Geld & Recht
alle pijlers
Erfenis en WSNP
vrijdag 13 april 2012 om 17:17
Hallo
Mijn zusje zit in de WSNP. Mijn moeder is gescheiden en heeft een eigen huis. Nu wil zij bij de notaris laten vastleggen dat zij mijn zusje onterft omdat ze niet wil dat de evt erfenis naar de WSNP gaat. Ze wil mij als enige erfgenaam laten opnemen en uiteraard deel ik die dan later met mijn zusje (hoop dat het allemaal niet hoeft voorlopig hoor).
Nu weet ik dat je als kind altijd recht hebt op de legitieme portie. Weet iemand of er een mogelijkheid is om de totale erfenis buiten de WSNP te houden?
Mijn zusje zit in de WSNP. Mijn moeder is gescheiden en heeft een eigen huis. Nu wil zij bij de notaris laten vastleggen dat zij mijn zusje onterft omdat ze niet wil dat de evt erfenis naar de WSNP gaat. Ze wil mij als enige erfgenaam laten opnemen en uiteraard deel ik die dan later met mijn zusje (hoop dat het allemaal niet hoeft voorlopig hoor).
Nu weet ik dat je als kind altijd recht hebt op de legitieme portie. Weet iemand of er een mogelijkheid is om de totale erfenis buiten de WSNP te houden?
vrijdag 13 april 2012 om 21:36
Pixiedust, onze berichten hadden elkaar gekruisd.
Je komt zo positief over. Kun je helemaal niet staan of lopen? En zo'n handbike is wel gaaf, daar zag ik er in de kliniek ook mee rondscheuren.
zus krijgt een electrische rolstoel die ze met haar nek gaat bedienen (hoofd kan ze wel bewegen). Verder heeft ze een aangepaste pc waardoor ze met een pijpje kan internetten.
Ze heeft een suprapubiscatheter en een drain in haar hoofd en straks ook nog een in haar rug.
Je komt zo positief over. Kun je helemaal niet staan of lopen? En zo'n handbike is wel gaaf, daar zag ik er in de kliniek ook mee rondscheuren.
zus krijgt een electrische rolstoel die ze met haar nek gaat bedienen (hoofd kan ze wel bewegen). Verder heeft ze een aangepaste pc waardoor ze met een pijpje kan internetten.
Ze heeft een suprapubiscatheter en een drain in haar hoofd en straks ook nog een in haar rug.
vrijdag 13 april 2012 om 21:39
Jeetje Loes, zo heftig!
Ik herken dat moeder verhaal ook wel. Als ze al dominant is dan komt dat nu natuurlijk nog erger naar boven door zorg.
Ik heb 24/7 pijn. Extreme pijn die gezonde mensen waarschijnlijk nog geen 5 minuten aankunnen maar omdat ik het gewend ben mag ik niet meer klagen van mezelf. Ik ben heel erg hard voor mezelf. Maar dat zal wel bekend zijn bij mensen met een handicap hier
Ik kan veel dingen zelf niet meer en heb veel hulp nodig. Ik ben te dwars om dat te accepteren dus modder ik maar wat aan.
Mijn nieuwe vriend heeft me al op mijn donder gegeven en er zullen dus wel wat dingen gaan veranderen zodra ik bij hem woon.
Ik herken dat moeder verhaal ook wel. Als ze al dominant is dan komt dat nu natuurlijk nog erger naar boven door zorg.
Ik heb 24/7 pijn. Extreme pijn die gezonde mensen waarschijnlijk nog geen 5 minuten aankunnen maar omdat ik het gewend ben mag ik niet meer klagen van mezelf. Ik ben heel erg hard voor mezelf. Maar dat zal wel bekend zijn bij mensen met een handicap hier
Ik kan veel dingen zelf niet meer en heb veel hulp nodig. Ik ben te dwars om dat te accepteren dus modder ik maar wat aan.
Mijn nieuwe vriend heeft me al op mijn donder gegeven en er zullen dus wel wat dingen gaan veranderen zodra ik bij hem woon.
vrijdag 13 april 2012 om 21:44
vrijdag 13 april 2012 om 21:46
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 21:44:
Dat hard zijn voor jezelf ken ik wel. Leuk dat je gaat samenwonen!
Mijn moeder bedoelt het goed maar ze gaat soms gewoon te ver. Dat deed ze al toen zus nog gezond was maar nu helemaal. Dus ik moet daar af en toe de vredestichtster uithangen.Zal voor jou ook heel erg moeilijk zijn. Vaak wordt dat vergeten he?
Dat hard zijn voor jezelf ken ik wel. Leuk dat je gaat samenwonen!
Mijn moeder bedoelt het goed maar ze gaat soms gewoon te ver. Dat deed ze al toen zus nog gezond was maar nu helemaal. Dus ik moet daar af en toe de vredestichtster uithangen.Zal voor jou ook heel erg moeilijk zijn. Vaak wordt dat vergeten he?
vrijdag 13 april 2012 om 21:50
Ik vond het vooral moeilijk om haar daar te zien liggen. 2 keer 3 weken op de ic. bijna dood, maar net niet. Me schuldig voelen omdat ik wel gezond ben, getrouwd en 2 kinderen heb en zij nu zo door het leven moet.
Omdat ik niet 24/7 bij haar ben geweest in het ziekenhuis (wel elke dag maar wij gingen daarna weer naar huis itt mijn moeder) sta je wat verder er vanaf en zie je de dingen fout gaan. Datm ijn moeder elke nacht is blijven slapen. Lief bedoeld maar voor allebei uiteindelijk niet goed geweest. zich overal mee bemoeien en dan boos zijn wanneer zus boos wordt enz.
Omdat ik niet 24/7 bij haar ben geweest in het ziekenhuis (wel elke dag maar wij gingen daarna weer naar huis itt mijn moeder) sta je wat verder er vanaf en zie je de dingen fout gaan. Datm ijn moeder elke nacht is blijven slapen. Lief bedoeld maar voor allebei uiteindelijk niet goed geweest. zich overal mee bemoeien en dan boos zijn wanneer zus boos wordt enz.
vrijdag 13 april 2012 om 21:51
Eetmachines zijn nog niets. Je kunt het niet zo gek bedenken, of het kan wel in aanpassingswereld tegenwoordig. Kan niet bestaat niet, zeg ik zelf altijd maar.
