Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 21 maart 2008 om 12:00
Even tussen de spelende kinderen door proberen te reageren..
Vrouwtje K. je hebt helemaal gelijk. Zo zit het nu. Ik merk dat ik nu op alles let van hem, irriteer me steeds meer. Hij merkt nu ook dat er wat is. Jullie doen het helemaal goed, jullie zetten me aan het denken. En dat vind ik wel fijn. Het is moeilijk, maar ik denk dat er maar een oplossing is en daar moet ik naar toe werken.
Want om op jou terug te komen VK. Als ik moest bedenken met wie ik op een onbewoond eiland zou zitten, dan is hij het niet. Dat zegt genoeg. En ik ben er niet eens meer verdrietig over. Dat vind ik ook heel gek, is dat berusting of ook wegstoppen van gevoelens.
Dubio, je hebt gelijk, ik vind het niet ok om me in te houden. Dat hou ik me maar voor om het voor mezelf te verantwoorden denk ik. Want op ijn werk ben ik heel anders. Sta bekend als kritisch en iemand die van haar hart geen moordkuil maakt, zeer betrokken ook. Ja, daar voel ik me veilig...
En Zonlicht, wat ik eruit haal? Tja, is moeilijk. We runnen samen een gezin en dat loopt. Maar als de kinderen slapen gaan we ieder ons eigen gang. We leven best langs elkaar heen en van passie is geen sprake (meer). En van meerdere lagen is ook geen sprake, hij is best wel saai eigenlijk. Alleen saai hoeft niet zo erg te zijn maar ook nog respectloos naar mij toe is teveel.
Vrouwtje K. je hebt helemaal gelijk. Zo zit het nu. Ik merk dat ik nu op alles let van hem, irriteer me steeds meer. Hij merkt nu ook dat er wat is. Jullie doen het helemaal goed, jullie zetten me aan het denken. En dat vind ik wel fijn. Het is moeilijk, maar ik denk dat er maar een oplossing is en daar moet ik naar toe werken.
Want om op jou terug te komen VK. Als ik moest bedenken met wie ik op een onbewoond eiland zou zitten, dan is hij het niet. Dat zegt genoeg. En ik ben er niet eens meer verdrietig over. Dat vind ik ook heel gek, is dat berusting of ook wegstoppen van gevoelens.
Dubio, je hebt gelijk, ik vind het niet ok om me in te houden. Dat hou ik me maar voor om het voor mezelf te verantwoorden denk ik. Want op ijn werk ben ik heel anders. Sta bekend als kritisch en iemand die van haar hart geen moordkuil maakt, zeer betrokken ook. Ja, daar voel ik me veilig...
En Zonlicht, wat ik eruit haal? Tja, is moeilijk. We runnen samen een gezin en dat loopt. Maar als de kinderen slapen gaan we ieder ons eigen gang. We leven best langs elkaar heen en van passie is geen sprake (meer). En van meerdere lagen is ook geen sprake, hij is best wel saai eigenlijk. Alleen saai hoeft niet zo erg te zijn maar ook nog respectloos naar mij toe is teveel.
vrijdag 21 maart 2008 om 12:15
Ik probeer even wat te citeren, weet niet hoe je korte passages kunt citeren...
Want even apart wonen zie ik niet gebeuren eigenlijk. Waar moeten we heen?
***Hoezo? Huizen zat hoor!
Ik bedoel, tijdelijk uit elkaar gaan. Als we uit elkaar gaan is het definitief. Huis verkopen en opnieuw beginnen..
Wat je tegenhoudt snap ik wel. Je bent bang voor hem. Bang voor wat hij zou kúnnen doen. Hoe hij zou kúnnen reageren. Je loopt al heel lang op eieren, houdt rekening met zijn plotse boosheid en dus is iets aankondigen als 'ik hou er mee op, we gaan uit elkaar' niet iets om naar uit te kijken. Ik wed dat je nadenkt over een manier om de boodschap zo positief mogelijk te brengen, zo leuk mogelijk verpakt zodat hij zelf de voordelen er van inziet.
Klopt helemaal. Maar ja....het is geen leuke boodschap natuurlijk...en dat wordt het ook niet. Dit is eigenlijk de ultieme test voor hem en voor mij..Voor mij vooral: dat ik deze boodschap ga brengen.
Ik blijf malen in mijn hoofd.
Dubio, jij bent ook met moeilijke zaken bezig...loopt het met je mail. Heel heftig. Sterkte.
Knuffel!!!
Want even apart wonen zie ik niet gebeuren eigenlijk. Waar moeten we heen?
***Hoezo? Huizen zat hoor!
Ik bedoel, tijdelijk uit elkaar gaan. Als we uit elkaar gaan is het definitief. Huis verkopen en opnieuw beginnen..
Wat je tegenhoudt snap ik wel. Je bent bang voor hem. Bang voor wat hij zou kúnnen doen. Hoe hij zou kúnnen reageren. Je loopt al heel lang op eieren, houdt rekening met zijn plotse boosheid en dus is iets aankondigen als 'ik hou er mee op, we gaan uit elkaar' niet iets om naar uit te kijken. Ik wed dat je nadenkt over een manier om de boodschap zo positief mogelijk te brengen, zo leuk mogelijk verpakt zodat hij zelf de voordelen er van inziet.
Klopt helemaal. Maar ja....het is geen leuke boodschap natuurlijk...en dat wordt het ook niet. Dit is eigenlijk de ultieme test voor hem en voor mij..Voor mij vooral: dat ik deze boodschap ga brengen.
Ik blijf malen in mijn hoofd.
Dubio, jij bent ook met moeilijke zaken bezig...loopt het met je mail. Heel heftig. Sterkte.
Knuffel!!!
vrijdag 21 maart 2008 om 13:27
Hey lieve allemaal,
Ik weet wel dat het niet mijn kindje is, maar ben inderdaad ook wel een beetje bang dat hij zegt; dan ga ik niet, ik kan dat nmiet alleen. En het is natuurlijk ook wel een hele stap. Dat hij aan iemand anders gaat vertellen at zijn relatie niet zo lekker loopt. Nu wel, maar dat er dingen in het verleden zijn gebeurd. En dat is natuurlijk ook zo. Maar soms heb ik het gevoel dat we nog steeds beide schuld hebben.
Ik ben wel degene die altijd mijn mond heeft gehouden. Misschien wanneer ik wel meteen met hem in disxcussie was gegaan het nooit zo ver was gekomen. Dat hij dan nooit had moeten ontploffen.. En dat we gewoon ruzies hadden kunnen hebben. En denk dat hij dat ook zo denkt en dus ook wil dat ik in therapie ga. En ik wil dat zelf ook niet en daarom vond ik het niet fair. Okee het is dan wel een punt dfat hij zich soms niet kan inhouden en ik wel. Maar toch.. Is er ook een beetje verandering nodig van beide kanten denk ik..
En het gaat inderdaad al weer een poosje goed. Maar zop blijft het ook. Hij is al een totaal andere jongen dan dat hij eerst was! En als hij dan ook nog zun therapie doet.. Dan kan het toch niet echt m,eer mis gaan tussen ons! een vechtsport voor mezelf zie ik niet echt zitten. Ik vind geweld iets ontzettend naar, kan me ook niet voorstellen dat ik hem een klap zou geven. Hoe boos hij ook is of word. Al zou het mis gaan en dan kan ik hem wel gaan slaan en dan? Hij is zoveel sterker en ik kan moeilijk gaan zeggen dat hij het maar okee moet vinden dat ik hem sla terwijl hij zijn best doet zichzelf te beheersen! En wat het nou eigenlijk voorstelt? Ik denk ware liefde. We geven om elkaar houden van elkaar, makem verschrikkelijke fouten maar komen altijd weer bij elkaar terecht. Best byzonder toch!
Ik heb inderdaad gesprekken op school. Deze gaan eigenlijk heel goed. Meestal 1 keer in de week en als ik vaker wil komt ze wel eens bij me langs koffie drinken of ga ik naar haar toe. Het is ontzettend fijn. En ik heb haar al heel erg veel verteld. Ook van mijn kindje. Daar praten we eigenlijk heel veel over. En dat lucht zo erg op, soms gaan we gewoon samen gillen of vloeken. Klinkt gek, maar daarna heb je een soort rust over je heen. Heel apart om te lezen voor jullie misschien! Ik heb ook het gevoel dat ze me snapt. Ze veroordeeld me net als jullie ook niet. En heeft ook alleen gezegd; pas je goed op jezelf. Toen ik zei dat M en ik zo goed als weer samen waren. Ze veroordeeld hem ook niet! Wel zegt ze vaak dingen als; Was niet de meest goede manier om zoieyts aan te pakken of wel? Of.. Vind jij dit wel een goede manier van aanpakken? En het laat me net als jullie weer nadenken. Ook over dingen waar ik niet over wil nadenken.Ze is ook een aantal keren langs geweest toen ik op bed lag! Toen was ze zo leief en hebben we zulke diepe gesprekken gehad. Heel fijn was dat! Ze probeert me ook veel te helpen door bepaalde dingen te regelen op school zodat ik dingen kan proberen in te halen of bijkomen! Ik heb ook samen met haar mijn kindje een naam gegeven en dan praten we ook niet steeds over mijn kindje maar over Noah. Vond ik een mooie naam, en ik wist niet wat het was.. Dusja, deze kan voor een jongetje en een meisje wel!
