Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 24 maart 2008 om 22:22
Mijn Pasen was iets minder idyllisch dan de jouwe. Maar ok wit hier hoor, sneeuw, harde wind, hagel. Eigenlijk allemaal dingen die ik niet prettig vind wanneer ik buiten ben.
Weet je Lilly, dat de kans dat M jou en eventueel jullie toekomstige kind(eren) wél wat aandoet vele malen groter is, dan de kans dat hij jullie op die wijze met rust laat?
Laat hem eerst maar eens heel hard gaan werken in therapie en pas dan kun je over ruim een jaar hem stukje bij beetje ietsje meer vertrouwen gaan geven.
Hij is je onvoorwaardelijke vertrouwen op dit gebied niet waard, omdat hij dit op godsgruwelijke wijze geschonden heeft. Die barst die dat heeft gemaakt is heel, zeer moeilijk te lijmen.
Ik hoop, dat je weet wat je moet doen wanneer hij weer eens zo heel erg boos op je wordt. Ik hoop dat je net op tijd het op een rennen kunt gaan zetten.
Toen ik nog in mijn onmogelijke relatie zat en hij weer eens ergens boos om was (hoefde niet eens op mij te zijn), dan keken mijn ogen altijd vluchtig de kamer door. Direct observeren waar je weg kunt glippen. Als je letterlijk met je rug tegen de muur stond, dan was het verstandiger om maar echt met hem mee te praten, hem tevreden te stellen, zodat hij niet bozer zou worden.
Maar ik kon ook als een duveltje uit een doosje wegglippen, snel iets roepen tegen hem en letterlijk wegvluchten.
Lilly, ik zeg dit zodat jij, wanneer dit gaat gebeuren, ook heel snel gaat handelen. Mijn ex heeft me nooit zo mishandeld als hij dat bij jou heeft gedaan.
Zijn ongecontroleerde gedrag op dat moment had niets te maken met dat jij hem een kind ging afnemen. Meid, dan zouden er nog veel heel veel meer vrouwen mishandeld worden.
Nee, dit heeft te maken met heel iets anders. Iets wat voor jou heel gevaarlijk is. Iets waar hij heel hard aan moet werken en ik vraag me af of hij daar werkelijk van doordrongen is.
Mijn vraag aan jou is Lilly, wanneer jullie relatie over zou zijn, zou hij dan nog voor deze problemen in behandeling gaan?
Punt is, hij moet dit niet voor jou doen, maar echt helemaal 100% voor zichzelf, pas dan is er een mogelijkheid dat therapie zijn uitwerking zal hebben.
Weet je Lilly, dat de kans dat M jou en eventueel jullie toekomstige kind(eren) wél wat aandoet vele malen groter is, dan de kans dat hij jullie op die wijze met rust laat?
Laat hem eerst maar eens heel hard gaan werken in therapie en pas dan kun je over ruim een jaar hem stukje bij beetje ietsje meer vertrouwen gaan geven.
Hij is je onvoorwaardelijke vertrouwen op dit gebied niet waard, omdat hij dit op godsgruwelijke wijze geschonden heeft. Die barst die dat heeft gemaakt is heel, zeer moeilijk te lijmen.
Ik hoop, dat je weet wat je moet doen wanneer hij weer eens zo heel erg boos op je wordt. Ik hoop dat je net op tijd het op een rennen kunt gaan zetten.
Toen ik nog in mijn onmogelijke relatie zat en hij weer eens ergens boos om was (hoefde niet eens op mij te zijn), dan keken mijn ogen altijd vluchtig de kamer door. Direct observeren waar je weg kunt glippen. Als je letterlijk met je rug tegen de muur stond, dan was het verstandiger om maar echt met hem mee te praten, hem tevreden te stellen, zodat hij niet bozer zou worden.
Maar ik kon ook als een duveltje uit een doosje wegglippen, snel iets roepen tegen hem en letterlijk wegvluchten.
Lilly, ik zeg dit zodat jij, wanneer dit gaat gebeuren, ook heel snel gaat handelen. Mijn ex heeft me nooit zo mishandeld als hij dat bij jou heeft gedaan.
Zijn ongecontroleerde gedrag op dat moment had niets te maken met dat jij hem een kind ging afnemen. Meid, dan zouden er nog veel heel veel meer vrouwen mishandeld worden.
Nee, dit heeft te maken met heel iets anders. Iets wat voor jou heel gevaarlijk is. Iets waar hij heel hard aan moet werken en ik vraag me af of hij daar werkelijk van doordrongen is.
Mijn vraag aan jou is Lilly, wanneer jullie relatie over zou zijn, zou hij dan nog voor deze problemen in behandeling gaan?
Punt is, hij moet dit niet voor jou doen, maar echt helemaal 100% voor zichzelf, pas dan is er een mogelijkheid dat therapie zijn uitwerking zal hebben.
maandag 24 maart 2008 om 22:26
Lily, meid, mijn ex zal ook door het vuur gaan voor zijn kinderen. Beschermde ze zelfs tegen mij -deed 'ie maar al te graag, dat 'ie daarbij de poten onder mijn stoel vandaanzaagde hinderde hem niet, daar moest ik maar mee kunnen omgaan als volwassene-
Zijn kinderen zijn zijn allessie en iedereen kan tussen hem en zijn kinderen komen, maar god zal ervoor zorgen dat 'ze' daarin toch niet slagen.
Dat. En ook: ze moesten wel aan zijn verwachtingen voldoen. Vriendjes uitnodigen alleen zoals híj dacht dat normaal of eerlijk was. Gedragen zoals híj dat verwachtte, zonder ogen voor wat het kind nodig had. Tegen mij wel erkennen dat een kindje het moeilijk had, tegen het kind een harde houding innemen, op hetzelfde moment.
Ik maakte -en maak- me zorgen om de toekomst. Okee, ik was zijn eerste mikpunt, maar dan, zijn kinderen zouden zijn tweede mikpunt zijn. Omdat ze zich niet gedroegen, ook al zou dat mijn schuld zijn, hij zou ook van hun verwachten dat ze -vanzelf, zonder woorden van hem- zouden begrijpen dat hun gedrag onacceptabel was.
Om het nog niet te hebben over zoiets als homosexualiteit. Voor mij iets dat kan gebeuren, voor hem een doodzonde.
Lily, ten eerste kan hij jou nóg eens beroerder gaan behandelen omdat jij niet 'goed' met zijn bloedjes omgaat, ten tweede kan hij zijn bloedjes beroerd gaan behandelen omdat zijn hele wereld nu eenmaal alleen om hem draait.
Wat ontzie je hem toch. En wat ben je toch verdomd hárd voor jezelf. Ook iets wat zulke relaties doet voortduren, de herkenning van menselijke zwakte, hij en jij zijn allebei maar mensen. Je kent menselijke zwakte, snapt dat die bijna niet te beïnvloeden is, en vergeeft hem daardoor. Even vergetende dat jouw menselijke zwakte toch echt van een andere orde is dan de zijne.
Ik vond -en vind- mijn ex ook een lievere vader dan dat ik zelf een moeder ben. Maar hij is het alleen parttime. En vaderen/moederen moet je nu eenmaal fulltime.
Zijn kinderen zijn zijn allessie en iedereen kan tussen hem en zijn kinderen komen, maar god zal ervoor zorgen dat 'ze' daarin toch niet slagen.
Dat. En ook: ze moesten wel aan zijn verwachtingen voldoen. Vriendjes uitnodigen alleen zoals híj dacht dat normaal of eerlijk was. Gedragen zoals híj dat verwachtte, zonder ogen voor wat het kind nodig had. Tegen mij wel erkennen dat een kindje het moeilijk had, tegen het kind een harde houding innemen, op hetzelfde moment.
