Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 27 maart 2008 om 14:23
Zonnepitje, ik begrijp je helemaal.Door zijn veranderde houding kun jij niet anders dan dit een kans geven. Even rust in huis, even geen sores, ruzie of andere onrust. Gewoon even niks.
Heel begrijpelijk, maar voor je innerlijke rust niet al te goed.
Misschien is het vooral nu goed om eens van je goed van je af te schrijven. Vaak doe je dat niet wanneer het rustig is.Terwijl je juist dan tot betere inzichten komt. In boosheid, frustratie of woede doe je vaak ondoordachte dingen.
Maar sterkte, in heb het vermoeden dat je het diep in je hart al wel weet.
Heel begrijpelijk, maar voor je innerlijke rust niet al te goed.
Misschien is het vooral nu goed om eens van je goed van je af te schrijven. Vaak doe je dat niet wanneer het rustig is.Terwijl je juist dan tot betere inzichten komt. In boosheid, frustratie of woede doe je vaak ondoordachte dingen.
Maar sterkte, in heb het vermoeden dat je het diep in je hart al wel weet.
donderdag 27 maart 2008 om 16:02
Lieve Lilly,
Opnieuw weet ik niet goed wat ik aan je moet schrijven. Ik begrijp zo goed hoe je je wilt voelen. Zolang je maar vaak genoeg tegen jezelf (en ons) blijft zeggen dat het zo is, is het ook zo. Of althans, dat kun je jezelf wijsmaken.
Ik zou je het liefst helemaal gelijkgeven, je zeggen dat M. goed bezig is met in therapie te willen, dat hij misschien die ene uitzondering is van alle partners die we op dit topic voorbij zien komen en dat je je op je gevoel moet vertrouwen.
Het probleem is, ben ik bang, dat je juist niet meer op je gevoel kan vertrouwen. Je gevoel voor hem overvleugelt al het andere. Je denkt dat je voor je geluk van hem afhankelijk bent. Je hunkert naar liefde en bent bereid al het andere daarvoor opzij te schuiven. Die liefde mag van wie dan ook komen. Zo voel je dat natuurlijk niet, want jij wil juist alleen maar M. Maar ik bedoel juist dat je zo weinig eisen durft te stellen aan degene die jouw liefde krijgt, dat je genoegen neemt met M. Een man die je slaat en vernedert. Niet altijd, maar hij doet het wel.
Je hebt het over het verleden. Dat is een geruststellende gedachte hè. Dat dat slaan van een paar weken terug in het verleden ligt. Als hij je morgen weer slaat, kun je het overmorgen gewoon weer zeggen. En aangezien je de toekomst niet kent, hoef je je daar geen zorgen over te maken. Je kan er steeds weer vertrouwen in hebben dat het niet weer gaat gebeuren, want morgen is tenslotte nog niet geweest. En op het moment dat hij je in elkaar slaat, bestaan toekomst en verleden helemaal niet, dan voel je alleen maar de pijn. Of niet eens, misschien?
Je kan met M. niet echt praten over wat er gebeurd is toen hij je sloeg. Zou je het aan mij willen vertellen? Hoe voelde jij je op het moment dat je die waas voor zijn ogen zag komen? Was je bang, wilde je vluchten, werd je boos, probeerde je hem nog te kalmeren, dacht je dat er geen ontkomen meer aan was? Wat gaat er op dat moment door je heen? Wat voel je op het moment dat hij op je afkomt met gebalde vuist, met woeste ogen? Wat voel je als de eerste klap valt, als je tegen de vlakte gaat en hij schopt je in je ribben en schreeuwt tegen je en scheldt je uit? Voel je de pijn of sluit je je af? Hoe is dat voor jou geweest, lieve Lilly?
Denk je er wel eens over na wat je had moeten of kunnen doen op die momenten?
Hoe was het voor je om dagen of wekenlang op bed te moeten liggen, pijn te lijden, niet goed te kunnen lopen of zitten of liggen? Voelde je je geliefd en verzorgd op die momenten, of aan je lot overgelaten? Maakten zijn attenties, als ze er waren, goed wat er was gebeurd? Kun je dat gat in je ziel weer helen? Zijn er pleisters die je erop kan plakken waardoor je de wond niet meer hoeft te zien?
Denk jij diep in je hart dat je het verdient om af en toe goed afgerost te worden? Of ben je daar te goed voor?
liefs,
dubio
Opnieuw weet ik niet goed wat ik aan je moet schrijven. Ik begrijp zo goed hoe je je wilt voelen. Zolang je maar vaak genoeg tegen jezelf (en ons) blijft zeggen dat het zo is, is het ook zo. Of althans, dat kun je jezelf wijsmaken.
Ik zou je het liefst helemaal gelijkgeven, je zeggen dat M. goed bezig is met in therapie te willen, dat hij misschien die ene uitzondering is van alle partners die we op dit topic voorbij zien komen en dat je je op je gevoel moet vertrouwen.
Het probleem is, ben ik bang, dat je juist niet meer op je gevoel kan vertrouwen. Je gevoel voor hem overvleugelt al het andere. Je denkt dat je voor je geluk van hem afhankelijk bent. Je hunkert naar liefde en bent bereid al het andere daarvoor opzij te schuiven. Die liefde mag van wie dan ook komen. Zo voel je dat natuurlijk niet, want jij wil juist alleen maar M. Maar ik bedoel juist dat je zo weinig eisen durft te stellen aan degene die jouw liefde krijgt, dat je genoegen neemt met M. Een man die je slaat en vernedert. Niet altijd, maar hij doet het wel.
Je hebt het over het verleden. Dat is een geruststellende gedachte hè. Dat dat slaan van een paar weken terug in het verleden ligt. Als hij je morgen weer slaat, kun je het overmorgen gewoon weer zeggen. En aangezien je de toekomst niet kent, hoef je je daar geen zorgen over te maken. Je kan er steeds weer vertrouwen in hebben dat het niet weer gaat gebeuren, want morgen is tenslotte nog niet geweest. En op het moment dat hij je in elkaar slaat, bestaan toekomst en verleden helemaal niet, dan voel je alleen maar de pijn. Of niet eens, misschien?
Je kan met M. niet echt praten over wat er gebeurd is toen hij je sloeg. Zou je het aan mij willen vertellen? Hoe voelde jij je op het moment dat je die waas voor zijn ogen zag komen? Was je bang, wilde je vluchten, werd je boos, probeerde je hem nog te kalmeren, dacht je dat er geen ontkomen meer aan was? Wat gaat er op dat moment door je heen? Wat voel je op het moment dat hij op je afkomt met gebalde vuist, met woeste ogen? Wat voel je als de eerste klap valt, als je tegen de vlakte gaat en hij schopt je in je ribben en schreeuwt tegen je en scheldt je uit? Voel je de pijn of sluit je je af? Hoe is dat voor jou geweest, lieve Lilly?
Denk je er wel eens over na wat je had moeten of kunnen doen op die momenten?
Hoe was het voor je om dagen of wekenlang op bed te moeten liggen, pijn te lijden, niet goed te kunnen lopen of zitten of liggen? Voelde je je geliefd en verzorgd op die momenten, of aan je lot overgelaten? Maakten zijn attenties, als ze er waren, goed wat er was gebeurd? Kun je dat gat in je ziel weer helen? Zijn er pleisters die je erop kan plakken waardoor je de wond niet meer hoeft te zien?
Denk jij diep in je hart dat je het verdient om af en toe goed afgerost te worden? Of ben je daar te goed voor?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 27 maart 2008 om 18:24
Lieve allemaal,
Ik heb niet veel geschreven de laatste tijd, was met mijn hoofd bij andere - leuke! - dingen. Maar ik lees wel hier.
De laatste bijdrage van Dubio trekt mij even weer helemaal terug naar 'toen'. Want ik weet nog heel goed wat ik deed toen 'die van mij' mij sloeg en schopte. Ik telde. Ik telde de keren dat hij mij raakte. Hij schopte met name, slaan deed hij hooguit om me tegen de grond te krijgen en daarna was het schoppen. In mijn gezicht vooral. Eerst weerde ik af, tot ik dat niet meer kon, en dan telde ik. En als ik de tel kwijt was, wist ik dat ik even 'weg' was geweest, en dan begon ik opnieuw met tellen.
Waarom ik telde weet ik niet, ik deed het zomaar, denk ik, om toch iets te doen om bij kennis te proberen te blijven. Dat is toch eigenlijk te gek voor woorden? En dat was dan de man waarvan ik voorheen dacht - net als Lilly nu van haar M - dat hij een liefdevolle vader zou kunnen zijn voor mijn kind. En net als ik toen, en wij allemaal ooit, zal zij ook wel denken: "bij mij is het niet zo erg".
