Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 20 maart 2008 om 15:59
quote:eleonora schreef op 20 maart 2008 @ 12:03:
Ik sluit me weer eens helemaal aan bij Dubio Lily. De man is je kind niet. Prachtig dat hij aan anger management wil gaan doen. Zijn ding, niet het jouwe want hebt geen moeite om je handen thuis te houden.
Dubio heeft ooit eens iets gezegd wat ik nu nog steeds als een soort mantra voor mezelf verkondig. Je blijft zo lang bij een geweldadige/spannende/onberekenbare/afhankelijke man omdat hij je zo af en toe een glimp laat zien van hoe het zou kunnen zijn. Die glimp krijg jij nu ook te zien. Dat is voor jou heel erg fijn want voor jullie doen gaat het nu al best lang heel goed, toch?
Van een afstand bekeken zijn de stappen die je vriend neemt helemaal niet zo heel indrukwekkend. Als je tenminste in ogenschouw neemt wat hij jou allemaal heeft aangedaan in het verleden. Logisch dat hij zich gaat laten behandelen denk ik dan. Voor hem is het heel wat, dat begrijp ik en jij bent met stomheid geslagen, zo geweldig vind je hem.
Niet meegaan in ieder geval want dan wordt het weer een ding waarvoor jij verantwoordelijk bent en dat ben je niet. Híj moet in tehrapie. Jij zou denk ik veel hebben (serieus) aan een vechtsport of een zelfverdedigingscursus, zodat je hem in één klap tegen de vlakte hebt als hij weer eens een woedeaanval heeft in de toekomst.
Ben aan het bijlezen en tot hier gekomen, mag ik me hierbij aansluiten, ik ben het er zo mee eens
En ik heb ervaring met in therapie gaan en denken dat iemand dat vrijwillig doet. Het heeft hier niet geholpen.
Ik sluit me weer eens helemaal aan bij Dubio Lily. De man is je kind niet. Prachtig dat hij aan anger management wil gaan doen. Zijn ding, niet het jouwe want hebt geen moeite om je handen thuis te houden.
Dubio heeft ooit eens iets gezegd wat ik nu nog steeds als een soort mantra voor mezelf verkondig. Je blijft zo lang bij een geweldadige/spannende/onberekenbare/afhankelijke man omdat hij je zo af en toe een glimp laat zien van hoe het zou kunnen zijn. Die glimp krijg jij nu ook te zien. Dat is voor jou heel erg fijn want voor jullie doen gaat het nu al best lang heel goed, toch?
Van een afstand bekeken zijn de stappen die je vriend neemt helemaal niet zo heel indrukwekkend. Als je tenminste in ogenschouw neemt wat hij jou allemaal heeft aangedaan in het verleden. Logisch dat hij zich gaat laten behandelen denk ik dan. Voor hem is het heel wat, dat begrijp ik en jij bent met stomheid geslagen, zo geweldig vind je hem.
Niet meegaan in ieder geval want dan wordt het weer een ding waarvoor jij verantwoordelijk bent en dat ben je niet. Híj moet in tehrapie. Jij zou denk ik veel hebben (serieus) aan een vechtsport of een zelfverdedigingscursus, zodat je hem in één klap tegen de vlakte hebt als hij weer eens een woedeaanval heeft in de toekomst.
Ben aan het bijlezen en tot hier gekomen, mag ik me hierbij aansluiten, ik ben het er zo mee eens
En ik heb ervaring met in therapie gaan en denken dat iemand dat vrijwillig doet. Het heeft hier niet geholpen.
donderdag 20 maart 2008 om 16:04
Leo, je bent nu dus vrij
is het meegevallen vandaag? Onwennig he, het afsluiten van een baan. Iedereen gedag zeggen. Ik heb het ook eens gedaan omdat ik naar een andere baan ging en de oude niet leuk meer vond, dat lijkt me toch makkelijker als dat waar jij nu voor staat. Maar heerlijk dat je al snel in de buurt komt, ook al is het in een chalet.
liefs Zonlicht
is het meegevallen vandaag? Onwennig he, het afsluiten van een baan. Iedereen gedag zeggen. Ik heb het ook eens gedaan omdat ik naar een andere baan ging en de oude niet leuk meer vond, dat lijkt me toch makkelijker als dat waar jij nu voor staat. Maar heerlijk dat je al snel in de buurt komt, ook al is het in een chalet.
liefs Zonlicht
donderdag 20 maart 2008 om 21:02
Zo, nieuwe poging. Nu maar hopen dat het goed gaat. De meiden liggen schoongewassen in bed.