Ik maakte -en maak- me zorgen om de toekomst. Okee, ik was zijn eerste mikpunt, maar dan, zijn kinderen zouden zijn tweede mikpunt zijn. Omdat ze zich niet gedroegen, ook al zou dat mijn schuld zijn, hij zou ook van hun verwachten dat ze -vanzelf, zonder woorden van hem- zouden begrijpen dat hun gedrag onacceptabel was.
Om het nog niet te hebben over zoiets als homosexualiteit. Voor mij iets dat kan gebeuren, voor hem een doodzonde.
Lily, ten eerste kan hij jou nóg eens beroerder gaan behandelen omdat jij niet 'goed' met zijn bloedjes omgaat, ten tweede kan hij zijn bloedjes beroerd gaan behandelen omdat zijn hele wereld nu eenmaal alleen om hem draait.
Wat ontzie je hem toch. En wat ben je toch verdomd hárd voor jezelf. Ook iets wat zulke relaties doet voortduren, de herkenning van menselijke zwakte, hij en jij zijn allebei maar mensen. Je kent menselijke zwakte, snapt dat die bijna niet te beïnvloeden is, en vergeeft hem daardoor. Even vergetende dat jouw menselijke zwakte toch echt van een andere orde is dan de zijne.
Ik vond -en vind- mijn ex ook een lievere vader dan dat ik zelf een moeder ben. Maar hij is het alleen parttime. En vaderen/moederen moet je nu eenmaal fulltime.
dinsdag 25 maart 2008 om 10:10
quote:LillyRose schreef op 24 maart 2008 @ 21:55:
Eleonora; Sorry! Ik ben meteen gaan zoeken naar je berichtje. Ik weet niet hoe ik het heb gehad. Of ik er nou overheen gelezen heb, of er vergeten op ben je reageren. Ik ben ook niet van plan zwanger te raken Ik zit midden in mijn opleiding en wil deze graag afmaken en niet in het midden stoppen. Dat is zonde van mijn toekomst de toekomst van het kindje dan. Die kan ik denk ik meer geven wanneer ik ook mijn studie heb afgerond. Maar toch denk ik niet dat M in staat is om ooit een van zijn kinderen wat aan te doen. Wat hij toen heeft gedaan was meer een, ja wanhoopsdaad? Ik weet het eigenlijk niet, kwaadheid ook.. Ik wilde hem iets afnemen wat hij ontzettend graag wilde. Ik denk niet dat als Noah er nu wel was geweest dat M ook maar iets had gedaan tegen hem/haar. Ik weet wel dat hij een heleboel foute dingen heeft gedaan. Maar zijn eigen kindje iets aandoen kan ik me echt niet voorstellen. Er gaat ook vaak wat aan vooraf. En hij heeft nog nooit echt anderen iets gedaan omdan mij dingen te laten doen zoals je het omschrijft. Wanneer er kindjes komen denk ik dat hij wel een liefdevolle vader zal kunnen zijn. Ik denk een beter vader dan ik moeder zou kunnen zijn. En iedereen maakt toch wel fouten die een perfecte vader of moeder niet zal maken. Maar van je fouten kun je ook leren en er aan gaan werken zodat het niet weer gebeurd.
Kinderen zijn onvoorspelbaar, en aan een kind slaan gaat ook vaak iets vooraf. Een liefdevolle vader wordt hij zeg je. Lily, je bent ziende blind. Ik kan gewoon niet geloven dat na alles wat je hier leest en na wat je zelf hebt meegemaakt niet inziet dat een kind krijgen met deze man zo ongeveer het laatste is wat je zou moeten doen.
Maar Lily, het heeft geen zin om tegen je te praten, je filtert overal precies uit wat je wil en de rest doe je weg. Je bent alleen wat meer voor rede vatbaar als hij je net in elkaar heeft geramd. Geen idee wat er nog moet gebeuren voor je inziet dat de 'fouten' van je vriend, die iedereen maakt (dat is zó niet waar, zúlke fouten maakt niet iedereen) in zijn karakter zijn meegebakken. Ik hoop voor je dat je daarvoor niet al te veel schade meer op hoeft te lopen. Ik wens je werkelijk het allerbeste.
Eleonora; Sorry! Ik ben meteen gaan zoeken naar je berichtje. Ik weet niet hoe ik het heb gehad. Of ik er nou overheen gelezen heb, of er vergeten op ben je reageren. Ik ben ook niet van plan zwanger te raken Ik zit midden in mijn opleiding en wil deze graag afmaken en niet in het midden stoppen. Dat is zonde van mijn toekomst de toekomst van het kindje dan. Die kan ik denk ik meer geven wanneer ik ook mijn studie heb afgerond. Maar toch denk ik niet dat M in staat is om ooit een van zijn kinderen wat aan te doen. Wat hij toen heeft gedaan was meer een, ja wanhoopsdaad? Ik weet het eigenlijk niet, kwaadheid ook.. Ik wilde hem iets afnemen wat hij ontzettend graag wilde. Ik denk niet dat als Noah er nu wel was geweest dat M ook maar iets had gedaan tegen hem/haar. Ik weet wel dat hij een heleboel foute dingen heeft gedaan. Maar zijn eigen kindje iets aandoen kan ik me echt niet voorstellen. Er gaat ook vaak wat aan vooraf. En hij heeft nog nooit echt anderen iets gedaan omdan mij dingen te laten doen zoals je het omschrijft. Wanneer er kindjes komen denk ik dat hij wel een liefdevolle vader zal kunnen zijn. Ik denk een beter vader dan ik moeder zou kunnen zijn. En iedereen maakt toch wel fouten die een perfecte vader of moeder niet zal maken. Maar van je fouten kun je ook leren en er aan gaan werken zodat het niet weer gebeurd.
Kinderen zijn onvoorspelbaar, en aan een kind slaan gaat ook vaak iets vooraf. Een liefdevolle vader wordt hij zeg je. Lily, je bent ziende blind. Ik kan gewoon niet geloven dat na alles wat je hier leest en na wat je zelf hebt meegemaakt niet inziet dat een kind krijgen met deze man zo ongeveer het laatste is wat je zou moeten doen.
Maar Lily, het heeft geen zin om tegen je te praten, je filtert overal precies uit wat je wil en de rest doe je weg. Je bent alleen wat meer voor rede vatbaar als hij je net in elkaar heeft geramd. Geen idee wat er nog moet gebeuren voor je inziet dat de 'fouten' van je vriend, die iedereen maakt (dat is zó niet waar, zúlke fouten maakt niet iedereen) in zijn karakter zijn meegebakken. Ik hoop voor je dat je daarvoor niet al te veel schade meer op hoeft te lopen. Ik wens je werkelijk het allerbeste.
dinsdag 25 maart 2008 om 10:21
quote:eleonora schreef op 25 maart 2008 @ 10:10:
[...]
Kinderen zijn onvoorspelbaar, en aan een kind slaan gaat ook vaak iets vooraf. Een liefdevolle vader wordt hij zeg je. Lily, je bent ziende blind. Ik kan gewoon niet geloven dat na alles wat je hier leest en na wat je zelf hebt meegemaakt niet inziet dat een kind krijgen met deze man zo ongeveer het laatste is wat je zou moeten doen.