Ik heb nog niet echt met M gepraat oevr alles wat er is gebeurd. maar wel enkele gebeurtenissen naar voren gehaald. Bijvoorbeeld van mn zwangerschap en toen hij het verloor en in mn buik sloeg. Daar hebben we wel even over gepraat. Maar hij vind dat erg moeilijk. Om te praten over die dingen die hij heeft gedaan. En over het feit dat hij niet altijd even beheerst met zijn woede kon omgaan. En dan voel ik me ook wel weer bnaar.. Dat hij daar zo mee zit en er slecht van slaapt..
Ik weet niet of ik nu op iedereen zijn vragen heb gereageerd.. Ik hoop het!
Liefs,
Lilly!
Knuffel ( waar zijn mn smileys?
) voor iedereen die em wi!
Ik weet wel dat het niet mijn kindje is, maar ben inderdaad ook wel een beetje bang dat hij zegt; dan ga ik niet, ik kan dat nmiet alleen. En het is natuurlijk ook wel een hele stap. Dat hij aan iemand anders gaat vertellen at zijn relatie niet zo lekker loopt. Nu wel, maar dat er dingen in het verleden zijn gebeurd. En dat is natuurlijk ook zo. Maar soms heb ik het gevoel dat we nog steeds beide schuld hebben.
Ik ben wel degene die altijd mijn mond heeft gehouden. Misschien wanneer ik wel meteen met hem in disxcussie was gegaan het nooit zo ver was gekomen. Dat hij dan nooit had moeten ontploffen.. En dat we gewoon ruzies hadden kunnen hebben. En denk dat hij dat ook zo denkt en dus ook wil dat ik in therapie ga. En ik wil dat zelf ook niet en daarom vond ik het niet fair. Okee het is dan wel een punt dfat hij zich soms niet kan inhouden en ik wel. Maar toch.. Is er ook een beetje verandering nodig van beide kanten denk ik..
En het gaat inderdaad al weer een poosje goed. Maar zop blijft het ook. Hij is al een totaal andere jongen dan dat hij eerst was! En als hij dan ook nog zun therapie doet.. Dan kan het toch niet echt m,eer mis gaan tussen ons! een vechtsport voor mezelf zie ik niet echt zitten. Ik vind geweld iets ontzettend naar, kan me ook niet voorstellen dat ik hem een klap zou geven. Hoe boos hij ook is of word. Al zou het mis gaan en dan kan ik hem wel gaan slaan en dan? Hij is zoveel sterker en ik kan moeilijk gaan zeggen dat hij het maar okee moet vinden dat ik hem sla terwijl hij zijn best doet zichzelf te beheersen! En wat het nou eigenlijk voorstelt? Ik denk ware liefde. We geven om elkaar houden van elkaar, makem verschrikkelijke fouten maar komen altijd weer bij elkaar terecht. Best byzonder toch!
Ik heb inderdaad gesprekken op school. Deze gaan eigenlijk heel goed. Meestal 1 keer in de week en als ik vaker wil komt ze wel eens bij me langs koffie drinken of ga ik naar haar toe. Het is ontzettend fijn. En ik heb haar al heel erg veel verteld. Ook van mijn kindje. Daar praten we eigenlijk heel veel over. En dat lucht zo erg op, soms gaan we gewoon samen gillen of vloeken. Klinkt gek, maar daarna heb je een soort rust over je heen. Heel apart om te lezen voor jullie misschien! Ik heb ook het gevoel dat ze me snapt. Ze veroordeeld me net als jullie ook niet. En heeft ook alleen gezegd; pas je goed op jezelf. Toen ik zei dat M en ik zo goed als weer samen waren. Ze veroordeeld hem ook niet! Wel zegt ze vaak dingen als; Was niet de meest goede manier om zoieyts aan te pakken of wel? Of.. Vind jij dit wel een goede manier van aanpakken? En het laat me net als jullie weer nadenken. Ook over dingen waar ik niet over wil nadenken.Ze is ook een aantal keren langs geweest toen ik op bed lag! Toen was ze zo leief en hebben we zulke diepe gesprekken gehad. Heel fijn was dat! Ze probeert me ook veel te helpen door bepaalde dingen te regelen op school zodat ik dingen kan proberen in te halen of bijkomen! Ik heb ook samen met haar mijn kindje een naam gegeven en dan praten we ook niet steeds over mijn kindje maar over Noah. Vond ik een mooie naam, en ik wist niet wat het was.. Dusja, deze kan voor een jongetje en een meisje wel!
Ik heb nog niet echt met M gepraat oevr alles wat er is gebeurd. maar wel enkele gebeurtenissen naar voren gehaald. Bijvoorbeeld van mn zwangerschap en toen hij het verloor en in mn buik sloeg. Daar hebben we wel even over gepraat. Maar hij vind dat erg moeilijk. Om te praten over die dingen die hij heeft gedaan. En over het feit dat hij niet altijd even beheerst met zijn woede kon omgaan. En dan voel ik me ook wel weer bnaar.. Dat hij daar zo mee zit en er slecht van slaapt..
Ik weet niet of ik nu op iedereen zijn vragen heb gereageerd.. Ik hoop het!
Liefs,
Lilly!
Knuffel ( waar zijn mn smileys?
) voor iedereen die em wi!
vrijdag 21 maart 2008 om 13:38
Lily, wat fijn voor je dat je je zo verbonden voelt met M. En zo spijtig dat het drijfzand is waarop jouw liefde huist.
Weet je, als je een normale man had gehad had je niet zo perfect hoeven wezen. Had je gewoon ongestraft onredelijk kunnen zijn, was daar eens een stevige ruzie over geweest, en waren jullie daarna zonder kleerscheuren verder gegaan. Hoefde je niet op je tenen te lopen.
Denk je dat M. op zijn tenen loopt? Echt?
Weet je, als je een normale man had gehad had je niet zo perfect hoeven wezen. Had je gewoon ongestraft onredelijk kunnen zijn, was daar eens een stevige ruzie over geweest, en waren jullie daarna zonder kleerscheuren verder gegaan. Hoefde je niet op je tenen te lopen.
Denk je dat M. op zijn tenen loopt? Echt?
vrijdag 21 maart 2008 om 13:42
Lieve Lilly allereerst een dikke knuffel..
Er is heel veel wat ik zou willen zeggen maar ik denk dat het toch niet tot jou doordringt omdat je té graag in een droom wilt geloven..
1 ding wil ik wel zeggen: Alles wat te mooi lijkt om waar te zijn ís meestal ook niet waar...!!!
Hoe ziet hij die therapie eigenlijk voor zich?
Zodat hij er iets van leert of vooral om jou te leren hem nog beter te ontzien zodat hij niet meer ontploft?
Er is heel veel wat ik zou willen zeggen maar ik denk dat het toch niet tot jou doordringt omdat je té graag in een droom wilt geloven..
1 ding wil ik wel zeggen: Alles wat te mooi lijkt om waar te zijn ís meestal ook niet waar...!!!
Hoe ziet hij die therapie eigenlijk voor zich?
Zodat hij er iets van leert of vooral om jou te leren hem nog beter te ontzien zodat hij niet meer ontploft?
vrijdag 21 maart 2008 om 14:15
Lilly, ik vind Noah ook een mooie naam.
Maak me ernstige zorgen. Omdat ik weer zoveel herken van mijzelf uit die tijd.
Bijvoorbeeld dat je schrijft: "Ik denk ware liefde. We geven om elkaar houden van elkaar, maken verschrikkelijke fouten maar komen altijd weer bij elkaar terecht. Best bijzonder toch!"
Zo hielden mijn ex in ik ook van elkaar. En ja ik dacht dat ik zelf ook 'verschrikkelijke' fouten maakte.
Wij kwamen altijd weer bij elkaar terecht. Wij vielen elkaar hartverscheurend jankend in de armen. Hij smeekte me, hing aan me, of ik alsjeblieft niet weg wilde gaan.
Ik stond op, in de morgen. Beetje pijnlijk, zere schouder, blauwe plekken, whatever het die keer was dat er vooraf was gebeurd.
Kijk om me heen, even een moment van stilte in mijn hoofd. Ik zie me staan, in dat thuis wat ik heb met hem.
Als ik nu wegloop, de deur uit. Stopt het. En dan moet ik verder zonder hem.