Ik heb niet veel geschreven de laatste tijd, was met mijn hoofd bij andere - leuke! - dingen. Maar ik lees wel hier.
De laatste bijdrage van Dubio trekt mij even weer helemaal terug naar 'toen'. Want ik weet nog heel goed wat ik deed toen 'die van mij' mij sloeg en schopte. Ik telde. Ik telde de keren dat hij mij raakte. Hij schopte met name, slaan deed hij hooguit om me tegen de grond te krijgen en daarna was het schoppen. In mijn gezicht vooral. Eerst weerde ik af, tot ik dat niet meer kon, en dan telde ik. En als ik de tel kwijt was, wist ik dat ik even 'weg' was geweest, en dan begon ik opnieuw met tellen.
Waarom ik telde weet ik niet, ik deed het zomaar, denk ik, om toch iets te doen om bij kennis te proberen te blijven. Dat is toch eigenlijk te gek voor woorden? En dat was dan de man waarvan ik voorheen dacht - net als Lilly nu van haar M - dat hij een liefdevolle vader zou kunnen zijn voor mijn kind. En net als ik toen, en wij allemaal ooit, zal zij ook wel denken: "bij mij is het niet zo erg".
donderdag 27 maart 2008 om 21:29
Gelukkig kan ik niet meepraten over dergelijk lichamelijk geweld. Maar ik begrijp wel hoe het werkt en dat mensen ertoe in staat zijn. Voor deze relatie was ik nog naief en dacht altijd dat dat bij 'bepaalde mensen' gebeurde. Nu weet ik wel beter. Het gebeurt overal, en veel vaker dan je denkt. En heus niet alleen vrouwen die een moeilijke jeugd hebben gehad. Ook vrouwen die een goed voorbeeld hebben gekend. Misschien staan zij er wel anders in. Ik merk bij mezelf bijvoorbeeld dat ik hem nooit heb geloofd als hij vond dat iets mijn schuld was, ik had en heb genoeg eigenwaarde om dat in te zien. Maar ik denk dat ik zo'n groot inlevingsvermogen heb, zo van: als hij dat nou echt zo voelt dan zal ik hem nog eens uitleggen dat ik het echt niet persoonlijk bedoel, dat het niks met hem te maken heeft als ik bv een boodschap ben vergeten. Ik voelde me er dan heus niet stom over maar om ruzie te voorkomen gaf ik aan dat ik het vergeten was. Want om te zeggen: a"ch man, stel je niet zo aan, waar gaat het nou om, om een zak broodjes (noem maar wat)" vond ik als weinig respect naar hem getuigen. En ik heb me nooit tot dat niveau willen verlagen ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Ik hoop het. Maar ik ben te lang in zijn gezever over dit soort dingen meegegaan waardoor hij dacht dat hij gelijk had denk ik. Ik ben iemand die ten koste van mezelf ruzie wilde voorkomen en mezelf daarin wegcijferde. In gedachten stond ik er boven.
Nu doe ik dat niet meer, het voelt wel lekker om gewoon te zeggen wat je voelt en denkt, maar soms moet ik ook wennen aan de nieuwe rol. Maar hij pikt 'm nu, en terecht vind ik hoor. Maar goed, het moet nog blijken hoe lang hij het volhoudt.
Lemmy, je relaas grijpt me erg aan, goed dat dat achter je ligt. Tenminste, in hoeverre het achter je kan liggen...je draagt dit mee de rest van je leven.
Vandaag Robin Norwood bij de bieb gehaald. Ik kon er niet zoveel mee. Ze gaat zo in op de slechte jeugd van de vrouwen om wie het gaat. Ik herkende me totaal niet. Mijn jeugd was goed, ok, er waren natuurlijk dingen die mijn ouders anders hadden kunnen doen, maar het was wel veilig thuis met een open sfeer. Het enige wat ik kan bedenken is dat mijn odeusr mij in mijn puberteit zo ontzettend vonden veranderd, en me dat ook kwalijk namen. Ik was zo'n lief meisje altijd en als puber zette ik me af (nog steeds heel braaf, maar ik gaf mijn mening zoals dat heet). Mijn vader zei een keer:"Ze heeft geen gevoel" over mij, in die tijd. Dat was heel hard en soms denk ik dat ik mede daardoor me het liefst opstel als lief en aardig en attent zodat ze me maar aardig vinden. Want ik was juist supergevoelig en ongelukkig in die tijd en mijn ouders prikten dus niet door mijn harde buitenkant heen. Maar goed, dat was één incident. Niets vergeleken met wat sommigen in hun jeugd te verduren hebben gehad...
Rabo, ben benieuwd hoe jij het schrijven hier ervaart, wat je eruit haalt...
Pom, ik heb je advies bij deze ter harte genomen
Liefs,
Z.
Nu doe ik dat niet meer, het voelt wel lekker om gewoon te zeggen wat je voelt en denkt, maar soms moet ik ook wennen aan de nieuwe rol. Maar hij pikt 'm nu, en terecht vind ik hoor. Maar goed, het moet nog blijken hoe lang hij het volhoudt.
Lemmy, je relaas grijpt me erg aan, goed dat dat achter je ligt. Tenminste, in hoeverre het achter je kan liggen...je draagt dit mee de rest van je leven.
Vandaag Robin Norwood bij de bieb gehaald. Ik kon er niet zoveel mee. Ze gaat zo in op de slechte jeugd van de vrouwen om wie het gaat. Ik herkende me totaal niet. Mijn jeugd was goed, ok, er waren natuurlijk dingen die mijn ouders anders hadden kunnen doen, maar het was wel veilig thuis met een open sfeer. Het enige wat ik kan bedenken is dat mijn odeusr mij in mijn puberteit zo ontzettend vonden veranderd, en me dat ook kwalijk namen. Ik was zo'n lief meisje altijd en als puber zette ik me af (nog steeds heel braaf, maar ik gaf mijn mening zoals dat heet). Mijn vader zei een keer:"Ze heeft geen gevoel" over mij, in die tijd. Dat was heel hard en soms denk ik dat ik mede daardoor me het liefst opstel als lief en aardig en attent zodat ze me maar aardig vinden. Want ik was juist supergevoelig en ongelukkig in die tijd en mijn ouders prikten dus niet door mijn harde buitenkant heen. Maar goed, dat was één incident. Niets vergeleken met wat sommigen in hun jeugd te verduren hebben gehad...
Rabo, ben benieuwd hoe jij het schrijven hier ervaart, wat je eruit haalt...
Pom, ik heb je advies bij deze ter harte genomen
Liefs,
Z.
donderdag 27 maart 2008 om 21:49
quote:zonnepitje2 schreef op 27 maart 2008 @ 21:29:
Lemmy, je relaas grijpt me erg aan, goed dat dat achter je ligt. Tenminste, in hoeverre het achter je kan liggen...je draagt dit mee de rest van je leven.
Pfff, klopt, je blijft dit meedragen. Bij mij was het geen lichamelijk geweld, alleen geestelijk. Vandaag weer met een collega vluchtig over gehad, maar wat heb ik er nog steeds last van!
Eigenlijk waren we heel erg verstrengeld (kan ik het zo noemen?): hij maakte zich afhankelijk van mij, ik zorgde voor hem, hij was niets zonder mij, en dat voelde zo goed: er was iemand die mij op handen droeg, die me nodig had...
Aan de andere kant was ik zo afhankelijk van hem...want: zonder hem zou me niets lukken, ik was dom, onhandig, lomp. Hij zou wel alles voor me doen. En zo hadden we elkaar nodig...en verder niemand; de rest van de wereld moest (van hem dan) buiten blijven. Daar had je niets aan, die werden bedreigd, vernederd, etc.
Nee, de relatie verbreken, daar dacht ik niet aan....hij had mij immers nodig en ik hem...het heeft me bijna 2 jaar gekost eer ik de kracht en moed had, om hem uit mijn huis te zetten.
Daarna zijn we nog een jaar 'vrienden' geweest, dat wilde hij zo graag...(met stiekem de hoop op weer meer??). Ik deed mee, omdat ik nog steeds bang was voor hem, en zocht hem regelmatig op...we gingen ook wel eens uiteten, het leek net echt, maar voor mij zat er zoveel spanning en angst onder....
Ik heb er pas mee kunnen stoppen toen ik mijn huidige partner leerde kennen. In angst heb ik toen gebeld, dat hij echt zijn laatste spullen moest komen halen, en dat ik ook geen vriendschap meer wilde...heb daarna nog een aantal mailtjes van hem gehad, en hierop gereageerd.