Maar Lily, het heeft geen zin om tegen je te praten, je filtert overal precies uit wat je wil en de rest doe je weg. Je bent alleen wat meer voor rede vatbaar als hij je net in elkaar heeft geramd. Geen idee wat er nog moet gebeuren voor je inziet dat de 'fouten' van je vriend, die iedereen maakt (dat is zó niet waar, zúlke fouten maakt niet iedereen) in zijn karakter zijn meegebakken. Ik hoop voor je dat je daarvoor niet al te veel schade meer op hoeft te lopen. Ik wens je werkelijk het allerbeste.
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen..
Ik wilde een heel verhaal typen over hoe ongelooflijk lilly haar best doet om zijn fouten te maskeren want hij kan er niet over praten,het is te moeilijk voor hem..Hem,hem hem,blablabla..
Ik bespaar mij die moeite dus maar want Lilly is ziende blind en horende doof..
Lilly leeft in haar eigen gecreeerde droom die zeer waarschijnlijk heel snel in duigen zal vallen..
[...]
Kinderen zijn onvoorspelbaar, en aan een kind slaan gaat ook vaak iets vooraf. Een liefdevolle vader wordt hij zeg je. Lily, je bent ziende blind. Ik kan gewoon niet geloven dat na alles wat je hier leest en na wat je zelf hebt meegemaakt niet inziet dat een kind krijgen met deze man zo ongeveer het laatste is wat je zou moeten doen.
Maar Lily, het heeft geen zin om tegen je te praten, je filtert overal precies uit wat je wil en de rest doe je weg. Je bent alleen wat meer voor rede vatbaar als hij je net in elkaar heeft geramd. Geen idee wat er nog moet gebeuren voor je inziet dat de 'fouten' van je vriend, die iedereen maakt (dat is zó niet waar, zúlke fouten maakt niet iedereen) in zijn karakter zijn meegebakken. Ik hoop voor je dat je daarvoor niet al te veel schade meer op hoeft te lopen. Ik wens je werkelijk het allerbeste.
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen..
Ik wilde een heel verhaal typen over hoe ongelooflijk lilly haar best doet om zijn fouten te maskeren want hij kan er niet over praten,het is te moeilijk voor hem..Hem,hem hem,blablabla..
Ik bespaar mij die moeite dus maar want Lilly is ziende blind en horende doof..
Lilly leeft in haar eigen gecreeerde droom die zeer waarschijnlijk heel snel in duigen zal vallen..
dinsdag 25 maart 2008 om 12:09
Leo een fijne vakantie gewenst!
Zon, hoe gaat het met je?
Dubio, hoe is het met jou ? Gaat het?
Suup, zelfde vraag aan jou, hoe is het met je? Hoe gaat het met het vinden van die manier om om te gaan met je ex? Is hij nog langsgekomen, of gaat het nu even rustig?
Hoe is het met de kinderen?
Lilly, ik wil ook veel schrijven aan je. Maar ik heb geen idee waar te beginnen. Of dat je het ook leest.
Maar dat is ook verder aan jou, ik kan alleen maar terugschrijven over de dingen die me raken of opvallen in jouw stukjes en wat jij ermee doet is natuurlijk jouw keuze.
Het doet me wel veel, net wat de anderen zeggen, dat je zo je best doet bepaalde waarschuwingen en tekens te negeren.
Het is gewoon heel heftig wat schrijfsters op dit topic hebben meegemaakt. Erover praten lucht op, helpt om de dingen op een rij te zetten. Om grip te krijgen op het verleden. Het is zo'n fijn gevoel dat er mensen zijn die je begrijpen.
Die snappen dat je bepaalde keuzes hebt gemaakt, en wat het kost om nu anders ertegen aan te kijken.
Ik ben niet meer dezelfde als toen, tijdens mijn relatie.
Maar als ik terug kijk, en dan naar de toekomst kijk voel ik me vaak vreselijk onzeker.
Wat geef ik door aan mijn kind? Hoe ga ik om met alles wat er bij het alleenstaand moederschap komt kijken, bij het verdergaan na deze relatie, met mijn dochter? Hoe moet ik alles een plek geven? Wat moet ik hiervan leren, wat neem ik mee?
Wie ben ik? Anders dan wie ik de afgelopen jaren was.
Waar wil ik naartoe?
Op dit moment kom ik mezelf weer behoorlijk tegen. Denk maar niet dat je alles achter je kunt laten en zomaar verder gaan zonder het uit te werken want verleden haalt je in.
Waarom denk je dat je zonder het uit te praten, uit te werken, verder kunt met M.?
Alleen vertrouwen op de toekomst en dat het nu vast echt fijn gaat worden is niet genoeg.
Dat kan ik ook niet. Nu, ik kan niet alles zomaar achter me laten. Mijn verleden heeft nog steeds invloed op hoe ik in het heden sta en steeds gaat het een stapje beter. Maar je moet het wel aangaan, heb ik geleerd.
Waarom denk je dat iedereen hier schrijft?
Het zijn geen losse mededelingen om anderen even te laten weten hoe het gaat.
Wat je hier leest zijn als het ware afspiegelingen van al die moeilijke stappen die ze zetten, van elk stukje wat iemand verder komt in het helen, in het onder ogen durven komen, in het leren. In het durven vertrouwen. In anderen, in jezelf.
In het onder woorden proberen te brengen wat je van binnen voelt.
Je leest de pijn en het verdriet. En gelukkig ook de mooie dingen daarnaast.
Er woren zoveel knuffels uitgedeeld, denk ik ook om te proberen uiting te geven aan iets wat je herkent in de ander, een worsteling, een lastig moment, een moedige stap. Bewondering, even veel liefs wensen.
Wat betekent het voor jou, om deze persoonlijke stukjes te lezen?
Ik heb inmiddels begrepen dat wanneer iemand dit topic leest, verschillende mensen iets heel anders zien.
De een vind herkenning, de ander is verbaasd. Ik las ergens dat iemand het topic ziet als een plek waar vrouwen meepraten over 'hoe erg het dan wel is'.
Ja lekker, denk ik dan. Dan wordt zomaar door iemand even voorbijgegaan aan het feit dat hier gedeeld wordt maar dat je vooral hard werken ziet, leest. Innerlijke strijd.
Vrouwen die hier schrijven, zijn meer dat dit deel wat je van ze leest. Sommigen heb ik buiten het topic om leren kennen, echt super. Gelukkig zien ze mij ook niet alleen als 'Iseo'.
Maar ik voel het ook als opluchting om eens aan iemand te kunnen vertellen hoe het was.
En ik schrijf wel aan jou, maar ook juist aan mijzelf.
Wat schrijf jij aan jezelf?
Iedereen moet omgaan met wat zij heeft geleerd, ervaren. En erover praten helpt je soms je momenten vinden om de volgende stap te kunnen zetten.
Ik kan trouwens ook niet geloven dat hier alleen dingen besproken worden die alleen herkenbaar of interessant zijn voor vrouwen die in zo'n moeilijke relatie hebben gezeten.
Het lijkt me dat iedereen onderweg is, aan het leren is. Dat we nog altijd meer op elkaar lijken dan vreemden zijn.
En dat ook de lessen herkenbaar zijn, die verschillende mensen leren.
Goed waar ik heenwil, wat betekent dit topic voor jou, Lilly?
Je kunt mij er echt niet van overtuigen dat alles nu koek en ei gaat zijn. De enige die er nu in lijkt te gloven ben jij, en zelfs die volle overtuiging lees ik niet.
Hoe moet dat nou verder?
Lijkt het je niet raadzaam om ongelofelijk goed op jezelf te passen?
Je kon vorig jaar niet geloven dat M. iets zou doen, in de richting van waar je helaas nu al een paar keer hebt moeten vertellen dat het was gebeurd. Je kon niet geloven dat hij je zou slaan. Dat hij je nog eens verdriet zou doen.