Iseo, je slaat de spijker zooo op zijn kop! Het is zo prettig om dit soort feedback te krijgen van mensen die het snappen. Ik heb het er de laatste tijd steeds vaker over met vriendinnen, ook wel een teken dat het 'menens' is. En zij reageren allemaal heel lief in de trant van "Goh, ik wist net dat het zo erg was" en "Wat erg voor je, jij bent juist mijn voorbeeld van goed communiceren." Maar goed, begrijpen doen ze het niet. En ik wil juist zelf begrijpen hoe het zo ver is gekomen. Juist om er weer uit te komen! Ik denk dat mijn respect voor hem aan het verdwijnen is en tegelijk is de angst voor zijn boosheid aan het veranderen in irritatie.
Iseo, ik ken je verhaal niet. Hoe lang zijn jullie nu uit elkaar? Hoe oud is je dochter? Heeft ze helemaal geen contact meer met haar vader?
Ik vind mijn vriend een goede vader, hij is leuker naar de kinderen dan naar mij. Ik denk soms echt dat hij zich bewust zio gedraagt naar mij want met anderen maakt hij geen ruzie. Alleen met mij. Hoewel, ik noem het nooit ruzie want hij wordt boos op mij, ik maak geen ruzie. Maar dat is de laatste tijd wel aan het veranderen nu ik meer weerwoord geef en ik moet zeggen dat hij minder snel boos wordt. Maar goed, ik wil met iemand samenleven die redelijk is en niet onnodig kwetsend boos wordt. Als hij boos is kan hij geen rekening houden met mij zegt hij. Hij weet soms niet eens wat hij precies heeft gezegd. In het begin van de relatie toen ik nog wel eens moest huilen op zo'n moment (doe ik al tijden niet meer), kon hij zeggen:"Hou op met dat gejank". En als ik dan zei dat hij me kwetste zei hij:"Dat kan me niet schelen". Ik weet nog heel goed het moment van die uitspraak en hoe stomverbaasd ik was en hoe onveilig ik mij voelde dat hij zoiets kon zeggen.
En ik ben er aan gaan wennen natuurlijk.
Wat ik echt heel erg vind is dat ik vantevoren in mijn hoofd repeteer hoe ik iets ga zeggen. En in mijn hoofd reageert hij altijd negatief. Het is helemaal niet moeilijk om wat negatoefs te verzinnen op een vraag of opmerking eigenlijk, merk ik Maar goed, ik baal er enorm van dat ik dat doe. Maar het is wel nodig want keer op keer blijkt hij weer een sneer te geven.
En hij projecteert ook: ik ben egoïstisch, alles moet op mijn manier, ik luister niet goed, kom afspraken niet na. Hij is zo'n controlfreak, alles gaat volgens afspraken. Met verrassingen maak je hem echt niet blij. En dan is hij in de loop der jaren ten positieve veranderd, hij gaat nu wel mee op vakantie bv.
Iseo, ik weet niet hoe hij zou reageren op een breuk. Heb geen idee. Maar omdat hij op zoveel dingen negatief reageert kan ik me niet voorstellen dat hij nu niet uit zijn dak zal gaan.
Omdat ik gister wel liet merken dat er wat was zei hij vandaag dat het zeker wel wat beter ging. Tja...kop in het zand.
Hij heeft nog nooit aangegeven dat hij bang is ons te verliezen. Hij heeft sowieso nooit iets van zijn onzekerheid getoond. Zijn angst uit zich in boosheid denk ik. Dat maakt het ook zo moeilijk bespreekbaar. En ik merk bij mezelf dat ik zelf ook verhard, ben eerder boos dan verdrietig zeg maar.
Ik was wel een stuk ouder dan jij Iseo, 28 was ik. En had gelukkig al wel wat relaties achter de rug. Dus ik weet dat het ook anders kan. Hoewel, ik heb nooit een gelijkwaardige relatie gehad. De meest gelijkwaardige was nog die met de jongen die later homo bleek. Een gebonden man heb ik ook nog gehad...tja.
Of hij stappen onderneemt, misschien moet ik hem ipv richting therapie duwen, wel vragen wat voor stappen hij zelf wil ondernemen om de relatie te verbeteren. Nu gedraagt hij zich een beetje of zijn neus bloedt, nogal oppervlakkig. Maakt grapjes om suffe tv-programma's, tja. Daar word ik ook niet blij van. Een time-out, hoe zie je dat voor je Iseo? Want even apart wonen zie ik niet gebeuren eigenlijk. Waar moeten we heen?
Knuffel terug, voor allemaal trouwens!!
Z.
Iseo, je slaat de spijker zooo op zijn kop! Het is zo prettig om dit soort feedback te krijgen van mensen die het snappen. Ik heb het er de laatste tijd steeds vaker over met vriendinnen, ook wel een teken dat het 'menens' is. En zij reageren allemaal heel lief in de trant van "Goh, ik wist net dat het zo erg was" en "Wat erg voor je, jij bent juist mijn voorbeeld van goed communiceren." Maar goed, begrijpen doen ze het niet. En ik wil juist zelf begrijpen hoe het zo ver is gekomen. Juist om er weer uit te komen! Ik denk dat mijn respect voor hem aan het verdwijnen is en tegelijk is de angst voor zijn boosheid aan het veranderen in irritatie.