Lastige situatie. Zou het kunnen dat die wachtlijst voor het woonbegeleidingscentrum voor zus ook ergens 'veilig' is? Drie jaar is ver weg, dat is onbewust ook een knoop niet hoeven doorhakken als je nog hoopt op bijv. goed komen met vriend, genezen, of wat dan ook.
Uiteindelijk kan men niet meer dan zus toelaat aan hulp, maar jeminee zeg zo naar huis in die situatie? Pfoei.
Support is om het jaar, dus 2012 en dan weer in 2014. Dit jaar van 9 t/m 12 mei. Het moet natuurlijk te doen zijn om af te reizen en 'bezig' te zijn. Mocht het verschil maken; er zijn rustruimtes voor deze beurs waar je gebruik van kunt maken ter plekke. Waar mogelijk proberen ze echt het zo toegankelijk mogelijk te maken door dit soort dingen, mogelijkheid tot lenen van scootmobiel en noem het maar op.
Mocht je overigens tijd hebben -vrij nemen is ook weer zoiets-; ga zelf heen, ook als zus niet kan. Die ervaring die jij op handywijzer had, dat is op de Support echt vele malen grootser op positieve wijze. Helaas ben je een paar edities te laat voor de live demonstraties rolstoel halfpipe (je kent ze wel die skateboardbanen in een U-vorm), maar dat soort shocking ervaringen zeg maar.
Qua Fokus; de sfeer kan enorm per lokatie verschillen hoor ik van bewoners. Nu is een lokatie uit de buurt natuurlijk niet ideaal, maar dat is wel iets om in het achterhoofd te houden als mogelijke optie om bij een ander Fokus sfeer te proeven.
Qua verzorgingshuis; het moet passen bij iemand. Maar wisten jullie dat er in NL een aantal -helaas nog altijd te beperkt- zijn die zich richten op jongeren? Dan nog verschilt de leeftijd genoeg want alles van 65- is een 'jongere' in gehandicaptenwereld, maar het is al dag en nacht verschil met gemiddeld 80+.
Uiteindelijk valt of staat alles met haarzelf. Jullie kunnen helpen en ondersteunen, maar zij moet uiteindelijk doen. Soms kan iemand je een schop onder de kont geven, een spiegel voorhouden of een troostende schouder bieden, maar alleen zelf kun je keuzes maken en weer een weg gaan maken. Voor jullie waarschijnlijk meteen het meest lastige punt. Maar onthoud deze niet op frustrerende momenten wat je wel en niet kunt. Er is hierin echt veel aan ondersteuning mogelijk, van revalidatietrajecten tot een medisch psycholoog en alles er tussen. Maar tot zus daar aan toe is, heeft het nul nut. Lastig.
Lastige situatie. Zou het kunnen dat die wachtlijst voor het woonbegeleidingscentrum voor zus ook ergens 'veilig' is? Drie jaar is ver weg, dat is onbewust ook een knoop niet hoeven doorhakken als je nog hoopt op bijv. goed komen met vriend, genezen, of wat dan ook.
Uiteindelijk kan men niet meer dan zus toelaat aan hulp, maar jeminee zeg zo naar huis in die situatie? Pfoei.
Support is om het jaar, dus 2012 en dan weer in 2014. Dit jaar van 9 t/m 12 mei. Het moet natuurlijk te doen zijn om af te reizen en 'bezig' te zijn. Mocht het verschil maken; er zijn rustruimtes voor deze beurs waar je gebruik van kunt maken ter plekke. Waar mogelijk proberen ze echt het zo toegankelijk mogelijk te maken door dit soort dingen, mogelijkheid tot lenen van scootmobiel en noem het maar op.
Mocht je overigens tijd hebben -vrij nemen is ook weer zoiets-; ga zelf heen, ook als zus niet kan. Die ervaring die jij op handywijzer had, dat is op de Support echt vele malen grootser op positieve wijze. Helaas ben je een paar edities te laat voor de live demonstraties rolstoel halfpipe (je kent ze wel die skateboardbanen in een U-vorm), maar dat soort shocking ervaringen zeg maar.
Qua Fokus; de sfeer kan enorm per lokatie verschillen hoor ik van bewoners. Nu is een lokatie uit de buurt natuurlijk niet ideaal, maar dat is wel iets om in het achterhoofd te houden als mogelijke optie om bij een ander Fokus sfeer te proeven.
Qua verzorgingshuis; het moet passen bij iemand. Maar wisten jullie dat er in NL een aantal -helaas nog altijd te beperkt- zijn die zich richten op jongeren? Dan nog verschilt de leeftijd genoeg want alles van 65- is een 'jongere' in gehandicaptenwereld, maar het is al dag en nacht verschil met gemiddeld 80+.
Uiteindelijk valt of staat alles met haarzelf. Jullie kunnen helpen en ondersteunen, maar zij moet uiteindelijk doen. Soms kan iemand je een schop onder de kont geven, een spiegel voorhouden of een troostende schouder bieden, maar alleen zelf kun je keuzes maken en weer een weg gaan maken. Voor jullie waarschijnlijk meteen het meest lastige punt. Maar onthoud deze niet op frustrerende momenten wat je wel en niet kunt. Er is hierin echt veel aan ondersteuning mogelijk, van revalidatietrajecten tot een medisch psycholoog en alles er tussen. Maar tot zus daar aan toe is, heeft het nul nut. Lastig.
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 22:01
Zij heeft echt alleen in haar hoofd dat ze bij haar vriend gaat wonen en zo lang hij niet duidelijk is blijft die hoop bij haar en richt ze zich nergens anders op.
Ze staat ook op de wachtlijst voor een hulphond.
ik zou graag naar die beurs toe willen maar wij gaan net die dagen voor het eerst met de kinderen naar disney (wil je mee als disneyfan??)
zus hoopt dat de operatie die ze krijgt ervoor zal zorgen dat de druk op het ruggenmerg verminderd en ze misschien meer zal kunnen. Maar daar willen/kunnen de artsen niets over zeggen.