En wat kun je nu niet geloven?
Dat hij je nog eens pijn gaat doen?
Ik begrijp dat je er van uit gaat dat hij het niet zo bedoeld heeft. Maar dat neemt toch niet weg dat het verdomd veel zeer doet?
Waar blijf jij dan?
Mijn ex bedoelde ook niet alles zo naar, dat geloof ik ook. Maar ondertussen heeft alles wat er bij ons is gebeurd wél veel impact op me.
Ik kan alles nu wel achter me willen laten, niet meer aan denken.
Dat werkte niet tijdens de relatie, dat werkt nu niet.
Dat kunnen anderen niet van mij verwachten ook, als ze het zouden weten. Dat kan iemand die dit topic leest ook wel denken, zo van ga eens verder met je leven meid en doe niet zo moeilijk.
Nou ja, ik vínd het moeilijk.
Wat vind jij?
Hoe ervaar jij het nu? Ben je niet erg onzeker over wat er morgen of volgende maand tussen jou en M. gaat gebeuren?
Zou je niet liever weten waarom dingen zo werken, waarom en welke patronen er in jullie relatie zijn, en dat hij er eerst hard aan werkt om wel eventueel te vertrouwen te zijn of in ieder geval helemaal bereid om in de spiegel te durven kijken als hij iets doet wat echt niet kan?
Of is het grote ontkennen, het grote verdoezelen, goedpraten, negeren en wegstoppen begonnen?
Dat is de periode waar ik het voor mezelf achteraf het moeilijkt mee heb.
Hoe heb ik dat kunnen doen? Waarom koos ik ervoor om net te doen alsof die rottigheid niet bestond?
Waarom? Wat schoot ik ermee op, wat schoot hij ermee op?
We konden allebei nog steeds niet verder.
Zaten alleen maar meer aan elkaar vast.
Wat wil je? Waar wil je naartoe?
Wat heb je ervoor over?
Hoe voel jij je?
Waarom denk je toch dat je het verleden moet laten voor wat het is en dan alleen blind in die toekomst geloven die jij zo graag voor je ziet?
Zon, hoe gaat het met je?
Dubio, hoe is het met jou ? Gaat het?
Suup, zelfde vraag aan jou, hoe is het met je? Hoe gaat het met het vinden van die manier om om te gaan met je ex? Is hij nog langsgekomen, of gaat het nu even rustig?
Hoe is het met de kinderen?
Lilly, ik wil ook veel schrijven aan je. Maar ik heb geen idee waar te beginnen. Of dat je het ook leest.
Maar dat is ook verder aan jou, ik kan alleen maar terugschrijven over de dingen die me raken of opvallen in jouw stukjes en wat jij ermee doet is natuurlijk jouw keuze.
Het doet me wel veel, net wat de anderen zeggen, dat je zo je best doet bepaalde waarschuwingen en tekens te negeren.
Het is gewoon heel heftig wat schrijfsters op dit topic hebben meegemaakt. Erover praten lucht op, helpt om de dingen op een rij te zetten. Om grip te krijgen op het verleden. Het is zo'n fijn gevoel dat er mensen zijn die je begrijpen.
Die snappen dat je bepaalde keuzes hebt gemaakt, en wat het kost om nu anders ertegen aan te kijken.
Ik ben niet meer dezelfde als toen, tijdens mijn relatie.
Maar als ik terug kijk, en dan naar de toekomst kijk voel ik me vaak vreselijk onzeker.
Wat geef ik door aan mijn kind? Hoe ga ik om met alles wat er bij het alleenstaand moederschap komt kijken, bij het verdergaan na deze relatie, met mijn dochter? Hoe moet ik alles een plek geven? Wat moet ik hiervan leren, wat neem ik mee?
Wie ben ik? Anders dan wie ik de afgelopen jaren was.
Waar wil ik naartoe?
Op dit moment kom ik mezelf weer behoorlijk tegen. Denk maar niet dat je alles achter je kunt laten en zomaar verder gaan zonder het uit te werken want verleden haalt je in.
Waarom denk je dat je zonder het uit te praten, uit te werken, verder kunt met M.?
Alleen vertrouwen op de toekomst en dat het nu vast echt fijn gaat worden is niet genoeg.
Dat kan ik ook niet. Nu, ik kan niet alles zomaar achter me laten. Mijn verleden heeft nog steeds invloed op hoe ik in het heden sta en steeds gaat het een stapje beter. Maar je moet het wel aangaan, heb ik geleerd.
Waarom denk je dat iedereen hier schrijft?
Het zijn geen losse mededelingen om anderen even te laten weten hoe het gaat.
Wat je hier leest zijn als het ware afspiegelingen van al die moeilijke stappen die ze zetten, van elk stukje wat iemand verder komt in het helen, in het onder ogen durven komen, in het leren. In het durven vertrouwen. In anderen, in jezelf.
In het onder woorden proberen te brengen wat je van binnen voelt.
Je leest de pijn en het verdriet. En gelukkig ook de mooie dingen daarnaast.
Er woren zoveel knuffels uitgedeeld, denk ik ook om te proberen uiting te geven aan iets wat je herkent in de ander, een worsteling, een lastig moment, een moedige stap. Bewondering, even veel liefs wensen.
Wat betekent het voor jou, om deze persoonlijke stukjes te lezen?
Ik heb inmiddels begrepen dat wanneer iemand dit topic leest, verschillende mensen iets heel anders zien.
De een vind herkenning, de ander is verbaasd. Ik las ergens dat iemand het topic ziet als een plek waar vrouwen meepraten over 'hoe erg het dan wel is'.
Ja lekker, denk ik dan. Dan wordt zomaar door iemand even voorbijgegaan aan het feit dat hier gedeeld wordt maar dat je vooral hard werken ziet, leest. Innerlijke strijd.
Vrouwen die hier schrijven, zijn meer dat dit deel wat je van ze leest. Sommigen heb ik buiten het topic om leren kennen, echt super. Gelukkig zien ze mij ook niet alleen als 'Iseo'.
Maar ik voel het ook als opluchting om eens aan iemand te kunnen vertellen hoe het was.
En ik schrijf wel aan jou, maar ook juist aan mijzelf.
Wat schrijf jij aan jezelf?
Iedereen moet omgaan met wat zij heeft geleerd, ervaren. En erover praten helpt je soms je momenten vinden om de volgende stap te kunnen zetten.
Ik kan trouwens ook niet geloven dat hier alleen dingen besproken worden die alleen herkenbaar of interessant zijn voor vrouwen die in zo'n moeilijke relatie hebben gezeten.
Het lijkt me dat iedereen onderweg is, aan het leren is. Dat we nog altijd meer op elkaar lijken dan vreemden zijn.
En dat ook de lessen herkenbaar zijn, die verschillende mensen leren.
Goed waar ik heenwil, wat betekent dit topic voor jou, Lilly?
Je kunt mij er echt niet van overtuigen dat alles nu koek en ei gaat zijn. De enige die er nu in lijkt te gloven ben jij, en zelfs die volle overtuiging lees ik niet.
Hoe moet dat nou verder?
Lijkt het je niet raadzaam om ongelofelijk goed op jezelf te passen?
Je kon vorig jaar niet geloven dat M. iets zou doen, in de richting van waar je helaas nu al een paar keer hebt moeten vertellen dat het was gebeurd. Je kon niet geloven dat hij je zou slaan. Dat hij je nog eens verdriet zou doen.
En wat kun je nu niet geloven?
Dat hij je nog eens pijn gaat doen?
Ik begrijp dat je er van uit gaat dat hij het niet zo bedoeld heeft. Maar dat neemt toch niet weg dat het verdomd veel zeer doet?