Dan draai ik me om, zie hem liggen in bed. Hij ziet er zo rustig uit, doet zijn ogen open, glimlacht naar me.
En dan kan ik al niets anders meer zien dan die gedachte, die droom van echt van elkaar houden. Bij hem wegkruipen en de rest van alles maar zo laten.
Desnoods nog één dag datgene wat ik het liefste wil, en morgen zien we wel verder.
En zo ben ik jarenlang steeds weggekropen in zijn armen. Bij dezelfde man die me het onmogelijk maakte mezelf te zijn, ik koos voor die liefde waar ik in geloofde.
En achteraf denk je, wat stelde het nou eigenlijk voor?
Waar was ik mee bezig? In wat voor sprookje geloofde ik?
Ja, je houdt van elkaar. Maar dat is niet genoeg.
Waar is het respect hebben voor de ander, het willen liefhebben, troosten, samen zorgen voor elkaar.
Was er niet.
En ga me nu niet vertellen dat het bij jullie anders is, want ik heb op elke post tot nu toe kunnen reageren vanuit herkenning en omdat veel dingen mij zo hard raakten.
Lilly, pas goed op jezelf.
Dat mensen dicht om je heen voorzichtig zijn met het leveren van kritiek op M. komt omdat ze zien dat er maar heel wenig voor nodig is om jou kwijt te raken, jouw vertrouwen te verliezen.
Het wil niet zeggen dat ze goedkeuren wat hij doet.
Mijn vriend vond het ook zo moeilijk om te praten over wat hij had gedaan. Soms was hij heel zacht, bijna een jonge jongen die terugkijkt op een tijd waarin hij zichzelf kwijt was. Vol verdriet.
Maar je weet dat er maar heel weinig voor nodig is om hem die harde buitenkant weer aan te laten trekken.
Zie je het voor je? Hoe hij je woedend aanijkt? Voor je staat, klaar om die ingehouden woede een weg te laten vinden naar buiten en dat hij aan alle kanten uitstraalt dat wanneer dat gebeurt, het jouw schuld is?
Wat wil dat eigenlijk zeggen, dat hij het zo moeilijk vind om erover te praten? Zit hij zo vol met verdriet dat zijn stem het begeeft? Of wil hij het niet toegeven? Of vind hij het redelijk irritant dat de aandacht weer bij hem ligt, en wil hij over naar een ander onderwerp?
Hoe makkelijk komt hij overal vanaf?
Hij geeft je even wat je het liefste wilt, liefdevol want die kant heeft hij ook.
Maar dat wil niet zeggen dat hij dit kan blijven volhouden. Er is zo veel voor nodig om voor iemand, die deze problemen heeft, rust te vinden, zijn issues onder ogen te zien, een manier te leren ermee om te gaan en te leren te praten.
Vaak niet haalbaar in ieder geval in de relatie waar de ellende zich heeft afgespeeld.
Dat blijft tussen jullie instaan.
Je weet hoe het voelt, jemig. Je weet toch hoe het is, om met iemand samen te leven die je de vorige keer in een vergelijkbare situatie een duw of mep of schop gaf of iets naar je hoofd gooide of je ruw vastpakte?
Waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat het deze keer anders is, dat je nu wel kunt zeggen wat je denkt of voelt, of simpelweg een keer afspreekt met een klasgenoot of iemand opbelt, of iemand vertelt over iets wat je dwars zit?
Natuurlijk heeft het veel invleod op je, hoe gaat hij daar mee om?
Op dit moment is het nog misschien te doen om gewoon alles te vermijden wat een beetje in de richting komt van een eerdere situatie, wat er op lijkt.
Wij vermeden plekken, woorden, mensen etc.
In huis plakten wij iets over het gat in de deur. Verhuisden het bed naar een andere kamer, of verhuisden gewoon helemaal naar een ander huis. Opnieuw beginnen, zo vaak gedaan.
Nieuw huis, of nieuwe baan.
En dan binnen een korte tijd weer klem zitten in dezelfde rotzooi.
Echte liefde. Ja ik hield echt van hem.
Ik was ook altijd diegene die haar mond hield.
Vind je dan ook dat ik het verdiend heb, dat ik er schuld aan heb? Omdat ik niet meteen in discussie ging op een moment dat iets mij overviel?
Hoe vind je het eigenlijk dat ik zo lang in deze droom heb geloofd?
Ik hoor nog steeds zijn tirades in mijn hoofd, waarbij het me duidelijk werd op het eind wat er nog meer allemaal in zijn hoofd omging. Daar schrok ik zelfs nog van, terwijl de uitkomst van die gedachten allemaal al richting mij waren gekomen, die had ik al gevoeld.
Maak me ernstige zorgen. Omdat ik weer zoveel herken van mijzelf uit die tijd.
Bijvoorbeeld dat je schrijft: "Ik denk ware liefde. We geven om elkaar houden van elkaar, maken verschrikkelijke fouten maar komen altijd weer bij elkaar terecht. Best bijzonder toch!"
Zo hielden mijn ex in ik ook van elkaar. En ja ik dacht dat ik zelf ook 'verschrikkelijke' fouten maakte.
Wij kwamen altijd weer bij elkaar terecht. Wij vielen elkaar hartverscheurend jankend in de armen. Hij smeekte me, hing aan me, of ik alsjeblieft niet weg wilde gaan.
Ik stond op, in de morgen. Beetje pijnlijk, zere schouder, blauwe plekken, whatever het die keer was dat er vooraf was gebeurd.
Kijk om me heen, even een moment van stilte in mijn hoofd. Ik zie me staan, in dat thuis wat ik heb met hem.
Als ik nu wegloop, de deur uit. Stopt het. En dan moet ik verder zonder hem.
Dan draai ik me om, zie hem liggen in bed. Hij ziet er zo rustig uit, doet zijn ogen open, glimlacht naar me.
En dan kan ik al niets anders meer zien dan die gedachte, die droom van echt van elkaar houden. Bij hem wegkruipen en de rest van alles maar zo laten.
Desnoods nog één dag datgene wat ik het liefste wil, en morgen zien we wel verder.
En zo ben ik jarenlang steeds weggekropen in zijn armen. Bij dezelfde man die me het onmogelijk maakte mezelf te zijn, ik koos voor die liefde waar ik in geloofde.
En achteraf denk je, wat stelde het nou eigenlijk voor?
Waar was ik mee bezig? In wat voor sprookje geloofde ik?
Ja, je houdt van elkaar. Maar dat is niet genoeg.
Waar is het respect hebben voor de ander, het willen liefhebben, troosten, samen zorgen voor elkaar.
Was er niet.
En ga me nu niet vertellen dat het bij jullie anders is, want ik heb op elke post tot nu toe kunnen reageren vanuit herkenning en omdat veel dingen mij zo hard raakten.
Lilly, pas goed op jezelf.
Dat mensen dicht om je heen voorzichtig zijn met het leveren van kritiek op M. komt omdat ze zien dat er maar heel wenig voor nodig is om jou kwijt te raken, jouw vertrouwen te verliezen.
Het wil niet zeggen dat ze goedkeuren wat hij doet.
Mijn vriend vond het ook zo moeilijk om te praten over wat hij had gedaan. Soms was hij heel zacht, bijna een jonge jongen die terugkijkt op een tijd waarin hij zichzelf kwijt was. Vol verdriet.
Maar je weet dat er maar heel weinig voor nodig is om hem die harde buitenkant weer aan te laten trekken.
Zie je het voor je? Hoe hij je woedend aanijkt? Voor je staat, klaar om die ingehouden woede een weg te laten vinden naar buiten en dat hij aan alle kanten uitstraalt dat wanneer dat gebeurt, het jouw schuld is?
Wat wil dat eigenlijk zeggen, dat hij het zo moeilijk vind om erover te praten? Zit hij zo vol met verdriet dat zijn stem het begeeft? Of wil hij het niet toegeven? Of vind hij het redelijk irritant dat de aandacht weer bij hem ligt, en wil hij over naar een ander onderwerp?
Hoe makkelijk komt hij overal vanaf?
Hij geeft je even wat je het liefste wilt, liefdevol want die kant heeft hij ook.
Maar dat wil niet zeggen dat hij dit kan blijven volhouden. Er is zo veel voor nodig om voor iemand, die deze problemen heeft, rust te vinden, zijn issues onder ogen te zien, een manier te leren ermee om te gaan en te leren te praten.
Vaak niet haalbaar in ieder geval in de relatie waar de ellende zich heeft afgespeeld.
Dat blijft tussen jullie instaan.
Je weet hoe het voelt, jemig. Je weet toch hoe het is, om met iemand samen te leven die je de vorige keer in een vergelijkbare situatie een duw of mep of schop gaf of iets naar je hoofd gooide of je ruw vastpakte?
Waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat het deze keer anders is, dat je nu wel kunt zeggen wat je denkt of voelt, of simpelweg een keer afspreekt met een klasgenoot of iemand opbelt, of iemand vertelt over iets wat je dwars zit?
Natuurlijk heeft het veel invleod op je, hoe gaat hij daar mee om?
Op dit moment is het nog misschien te doen om gewoon alles te vermijden wat een beetje in de richting komt van een eerdere situatie, wat er op lijkt.
Wij vermeden plekken, woorden, mensen etc.
In huis plakten wij iets over het gat in de deur. Verhuisden het bed naar een andere kamer, of verhuisden gewoon helemaal naar een ander huis. Opnieuw beginnen, zo vaak gedaan.
Nieuw huis, of nieuwe baan.
En dan binnen een korte tijd weer klem zitten in dezelfde rotzooi.
Echte liefde. Ja ik hield echt van hem.
Ik was ook altijd diegene die haar mond hield.
Vind je dan ook dat ik het verdiend heb, dat ik er schuld aan heb? Omdat ik niet meteen in discussie ging op een moment dat iets mij overviel?
Hoe vind je het eigenlijk dat ik zo lang in deze droom heb geloofd?
Ik hoor nog steeds zijn tirades in mijn hoofd, waarbij het me duidelijk werd op het eind wat er nog meer allemaal in zijn hoofd omging. Daar schrok ik zelfs nog van, terwijl de uitkomst van die gedachten allemaal al richting mij waren gekomen, die had ik al gevoeld.
vrijdag 21 maart 2008 om 16:10
Hey lieve allemaal,
mamz; hoe bedoel of ik denk dat hij op zijn tenen loopt?>
Ik snap je vraag niet helemaal. Maar als je bedoeld of ik denk dat hij echt zijn best doet zijn woede te beheersen. Dan denk ik dat wel ja! Ik kan aan hem merken dat hij anders is. Zojuist hadden we een kleine woordenwisseling en opeens zei hij uit het niets; 'ik ga nu even weg, kom straks wel weer lief.'
En nu is ie weg. Ik denk dat dat ook een teken is dat hij tot zichzelf wil komen op zo'n moment en daar laat ik hem dan vrij in. Ik wil nog wel met hem praten over die therapie vanavond of morgen.. Ik weet niet wanneer hij weer thuis komt..
Ik weet niet zo heel erg goed wat hij wil leren. Hij wil zsich beheersen. En hij weet dat hij dat nu heel moeilijk kan. Hij verliest zichzelf te snel wanneer hij zich boos of gekwetst voelt. En hij wil daarmee om kunnen gaan.
Iseo; Dankje, Ik denk dat ik mijn kindje ook echt zo had genoemd als het er wel was. En misschien wel mijn eerste kindje erna ga vernoemen. Ik wil best zeggen dat we niet anders zijn. Ik weet dat je veel in mij / ons herkende van jou zelf van jou relatie. Maar ik denk wel degelijk dat we anders zijn gewórden. Niet dat we dat waren. Want ik kon me ook eng goed vinden in jou verhalen woorden en teksten. En dat kan ik nog steeds wel. Maar het ís nú wel anders,Wij zijn anders hebben ons beide aangepast. Allebei willen we ervoor vechten en aan werken. Die tijd zonder elkaar heeft hem ook laten inzien dat hij gewoon niet zonder mij verder wil. En dat hij er alles voor over heeft om mij bij zich te houden.. En ik wil ook niets liever, dan samen oud worden, mssn over een paar jaar samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. Ik weet ook wel dat dat niet zomaar gaat. Dat we ervoor moeten knokken en dat we bepaalde dingen moeten gaan verwerken misschien wel met zijn tween. Ik heb net een aantal dingen opgezocht over relatietherapie en misschien is dat wel wat. Misschien kunnen we samen met iemand wel ons emoties en verhalen bloot leggen. Ik vind het ook moeilijk om eerlijk te zeggen wat bepaalde dingen echt met me hebben gedaan. Of hoe ik me daardoor ging voelen. Hij komt echt niet overal makkelijk vanaf. Maar ik kan hem ook niet dwingen met me te gaan praten wanneer hij huilt en bijna geen woord kán zeggen. Ik ken hem niet dwingen terug te gaan naar momenten die we liever allebei achter ons laten. waar ik zelf ook liever niet naar terug wil, die ik zelf ook liever niet bespreek. Waarom zouden we dat doen? We doen elkaar dan pijn. Hij huilt, ik huil en we kunnen er niet aan doen. Ik wil dat we gelukkig zijn en niet dat hij moet huilen omdat ik hem dingen vraag. Dat is ook niet goed. En misschien dat hij er later wel over kan praten wanneer hij al emoties heeft kunnen laten gaan bij een therapeut. Misschien dat het voor hem dan niet meer zo lastig is erover te praten. Ik bedoel het niet zo dat ik het heb verdiend ( of dat jij het hebt verdiend) helemaal niet zelfs. Zo moet je dat echt nietr opvatten. Ik denk gewoon dat ik hem misschien had kunnen helpen als ik feller was geweest, Misschien had dat ook wel helemaal niets uitgehaald. En heeft hij gewoon echt therapie nodig.. Maar zo voel ik me..
Ik weet even niet meer wat ik nog meer kan zeggen, sorry
Liefs,
Lilly
mamz; hoe bedoel of ik denk dat hij op zijn tenen loopt?>
Ik snap je vraag niet helemaal. Maar als je bedoeld of ik denk dat hij echt zijn best doet zijn woede te beheersen. Dan denk ik dat wel ja! Ik kan aan hem merken dat hij anders is. Zojuist hadden we een kleine woordenwisseling en opeens zei hij uit het niets; 'ik ga nu even weg, kom straks wel weer lief.'
En nu is ie weg. Ik denk dat dat ook een teken is dat hij tot zichzelf wil komen op zo'n moment en daar laat ik hem dan vrij in. Ik wil nog wel met hem praten over die therapie vanavond of morgen.. Ik weet niet wanneer hij weer thuis komt..
Ik weet niet zo heel erg goed wat hij wil leren. Hij wil zsich beheersen. En hij weet dat hij dat nu heel moeilijk kan. Hij verliest zichzelf te snel wanneer hij zich boos of gekwetst voelt. En hij wil daarmee om kunnen gaan.
Iseo; Dankje, Ik denk dat ik mijn kindje ook echt zo had genoemd als het er wel was. En misschien wel mijn eerste kindje erna ga vernoemen. Ik wil best zeggen dat we niet anders zijn. Ik weet dat je veel in mij / ons herkende van jou zelf van jou relatie. Maar ik denk wel degelijk dat we anders zijn gewórden. Niet dat we dat waren. Want ik kon me ook eng goed vinden in jou verhalen woorden en teksten. En dat kan ik nog steeds wel. Maar het ís nú wel anders,Wij zijn anders hebben ons beide aangepast. Allebei willen we ervoor vechten en aan werken. Die tijd zonder elkaar heeft hem ook laten inzien dat hij gewoon niet zonder mij verder wil. En dat hij er alles voor over heeft om mij bij zich te houden.. En ik wil ook niets liever, dan samen oud worden, mssn over een paar jaar samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. Ik weet ook wel dat dat niet zomaar gaat. Dat we ervoor moeten knokken en dat we bepaalde dingen moeten gaan verwerken misschien wel met zijn tween. Ik heb net een aantal dingen opgezocht over relatietherapie en misschien is dat wel wat. Misschien kunnen we samen met iemand wel ons emoties en verhalen bloot leggen. Ik vind het ook moeilijk om eerlijk te zeggen wat bepaalde dingen echt met me hebben gedaan. Of hoe ik me daardoor ging voelen. Hij komt echt niet overal makkelijk vanaf. Maar ik kan hem ook niet dwingen met me te gaan praten wanneer hij huilt en bijna geen woord kán zeggen. Ik ken hem niet dwingen terug te gaan naar momenten die we liever allebei achter ons laten. waar ik zelf ook liever niet naar terug wil, die ik zelf ook liever niet bespreek. Waarom zouden we dat doen? We doen elkaar dan pijn. Hij huilt, ik huil en we kunnen er niet aan doen. Ik wil dat we gelukkig zijn en niet dat hij moet huilen omdat ik hem dingen vraag. Dat is ook niet goed. En misschien dat hij er later wel over kan praten wanneer hij al emoties heeft kunnen laten gaan bij een therapeut. Misschien dat het voor hem dan niet meer zo lastig is erover te praten. Ik bedoel het niet zo dat ik het heb verdiend ( of dat jij het hebt verdiend) helemaal niet zelfs. Zo moet je dat echt nietr opvatten. Ik denk gewoon dat ik hem misschien had kunnen helpen als ik feller was geweest, Misschien had dat ook wel helemaal niets uitgehaald. En heeft hij gewoon echt therapie nodig.. Maar zo voel ik me..