Ik heb zelf al heel veel ideeen aangedragen bij zus maar daar wil/doet ze niets mee. ontkenning? Laksigheid? ik weet het niet.
Er was in de buurt een verzorginstehuis voor relatief jongeren, alleen hebben deze mensen verstandelijke beperkingen en dat wil zij niet. Wat ik ook weer kan begrijpen.
ik ga trouwens even een paar berichten wissen want het wordt wel heel herkenbaar zo en ik zou niet willen dat zus hier uitkomt en merkt dat ik haar hele verhaal cyberspace heb ingeschopt!
Ze staat ook op de wachtlijst voor een hulphond.
ik zou graag naar die beurs toe willen maar wij gaan net die dagen voor het eerst met de kinderen naar disney (wil je mee als disneyfan??)
zus hoopt dat de operatie die ze krijgt ervoor zal zorgen dat de druk op het ruggenmerg verminderd en ze misschien meer zal kunnen. Maar daar willen/kunnen de artsen niets over zeggen.
Ik heb zelf al heel veel ideeen aangedragen bij zus maar daar wil/doet ze niets mee. ontkenning? Laksigheid? ik weet het niet.
Er was in de buurt een verzorginstehuis voor relatief jongeren, alleen hebben deze mensen verstandelijke beperkingen en dat wil zij niet. Wat ik ook weer kan begrijpen.
ik ga trouwens even een paar berichten wissen want het wordt wel heel herkenbaar zo en ik zou niet willen dat zus hier uitkomt en merkt dat ik haar hele verhaal cyberspace heb ingeschopt!
vrijdag 13 april 2012 om 22:01
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 21:36:
Je komt zo positief over. Kun je helemaal niet staan of lopen?
Kunnen, sja wat is kunnen. De vaardigheid staan heb ik, maar resulteert bijna in 95% van de gevallen in een val. Dat werd op een gegeven moment te gek, zat te vaak op de SEH daardoor en dus is de keuze gemaakt om maar gewoon te blijven zitten.
Positief, daar ben ik best rechtlijnig in. Het leven is wat het is. Je krijgt het zoals het is, en zult het er mee moeten doen. Dan kun je er maar beter het beste uithalen en zo veel mogelijk lol en plezier hebben, dat kijkt een stuk leuker terug uiteindelijk dan huilend achter de geraniums zogezegd.
Soms makkelijker dan gezegd, maar die wetenschap is uiteindelijk altijd wel waardoor ik mezelf dan bij elkaar raap bij een horde, waar nodig onder mijn kont schop en er weer wat van maak.
quote:En zo'n handbike is wel gaaf, daar zag ik er in de kliniek ook mee rondscheuren.
Yep. Zelf niet gehad omdat ik de armfunctie niet had, wel in een grijs verleden een pendel gehad. Google maar eens, is een soort brommer voor rolstoelen. Gaaf ding, maar levensgevaarlijk doordat iedereen altijd vol bewondering keek en daardoor rare capriolen uithaalde omdat ze achter het stuur of op de fiets zaten.
[quote]zus krijgt een electrische rolstoel die ze met haar nek gaat bedienen (hoofd kan ze wel bewegen). Verder heeft ze een aangepaste pc waardoor ze met een pijpje kan internetten.[/quote[
Ken het systeem. Dat op zich zal al een wereld van verschil maken, straks een stoel hebben die op haar toegespits is. Vrijheid en dat ruikt vaak naar meer.
Hoe staat zus tegenover dieren? Het moet bij haar passen maar heeft ze ooit wel eens gedacht over een hulphond? Juist met haar beperking kan een hulphond enorm veel bieden. Zoals gezegd is het allerbelangrijkste dat iemand überhaupt een hond moet willen hebben en kunnen hebben. Mocht dat zo zijn, kan ze het beter eerder dan later opgooien dat balletje. Wachlijsten zijn best lang (gemiddeld 18 maanden na goedkeuring bij Stichting Hulphond) en het proces kan ook best even tijd vergen. Begeleiding is vanuit SH enorm goed kan ik uit ervaring zeggen. Mocht de WSNP een jaar duren, is ze er dan dus alweer uit. Los daarvan, als iemand een hulphond heeft via het systeem en dus met vergoeding vanuit zorgverzekeraar (deel, de rest betaald SH vanuit giften), dan kun je per kwartaal een bedrag aan onkosten vergoed krijgen. Dit dekt niet alle kosten, maar komt een aardig eind.
Je komt zo positief over. Kun je helemaal niet staan of lopen?
Kunnen, sja wat is kunnen. De vaardigheid staan heb ik, maar resulteert bijna in 95% van de gevallen in een val. Dat werd op een gegeven moment te gek, zat te vaak op de SEH daardoor en dus is de keuze gemaakt om maar gewoon te blijven zitten.
Positief, daar ben ik best rechtlijnig in. Het leven is wat het is. Je krijgt het zoals het is, en zult het er mee moeten doen. Dan kun je er maar beter het beste uithalen en zo veel mogelijk lol en plezier hebben, dat kijkt een stuk leuker terug uiteindelijk dan huilend achter de geraniums zogezegd.
Soms makkelijker dan gezegd, maar die wetenschap is uiteindelijk altijd wel waardoor ik mezelf dan bij elkaar raap bij een horde, waar nodig onder mijn kont schop en er weer wat van maak.
quote:En zo'n handbike is wel gaaf, daar zag ik er in de kliniek ook mee rondscheuren.
Yep. Zelf niet gehad omdat ik de armfunctie niet had, wel in een grijs verleden een pendel gehad. Google maar eens, is een soort brommer voor rolstoelen. Gaaf ding, maar levensgevaarlijk doordat iedereen altijd vol bewondering keek en daardoor rare capriolen uithaalde omdat ze achter het stuur of op de fiets zaten.