Waar blijf jij dan?
Mijn ex bedoelde ook niet alles zo naar, dat geloof ik ook. Maar ondertussen heeft alles wat er bij ons is gebeurd wél veel impact op me.
Ik kan alles nu wel achter me willen laten, niet meer aan denken.
Dat werkte niet tijdens de relatie, dat werkt nu niet.
Dat kunnen anderen niet van mij verwachten ook, als ze het zouden weten. Dat kan iemand die dit topic leest ook wel denken, zo van ga eens verder met je leven meid en doe niet zo moeilijk.
Nou ja, ik vínd het moeilijk.
Wat vind jij?
Hoe ervaar jij het nu? Ben je niet erg onzeker over wat er morgen of volgende maand tussen jou en M. gaat gebeuren?
Zou je niet liever weten waarom dingen zo werken, waarom en welke patronen er in jullie relatie zijn, en dat hij er eerst hard aan werkt om wel eventueel te vertrouwen te zijn of in ieder geval helemaal bereid om in de spiegel te durven kijken als hij iets doet wat echt niet kan?
Of is het grote ontkennen, het grote verdoezelen, goedpraten, negeren en wegstoppen begonnen?
Dat is de periode waar ik het voor mezelf achteraf het moeilijkt mee heb.
Hoe heb ik dat kunnen doen? Waarom koos ik ervoor om net te doen alsof die rottigheid niet bestond?
Waarom? Wat schoot ik ermee op, wat schoot hij ermee op?
We konden allebei nog steeds niet verder.
Zaten alleen maar meer aan elkaar vast.
Wat wil je? Waar wil je naartoe?
Wat heb je ervoor over?
Hoe voel jij je?
Waarom denk je toch dat je het verleden moet laten voor wat het is en dan alleen blind in die toekomst geloven die jij zo graag voor je ziet?
dinsdag 25 maart 2008 om 14:25
Iseo met mij gaat het met ups en downs goed...
Ik probeer het contact enkel te beperken tot onze zoon al is dat soms best moeilijk..
Ik vraag mezelf ook vaak af waar het mis is gegaan maar ik weet nu dat het niet aan mij heeft gelegen..
Ik heb met een andere ex gesproken en haar verhaal leek griezelig veel op het mijne..
Die hysterische uitbarstingen van hem lijken als een rode draad door zijn leven te lopen en tot nu toe heeft hij er nog steeds geen hulp voor gezocht..
Hij lijkt het voor zichzelf allemaal zo te praten van ach ik heb die dingen wel gedaan maaaaaaar eigenlijk komt het altijd door wat een ander deed of zei en omdat niemand hem begrijpt.. blablabla..
Ik vrees dat een volgende vriendin hetzelfde moet meemaken..
Ik wil iig nooit meer een relatie met hem...
Ik zie mezelf eigenlijk helemaal nooit meer een relatie met wie dan ook hebben...
Mijn leventje alleen vind ik heel prettig zo...
Ik probeer het contact enkel te beperken tot onze zoon al is dat soms best moeilijk..
Ik vraag mezelf ook vaak af waar het mis is gegaan maar ik weet nu dat het niet aan mij heeft gelegen..
Ik heb met een andere ex gesproken en haar verhaal leek griezelig veel op het mijne..
Die hysterische uitbarstingen van hem lijken als een rode draad door zijn leven te lopen en tot nu toe heeft hij er nog steeds geen hulp voor gezocht..
Hij lijkt het voor zichzelf allemaal zo te praten van ach ik heb die dingen wel gedaan maaaaaaar eigenlijk komt het altijd door wat een ander deed of zei en omdat niemand hem begrijpt.. blablabla..
Ik vrees dat een volgende vriendin hetzelfde moet meemaken..
Ik wil iig nooit meer een relatie met hem...
Ik zie mezelf eigenlijk helemaal nooit meer een relatie met wie dan ook hebben...
Mijn leventje alleen vind ik heel prettig zo...
dinsdag 25 maart 2008 om 16:13
dinsdag 25 maart 2008 om 22:05
Leo, geniet maar lekker van je welverdiende vakantie!
Iseo, wat een mooie, waardevolle post. Ik heb er in elk geval heel veel aan, Lilly ik hoop dat jij het ook goed leest. Ik maak me ook zorgen om wat ik van je lees. En ik denk ook, alsjeblieft, krijg geen kind van deze man. Ik ben niet zo dol op Dr Phill, maar soms zegt hij wel rake dingen, zoals dat je toekomstig gedrag het beste kunt voorspellen aan de hand van gedrag uit het verleden. Gedrag veranderen is heel erg moeilijk en als je er zelf niet achter staat zelfs onmogelijk, denk ik. Ik weet natuurlijk niet hoe het met M zit, maar op de een of andere manier heb ik weinig vertrouwen in zijn werkelijke wil om te veranderen. Ik hoop voor je dat ik me vergis en dat jouw roze wolk werkelijkheid blijkt te zijn, maar ik heb er weinig vertrouwen in.
Het vivaforum werkte niet zo goed hier, de afgelopen dagen, maar ik ben inmiddels weer bijgelezen. Iemand (Dubiootje? ben te lui om terug te zoeken) schreef dat huilen werd gezien als emotionele chantage en dat is zo herkenbaar. Man hier heeft dat letterlijk zo genoemd, het gehuil van vrouwen is emotionele chantage. Ik probeer dus inderdaad niet in zijn bijzijn te huilen, want dat verergert de zaken alleen maar. Ik loop tegenwoordig meestal maar weg, dat werkt nog het beste, ijzig kalm blijven. Maar inwendig ben ik vaak een vulkaan die op uitbarsten staat en afgelopen vrijdag ben ik ook weer eens gebarsten. Dat werkt meestal wel goed, dat lijkt zelfs de enige manier te zijn om tot mijn man door te dringen. Het was enorm heftig, onze ruzie, maar had wel een heel kalmerend effect op ons allebei. Ben in elk geval blij dat het er uit is.
Iseo, wat een mooie, waardevolle post. Ik heb er in elk geval heel veel aan, Lilly ik hoop dat jij het ook goed leest. Ik maak me ook zorgen om wat ik van je lees. En ik denk ook, alsjeblieft, krijg geen kind van deze man. Ik ben niet zo dol op Dr Phill, maar soms zegt hij wel rake dingen, zoals dat je toekomstig gedrag het beste kunt voorspellen aan de hand van gedrag uit het verleden. Gedrag veranderen is heel erg moeilijk en als je er zelf niet achter staat zelfs onmogelijk, denk ik. Ik weet natuurlijk niet hoe het met M zit, maar op de een of andere manier heb ik weinig vertrouwen in zijn werkelijke wil om te veranderen. Ik hoop voor je dat ik me vergis en dat jouw roze wolk werkelijkheid blijkt te zijn, maar ik heb er weinig vertrouwen in.
Het vivaforum werkte niet zo goed hier, de afgelopen dagen, maar ik ben inmiddels weer bijgelezen. Iemand (Dubiootje? ben te lui om terug te zoeken) schreef dat huilen werd gezien als emotionele chantage en dat is zo herkenbaar. Man hier heeft dat letterlijk zo genoemd, het gehuil van vrouwen is emotionele chantage. Ik probeer dus inderdaad niet in zijn bijzijn te huilen, want dat verergert de zaken alleen maar. Ik loop tegenwoordig meestal maar weg, dat werkt nog het beste, ijzig kalm blijven. Maar inwendig ben ik vaak een vulkaan die op uitbarsten staat en afgelopen vrijdag ben ik ook weer eens gebarsten. Dat werkt meestal wel goed, dat lijkt zelfs de enige manier te zijn om tot mijn man door te dringen. Het was enorm heftig, onze ruzie, maar had wel een heel kalmerend effect op ons allebei. Ben in elk geval blij dat het er uit is.
woensdag 26 maart 2008 om 11:01
@ Rabobank, heb jij het idee dat je met zo'n uitbarsting ook daadwerkelijk iets opschoten bent? In de zin van er verandert iets in huis?