Ik weet even niet meer wat ik nog meer kan zeggen, sorry
Liefs,
Lilly
vrijdag 21 maart 2008 om 16:32
Is hij bang voor je, Lily? Let hij op zijn woorden, ontziet hij je? Probeert hij uit alle macht te voorkomen dat jíj je naar voelt? Richt hij zich naar je en schakelt zijn eigen emoties daarbij uit?
Dat bedoel ik voor zover ik het kan omschrijven met op zijn tenen lopen.
Dingen die jij wel voor hem doet. Okee, op dit moment ben je niet bang, maar ergens probeer je nog steeds te ontwijken dat hij zich weer niet kan beheersen. Voel jij je verantwoordelijk voor dat hij zich niet zal laten gaan door woorden van jou.
Jij wilt niet dat'ie huilt, hem interesseert het aan de andere kant niets dat jij graag dingen uit het verleden zou willen bespreken.
Dingen die heel belangrijk voor je zijn moet je nu bespreken met een derde. Dat is niet zoals het hoort te zijn in een gezonde relatie.
Wat hij wil, zichzelf kunnen beheersen, is dan ook nog eens godvergeten moeilijk. Zelfs als je je bewust bent van dat het in jou zit, en niet in de ander, dan is het nog heel moeilijk om niet toe te geven aan het gemak van je laten gaan, die ander snel op zijn plaats duwen.
Ik heb medicatie, een duidelijk zelfbewustzijn -ik kan wel roepen dat het de schuld is van... maar weet zelf wel beter- en dan nog lukt het me niet om aanvalsvrij te blijven.
Beseft M. wel dat hij een reëel, en heel zwaar, probleem heeft? Jij beseft het, maar beseft hij het ook?
Nogal arrogant om te denken dat je het zelf wel kunt oplossen als je naaste blauwe plekken heeft opgelopen, om het nog niet te hebben over het eelt op haar ziel.
Ik denk dat je jóuw innerlijke wereld projecteert op hem. Hij is niet jou. Hij ervaart de dingen anders dan jou. En vooral dat stukje 'dat het jouw schuld is' zal iets zijn dat jullie in de weg zal blíjven staan.
Dat bedoel ik voor zover ik het kan omschrijven met op zijn tenen lopen.
Dingen die jij wel voor hem doet. Okee, op dit moment ben je niet bang, maar ergens probeer je nog steeds te ontwijken dat hij zich weer niet kan beheersen. Voel jij je verantwoordelijk voor dat hij zich niet zal laten gaan door woorden van jou.
Jij wilt niet dat'ie huilt, hem interesseert het aan de andere kant niets dat jij graag dingen uit het verleden zou willen bespreken.
Dingen die heel belangrijk voor je zijn moet je nu bespreken met een derde. Dat is niet zoals het hoort te zijn in een gezonde relatie.
Wat hij wil, zichzelf kunnen beheersen, is dan ook nog eens godvergeten moeilijk. Zelfs als je je bewust bent van dat het in jou zit, en niet in de ander, dan is het nog heel moeilijk om niet toe te geven aan het gemak van je laten gaan, die ander snel op zijn plaats duwen.
Ik heb medicatie, een duidelijk zelfbewustzijn -ik kan wel roepen dat het de schuld is van... maar weet zelf wel beter- en dan nog lukt het me niet om aanvalsvrij te blijven.
Beseft M. wel dat hij een reëel, en heel zwaar, probleem heeft? Jij beseft het, maar beseft hij het ook?
Nogal arrogant om te denken dat je het zelf wel kunt oplossen als je naaste blauwe plekken heeft opgelopen, om het nog niet te hebben over het eelt op haar ziel.
Ik denk dat je jóuw innerlijke wereld projecteert op hem. Hij is niet jou. Hij ervaart de dingen anders dan jou. En vooral dat stukje 'dat het jouw schuld is' zal iets zijn dat jullie in de weg zal blíjven staan.
vrijdag 21 maart 2008 om 17:29
Oh, wat herken ik dat 'op mijn tenen lopen'. Dat heb ik eigenlijk altijd gedaan. Als ik lees van die goede gesprekken op school, LilyRose, dan ben ik bijna jaloers. Ik wou dat ik dat ook eens kon, gewoon huilen/schreeuwen/praten/.. zonder te denken dat ik een ander kwets, beschaamd maak, of wat dan ook. Ik hou me in. Dat deed ik tijdens mijn relaties, zelfs nu tijdens deze relatie waar mijn man toch heel lief, begripvol enz. is en nog nooit echt boos op me is geworden. Ik heb geen enkele logische reden om me zo in te houden tegenover allerlei mensen, alleen dat het nog steeds een kinderlijke angst is.. ik had een vader die ontzettend kon uitvallen.
Niet tegen mij, ik was de brave lieve oudste, zo verstandig en zo wijs, ik zorgde wel dat ik geen aanleiding gaf. Wel tegen mijn zus, en ik kon haar niet beschermen of het minder maken. Ik was bang van hem. Ik was een bang kind. En ik was ook bang van de emotionele manipulatie van mijn moeder; het is een opluchting dat ik het kontakt met haar heb verbroken. Ik wil spreken en handelen vanuit mijn hart.. maar ik ben nog steeds bang. Terwijl ik, áls het me wel een keer lukt, merk dat de wereld niet instort of dat iemand er echt wel tegen kan.
Niet tegen mij, ik was de brave lieve oudste, zo verstandig en zo wijs, ik zorgde wel dat ik geen aanleiding gaf. Wel tegen mijn zus, en ik kon haar niet beschermen of het minder maken. Ik was bang van hem. Ik was een bang kind. En ik was ook bang van de emotionele manipulatie van mijn moeder; het is een opluchting dat ik het kontakt met haar heb verbroken. Ik wil spreken en handelen vanuit mijn hart.. maar ik ben nog steeds bang. Terwijl ik, áls het me wel een keer lukt, merk dat de wereld niet instort of dat iemand er echt wel tegen kan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 maart 2008 om 17:33
Mijn vader kon niet alleen enorm uitvallen, maar hij sloeg ook. Hij sloeg mijn zus. Beide ouders hadden geen respect voor de kinderen die we waren. En het kost me nu nog steeds zo ontzettend veel moeite om mijn ruimte in te nemen. Bij vriendinnen, bij mijn partner.. Het was een compleet onveilig nest waar ik uit kom. Bij Safa liep ik ook op mijn tenen, maar uiteindelijk lukte het me niet meer om me alsmaar aan te passen, een Arabische vrouw zou ik toch nooit kunnen worden, ik ben Nederlands. En ik ben die ik ben. Erkenning voor mezelf, toen ik eindelijk wegging bij hem.. maar het blijft nog steeds een worsteling met vallen en opstaan. Om te zien hoeveel moeite het me nog steeds kost om hier in dit leven een beetje ruimte in te nemen, laat staan op te eisen.
(PS. Nou ja, behalve hier nu dan even in dit topic. Het moest er gewoon even uit, geloof ik. Ook al vind ik jullie verhalen erger. Waar hebben we dit vaker gehoord?!)
(PS. Nou ja, behalve hier nu dan even in dit topic. Het moest er gewoon even uit, geloof ik. Ook al vind ik jullie verhalen erger. Waar hebben we dit vaker gehoord?!)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 21 maart 2008 om 22:02
quote:LillyRose schreef op 21 maart 2008 @ 13:27:
Ik heb nog niet echt met M gepraat oevr alles wat er is gebeurd. maar wel enkele gebeurtenissen naar voren gehaald. Bijvoorbeeld van mn zwangerschap en toen hij het verloor en in mn buik sloeg. Daar hebben we wel even over gepraat. Maar hij vind dat erg moeilijk. Om te praten over die dingen die hij heeft gedaan. En over het feit dat hij niet altijd even beheerst met zijn woede kon omgaan. En dan voel ik me ook wel weer bnaar.. Dat hij daar zo mee zit en er slecht van slaapt..
Lily, ik heb maar even een stukje uit je stuk genomen. Misschien kun je het nog eens doorlezen. Ik kan nl. nergens lezen hoe erg alles voor jou geweest is, hoe erg hij het allemaal voor jou vond. Jij wordt er alleen maar naar van omdat hij er zo mee zit................
Ik meende toch dat jij het grote slachtoffer was destijds.
Ik heb nog niet echt met M gepraat oevr alles wat er is gebeurd. maar wel enkele gebeurtenissen naar voren gehaald. Bijvoorbeeld van mn zwangerschap en toen hij het verloor en in mn buik sloeg. Daar hebben we wel even over gepraat. Maar hij vind dat erg moeilijk. Om te praten over die dingen die hij heeft gedaan. En over het feit dat hij niet altijd even beheerst met zijn woede kon omgaan. En dan voel ik me ook wel weer bnaar.. Dat hij daar zo mee zit en er slecht van slaapt..