[quote]zus krijgt een electrische rolstoel die ze met haar nek gaat bedienen (hoofd kan ze wel bewegen). Verder heeft ze een aangepaste pc waardoor ze met een pijpje kan internetten.[/quote[
Ken het systeem. Dat op zich zal al een wereld van verschil maken, straks een stoel hebben die op haar toegespits is. Vrijheid en dat ruikt vaak naar meer.
Hoe staat zus tegenover dieren? Het moet bij haar passen maar heeft ze ooit wel eens gedacht over een hulphond? Juist met haar beperking kan een hulphond enorm veel bieden. Zoals gezegd is het allerbelangrijkste dat iemand überhaupt een hond moet willen hebben en kunnen hebben. Mocht dat zo zijn, kan ze het beter eerder dan later opgooien dat balletje. Wachlijsten zijn best lang (gemiddeld 18 maanden na goedkeuring bij Stichting Hulphond) en het proces kan ook best even tijd vergen. Begeleiding is vanuit SH enorm goed kan ik uit ervaring zeggen. Mocht de WSNP een jaar duren, is ze er dan dus alweer uit. Los daarvan, als iemand een hulphond heeft via het systeem en dus met vergoeding vanuit zorgverzekeraar (deel, de rest betaald SH vanuit giften), dan kun je per kwartaal een bedrag aan onkosten vergoed krijgen. Dit dekt niet alle kosten, maar komt een aardig eind.
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 22:06
Loes, Ontkenning zou het bij je zus wel kunnen zijn.
Ziek worden en gehandicapt raken is heel heftig en daar moet je om rouwen.
Ik weet niet of je dit rijtje kent, maar er zijn 5 stadia van rouw.
1 ontkenning (shock)
2 woede
3 marchanderen /onderhandelen
4 depressie
5 acceptatie
Je loopt ze allemaal door tot je echt bij acceptatie uitkomt.
Maar voordat je bij punt 5 bent, ben je misschien al 23 keer van 4 terug naar 1 gegaan.
Ziek worden en gehandicapt raken is heel heftig en daar moet je om rouwen.
Ik weet niet of je dit rijtje kent, maar er zijn 5 stadia van rouw.
1 ontkenning (shock)
2 woede
3 marchanderen /onderhandelen
4 depressie
5 acceptatie
Je loopt ze allemaal door tot je echt bij acceptatie uitkomt.
Maar voordat je bij punt 5 bent, ben je misschien al 23 keer van 4 terug naar 1 gegaan.
vrijdag 13 april 2012 om 22:08
Ja ze staat op de wachtlijst voor een hulphond. Anderhalf tot 2 jaar is de wachtlijst nu. Vanuit haar zorgverzekering wordt idd een heel groot gedeelte betaald. Geloof zelfs een bedrag voor dierenartskosten.
Ze kijkt enorm naar die hond uit want ze is een echte dierenvriend. Net voor de operatie heeft ze een pup gekocht (zehad niet gedacht dat dit uit de operatie zou komen, dedokter had gezegd dat ze heel misschien opnieuw moest leren lopen oid). Die woont nu bij de moeder van haar vriend.
Ze kijkt enorm naar die hond uit want ze is een echte dierenvriend. Net voor de operatie heeft ze een pup gekocht (zehad niet gedacht dat dit uit de operatie zou komen, dedokter had gezegd dat ze heel misschien opnieuw moest leren lopen oid). Die woont nu bij de moeder van haar vriend.
vrijdag 13 april 2012 om 22:12
Hmm denk dat zus nog in stadium 1 zit met af en toe een uitstapje naar punt 2.
Ik probeer het zelf ook zoveel mogelijk van me af te zetten. We zijn een half jaar lang elke dag op en neer naar het ziekenhuis gereden. Telkens tussen hoop en vrees. Paar keer zei de dokter dat ze de ochtend niet zou halen. Op een gegeven moment moet je wel een beetje je gevoel uitschakelen wil je nog kunnen overleven. man en ik werken beiden en we hebben ook 2 kinderen waar het leven voor doorgaat. Wanneer andere mensen s avonds wat voor zichzelf gingen doen stapten wij in de auto om naarhet ziekenhuis of kliniek 50 km verderop te rijden. En dat 14 maanden lang. Dat hakt er wel in (ook financieel trouwens, reken de benzinekosten en het parkeergeld alleen al maar eens uit).
Mijn moeder die voorheen elke week op bezoek kwam zagen we nooit meer bijons thuis. Ook niet leuk.
En je weet dat het nooit meer beter zal worden.
Ik probeer het zelf ook zoveel mogelijk van me af te zetten. We zijn een half jaar lang elke dag op en neer naar het ziekenhuis gereden. Telkens tussen hoop en vrees. Paar keer zei de dokter dat ze de ochtend niet zou halen. Op een gegeven moment moet je wel een beetje je gevoel uitschakelen wil je nog kunnen overleven. man en ik werken beiden en we hebben ook 2 kinderen waar het leven voor doorgaat. Wanneer andere mensen s avonds wat voor zichzelf gingen doen stapten wij in de auto om naarhet ziekenhuis of kliniek 50 km verderop te rijden. En dat 14 maanden lang. Dat hakt er wel in (ook financieel trouwens, reken de benzinekosten en het parkeergeld alleen al maar eens uit).
Mijn moeder die voorheen elke week op bezoek kwam zagen we nooit meer bijons thuis. Ook niet leuk.
En je weet dat het nooit meer beter zal worden.
vrijdag 13 april 2012 om 22:13
Als ik moeder was zou ik ook een manier proberen te vinden om mijn erfenis niet in een schuldpot te laten belanden.
Ik vind dat hier nogal snel geoordeeld wordt.
De woorden schuld en verantwoordelijkheid vliegen je rond de
oren. In de schulden raken kan iedereen overkomen.
Ook die personen die er nu warmpjes bijzitten en het schijnbaar moeilijk kunnen verkroppen dat anderen iets krijgen ipv er hard
voor te werken en die hier naar mijn smaak iets te hard loopt
te gillen,dat TO een domme doos is.
Ik vind dat hier nogal snel geoordeeld wordt.