Mijn ervaring was eigenlijk, dat nadat je je frustraties kwijt was het toch even beter leek te gaan. Maar eigenlijk heb je wederom ingeleverd.
Een goed voorbeeld hier is het voorbeeld van de emotionele chantage door middel van huilen. Je uit dus je verdriet niet meer richting hem omdat hij zich dan gechanteerd voelt...........
Eleonora zit ingesneeuwd. Er is vannacht weer een heel pak gevallen. Wé heeft het toch maar gewaagd om brood te halen.
Zo ver de vakantie berichtgeving!
Mijn ervaring was eigenlijk, dat nadat je je frustraties kwijt was het toch even beter leek te gaan. Maar eigenlijk heb je wederom ingeleverd.
Een goed voorbeeld hier is het voorbeeld van de emotionele chantage door middel van huilen. Je uit dus je verdriet niet meer richting hem omdat hij zich dan gechanteerd voelt...........
Eleonora zit ingesneeuwd. Er is vannacht weer een heel pak gevallen. Wé heeft het toch maar gewaagd om brood te halen.
Zo ver de vakantie berichtgeving!
woensdag 26 maart 2008 om 12:48
Dit keer lijk ik er wel wat mee opgeschoten te zijn. Er lijken nieuwe hulptroepen opgestaan te zijn. Ik weet uiteraard niet wat de toekomst brengt. Wat dat huilen betreft, ja, dat vind ik zelf ook heel triest, maar ik zie het ook wel als een cultureel gegeven, huilen is hier in het algemeen iets wat men liever niet heeft.
Ingesneeuwd, hier is het bloedheet, haha.
Ingesneeuwd, hier is het bloedheet, haha.
woensdag 26 maart 2008 om 14:21
Maakt toch niet uit wat men over het algemeen liever niet heeft. Jij hebt verdriet en uit dat via huilen. Dat ben jij of eigenlijk zo was jij.
Rabo, wat jij overduidelijk doet is steeds weer je grenzen verleggen.
Dat doe je nl. wanneer:
- Je een verklaring verzint voor iemands gedrag (goedpraten)
- Je de persoon gaat verdedigen (minder erg maken)
- Je gaat dagdromen/fantaseren hoe je deze persoon bijv. belachelijk kunt maken.
Maar wat moet ik me er bij voorstellen, hulptroepen ingeschakeld?
Is er overigens wel begrip voor jou dat jij toch als allochtoon daar woont?
Rabo, wat jij overduidelijk doet is steeds weer je grenzen verleggen.
Dat doe je nl. wanneer:
- Je een verklaring verzint voor iemands gedrag (goedpraten)
- Je de persoon gaat verdedigen (minder erg maken)
- Je gaat dagdromen/fantaseren hoe je deze persoon bijv. belachelijk kunt maken.
Maar wat moet ik me er bij voorstellen, hulptroepen ingeschakeld?
Is er overigens wel begrip voor jou dat jij toch als allochtoon daar woont?
woensdag 26 maart 2008 om 18:32
hallo,
Ik ben stil van alles wat ik hier weer heb gelezen. De reacties van Lilly,....het goed praten, het hem niet willen kwetsen, het hem niet willen zwart maken...alles bedekken met de mantel der liefde.
Ik ben stil van de reactie van Iseo,...zo raak haar woorden.
Je denkt dat je er bent, maar door hier te lezen, merk je weer dat je nog steeds aan het verwerken bent, dat het soms blijft malen....En je andere ik...zegt dat het nu goed gaat....ik ben er stil van....
Ik ben stil van alles wat ik hier weer heb gelezen. De reacties van Lilly,....het goed praten, het hem niet willen kwetsen, het hem niet willen zwart maken...alles bedekken met de mantel der liefde.
Ik ben stil van de reactie van Iseo,...zo raak haar woorden.
Je denkt dat je er bent, maar door hier te lezen, merk je weer dat je nog steeds aan het verwerken bent, dat het soms blijft malen....En je andere ik...zegt dat het nu goed gaat....ik ben er stil van....
woensdag 26 maart 2008 om 19:18
Lieve meiden hier,
Ik ben even meer te vinden op mijn topic (met schrijven), maar ik lees hier nog net zo goed mee hoor. Ik maak me ook bezorgd om Lilly... en de post van Iseo raakte mij ook... het grenzen verleggen, ook dat is herkenbaar voor mij... en meer dingen.
Dikke voor jullie allemaal.
Ik ben even meer te vinden op mijn topic (met schrijven), maar ik lees hier nog net zo goed mee hoor. Ik maak me ook bezorgd om Lilly... en de post van Iseo raakte mij ook... het grenzen verleggen, ook dat is herkenbaar voor mij... en meer dingen.
Dikke voor jullie allemaal.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 26 maart 2008 om 21:12
Pom, er is wel begrip, maar eerlijk gezegd te weinig. En ik realiseer me ook zeer wel dat ik mijn grenzen steeds verleg, hoewel het nu stukken beter gaat dan voorheen. Vroeger liet ik echt zonder pardon over me heen lopen, nu trek ik veel eerder aan de rem. Maar het blijft een zwak punt.
Wat die hulptroepen betreft, dat laat ik maar even vaag ivm privacy, het is in elk geval iets positiefs.
Ik heb in elk geval een erg goede dag achter de rug, met ontwikkelingen die me tevreden stellen.
Wat die hulptroepen betreft, dat laat ik maar even vaag ivm privacy, het is in elk geval iets positiefs.
Ik heb in elk geval een erg goede dag achter de rug, met ontwikkelingen die me tevreden stellen.
woensdag 26 maart 2008 om 21:36
hallo lieverds
Iseo, een mooie posting hoor! heeft het je zelf ook geholpen dit op te schrijven?
Lily, lieve lily, ik weet niet goed wat te schrijven, je zit duidelijk toch weer in je wolk die graag wil geloven dat alles goed is. En ja, wie ben ik om daar iets van te zeggen, ik heb het zelf ook zo vaak gedaan. Blijven hopen dat het ooit allemaal goed zou komen en dat het dan anders zou zijn. De realiteit is een andere. Het is niet goed gekomen. Want na elke periode van opleving kwam toch weer die neergang waarin je opnieuw een stukje van jezelf inlevert.
Wat me het meest zorgen baart is dat jij je nog afschermt voor jezelf. Het is fijn om te lezen dat je een goed kontakt hebt met die vertrouwenspersoon op school
Rabo, houdt het gevoel van vandaag dan maar vast. Dat van die knallende ruzies herken ik en ook de indruk dat het dan weer een poosje goed gaat. Nu achteraf kan ik alleen maar zeggen dat het dan helemaal niet beter ging maar dat gewoon de druk weer even van de ketel was. En dat hij er alles aan deed om er maar voor te zorgen dat ik bleef en dat ik na zo'n periode vooral helemaal leeg was en dus helemaal niet in staat om dan nog beslissingen te nemen.
Hier gaat het wisselend, de ene dag is de andere niet en nu ook weer een enorme hoofdpijn. Maar toch zit er een stijgende lijn in.
liefs voor jullie allen
Zonlicht
Iseo, een mooie posting hoor! heeft het je zelf ook geholpen dit op te schrijven?