Iseo, ik ken je verhaal niet. Hoe lang zijn jullie nu uit elkaar? Hoe oud is je dochter? Heeft ze helemaal geen contact meer met haar vader?
Ik vind mijn vriend een goede vader, hij is leuker naar de kinderen dan naar mij. Ik denk soms echt dat hij zich bewust zio gedraagt naar mij want met anderen maakt hij geen ruzie. Alleen met mij. Hoewel, ik noem het nooit ruzie want hij wordt boos op mij, ik maak geen ruzie. Maar dat is de laatste tijd wel aan het veranderen nu ik meer weerwoord geef en ik moet zeggen dat hij minder snel boos wordt. Maar goed, ik wil met iemand samenleven die redelijk is en niet onnodig kwetsend boos wordt. Als hij boos is kan hij geen rekening houden met mij zegt hij. Hij weet soms niet eens wat hij precies heeft gezegd. In het begin van de relatie toen ik nog wel eens moest huilen op zo'n moment (doe ik al tijden niet meer), kon hij zeggen:"Hou op met dat gejank". En als ik dan zei dat hij me kwetste zei hij:"Dat kan me niet schelen". Ik weet nog heel goed het moment van die uitspraak en hoe stomverbaasd ik was en hoe onveilig ik mij voelde dat hij zoiets kon zeggen.
En ik ben er aan gaan wennen natuurlijk.
Wat ik echt heel erg vind is dat ik vantevoren in mijn hoofd repeteer hoe ik iets ga zeggen. En in mijn hoofd reageert hij altijd negatief. Het is helemaal niet moeilijk om wat negatoefs te verzinnen op een vraag of opmerking eigenlijk, merk ik Maar goed, ik baal er enorm van dat ik dat doe. Maar het is wel nodig want keer op keer blijkt hij weer een sneer te geven.
En hij projecteert ook: ik ben egoïstisch, alles moet op mijn manier, ik luister niet goed, kom afspraken niet na. Hij is zo'n controlfreak, alles gaat volgens afspraken. Met verrassingen maak je hem echt niet blij. En dan is hij in de loop der jaren ten positieve veranderd, hij gaat nu wel mee op vakantie bv.
Iseo, ik weet niet hoe hij zou reageren op een breuk. Heb geen idee. Maar omdat hij op zoveel dingen negatief reageert kan ik me niet voorstellen dat hij nu niet uit zijn dak zal gaan.
Omdat ik gister wel liet merken dat er wat was zei hij vandaag dat het zeker wel wat beter ging. Tja...kop in het zand.
Hij heeft nog nooit aangegeven dat hij bang is ons te verliezen. Hij heeft sowieso nooit iets van zijn onzekerheid getoond. Zijn angst uit zich in boosheid denk ik. Dat maakt het ook zo moeilijk bespreekbaar. En ik merk bij mezelf dat ik zelf ook verhard, ben eerder boos dan verdrietig zeg maar.
Ik was wel een stuk ouder dan jij Iseo, 28 was ik. En had gelukkig al wel wat relaties achter de rug. Dus ik weet dat het ook anders kan. Hoewel, ik heb nooit een gelijkwaardige relatie gehad. De meest gelijkwaardige was nog die met de jongen die later homo bleek. Een gebonden man heb ik ook nog gehad...tja.
Of hij stappen onderneemt, misschien moet ik hem ipv richting therapie duwen, wel vragen wat voor stappen hij zelf wil ondernemen om de relatie te verbeteren. Nu gedraagt hij zich een beetje of zijn neus bloedt, nogal oppervlakkig. Maakt grapjes om suffe tv-programma's, tja. Daar word ik ook niet blij van. Een time-out, hoe zie je dat voor je Iseo? Want even apart wonen zie ik niet gebeuren eigenlijk. Waar moeten we heen?
Knuffel terug, voor allemaal trouwens!!
Z.
vrijdag 21 maart 2008 om 00:04
Ik ben te moe om echt te reageren momenteel maar ik wil even laten weten dat ik het mooiste, wamste, allerliefste, prachtigste afscheid heb gekregen op mijn laatste werkdag. Een surprisefeest wat zijn weerga niet kende.
Het gat waar ik in ga vallen is levensgroot, dat weet ik zeker, maar dat afscheid dat was ronduit fantastisch en vergeet ik nooit mee, al word ik honderd.
(f)
Het gat waar ik in ga vallen is levensgroot, dat weet ik zeker, maar dat afscheid dat was ronduit fantastisch en vergeet ik nooit mee, al word ik honderd.
(f)
vrijdag 21 maart 2008 om 07:16
Leo, wat fijn dat je zo'n mooi feest hebt gekregen. Blijkt ook de waardering uit, die men daar voor je heeft, toch?