Het is pas helemaal gestopt vanaf het moment dat ik niet meer op zijn mailtjes reageerde, maar nog steeds ben ik bang voor het moment dat hij misschien weer voor me staat (hij woont redelijk in de buurt)....
Groetjes,
Nicole
Lemmy, je relaas grijpt me erg aan, goed dat dat achter je ligt. Tenminste, in hoeverre het achter je kan liggen...je draagt dit mee de rest van je leven.
Pfff, klopt, je blijft dit meedragen. Bij mij was het geen lichamelijk geweld, alleen geestelijk. Vandaag weer met een collega vluchtig over gehad, maar wat heb ik er nog steeds last van!
Eigenlijk waren we heel erg verstrengeld (kan ik het zo noemen?): hij maakte zich afhankelijk van mij, ik zorgde voor hem, hij was niets zonder mij, en dat voelde zo goed: er was iemand die mij op handen droeg, die me nodig had...
Aan de andere kant was ik zo afhankelijk van hem...want: zonder hem zou me niets lukken, ik was dom, onhandig, lomp. Hij zou wel alles voor me doen. En zo hadden we elkaar nodig...en verder niemand; de rest van de wereld moest (van hem dan) buiten blijven. Daar had je niets aan, die werden bedreigd, vernederd, etc.
Nee, de relatie verbreken, daar dacht ik niet aan....hij had mij immers nodig en ik hem...het heeft me bijna 2 jaar gekost eer ik de kracht en moed had, om hem uit mijn huis te zetten.
Daarna zijn we nog een jaar 'vrienden' geweest, dat wilde hij zo graag...(met stiekem de hoop op weer meer??). Ik deed mee, omdat ik nog steeds bang was voor hem, en zocht hem regelmatig op...we gingen ook wel eens uiteten, het leek net echt, maar voor mij zat er zoveel spanning en angst onder....
Ik heb er pas mee kunnen stoppen toen ik mijn huidige partner leerde kennen. In angst heb ik toen gebeld, dat hij echt zijn laatste spullen moest komen halen, en dat ik ook geen vriendschap meer wilde...heb daarna nog een aantal mailtjes van hem gehad, en hierop gereageerd.
Het is pas helemaal gestopt vanaf het moment dat ik niet meer op zijn mailtjes reageerde, maar nog steeds ben ik bang voor het moment dat hij misschien weer voor me staat (hij woont redelijk in de buurt)....
Groetjes,
Nicole
donderdag 27 maart 2008 om 22:23
Zonnepity, dat had ik in eerste instantie ook met 'de boeken'. Maar als je verder kijkt in de hechte relaties, dan zie je toch opmerkelijke dingen. De dingen hoeven niet zo te zijn als omschreven in de boeken.
Mijn ouders bijv. zijn oorlogskinderen, opgegroeid onder moeilijke omstandigheden. Ik kan ook niet anders zeggen, dan dat ik een prima jeugd heb gehad. Maar als ik verder kijk, dan zie ik dat mijn opa (moederskant) een echt foute man was. Dat dit zo'n impact op mijn moeder heeft gehad, zij sprak en maar sporadisch over, dat ik daar echt het nodige van meegekregen heb. Kijk maar eens verder naar de familie verhoudingen, misschien wordt dan e.e.a. je duidelijk.
Jeetje Lemmy, dat tellen, daar word ik toch stil van.
Ik keek zelf altijd op de klok om te weten hoe lang iets duurde, de begintijd en de eindtijd.
Nicole als je zo aan het zorgen bent geweest, dan is het moeilijk loslaten. Kan me het helemaal voorstellen. Maar toch maakte hij zich niet afhankelijk van jou, die indruk gaf hij wel, maar het was juist andersom. Een deel van de emotionele chantage.
Mijn ouders bijv. zijn oorlogskinderen, opgegroeid onder moeilijke omstandigheden. Ik kan ook niet anders zeggen, dan dat ik een prima jeugd heb gehad. Maar als ik verder kijk, dan zie ik dat mijn opa (moederskant) een echt foute man was. Dat dit zo'n impact op mijn moeder heeft gehad, zij sprak en maar sporadisch over, dat ik daar echt het nodige van meegekregen heb. Kijk maar eens verder naar de familie verhoudingen, misschien wordt dan e.e.a. je duidelijk.
Jeetje Lemmy, dat tellen, daar word ik toch stil van.
Ik keek zelf altijd op de klok om te weten hoe lang iets duurde, de begintijd en de eindtijd.
Nicole als je zo aan het zorgen bent geweest, dan is het moeilijk loslaten. Kan me het helemaal voorstellen. Maar toch maakte hij zich niet afhankelijk van jou, die indruk gaf hij wel, maar het was juist andersom. Een deel van de emotionele chantage.
donderdag 27 maart 2008 om 22:26
Lieve Lemmy, ik weet niet goed wat ik moet zeggen... Ik kan me helemaal niet voorstellen wat er op zo'n moment door je heengaat. Tellen, het zal wel een mechanisme zijn om je af te sluiten, of om toch ergens controle over te houden. Ik krijg kippenvel van je posting. Ik ben blij voor je dat het achter je ligt en je nu gelukkiger tijden meemaakt
dubio
dubio
Ga in therapie!
donderdag 27 maart 2008 om 22:37
Lieve Pom,
Die afhankelijkheid bestaat in mijn geval wel degelijk. Ik zie het zo: hij was praktisch afhankelijk van mij (niet alleen financieel, maar eigenlijk voor alles), ik was emotioneel afhankelijk van hem. Ik zie, nu we uit elkaar zijn, dat ik die emotionele afhankelijkheid heb losgelaten (in de zin dat ik niet meer op zijn manipulaties reageer, niet meer probeer hem gunstig te stemmen enz.) maar dat hij zich in praktische zin nog steeds afhankelijk van mij opstelt. Hij is zelfs na ruim anderhalf jaar niet eens begonnen een eigen leven op te bouwen. Hij is, geloof ik, echt vergeten hoe een volwassen vent zijn leven eigenlijk leidt.
Zonnepit, ik heb ook een onbezorgde jeugd gehad, lieve ouders, een warm nest. Toch zijn er dan ook dingen die je beïnvloeden en waar je later last van kan krijgen. Ook bij mij is het niet zo ver gekomen dat er lichamelijk geweld was, maar psychisch geweld was er wel en dat heb ik toch maar mooi over me heen laten komen. Misschien was dat het plaatje dat ik in die tijd kreeg voorgespiegeld van de ideale relatie en de rol die een vrouw daarin speelt. Mijn moeder heeft tamelijk traditionele denkbeelden over relaties, ze zei altijd: de man is de jager. Daar lachte ik om, maar ondertussen werd mijn manier van denken en doen er wel door beïnvloed. Ook was ik min of meer de vredestichter en had ik het stempel van "de rustige, de dochter die geen stampij schopt". Wat op zich heel positief is, maar ook tegen je kan werken omdat je niet goed leert voor jezelf op te komen.
In een normale relatie was dat geen probleem geweest, in een relatie met een kerel die graag misbruik maakt van je zwakke plekken, waren dat zwakke plekken. Ik zit mezelf en mijn jeugd niet plat te analyseren, maar het helpt me bepaalde dingen uit mijn jeugd te plaatsen om bepaald gedrag van nu te begrijpen. En daarmee te veranderen.
liefs,
dubio
Die afhankelijkheid bestaat in mijn geval wel degelijk. Ik zie het zo: hij was praktisch afhankelijk van mij (niet alleen financieel, maar eigenlijk voor alles), ik was emotioneel afhankelijk van hem. Ik zie, nu we uit elkaar zijn, dat ik die emotionele afhankelijkheid heb losgelaten (in de zin dat ik niet meer op zijn manipulaties reageer, niet meer probeer hem gunstig te stemmen enz.) maar dat hij zich in praktische zin nog steeds afhankelijk van mij opstelt. Hij is zelfs na ruim anderhalf jaar niet eens begonnen een eigen leven op te bouwen. Hij is, geloof ik, echt vergeten hoe een volwassen vent zijn leven eigenlijk leidt.
Zonnepit, ik heb ook een onbezorgde jeugd gehad, lieve ouders, een warm nest. Toch zijn er dan ook dingen die je beïnvloeden en waar je later last van kan krijgen. Ook bij mij is het niet zo ver gekomen dat er lichamelijk geweld was, maar psychisch geweld was er wel en dat heb ik toch maar mooi over me heen laten komen. Misschien was dat het plaatje dat ik in die tijd kreeg voorgespiegeld van de ideale relatie en de rol die een vrouw daarin speelt. Mijn moeder heeft tamelijk traditionele denkbeelden over relaties, ze zei altijd: de man is de jager. Daar lachte ik om, maar ondertussen werd mijn manier van denken en doen er wel door beïnvloed. Ook was ik min of meer de vredestichter en had ik het stempel van "de rustige, de dochter die geen stampij schopt". Wat op zich heel positief is, maar ook tegen je kan werken omdat je niet goed leert voor jezelf op te komen.
