicaps. Alle mogelijke voorzieningen en snufjes die je maar kunt bedenken -incl. alle luxe die niet vergoed wordt, dus verlekker niet té veel - , maar ook allerlei patiëntenverenigingen, van alles op gebied van reizen, sport, noem het maar op. Als alles zo nieuw is, kan dat confronterend maar ook heel inspirerend zijn. Zien wat allemaal nog kan. Het ervaren -uitproberen is de norm- wat nog kan met een juist hulpmiddel. Simpelweg door te zien hoevelen in eenzelfde of heftigere situatie zitten en vrolijk door het leven scheuren. Maar ook gewoon een gesprek aanknopen en gedeelde smart is halve smart. En omdat het voor de doelgroep is; goed geregeld. Al moet je met bed en al heen; je kunt de beurs op.
Wel al revakliniek en dan zo naar huis gestuurd? Even hard geformuleerd, maar was zus zo eigenwijs of heeft het revalidatieteam een halve gebreide trui aan steken laten vallen dat de woonsituatie zo is als deze is? Zoals ik de goede revalidatiezorg ken, laat men namelijk niemand "zo maar" naar huis gaan wanneer de woning zo erbarmelijk slecht geschikt is voor iemand.
Is punt van vriend in de revalidatie opgepakt in o.a. psychologie sessies? Uiteraard moet ze uiteindelijk zelf ook dingen willen zien of horen of maakt ze bewust de keuze om koppie in het zand te steken, maar dit klinkt zo als overleven maar ondertussen het zichzelf veel te moeilijk maken daardoor.
Moeder verbaast me niets. Was ik al bang voor. Ze zal het niet willen horen, maar zodra er een opening voor is; stimuleer ondersteuning voor haar. Al was het "maar" eens luchten bij de huisarts of contact met andere mantelzorgers. Dit kan ze niet blijven volhouden inderdaad en daar heeft ze iedereen uiteindelijk mee. Wat ze zo niet zal willen. Als ze er voor open staat (gaat staan), dan kan gespecialiseerde begeleiding enorm prettig zijn.
Want oh, wat kan het lastig zijn om soms te doen wat je eigenlijk wel weet wat het beste is. Heel simpel voorbeeldje; als iemand chronisch ziek raakt of gehandicapt, dan is er altijd wel een deel in de omgeving die deze persoon gaat ontzien. Mantel der liefde dekt dan van alles toe. Soms begrijpelijk, maar is het voor die persoon uiteindelijk ook wel het beste? Vaak niet, want het benadrukt bewust en onbewust dat men anders is. Terwijl er niets mis is met iemands verstandelijke vermogens als het lichaam niet meer optimaal functioneert. Grenzen trekken kan dan soms juist nodig zijn, nog meer. Voor iedereen, maar oh zo moeilijk soms. Maar ook in het hervinden van een nieuw "toekomstbeeld" en hereiken van de wereld die ook voor moeder helemaal op de kop staat. En voor jou ook. Maar denk bijv. ook hoe veel meer aandacht uit gaat naar zus en daarbij heel makkelijk vergeten wordt hoe heftig dit voor de omgeving is. Begrijpelijk op zich, maar des te pijnlijker als iemand ook het zo zwaar heeft en het gevoel heeft dat niet te kunnen of mogen uiten want "het is allemaal nog erger voor loeszus".
Dit is zelfs zo heftig en van invloed op alle betrokkenen, dat bij bepaalde revalidatieprogramma's zelfs de meest directe betrokkenen (ouders bijv. of partner) ook psychische ondersteuning krijgt tijdens revalidatie.
Het is geen makkelijke koek. Maar belangrijkste uiteindelijk altijd; normaal. Zo normaal mogelijk, aanpassen van die norm waar nodig omdat het echt niet anders kan en voor de rest; normaal als altijd. Voor iedereen uiteindelijk nodig om weer tot leven te kunnen komen en voorbij de pijn, shock en overleven te komen. Want het kan. Hoe moeilijk nu ook te zien, laat staan geloven, zus kan nog verd*md veel. Van vrijwilligerswerk, tot een rijk sociaal leven, van reizen tot studeren, noem het maar op. Ze kan een leven leiden waar ze oprecht content mee is. Soms anders, soms met aanpassingen, maar ze heeft haar koppie in haar voordeel. Voor de rest is er de wonderlijke wereld van techniek om beperkingen te overbruggen.