En dat gat...je hebt nu een lange 'vakantie', en in een vakantie val je toch ook niet in een gat? Ik denk dat je best dingen gaat vinden, die je nog wil en kan doen, en misschien heb je dan nog wel tijd te kort. Neem aan dat je ook nog veel moet regelene voor de overstap.
Groetjes,
Nicole
En dat gat...je hebt nu een lange 'vakantie', en in een vakantie val je toch ook niet in een gat? Ik denk dat je best dingen gaat vinden, die je nog wil en kan doen, en misschien heb je dan nog wel tijd te kort. Neem aan dat je ook nog veel moet regelene voor de overstap.
Groetjes,
Nicole
vrijdag 21 maart 2008 om 08:01
Zow, ik ga het weer eens proberen.....
Zonnepitje, in jouw verhaal valt me vooral de liefdeloosheid zo op. Bij veel vrouwen, ook hier, is de reden om te blijven dat er nog passie is. Veel passie zelfs. Hoewel ze het gedrag van de man in kwestie zat zijn, zien ze hem ook als een ui, met vele lagen, die rok voor rok gestript kan worden en soms kom je zowaar een laag tegen die de moeite waard blijkt te zijn. Bij jouw man zie ik dat dat zijn vaderschap is. Wat jou bij hem houdt bedoel ik. Dat is jouw zwakke plek naar hem toe, denk ik. Zonlicht vroeg het terwijl ik het dacht; wat haal je er nog uit? Wat zit er verder nog voor jou in?
Wat je tegenhoudt snap ik wel. Je bent bang voor hem. Bang voor wat hij zou kúnnen doen. Hoe hij zou kúnnen reageren. Je loopt al heel lang op eieren, houdt rekening met zijn plotse boosheid en dus is iets aankondigen als 'ik hou er mee op, we gaan uit elkaar' niet iets om naar uit te kijken. Ik wed dat je nadenkt over een manier om de boodschap zo positief mogelijk te brengen, zo leuk mogelijk verpakt zodat hij zelf de voordelen er van inziet.
Als je besluit vaststaat dan hoop ik dat je hier de kracht zult vinden om door te zetten, ook al vind je het eng. Heb je enig idee hoe we je kunnen helpen de stap te zetten, als je die wil zetten?
Zonnepitje, in jouw verhaal valt me vooral de liefdeloosheid zo op. Bij veel vrouwen, ook hier, is de reden om te blijven dat er nog passie is. Veel passie zelfs. Hoewel ze het gedrag van de man in kwestie zat zijn, zien ze hem ook als een ui, met vele lagen, die rok voor rok gestript kan worden en soms kom je zowaar een laag tegen die de moeite waard blijkt te zijn. Bij jouw man zie ik dat dat zijn vaderschap is. Wat jou bij hem houdt bedoel ik. Dat is jouw zwakke plek naar hem toe, denk ik. Zonlicht vroeg het terwijl ik het dacht; wat haal je er nog uit? Wat zit er verder nog voor jou in?
Wat je tegenhoudt snap ik wel. Je bent bang voor hem. Bang voor wat hij zou kúnnen doen. Hoe hij zou kúnnen reageren. Je loopt al heel lang op eieren, houdt rekening met zijn plotse boosheid en dus is iets aankondigen als 'ik hou er mee op, we gaan uit elkaar' niet iets om naar uit te kijken. Ik wed dat je nadenkt over een manier om de boodschap zo positief mogelijk te brengen, zo leuk mogelijk verpakt zodat hij zelf de voordelen er van inziet.
Als je besluit vaststaat dan hoop ik dat je hier de kracht zult vinden om door te zetten, ook al vind je het eng. Heb je enig idee hoe we je kunnen helpen de stap te zetten, als je die wil zetten?
vrijdag 21 maart 2008 om 08:10
Lieve VK,
Zorg er vooral voor dat alles in jouw huis gaat zoals jij het wil. Als blijkt dat jij rommel helemaal niet zo fijn vindt, dan weet je dat ook weer over jezelf. Rommel in huis betekent vaak ook rommel in je hoofd. Door op te ruimen hou je de boel helder in je kop, en die helderheid heb je nu juist misschien wel heel erg nodig. Het zou zomaar kunnen dat je instinctief niet opruimt omdat je ex dat per se altijd wilde maar omdat je voelt dat jij dat nodig vindt.
Het zou fijn zijn voor jou, als je het idee dat je iets voor je ex doet los kunt laten. Dat gaat stapje voor stapje en zeker niet van de een of andere dag. Zou je best willen, kan niet. Ik heb nog heel lang gedacht als ik iets kocht, of mijn ex het wel door de beugel vond kunnen gaan. Op een gegeven moment moest ik er zelf om lachen. Dan stond ik met het een of ander in mijn handen en dan dacht ik weer (onbewust) wat zou dinges er van vinden, dan kwam de realisatie over wat ik had gedacht en schudde ik die gedachte van me af om daarna gewoon mijn eigen ding te doen. Het moet uit je systeem en zolang je je er bewust van bent, dát je het doet, vind ik je al een hele piet.