In een normale relatie was dat geen probleem geweest, in een relatie met een kerel die graag misbruik maakt van je zwakke plekken, waren dat zwakke plekken. Ik zit mezelf en mijn jeugd niet plat te analyseren, maar het helpt me bepaalde dingen uit mijn jeugd te plaatsen om bepaald gedrag van nu te begrijpen. En daarmee te veranderen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 27 maart 2008 om 23:09
Ja cher Dubio, zo zit het eigenlijk wel met de afhankelijkheid. Het is van beide kanten.
Ook toen ik uit het huis vertrok en me niet meer door hem hoefde te laten manipuleren, toen bleek ook hoe 'afhankelijk' (eigenlijk dwangmatig) hij was. Ik dacht eigenlijk dat ik hem nooit meer zou zien, maar iedere dag kwam hij iets in de bus stoppen. Eigenlijk gewoon stalking, aandacht vragen.
Ben nu weer verhuisd en hij heeft geen adreswijziging gehad.
Even nog over jouw jeugd Dubio, heb jij er een verklaring voor waarom je juist die foute man koos?
Ook toen ik uit het huis vertrok en me niet meer door hem hoefde te laten manipuleren, toen bleek ook hoe 'afhankelijk' (eigenlijk dwangmatig) hij was. Ik dacht eigenlijk dat ik hem nooit meer zou zien, maar iedere dag kwam hij iets in de bus stoppen. Eigenlijk gewoon stalking, aandacht vragen.
Ben nu weer verhuisd en hij heeft geen adreswijziging gehad.
Even nog over jouw jeugd Dubio, heb jij er een verklaring voor waarom je juist die foute man koos?
donderdag 27 maart 2008 om 23:10
quote:rabobank schreef op 26 maart 2008 @ 12:48:
Wat dat huilen betreft, ja, dat vind ik zelf ook heel triest, maar ik zie het ook wel als een cultureel gegeven, huilen is hier in het algemeen iets wat men liever niet heeft.
Huilen is niet cultureel hoor, dat is van alle mensen. Dat het voor sommige mensen (om al dan niet culturele redenen) not done is, is binnen een relatie totaal niet belangrijk. Dan kan alles wel "cultureel bepaald" zijn, lachen, poepen, noem maar op. Ondertussen doen we het wel allemaal. (Poepen is misschien wel een goed voorbeeld, dat is ook een taboe en doen we dus ook niet openlijk. Dat wil niet zeggen dat je in een relatie het feit dat je poept ook moet verbergen.)
Dus: huilen mag. Huilen doe je van verdriet. Jij mag verdriet hebben, daar heb je van niemand toestemming voor nodig. Let wel: je leeft niet op straat, je leeft met je geliefde! Voor hem zou je je niet in moeten houden.
Wat dat huilen betreft, ja, dat vind ik zelf ook heel triest, maar ik zie het ook wel als een cultureel gegeven, huilen is hier in het algemeen iets wat men liever niet heeft.
Huilen is niet cultureel hoor, dat is van alle mensen. Dat het voor sommige mensen (om al dan niet culturele redenen) not done is, is binnen een relatie totaal niet belangrijk. Dan kan alles wel "cultureel bepaald" zijn, lachen, poepen, noem maar op. Ondertussen doen we het wel allemaal. (Poepen is misschien wel een goed voorbeeld, dat is ook een taboe en doen we dus ook niet openlijk. Dat wil niet zeggen dat je in een relatie het feit dat je poept ook moet verbergen.)
Dus: huilen mag. Huilen doe je van verdriet. Jij mag verdriet hebben, daar heb je van niemand toestemming voor nodig. Let wel: je leeft niet op straat, je leeft met je geliefde! Voor hem zou je je niet in moeten houden.
Ga in therapie!
donderdag 27 maart 2008 om 23:20
Hm, lastige vraag Pom. Geef ik eigenlijk liever geen antwoord op, maar vooruit Ik was achteraf gezien, denk ik, blij en gevleid dat iemand mij leuk vond. Ik was echt altijd een leuke, vlotte meid hoor en op een beugel na zag ik er ook wel leuk uit Maar ik had gewoonweg geen vriendjes in mijn tienertijd, als ik verliefd werd op een jongen werd hij het niet op mij. Toeval, of straalde ik een soort onbereikbaarheid uit? Geen idee. Ik vind het nu wel heel jammer.
Toen kwam ik, al begin 20, de liefde van mijn leven tegen. Buitenlands, spannend, exotisch. En hij wilde mij. Maar ik was al verliefd op hem toen ik daarachter kwam, dus of dat het nu was? Koos ik hem of koos hij mij? Ik viel, dat heb ik al eens eerder geschreven, onder andere op zijn heldhaftige, spannende "verhaal". Ik vormde een beeld van hem waarvan ik nu niet weet of het toen al klopte. Misschien niet en zat het meer tussen mijn oren. In elk geval zijn de laagjes er in de loop der jaren afgebladderd en bleef er een trieste kern over. Een zielig, slachtofferend jongetje dat niet zonder zijn moeder kon. En die moeder was ik.
Hè, lekker, geen adreswijziging. Dat zou mij ook wel wat lijken. Zit er helaas niet in, met twee kinderen
Toen kwam ik, al begin 20, de liefde van mijn leven tegen. Buitenlands, spannend, exotisch. En hij wilde mij. Maar ik was al verliefd op hem toen ik daarachter kwam, dus of dat het nu was? Koos ik hem of koos hij mij? Ik viel, dat heb ik al eens eerder geschreven, onder andere op zijn heldhaftige, spannende "verhaal". Ik vormde een beeld van hem waarvan ik nu niet weet of het toen al klopte. Misschien niet en zat het meer tussen mijn oren. In elk geval zijn de laagjes er in de loop der jaren afgebladderd en bleef er een trieste kern over. Een zielig, slachtofferend jongetje dat niet zonder zijn moeder kon. En die moeder was ik.
Hè, lekker, geen adreswijziging. Dat zou mij ook wel wat lijken. Zit er helaas niet in, met twee kinderen
Ga in therapie!
vrijdag 28 maart 2008 om 09:42
Zonnepitje, ik vind het vooral fijn om van me af te kunnen schrijven, dat is op dit moment het belangrijkste. Mijn situatie is dusdanig dat ik niet op het moment dat ik dat wil weg zou kunnen gaan (dwz niet met kinderen en dan houdt het dus op voor mij). Mocht ik daadwerkelijk weg willen, dan zal dat heel zorgvuldig gepland moeten worden.
Ik heb dat boek van Norwood ook gelezen, en herkende mezelf er op dat moment ook niet zo in. Later toch wat dieper gaan nadenken, en ik zie toch wel dingen in mijn jeugd (die inderdaad ook gewoon heel fijn en warm was), die tot bepaald gedrag hebben geleidt. De ziekte van mijn zus, waardoor ik me maar stil hield als ik het zelf moeilijk had, want mijn ouders hadden het al moeilijk genoeg (was mijn eigen conclusie). Mijn moeder, die door eigen ervaringen ook best hard is. Etc. Niks dramatisch, maar kleine dingen die tot bepaald gedrag leiden. En ja, als je dan toevallig de verkeerde man tegenkomt, die daar gebruik van maakt...
Lemmy, van dat verhaal van het schoppen word ik ook helemaal stil.... Meid, wat ben ik blij voor je dat je nu een lieve man hebt.
Pom, je schrijft hele rake, confronterende dingen voor mij. Als ik niet meteen reageer wil dat niet zeggen dat ik er niet over nadenk. Het is gewoonweg best moeilijk, maar ik ben erg blij met je input.
Dubio, pasgeleden 'mocht' ik huilen van hem, terwijl ik verdrietig was om iets wat hij had gedaan (huilen 'mag' wel bijv. ivm een sterfgeval of zo), en hij sloeg zijn armen om me heen. Dat was echt heel fijn.
Ik voelde me als tiener ook een lelijk eendje (bril, puistjes) en dan ben je toch sneller geneigd om blij te zijn wanneer een man, ook nog een zeer aantrekkelijke, exotische man, aandacht aan je schenkt. Dus dat herken ik ook wel, Dubio.
Het voelt zo dom, van hoe ben ik hier in terecht gekomen. Ja, ik heb het echt helemaal zelf gedaan. Maar jonge, jonge, wat vind ik het vaak dom van mezelf. Herkennen jullie dat ook?