Lily, ik heb maar even een stukje uit je stuk genomen. Misschien kun je het nog eens doorlezen. Ik kan nl. nergens lezen hoe erg alles voor jou geweest is, hoe erg hij het allemaal voor jou vond. Jij wordt er alleen maar naar van omdat hij er zo mee zit................
Ik meende toch dat jij het grote slachtoffer was destijds.
zondag 23 maart 2008 om 01:48
LilyRose,
Echte liefde is: mogen staan voor wat je vindt en wie je bent, zonder daarvoor afgestraft te worden. Echte liefde is: niet bang hoeven zijn dat je het "verpest" als je iets zegt wat de ander niet bevalt. Echte liefde is: erkennen dat je heel erg fout zat en daar over kunnen praten. Echte liefde is: weten dat de ander altijd jouw grenzen zal respecteren. Echte liefde is: nooit bang hoeven zijn. Echte liefde is rood in plaats van blauw en zacht in plaats van beurs.
Denk er eens eerlijk over na of dat in jullie relatie allemaal het geval is en beantwoord dan voor jezelf de vraag of dit dan werkelijk echte liefde is...
Ik ben ook in therapie gegaan met mijn ex. Het gevolg was dat hij bleef staan waar hij stond, terwijl ik me door de therapeut wel had laten overhalen om zijn kant op te komen. Het enige resultaat was dat het midden verschoof naar de kant van mijn ex, waarna hij kon zeggen: ach, beweeg nog een stukje mijn kant op, want je bent nu toch al halverwege. En ik? Ik voelde me bruut dat ik dat niet wilde, want ik hield toch van hem? Waarom kon ik dan niet nog een paar stappen naar hem toe nemen? Aan halsstarrigheid van mijn kant hadden we immers beiden niets.
En hij? Hij bleef uiteindelijk staan. Zijn stap was al gezet immers, door naar een therapeut te willen. Dat was zijn stap in mijn richting, dat moest ik wel op waarde weten te schatten. Het was immers voor hem zo moeilijk om over zijn slechte kanten te praten en hij had het helemaal voor míj over dat hij dat tóch deed. Dus nu moest ik ook een stap zijn kant op zetten. En daar liep ik weer. Want het was inderdaad al zo'n offer voor mij dat hij naar therapie wilde om aan onze relatie te werken.
...
Herkenbaar?
Misschien (nog) niet, maar onthoud 'm dan alsjeblieft voor later.
Mooi dat je je kind zo'n mooie naam gegeven hebt. Noah.
Maar ik vind het wel apart dat je spreekt over jóuw kind, de naam die jíj het gegeven hebt. Voor mij geeft dat eerder een gebrek aan samenhang aan dan de "echte liefde" waar jij over spreekt.
Weet je dat we tegelijkertijd zwanger waren? Mijn hart breekt voor je als ik hoor dat jij jullie kind, wat de vrucht van jullie gezamelijke liefde zou moeten zijn, in je eentje een naam hebt moeten geven. Alsof het voor hem niet bestaat. Terwijl hij en zijn gedrag de enige reden zijn waarom het inderdaad niet meer bestaat. Mijn hart breekt voor je als ik hoor dat hij nu, een jaar en een grote escalatie later, pas inziet dat "zijn relatie niet zo lekker loopt". (en dat is dan meteen het understatement van het jaar...) Mijn hart breekt nogmaals voor je als ik hoor dat jij het in je eentje moet verwerken dat je dit kind niet ter wereld durfde te laten komen.
Noah, dat betekent rust, vrede, troost.
Ik gun het je zo dat je dat werkelijk vindt... Rust, nooit meer jezelf hoeven verloochenen. Vrede, nooit meer bang hoeven zijn voor ruzie en geweld. Troost, voor de moeilijkste beslissing in je leven, waar je volgens mij ontzettend veel verdriet om hebt.
Ik denk dat Noah de mooiste naam is die je je kind kon geven.
Ik gun jou Noah. In alle opzichten.
Echte liefde is: mogen staan voor wat je vindt en wie je bent, zonder daarvoor afgestraft te worden. Echte liefde is: niet bang hoeven zijn dat je het "verpest" als je iets zegt wat de ander niet bevalt. Echte liefde is: erkennen dat je heel erg fout zat en daar over kunnen praten. Echte liefde is: weten dat de ander altijd jouw grenzen zal respecteren. Echte liefde is: nooit bang hoeven zijn. Echte liefde is rood in plaats van blauw en zacht in plaats van beurs.
Denk er eens eerlijk over na of dat in jullie relatie allemaal het geval is en beantwoord dan voor jezelf de vraag of dit dan werkelijk echte liefde is...
Ik ben ook in therapie gegaan met mijn ex. Het gevolg was dat hij bleef staan waar hij stond, terwijl ik me door de therapeut wel had laten overhalen om zijn kant op te komen. Het enige resultaat was dat het midden verschoof naar de kant van mijn ex, waarna hij kon zeggen: ach, beweeg nog een stukje mijn kant op, want je bent nu toch al halverwege. En ik? Ik voelde me bruut dat ik dat niet wilde, want ik hield toch van hem? Waarom kon ik dan niet nog een paar stappen naar hem toe nemen? Aan halsstarrigheid van mijn kant hadden we immers beiden niets.
En hij? Hij bleef uiteindelijk staan. Zijn stap was al gezet immers, door naar een therapeut te willen. Dat was zijn stap in mijn richting, dat moest ik wel op waarde weten te schatten. Het was immers voor hem zo moeilijk om over zijn slechte kanten te praten en hij had het helemaal voor míj over dat hij dat tóch deed. Dus nu moest ik ook een stap zijn kant op zetten. En daar liep ik weer. Want het was inderdaad al zo'n offer voor mij dat hij naar therapie wilde om aan onze relatie te werken.
...
Herkenbaar?
Misschien (nog) niet, maar onthoud 'm dan alsjeblieft voor later.
Mooi dat je je kind zo'n mooie naam gegeven hebt. Noah.
Maar ik vind het wel apart dat je spreekt over jóuw kind, de naam die jíj het gegeven hebt. Voor mij geeft dat eerder een gebrek aan samenhang aan dan de "echte liefde" waar jij over spreekt.
Weet je dat we tegelijkertijd zwanger waren? Mijn hart breekt voor je als ik hoor dat jij jullie kind, wat de vrucht van jullie gezamelijke liefde zou moeten zijn, in je eentje een naam hebt moeten geven. Alsof het voor hem niet bestaat. Terwijl hij en zijn gedrag de enige reden zijn waarom het inderdaad niet meer bestaat. Mijn hart breekt voor je als ik hoor dat hij nu, een jaar en een grote escalatie later, pas inziet dat "zijn relatie niet zo lekker loopt". (en dat is dan meteen het understatement van het jaar...) Mijn hart breekt nogmaals voor je als ik hoor dat jij het in je eentje moet verwerken dat je dit kind niet ter wereld durfde te laten komen.
Noah, dat betekent rust, vrede, troost.
Ik gun het je zo dat je dat werkelijk vindt... Rust, nooit meer jezelf hoeven verloochenen. Vrede, nooit meer bang hoeven zijn voor ruzie en geweld. Troost, voor de moeilijkste beslissing in je leven, waar je volgens mij ontzettend veel verdriet om hebt.
Ik denk dat Noah de mooiste naam is die je je kind kon geven.
Ik gun jou Noah. In alle opzichten.
zondag 23 maart 2008 om 07:51
Mooi gezegd Q.
Jammer alleen dat Lily momenteel denkt dat de problemen verleden tijd zijn en dat het vanaf nu een sprookje wordt allemaal. Want hij wil in therapie, hallelujah. Ik ben als de dood dat Lily weer zwanger raakt en het kindje deze keer wel gaat houden. Daarover heb ik een week terug een posting gedaan maar er kwam geen reactie op.
Kind weggehaald en de 'vader' die de moeder in de buik schopt. Rillingen over mijn hele lijf, werkelijk waar. Nu nog verdriet hebben om die beslissing maar wel doorgaan met de man waar je zo bang voor was/bent, lastig te rijmen, zelfs door mij, die zich ook (veel te) lang heeft laten piepelen door een geweldadig stuk vreten.
De man waar je van houdt gaat hopelijk minder geweldadig zijn door die therapie maar een vader voor een kind, daarbij denk ik persoonlijk aan een man die niet slaat, nooit geslagen heeft en nooit zal slaan en een wat stabielere natuur heeft dan jouw geliefde lieve meid. Ik hoop maar dat ook jij dat wenst voor je toekomstige kind.
Jammer alleen dat Lily momenteel denkt dat de problemen verleden tijd zijn en dat het vanaf nu een sprookje wordt allemaal. Want hij wil in therapie, hallelujah. Ik ben als de dood dat Lily weer zwanger raakt en het kindje deze keer wel gaat houden. Daarover heb ik een week terug een posting gedaan maar er kwam geen reactie op.