Er zijn dingen waarmee je misschien haast hebt, Regelingen treffen met betrekking tot je zoon bijvoorbeeld. Met andere dingen heb je geen haast, wel bewustzijn, geen haast en die dingen kun je ook niet dwingen. Die moeten slijten.
Zorg er vooral voor dat alles in jouw huis gaat zoals jij het wil. Als blijkt dat jij rommel helemaal niet zo fijn vindt, dan weet je dat ook weer over jezelf. Rommel in huis betekent vaak ook rommel in je hoofd. Door op te ruimen hou je de boel helder in je kop, en die helderheid heb je nu juist misschien wel heel erg nodig. Het zou zomaar kunnen dat je instinctief niet opruimt omdat je ex dat per se altijd wilde maar omdat je voelt dat jij dat nodig vindt.
Het zou fijn zijn voor jou, als je het idee dat je iets voor je ex doet los kunt laten. Dat gaat stapje voor stapje en zeker niet van de een of andere dag. Zou je best willen, kan niet. Ik heb nog heel lang gedacht als ik iets kocht, of mijn ex het wel door de beugel vond kunnen gaan. Op een gegeven moment moest ik er zelf om lachen. Dan stond ik met het een of ander in mijn handen en dan dacht ik weer (onbewust) wat zou dinges er van vinden, dan kwam de realisatie over wat ik had gedacht en schudde ik die gedachte van me af om daarna gewoon mijn eigen ding te doen. Het moet uit je systeem en zolang je je er bewust van bent, dát je het doet, vind ik je al een hele piet.
Er zijn dingen waarmee je misschien haast hebt, Regelingen treffen met betrekking tot je zoon bijvoorbeeld. Met andere dingen heb je geen haast, wel bewustzijn, geen haast en die dingen kun je ook niet dwingen. Die moeten slijten.
vrijdag 21 maart 2008 om 08:50
Lieve Iseo, ik reageer wederom zonder de reacties te hebben gelezen (anders kom ik er nooit aan toe ). Ik ondervind zelf dat ik, met name met betrekking tot mijn ex, heel hard grenzen heb moeten aangeven. Een verschil met jou is dat je ex niet meer in je leven is, dus misschien ben jij die grenzen wel ten opzichte van anderen aan het stellen. Ik had het nodig daar heel strikt in te zijn, want de teugels laten vieren was bij mij zo ver gegaan dat dat geen optie was. Ik moest feitelijk ook grenzen opleggen aan mezelf.
Nu merk ik, met name ten opzichte van mijn ex, dat ik daar anders tegenaan wil kijken. Dit komt onder andere door de documentaire van laatst, waardoor ik inzag dat het schadelijk voor de kinderen kan zijn als je je allebei ingraaft in je eigen standpunt. (het is niet zo dat mijn ex geen grenzen meer nodig heeft hoor). Maar ik zie wel dat ik die periode waarin ik die grenzen heel scherp moest stellen, voor mij nodig was. Ik moest ze ook eerst zelf vinden en ze zelf leren respecteren. Als je je grenzen zelf niet goed kent, kun je ze ook niet goed afdwingen.
Nu leer ik beetje bij beetje waar mijn grenzen liggen en kan ik dus ook weer een beetje soepeler gaan worden. Het gaat nu wel vanuit een heel ander standpunt: ík kies daarvoor, niet uit angst (om onredelijk of een bitch te worden gevonden) maar uit pragmatische of morele motieven.
Speelt jouw angst om niet lief of niet makkelijk te worden gevonden (bijv. in je studie) nog steeds op?
liefs,
dubio
Nu merk ik, met name ten opzichte van mijn ex, dat ik daar anders tegenaan wil kijken. Dit komt onder andere door de documentaire van laatst, waardoor ik inzag dat het schadelijk voor de kinderen kan zijn als je je allebei ingraaft in je eigen standpunt. (het is niet zo dat mijn ex geen grenzen meer nodig heeft hoor). Maar ik zie wel dat ik die periode waarin ik die grenzen heel scherp moest stellen, voor mij nodig was. Ik moest ze ook eerst zelf vinden en ze zelf leren respecteren. Als je je grenzen zelf niet goed kent, kun je ze ook niet goed afdwingen.
Nu leer ik beetje bij beetje waar mijn grenzen liggen en kan ik dus ook weer een beetje soepeler gaan worden. Het gaat nu wel vanuit een heel ander standpunt: ík kies daarvoor, niet uit angst (om onredelijk of een bitch te worden gevonden) maar uit pragmatische of morele motieven.