De woorden schuld en verantwoordelijkheid vliegen je rond de
oren. In de schulden raken kan iedereen overkomen.
Ook die personen die er nu warmpjes bijzitten en het schijnbaar moeilijk kunnen verkroppen dat anderen iets krijgen ipv er hard
voor te werken en die hier naar mijn smaak iets te hard loopt
te gillen,dat TO een domme doos is.
odi et amo
vrijdag 13 april 2012 om 22:16
quote:lamaatje schreef op 13 april 2012 @ 22:13:
Als ik moeder was zou ik ook een manier proberen te vinden om mijn erfenis niet in een schuldpot te laten belanden.
Ik vind dat hier nogal snel geoordeeld wordt.
De woorden schuld en verantwoordelijkheid vliegen je rond de
oren. In de schulden raken kan iedereen overkomen.
Ook die personen die er nu warmpjes bijzitten en het schijnbaar moeilijk kunnen verkroppen dat anderen iets krijgen ipv er hard
voor te werken en die hier naar mijn smaak iets te hard loopt
te gillen,dat TO een domme doos is.Lees de rest van het topic ook even Llama
Als ik moeder was zou ik ook een manier proberen te vinden om mijn erfenis niet in een schuldpot te laten belanden.
Ik vind dat hier nogal snel geoordeeld wordt.
De woorden schuld en verantwoordelijkheid vliegen je rond de
oren. In de schulden raken kan iedereen overkomen.
Ook die personen die er nu warmpjes bijzitten en het schijnbaar moeilijk kunnen verkroppen dat anderen iets krijgen ipv er hard
voor te werken en die hier naar mijn smaak iets te hard loopt
te gillen,dat TO een domme doos is.Lees de rest van het topic ook even Llama
vrijdag 13 april 2012 om 22:17
vrijdag 13 april 2012 om 22:17
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 22:01:
Zij heeft echt alleen in haar hoofd dat ze bij haar vriend gaat wonen en zo lang hij niet duidelijk is blijft die hoop bij haar en richt ze zich nergens anders op.
Was ik al bang voor. Arme meid, kop in het zand. Nu veilig, maar wat maakt ze het zichzelf moeilijk zo. Ze hoeft niet verder met haar leven, want kan wachten op hem. Maar kan ook niet verder. Terwijl ze ook haar ding kan opbouwen en hij dan maar -als ze het dan uberhaupt nog wenst- altijd bij haar in kan trekken natuurlijk. Lastig hoor!
quote:Ze staat ook op de wachtlijst voor een hulphond.
En ik tik weer te langzaam. Via Stichting Hulphond toevallig? In dat geval; gewéldige mensen, dat wordt een geweldig team samen en echt goede begeleiding.
quote:ik zou graag naar die beurs toe willen maar wij gaan net die dagen voor het eerst met de kinderen naar disney (wil je mee als disneyfan??)
Dat is wel een geweldige reden om niet naar Utrecht te gaan. Heerlijk hoor, veel plezier! Grijns, als echte disneyfan laat ik Parijs links liggen en ga ik dit najaar weer naar disneyworld. Ongekend vele malen beter, mooier en bovenal; Amerika is in het openbare leven goed toegankelijk. Ik ga en sta waar ik maar wil in Florida -je kunt gewoon met OV reizen bijv.- en wachtrijen en attracties zijn ook veelal toegankelijk. Hup, gewoon met elro en al een bootje of karretje in en gaan met die banaan. Kan Parijs nog een puntje aan zuigen. Alhoewel pluspunt voor jullie als zus ooit mee gaat; rijen zijn in Parijs niet toegankelijk, dus moet je als rolstoeler via de achteringang en dus zonder wachten. Best handig soms hoor een zusje in rolstoel (aldus mijn broer -.
quote:zus hoopt dat de operatie die ze krijgt ervoor zal zorgen dat de druk op het ruggenmerg verminderd en ze misschien meer zal kunnen. Maar daar willen/kunnen de artsen niets over zeggen.
Ze zal vast ook wel wat te veel hoop hebben, lijkt me alles behalve vreemd. Hoe goed je soms ook weet dat iets niet zal gebeuren, pas als iets een feit is kun je het soms pas geloven. En zelfs dan lang niet altijd. Het zou al mooi zijn als de ingreep een positieve uitwerking heeft op haar functioneren -waar nodig met hulpmiddelen-.
quote:Ik heb zelf al heel veel ideeen aangedragen bij zus maar daar wil/doet ze niets mee. ontkenning? Laksigheid? ik weet het niet.
Zoveel mensen, zoveel redenen. Ik weet van mezelf dat ik ook bijv. gek werd van al die -goedbedoelde- adviezen en constante stroom aan dingen die ik moest, wat voor me bedacht werd etc. Als ik bijv. mijn koppie in het zand steek, dan neem ik dat maar van zeer weinig mensen aan en ook niet altijd meteen direct of netjes. Dat mag, maar ik heb ook wel altijd gezegd dat ik verwacht dat men niet maar op eieren gaat lopen en me als "speciaal" gaat behandelen. Nee, als ik te ver ga gewoon zeggen, juist. Ook ik moet gewoon mijn excuses aanbieden als ik te ver ben gegaan, hoe begrijpelijk de emotie soms ook.
Meer dan duidelijk maken en blijven zijn dat je er bent waar mogelijk en gezond (voor beiden van jullie) kun je niet. Uiteindelijk is het aan haar om hulp aan te nemen, te vragen, of wat dan ook.
quote:Er was in de buurt een verzorginstehuis voor relatief jongeren, alleen hebben deze mensen verstandelijke beperkingen en dat wil zij niet. Wat ik ook weer kan begrijpen.
Kan ik me ook voorstellen, ja. Ik heb ook een hele duidelijke visie wat ik wel en niet wil op woongebied. Alleen, soms heb je niet de keuze die je eigenlijk wilt hebben. Dan moet je het doen met de opties die je hebt, waarbij niet kiezen ook al een keuze maken is. Zo zit ik bijv. momenteel "tijdelijk" in een 55-pluscomplex (in de praktijk 76+complex) in een dorp waar ik liever nooit had gewoond. Sja, het was dat of een kartonnen doos. Dan toch maar liever dit, voorlopig roeien met de riemen die ik heb, hopen dat er binnenkort eens nieuwbouw in mijn eigen dorp komt en tot die tijd het beste ervan maken.