Kind weggehaald en de 'vader' die de moeder in de buik schopt. Rillingen over mijn hele lijf, werkelijk waar. Nu nog verdriet hebben om die beslissing maar wel doorgaan met de man waar je zo bang voor was/bent, lastig te rijmen, zelfs door mij, die zich ook (veel te) lang heeft laten piepelen door een geweldadig stuk vreten.
De man waar je van houdt gaat hopelijk minder geweldadig zijn door die therapie maar een vader voor een kind, daarbij denk ik persoonlijk aan een man die niet slaat, nooit geslagen heeft en nooit zal slaan en een wat stabielere natuur heeft dan jouw geliefde lieve meid. Ik hoop maar dat ook jij dat wenst voor je toekomstige kind.
zondag 23 maart 2008 om 10:39
zondag 23 maart 2008 om 13:11
Quertu
wat heb je het weer treffend beschreven en het is zo waar. Ook ik zie het wel bij Lily en ben net als Leo bang dat er toch een kind komt.
Lily, ook ik heb een kindje een naam gegeven om het een plaats in mijn leven te geven. En ik herken het zo als je schrijft dat jij een kindje hebt gekregen. Want het voelt hier net zo. Dat ene kindje wat in mijn gezin niet geboren wilde worden is mijn kindje, in alle opzichten en voor mijn ex is dat helemaal niets.
En ook dat verhaal van therapie is zo herkenbaar. En zo grensverleggend voor jezelf. Want hij toont nu immers zijn goede wil. Maar hij ziet nog steeds niet dat hij een probleem heeft en dat hij dat alleen moet oplossen.
wat heb je het weer treffend beschreven en het is zo waar. Ook ik zie het wel bij Lily en ben net als Leo bang dat er toch een kind komt.
Lily, ook ik heb een kindje een naam gegeven om het een plaats in mijn leven te geven. En ik herken het zo als je schrijft dat jij een kindje hebt gekregen. Want het voelt hier net zo. Dat ene kindje wat in mijn gezin niet geboren wilde worden is mijn kindje, in alle opzichten en voor mijn ex is dat helemaal niets.
En ook dat verhaal van therapie is zo herkenbaar. En zo grensverleggend voor jezelf. Want hij toont nu immers zijn goede wil. Maar hij ziet nog steeds niet dat hij een probleem heeft en dat hij dat alleen moet oplossen.
zondag 23 maart 2008 om 23:30
maandag 24 maart 2008 om 14:36
Nou, gelukkig zijn we inmiddels weer een dag verder. Ik geloof dat gisteren voor veel mensen geen top-dag was. Knuffel voor jullie allemaal!
Ik zit zelf erg vol met alles. Het hele gedoe beinvloedt mijn humeur en wat gebeurt er: mijn vriend is lief en aardig, hij heeft wel door dat er wat is. Ik kan het aleen niet opbrengen om het er met hem over te hebben. Wil het liefst onder een steen gaan zitten. Wat ik wel merk is dat ik me nog meer aan hem erger, en dat vind ik ook weer zielig omdat hij zijn best nu doet. Maar goed, heel bijzondere dingen doet hij nu ook weer niet. Als ik het objectief bekijk is hij een dag of 2 niet uitgevallen tegen mij en doet hij gezellig. Of dat zo bijzonder is?
Vandaag zij zij zelfs dat hij me wel lief vond en hij blijft de kinderen maar noemen:"Voor hun doen we het he?". Hij weet gewoon dat dat mijn zwakke plek is...
Nou, ja, we zien het wel.
LillyRose, ik maak me zorgen om je. Probeer asjeblieft meer aan jezelf te denken en niet te veel in een droomwereld te leven. Als iemand tot zoiets in staat is als hij heeft gedaan dan is dat echt niet ineens over! Ookal wil hij het zelf nog zo graag. Hij moet het nu zelf doen, voel je niet verantwoordelijk voor hem!
Ik zit zelf erg vol met alles. Het hele gedoe beinvloedt mijn humeur en wat gebeurt er: mijn vriend is lief en aardig, hij heeft wel door dat er wat is. Ik kan het aleen niet opbrengen om het er met hem over te hebben. Wil het liefst onder een steen gaan zitten. Wat ik wel merk is dat ik me nog meer aan hem erger, en dat vind ik ook weer zielig omdat hij zijn best nu doet. Maar goed, heel bijzondere dingen doet hij nu ook weer niet. Als ik het objectief bekijk is hij een dag of 2 niet uitgevallen tegen mij en doet hij gezellig. Of dat zo bijzonder is?
Vandaag zij zij zelfs dat hij me wel lief vond en hij blijft de kinderen maar noemen:"Voor hun doen we het he?". Hij weet gewoon dat dat mijn zwakke plek is...
Nou, ja, we zien het wel.
LillyRose, ik maak me zorgen om je. Probeer asjeblieft meer aan jezelf te denken en niet te veel in een droomwereld te leven. Als iemand tot zoiets in staat is als hij heeft gedaan dan is dat echt niet ineens over! Ookal wil hij het zelf nog zo graag. Hij moet het nu zelf doen, voel je niet verantwoordelijk voor hem!
maandag 24 maart 2008 om 21:55
Lieve allemaal,
Fijne pasen nog! We hadden hier gewoon sneeuw. Best vreemd dat je in de sneeuw zit met pasen. Maar het gaf wel een ontzettend leuk plaatje bij het paasontbijtje M. voor me had geregeld als verassing! Hoe was jullie pasen.. Ook wit?
Eleonora; Sorry! Ik ben meteen gaan zoeken naar je berichtje. Ik weet niet hoe ik het heb gehad. Of ik er nou overheen gelezen heb, of er vergeten op ben je reageren. Ik ben ook niet van plan zwanger te raken Ik zit midden in mijn opleiding en wil deze graag afmaken en niet in het midden stoppen. Dat is zonde van mijn toekomst de toekomst van het kindje dan. Die kan ik denk ik meer geven wanneer ik ook mijn studie heb afgerond. Maar toch denk ik niet dat M in staat is om ooit een van zijn kinderen wat aan te doen. Wat hij toen heeft gedaan was meer een, ja wanhoopsdaad? Ik weet het eigenlijk niet, kwaadheid ook.. Ik wilde hem iets afnemen wat hij ontzettend graag wilde. Ik denk niet dat als Noah er nu wel was geweest dat M ook maar iets had gedaan tegen hem/haar. Ik weet wel dat hij een heleboel foute dingen heeft gedaan. Maar zijn eigen kindje iets aandoen kan ik me echt niet voorstellen. Er gaat ook vaak wat aan vooraf. En hij heeft nog nooit echt anderen iets gedaan omdan mij dingen te laten doen zoals je het omschrijft. Wanneer er kindjes komen denk ik dat hij wel een liefdevolle vader zal kunnen zijn. Ik denk een beter vader dan ik moeder zou kunnen zijn. En iedereen maakt toch wel fouten die een perfecte vader of moeder niet zal maken. Maar van je fouten kun je ook leren en er aan gaan werken zodat het niet weer gebeurd.
En dat is ook precies wat wij doen. Hij heeft beloofd morgen één van de instellingen te bellen. Ik heb ook gezegd dat ik liever niet mee ga. Dat ik ook dacht dat het voor hem misschien makkelijker was om zich bloot te geven wanneer ik er niet naast zit. Hij wil misschien in therapie met zijn tweeen. Ik ben erover aan het denken maar blifj met het idee van nog een persoon die dan veel van me weet, En dat ik het eigenlijk wel goed vind zo. Mijn gesprekken gaan nu soepel en zelfs moeilijker dingen kan ik er nu uit krijgen. En omdat weer op te bouwen kost mij in iedergeval veel tijd. En ik ben ook bang dat ik me niet totaal kan geven wanneer hij naast me zit. Ik wil helemaal niet dat anderen slecht over hem denken. En wil ook niet dat hij er telkens aan word herinnert wat hij hefet gedaan. Ik ben bang dat ik niet dingen kan zeggen die hij heeft gedaan, ik wil hem er niet aan terug laten denken want ik weet dat hem dat zeer doet en kwetst. En dat wil ik niet. En zelf vind ik het ook niet fijn om over gebeurtenisse te praten. Ik wil ze graag achter ons laten. Verder gaan zoals we nu doen. Rustig en niet 24 uur per dag bij elkaar. Vooral dat merk ik aan mezelf dat dat me meer rust geeft. Best raar.