Ik heb dat boek van Norwood ook gelezen, en herkende mezelf er op dat moment ook niet zo in. Later toch wat dieper gaan nadenken, en ik zie toch wel dingen in mijn jeugd (die inderdaad ook gewoon heel fijn en warm was), die tot bepaald gedrag hebben geleidt. De ziekte van mijn zus, waardoor ik me maar stil hield als ik het zelf moeilijk had, want mijn ouders hadden het al moeilijk genoeg (was mijn eigen conclusie). Mijn moeder, die door eigen ervaringen ook best hard is. Etc. Niks dramatisch, maar kleine dingen die tot bepaald gedrag leiden. En ja, als je dan toevallig de verkeerde man tegenkomt, die daar gebruik van maakt...
Lemmy, van dat verhaal van het schoppen word ik ook helemaal stil.... Meid, wat ben ik blij voor je dat je nu een lieve man hebt.
Pom, je schrijft hele rake, confronterende dingen voor mij. Als ik niet meteen reageer wil dat niet zeggen dat ik er niet over nadenk. Het is gewoonweg best moeilijk, maar ik ben erg blij met je input.
Dubio, pasgeleden 'mocht' ik huilen van hem, terwijl ik verdrietig was om iets wat hij had gedaan (huilen 'mag' wel bijv. ivm een sterfgeval of zo), en hij sloeg zijn armen om me heen. Dat was echt heel fijn.
Ik voelde me als tiener ook een lelijk eendje (bril, puistjes) en dan ben je toch sneller geneigd om blij te zijn wanneer een man, ook nog een zeer aantrekkelijke, exotische man, aandacht aan je schenkt. Dus dat herken ik ook wel, Dubio.
Het voelt zo dom, van hoe ben ik hier in terecht gekomen. Ja, ik heb het echt helemaal zelf gedaan. Maar jonge, jonge, wat vind ik het vaak dom van mezelf. Herkennen jullie dat ook?
vrijdag 28 maart 2008 om 12:17
Arme Rabobank, het is zoals Dubio ook zegt. Huilen in een relatie heeft niks te maken met cultureel bepaald. Dat is het manipulatieve wat in jullie relatie geslopen is als een dief in de nacht.
Ik krijg de bibbers wanneer ik lees, dat je zelfs een keer van hem mocht huilen om iets wat hij gedaan had. Hij sloeg een arm om je heen en dat was fijn. De aanleiding waarom hij dit deed, deed er eigenlijk niet meer toe........
Die aanleiding verdoezelde hij door een arm om je heen te slaan.
Wanneer jouw vertrek zorgvuldig gepland moet worden, dan is het misschien verstandig om wat informatie al in te gaan winnen via het internet.
Ik begrijp dat je niet direct reageert op alles wat er geschreven wordt. Jij zelf wist dat er genoeg aanleiding in jouw relatie was om hier te gaan schrijven. Nu moeten een aantal dingen heel goed door gaan dringen en dat heeft echt zijn tijd nodig.
Ik maak me een beetje zorgen om VK. Het is al even stil
Ik krijg de bibbers wanneer ik lees, dat je zelfs een keer van hem mocht huilen om iets wat hij gedaan had. Hij sloeg een arm om je heen en dat was fijn. De aanleiding waarom hij dit deed, deed er eigenlijk niet meer toe........
Die aanleiding verdoezelde hij door een arm om je heen te slaan.
Wanneer jouw vertrek zorgvuldig gepland moet worden, dan is het misschien verstandig om wat informatie al in te gaan winnen via het internet.
Ik begrijp dat je niet direct reageert op alles wat er geschreven wordt. Jij zelf wist dat er genoeg aanleiding in jouw relatie was om hier te gaan schrijven. Nu moeten een aantal dingen heel goed door gaan dringen en dat heeft echt zijn tijd nodig.
Ik maak me een beetje zorgen om VK. Het is al even stil
vrijdag 28 maart 2008 om 12:24
Nog even over mijn zwak voor foute mannen. Op zich is mijn vader totaal niet te vergelijken met deze mannen. Zoals ik al zei, mijn opa wel. Hij ging iedere week een keer naar zijn minnares, ging zich dan helemaal optutten, zijn ringen poetsen en ging zo glimmend in de kamer zitten bij mijn oma.
Mijn oma is een jaar of 6 nadat mijn moeder getrouwd is overleden. Mijn moeder zei, dat ze haar gezondheid na haar vertrek uit huis totaal verwaarloosd heeft.
Binnen 6 weken na het overlijden van mijn oma hertrouwde mijn opa met zijn minnares.
Dat volgzame van mijn oma, zat er ook bij mijn moeder in en ik heb daar een deel van overgenomen.
Heb in mijn jeugd het altijd leuk gevonden om naar bepaalde mannen te luisteren. Alhoewel zo over bepaalde dingen niets zeiden, weet ik nu wel dat het eigenlijk niet echt de mannen waren waar je prettig mee samen kunt wonen.
Wanneer je mijn ex ziet, en ook andere, dan zijn het allemaal hele leuke mannen. Uiterst vermakelijk in het gesprek, boeiend, maar ga er niet mee samenwonen.
Ik sta overigens nog steeds niet voor mezelf in, dat ik niet weer val voor zo'n boeiende man in de ruimste zin van het woord.
Mijn oma is een jaar of 6 nadat mijn moeder getrouwd is overleden. Mijn moeder zei, dat ze haar gezondheid na haar vertrek uit huis totaal verwaarloosd heeft.
Binnen 6 weken na het overlijden van mijn oma hertrouwde mijn opa met zijn minnares.
Dat volgzame van mijn oma, zat er ook bij mijn moeder in en ik heb daar een deel van overgenomen.
Heb in mijn jeugd het altijd leuk gevonden om naar bepaalde mannen te luisteren. Alhoewel zo over bepaalde dingen niets zeiden, weet ik nu wel dat het eigenlijk niet echt de mannen waren waar je prettig mee samen kunt wonen.
Wanneer je mijn ex ziet, en ook andere, dan zijn het allemaal hele leuke mannen. Uiterst vermakelijk in het gesprek, boeiend, maar ga er niet mee samenwonen.
Ik sta overigens nog steeds niet voor mezelf in, dat ik niet weer val voor zo'n boeiende man in de ruimste zin van het woord.
vrijdag 28 maart 2008 om 13:39
Nog een keer proberen, mijn dochter drukte op de stekkerdoos zodat mijn hele bericht weg was.
Ik wilde even inhaken op het opvoedingsding. Natuurlijk heeft het invloed op hoe ik met mannen en relaties met mensen in het algemeen omga. Maar omdat ik vind dat ik objectief gezien een prima opvoeding heb gehad weet ik dat het iedereen kan overkomen om in een ongelijkwaardige relatie terecht te komen. Wat ik soms lees op topics van mensen die het zich niet voor kunnen stellen dat zij ooit in zo'n relatie terecht zullen komen en dat ze dan 'meteen weg' zijn en dan ook denken dat het wel om zielige vrouwtjes zal gaan. Dat is gewoon niet de realiteit. Dat hopen we allemaal wel, dat we het zullen herkennen en er niet intrappen etc etc. Maar zo werkt het niet.
Mijn vaders vader was een autoritaire man dus ik denk te weten hoe mijn vader zo onzeker is geworden.
Ik zie mezelf wel als iemand met voldoende zelfvertrouwen, ik heb ook nooit aan mezelf getwijfeld in mijn relatie. Wat ik wel teveel heb gedaan is me ingeleefd in hem, teveel meegegaan met zijn onzekerheden. Dus niet zeggen:"Ach man, stel je niet zo aan" als het ging om bv een verkeerde boodschap die ik had meegenomen. Maar gut, als hij het nou zo voelt dan moet ik proberen of ik daar wat aan kan doen. Zo van, ik bedoel het niet persoonlijk, zal er de volgende keer beter aan denken. Wat mij betreft lag het probleem altijd bij hem maar ben ik er teveel in meegegaan, tot ik het zat werd.
Ik heb van huis uit geleerd om 'lief te zijn voor elkaar', stel je maar bescheiden op. Mijn ouders waren/zijn heel gek op elkaar maar ook conflictvermijdend. Maar aan de andere kant passen ze zo goed bij elkaar dat ze echt nooit ruzie hadden. Voor mij stond ruzie gelijk aan iets verkeerds. Die keer dat mijn moeder kwaad was omdat mijn ouders een beetje laat en dronken uit de kroeg kwam dacht ik meteen dat ze gingen scheiden (!). Dat is echt de enige keer dat ik me kan herinneren dat mijn moeder kwaad op mijn vader was.
Ik denk dat dit harmonieuze voorbeeldhuwelijk ook bijdraagt aan wat ik zie als een goede relatie. Dat je nooit ruzie hebt.