Er zijn veel opties voor zus, puur qua passend bij beperking. In de praktijk zullen opties afvallen door bijv. sfeer, andere bewoners, wachtlijsten en wat niet meer. Dan blijft er een beeld over waar ze het mee zal moeten doen. Alhoewel het lijkt dat ze eerst voorbij de hoop op intrekken bij vriend moet geraken.
quote:ik ga trouwens even een paar berichten wissen want het wordt wel heel herkenbaar zo en ik zou niet willen dat zus hier uitkomt en merkt dat ik haar hele verhaal cyberspace heb ingeschopt!
*waarschuwing, harde humor* Zolang als jullie de computer en besturingsoftware bij haar weghouden loopt dat wel los.
Serieus dan; groot gelijk. Qua computer overigens; als haar spraak duidelijk genoeg is dan kan spraaksoftware makkelijk gescoord worden en leuk mailen zolang ze andere hulpmiddelen en software nog niet tot beschikking heeft en/of nog niet onder de knie heeft.
Zij heeft echt alleen in haar hoofd dat ze bij haar vriend gaat wonen en zo lang hij niet duidelijk is blijft die hoop bij haar en richt ze zich nergens anders op.
Was ik al bang voor. Arme meid, kop in het zand. Nu veilig, maar wat maakt ze het zichzelf moeilijk zo. Ze hoeft niet verder met haar leven, want kan wachten op hem. Maar kan ook niet verder. Terwijl ze ook haar ding kan opbouwen en hij dan maar -als ze het dan uberhaupt nog wenst- altijd bij haar in kan trekken natuurlijk. Lastig hoor!
quote:Ze staat ook op de wachtlijst voor een hulphond.
En ik tik weer te langzaam. Via Stichting Hulphond toevallig? In dat geval; gewéldige mensen, dat wordt een geweldig team samen en echt goede begeleiding.
quote:ik zou graag naar die beurs toe willen maar wij gaan net die dagen voor het eerst met de kinderen naar disney (wil je mee als disneyfan??)
Dat is wel een geweldige reden om niet naar Utrecht te gaan. Heerlijk hoor, veel plezier! Grijns, als echte disneyfan laat ik Parijs links liggen en ga ik dit najaar weer naar disneyworld. Ongekend vele malen beter, mooier en bovenal; Amerika is in het openbare leven goed toegankelijk. Ik ga en sta waar ik maar wil in Florida -je kunt gewoon met OV reizen bijv.- en wachtrijen en attracties zijn ook veelal toegankelijk. Hup, gewoon met elro en al een bootje of karretje in en gaan met die banaan. Kan Parijs nog een puntje aan zuigen. Alhoewel pluspunt voor jullie als zus ooit mee gaat; rijen zijn in Parijs niet toegankelijk, dus moet je als rolstoeler via de achteringang en dus zonder wachten. Best handig soms hoor een zusje in rolstoel (aldus mijn broer -.
quote:zus hoopt dat de operatie die ze krijgt ervoor zal zorgen dat de druk op het ruggenmerg verminderd en ze misschien meer zal kunnen. Maar daar willen/kunnen de artsen niets over zeggen.
Ze zal vast ook wel wat te veel hoop hebben, lijkt me alles behalve vreemd. Hoe goed je soms ook weet dat iets niet zal gebeuren, pas als iets een feit is kun je het soms pas geloven. En zelfs dan lang niet altijd. Het zou al mooi zijn als de ingreep een positieve uitwerking heeft op haar functioneren -waar nodig met hulpmiddelen-.
quote:Ik heb zelf al heel veel ideeen aangedragen bij zus maar daar wil/doet ze niets mee. ontkenning? Laksigheid? ik weet het niet.
Zoveel mensen, zoveel redenen. Ik weet van mezelf dat ik ook bijv. gek werd van al die -goedbedoelde- adviezen en constante stroom aan dingen die ik moest, wat voor me bedacht werd etc. Als ik bijv. mijn koppie in het zand steek, dan neem ik dat maar van zeer weinig mensen aan en ook niet altijd meteen direct of netjes. Dat mag, maar ik heb ook wel altijd gezegd dat ik verwacht dat men niet maar op eieren gaat lopen en me als "speciaal" gaat behandelen. Nee, als ik te ver ga gewoon zeggen, juist. Ook ik moet gewoon mijn excuses aanbieden als ik te ver ben gegaan, hoe begrijpelijk de emotie soms ook.
Meer dan duidelijk maken en blijven zijn dat je er bent waar mogelijk en gezond (voor beiden van jullie) kun je niet. Uiteindelijk is het aan haar om hulp aan te nemen, te vragen, of wat dan ook.
quote:Er was in de buurt een verzorginstehuis voor relatief jongeren, alleen hebben deze mensen verstandelijke beperkingen en dat wil zij niet. Wat ik ook weer kan begrijpen.
Kan ik me ook voorstellen, ja. Ik heb ook een hele duidelijke visie wat ik wel en niet wil op woongebied. Alleen, soms heb je niet de keuze die je eigenlijk wilt hebben. Dan moet je het doen met de opties die je hebt, waarbij niet kiezen ook al een keuze maken is. Zo zit ik bijv. momenteel "tijdelijk" in een 55-pluscomplex (in de praktijk 76+complex) in een dorp waar ik liever nooit had gewoond. Sja, het was dat of een kartonnen doos. Dan toch maar liever dit, voorlopig roeien met de riemen die ik heb, hopen dat er binnenkort eens nieuwbouw in mijn eigen dorp komt en tot die tijd het beste ervan maken.
Er zijn veel opties voor zus, puur qua passend bij beperking. In de praktijk zullen opties afvallen door bijv. sfeer, andere bewoners, wachtlijsten en wat niet meer. Dan blijft er een beeld over waar ze het mee zal moeten doen. Alhoewel het lijkt dat ze eerst voorbij de hoop op intrekken bij vriend moet geraken.
quote:ik ga trouwens even een paar berichten wissen want het wordt wel heel herkenbaar zo en ik zou niet willen dat zus hier uitkomt en merkt dat ik haar hele verhaal cyberspace heb ingeschopt!