Google binnenkort eens op de Supportbeurs. Dit is om het jaar in de jaarbeurs, Utrecht. Deze zomer ook weer. Daar staat alles en iedereen op het gebied van handicaps. Alle mogelijke voorzieningen en snufjes die je maar kunt bedenken -incl. alle luxe die niet vergoed wordt, dus verlekker niet té veel - , maar ook allerlei patiëntenverenigingen, van alles op gebied van reizen, sport, noem het maar op. Als alles zo nieuw is, kan dat confronterend maar ook heel inspirerend zijn. Zien wat allemaal nog kan. Het ervaren -uitproberen is de norm- wat nog kan met een juist hulpmiddel. Simpelweg door te zien hoevelen in eenzelfde of heftigere situatie zitten en vrolijk door het leven scheuren. Maar ook gewoon een gesprek aanknopen en gedeelde smart is halve smart. En omdat het voor de doelgroep is; goed geregeld. Al moet je met bed en al heen; je kunt de beurs op.
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 21:23
quote:lydia123 schreef op 13 april 2012 @ 20:17:
[...]
sorry, maar ik meen inderdaad wel wat ik zeg.
En wat je schrijft over kleine ondernemers; daar weet ik alles van.
Weet je? iedereen kan wel bikkelhard schrijven dat je eigenlijk je leven lang moet aflossen tot de laatste rooie cent, maar kijk dan eens heel eerlijk naar je eigen leven. De meesten die hier reageren zitten niet in de situatie. Ben je echt bereid om zo ver te gaan?
Als het gaat om bijv een executierestschuld zit je daar echt wel de rest van je leven aan vast zónder wsnp. En dat bedoel ik met voor altijd moeten bloeden.
is dan zo erg dat de schuldeiser ook wat bloed door financieel wat af te schrijven?
Ook dat zijn zaken.
Ehm... ik snap het wel maar ben het toch niet helemaal met je eens. Uiteindelijk kom je in de schulden omdat je geld uitgeeft dat je niet hebt. Nou vind ik een hypotheek nog wel enigzins een uitzondering, dan komt het probleem terecht bij een bank en die hebben veel te hoge hypotheken verstrekt. Banken keken een paar jaar geleden alleen naar wat ze konden opstrijken, hoe meer mensen leenden hoe meer zij verdienden, met alle gevolgen van dien. Tegenwoordig kan dat gelukkig niet meer zo gemakkelijk.
Wij hebben een paar jaar geleden gebouwd en na een jaar kwamen de naheffingen. Binnen 2 maanden tijd lagen er rekeningen met een totaalbedrag van ruim 10.000 euro. Ik heb toen een regeling getroffen met de bank en dat binnen 2 jaar volledig afbetaald.
Wij hadden wel de mazzel dat we relatief nieuwe spullen hadden, in de tijd dat we elk dubbeltje moesten omdraaien hoefden we ons geen zorgen te maken over een nieuwe wasmachine, een kapotte grasmaaier of een afgeleefd bankstel. Dat maakt wel heel veel uit. En het feit dat we wisten hoe lang het ongeveer ging duren gaf veel rust. Wat dat aangaat is de wsnp wel heel fijn, het geeft duidelijkheid, overzicht en en limiet. Maar eigenlijk vind ik dat er minimaal 80% van de schuld betaald zou moeten worden, ook als dat betekent dat je er een baan bij moet nemen (wat ik uiteindelijk heb gedaan), of 10 jaar moet betalen ipv 3.
[...]
sorry, maar ik meen inderdaad wel wat ik zeg.
En wat je schrijft over kleine ondernemers; daar weet ik alles van.