Speelt jouw angst om niet lief of niet makkelijk te worden gevonden (bijv. in je studie) nog steeds op?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 21 maart 2008 om 09:01
quote:zonnepitje2 schreef op 20 maart 2008 @ 11:49:
Ik kan inderdaad niet zelf emotioneel reageren, hou me in, blijf verstandig. Vind ik op zich niet erg want kan het goedHm, Zonnepit, meen je dat nu? Vind je het echt niet erg dat je je steeds inhoudt, dat je jezelf geen ruimte geeft om je emoties te uiten, dat je over je grenzen heen laat gaan zonder er iets van te zeggen, dat je je eigen behoeften ondergeschikt maakt aan die van anderen? Vind je het echt niet erg omdat je het "goed kan"?
Ik kan inderdaad niet zelf emotioneel reageren, hou me in, blijf verstandig. Vind ik op zich niet erg want kan het goedHm, Zonnepit, meen je dat nu? Vind je het echt niet erg dat je je steeds inhoudt, dat je jezelf geen ruimte geeft om je emoties te uiten, dat je over je grenzen heen laat gaan zonder er iets van te zeggen, dat je je eigen behoeften ondergeschikt maakt aan die van anderen? Vind je het echt niet erg omdat je het "goed kan"?
Ga in therapie!
vrijdag 21 maart 2008 om 09:05
Goedemorgen lieve Dubio en Leo
Dubio, voor mij is het misschien nu ook een tijd van een weg vinden in al die drukte. Moet inderdaad uitvinden waar mijn grenzen voor mezelf liggen, op zoveel gebieden.
Het is heel moeilijk uit te leggen aan iemand wat het betekent zo lang zo weinig mensen om je heen te hebben gehad. De tijd dat ik met ex was, de laatste jaren sprak ik zelden iemand buiten een heel kort praatje op het werk ofzo, was steeds maar alleen met hem.
Ik ben denk ik bang niet lief te worden gevonden en tegelijk vind ik het heel moeilijk om me nu aan te passen aan anderen. Op school ben ik een vrij lastig iemand in de groep en dat maakt me ook onzeker, ik weet niet zo goed wie ik nou ben, thuis is het weer zo anders. Ben aan het uitproberen, lijkt of ik het niet kan tegenhouden. Anderen krijgen geen hoogte van me, merk ik.
Heb wel echt iets gemist hoor, je zou niet zeggen dat ik al zo oud was volgens mij als je me op bepaalde dingen vergelijkt met klasgenoten en op andere gebieden juist weer wel.
Hoe is het met jou?
liefs!
Dubio, voor mij is het misschien nu ook een tijd van een weg vinden in al die drukte. Moet inderdaad uitvinden waar mijn grenzen voor mezelf liggen, op zoveel gebieden.
Het is heel moeilijk uit te leggen aan iemand wat het betekent zo lang zo weinig mensen om je heen te hebben gehad. De tijd dat ik met ex was, de laatste jaren sprak ik zelden iemand buiten een heel kort praatje op het werk ofzo, was steeds maar alleen met hem.
Ik ben denk ik bang niet lief te worden gevonden en tegelijk vind ik het heel moeilijk om me nu aan te passen aan anderen. Op school ben ik een vrij lastig iemand in de groep en dat maakt me ook onzeker, ik weet niet zo goed wie ik nou ben, thuis is het weer zo anders. Ben aan het uitproberen, lijkt of ik het niet kan tegenhouden. Anderen krijgen geen hoogte van me, merk ik.
Heb wel echt iets gemist hoor, je zou niet zeggen dat ik al zo oud was volgens mij als je me op bepaalde dingen vergelijkt met klasgenoten en op andere gebieden juist weer wel.
Hoe is het met jou?
liefs!
vrijdag 21 maart 2008 om 09:28
Ha lieve Iseo,
Het gaat wel, ik heb gelukkig genoeg geslapen (hoewel ik wel merk dat ik weer heel onrustig slaap). Ik ga in plaats van "nog even" internetten met een boek naar bed Ik heb wel gigantisch veel stress weer nu, met alle ellende die wederom op me afkomt. Het lijkt maar niet op te houden. Wel ben ik over het algemeen heel strijdbaar en neem ik wel de actie die nodig is om dit af te wenden. Ik ben bezig met een bijzonder pittige e-mail aan mijn ex waarin ik hem inpeper dat hij verantwoordelijk is voor alle ellende waar WIJ (ja, wij, hij gaat hier namelijk geld door verliezen i.p.v. te winnen) nu in zitten. Ik ga hem eens goed de waarheid zeggen en tegelijkertijd flink in de paniek jagen. Terecht, want de situatie is echt heel penibel.