In mijn puberteit heb ik naar mijn idee mijn ouders heel erg teleurgesteld door minder lief te zijn. Achteraf was ik een gewone puber die geen nachtzoen moeer wilde geven, weerwoord gaf en liever bij een vriendin thuis was. Mijn moeder nam dat persoonlijk op. Ik voelde me toen erg onaardig. En achteraf bezien lees ik in de literatuur dat dit soort dingen zo gezond en puber-eigen zijn.
Ik denk dat ik erg gevoelig ben voor aardig gevonden worden. Ach, wie niet? En in deze relatie heb ik me altijd zo opgesteld als ik gewend was, lief, aardig, invoelend, attent. Maar dat werkte niet bij deze man. En hoe meer hij over mijn grenzen heen ging, hoe onveiliger het werd en hoe meer ik in mijn rol schoot. Misschien wel juist averechts. Nu ik me voor mijn gevoel meer bitchy opstel voelt het veel gelijkwaardiger.
Ik wilde even inhaken op het opvoedingsding. Natuurlijk heeft het invloed op hoe ik met mannen en relaties met mensen in het algemeen omga. Maar omdat ik vind dat ik objectief gezien een prima opvoeding heb gehad weet ik dat het iedereen kan overkomen om in een ongelijkwaardige relatie terecht te komen. Wat ik soms lees op topics van mensen die het zich niet voor kunnen stellen dat zij ooit in zo'n relatie terecht zullen komen en dat ze dan 'meteen weg' zijn en dan ook denken dat het wel om zielige vrouwtjes zal gaan. Dat is gewoon niet de realiteit. Dat hopen we allemaal wel, dat we het zullen herkennen en er niet intrappen etc etc. Maar zo werkt het niet.
Mijn vaders vader was een autoritaire man dus ik denk te weten hoe mijn vader zo onzeker is geworden.
Ik zie mezelf wel als iemand met voldoende zelfvertrouwen, ik heb ook nooit aan mezelf getwijfeld in mijn relatie. Wat ik wel teveel heb gedaan is me ingeleefd in hem, teveel meegegaan met zijn onzekerheden. Dus niet zeggen:"Ach man, stel je niet zo aan" als het ging om bv een verkeerde boodschap die ik had meegenomen. Maar gut, als hij het nou zo voelt dan moet ik proberen of ik daar wat aan kan doen. Zo van, ik bedoel het niet persoonlijk, zal er de volgende keer beter aan denken. Wat mij betreft lag het probleem altijd bij hem maar ben ik er teveel in meegegaan, tot ik het zat werd.
Ik heb van huis uit geleerd om 'lief te zijn voor elkaar', stel je maar bescheiden op. Mijn ouders waren/zijn heel gek op elkaar maar ook conflictvermijdend. Maar aan de andere kant passen ze zo goed bij elkaar dat ze echt nooit ruzie hadden. Voor mij stond ruzie gelijk aan iets verkeerds. Die keer dat mijn moeder kwaad was omdat mijn ouders een beetje laat en dronken uit de kroeg kwam dacht ik meteen dat ze gingen scheiden (!). Dat is echt de enige keer dat ik me kan herinneren dat mijn moeder kwaad op mijn vader was.
Ik denk dat dit harmonieuze voorbeeldhuwelijk ook bijdraagt aan wat ik zie als een goede relatie. Dat je nooit ruzie hebt.
In mijn puberteit heb ik naar mijn idee mijn ouders heel erg teleurgesteld door minder lief te zijn. Achteraf was ik een gewone puber die geen nachtzoen moeer wilde geven, weerwoord gaf en liever bij een vriendin thuis was. Mijn moeder nam dat persoonlijk op. Ik voelde me toen erg onaardig. En achteraf bezien lees ik in de literatuur dat dit soort dingen zo gezond en puber-eigen zijn.
Ik denk dat ik erg gevoelig ben voor aardig gevonden worden. Ach, wie niet? En in deze relatie heb ik me altijd zo opgesteld als ik gewend was, lief, aardig, invoelend, attent. Maar dat werkte niet bij deze man. En hoe meer hij over mijn grenzen heen ging, hoe onveiliger het werd en hoe meer ik in mijn rol schoot. Misschien wel juist averechts. Nu ik me voor mijn gevoel meer bitchy opstel voelt het veel gelijkwaardiger.
vrijdag 28 maart 2008 om 13:49
Inderdaad Pom, je weet nooit waar je nu weer voor valt. Maar je zal zo'n man in ieder geval wel snel herkennen.
Rabo, schrijf het van je af hier, neem de adviezen tot je en neem de tijd die je nodig hebt. Als ik lees dat je het fijn vond dat hij een arm om je heen sloeg nadat hij iets vervelends rochting jou ahd gedaan dan schrik ik daar van. Dat is zo dubbel, Maar dat weet je zelf ook wel.
Dubio, ik herken wel veel in jou. Hoe je in je jeugd was, ook ik was de verstandigste, de wijze zus die het voor elkaar had. Voor mijn ouders was een relatie het toppunt van geluk. Als je maar een man had dan kwam het wel goed.
Ik had ook niet echt vriendjes in mijn tienertijd. Mijn eerste twee relaties mislukten omdat deze mannen niet voor mij konden gaan. Huidige vriend wel, ging helemaal voor mij. En ik was al 28 en had een kinderwens....
Rabo, schrijf het van je af hier, neem de adviezen tot je en neem de tijd die je nodig hebt. Als ik lees dat je het fijn vond dat hij een arm om je heen sloeg nadat hij iets vervelends rochting jou ahd gedaan dan schrik ik daar van. Dat is zo dubbel, Maar dat weet je zelf ook wel.
Dubio, ik herken wel veel in jou. Hoe je in je jeugd was, ook ik was de verstandigste, de wijze zus die het voor elkaar had. Voor mijn ouders was een relatie het toppunt van geluk. Als je maar een man had dan kwam het wel goed.
Ik had ook niet echt vriendjes in mijn tienertijd. Mijn eerste twee relaties mislukten omdat deze mannen niet voor mij konden gaan. Huidige vriend wel, ging helemaal voor mij. En ik was al 28 en had een kinderwens....
vrijdag 28 maart 2008 om 17:38
Lieve allemaal,
Hij heeft het AMW gebeld in onze omgeving. Maar kwam thuis met een verhaal dat er een wachtlijst van twee maanden voor ene intakegesprek. Kan dat? Duurt dat echt zo gruwelijk lang? Ik geloofde hem niet echt. En heb dat dan ook gezegd dat het mij wel heel erg makkelijk leek om te zeggen dat er een wachtlijst was. En of hij dan een afspraak had gemaakt voor over twee manden. Maar dat had hij niet. Wat had het dan voor zin als hij pas over twee maanden een keerkon kome?
Ja niet zoveel moest ik ook toegeven. Hij wil nog wel een andere instelling proberen maar daarna wil hij toch echt wel zo'n beetje volgende week terecht kunnen.
Iemand vroeg of hij dit ook zou hebben gedaan wanneer ik er niet was pf niet bij hem? Nou dat hem ik heb gevraagd en nee dus. Hij wil graag met mijn oud worden etc.. En omdat hij weet dat hij me kwijtraakt doet hij dit. Hij wil laten zien dat hij het wel kan. En dat hij wel dezelfde is als eerst. Maar hij diet het dus inderdaad meer voor mij. Maar of je dat nou meteen fout noemen? Lijkt me niet toch. Het is toch al goed dat hij het uberhaupt wil. Van therapie hoefde ik eerder niet te spreken want hgij was niet gek. En ja, misschien dat hij het nou dna wel niet voor zichzelf doet. Hij doet het wel uiteindelijk en daar gaat het natuurlijk om.
sorry krijg mn duerbel.. straksjes meer!
Hij heeft het AMW gebeld in onze omgeving. Maar kwam thuis met een verhaal dat er een wachtlijst van twee maanden voor ene intakegesprek. Kan dat? Duurt dat echt zo gruwelijk lang? Ik geloofde hem niet echt. En heb dat dan ook gezegd dat het mij wel heel erg makkelijk leek om te zeggen dat er een wachtlijst was. En of hij dan een afspraak had gemaakt voor over twee manden. Maar dat had hij niet. Wat had het dan voor zin als hij pas over twee maanden een keerkon kome?
Ja niet zoveel moest ik ook toegeven. Hij wil nog wel een andere instelling proberen maar daarna wil hij toch echt wel zo'n beetje volgende week terecht kunnen.