Weet je? iedereen kan wel bikkelhard schrijven dat je eigenlijk je leven lang moet aflossen tot de laatste rooie cent, maar kijk dan eens heel eerlijk naar je eigen leven. De meesten die hier reageren zitten niet in de situatie. Ben je echt bereid om zo ver te gaan?
Als het gaat om bijv een executierestschuld zit je daar echt wel de rest van je leven aan vast zónder wsnp. En dat bedoel ik met voor altijd moeten bloeden.
is dan zo erg dat de schuldeiser ook wat bloed door financieel wat af te schrijven?
Ook dat zijn zaken.
Ehm... ik snap het wel maar ben het toch niet helemaal met je eens. Uiteindelijk kom je in de schulden omdat je geld uitgeeft dat je niet hebt. Nou vind ik een hypotheek nog wel enigzins een uitzondering, dan komt het probleem terecht bij een bank en die hebben veel te hoge hypotheken verstrekt. Banken keken een paar jaar geleden alleen naar wat ze konden opstrijken, hoe meer mensen leenden hoe meer zij verdienden, met alle gevolgen van dien. Tegenwoordig kan dat gelukkig niet meer zo gemakkelijk.
Wij hebben een paar jaar geleden gebouwd en na een jaar kwamen de naheffingen. Binnen 2 maanden tijd lagen er rekeningen met een totaalbedrag van ruim 10.000 euro. Ik heb toen een regeling getroffen met de bank en dat binnen 2 jaar volledig afbetaald.
Wij hadden wel de mazzel dat we relatief nieuwe spullen hadden, in de tijd dat we elk dubbeltje moesten omdraaien hoefden we ons geen zorgen te maken over een nieuwe wasmachine, een kapotte grasmaaier of een afgeleefd bankstel. Dat maakt wel heel veel uit. En het feit dat we wisten hoe lang het ongeveer ging duren gaf veel rust. Wat dat aangaat is de wsnp wel heel fijn, het geeft duidelijkheid, overzicht en en limiet. Maar eigenlijk vind ik dat er minimaal 80% van de schuld betaald zou moeten worden, ook als dat betekent dat je er een baan bij moet nemen (wat ik uiteindelijk heb gedaan), of 10 jaar moet betalen ipv 3.
vrijdag 13 april 2012 om 21:25
Overigens; Support is gratis als je van te voren aanmeld online (in het kader van de WSNP).
Mijn beperking? Naast afwijkende humor en een disney-zwak? Ik heb iets genaamd het ehlers-danlos syndroom. Simpelgezegd is mijn bindweefsel te zwak, wat de bouwsteen is van heel veel weefsel in het lijf. Resulteert in het feit dat ik alweer 12 jaar een rolstoel gebruik (handbewogen en elektrische), allerlei gewrichten die tig keer per dag uit de kom schieten en organen aangetast zijn, ben hierdoor merendeels van de dag bedlegerig, heb een urostoma en PEG voor voeding. Een beperkte banksaldo is soms wel eens beperking voor mij als klein kind in de snoepwinkel, eh, aanpassingssnoepwinkel. Maar bovenal; eds is niet wie ik ben. Ik ben Pixie, bestaande uit vele facetten waarvan eds er ook een is, waarbij ik mijn leven regiseer en niemand anders incl. eds.
Mijn beperking? Naast afwijkende humor en een disney-zwak? Ik heb iets genaamd het ehlers-danlos syndroom. Simpelgezegd is mijn bindweefsel te zwak, wat de bouwsteen is van heel veel weefsel in het lijf. Resulteert in het feit dat ik alweer 12 jaar een rolstoel gebruik (handbewogen en elektrische), allerlei gewrichten die tig keer per dag uit de kom schieten en organen aangetast zijn, ben hierdoor merendeels van de dag bedlegerig, heb een urostoma en PEG voor voeding. Een beperkte banksaldo is soms wel eens beperking voor mij als klein kind in de snoepwinkel, eh, aanpassingssnoepwinkel. Maar bovenal; eds is niet wie ik ben. Ik ben Pixie, bestaande uit vele facetten waarvan eds er ook een is, waarbij ik mijn leven regiseer en niemand anders incl. eds.
when you wish upon a star...