Ben jij nou zo lastig of ben jij degene die vaak het voortouw neemt, taken verdeelt, mensen achter de vodden zit, niet accepteert als mensen hun bijdrage niet leveren, zelf veel op zich neemt? Als het dat is, dan kunnen anderen dat lastig vinden, maar jij doet wel wat er moet gebeuren. Het is makkelijk kritiek te hebben op degene die wel verantwoordelijkheid neemt (ondervind ik nu ook weer, zucht).
Het gaat erom of jij jezelf ook lastig vindt of vindt dat jij het doet zoals het moet. Loslaten wat 'zij' ervan vinden en je eigen oordeel vormen. Dat je thuis anders bent dan op school is heel normaal, dat is bijna iedereen. Maar jij bent iemand die op beide fronten verantwoordelijkheid neemt.
liefs,
dubio
Het gaat wel, ik heb gelukkig genoeg geslapen (hoewel ik wel merk dat ik weer heel onrustig slaap). Ik ga in plaats van "nog even" internetten met een boek naar bed Ik heb wel gigantisch veel stress weer nu, met alle ellende die wederom op me afkomt. Het lijkt maar niet op te houden. Wel ben ik over het algemeen heel strijdbaar en neem ik wel de actie die nodig is om dit af te wenden. Ik ben bezig met een bijzonder pittige e-mail aan mijn ex waarin ik hem inpeper dat hij verantwoordelijk is voor alle ellende waar WIJ (ja, wij, hij gaat hier namelijk geld door verliezen i.p.v. te winnen) nu in zitten. Ik ga hem eens goed de waarheid zeggen en tegelijkertijd flink in de paniek jagen. Terecht, want de situatie is echt heel penibel.
Ben jij nou zo lastig of ben jij degene die vaak het voortouw neemt, taken verdeelt, mensen achter de vodden zit, niet accepteert als mensen hun bijdrage niet leveren, zelf veel op zich neemt? Als het dat is, dan kunnen anderen dat lastig vinden, maar jij doet wel wat er moet gebeuren. Het is makkelijk kritiek te hebben op degene die wel verantwoordelijkheid neemt (ondervind ik nu ook weer, zucht).
Het gaat erom of jij jezelf ook lastig vindt of vindt dat jij het doet zoals het moet. Loslaten wat 'zij' ervan vinden en je eigen oordeel vormen. Dat je thuis anders bent dan op school is heel normaal, dat is bijna iedereen. Maar jij bent iemand die op beide fronten verantwoordelijkheid neemt.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 21 maart 2008 om 09:39
quote:Iseo schreef op 21 maart 2008 @ 09:07:
Leo, beetje geslapen?
Nah niet echt hoor, veel wakker geweest maar ik ben niet doodongelukkig monenteel. Wel bang voor een depressie. Dat vind ik maf van mezelf want ik doe nu wat ik niet wil, namelijk bang zijn voor iets wat ik helemaal niet hoef te gaan krijgen.
Bang zijn voor een depressie, hoe verzin ik het?
Leo, beetje geslapen?
Nah niet echt hoor, veel wakker geweest maar ik ben niet doodongelukkig monenteel. Wel bang voor een depressie. Dat vind ik maf van mezelf want ik doe nu wat ik niet wil, namelijk bang zijn voor iets wat ik helemaal niet hoef te gaan krijgen.
Bang zijn voor een depressie, hoe verzin ik het?
vrijdag 21 maart 2008 om 09:53
[quote]zonnepitje2 schreef op 20 maart 2008 @ 21:02:
Ik vind mijn vriend een goede vader, hij is leuker naar de kinderen dan naar mij.
*** Dat komt misschien omdat hij jou heeft om zich op af te reageren. Ik merk dat mijn ex zich nu ook op de kinderen afreageert (o.a. door te slaan ) nu hij geen vat meer op heeft.
In het begin van de relatie toen ik nog wel eens moest huilen op zo'n moment (doe ik al tijden niet meer), kon hij zeggen:"Hou op met dat gejank". En als ik dan zei dat hij me kwetste zei hij:"Dat kan me niet schelen". Ik weet nog heel goed het moment van die uitspraak en hoe stomverbaasd ik was en hoe onveilig ik mij voelde dat hij zoiets kon zeggen.
En ik ben er aan gaan wennen natuurlijk.
***Ooo, wat verschrikkelijk herkenbaar Mijn ex raakte altijd erg geïrriteerd als ik "door hem" (ruzie bijvoorbeeld) huilde. Als het om iets externs ging, "mocht" het wel. Hij heeft zelfs eens gezegd dat het emotionele chantage was. Ik dacht op een bepaald moment zelfs dat het normaal was dat mannen na een aantal jaren geïrriteerd raken als hun vrouw huilt en dat dat er gewoon bijhoort Moet je nagaan hoe gehersenspoeld je raakt. Voor mij nu alleen nog maar een vent die me tot mijn dood blijft troosten.