*waarschuwing, harde humor* Zolang als jullie de computer en besturingsoftware bij haar weghouden loopt dat wel los.
Serieus dan; groot gelijk. Qua computer overigens; als haar spraak duidelijk genoeg is dan kan spraaksoftware makkelijk gescoord worden en leuk mailen zolang ze andere hulpmiddelen en software nog niet tot beschikking heeft en/of nog niet onder de knie heeft.
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 22:21
quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 22:12:
Hmm denk dat zus nog in stadium 1 zit met af en toe een uitstapje naar punt 2.
Ik probeer het zelf ook zoveel mogelijk van me af te zetten. We zijn een half jaar lang elke dag op en neer naar het ziekenhuis gereden. Telkens tussen hoop en vrees. Paar keer zei de dokter dat ze de ochtend niet zou halen. Op een gegeven moment moet je wel een beetje je gevoel uitschakelen wil je nog kunnen overleven. man en ik werken beiden en we hebben ook 2 kinderen waar het leven voor doorgaat. Wanneer andere mensen s avonds wat voor zichzelf gingen doen stapten wij in de auto om naarhet ziekenhuis of kliniek 50 km verderop te rijden. En dat 14 maanden lang. Dat hakt er wel in (ook financieel trouwens, reken de benzinekosten en het parkeergeld alleen al maar eens uit).
Mijn moeder die voorheen elke week op bezoek kwam zagen we nooit meer bijons thuis. Ook niet leuk.
En je weet dat het nooit meer beter zal worden.
Ook jij hebt die rouw, op een andere manier maar het is er wel.
Ik heb er persoonlijk 10 jaar over gedaan om van punt 1 naar punt 5 te komen.
Elke keer kwam ik weer uit bij woede.
Hmm denk dat zus nog in stadium 1 zit met af en toe een uitstapje naar punt 2.
Ik probeer het zelf ook zoveel mogelijk van me af te zetten. We zijn een half jaar lang elke dag op en neer naar het ziekenhuis gereden. Telkens tussen hoop en vrees. Paar keer zei de dokter dat ze de ochtend niet zou halen. Op een gegeven moment moet je wel een beetje je gevoel uitschakelen wil je nog kunnen overleven. man en ik werken beiden en we hebben ook 2 kinderen waar het leven voor doorgaat. Wanneer andere mensen s avonds wat voor zichzelf gingen doen stapten wij in de auto om naarhet ziekenhuis of kliniek 50 km verderop te rijden. En dat 14 maanden lang. Dat hakt er wel in (ook financieel trouwens, reken de benzinekosten en het parkeergeld alleen al maar eens uit).
Mijn moeder die voorheen elke week op bezoek kwam zagen we nooit meer bijons thuis. Ook niet leuk.
En je weet dat het nooit meer beter zal worden.
Ook jij hebt die rouw, op een andere manier maar het is er wel.
Ik heb er persoonlijk 10 jaar over gedaan om van punt 1 naar punt 5 te komen.
Elke keer kwam ik weer uit bij woede.
vrijdag 13 april 2012 om 22:25
Wat gaaf dat je naar de echte disney gaat! voor mij zal Parijs al een ervaring zijn want ben er nog nooit geweest. Onze oudste doet de communie en we vonden het wel een mooie gelegenheid om er dan maar eens naar toe te gaan.
Wat herkenbaar wat jij schrijft over zeggen wat je denkt en daar soms te ver in gaan enzo. Dat heeft zus dus ook. als ze jeuk heeft kan ze niet krabben dus moeten wij het doen. Maar dan krab je niet meteen op de goede plek en dan is ze boos en krijg je een snauw. Mijn moeder trekt zich dat dan heel erg aan (en ik doe alles voor haar en krijg nog een grote mond ook.... enz enz). Ik ben daar harder in en zeg haar dan ook dat ze normaal moet doen.
Evenals ik er niet heel erg mee kan zitten dat ze af en toe eens een paar uur alleen is terwijl mijn moeder heeft geprobeerd om telkens als zij een vergadering oid heeft mij als oppas in te schakelen. Daar heb ik een stokje voor gestoken. wil best op bezoek gaan en als er iets is ben ik er ook zo maar ik wil er geen gewoonte van gaan maken om te gaan babysitten. Zus geeft zelf ook aan best alleen te kunnen blijven. Dan heb je dat te respecteren.
Bovendien heeft ze een alarmknop en een telefoon dus hulp is er in no time!
De hond is idd via de officiele stichting.
Wat herkenbaar wat jij schrijft over zeggen wat je denkt en daar soms te ver in gaan enzo. Dat heeft zus dus ook. als ze jeuk heeft kan ze niet krabben dus moeten wij het doen. Maar dan krab je niet meteen op de goede plek en dan is ze boos en krijg je een snauw. Mijn moeder trekt zich dat dan heel erg aan (en ik doe alles voor haar en krijg nog een grote mond ook.... enz enz). Ik ben daar harder in en zeg haar dan ook dat ze normaal moet doen.
Evenals ik er niet heel erg mee kan zitten dat ze af en toe eens een paar uur alleen is terwijl mijn moeder heeft geprobeerd om telkens als zij een vergadering oid heeft mij als oppas in te schakelen. Daar heb ik een stokje voor gestoken. wil best op bezoek gaan en als er iets is ben ik er ook zo maar ik wil er geen gewoonte van gaan maken om te gaan babysitten. Zus geeft zelf ook aan best alleen te kunnen blijven. Dan heb je dat te respecteren.
Bovendien heeft ze een alarmknop en een telefoon dus hulp is er in no time!
De hond is idd via de officiele stichting.
vrijdag 13 april 2012 om 22:27
Slaap wel!quote:loes1976 schreef op 13 april 2012 @ 21:50:
Ik vond het vooral moeilijk om haar daar te zien liggen. 2 keer 3 weken op de ic. bijna dood, maar net niet. Me schuldig voelen omdat ik wel gezond ben, getrouwd en 2 kinderen heb en zij nu zo door het leven moet.