Lily, lieve lily, ik weet niet goed wat te schrijven, je zit duidelijk toch weer in je wolk die graag wil geloven dat alles goed is. En ja, wie ben ik om daar iets van te zeggen, ik heb het zelf ook zo vaak gedaan. Blijven hopen dat het ooit allemaal goed zou komen en dat het dan anders zou zijn. De realiteit is een andere. Het is niet goed gekomen. Want na elke periode van opleving kwam toch weer die neergang waarin je opnieuw een stukje van jezelf inlevert.
Wat me het meest zorgen baart is dat jij je nog afschermt voor jezelf. Het is fijn om te lezen dat je een goed kontakt hebt met die vertrouwenspersoon op school
Rabo, houdt het gevoel van vandaag dan maar vast. Dat van die knallende ruzies herken ik en ook de indruk dat het dan weer een poosje goed gaat. Nu achteraf kan ik alleen maar zeggen dat het dan helemaal niet beter ging maar dat gewoon de druk weer even van de ketel was. En dat hij er alles aan deed om er maar voor te zorgen dat ik bleef en dat ik na zo'n periode vooral helemaal leeg was en dus helemaal niet in staat om dan nog beslissingen te nemen.
Hier gaat het wisselend, de ene dag is de andere niet en nu ook weer een enorme hoofdpijn. Maar toch zit er een stijgende lijn in.
liefs voor jullie allen
Zonlicht
donderdag 27 maart 2008 om 09:12
Lieve allemaal,
Tja, weer veel geschreven hier. Ook ik ben diep geraakt door Iseo's woorden. Je schrijft het zo prachtig en zo raak op Iseo, heel bijzodner vind ik dat. Ik merk dat ik zelf nog veel meer moet zoeken naar de woorden. Ik heb er nog niet veel over geschreven, ikde bk dat dat het is. Wel heel veel gedachten in mijn hoofd maar om ze op te schrijven is een heel ander verhaal (!).
Met mij gaat het best ok. Maandagavond hebben vriend en ik een goed gesprek gehad. Eigenlijk heb ik voor het eerst aangegeven hoe serieus ik er van baal. Dat onze relatie aan een zijden draadje hangt. En het voelde goed om het allemaal in alle rust uit te spreken. Hij reageerde ook anders dan ik had verwacht. Heel rustig. Hij heeft wel door dat het menens is. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen maar het is in ieder geval uitgesproken tussen ons en daar ben ik blij om. Het is nu niet meer alleen mijn 'ding'. Hij gaf aan dat hij het moeilijk vindt om over zichzelf te praten, hij vertelt pas iets als hij er uit is. Wat dat betreft zijn we zo verschillend, er zit echt een stuk onvermogen bij hem. Veroorzaakt door zijn jeugd, want hierdoor is hij ook tevreden met hoe het gaat. Hij wil veiligheid voor onze dochters, voor ze zorgen. het lijkt wel compensatie voor iets wat hij vroeger niet heeft gehad. Ik heb hem gezegd dat ik meer wil, meer diepgang, meer maatjes en vooral respect en geen strijd. Eigenlijk kwamen we er niet uit, wat de conclusie was was dat ik wat anders van hem wil dan wie hij is. Maar goed, ik vond het te vroeg om er nu al een punt achter te zetten. Voor ons allebei en voor mij dus ook is het goed als we het geleidelijk aanpakken.
Sinds dit gesprek stelt hij zich opener naar mij op, er is geen boosheid meer. Ik ben benieuwd, want op het moment dat hij weer onredelijk boos gaat zijn dan zou dat voor mij wel de bekende druppel zijn. Maar voor nu vind ik het prettig dat we dit nu samen aangaan. Snappen jullie dat?
Leo, ben je lekker aan het genieten? Sneeuw is inmiddels wel gesmolten denk ik.
VK, hoe gaat het nu met jou?
Dubio, alles ok?
Elmervrouw, ik lees ook mee op jouw eigen topic.
Pom, Zonlicht en Mamz, jullie zeggen rake dingen!
Superstar, is het lang geleden dat je bent weggegaan, ik ken je verhaal niet.
LillyRose, ik hoop dat je snel weer komt vertellen hoe het met je gaat.
Veel liefs.
Z.
Tja, weer veel geschreven hier. Ook ik ben diep geraakt door Iseo's woorden. Je schrijft het zo prachtig en zo raak op Iseo, heel bijzodner vind ik dat. Ik merk dat ik zelf nog veel meer moet zoeken naar de woorden. Ik heb er nog niet veel over geschreven, ikde bk dat dat het is. Wel heel veel gedachten in mijn hoofd maar om ze op te schrijven is een heel ander verhaal (!).
Met mij gaat het best ok. Maandagavond hebben vriend en ik een goed gesprek gehad. Eigenlijk heb ik voor het eerst aangegeven hoe serieus ik er van baal. Dat onze relatie aan een zijden draadje hangt. En het voelde goed om het allemaal in alle rust uit te spreken. Hij reageerde ook anders dan ik had verwacht. Heel rustig. Hij heeft wel door dat het menens is. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen maar het is in ieder geval uitgesproken tussen ons en daar ben ik blij om. Het is nu niet meer alleen mijn 'ding'. Hij gaf aan dat hij het moeilijk vindt om over zichzelf te praten, hij vertelt pas iets als hij er uit is. Wat dat betreft zijn we zo verschillend, er zit echt een stuk onvermogen bij hem. Veroorzaakt door zijn jeugd, want hierdoor is hij ook tevreden met hoe het gaat. Hij wil veiligheid voor onze dochters, voor ze zorgen. het lijkt wel compensatie voor iets wat hij vroeger niet heeft gehad. Ik heb hem gezegd dat ik meer wil, meer diepgang, meer maatjes en vooral respect en geen strijd. Eigenlijk kwamen we er niet uit, wat de conclusie was was dat ik wat anders van hem wil dan wie hij is. Maar goed, ik vond het te vroeg om er nu al een punt achter te zetten. Voor ons allebei en voor mij dus ook is het goed als we het geleidelijk aanpakken.
Sinds dit gesprek stelt hij zich opener naar mij op, er is geen boosheid meer. Ik ben benieuwd, want op het moment dat hij weer onredelijk boos gaat zijn dan zou dat voor mij wel de bekende druppel zijn. Maar voor nu vind ik het prettig dat we dit nu samen aangaan. Snappen jullie dat?
Leo, ben je lekker aan het genieten? Sneeuw is inmiddels wel gesmolten denk ik.
VK, hoe gaat het nu met jou?
Dubio, alles ok?
Elmervrouw, ik lees ook mee op jouw eigen topic.
Pom, Zonlicht en Mamz, jullie zeggen rake dingen!
Superstar, is het lang geleden dat je bent weggegaan, ik ken je verhaal niet.
LillyRose, ik hoop dat je snel weer komt vertellen hoe het met je gaat.
Veel liefs.
Z.
donderdag 27 maart 2008 om 12:06
[quote]rabobank schreef op 25 maart 2008 @ 22:05:
Iemand (Dubiootje? ben te lui om terug te zoeken) schreef dat huilen werd gezien als emotionele chantage en dat is zo herkenbaar. Man hier heeft dat letterlijk zo genoemd, het gehuil van vrouwen is emotionele chantage. Ik probeer dus inderdaad niet in zijn bijzijn te huilen, want dat verergert de zaken alleen maar. Ik loop tegenwoordig meestal maar weg, dat werkt nog het beste, ijzig kalm blijven. quote]
Lieve Rabo, begrijp ik goed dat je probeert je gevoelens op zo'n manier te uiten dat ze wel effect hebben? Wat je echt voelt (verdriet en dus tranen) is blijkbaar niet belangrijk, dus "kies" je voor een andere uitweg. Wat zou dat op lange termijn met je doen?