Wat ik echt heel erg vind is dat ik vantevoren in mijn hoofd repeteer hoe ik iets ga zeggen. En in mijn hoofd reageert hij altijd negatief. Het is helemaal niet moeilijk om wat negatoefs te verzinnen op een vraag of opmerking eigenlijk, merk ik Maar goed, ik baal er enorm van dat ik dat doe. Maar het is wel nodig want keer op keer blijkt hij weer een sneer te geven.
*** Het lijkt me verstandiger om gewoon te bedenken wat jij wilt zeggen, zonder je in te houden, en te anticiperen op zijn reactie. Dan kun je bedenken hoe jíj daar weer op reageert. Hou je doel voor ogen, wil je dat hij het begrijpt of wil je dat hij het hoort? Wil je dat hij bepaald gedrag verandert? Wil je dat hij iets toegeeft? Of wil je het gewoon gezegd hebben? Bedenk of je doel haalbaar is. Als je verwacht dat hij het niet begrijpt, zet dan in op ander gedrag (hij kan best anders doen zonder te begrijpen waarom het moet bijv.) of op een bepaalde grens stellen. Je kan daar evt. ook direct consequenties aan verbinden.
Want even apart wonen zie ik niet gebeuren eigenlijk. Waar moeten we heen?
***Hoezo? Huizen zat hoor!
liefs,
dubio
Ik vind mijn vriend een goede vader, hij is leuker naar de kinderen dan naar mij.
*** Dat komt misschien omdat hij jou heeft om zich op af te reageren. Ik merk dat mijn ex zich nu ook op de kinderen afreageert (o.a. door te slaan ) nu hij geen vat meer op heeft.
In het begin van de relatie toen ik nog wel eens moest huilen op zo'n moment (doe ik al tijden niet meer), kon hij zeggen:"Hou op met dat gejank". En als ik dan zei dat hij me kwetste zei hij:"Dat kan me niet schelen". Ik weet nog heel goed het moment van die uitspraak en hoe stomverbaasd ik was en hoe onveilig ik mij voelde dat hij zoiets kon zeggen.
En ik ben er aan gaan wennen natuurlijk.
***Ooo, wat verschrikkelijk herkenbaar Mijn ex raakte altijd erg geïrriteerd als ik "door hem" (ruzie bijvoorbeeld) huilde. Als het om iets externs ging, "mocht" het wel. Hij heeft zelfs eens gezegd dat het emotionele chantage was. Ik dacht op een bepaald moment zelfs dat het normaal was dat mannen na een aantal jaren geïrriteerd raken als hun vrouw huilt en dat dat er gewoon bijhoort Moet je nagaan hoe gehersenspoeld je raakt. Voor mij nu alleen nog maar een vent die me tot mijn dood blijft troosten.
Wat ik echt heel erg vind is dat ik vantevoren in mijn hoofd repeteer hoe ik iets ga zeggen. En in mijn hoofd reageert hij altijd negatief. Het is helemaal niet moeilijk om wat negatoefs te verzinnen op een vraag of opmerking eigenlijk, merk ik Maar goed, ik baal er enorm van dat ik dat doe. Maar het is wel nodig want keer op keer blijkt hij weer een sneer te geven.
*** Het lijkt me verstandiger om gewoon te bedenken wat jij wilt zeggen, zonder je in te houden, en te anticiperen op zijn reactie. Dan kun je bedenken hoe jíj daar weer op reageert. Hou je doel voor ogen, wil je dat hij het begrijpt of wil je dat hij het hoort? Wil je dat hij bepaald gedrag verandert? Wil je dat hij iets toegeeft? Of wil je het gewoon gezegd hebben? Bedenk of je doel haalbaar is. Als je verwacht dat hij het niet begrijpt, zet dan in op ander gedrag (hij kan best anders doen zonder te begrijpen waarom het moet bijv.) of op een bepaalde grens stellen. Je kan daar evt. ook direct consequenties aan verbinden.
Want even apart wonen zie ik niet gebeuren eigenlijk. Waar moeten we heen?
***Hoezo? Huizen zat hoor!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 21 maart 2008 om 10:07
vrijdag 21 maart 2008 om 10:10
[quote]eleonora schreef op 21 maart 2008 @ 00:04:
Ik ben te moe om echt te reageren momenteel maar ik wil even laten weten dat ik het mooiste, wamste, allerliefste, prachtigste afscheid heb gekregen op mijn laatste werkdag. Een surprisefeest wat zijn weerga niet kende.
Hahaha, werkoverleg Geweldig!!! Helemaal verdiend lieve Leo!
Ik ben te moe om echt te reageren momenteel maar ik wil even laten weten dat ik het mooiste, wamste, allerliefste, prachtigste afscheid heb gekregen op mijn laatste werkdag. Een surprisefeest wat zijn weerga niet kende.
Hahaha, werkoverleg Geweldig!!! Helemaal verdiend lieve Leo!
Ga in therapie!