Iemand vroeg of hij dit ook zou hebben gedaan wanneer ik er niet was pf niet bij hem? Nou dat hem ik heb gevraagd en nee dus. Hij wil graag met mijn oud worden etc.. En omdat hij weet dat hij me kwijtraakt doet hij dit. Hij wil laten zien dat hij het wel kan. En dat hij wel dezelfde is als eerst. Maar hij diet het dus inderdaad meer voor mij. Maar of je dat nou meteen fout noemen? Lijkt me niet toch. Het is toch al goed dat hij het uberhaupt wil. Van therapie hoefde ik eerder niet te spreken want hgij was niet gek. En ja, misschien dat hij het nou dna wel niet voor zichzelf doet. Hij doet het wel uiteindelijk en daar gaat het natuurlijk om.
sorry krijg mn duerbel.. straksjes meer!
vrijdag 28 maart 2008 om 18:00
Lieve LillyRose,
Dat gaat niet werken, als hij het doet 'voor jou'. Hij moet het voor zichzelf doen. Omdat hij ziet dat hij een probleem heeft. Goede vraag trouwens.
Ik heb geen ervaring met het AMW, dus ik kan je niet vertellen of dat echt zo lang duurt. Maar je gelooft hem al niet... luister goed naar jouw eigen gevoel, zou ik zeggen.
Heel veel liefs
Dat gaat niet werken, als hij het doet 'voor jou'. Hij moet het voor zichzelf doen. Omdat hij ziet dat hij een probleem heeft. Goede vraag trouwens.
Ik heb geen ervaring met het AMW, dus ik kan je niet vertellen of dat echt zo lang duurt. Maar je gelooft hem al niet... luister goed naar jouw eigen gevoel, zou ik zeggen.
Heel veel liefs
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 28 maart 2008 om 18:32
Lieve Lilly NEE het is niet goed als hij dit doet enkel en alleen zodat jij dan tevreden bent...
Hij moet dit voor zichzelf doen..
Hij had dit ook moeten doen als jij er niet was want er is namelijk iets vreselijk mis met hem,maar goed zolang hij dat zelf niet ziet heeft het geen enkele zin dat hij naar welke therapie dan ook toe gaat.!!!
Hij moet dit voor zichzelf doen..
Hij had dit ook moeten doen als jij er niet was want er is namelijk iets vreselijk mis met hem,maar goed zolang hij dat zelf niet ziet heeft het geen enkele zin dat hij naar welke therapie dan ook toe gaat.!!!
vrijdag 28 maart 2008 om 19:05
Mijn vervolgje..
Maarja, is het dan ook zodat het bijvoorbeeld totaal niet gaat werken nu hij het niet voor zichzelf doet? of kan het wel degelijk gaan werken? Ik vind het allemaal zo lastig. Ik dacht zelf gewoon dat je veel sneller terecht kon en daarom voelde het niet okee toen hij zei; duurt 2 maanden voordat ze tijd hebben. Dus ja ik vind het allemaal wel lastig. Ik ben best blij dat hij nu hulpgaat zoeke maar ben bang dat, mede door jullie, het niet gaat werken. En ik wil gewoon zo graag dat hij het doet en dat dan alles okée is. Ik wil hem gewoon niet nog een keer kwijt want zonder hem dan red ik het denk ik gewoon niet. Ik heb me zolang verrot en klote gevoeld. En heel even 1 lichtpuntje omdat ik dacht dat iemand anders me ook gelukkig zou kunnen maken. Maar ik weet niet bij hem voel ik me écht goed en gelukkig en van hem houd ik ook echt. En hij van mij. We hebben al zoveel mee gemaakt, dingen waar ik nooit uit was gekomen zonder hem. En zoveel samen gelachen, gehuild , geschreeuwd alles eigenlijk wel. En ik wil dat niet kwijt. Ik wil gewoon mijn veilige en warme plekje houden en die vind ik toch het meest bij hem, in zijn armen.
Tuurlijk heb ik wel willen voorkomen dat hij het niet meer trok en niet meer kon. Dat heb ik altijd wel geprobeerd maar dat is toch logisch. Wanneer ik merkte dat hij een beetje boos enzo werd dan liet ik vaak een onderwerp rusten of paste ik mezelf er op aan wanneer ik merkte dat hij iets ontzettend irritant vond wat ikdeed. Ik kon bij hem soms wel aanvoelen wanneer hij zijn dagje niet had. En eigenlijk alles hem te veel van het goede was. Dan lette ik gewoon op. en dan niet de dingen doen die hij n iet leuk vind. Ik heb bij elke situatie wel dingen waarvan ik denk als ik dit of dat nou anders had gedaan. Ik was de laatste keer niet duidelijk tegen hem geweest waar wij nou precies stonden, en had gelogen over of er nou wel of niet iets gaande was tussen mij en een ander. En of ik nou wel of niet ergens was geweest met die persoon. Ik denk wel dat het allemaal anders was gegaan wanneer ik het gewoon eerlijk had verteld en gezegd. Dan hoe het allemaal nu is gegaan.. Maar ik wil het er liever niet over hebben. Dat wil ik liever gewoon achter ons laten net zoals nu. Ik wil liever je vragen niet beantwoorden dubio, die zijn me té. Sorry..
Hij kon misschien niet alles goed maken met een cadeuatje of iets. Maar daarmee toonde hij wel dat hij spijt had van de dingen die hij had gedaan. En dat is ook belangrijk vind ik. Dat hij spijt had en er zelf ook helemaal door heen zat. het is niet vaak voor gekomen dat ik niet kon lopen of dingen doen. Je laat het nu wel heel cru klinken. De laatste keer was niet okée.. Maar het is niet altijd zo geweest. Dat weet jij ook wel. En dat is ook wle lullig voor hem wanneer anderen dat lezen en straks denken dat hij één of ander monster is. Dat is hij niet. Echt niet gewoon, hij hefet foute kanten maar ook zoveel goede. En die vertel ik misschien te weinig waardoor jij nu zo'n scheef beeld geeft/hebt.
Ik denk dat waar twee ruzie maken twee schuld hebben toch. En dat we beide dingen verkeerd hebben gedaan. Niet dat ik alles heb verdiend. Nee, maar wel dat ik soms misschien ik wete het niet onhandelbaar of zoiets ben. En dat we er dan samen aan moeten werken dat hij en ik anders met zulke situaties om kunnen gaan..
Liefs,
LillyRose
Maarja, is het dan ook zodat het bijvoorbeeld totaal niet gaat werken nu hij het niet voor zichzelf doet? of kan het wel degelijk gaan werken? Ik vind het allemaal zo lastig. Ik dacht zelf gewoon dat je veel sneller terecht kon en daarom voelde het niet okee toen hij zei; duurt 2 maanden voordat ze tijd hebben. Dus ja ik vind het allemaal wel lastig. Ik ben best blij dat hij nu hulpgaat zoeke maar ben bang dat, mede door jullie, het niet gaat werken. En ik wil gewoon zo graag dat hij het doet en dat dan alles okée is. Ik wil hem gewoon niet nog een keer kwijt want zonder hem dan red ik het denk ik gewoon niet. Ik heb me zolang verrot en klote gevoeld. En heel even 1 lichtpuntje omdat ik dacht dat iemand anders me ook gelukkig zou kunnen maken. Maar ik weet niet bij hem voel ik me écht goed en gelukkig en van hem houd ik ook echt. En hij van mij. We hebben al zoveel mee gemaakt, dingen waar ik nooit uit was gekomen zonder hem. En zoveel samen gelachen, gehuild , geschreeuwd alles eigenlijk wel. En ik wil dat niet kwijt. Ik wil gewoon mijn veilige en warme plekje houden en die vind ik toch het meest bij hem, in zijn armen.
Tuurlijk heb ik wel willen voorkomen dat hij het niet meer trok en niet meer kon. Dat heb ik altijd wel geprobeerd maar dat is toch logisch. Wanneer ik merkte dat hij een beetje boos enzo werd dan liet ik vaak een onderwerp rusten of paste ik mezelf er op aan wanneer ik merkte dat hij iets ontzettend irritant vond wat ikdeed. Ik kon bij hem soms wel aanvoelen wanneer hij zijn dagje niet had. En eigenlijk alles hem te veel van het goede was. Dan lette ik gewoon op. en dan niet de dingen doen die hij n iet leuk vind. Ik heb bij elke situatie wel dingen waarvan ik denk als ik dit of dat nou anders had gedaan. Ik was de laatste keer niet duidelijk tegen hem geweest waar wij nou precies stonden, en had gelogen over of er nou wel of niet iets gaande was tussen mij en een ander. En of ik nou wel of niet ergens was geweest met die persoon. Ik denk wel dat het allemaal anders was gegaan wanneer ik het gewoon eerlijk had verteld en gezegd. Dan hoe het allemaal nu is gegaan.. Maar ik wil het er liever niet over hebben. Dat wil ik liever gewoon achter ons laten net zoals nu. Ik wil liever je vragen niet beantwoorden dubio, die zijn me té. Sorry..