Iemand (Dubiootje? ben te lui om terug te zoeken) schreef dat huilen werd gezien als emotionele chantage en dat is zo herkenbaar. Man hier heeft dat letterlijk zo genoemd, het gehuil van vrouwen is emotionele chantage. Ik probeer dus inderdaad niet in zijn bijzijn te huilen, want dat verergert de zaken alleen maar. Ik loop tegenwoordig meestal maar weg, dat werkt nog het beste, ijzig kalm blijven. quote]
Lieve Rabo, begrijp ik goed dat je probeert je gevoelens op zo'n manier te uiten dat ze wel effect hebben? Wat je echt voelt (verdriet en dus tranen) is blijkbaar niet belangrijk, dus "kies" je voor een andere uitweg. Wat zou dat op lange termijn met je doen?
Ga in therapie!
donderdag 27 maart 2008 om 13:56
Dubiootje, je omschrijft het heel raak! Die gevoelens komen er natuurlijk toch soms wel uit, in een enorme driftbui over iets totaal ongerelateerds. Wat het op lange termijn met me doet, ik heb geen idee, ik weet wel dat het niet goed is om mijn gevoelens zo weg te stoppen, het is ook gedrag wat ik uit mijn jeugd herken. Ik stop mijn gevoel weg en dan op een dag krijg ik een driftbui.
Zonnepitje, goed dat je het gesprek bent aangegaan. Ik snap heel goed dat je er niet zomaar een punt achter wilt zetten, maar nu zijn de dingen bij je vriend in elk geval wel duidelijk, dus mocht je toch besluiten om er mee te stoppen, dan heb je in elk geval het bij hem aangegeven.
Zonnepitje, goed dat je het gesprek bent aangegaan. Ik snap heel goed dat je er niet zomaar een punt achter wilt zetten, maar nu zijn de dingen bij je vriend in elk geval wel duidelijk, dus mocht je toch besluiten om er mee te stoppen, dan heb je in elk geval het bij hem aangegeven.
donderdag 27 maart 2008 om 14:20
Dank je Iseo
Ben zelf eigenlijk ook wel heel erg benieuwd hoe het met VK is nu.
Rabobank, je leeft in grote angst en dat gaat echt zijn sporen nalaten. Je bent uiterst voorzichtig met wat je schrijft hier, want stel dat je herkend wordt. Op geen enkele wijze kan jij nog echt je gevoelens uiten. Ik weet uit eigen ervaring dat dat echt tot ernstige klachten gaat leiden.
Destijds had ik niet zoiets als het forum waar ik mijn hart kon luchten. Mogelijk waren door erover te schrijven wel eerder mijn ogen geopend voor wat er werkelijk aan de hand was.
Bovendien, en nu is dat makkelijk gezegd van mij, wat doe je verkeerd met hier schrijven?! Je schrijft over dingen die je thuis niet kunt uiten. Je maakt helemaal niemand zwart. Voor alles wat er gebeurt in je huis steek je de hand in eigen boezem.
Toen ik destijds mijn relatie beeindigde vond ik de weg naar het forum. Vanaf de eerste dag trof ik op mijn topic Eleonora. Er was ook nog ene Yara, drie vrouwen die alle drie imet een onmogelijke relatie te maken hadden of waarvan de relatie beeindigd was. Het heeft mij toen enorm geholpen om door te zetten met waar ik mee bezig was en zeker was de hulp van Eleonora enorm waardevol.
Yara wil en kon haar relatie niet beeindigen. Heeft bijv. een abortus laten plegen omdat hij vond dat het niet goed uitkwam. Zij is stilletjes aan vertrokken van het forum.
Ik weet hoe belangrijk het is om in iedere fase waar je je in bevindt te blijven schrijven. En ook wanneer je al heel veel verder bent om mensen te blijven helpen.
Hier vind je toch juistere hulp dan in de intieme vrienden- of familiekring.
En dit nog even naar aanleiding van Lily. Ik kwam een keer bij een vriendin en had net slecht nieuws gehoord. Van een vriend van een collega waren beide ouders omgekomen. Vader had moeder doodgeschoten en daarna de hand aan zichzelf geslagen. Ik deed mijn verhaal daarover en zij zei me, weet je dat ik me ook grote zorgen destijds heb gemaakt dat jij het niet zou overleven?
Ik was met stomheid geslagen. Want die opmerking raakte me op heel veel manieren. Ook omdat zij dit nooit gezegd had toen ik daar nog woonde en de spanningen zeer hoog opliepen.
Daarom Lily wil ik je waarschuwen voor de laatste keer. Jouw vriend heeft echt laten zien dat hij veel te ver gaat. Pas heel heel goed op, want jouw vriend is echt een paar gradaties erger dan mijn ex.
Ben zelf eigenlijk ook wel heel erg benieuwd hoe het met VK is nu.
Rabobank, je leeft in grote angst en dat gaat echt zijn sporen nalaten. Je bent uiterst voorzichtig met wat je schrijft hier, want stel dat je herkend wordt. Op geen enkele wijze kan jij nog echt je gevoelens uiten. Ik weet uit eigen ervaring dat dat echt tot ernstige klachten gaat leiden.
Destijds had ik niet zoiets als het forum waar ik mijn hart kon luchten. Mogelijk waren door erover te schrijven wel eerder mijn ogen geopend voor wat er werkelijk aan de hand was.
Bovendien, en nu is dat makkelijk gezegd van mij, wat doe je verkeerd met hier schrijven?! Je schrijft over dingen die je thuis niet kunt uiten. Je maakt helemaal niemand zwart. Voor alles wat er gebeurt in je huis steek je de hand in eigen boezem.
Toen ik destijds mijn relatie beeindigde vond ik de weg naar het forum. Vanaf de eerste dag trof ik op mijn topic Eleonora. Er was ook nog ene Yara, drie vrouwen die alle drie imet een onmogelijke relatie te maken hadden of waarvan de relatie beeindigd was. Het heeft mij toen enorm geholpen om door te zetten met waar ik mee bezig was en zeker was de hulp van Eleonora enorm waardevol.
Yara wil en kon haar relatie niet beeindigen. Heeft bijv. een abortus laten plegen omdat hij vond dat het niet goed uitkwam. Zij is stilletjes aan vertrokken van het forum.
Ik weet hoe belangrijk het is om in iedere fase waar je je in bevindt te blijven schrijven. En ook wanneer je al heel veel verder bent om mensen te blijven helpen.
Hier vind je toch juistere hulp dan in de intieme vrienden- of familiekring.
En dit nog even naar aanleiding van Lily. Ik kwam een keer bij een vriendin en had net slecht nieuws gehoord. Van een vriend van een collega waren beide ouders omgekomen. Vader had moeder doodgeschoten en daarna de hand aan zichzelf geslagen. Ik deed mijn verhaal daarover en zij zei me, weet je dat ik me ook grote zorgen destijds heb gemaakt dat jij het niet zou overleven?
Ik was met stomheid geslagen. Want die opmerking raakte me op heel veel manieren. Ook omdat zij dit nooit gezegd had toen ik daar nog woonde en de spanningen zeer hoog opliepen.
Daarom Lily wil ik je waarschuwen voor de laatste keer. Jouw vriend heeft echt laten zien dat hij veel te ver gaat. Pas heel heel goed op, want jouw vriend is echt een paar gradaties erger dan mijn ex.