Mamzelle; Of hij bang voor me is. Ik weet het niet denk het niet. Ik zou niet goed weten waarom. Ik kan soms wel een naar mens zijn, maar eng niet echt geloof ik. En ja op onze tenen lopen hebben we allebei wel een beetje gedaan en daar is het dan ook meteen fout gegaan denk ik.. En het intresseert hem wel hoor dat ik dingen wil bespreken! Maar hij vind het moeilijk. En dat is ook niet zo gek toch? Ik vind het zelf ook moeilijk en zou het ook liver gewoon achter laten en niet meer bij nadenken. Maar behalve jullie zegt mn vertrouwenspersoon ook het beter is wanneer we er wel over praten. Dat je het dan pas echt kunt proberen achter je te laten.
Qwertu; Ik heb nog niet echt gesproken met M over Noah. Hij kan er niet echt over praten, is lastig en ook voor mij. Wel heb ik hem verteld dat ik het kindje Noah heb genoemd. En dat dat misschien voor hem ook makkelijker was om over te praten. Maar nog is dat een zeer punt. En dat geld ook voor mij. Ik voel me op die momenten echt een k*twijf.. (sorry). Omdat ik hem dar gewoon nu nog meer kwets. En het voor hem moeilijk blijft. Ik wete niet waarom ik het mijn kindje noem. Misschien omdta het in mijn buik zat? Ik weet het niet, Het was wel van ons. Maar toch ietsjes meer van mij en mijn beslissing dat hij niet bij ons mocht blijven. Misschien dat ik daarom het mijn kindje noem en niet ons. Je laat me denken en een klein beetje vervelend is het wel. Ik weet echt niet waarom ik bepaalde dingen typ pas wanneer ik erop gewezen word ga ik andenken waarom ik het juist zo heb gezegd. Maar wanneer ik gewoon reageer op iemand zijn stukje let ik daar niet op. Dan reageer ik een beetje op de automatische piloot zonder na te denken hoe dingen kunnen overkomen. Het is niet zo namelijk dat ik niet vind dat het zijn kindje niet is. Dat vind ik wel. Maar ja, ik weet het niet. Wat toevallig dat we tegelijkertijd zwanger waren. Hoe heet jou kindje? Als je dat wilt vertellen natuurlijk..
Ik wist niet dat Noah zo'n mooie betekenis had! Ik vind korte namen heel erg mooi, als Noah, Zoë, Sem etc etc. En omdat ik een naam wilde die kon voor een meisje als ene jongen heb ik voor Noah gekozen. Nooit geweten dat ik mijn kindje een dubbel zo mooie naam heb gegeven...
Ik weet niet meer wat ik nog meer kan schrijven.. Ik heb al een beetje lang stukje geloof ik! Sorry( ook voor ge schrijffouten., typ snel omdat ik zoveel wil zeggen en bang ben dingen te vergeten!)
Liefs,
Lilly ( geen smileys.. Dus knuffel voor iederen die hem wil en nodig heeft! )
Fijne pasen nog! We hadden hier gewoon sneeuw. Best vreemd dat je in de sneeuw zit met pasen. Maar het gaf wel een ontzettend leuk plaatje bij het paasontbijtje M. voor me had geregeld als verassing! Hoe was jullie pasen.. Ook wit?
Eleonora; Sorry! Ik ben meteen gaan zoeken naar je berichtje. Ik weet niet hoe ik het heb gehad. Of ik er nou overheen gelezen heb, of er vergeten op ben je reageren. Ik ben ook niet van plan zwanger te raken Ik zit midden in mijn opleiding en wil deze graag afmaken en niet in het midden stoppen. Dat is zonde van mijn toekomst de toekomst van het kindje dan. Die kan ik denk ik meer geven wanneer ik ook mijn studie heb afgerond. Maar toch denk ik niet dat M in staat is om ooit een van zijn kinderen wat aan te doen. Wat hij toen heeft gedaan was meer een, ja wanhoopsdaad? Ik weet het eigenlijk niet, kwaadheid ook.. Ik wilde hem iets afnemen wat hij ontzettend graag wilde. Ik denk niet dat als Noah er nu wel was geweest dat M ook maar iets had gedaan tegen hem/haar. Ik weet wel dat hij een heleboel foute dingen heeft gedaan. Maar zijn eigen kindje iets aandoen kan ik me echt niet voorstellen. Er gaat ook vaak wat aan vooraf. En hij heeft nog nooit echt anderen iets gedaan omdan mij dingen te laten doen zoals je het omschrijft. Wanneer er kindjes komen denk ik dat hij wel een liefdevolle vader zal kunnen zijn. Ik denk een beter vader dan ik moeder zou kunnen zijn. En iedereen maakt toch wel fouten die een perfecte vader of moeder niet zal maken. Maar van je fouten kun je ook leren en er aan gaan werken zodat het niet weer gebeurd.
En dat is ook precies wat wij doen. Hij heeft beloofd morgen één van de instellingen te bellen. Ik heb ook gezegd dat ik liever niet mee ga. Dat ik ook dacht dat het voor hem misschien makkelijker was om zich bloot te geven wanneer ik er niet naast zit. Hij wil misschien in therapie met zijn tweeen. Ik ben erover aan het denken maar blifj met het idee van nog een persoon die dan veel van me weet, En dat ik het eigenlijk wel goed vind zo. Mijn gesprekken gaan nu soepel en zelfs moeilijker dingen kan ik er nu uit krijgen. En omdat weer op te bouwen kost mij in iedergeval veel tijd. En ik ben ook bang dat ik me niet totaal kan geven wanneer hij naast me zit. Ik wil helemaal niet dat anderen slecht over hem denken. En wil ook niet dat hij er telkens aan word herinnert wat hij hefet gedaan. Ik ben bang dat ik niet dingen kan zeggen die hij heeft gedaan, ik wil hem er niet aan terug laten denken want ik weet dat hem dat zeer doet en kwetst. En dat wil ik niet. En zelf vind ik het ook niet fijn om over gebeurtenisse te praten. Ik wil ze graag achter ons laten. Verder gaan zoals we nu doen. Rustig en niet 24 uur per dag bij elkaar. Vooral dat merk ik aan mezelf dat dat me meer rust geeft. Best raar.
Mamzelle; Of hij bang voor me is. Ik weet het niet denk het niet. Ik zou niet goed weten waarom. Ik kan soms wel een naar mens zijn, maar eng niet echt geloof ik. En ja op onze tenen lopen hebben we allebei wel een beetje gedaan en daar is het dan ook meteen fout gegaan denk ik.. En het intresseert hem wel hoor dat ik dingen wil bespreken! Maar hij vind het moeilijk. En dat is ook niet zo gek toch? Ik vind het zelf ook moeilijk en zou het ook liver gewoon achter laten en niet meer bij nadenken. Maar behalve jullie zegt mn vertrouwenspersoon ook het beter is wanneer we er wel over praten. Dat je het dan pas echt kunt proberen achter je te laten.
Qwertu; Ik heb nog niet echt gesproken met M over Noah. Hij kan er niet echt over praten, is lastig en ook voor mij. Wel heb ik hem verteld dat ik het kindje Noah heb genoemd. En dat dat misschien voor hem ook makkelijker was om over te praten. Maar nog is dat een zeer punt. En dat geld ook voor mij. Ik voel me op die momenten echt een k*twijf.. (sorry). Omdat ik hem dar gewoon nu nog meer kwets. En het voor hem moeilijk blijft. Ik wete niet waarom ik het mijn kindje noem. Misschien omdta het in mijn buik zat? Ik weet het niet, Het was wel van ons. Maar toch ietsjes meer van mij en mijn beslissing dat hij niet bij ons mocht blijven. Misschien dat ik daarom het mijn kindje noem en niet ons. Je laat me denken en een klein beetje vervelend is het wel. Ik weet echt niet waarom ik bepaalde dingen typ pas wanneer ik erop gewezen word ga ik andenken waarom ik het juist zo heb gezegd. Maar wanneer ik gewoon reageer op iemand zijn stukje let ik daar niet op. Dan reageer ik een beetje op de automatische piloot zonder na te denken hoe dingen kunnen overkomen. Het is niet zo namelijk dat ik niet vind dat het zijn kindje niet is. Dat vind ik wel. Maar ja, ik weet het niet. Wat toevallig dat we tegelijkertijd zwanger waren. Hoe heet jou kindje? Als je dat wilt vertellen natuurlijk..
Ik wist niet dat Noah zo'n mooie betekenis had! Ik vind korte namen heel erg mooi, als Noah, Zoë, Sem etc etc. En omdat ik een naam wilde die kon voor een meisje als ene jongen heb ik voor Noah gekozen. Nooit geweten dat ik mijn kindje een dubbel zo mooie naam heb gegeven...
Ik weet niet meer wat ik nog meer kan schrijven.. Ik heb al een beetje lang stukje geloof ik! Sorry( ook voor ge schrijffouten., typ snel omdat ik zoveel wil zeggen en bang ben dingen te vergeten!)
Liefs,
Lilly ( geen smileys.. Dus knuffel voor iederen die hem wil en nodig heeft! )