Hij kon misschien niet alles goed maken met een cadeuatje of iets. Maar daarmee toonde hij wel dat hij spijt had van de dingen die hij had gedaan. En dat is ook belangrijk vind ik. Dat hij spijt had en er zelf ook helemaal door heen zat. het is niet vaak voor gekomen dat ik niet kon lopen of dingen doen. Je laat het nu wel heel cru klinken. De laatste keer was niet okée.. Maar het is niet altijd zo geweest. Dat weet jij ook wel. En dat is ook wle lullig voor hem wanneer anderen dat lezen en straks denken dat hij één of ander monster is. Dat is hij niet. Echt niet gewoon, hij hefet foute kanten maar ook zoveel goede. En die vertel ik misschien te weinig waardoor jij nu zo'n scheef beeld geeft/hebt.
Ik denk dat waar twee ruzie maken twee schuld hebben toch. En dat we beide dingen verkeerd hebben gedaan. Niet dat ik alles heb verdiend. Nee, maar wel dat ik soms misschien ik wete het niet onhandelbaar of zoiets ben. En dat we er dan samen aan moeten werken dat hij en ik anders met zulke situaties om kunnen gaan..
Liefs,
LillyRose
vrijdag 28 maart 2008 om 19:20
Lieve Lily
hij moet echt zelf hulp willen hebben en als hij dat wil dan had hij zich ingeschreven, natuurlijk, het is niet leuk om 2 maanden te wachten, maar wat is nou 2 maanden op een mensenleven. Nu is het een excuus om niets te hoeven doen.
En dubio laat het helemaal niet te cru klinken. Maar jij wilt liever de waarheid niet lezen.
En toch ben ik blij, want ergens in jou zit het zaadje van de twijfel, anders was je nu niet gekomen met je verhaal. Diep van binnen weet je dat wij gelijk hebben.
Lieve Schat, hij kan jou niet gelukkig maken. Jij moet eerst leren jezelf gelukkig te maken. Pas als je dat beseft kun je misschien eens gaan denken aan partner. Want geloof me, deze partner, maar geen enkele partner is in staat die leegte in jou te vullen. Dat moet je echt helemaal zelf doen.
Wat deze partner wel doet is handig gebruik maken van jouw zwakke plekken en twijfels waardoor jij ver over je grenzen heen laat lopen.
Waar 2 vechten hebben 2 schuld, dat heb ik ook vaak gehoord. En toch heeft mijn expartner niet het recht gehad om mij te vernederen en geen respect voor mij als persoon te tonen. En pas toen ik het respect voor mezelf terugvond kon ik de grenzen weer zien en gaan aangeven!
Liefs Zonlicht
hij moet echt zelf hulp willen hebben en als hij dat wil dan had hij zich ingeschreven, natuurlijk, het is niet leuk om 2 maanden te wachten, maar wat is nou 2 maanden op een mensenleven. Nu is het een excuus om niets te hoeven doen.
En dubio laat het helemaal niet te cru klinken. Maar jij wilt liever de waarheid niet lezen.
En toch ben ik blij, want ergens in jou zit het zaadje van de twijfel, anders was je nu niet gekomen met je verhaal. Diep van binnen weet je dat wij gelijk hebben.
Lieve Schat, hij kan jou niet gelukkig maken. Jij moet eerst leren jezelf gelukkig te maken. Pas als je dat beseft kun je misschien eens gaan denken aan partner. Want geloof me, deze partner, maar geen enkele partner is in staat die leegte in jou te vullen. Dat moet je echt helemaal zelf doen.
Wat deze partner wel doet is handig gebruik maken van jouw zwakke plekken en twijfels waardoor jij ver over je grenzen heen laat lopen.
Waar 2 vechten hebben 2 schuld, dat heb ik ook vaak gehoord. En toch heeft mijn expartner niet het recht gehad om mij te vernederen en geen respect voor mij als persoon te tonen. En pas toen ik het respect voor mezelf terugvond kon ik de grenzen weer zien en gaan aangeven!
Liefs Zonlicht
vrijdag 28 maart 2008 om 20:17
Lily, van mij even een korte reactie. Natuurlijk is het zo waar er 2 vechten hebben er twee schuld.
Maar als er een is die zichzelf totaal niet meer in de hand heeft wanneer hij boos is, dan wordt het toch een ander verhaal.
Wanneer er een van de twee echt fysiek geweld gaat gebruiken, dan is er maar een spreekwoord van toepassing en dat is; rennen voor je leven. Dan geldt hier een heel andere schuld, want had jij destijds aangifte gedaan, dan denk ik niet dat de rechter had geoordeeld, waar er 2 vechten ......... Dan was jouw vriend wel degelijk schuldig bevonden en had hij straf gekregen. Jammer is het wel dat je geen aangifte gedaan hebt, want dan had hij veel eerder hulp gekregen voor zijn problemen.
Jouw vriend weet dat hij je aan het kwijtraken is en juist dat maakt het zo gevaarlijk.
Jouw vriend moet niet zijn bij AMW. Zijn problematiek is vele malen zwaarder dan zij aankunnen. Hij zal eerst eens naar de huisarts moeten gaan en deze op de hoogte brengen over de problemen die er spelen. Deze zal hem naar alle waarschijnlijkheid doorverwijzen naar het GGZ (waar ook een lange wachtlijst is)
Heeft je vriend uberhaupt al wel gepraat met bijv. de huisarts hierover? Ben jij bijv. samen met hem eens naar jouw huisarts gegaan om te praten over jullie problemen? Dit is echt de aangewezen persoon om jullie mogelijk snelle hulp te bieden.
Maar eigenlijk denk ik dat je vriend niet echt zit te wachten op hulp. Zeker omdat hij nu eigenlijk komt aanzetten met AMW. Dat is niet de instantie die hem hulp kan bieden.
Lily, doe een ding. Eigenlijk moet iedereen dat doen in een ongelijkwaardige relatie. Weet wat je moet doen wanneer het fout dreigt te gaan. Weet waar je tas staat, weet waar de sleutels liggen, weet hoe je direct vliegensvlug kunt vertrekken.
@Dubio, dat gevoel zit er nog een beetje. Ik moet wel zeggen, dat ik met name in het afgelopen jaar heel veel geleerd heb vooral over mezelf. Maar da's een ander verhaal voor een andere keer. op zich wel passend hier. Beetje over de persoonlijke groei
Maar als er een is die zichzelf totaal niet meer in de hand heeft wanneer hij boos is, dan wordt het toch een ander verhaal.
Wanneer er een van de twee echt fysiek geweld gaat gebruiken, dan is er maar een spreekwoord van toepassing en dat is; rennen voor je leven. Dan geldt hier een heel andere schuld, want had jij destijds aangifte gedaan, dan denk ik niet dat de rechter had geoordeeld, waar er 2 vechten ......... Dan was jouw vriend wel degelijk schuldig bevonden en had hij straf gekregen. Jammer is het wel dat je geen aangifte gedaan hebt, want dan had hij veel eerder hulp gekregen voor zijn problemen.
Jouw vriend weet dat hij je aan het kwijtraken is en juist dat maakt het zo gevaarlijk.
Jouw vriend moet niet zijn bij AMW. Zijn problematiek is vele malen zwaarder dan zij aankunnen. Hij zal eerst eens naar de huisarts moeten gaan en deze op de hoogte brengen over de problemen die er spelen. Deze zal hem naar alle waarschijnlijkheid doorverwijzen naar het GGZ (waar ook een lange wachtlijst is)
Heeft je vriend uberhaupt al wel gepraat met bijv. de huisarts hierover? Ben jij bijv. samen met hem eens naar jouw huisarts gegaan om te praten over jullie problemen? Dit is echt de aangewezen persoon om jullie mogelijk snelle hulp te bieden.
Maar eigenlijk denk ik dat je vriend niet echt zit te wachten op hulp. Zeker omdat hij nu eigenlijk komt aanzetten met AMW. Dat is niet de instantie die hem hulp kan bieden.
Lily, doe een ding. Eigenlijk moet iedereen dat doen in een ongelijkwaardige relatie. Weet wat je moet doen wanneer het fout dreigt te gaan. Weet waar je tas staat, weet waar de sleutels liggen, weet hoe je direct vliegensvlug kunt vertrekken.
@Dubio, dat gevoel zit er nog een beetje. Ik moet wel zeggen, dat ik met name in het afgelopen jaar heel veel geleerd heb vooral over mezelf. Maar da's een ander verhaal voor een andere keer. op zich wel passend hier. Beetje over de persoonlijke groei