Als degene die in dit geval "de zus" is; doe jullie beiden een grote gunst en STOP daar mee. Jouw leven maakt niet dat zij verlamd is geraakt. Jouw geluk maakt niet haar hobbels. Als jij morgen jezelf in de prak zou rijden, loopt zij niet alsnog weer. Schuldgevoel zal jullie beiden alleen maar in de weg zitten. Als je hier al een gevolg uit trekt, laat die dan niet verder gaan dan soms even extra genieten van wat je hebt in de wetenschap hoe snel het anders kan. Als zij haar draai hierin gaat vinden, dan zal ze haar zus al het geluk in de wereld gunnen. En misschien soms wel eens denken "wou dat ik dat had", maar het nimmer misgunnen. Mocht ze dat ooit onverhoopt wel doen, dan is dat heel pijnlijk voor jullie beiden maar ligt het probleem daarvan uiteindelijk wel bij haar en niet bij jou. En schuldgevoel gaat daar al helemaal niet in helpen.
Ik ga er nu niet te diep op in gezien jouw stoppen voor vandaag en inderdaad herkenbaarheid. Je weet nooit wie hier allemaal forummen en ik ben voor mijn omgeving hartstikke bekend. Met al die meelezers ga ik hier dan ook niet de diepte op in om het lang te laten staan. Maar ik kan je vertellen dat dergelijke misplaatste emoties een negatieve wissel kan trekken.
Ik vond het vooral moeilijk om haar daar te zien liggen. 2 keer 3 weken op de ic. bijna dood, maar net niet. Me schuldig voelen omdat ik wel gezond ben, getrouwd en 2 kinderen heb en zij nu zo door het leven moet.
Als degene die in dit geval "de zus" is; doe jullie beiden een grote gunst en STOP daar mee. Jouw leven maakt niet dat zij verlamd is geraakt. Jouw geluk maakt niet haar hobbels. Als jij morgen jezelf in de prak zou rijden, loopt zij niet alsnog weer. Schuldgevoel zal jullie beiden alleen maar in de weg zitten. Als je hier al een gevolg uit trekt, laat die dan niet verder gaan dan soms even extra genieten van wat je hebt in de wetenschap hoe snel het anders kan. Als zij haar draai hierin gaat vinden, dan zal ze haar zus al het geluk in de wereld gunnen. En misschien soms wel eens denken "wou dat ik dat had", maar het nimmer misgunnen. Mocht ze dat ooit onverhoopt wel doen, dan is dat heel pijnlijk voor jullie beiden maar ligt het probleem daarvan uiteindelijk wel bij haar en niet bij jou. En schuldgevoel gaat daar al helemaal niet in helpen.
Ik ga er nu niet te diep op in gezien jouw stoppen voor vandaag en inderdaad herkenbaarheid. Je weet nooit wie hier allemaal forummen en ik ben voor mijn omgeving hartstikke bekend. Met al die meelezers ga ik hier dan ook niet de diepte op in om het lang te laten staan. Maar ik kan je vertellen dat dergelijke misplaatste emoties een negatieve wissel kan trekken.
when you wish upon a star...
vrijdag 13 april 2012 om 23:55
Nee, dat kan dus pertinent niet. Heb er met mijn notaris al uitgebreid over gehad.
Mijn jongens krijgen een fors bedrag na het overlijden van opa en oma. Vader was al eerder overleden dus zij hebben recht op zijn deel.
Ik wilde dus dat het geld van oudste op naam van jongste kwam te staan, maar wel met het idee zijn schulden te betalen zodat hij ooit als hij drugsvrij zou zijn met een schone lei zou kunnen beginnen. Oudste is zwaar verslaafd en dakloos dus dat was mijn reden.
Jullie zouden eerst de erfenis moeten aanvaarden, successie rechten betalen en de rest mag je zus aan jou geven als ze dat wilt.
Al lijkt het mij logischer dat de schulden ervan betaald worden.
En denk er ook aan dat de verdeling van een erfenis jaren kan duren. Hier was de laatst overledene in 2008 maar door de ingestortte huizenmarkt krijgen ze het huis maar niet verkocht.
Dus is de erfenis na 4.5 jaar nog niet verdeeld.
Gelukkig redden ze zich zonder die erfenis wel en ben ik blij dat het even duurt, hebben ze straks een leuk spaarpotje.
En geloof me, mijn notaris heeft het heel goed uitgezocht.
Hooguit zou het kunnen als ik oudste onder curatele zou stellen.
Hij is nu redelijk goed bezig, dus dat is me nog even een stap te ver, maar je weet nooit.
Mijn jongens krijgen een fors bedrag na het overlijden van opa en oma. Vader was al eerder overleden dus zij hebben recht op zijn deel.
Ik wilde dus dat het geld van oudste op naam van jongste kwam te staan, maar wel met het idee zijn schulden te betalen zodat hij ooit als hij drugsvrij zou zijn met een schone lei zou kunnen beginnen. Oudste is zwaar verslaafd en dakloos dus dat was mijn reden.
Jullie zouden eerst de erfenis moeten aanvaarden, successie rechten betalen en de rest mag je zus aan jou geven als ze dat wilt.
Al lijkt het mij logischer dat de schulden ervan betaald worden.
En denk er ook aan dat de verdeling van een erfenis jaren kan duren. Hier was de laatst overledene in 2008 maar door de ingestortte huizenmarkt krijgen ze het huis maar niet verkocht.
Dus is de erfenis na 4.5 jaar nog niet verdeeld.
Gelukkig redden ze zich zonder die erfenis wel en ben ik blij dat het even duurt, hebben ze straks een leuk spaarpotje.
En geloof me, mijn notaris heeft het heel goed uitgezocht.
Hooguit zou het kunnen als ik oudste onder curatele zou stellen.
Hij is nu redelijk goed bezig, dus dat is me nog even een stap te ver, maar je weet nooit.
